Kon ze stiller zijn? Niet echt. Ze liep zoals gewoonlijk door de gangen van de acedemy, besteedde geen aandacht aan haar mede leerlingen. Al was ze nu wel een stuk oplettender dan normaal. Haar ogen namen de gang duidelijk in zich op. Hopend dat er geen mensen in de buurt waren die haar plan in de war konden schoppen. Ze slikte even en stopte. Waarom stopte ze? Haar bloedrode ogen gleden over de gang. Lopen was nog niet direct gemakkelijk te noemen. Ze blies de lucht via haar neus uit haar longen. Ze draaide zich even om. Er waren in elk geval geen leraren in de buurt, gelukkig. Een enkele leraar zou het hele plan al in de war kunnen schoppen.. Een enkeling.. Leerlingen ook wel, maar daar was ze een stuk minder bang voor. Tuurlijk, leerlingen konden haar verlinken.. Maar leerlingen- de meeste tenminste- zouden niet zelf het kantoor binnen sluipen, wel? Leraren daarin tegen.. Haar blik gleed nogmaals over de gang. Waarom deed ze dit ook al weer? O ja, wraak.. Waarom vroeg ze zichzelf die dingen eigenlijk af? Als ze enkel al dacht aan de wond en Hidan.. Een rilling trok over haar ruggenwervel heen. Een grijns sierde langzaam maar zeker haar lippen. 'Wacht maar.. Je krijgt er nog wel spijt van.' het getrippel achter har liet haar automatisch even verstijven. Het zachte, amper hoorbare gepiep liet haar even woedend naar de grond kijken. 'Wat zei ik nou?!' Tári had Terra verboden geluid te maken. Ze wilde niet dat ze zich lam schrok. Zodra ze binnen was was alles al een stuk minder.. Spannend.. Waarom vond ze dit eigenlijk spannend? O ja, ze brak in bij de hoofdmeester en daar kwam ook nog eens bij dat die hoofdmeester haar mentor was. Juist ja.. Hoeveel ze over had voor dat wraakplan, bijna niet te geloven.. Wraak, wraak, wraak.. Zou ze voor zichzelf wraak nemen? Jep, zeer zeker! Voor Mats? Ook. Terra liet haar kopje hangen en zette twee kleine stappen naar achteren. De Tasmaanse duivel leek werkelijk spijt te hebben van het geluid dat ze geproduceerd had. Tári bukte en pakte het dier op waarna ze haar op haar schouder zette. Terra legde meteen haar kop tegen Tári's wang. 'Wel stil zijn.' even dacht Tári dat Terra weer een piepend geluid zou maken, maar het dier hield haar mondje dicht. Gelukkig. Langzaam begon Tári weer verder te lopen. Ze probeerde alles te vergeten. Ze wilde er nu even niet aan denken waar ze precies in ging breken en wie die man wel niet was. Ze slikte even kort en streek een pluk haar uit haar gezicht. Eindelijk! De deur naar het kantoor kwam in zicht. Nu enkel hopen dat er niemand was. Was er wel iemand.. Dan moest ze of haar plan stop zetten.. Of ze moest later terug komen. Maar wat moest ze eigenlijk doen als er iemand was? Dan wist master Savador ook meteen dat ze er as.. wat ging ze dan zeggen? Dat het niet meer uit maakte? Juist ja.. Nee, dat zou lekker logisch overkomen. "Ja, hallo meneer, ik kom uw werk even verstoren om u te melden dat alles oké is.." ze zag het al oor zich. Dat zou niet alleen voor problemen kunnen zorgen, maar het zou ook nog eens gênant zijn.. Terra hief haar kopje even en siste zacht. Tári kwam recht voor de deur tot stilstand. Nu kon ze nog terug.. In hemelsnaam! Waar kwam die angst vandaan?! Ze haalde diep adem en sloot haar ogen even. Ze strekte haar arm, opende haar ogen en klopte op de deur. Ze wachtte even.. Niks.. Geen geluid, niks. Nogmaals klopte ze op de deur terwijl ze kalm zei: 'Master Savador?' haar hart bonsde ergens in haar keel. Ze wachtte weer. Weer niks. Ze legde haar hand op de deur klink en opende de deur langzaam en voorzichtig. 'Hallo? Master?' ze slikte en duwde de deur dusdanig open dat ze naar binnen kon kijken. Ze kon de grijns niet onderdrukken. Niemand. Er was helemaal niemand in het kantoor! Perfect! Ze stapte het kantoor snel in en sloot de deur. Ze beet even op haar lip en schrok even toen Terra van haar schouder sprong. Het diertje rende het kantoor door. 'Maak geen troep, kleintje.' Terra stopte even en wende haar kopje naar haar bazin. De kraaloogjes van het diertje zeiden genoeg, ze voelde zich behoorlijk beledigd om die reactie. Tári glimlachte even naar het dier en keek toen de kamer door. Waar konden ze liggen.. Dit leek haar de logische plek voor die dingen.. Haar ogen gingen de kamer door. Ze hoopte zo ontzettend dat er nu niemand binnen kwam. Zou levenslang een mogelijkheid zijn? Ja, dat wist ze eigenlijk wel zeker.. In andermans dossier snuffelen stond volgens mij niet als "verboden" op de schoolregellijst.. Toch? Oke, misschien was levenslang te lang.. Maar als iemand haar snapte had ze waarschijnlijk wel een groots probleem.. Maar dan ook echt groots.. Nogmaals en nogmaals gleden haar bloedrode ogen over het hele kantoor heen. Terra piepte zacht en dat trok meteen Tári's aandacht. Ze liep rustig naar het dier toe en keek verbaasd naar de hoop papier. Langzaam verscheen er een grijns rond haar lippen. 'Terra.. Je bent een genie!' het diertje piepte triomfantelijk terwijl het trots naar haar bazin keek..

Only Itachi

Itachi was weer terug in Starshine academy en nu was zijn grote doel om zijn dossier in te kijken. Hij was de gangen doorgelopen en bevond zich nu achter de hoek van het kantoor van Master Savador. Hij had al eerder gezien dat hij er vandaag niet zou zijn. Alles wat hij deed was compleet met voorbedachte rade. Het enigste waar hij geen rekening mee gehouden had. Een meisjesstem: 'Wacht maar.. Je krijgt er nog wel spijt van.' en het gepiep van een tasmaanse duivel. Hij keek van achter de hoek en zijn ogen vernauwden zich, wat deed dat hier? Wat had ze hier te zoeken? Hij zoch alleen zijn document, om het dan gewoon terug te leggen. Absoluut zeker was hij niet, maar normaal zou erin staan dat hij de moord op zijn hele familie op zijn geweten had. Natuurlijk wou hij dit absoluut niet, anders zou hij het zwaar te verduren krijgen, al zou het hem niet echt kunnen deren. Een gepiep werd geproduceerd en meteen ging het meisje door het lint. 'Wat zei ik nou?!'
Itachi bleef beide observeren, aandachtig en met zijn sharingan aan het kijken welke bewegingen ze deed en wat de tasmaanse duivel deed. Het beestje werd opgetild en ze klopte op de deur. 'Master Savador?' Geen reactie, natuurlijk, Itachi wist al lang dat Master Savador niet aanwezig zou zijn. 'Hallo? Master?' ze slikte en duwde de deur dusdanig open dat ze naar binnen kon kijken. Ze ging binnen en net voordat ze de deur dichtdeed, Hij opende de deur toen het meisje tegen de tasmaanse duivel zei "Terra je bent een genie." Hij keek het meisje met een lichtelijke frons aan. Hij liet zijn ogen dan over Terra gaan. Hij liep naar de stapel documenten en trok dat van hem eronderuit. Hij begon erdoor de bladeren en dan begonnen er tranen van bloed uit zijn oog te lopen. Normaal effect als hij de sharingan gebruikte. Hij wiste de woorden van dat hij de moord op zijn familie op zijn geweten had weg met de sharingan. Dan legde hij het dossier terug op tafel en begon zijn oog schoon te vegen. "Wat zoek jij hier" zei hij op een emotieloze toon. Misschien wat dreigend en zijn lippen waren vertrokken tot een vage rechte lijn. Ook een frons op zijn gezicht verraadde dat hij niet gepland had dat zij zijn plan zou verstoren, maar toch had hij zijn daad vervult.

