Haar passen waren niet heel erg snel te noemen, maar wonder boven wonder kwam ze sneller vooruit dan ze had verwacht. Terra rende naast haar en stopte zo nu en dan om aan een stok of steen te ruiken. Het stille meer was misschien niet de beste plek om het uur dat je spijbelde uit te zitten, maar iets had haar hierheen getrokken. Iets had Tári naar deze plek getrokken. het was al even geleden dat ze hier voor het laatst was geweest. Die dag was een van de mooiste uit haar leven geweest, maar ze had zeker geen waarde gehecht aan het stille meer. Voor haar was deze plek te vrolijk, te rustig.. Simpel weg te vredig. Ze zuchtte even en stopte. Zelf had ze eigenlijk geen idee wat ze hier deed. De zon was warm en fel, de vogels leken vrolijker dan ooit te zijn en dan kreeg je ook nog eens de wolken die weigerde langs te komen.. De waterdeeltjes leken niet eens van plan te zijn zich voor een seconde te laten zien.. Nee, een regenachtige dag zou het alles behalve worden. Ze had er een hekel aan als het leek of alles tegen haar was. Al zou het op zich niet heel erg vreemd zijn.. Ze wachtte even tot Terra naast haar stond. Tári's vuurrode ogen spoten vuur terwijl ze haar blik over het landschap liet glijden. Een klein briesje wind blies haar haren iets op. Hoog kwam het niet, daar was de wind te zwak voor. De wind was niet echt warm te noemen, maar koud kon je het ook niet echt noemen. Ze liet haar blik naar Terra glijden. Het dier had haar niet echt anders meegemaakt na de ontmoeting met Mats. Ja, op momenten dat de jongen bij haar was, maar als ze alleen was of er waren andere leerlingen bij was ze zeker niet te genieten. Het dier leek er geen moeite mee te hebben. Al leek het soms wel of de Tasmaanse duivel er moeite mee had als Tári lol had.. Wat mede kon komen door het feit dat ze twaalf jaar lang geen vrolijke emotie had getoond. Terra gromde zacht en rende voor haar bazin uit. Tári zuchtte opnieuw en begon weer te lopen.

Zodra het stille meer ook maar een beetje in zicht kwam stopte ze. Ze keek Terra vluchtig aan en liet zich op de grond zakken. Ze glimlachte kort toen Terra iets verder rende en vlak bij het water ging liggen. Sinds wanneer vond Terra dat prettig? Vaak was het dier er zwaar op tegen als het in bad moest. Nee, Terra en water as niet echt een combinatie.. Tári liet zich op haar rug vallen en kneep haar ogen stijf dicht tegen de zon. Ze had een grote afschuw voor licht, als je het aan haar vroeg zou ze ook makkelijk kunnen zeggen dat ze er bijna zeker van was dat ze de grootste hekel had aan licht van letterlijk iedereen. Ze schoof haar handen onder haar hoofd. De jurk die ze droeg wapperde iets omhoog toen het kleine briesje weer terug kwam. Ze glimlachte kort toen de wind weer ging liggen en haar jurk mee trok. Hoog was de jurk niet gekomen, maar ze zou er van staan te kijken als deze kleine wind iets omhoog kreeg. Hoger dan een paar millimeter ging het echt niet worden. Ze opende haar ogen toen Terra zacht in haar oor piepte. Ze draaide haar hoofd niet bij, maar bleef recht naar boven staren. De blauwe lucht zou nu zeker op haar netvlies gegrift staan. Ze zou zich er niet eens over verbazen als straks alles blauw was. Terra duwde haar natte neusje tegen Tári's wang en piepte nu iets harder. 'Ik hoorde je.' Tári draaide haar hoofd en keek Terra strak aan. Het dier keek langs haar bazin en ging kort op haar achterpoten staan. Meteen ging Tári rechtop zitten en kneep ze haar ogen tot spleetjes. Ze grijnsde angstaanjagend toen Terra over haar benen heen sprong en voor haar ging staan. Ze stak haar hand uit en hielp het dier op haar schouder. Terra gromde zacht terwijl haar bazin opstond. Dit kon nog wel eens leuk worden..