Eigenlijk was dit niet het slimste plan aller tijden.. Zeker niet als je naging dat dit riskant was.. Maar zelfs al had e miljoenen andere keuzes gehad, waarschijnlijk was ze sowieso voor deze keuze gegaan.. Zo was ze nou eenmaal. Zelfs al waren de meeste keuzes die ze maakte niet altijd de slimste, als dat namelijk zo was geweest.. Dan zou ze hier niet zijn, zou ze waarschijnlijk- niks was zeker, maar oké- zonder schrammen weg gelopen. Of in ieder geval met minder dan dit. Het was nou niet bepaald simpel zoiets te kunnen voorspellen. Als ze Hidan met rust had gelaten, niet zo koppig was geweest en voor een keertje haar arrogantie aan de kant had kunnen zetten.. Zou ze dan nu nog.. Heel zijn? Eerlijk gezegd dacht ze zelf at die kans klein was.. Zeker als ze na ging dat Mats zijn mond voorbij had gesproken. Ook al kon Hidan er nooit zeker van zijn geweest, hij had het kunnen vermoedde.. Tári slikte even en duwde de deur een stukje open. Ze vroeg nogmaals of er iemand was, geen reactie.. Mooi zo.. Dan was haar plan tot dusver nog prima geslaagd. Ze stapte het kantoor binnen en sloot de deur achter zich. Nu pas besefte ze zich dat ze net niet had gecontroleerd of er leraren in de buurt waren.. Ach ja, als dat wel zo was.. Had ze pech. Heel erg veel pech.. Ze liet haar blik over de kamer glijden.. Niks. Nou ja, het moest ergens liggen.. Het moest er zijn! Als het er niet was.. Dan had ze dit voor niks gedaan. Ze wilde er niet eens aan denken. Ze wilde zich niet eens voorstellen wat voor een straf master Savador voor haar kon bedenken als hij hier achter kwam. Ze zou waarschijnlijk een groots probleem hebben. Ineens begonnen al de mogelijke straffen door haar hoofd te razen. Oke, waar was ze eigenlijk mee bezig? Waarom deed ze dit ook al weer? Wraak, dat moest ze onthouden! Al was dat waarschijnlijk makkelijker gezegd dan gedaan.. Wraak.. Dit was gewoon iets wat haar te binnen was geschoten, iets waar ze mee dacht een goede zet te zetten. Maar was dit eigenlijk wel zo een geweldige zet. Ja, ze zou meer te weten komen over die duivel.. Maar wat was dan plan B? Ze zuchtte even. In hemelsnaam, waarom maakte ze zich daar nu druk om?! Dit was nog steeds plan A, dus waarom begon ze zich- terwijl ze amper begonnen was aan plan A- al druk te maken over dat wat zou volgen?! Nutteloos! Ze zuchtte nogmaals en schudde haar hoofd. De laatste tijd vroeg ze zich af of ze niet gewoon krankzinnig werd. Nogmaals gleden haar ogen over de kamer. In haar hoofd probeerde ze al het andere aan de kant te duwen. Hier was ze nu mee bezig, het leerlingendossier van Hidan moest en zou ze vinden. Zo niet.. Dan was dit plan gefaald.. Hoe ging ze zichzelf dat ooit vergeven? Oke, misschien was dat niet zo moeilijk. Dit was pas plan A.. Toch? Terra piepte zacht, een geluid dat meteen Tári's aandacht trok. Haar bloedrode ogen gleden nog een keer door het kantoor heen voordat ze naar Terra toe liep. Even keek ze verbaasd naar de stapel papier die voor haar lag. Langzaam maar zeker verscheen er een grijns rond haar lippen. 'Terra.. Je bent een genie!' Terra leek de triomfantelijke piep niet in te kunnen houden. De Tasmaanse duivel keek haar bazin aan. Tári's grijns verdween en ze keek met een kille blik naar de jongen die binnen was komen lopen. Haar ogen had ze iets dicht geknepen. De jongen keek haar met een lichtelijke frons aan. Iets wat haar alles behalve aanstond. Oke, wacht even.. Het stond haar niet aan? Misschien was het dit keer een slim plan haar mond te houden, niet het eerste woord te willen.. Ze wilde nu niet bepaald nieuwe vijanden creëren, dat kon altijd nog. Als ze dat nu ging doen.. Nee, ze was er zeker van dat niemand er blij van zou worden als ze een nieuwe naam op haar wraaklijst moest zetten. Ja, zijzelf misschien.. De jongen liet zijn blik over Terra gaan. Nu pas merkte Tári op dat Terra siste. Of eigenlijk.. Het was het gebruikelijke vijandige geluid.. Wat eigenlijk best raar was als je na ging dat ze het sis-geluid ook gebruikte als ze iemand mocht.. Al was het dan minder fel dan nu. De vlijmscherpe tanden van het diertje leken in haar lippen te staan. De jongen liep naar de stapel documenten en trok er een onder uit. Hij bladerde er doorheen. Tári liet haar blik even naar de deur glijden, hopend dat die dicht was. Mooi. Ze kon een grijns niet onderdrukken toen ze de vraag van de jongen hoorde: "Wat zoek jij hier" emotieloos.. Zijn toon en houding stonden haar echt niet aan. Ze grinnikte zacht en tikte met de neus van haar schoen even tegen Terra als teken dat het dier haar mond moest houden. Nog heel even ging Terra verder met het geluid, al stopte ze vrij snel. 'Erg beleefd kan ik je niet noemen..' ze grijnsde angstaanjagend toen ze de frons zag. Zij was dus niet de enige die niet op bezoek had gerekend. 'Maar je wilde weten wat ik hier zoek? Dat kan ik beter aan jou vragen, niet? Jij bent toch echt de gene die hier een van de leerlingendossiers in handen had zojuist, ik heb er nog geen een aangeraakt..' ze keek de jongen met een wat arrogante blik aan. Daar ging ze weer.. Weer die arrogantie.. Kon ze het nooit afleren? Nee, nee, nee. Waarom zou ze? Het hoefde van niemand, enkel op dit moment van zichzelf, dus veranderen zou ze het niet. Niet nu in elk geval. Haar blik stond kil en arrogant, typisch.. dat was het enige woord wat ze hier passend vond. 'Of vergis ik me daar nu in?' meneer voor haar kon het vergeten, ze ging hem dus mooi niet vertellen wat ze hier deed. Al liep ze daar wel het risico mee dat hij klikspaantje ging spelen. Moest hij dat ergens ook wel zelf weten, de problemen die hij met haar kon krijgen waren zijn eigen fout dan. Bang? Nee, al was dat misschien wel nodig, zeker als Tári na ging wat er de laatste keer was gebeurd toen ze die arrogantie niet in had kunnen houden.. Terra gromde zacht, amper hoorbaar. De Tasmaanse duivel zette haar voorpoten tegen Tári's been aan waarbij de nagels van het diertje ook in haar vel gezet werden. Ze was eraan gewend, al was ze nu wel erg blij dat ze een broek aan had en niet- zoals vaak genoeg- een jurk. Terra klom via Tári's been en rug omhoog tot het dier op de rechterschouder van haar bazin zat. Tári's blik was strak op de jongen gericht, niet van plan hem ook maar iets te vertellen over haar plan..

Wow.. Tarzan muziek werkt inspirerend XD

Itachi was onopgemerkt binnen geraakt door behulp van zijn tsukuyomi. Wat was dat toch handig. Het meisje had geen idee en ze dacht zeker en vast dat ze door haar eigen stommiteit de deur had opengelaten. Eerste deel van zijn plan was geslaagd, nu nog zijn document te pakken krijgen. Hij liet de tsukuyomi nietig gedaan worden en zo zou hij zichtbaar worden. Hij griste het document dat van hem was tussen de stapel tussenuit en wiste de moord van zijn familie uit die hij had gepleegd. “Wat zoek jij hier” was het enigste wat zijn keel verliet. Misschien was het inderdaad niet al te vriendelijk de toon die Itachi had aangeslagen tegen het meisje, maar dat was het minste van zijn zorgen. Hij moest alleen maar zorgen dat de moord die hij had gepleegd van zijn leerlingendossier weg was en dat was al geslaagd met succes. Terra had hem liggen aanstaren en meteen reageerde hij hierop met zijn ogen die weer bloedrood werden. Hij liet zijn ogen verkennend over het beestje gaan, wetend wat het van plan was. 'Erg beleefd kan ik je niet noemen..' ze grijnsde angstaanjagend en Itachi trok zijn wenkbrauw omhoog. “Ik vroeg alleen wat je hier zoekt.” Hij herhaalde zijn vraag, hij was niet bang van de manier waarop ze grijnsde of hoe ze nog maar reageerde. Het meisje maakte geen indruk op hem, niemand deed dat. Hij kon heel goed inschatten dat ze niets zou doen zolang hij haar of haar dier niet zou bedreigen. Dus deed hij dat ook niet. 'Maar je wilde weten wat ik hier zoek? Dat kan ik beter aan jou vragen, niet? Jij bent toch echt de gene die hier een van de leerlingendossiers in handen had zojuist, ik heb er nog geen een aangeraakt..' zei het meisje met een enorme vlaag van arrogantie, een van haar karaktertrekken die Itachi al kon ruiken vanop afstand. “Dat? Dat is mijn dossier. Ik moest iets verwijderen, met succes. En mag ik raden wat je hier komt doen? Dat is heel gemakkelijk.” Hij sloot zijn ogen en opende ze dan om recht in de ogen van Terra te kijken ‘mangyeko sharingan.’ Itachi’s oog begonnen te tranen, maar die tranen waren geen water, maar puur bloed.
“Ik begrijp het” zei Itachi tegen Terra die in zijn illusie voor eventjes gevangen zat waardoor ze hem kon uitleggen wat het meisje genaamd Tári van plan was. Hij veegde zijn oog en kaak schoon en zijn ogen werden weer zwart. Hij liep naar de stapel dossiers en greep diegene er vanonder uit die Tári juist nodig was. “Ik zal je uitleggen wat ik zojuist deed. Ik liet Terra spreken via mijn gedachten, illusies die ik en mijn broer alleen kunnen opwekken. Ik kan ze natuurlijk ook gebruiken als ultimate pijnbron, maar dat doe ik niet op dieren en zelfs niet eens op mensen, behalve als ze me de keel uithangen en tot zover, nee je irriteert me nog niet.” Itachi gaf het dossier dat ze nodig had en zei dan: “Ik neem aan dat je wraak wilt nemen op… Hidan?” Nog steeds met een emotieloze blik keek hij Tári aan. “Uchiha Itachi is mijn naam. In dat dossier staat alles wat je nodig hebt voor je te wreken. Maar kan je dit wel alleen? En ik zal Terra niet aanraken, daar heb ik ook geen behoefte aan.” Hij keek dan weer naar de stapel dossiers. Ze lagen er onordelijk bij maar het zou vast niet opvallen. Hij had namelijk ook alle sporen van zijn vingerafdrukken gewist.

Of de jongen haar beviel? Echt niet.. Ze zag hem net en e ergerde zich nu al dood aan zijn gedrag. Oke, zelf was ze ook niet geweldig te noemen, maar meneer hier was nu al.. Benoemd tot irritant. Zijn toon stond haar niet aan en zijn houding al helemaal niet. Ze had wel vaker mensen ontmoet die haar niet aanstonden, eigenlijk was dat heel simpel in haar geval. Er waren maar weinig mensen die ze mocht. Om precies te zijn waren dat er vijf.. Lieke, Sam en Damian waren drie van haar beste vrienden. Ook al zag ze ze niet meer- wat lastig ging aangezien ze niet graag gezien wilde worden met drie gevangenen- brieven ontving ze nog vrijwel elke week. Vooral van Damian, iets wat haar duidelijk verbaasde aangezien Damian een hekel aan schrijven had.. Wat begrijpelijk was als je hem echt kende. Ze zou eerder van Lieke verwachten dat die zou schrijven. Lieke was echt iemand die elke dag brieven zou kunnen schrijven. Op zijn minst had ze een brief van Sam verwacht. De jongen hield wel eens waar niet echt van schrijven, hij had wel vaker iets geschreven met tegenzin, puur omdat hij contact wilde houden. Maar dat waren er pas drie van de vijf. Dan kwam Sucic nog.. Het verbaasde haar echt dat die jongen nog leefde. Ze snapte niet dat hij überhaupt nog kon leven.. Zijn hele familie was niet gespaard gebleven dus.. Waarom hij wel? Zo bijzonder was hij niet.. Oke, dat vreemde beest van hem kon nog wl eens bijzonder zijn. Ibis.. Ze had niet meteen een hekel aan het beest, maar mogen, vergeet het! De vogel moest Terra altijd pesten.. Ook kon Tári niet echt geloven dat ze haar ouders blindelings had geloofd toen die haar wijs hadden gemaakt dat Sucic dood was.. Ze geloofde hen nooit, dus waarom had ze dat toen wel gedaan? Misschien omdat een groot deel van zijn familie toen al dood was? ast wel.. Als laatste kreeg je de meest voor de hand liggende, Mats. Als ze iemand graag zag dan was hij dat. Ze zou eerlijk gezegd niet weten wat ze nu had gedaan als het die ene dag fout was gegaan.. Als ze niet gestopt was door een van haar herinneringen.. Zou ze het mes dan hebben gegooid? Zou ze in staat zijn geweest de jongen te vermoorden? Ja, Tári kenende? Ja, daar zou ze misschien zelfs nog een moord voor doen.. Ironisch.. Een moord voor een moord.. "Wat zoek jij hier"
'Erg beleefd kan ik je niet noemen..' Tári grijnsde even angstaanjagend toen ze de frons op het gezicht van de jongen zag. Zijn houding stond haar niet aan, al was ze blij dat zij niet de enige was die niet op bezoek van een ander had gerekend.. De jongen trok een wenkbrauw op en herhaalde zijn al gestelde vraag: “Ik vroeg alleen wat je hier zoekt.” Tári rolde even met haar ogen en ging verder: 'Maar je wilde weten wat ik hier zoek? Dat kan ik beter aan jou vragen, niet? Jij bent toch echt de gene die hier een van de leerlingendossiers in handen had zojuist, ik heb er nog geen een aangeraakt..' arrogantie.. Typisch, weer zoiets wat typisch iets voor mevrouw was. Even dacht ze aan de momenten waarop haar arrogantie haar bijna de kop hadden gekost. Niet alleen Hidan was een van de mensen geweest die haar duidelijk had gemaakt dat het niet slim was, Damian was hem voor gegaan.. Al had ze dat vooral aan andere redenen te danken.. Ze was toen gewoon dom geweest.. Met Hidan ook wel, maar die dag was ze.. Bewust dom geweest.. “Dat? Dat is mijn dossier. Ik moest iets verwijderen, met succes. En mag ik raden wat je hier komt doen? Dat is heel gemakkelijk.” Tári trok haar wenkbrauwen op, keek de jongen ongelovig aan. Raden, gemakkelijk? Maar natuurlijk.. Eerst zien, dan geloven! De jongen sloot zijn ogen om ze vervolgens te openen en Terra recht aan te kijken. Tári's blik vloog naar Terra. Het dier leek er niet anders uit te zien dan normaal.. Iets wat ze zeker niet vertrouwde.. Als Terra iets absoluut niet kon hebben waren het starende mensen.. De woorden van d jongen gingen langs haar heen. Ze bleef Terra aankijken. Ze vroeg zich af wat de jongen had gedaan.. Pas toen de jongen in beweging kwam schoot Tári's blik weer naar hem toe. Ze keek toe terwijl hij een van de dossiers uit de stapel pakte. “Ik zal je uitleggen wat ik zojuist deed. Ik liet Terra spreken via mijn gedachten, illusies die ik en mijn broer alleen kunnen opwekken. Ik kan ze natuurlijk ook gebruiken als ultimate pijnbron, maar dat doe ik niet op dieren en zelfs niet eens op mensen, behalve als ze me de keel uithangen en tot zover, nee je irriteert me nog niet.” Tári kon het niet laten commentaar te geven. Waarschijnlijk bijna onhoorbaar voor de oren van de jongen: 'Daar kan ik verandering in brengen..' ze was niet bang voor de jongen.. Al had hij zijn derde zin beter achterwegen kunnen laten.. Niemand kwam aan Terra.. Het was dat het dier er nu niet echt last van gehad leek te hebben.. Maar nog steeds.. De jongen gaf het dossier en meteen liet Tári haar blik eroverheen glijden. “Ik neem aan dat je wraak wilt nemen op… Hidan?” bij de naam "Hidan" keek Tári op. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen. De emotieloze blik in de ogen van de jongen zorgde ervoor dat ze hem op dit moment wilde wurgen. “Uchiha Itachi is mijn naam. In dat dossier staat alles wat je nodig hebt voor je te wreken. Maar kan je dit wel alleen? En ik zal Terra niet aanraken, daar heb ik ook geen behoefte aan.” Tári zuchtte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, als ik zelf niet al het idee had gehad dat hier de informatie in stond die ik nodig had.. Zou ik ook niet het kantoor in zijn geglipt om het te pakken.' ze moest zichzelf inhouden. Ze wilde nu zo ontzettend graag flippen, schreeuwen. Al begreep ze zelf ook wel, dat ze zichzelf zou verraden.. Niet echt iets wat ze nu kon gebruiken.. 'Waarom zou ik het niet alleen kunnen? Ik ben geen vier meer en mijn hand hoeft dus ook niet meer vastgehouden te worden.' de woede doorklonk duidelijk in haar stem. Stukje bij beetje begon ze haar geduld te verliezen, haar zelfbeheersing. 'Het is je geraden Terra niet aan te raken. O, voor als je het wilde weten.. Mijn naam blijft nog even geheim, tenzij je die ook los weet te krijgen.' de laatste woorden sprak ze duidelijk hatelijk uit. Het verbaasde haar dat het niet giftig klonk.. O, nee.. Het klonk giftig.. Tári keek Terra even aan en liet haar hand over de kop van het dier glijden. Ze keek vervolgens naar het dossier en sloeg het open. Is kijken of zij en Itachi gelijk hadden. Stond hier daadwerkelijk de informatie in die ze wilde?

Dit was allemaal uitgedokterd, Itachi amuseerde zich eigenlijk wel. Een kleine geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht toen hij Tári’s haat zag. Eigenlijk kon het hem niet schelen dat hij nu met haar in de clinch zou raken. Hij kende Hidan goed genoeg, hij was roekeloos. Itachi speelde het slim en zou geen vuist tot vuist gevecht aangaan. Een blik in zijn mangyeko en je had prijs. Hij keek Tári aan toen ze zei op zijn reactie “Daar kan ik verandering in brengen. “
“En hoe dacht je dit dan te doen?” zijn reactie klonk spottend. Hij raakte de ring aan die hij rond zijn vinger had. . “Ik neem aan dat je wraak wilt nemen op… Hidan?” bij de naam "Hidan" keek Tári op. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen. Hij lachte “Dat dacht ik dus al. Hm.”
“Uchiha Itachi is mijn naam. In dat dossier staat alles wat je nodig hebt voor je te wreken. Maar kan je dit wel alleen? En ik zal Terra niet aanraken, daar heb ik ook geen behoefte aan.” Tári zuchtte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, als ik zelf niet al het idee had gehad dat hier de informatie in stond die ik nodig had.. Zou ik ook niet het kantoor in zijn geglipt om het te pakken.'
“Ik ken mensen die dit doen voor de lol, en geen idee hebben van wat dat daar instaat. Maar dat zijn natuurlijk idioten.” Itachi keek weer emotieloos in de richting van de boeken, hij keek er afwezig naar en besloot zijn handen al in elkaar te vouwen voor handseals te gebruiken zodra ze door het lint zou gaan. 'Waarom zou ik het niet alleen kunnen? Ik ben geen vier meer en mijn hand hoeft dus ook niet meer vastgehouden te worden.' de woede doorklonk duidelijk in haar stem. “Je bent 17, en wees gerust, je handje wordt al vastgehouden. Door de band tussen jou en Terra, zij zou je met alles willen helpen, je zelfs beschermen.” Hij grijnsde, zou dit de druppel zijn? Misschien.
'Het is je geraden Terra niet aan te raken. O, voor als je het wilde weten.. Mijn naam blijft nog even geheim, tenzij je die ook los weet te krijgen.'
“Oh, spijtig genoeg weet ik je naam al.” Zei Itachi en hij greep het dossier dat van haar was van de stapel. “Tári Nemisis Chronos.”
Itachi keek naar hoe ze het document opensloeg. Hij bladerde dan even ongeïnteresseerd door dat van Tári en legde het vrijwel na 2 seconden al weg. “Hidan heeft een obsessie voor bloed en vervloekt eenmaal hij je bloed te pakken heeft. Als je hem uit zijn ritual circle krijgt, wordt de vloek verbroken. “ Hij zweeg even en activeerde zijn sharingan weer. Hij keek Tári afwachtend aan, misschien dat ze toch zou afgekoeld zijn, misschien tot zijn grote spijt, maar dan kon hij wel zijn leedvermaak uittesten op iemand anders, als zij wou dat hij haar hielp.
Hij besloot zijn ogen weer even te sluiten, het gebruik van de sharingan putte hem uit, dus hij moest er even mee stoppen. Zijn zwarte ogen, eenmaal ze geopend werden, keken de kamer rond. Hij baalde ervan dat hij ze niet constant kon gebruiken. Daarmee had hij zoveel beter zicht en oog voor detail.