-Sorry, de post is wat vaag.. Kon er niet echt iets beters van maken.

Micki &Tykimikk

Tyki's eerste dag op SSA en ze sleurde haar zus al door de hele omgeving. Ze wilde alles zien wat er te zien viel. Alle hoeken en gaten. Dat was elke keer zo als ze op een andere school aankwamen. Aan de lessen dacht ze dan nooit en ze had nooit oog voor de leerlingen die op haar pad kwamen. Ze stormde er gewoon domweg langs. Alsof er niemand anders meer op deze wereld was. Tykimikk zag in de verte een groot meer en versnelde haar pas tot ze bijna rende. 'Water!' riep ze naar enthousiast Micki en wees richting het meer met haar hand. Op dat moment begon ze als een gek naar het water te stormen terwijl ze Micki nog altijd meesleurde.

Eenmaal bij het meer liet ze Micki los en ging aan de oever in het water zitten kijken. 'Zouden hier visjes in zitten?' Vroeg ze en roerde met haar hand door het water. Na een tijdje begon het roer je hand door het water spelletje vervelend te worden en wilde ze opstaan, maar inplaats daarvan knikkerde ze voorover het water in met een grote plonst. Micki kon ze natuurlijk niet achterlaten en sleurde haar mee het water in. Paniekerig kroop ze weer op de kant maar liet haar zus gewoon achter. Drijfnat ging ze aan de kant staan roepen naar haar zus. 'Micki! wat doe je daar!?'

Kort en faal post
Succes ermee! XD

Nog steeds moe van de lange reis, dwong Micki haar benen om verder te lopen. Tyki had weer haar gebruikelijke, ik wil alles kennen momentje. Vanochtend toen Micki wakker werd was ze eigenlijk van plan om naar de les te gaan. Het was tenslotte een school. Maar voor ze haar tas had kunnen in pakken, kwam Tyki haar kamer binnen gestormd, alsof het een zaak van leven of dood was greep haar zus haar bij de hand en sleurde haar mee. Wat zou er zijn gebeurd dat ze zo reageert? Hadden de zombies ons gevonden en kwamen ze nu met een heel leger onze kant op? Ja, dat zou het wel zijn geweest. Maar toen ze Tyki’s gezicht had gezien toen ze met grote ogen de hele landschap zat rond te kijken wist ze dat er niks aan de hand was. Ergens in haar hooft zei een stemmetje wel tegen haar dat Tykimikk gewoon alles wou bekijken. Waarom had Micki er niet naar geluisterd? En nu was ze hier buiten. Zuchtend bekeek ze het groenen landschap ook maar, ze moest toegeven het was best mooi. Het is eigenlijk niet zo erg dat ze werd meegesleurd. Een mooie groen struik verstopt tussen twee bomen waar ze langs liepen trok haar aandacht. Het groen van de blaadjes waren zo..zo groenig. Met haar losse hand pakte ze een plukje van haar eigen haar. Ze vergreek haar groenen haar met de bladeren van de kleinen groenen struik. Het groen van hun haar was helaas niet zo groenig als de mooie lente blaadjes van de struik. Micki lied haar, haar los en boog met haar nu weer losse hand naar de struik toe, ze wou een blaadje plukken als een soort van aandenken. Maar net toen ze naar het groenen blaadje met een klein gaatje aan de linker kant greep sleurde Tykimikk haar alweer ergens anders heen. Dit keer was het sneller dan net, zo sneller dat Micki moeite moest doen om niet over de grond te worden gesleept. ‘Water!’ riep Tykimikk enthousiast naar Micki toe terwijl ze naar het meer wees. Micki kneep haar ogen een beetje samen om de meer in de verte te kunnen zien. Ze zag wel iets blauws. Lang naar het meer kijken kon ze niet want Tykimikk begon al als een kip zonder kop richting het meer te rennen. Micki was moe en kon dus niet goed het tempo bij houden. Half struikelend over haast elk steentje die ze tegen kwamen werd Micki weer meegesleurd.