Het gedrag van Itachi beviel haar niet. Zijn houding en toon maakte haar.. Zacht gezegd, behoorlijk pissig. Ze raakte lichtelijk geïrriteerd bij vrijwel elk woord dat Itachi sprak. Het beviel haar gewoon niet. Ze had veel mensen ontmoet met zo een karakter, maar over het algemeen was er toch ergens een klik. Oke, meestal niet meteen, maar na enkele minuten had ze vaak niet de neiging iemand te wurgen.. Nu wel! De geamuseerde grijns die het gezicht van de jongen sierde, maakte haar bijna misselijk. Zeker bij het horen van zijn woorden die hij ervoor had gesproken. 'Daar kan ik verandering in brengen..' dit was echt niet waar ze op gehoopt had. Ze had er absoluut geen zin in, dit. Gewoon het gedrag van meneer hier. Ze gromde wat binnensmonds toen Itachi vroeg: “En hoe dacht je dit dan te doen?” meteen raasde miljoenen antwoorden door haar hoofd. Die ene vraag moest ze zichzelf stellen.. Maar dan zou ze eerst moeten weten welke vraag ze zichzelf moest stellen. Ze kon er zoveel bedenken, maar geen van die vragen was iets waar ze zich nu druk over wilde maken. Geen van die vragen had nu invloed op haar gedrag.. Al was er een vraag.. Ze beet even op haar liep en zei toen bits: 'Geloof me, als ik het zou willen, deed ik het met gemak..' ze wilde geen woord meer zeggen, ze vond het nutteloos als ze dat nu zou doen. Hij had haar gevraagd hoe ze het wilde doen, maar als ze dat ging zeggen.. Ach, wat maakte het ook uit? Die gast leek toch alles te weten. En weer zo iets waar ze zich dood aan ergerde. Niemand wist alles! Dat was gewoon onmogelijk! Niemand.. Oke, mensen kon veel weten, misschien zelfs bijna alles. Maar alles? Nee, dat was een onmogelijkheid. Niemand zou in staat kunnen zijn alles te weten.. “Ik neem aan dat je wraak wilt nemen op… Hidan?” bij de naam "Hidan" keek Tári op. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen. Irritatie. Punt. Moest. Lager. Ze had er niet echt zin in om betrapt te worden in het kantoor. Hoe meer irritatie ze op wist te bouwen voor Itachi, hoe lastiger het ging worden om haar zelfbeheersing te houden. Ze had er niet echt zin in om betrapt te worden in het kantoor van de hoofdmeester, terwijl ze ruzie had met Itachi. Ze kon het sowieso proberen. Zichzelf inhouden, de neiging hem te wurgen negerend. De lach van Itachi liet haar even iets onverstaanbaars sissen. “Dat dacht ik dus al. Hm.” Tári rolde met haar ogen. Wilde ze echt verder praten? En weer die vraag.. Moest ze die vraag niet onderhand aan zichzelf stellen? Misschien zou het de communicatie tussen Itachi en haar dan een stuk makkelijker maken. “Uchiha Itachi is mijn naam. In dat dossier staat alles wat je nodig hebt voor je te wreken. Maar kan je dit wel alleen? En ik zal Terra niet aanraken, daar heb ik ook geen behoefte aan.” Tári zuchtte even en schudde haar hoofd. 'Geloof me, als ik zelf niet al het idee had gehad dat hier de informatie in stond die ik nodig had.. Zou ik ook niet het kantoor in zijn geglipt om het te pakken.' hoe dom dat de jongen dat ze was? Ze was misschien af en toe wat onhandig, soms was ze bewust dom.. Maar zo dom dat ze een kantoor in glipte met het risico gezien te worden, enkel om een dossier te stelen dat misschien niet eens nut had? Vergeet het! Dat was iets te dom te noemen. “Ik ken mensen die dit doen voor de lol, en geen idee hebben van wat dat daar instaat. Maar dat zijn natuurlijk idioten.” Tári grijnsde even en zei nu wat geamuseerder: 'Zoals jij zeker.' gemeen? Nee, voor haar doen zeker niet. Ze kon erger zijn, een stuk erger. Het verbaasde haar dat ze nog niet geflipt was. Dit was wel zo een typisch moment om door het lint te gaan.. Misschien was het te cliché, deed ze het daarom niet.. Maar dan vast wel onbewust.. 'Waarom zou ik het niet alleen kunnen? Ik ben geen vier meer en mijn hand hoeft dus ook niet meer vastgehouden te worden.' de woede doorklonk duidelijk in haar stem. Als Itachi zo door zou gaan, zou ze er bijna van overtuigd raken dat hij gestoord was.. Oke, als ze zo naar hem keek.. Ze beet even op haar liep en liet haar kiezen even over elkaar glijden, een beweging wat voor een zacht, knarsend geluid zorgde. Terra gromde even bij het geluid. “Je bent 17, en wees gerust, je handje wordt al vastgehouden. Door de band tussen jou en Terra, zij zou je met alles willen helpen, je zelfs beschermen.” Tári zuchtte even. 'Vertel me iets wat ik nog niet weet..' nog niet zo lang geleden had Terra het nog bewezen. Zelfs toen Tári haar gedwongen had het duistere bos uit te gaan had het dier nog getwijfeld.. 'Het is je geraden Terra niet aan te raken. O, voor als je het wilde weten.. Mijn naam blijft nog even geheim, tenzij je die ook los weet te krijgen.'
“Oh, spijtig genoeg weet ik je naam al.” Zei Itachi en hij greep het dossier dat van haar was van de stapel. “Tári Nemisis Chronos.” Tári siste tussen haar tanden en keek Itachi razend aan. Eerste naam, tweede naam en achternaam?! Tári beet op haar tong. Was het nu tijd zichzelf de vraag te stellen? Nee, nu nog niet.. Geduld.. Maar wanneer wilde ze hem dan stellen? Op het moment dat het te laat was? Tári sloeg het leerlingendossier van Hidan open. In haar ooghoek zag ze hoe Itachi vrij ongeïnteresseerd door dat van haar bladerde. Mooi zo.. Ze had niks te verbergen, of nou ja.. Eigenlijk wel, maar geen van alle geheimen die ze kende stonden daarin. Alle geheimen waren voor haar zelf, waarschijnlijk wist ze een groot deel niet eens meer. Beloftes waren de grootste geheimen die ze ooit had gehad.. Soort van.. “Hidan heeft een obsessie voor bloed en vervloekt eenmaal hij je bloed te pakken heeft. Als je hem uit zijn ritual circle krijgt, wordt de vloek verbroken. “ sprak Itachi nadat hij haar dossier weer neer gelegd had. 'Was daar ietsje eerder meegekomen, dan had ik er misschien nog wat aan gehad.' Tári's stem had bij haar weten nog nooit zo giftig geklonken. Ze klapte het dossier dicht en keek Itachi strak aan. Haar blik was emotieloos. Nu wilde ze zichzelf eindelijk de vraag stellen. Die ene vraag die al die tijd had zitten zeuren. Wilde ze hulp? Dat was min of meer Itachi's vraag geweest, niet? Ze zuchtte even en liet haar blik over het dossier glijden. Ze had nu enkel een plan A.. Plan B was er nog niet.. Laat staan een heel plan.. Ze sloot haar ogen even. Ze mocht hem niet.. Dat was sowieso waar.. Vertrouwen? Nee, dat deed ze al helemaal niet! Ze opende haar ogen en keek Itachi kil aan. 'Maar als je me niet kwalijk neemt. Ik had niet echt gerekend op bezoek.' in haar ogen twinkelde heel even iets van amusement. 'Dus, met andere woorden.. Daar is de deur.' wilde ze hem echt weg hebben? Ja.. Maar iets zei haar ook dat het dom was. Wat nou als iemand hem naar buiten zag gaan? Dan was het vrijwel zeker dat er iemand binnen kwam. En wat was mevrouw dan van plan? Verstoppen achter het bureau? Juist ja.. Dat was dus een stom plan. Ook al piepte een kleine stem dat het stom was, ze hield vol. Haar blik bleef strak op Itachi gericht en haar blik bleef kil..

'Het is je geraden Terra niet aan te raken. O, voor als je het wilde weten.. Mijn naam blijft nog even geheim, tenzij je die ook los weet te krijgen.'
“Oh, spijtig genoeg weet ik je naam al.” Zei Itachi en hij greep het dossier dat van haar was van de stapel. “Tári Nemisis Chronos.” De razernij was er, perfect, juiste timing om haar drie namen uit te spreken. Letter voor letter. “Hidan heeft een obsessie voor bloed en vervloekt eenmaal hij je bloed te pakken heeft. Als je hem uit zijn ritual circle krijgt, wordt de vloek verbroken. “ sprak Itachi nadat hij haar dossier weer neer gelegd had. 'Was daar ietsje eerder meegekomen, dan had ik er misschien nog wat aan gehad.' Giftigheid was in haar stem te horen en hij lachte, puur van het genot. Hij wist perfect hoe hij mensen kon drijven tot het uiterste. Itachi was Tári zo nauw in een hoekje aan het drijven. 'Maar als je me niet kwalijk neemt. Ik had niet echt gerekend op bezoek.' in haar ogen twinkelde heel even iets van amusement. 'Dus, met andere woorden.. Daar is de deur.'
"Wil je dat wel, wat als ik nu mijn mond voorbijpraat of er iemand mij dwingt met waarheidsdrankje te praten? Dat mijn geheim er dan uitkomt, dat zal Master Savador al weten maar dat jij dan aan anderen hun dossiers zit. Goh. Als je me wegwilt, try me." Hij stond op met zijn ogen op haar gericht. Hij ging voor haar staan en keek haar even strak aan als zij dat met hem deed. "Je denkt toch niet dat je Hidan alleen kunt te pakken krijgen? Dan ben je een dom non vooruitdenkend meisje." Zijn ogen werden weer rood en hij deed een paar stappen achteruit, haar aankijkend zonder enige interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken "Dusk crow ninjutsu". Hij loste op en een storm van kraaien vloog op haar af en ze bleven met enorm opgedreven snelheid rond haar te vliegen en te kraaien. Sinds dat ze hem had aangekeken toen hij zijn sharingan activeerde, zat ze vast in deze illusie. Niemand zou het helse lawaai horen, behalve Tári. De kraaien schreeuwden het uit en bleven rond haar cirkelen.

(kort)

Ze had er een hekel aan. Mensen haar naam vertellen.. Dat was gewoon iets wat ze nooit graag had gedaan. Vroeger, toen ze nog als prinses behandelt was, ja.. Maar nadat ze een- subtiel gezegd- monster was geworden, had ze nog maar weinig mensen haar naar gezegd. Ze dacht er over het algemeen niet eens over na! Ze had altijd gevonden dat het niet nodig was. Zeker als je naging dat heel erg veel mensen het zelfs vervelend vonden als je je naam niet zei, mooi als amusement. Later was het "je naam niet zeggen" vooral gekomen door de mensen waarmee ze omging. Damian had al vaker dan eens een nachtje in de cel gezeten. Een nachtje? Eigenlijk meer.. Maar hij deed die ene nacht vaak niks, behalve denken, denken en nog eens denken. De volgende dag- de tweede dus- was hij over het algemeen alweer thuis. Uitbreken was een van Damians sterkste kanten. Door met hem om te gaan had ze geleerd dat je naam hardop zeggen niet altijd.. Slim was. Weer zo subtiel? Jep.. Lieke en Sam hadden het haar ook geleerd.. Maar toch net iets anders. Lieke was gewoon altijd als de dood, al hoorde ze maar een sirene. Het kind was voor niks bang, maar het zou Tári niet eens iets verbazen als ze claustrofobie had. Sam.. Tja, daar kon ze maar beter niet over beginnen.. Als je eenmaal was begonnen met hem, was het behoorlijk lastig te stoppen met het hele verhaal.. Dan kreeg je Sucic nog.. Hij had haar nooit echt iets gezegd in de richting van: vertel je naam niet. Al had hij het haar wel duidelijk gemaakt.. Of eigenlijk, zijn familie. Dood was dood en bleef dood.. Tenzij je een necromancer was.. Ergens leek het haar wel gaaf.. Dode tot leven kunnen wekken, of een soort van althans.. Maar haar naam? Nee, dat was eigenlijk iets wat ze liever voor zichzelf hield. Iets wat ze zelden aan mensen vertelde. Oke, Mats had geluk gehad dat ze een slechte dag had gehad.. Waarschijnlijk had hij anders ook een stuk meer moeite moeten doen om haar naam te weten te komen. Dat was gewoon normaal in haar ogen. Ze dit al ruim tien jaar niks anders dan mensen laten raden naar haar naam, dubbel liggen als ze er te ver vanaf zaten en ze tot slot finaal uitlachen.. Maar nu? Nu kon Itachi alle twee haar namen en ook nog eens haar voornaam vertellen zonder dat ze ook maar een enkele tip gegeven had. Nee, het beviel haar niet! Echt niet.. “Hidan heeft een obsessie voor bloed en vervloekt eenmaal hij je bloed te pakken heeft. Als je hem uit zijn ritual circle krijgt, wordt de vloek verbroken. “ sprak Itachi nadat hij haar dossier weer neer gelegd had. 'Was daar ietsje eerder meegekomen, dan had ik er misschien nog wat aan gehad.' Tári's stem was een en al gif. Ze zou bijna willen dat ze echt gif bezat, zeker toen Itachi begon te lachen. Oke.. Als ze zichzelf niet in zou kunnen houden.. Misschien werd het tijd te zeggen dat ze geen zin had om iemand te wurgen? Nee, dat was te.. Cliché. Mensen wurgen was zo saai.. 'Maar als je me niet kwalijk neemt. Ik had niet echt gerekend op bezoek.' in haar ogen twinkelde heel even iets van amusement. 'Dus, met andere woorden.. Daar is de deur.' in haar hoofd herhaalde een kleine stem de hele tijd, non-stop: Niet wurgen, inhouden.. Je hebt zelfbeheersing! Misschien werd ze nog het krankzinnigst van dat stemmetje. Het leek wel of die stem haar juist uit wilde lokken, haar tot het uiterste wilde drijven. het was wel vaker gebeurd dat haar lichaam aan de kant van de tegen partij stond.. Te vaak! "Wil je dat wel, wat als ik nu mijn mond voorbijpraat of er iemand mij dwingt met waarheidsdrankje te praten? Dat mijn geheim er dan uitkomt, dat zal Master Savador al weten maar dat jij dan aan anderen hun dossiers zit. Goh. Als je me wegwilt, try me." Tári beet op haar tong en draaide haar hoofd een paar millimeter waardoor Terra's vacht over haar wang streek. Ze maakte een zacht klik geluidje en vrijwel meteen sprong Terra van Tári's schouder. Ze vertrouwde hem zeker niet. Dat had ze net ook niet gedaan, dat was waar, maar nu absoluut niet! Ze keek Itachi strak aan en zei bits: 'Je mond voorbij praten.. Tja, dan zullen de gevolgen voor jezelf zijn. Mocht iemand heel toevallig een waarheidsdrankje in bezit hebben.. Tja, dan heb ik pech.. Ik ben niet bang voor straf. Misschien zou ik er zelf wel van genieten..' ze meende wat ze zei. Ze was niet bang om straf te krijgen. Ze had al in gedachte gehad dat ze de ergste straf zou krijgen, op het moment dat ze hier naar binnen stapte. Nee, al zou Itachi andere ook maar iets vertellen, de gevolgen konden haar weinig schelen.. Maar ergens.. Misschien had hij gelijk. Zijn vraag was wel een lastige.. Wilde ze wel dat hij weg ging. Hulp kon ze wel degelijk gebruiken.. Dus waarom zou ze hem niet gewoon hier laten blijven? Oke.. Nu vroeg ze zich even af wat er zou gebeuren als er nu, op dit moment, iemand binnen kwam. Wat zou master Savador doen als hij nu binnen kwam? De kans was groot.. Hoelang was ze hier eigenlijk al? Langer dan gepland. Itachi stond op en bleef haar aankijken. Hij kwam voor haar staan en keek haar strak aan. "Je denkt toch niet dat je Hidan alleen kunt te pakken krijgen? Dan ben je een dom non vooruitdenkend meisje." Tári zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wie zegt eigenlijk dat ik hem persoonlijk wil straffen? Ik heb niet eens een plan B..' de tweede zin zei ze zo zacht dat het onverstaanbaar zou moeten zijn, maar het zou haar werkelijk niks verbazen als Itachi het toch gehoord had.. Hij had haar naam immers ook weten te raden.. Alle twee.. Itachi's ogen werden weer rood en hij deed een paar passen achteruit. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, zonder interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken. Tári spande automatisch al haar spieren aan, ook al had ze geen idee wat Itachi van plan was, het kon weinig goeds betekenen. "Dusk crow ninjutsu". Itachi loste op en een storm van kraaien vloog op haar af en ze bleven met enorm opgedreven snelheid rond haar te vliegen en te kraaien. Tári's ogen waren groot geworden en ze had haar hoofd iets ingetrokken. Het geluid was werkelijk om gek van te worden! Het deed haar ergens een beetje denken aan Iblis. Dat beest was ook.. Een werkelijke schreeuwlelijk, maar dat was er maar een.. Dit waren er.. Hoeveel eigenlijk?! Tári slikte en wilde haar handen voor haar oren slaan, dwong zichzelf het niet te doen. Ze weigerde haar armen omhoog te brengen. Hoe vaak was dat wel niet al fout gegaan? Vaak.. Zodra ze haar handen zou heffen en die op haar oren zou leggen, had ze geen enkele bescherming meer voor haar borstkas. Damian had het haar letterlijk geleerd op een niet al te zachtzinnige manier. Hij had haar vaak genoeg laten voelen wat hij haar aan kon doen. Ze bleef hem nog steeds dankbaar. Hij had haar veel geleerd en hij had haar nooit behandelt als een van de andere kinderen in de buurt.. Damian was het grootste monster wat ze kende.. Tári klemde haar kiezen strak op elkaar. Ze mocht haar armen niet heffen! Haar handen mocht ze niet op haar oren leggen! Maar hoelang was ze dit van plan vol te houden? Niet erg lang.. Het geluid was afgrijselijk! Het deed haar ergens denken aan het geweldige schouwspel als een roofvogel een andere vogel achter na zat.. Ze zag het al helemaal voor zich, hoe de twee vogels elkaar te lijf gaan, hoe de ene vogel wint.. Met een beetje geluk kon je zien hoe de ander stierf.. Maar dat geluid had ze ook nooit zo dichtbij gehoord. Oke, nu hield ze het dus niet meer. Ze hief haar armen en sloeg haar handen voor haar oren, hopend dat het geluid minder werd..

Meer kon ik er dit keer niet van maken XD

'Maar als je me niet kwalijk neemt. Ik had niet echt gerekend op bezoek.' in haar ogen twinkelde heel even iets van amusement. 'Dus, met andere woorden.. Daar is de deur.' Itachi lachte om Tári's woorden: "Wil je dat wel, wat als ik nu mijn mond voorbijpraat of er iemand mij dwingt met waarheidsdrankje te praten? Dat mijn geheim er dan uitkomt, dat zal Master Savador al weten maar dat jij dan aan anderen hun dossiers zit. Goh. Als je me wegwilt, try me." Ze had er duidelijk moeite mee om niet naar zijn keel te vliegen. Mooi zo, beter kon het niet worden voor hem, hij had nu al zoveel lol. 'Je mond voorbij praten.. Tja, dan zullen de gevolgen voor jezelf zijn. Mocht iemand heel toevallig een waarheidsdrankje in bezit hebben.. Tja, dan heb ik pech.. Ik ben niet bang voor straf. Misschien zou ik er zelf wel van genieten..' ze meende wat ze zei, dat hoorde Itachi, maar veel kon het hem niet schelen. Itachi stond op en bleef haar aankijken. Hij kwam voor haar staan en keek haar strak aan. "Je denkt toch niet dat je Hidan alleen kunt te pakken krijgen? Dan ben je een dom non vooruitdenkend meisje." Tári zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wie zegt eigenlijk dat ik hem persoonlijk wil straffen? Ik heb niet eens een plan B..'
"Geen vooruitdenking? Wat moet je dan met zijn dossier? Je zou hem met hulp enorm te grazen kunnen nemen." tachi's ogen werden weer rood en hij deed een paar passen achteruit. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, zonder interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken. Hij moest toch iets tonen van wat hij kon 'Dusk crow ninjutsu' en een hoop kraaien vlogen op haar af, begon op hoge tonen te krijsen en op volle snelheid rond haar te draaien. Ze sloeg haar handen op haar oren en de kraaien vlogen naar een punt waarin ze samensmolten tot één figuur, Itachi. "Je hebt je defensiesysteem laten zakken. Wat als ik nu mijn volgels tot shurikens had laten vervormen en ze allemaal op jou had laten afkomen?" Itachi was enorm geamuseerd: "Geloof me, ik kan nog meer dan dat," Een grimas verscheen rond zijn lippen en hij keek met zijn rode ogen naar Tári. "En je messen daar, heb je er nog meer dan alleen die?" Hij keek er naar, ze waren vast vlijmscherp, maar terwijl dat zij nog vastzat in zijn illusie, kon ze hem niet aanraken, tenzij ze eruit wist te geraken.