Toen ze eindelijk bij het meer aankwamen liet Tykimikk de hand van Micki los.Hijgend kwam Micki op adem. Met haar ogen keek ze naar haar zus die naar het water aan het kijken was. Het leek er niet op dat ze moe was geworden van al dat rennen. Ze hield ook nooit rekening met haar. Geïrriteerd bewoog ze haar vingers die Tykimikk tijdens het rennen fijn had geknepen, een beetje los. Micki wou wraak nemen op Tykimikk maar wist nog niet hoe. Ondertussen was Tyki al naar de oever van het blauwe meertje gelopen: ‘Zouden hier visjes in zitten?’ vroeg Tykimikk terwijl ze met haar vinger in het water roerde en vervolgens met haar hele hand. Een leuk idee schoot Micki binnen: ‘Weet niet, moet je kijken’ beantwoorde Micki haar vraag. Langzaam liep ze naar Tyki toe die nog steeds bij de oever zat. Micki reek haar handen al naar haar toe om Tykimikk vervolgens met een harde duw het water in te duwen. Net toen ze Micki voor over wou buigen om te duwen stond Tyki al weer op. Shoot, nou was haar plan mislukt. Maar in plaats van weer recht op te staan gleed Tyki uit. Met haar neus richting het water, greep Tykimikk nog snel met haar handen achter haar rug naar Micki’s handen. Met succes had Tyki de rechter hand van Micki te pakken gekregen. Door het vallende gewicht viel Micki zonder de kans om te protesteren mee. Met een harde plons viel de tweeling in het water. Water spetterde alle kanten op, meteen was al het gras dat op 3 meter van het meer af groeide nat. Paniekerig begon Micki met haar benen alle kanten onder het water op te schoppen. Ze zag dat haar zus al terug naar het land was gekomen. Als een drijfnatte hond begon Tykimikk naar Micki te roepen: ‘Micki wat doe jij daar?!’. Micki merkte dat alleen haar benen te bewegen haar niet kon redden dus begon ze ook maar wild met haar armen te spetteren: ‘Ik kan niet zwemmen’. Het was misschien raar maar Micki had nooit geleerd hoe ze in het water moest zwemmen. Steeds meer zakte ze naar de bodem van de meer: ‘Help ik verdrink’ kon ze nog net uit brengen voor haar hooft onder water kwam. Was dit haar einde? Was dit de dood oorzaak van Micki? Vaarwel Tyki. Nee, Micki mag nog niet dood gaan! Wie gaat er anders de wereld redden als het wordt veroverd door zombies! Vastbesloten om nog te blijven leven spetterde ze weer met haar benen door het water. Met haar voeten bewoog ze van links naar rechts en andersom. Tijdens het spartelen botste ze tegen iets hards aan. Met haar hooft nog steeds een beetje onder water vroete ze met haar voet in het harde. Het voelde een beetje zanderig aan, met beide voeten raakte te nu het harde aan. Is dit de bodem? Wacht is even. Micki zette haar voeten wat steviger op de bodem en boog haar knieën wat rechter. Meteen stak haar hooft weer boven het water. De adem die ze net de hele tijd had ingehouden liet ze er meteen uit en ademden het frisse lucht in. Micki keek naar Tyki die nog steeds bij de oever stond een beetje boos aan: ‘Ik leef nog hoor, bedankt voor het redden’. Water huppelend ging ze naar de oever waar haar zus stond: ‘Geef me een hand’. Tykimikk stak haar hand naar Micki toe, meteen nam Micki het aan. Met de hulp van Tyki stond ze nu ook weer aan land.