Ze meende wat ze had gezegd. Het zou haar werkelijk helemaal niks verbazen als ze ervan genoot, de straf die ze kon krijgen. Ze was er zeker niet bang voor, ze hoopte er zelfs een beetje op. Al hoe wel het misschien niet erg handig was als ze betrapt zouden worden op dit moment. Wat zou master Savador kunnen bedenken? Als het een milde straf was zou ze de man een medaille geven, dit kon gewoon geen milde straf worden.. Nee, die kans was een op.. Hoeveel? Nul? Ja, dat was het. De kans dat- als ze überhaupt betrapt zouden worden- ze een milde straf kregen was er niet eens in haar ogen. Itachi stond op en bleef haar aankijken. Hij kwam voor haar staan en keek haar strak aan. "Je denkt toch niet dat je Hidan alleen kunt te pakken krijgen? Dan ben je een dom non vooruitdenkend meisje." Tári zuchtte even en schudde haar hoofd: 'Wie zegt eigenlijk dat ik hem persoonlijk wil straffen? Ik heb niet eens een plan B..' geen plan B.. Hoe zielig kon het worden? Geen plan B.. Waar was ze eigenlijk aan begonnen? En in hemelsnaam.. Waarom stelde ze zichzelf die vraag?! Ze wist waarom ze hieraan was begonnen en ze wilde er niet eens over na denken om te stoppen met haar plan. Dit was pas plan A, ja, maar zonder plan A, had je ook geen plan B. Dat was zo en dat bleef zo! "Geen vooruitdenking? Wat moet je dan met zijn dossier? Je zou hem met hulp enorm te grazen kunnen nemen." Tári trok haar wenkbrauw op en vroeg kil: 'Ik zou bijna beginnen te denken dat jij hier de idioot bent.. Denk is logisch na en durf dan nog eens te zeggen dat je geen idee hebt waarom ik dat dossier nodig heb..' zonder dossier wist ze behoorlijk weinig over Hidan.. Oke, ze zei niet dat ze met dossier veel te weten zou komen.. Maar meer dan met helemaal niks, of was zij nu de gene die het mis had? Misschien.. Een beetje.. Ach ja, iedereen maakte wel eens fouten, niet? Al zou ze daar nu niet heel erg blij mee zijn.. Pas had ze nog een stomme fout gemaakt.. Itachi's ogen werden weer rood en hij deed een paar passen achteruit. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, zonder interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken. Nee, dit was dus iets wat Tári niet vertrouwde.. En terecht.. De kraaien vlogen op haar af en ze begonnen op hoge tonen te krijsen. De dieren draaide op volle snelheid rond haar. Iets waar ze nu al gek van werd! Het geluid maakte haar vrijwel krankzinnig en het rondcirkelen hield er ook niet echt bij. Ze dwong zichzelf haar handen laag te houden. Het kon toch niet dat het zo makkelijk ging? Wel dus.. Lang hield ze het niet vol.. Het dwingen had geen nut. Het krijsen was een stuk irritanter dan verwacht. Tári sloeg haar handen voor haar oren. De kraaien vlogen naar een punt waarin ze samensmolten tot een figuur. "Je hebt je defensiesysteem laten zakken. Wat als ik nu mijn volgels tot shurikens had laten vervormen en ze allemaal op jou had laten afkomen?" Tári haalde haar handen weg en keek Itachi recht aan. 'Ik geloof dat je dat niet gedaan zou hebben.. Als ik me niet vergis drong je je hulp aan.. Of vergis ik me daarin?' ze was blij dat de vogels weg waren. Kraaien waren.. Vreselijk. Vooral het geluid dat die rot beesten konden produceren. "Geloof me, ik kan nog meer dan dat," een grimas sierde de lippen van Itachi. Tári hield haar mond, al had ze nu al de neiging tegen hem te schreeuwen. Hij mocht best meer proberen, maar of hij er zelf ook nog zo blij mee zou zijn.. Nu misschien, ja.. Maar als ze ooit de kans zou krijgen hem terug te pakken.. "En je messen daar, heb je er nog meer dan alleen die?" Tári beet op haar lip. Hij loog.. Hij kon niet weten dat ze messen had.. Alle negen zaten ze verstopt onder haar vest. Het was gewoon niet mogelijk! Niet.. Gewoon. Niet! Oke, die gast kon ook vertellen hoe ze heten, dus was het wel zo onmogelijk als ze dacht? Waarschijnlijk.. Nee! Hoezo zou ze hem geloven? Misschien was het een blinde gok? Misschien had hij haar ooit eerder gezien? Had hij iemand gesproken die haar kende? Nee, nee, nee.. Oke, geen van alle drie die mogelijkheden klonk haar logisch in de oren.. Ze haalde diep adem en gromde wat. 'Waren het ze maar allemaal.' Hidan.. Sinds ze hem had ontmoet miste ze er een. Jaren lang had ze alle tien de messen in bezit weten te houden, het was werkelijk nog nooit gebeurd dat ze er een kwijt was.. Oke, een van haar messen was wel een af gepakt.. Maar ze was ze nooit echt kwijt geraakt. Maar nu? Zou Hidan hem hebben? Als dat zo was.. Dan werden haar moordneigingen nog een stukje groter..

"Geen vooruitdenking? Wat moet je dan met zijn dossier? Je zou hem met hulp enorm te grazen kunnen nemen." Tári trok haar wenkbrauw op en vroeg kil: 'Ik zou bijna beginnen te denken dat jij hier de idioot bent.. Denk is logisch na en durf dan nog eens te zeggen dat je geen idee hebt waarom ik dat dossier nodig heb..' Itachi lachte: "Dus even nagaan, je gaat Hidan te grazen nemen vanwege zijn ritueel dat hij op je heeft uitgevoerd en nu wil je meer over hem weten om hem te grazen te kunnen nemen."
Hij begon met zijn vinger over zijn kin te gaan, zogezegd het nadenken zoals hij het noemde. Dankzij Terra wist hij nu enorm veel over Tári en dat zou van pas komen, vooral die Damian, die leek hem het interessantste. Itachi's ogen werden weer rood en hij deed een paar passen achteruit. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, zonder interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken. De kraaien vlogen op haar af en maakte haar werkelijk gek. Nadat ze haar defensie wegliet werd Itachi weer zichzelf. "Je hebt je defensiesysteem laten zakken. Wat als ik nu mijn volgels tot shurikens had laten vervormen en ze allemaal op jou had laten afkomen?" Tári haalde haar handen weg en keek Itachi recht aan. 'Ik geloof dat je dat niet gedaan zou hebben.. Als ik me niet vergis drong je je hulp aan.. Of vergis ik me daarin?'
"Alsof ik mijn hulp zou aandringen, dat heb ik nooit gezegd, ik heb alleen gezegd dat je hem met hulp goed te grazen kon nemen. Maar nooit heb ik mezelf aangeboden en geloof me maar." Maar meer zou hij niet doen, hij zou het slimmer aanpakken. "En je messen daar, heb je er nog meer dan die daar?" Hij wist hoeveel, negen in totaal en een lege schede. 'Waren het ze maar allemaal.'
Hij haalde uit zijn vest een mes en gaf het aan haar, "Nu heb je er weer 10" Als je een even aantal messen had, vond hij dat als je er eentje miste, dat je exact weer het even aantal most bereiken. Messen en shurikens waren ook zijn voornaamste wapens als hij toch close combat moest vechten, had hij zijn messen wel bij. Hij kon er wel een ongebruikte missen die vlijmscherp geslepen was. "Ik had niet echt de intentie onaardig te zijn, ook al ben ik nu enorm mezelf." Hij zette zich weer neer op het bureau en keek Tari met zijn zwarte ogen aan. "Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Hij keek haar aan, bah wat was zijn zicht slecht. Zijn ogen namen weer de rode kleur aan. Beter, véél beter.

Stomme mensen was ze vaak tegen gekomen. Te vaak in haar ogen.. Nee, vast ook in de ogen van andere. Vreemd genoeg leken de verkeerde mensen haar altijd op te zoeken.. Iets waar ze een hekel aan had. Jammer dat ze niet zo een alarm had waardoor iedereen zich lam zou schrikken en ze met rust gelaten zou worden.. Ach ja, je kon niet alles hebben, toch? "Geen vooruitdenking? Wat moet je dan met zijn dossier? Je zou hem met hulp enorm te grazen kunnen nemen." Tári trok haar wenkbrauw op en vroeg kil: 'Ik zou bijna beginnen te denken dat jij hier de idioot bent.. Denk is logisch na en durf dan nog eens te zeggen dat je geen idee hebt waarom ik dat dossier nodig heb..' Itachi was dus een van die.. Hoe zei ze dit netjes? Vreemde mensen.. Nee.. Als hij dit niet snapte was hij zacht gezegd dom. Itachi lachte en sprak: "Dus even nagaan, je gaat Hidan te grazen nemen vanwege zijn ritueel dat hij op je heeft uitgevoerd en nu wil je meer over hem weten om hem te grazen te kunnen nemen." Tári grinnikte even, opende haar mond en ze geamuseerd: 'Zo ongeveer, ja.' niet precies, zeker niet. Dat was heus niet de enige reden dat ze wraak wilde nemen! Hidan was.. Gewoon een zak. Ja, dat was ook nog heel erg zacht uitgedrukt! Itachi begon met zijn vinger over zijn kind te gaan. Een beweging die ervoor zorgde dat Tári hem vragend aankeek. Serieus? Meende hij dit nou serieus? Ze zuchtte even en schudde haar hoofd. Dit moest niet gekker worden. Die gast was in haar ogen.. Gestoord! Kende ze überhaupt iemand die nog met zijn of haar vinger over zijn of haar kin ging als "nadenkend". Nee, goddank! Misschien kwamen toch niet alle vreemde en vage mensen naar haar toe. Al begon ze wel te denken dat ze als een magneet werkte op mensen die ze zo ver mogelijk weg wilde houden. Ver weg.. Heel ver weg. Andere kant van de wereld? Jep, dat zou nou perfect zijn! Itachi's ogen werden weer rood en hij deed een paar passen achteruit. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, zonder interesse. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon met een hoge snelheid met zijn handen figuren te maken. De kraaien vlogen op haar af en maakte haar werkelijk gek. Ze had normaal gesproken al een hekel aan het geluid van kraaien, maar op dit moment kon ze het werkelijk niet hebben. Die beesten leken het gewoon te weten! Elke keer als ze buiten was dan hoorde ze wel een keer het gekras van zo een beest. Het waren mooie dieren, ja.. Maar.. Nee, ze mocht het geluid gewoon niet.. De beesten deels.. Niet altijd, of eigenlijk over het algemeen niet. Sommige waren nog wel te doen. Tári sloeg haar handen voor haar oren. "Je hebt je defensiesysteem laten zakken. Wat als ik nu mijn volgels tot shurikens had laten vervormen en ze allemaal op jou had laten afkomen?" sprak Itachi nadat hij weer zichzelf was geworden. Tári haalde haar handen weg en keek Itachi recht aan. 'Ik geloof dat je dat niet gedaan zou hebben.. Als ik me niet vergis drong je je hulp aan.. Of vergis ik me daarin?' ze was niet bang voor hem. Al had hij het gedaan. Het zou heus niet de eerste keer zijn dat ze aangevallen werd.. Absoluut niet.. Er waren Itachi al ruim tientallen voor gegaan.. Misschien kwam ze zelfs al over de honderd heen.. Nee, dat wist ze wel zeker. Mensen mochten haar gewoon niet.. En toch bleven ze haar opzoeken.. "Alsof ik mijn hulp zou aandringen, dat heb ik nooit gezegd, ik heb alleen gezegd dat je hem met hulp goed te grazen kon nemen. Maar nooit heb ik mezelf aangeboden en geloof me maar." Tári kon het niet laten te grinniken. 'Mmm, dan vraag ik me toch af waarom je er zo op gebrand was dat ik hulp nodig had.. Ik geloof dat ik het je ruim drie keer heb horen zeggen, dat ik het niet allen zou kunnen, dat ik hulp moest zoeken..' Tári had het niet kunnen laten, de woorden uit te spreken. Het viel haar in, en ze had het uitgesproken. Als Itachi daar problemen mee had, had hij pech. Zoals ze hem al eerder had gezegd, hij kon de deur nu makkelijk vinden. Al betwijfelde ze het wel een beetje. Iemand die nog niet eens begreep waarom ze wraak wilde nemen, haar enkel een deel kon vertellen.. Juist ja, dan beloofde niet veel goeds. Moest hij dan ook nog een deur kunnen vinden? In haar ogen.. Nope. "En je messen daar, heb je er nog meer dan die daar?" Itachi was nog niet klaar met zijn zin of de naam "Hidan" schoot al door Tári's hoofd. Als ze hem ooit nog eens zag.. Ze wist gewoon zeker dat hij dat tiende mes had.. Haar mes! 'Waren het ze maar allemaal.' Itachi haalde uit zijn vest een mes en gaf het aan Tári. "Nu heb je er weer 10" Tári liet haar blik over het mes glijden. Ze schudde haar hoofd en zei kalmer dan eerst, iets dat haar verbaasde, zeker als je naging dat de woede enkel was gegroeid: 'Ik hoef je mes niet. Andermans wapens draag ik niet bij me.' het was een simpele belofte aan zichzelf. Toen ze haar tien messen had gekregen had ze zichzelf die simpele belofte opgedrongen. Ze weigerde een van haar messen aan een ander te geven- al had ze die belofte al vaker verbroken, bewust- en daar kwam ook nog eens bij dat ze wapens van andere niet droeg. Als ze een van haar wapens verloor, was de verantwoordelijkheid voor haarzelf, voor niemand anders. Als zij iets verloor, dan moest zij het terug krijgen of ermee leren leven dat ze een mes minder had. Bovendien, ze gebruikte ze nooit alle tien, ze kwam hooguit tot vier. Meer had ze er nog nooit nodig gehad. "Ik had niet echt de intentie onaardig te zijn, ook al ben ik nu enorm mezelf." net voordat Itachi weer op het bureau ging zitten gooide Tári het mes op het bureau. Nu pas nam ze de moeite Itachi weer aan te kijken. In haar blik lag de pure woede die nog steeds door haar aderen stroomde, al lag er ook iets van kalmte in. "Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Tári's ogen werden groot en meteen schoten de drie namen door haar hoofd. Itachi's ogen werden weer rood, iets waar ze zich niks van aantrok. Tári klemde haar kiezen op elkaar en siste tussen haar tanden door: 'Wat weet je?!' alle rust in haar ogen was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze moest weten wat Itachi wist!

Tári haalde haar handen weg en keek Itachi recht aan. 'Ik geloof dat je dat niet gedaan zou hebben.. Als ik me niet vergis drong je je hulp aan.. Of vergis ik me daarin?' Ze was niet bang en dat beviel Itachi wel, de enigste waar zij beng voor had was Hidan. Ze had geen idee hoe goed hij Hidan wel kende. Tári zou Itachi goed kunnen gebruiken sinds hij Hidan vanbinnen en vanbuiten kende sinds hij ook in de bende zat waar hij vroeger als kind in verstrengeld was geraakt. "Alsof ik mijn hulp zou aandringen, dat heb ik nooit gezegd, ik heb alleen gezegd dat je hem met hulp goed te grazen kon nemen. Maar nooit heb ik mezelf aangeboden en geloof me maar." Tári kon het niet laten te grinniken. 'Mmm, dan vraag ik me toch af waarom je er zo op gebrand was dat ik hulp nodig had.. Ik geloof dat ik het je ruim drie keer heb horen zeggen, dat ik het niet allen zou kunnen, dat ik hulp moest zoeken..'
"Ik kén Hidan vanbinnen en vanbuiten, je kan dit niet alleen tenzij je een IQ van boven de 250 hebt, wat ik ernstig betwijfel. Maar als je dat hebt dan applaudisseer ik, want ik ken geen enkele persoon die dat heeft." zei hij en toen schoten zijn rode ogen over haar middel, onder die vest zaten haar wapens, mooi gerangschikt met één open schede. "En je messen daar, heb je er nog meer dan die daar?"
'Waren het ze maar allemaal.' Itachi haalde uit zijn vest een mes en gaf het aan Tári. "Nu heb je er weer 10" Tári liet haar blik over het mes glijden. Ze schudde haar hoofd en zei kalmer dan eerst 'Ik hoef je mes niet. Andermans wapens draag ik niet bij me.'
"Ik had niet echt de intentie onaardig te zijn, ook al ben ik nu enorm mezelf." net voordat Itachi weer op het bureau ging zitten gooide Tári het mes op het bureau.
"Oke dat respecteer ik" en hij stak het weer zorgvuldig in zijn vest. "En pas op voor het bureau, antiek hout."
"Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Tári's ogen werden groot. 'Wat weet je?!' siste ze en meteen was die woede er weer. "Over ene Lieke een psychopatisch type, het eerste meisje waartegen je praatte, Sam, die het meeste op mij lijkt die tijdens zijn verjaardag alle aanwezigen vermoordt heeft en dan heb je je beste vriend... Damian, het ondoordringbaar type dat mensen martelde voor de lol en ook een paar keer is ontsnapt uit de gevangenis. Een paar gewone feiten. En je hoeft er niet voor door het lint te gaan, als ik met iemand praat in een van mijn illusies terwijl er een andere persoon bijstaat, duurt dat voor de niet-beïnvloedde persoon een paar seconden, voor de beïnvloedde persoon een 4-tal uur." Itachi keek Tári droogjes aan "Ik vind je tasmaanse duivel trouwens een prachtbeest, mooi verzorgd en erg aanhankelijk aan jou, zo eentje met zo'n aanhankelijkheid heb ik nog niet gezien. Je mag boffen."