Het gegil dat het groen harige kind produceerde terwijl ze op het meer af rende trok meteen Tári's aandacht. Had het kind net echt hysterisch geschreeuw voor water?! Terra ging kort op haar achterpoten zitten waarbij ze haar nagels in Tári's schouders boorde. Maar zodra het dier erachter kwam dat ze op deze manier haar evenwicht bijna verloor ging ze meteen weer normaal zitten. Tári volgde de twee meisjes. Ze zagen er een beetje vreemd uit.. Het was duidelijk een tweeling. Beide groen haar, niet slecht gekleed.. Maar.. Het meisje dat als een gek had gegild rende voorop en trok haar zuster duidelijk mee. De ander had weinig keus en werd gedwongen om achter haar zus aan te rennen. Duidelijk struikelend over haar eigen voeten. Toen de twee bij het meer aan kwamen liet de eerste haar zuster los. Meteen begon het kind uit te hijgen. Tári lachte zacht. Terra liet haar kop laag hangen en maakte een amper hoorbaar sis geluid. het enige wat duidelijk maakte dat het dier dat geluid daadwerkelijk maakte was het getril dat erbij kwam. Het eerste kind ging door haar hurken en ging met haar vinger door het water. Ze zei wat onverstaanbaars. Het eerste kind reikte haar handen naar de rug van haar zuster maar net op het moment dat ze wilde duwen stond de ander op, verloor haar evenwicht en donderde het water in. Terwijl ze haar zuster mee sleurde het heldere water in. Even klapte Tári haar kiezen op elkaar om niet keihard te gaan lachen. De water spetters die omhoog spoten maakte het gras dat nog ruim op drie meter afstand van het meer lag drijfnat. Een van e meisjes- doordat ze beide het water in waren gevallen zag Tári niet meer wie wie was- begon hard met haar handen te spartelen terwijl de ander naar de kant leek te zwemmen. Het kind dat al langs de rand stond te roepen: ‘Micki wat doe jij daar?!’ Tári hield het nu dus echt niet meer. Zacht begon ze te lachen. Niet harder dan een normale grinnik kam het geluid uit haar mond. Blijkbaar heette het kind dat wild met haar armen begon te spetteren dus Micki. ‘Ik kan niet zwemmen’ riep Micki voordat ze iets meer naar de bodem zakte. Dit werd leuk.. Dood oorzaak nummer een. Verdronken door een domme actie van haar zuster. Wat klonk dat eigenlijk leuk.. ‘Help ik verdrink’ oké, dat was dus de druppel. De lach van Tári kwam wat schel uit haar mond terwijl het kind onder het wateroppervlak verdween en langzaam naar de bodem zakte. Jep, dit werd leuk. Tári stond langzaam op op het moment dat Micki boven water kwam. Het kind wist dus in elk geval waar een bodem goed voor was. Ze zuchtte even en liep naar het water toe. Terra gromde nog steeds maar na een kort, zacht tikje op haar snuit hield het dier haar mond stijf dicht. Micki zei wat onverstaanbaars en werd vervolgens door haar zuster op de kant geholpen. Tári sloeg haar armen over elkaar en keek het tweetal grijnzend aan. Ze hield haar hoofd iets schuin. Haar vuurrode ogen keken geamuseerd naar de tweeling. 'Zo, zo.. Dus.. Jij houd van water en je zuster kan niet zwemmen..?' klonk vreemd, maar ze had het net met haar eigen ogen gezien.. Ze grijnsde en trok een wenkbrauw op. Dit was nu al een vreemd tweetal. Terra siste zacht en zette haar nagels in het vest van Tári waarbij ze een paar hele kleine gaatjes maakte. Blijkbaar was ze niet de enige die de twee een beetje vreemd vond. Sterker nog.. Ze dachten beide- zij en Terra- dat het leuk zou worden.. Maar nu.. Hoe graag wilde ze nieuwe speeltjes? Graag.. En kijk nou eens wat er voor haar stond.. Ze grijnsde nog breder bij die gedachte en keek de twee om de beurt aan. Jep, dit was het perfecte tweetal..

Hoop dat je er wat mee kunt.. Kraamvisite is slecht voor mijn brein XD