Hulp was iets dat ze nooit aannam. Oke, nee, dat was eigenlijk de grootste leugen ooit.. Ze nam wel hulp aan, maar niet snel. Bovendien kwam daar nog eens bij dat ze zelden iemand vertrouwde. Hoeveel mensen waren dat er nu eigenlijk? Zelfs Lieke en Sam vertrouwde ze niet honderd procent.. Vertrouwde ze Sucic voor de volle honderd procent? Eh.. Nee.. Maar dat kwam waarschijnlijk meer om het feit dat ze nog steeds niet helemaal geloofde dat hij daadwerkelijk in leven was.. Mats, ja die vertrouwde ze wel voor de volle honderd procent. Ze zou zichzelf waarschijnlijk haten als ze dat niet deed. Maar zelfs van hen zou ze hulp weigeren. Ze was niet graag afhankelijk van andere, dat maakte haar krankzinnig! Andere die zeiden dat ze iets wel of niet moest doen.. Ze werd er gewoon weg gek van. Samenwerken was ook niet echt iets wat ze graag deed, misschien vond ze dat zelfs nog wel erger dan hulp krijgen. Hulp aanvaarden, nee dat was niet iets wat ze snel deed en ooit snel zou doen. Tári kon de grinnik niet onderdrukken. 'Mmm, dan vraag ik me toch af waarom je er zo op gebrand was dat ik hulp nodig had.. Ik geloof dat ik het je ruim drie keer heb horen zeggen, dat ik het niet allen zou kunnen, dat ik hulp moest zoeken..' ergens werd ze gek van die stellingen, maar ergens genoot ze er ook van. Ja, ja, ja.. Ze had zichzelf wel eens overschat, maar zelden kwam dat niet voor, dus waarom zou ze er niet gewoon om lachen als ze die behoeften had? Bovendien.. "Lachen was gezond" toch? Volgens de meeste wel.. Zij zelf vond het maar onzin, al kon ze er wel van profiteren, dat andere het wel zo zagen. "Ik kén Hidan vanbinnen en vanbuiten, je kan dit niet alleen tenzij je een IQ van boven de 250 hebt, wat ik ernstig betwijfel. Maar als je dat hebt dan applaudisseer ik, want ik ken geen enkele persoon die dat heeft." Tári zuchtte even. 'Hoe weet jij zo zeker dat ik hem persoonlijk moet zien om wraak te nemen.. Hidan zou niet de eerste zijn die helemaal niks merkt voordat ik klaar ben met mijn plan. Het zou dus goed kunnen dat ik het "wel" alleen aan kan.' ze keek Itachi met een grijns aan. Natuurlijk, het kon altijd zijn dat Hidan erachter kwam, achter het plan dat ze eigenlijk nog niet eens had.. Het was een grote kans zelfs dat ze de straf kreeg die Hidan dan in gedachte had. Maar ze was er niet bang voor. Alles kon fout gaan. Elke stap die je zette kon fout uitpakken, elk woord wat je zei kon fout gaan, elke keer dat je dronk of at kon je stikken of jezelf verslikken.. Maar als je voor elk ding wat fout kon gaan terug deinsde, dan had je geen leven! Dan bestond alles uit angst, pure angst. Nee, ze was er echt niet bang voor dat Hidan erachter kwam. En al kwam hij erachter, waar moest ze bang voor zijn? De dood? Daar was ze nooit bang voor geweest, nu dus ook niet. "En je messen daar, heb je er nog meer dan die daar?" leuke vraag.. Niet dus.. 'Waren het ze maar allemaal.' Itachi haalde uit zijn vest een mes en gaf het aan Tári. "Nu heb je er weer 10" Tári liet haar blik over het mes glijden. Ze schudde haar hoofd en zei kalmer dan eerst 'Ik hoef je mes niet. Andermans wapens draag ik niet bij me.' beloftes hield ze dan weer wel. Ze brak ze ook wel eens, maar dan waren het kleine, niets betekende beloftes. Beloftes die haar werkelijk niks konden schelen.
"Ik had niet echt de intentie onaardig te zijn, ook al ben ik nu enorm mezelf." net voordat Itachi weer op het bureau ging zitten gooide Tári het mes op het bureau. Ze keek hem aan. Ze wilde zijn woorden wel geloven. al ging dat wat lastig na de kraaien.. "Oke dat respecteer ik" sprak Itachi en hij stopte het mes weer zorgvuldig in zijn vest. Tári knikte even. Wacht even.. Was dat.. Dat was toch niet wat ze dacht?! Ze had hem net toch niet enige vorm van dankbaarheid getoond?! Ze beet even op haar tong. Tuurlijk, Tári, maak het jezelf maar weer makkelijk.. "En pas op voor het bureau, antiek hout." Tári legde haar wijs- en middelvinger tegen haar slaap. Ze hief haar handen: 'En er zou maar eens een krasje op komen. Je gaat er heus niet dood aan. Alsof het ooit op zou vallen. Bovendien, jij bent wel de gene die erboven op zit!'
"Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Tári's ogen werden groot. Had hij net gezegd wat ze dacht dat hij had gedaan? Had hij het woord "vrienden" uitgesproken?! Ja.. O hemel.. Als hij ook maar iets wist wat hij niet mocht weten.. 'Wat weet je?!' siste Tári tussen haar tanden door. Alle kalmte verdween en maakte plaats voor alle woede die ze net weer kwijt was. Misschien was het zelfs nog meer dan net.. "Over ene Lieke een psychopatisch type, het eerste meisje waartegen je praatte, Sam, die het meeste op mij lijkt die tijdens zijn verjaardag alle aanwezigen vermoordt heeft en dan heb je je beste vriend... Damian, het ondoordringbaar type dat mensen martelde voor de lol en ook een paar keer is ontsnapt uit de gevangenis. Een paar gewone feiten. En je hoeft er niet voor door het lint te gaan, als ik met iemand praat in een van mijn illusies terwijl er een andere persoon bijstaat, duurt dat voor de niet-beïnvloedde persoon een paar seconden, voor de beïnvloedde persoon een 4-tal uur." Tári blies de lucht uit haar neus en keek Itachi met een razende blik aan. Zijn droge blik maakte haar niet minder boos, zelfs bozer. Hij wist in haar ogen te veel. Nam ze het Terra kwalijk? Nee.. Niet echt tenminste.. "Ik vind je tasmaanse duivel trouwens een prachtbeest, mooi verzorgd en erg aanhankelijk aan jou, zo eentje met zo'n aanhankelijkheid heb ik nog niet gezien. Je mag boffen." nu pas leek Terra weer tot leven te komen. Tári's blik gleed naar het diertje. Ze zuchtte even toen Terra zacht in haar oor piepte. Ze schudde haar hoofd en zei emotieloos: 'Wat heb je nog meer allemaal van Terra gehoord. zeg dat nu meteen dan ben ik daar ook vanaf.' ze kon beter een woede uitbarsting hebben dan dat ze telkens weer een beetje rustig werd en dan weer boos.. Dat schoot ook weinig op. Ze liet haar hand over Terra's kop glijden, een actie die een hoge piep veroorzaakte. Ook al was het duidelijk een piep geluid, ergens leek het toch ook wel op het spinnen van een kat. Tári liet haar blik weer van Terra afglijden en vestigde die toen op Itachi. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd. 'Vertel me is.. Je zei net dat Sam veel met je gemeen heeft. Zoals wat?' het was een vraag die haar gewoon dwars zat. Itachi's aanwezigheid überhaupt al.. Ze vertrouwde de jongen niet. Iets wat ze bij maar weinig mensen deed, maar ze vertrouwde hem echt alles behalve.. Of het nou kwam omdat hij in haar ogen te veel wist, of omdat ze gewoon niemand mocht.. Dat was vrij lastig te zeggen, misschien zelfs onmogelijk.. Nee, onmogelijk bestond niet. Ze zuchtte nogmaals. 'Ik heb eigenlijk nog een vraag..' ze keek Itachi emotieloos aan. Ze had wel degelijk de neiging hem iets aan te doen, maar ze had er nu geen reden toe. 'Ik vroeg je toen straks weg te gaan, niet? Waarom ben je er dan nog steeds?' de laatste zin sprak ze behoorlijk kil uit. Haar blik bleef strak op Itachi gericht. Haar part werd hij boos, moest hij zelf weten, maar ze wilde zo langzamerhand toch wel eens weten waarom hij niet weg was gegaan..

Net voordat Itachi weer op het bureau ging zitten gooide Tári het mes op het bureau. Ze keek hem aan.
"Oke dat respecteer ik" sprak Itachi en hij stopte het mes weer zorgvuldig in zijn vest. Tári knikte even. Ze toonde toch respect, weer iets extra dat hij in zijn geheugen moest graveren. "En pas op voor het bureau, antiek hout." Tári legde haar wijs- en middelvinger tegen haar slaap. Ze hief haar handen: 'En er zou maar eens een krasje op komen. Je gaat er heus niet dood aan. Alsof het ooit op zou vallen. Bovendien, jij bent wel de gene die erboven op zit!'
"Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Tári's ogen werden groot. Hij grijnsde, dat was dus haar zwakke plek. Amusant. "Over ene Lieke een psychopatisch type, het eerste meisje waartegen je praatte, Sam, die het meeste op mij lijkt die tijdens zijn verjaardag alle aanwezigen vermoordt heeft en dan heb je je beste vriend... Damian, het ondoordringbaar type dat mensen martelde voor de lol en ook een paar keer is ontsnapt uit de gevangenis. Een paar gewone feiten. En je hoeft er niet voor door het lint te gaan, als ik met iemand praat in een van mijn illusies terwijl er een andere persoon bijstaat, duurt dat voor de niet-beïnvloedde persoon een paar seconden, voor de beïnvloedde persoon een 4-tal uur." Tári blies de lucht uit haar neus en keek Itachi met een razende blik aan. Ze irriteerde hem, maar hij vond het heel leuk om haar zo razend te zien. 'Wat heb je nog meer allemaal van Terra gehoord. zeg dat nu meteen dan ben ik daar ook vanaf.'
"Voor de rest nog hoe je beïnvloedt werd door Damian en dus nu diegene bent die jij nu bent. Alleen je vriendje heeft je al anders gezien. Het zachtaardige type die wel andere emoties toont buiten woede en nijd."
'Vertel me is.. Je zei net dat Sam veel met je gemeen heeft. Zoals wat?' zei ze en Itachi reageerde hierop meteen: "Dat weet je beter niet." was zijn simpele antwoord. Het eerste had hij niet gehoord, hij was wat gaan nadenken. Maar toen hoorde hij het tweede deel: 'Ik vroeg je toen straks weg te gaan, niet? Waarom ben je er dan nog steeds?'
"Geen idee, het is leuk gesprekken met je voeren." Hij grijnsde geamuseerd en zijn rode ogen keken naar Terra en dan naar Tári. "Je amuseert me en je hebt net zo'n boeiend verleden als ik en dat is zeldzaam." Hij lachtte en begon met een shuriken te spelen.

"Ik heb van Terra gehoord over je vrienden, ik neem aan dat je er niet over wilt praten?" Tári's ogen werden groot. Als ze ergens een hekel aan had, was het dat mensen begonnen over haar vrienden. Maar op dit moment was alles wat haar kon schelen wat Itachi precies wist. In haar ogen kon je weinig weten. Geen van alle drie hadden ooit iets van hun verleden echt los gelaten. Ja, na eeuwig zeuren en eeuwige geduld. Het was dus ergens wel mogelijk, het uit ze te krijgen. Het was gewoon een punt geworden waar ze kwetsbaar op was. Vroeger was het niet zo erg, maar sinds ze opgepakt waren was Tári een stuk beschermender geworden. Sam had haar altijd het minst kunnen schelen, maar ook hij hoorde bij haar vrienden, ze zou zichzelf gaan haten als ze niet voor hen opkwam, hun geheimen bleef bewaren. Dat was gewoon iets wat haar dwars bleef zitten.
"Over ene Lieke een psychopatisch type, het eerste meisje waartegen je praatte, Sam, die het meeste op mij lijkt die tijdens zijn verjaardag alle aanwezigen vermoordt heeft en dan heb je je beste vriend... Damian, het ondoordringbaar type dat mensen martelde voor de lol en ook een paar keer is ontsnapt uit de gevangenis. Een paar gewone feiten. En je hoeft er niet voor door het lint te gaan, als ik met iemand praat in een van mijn illusies terwijl er een andere persoon bijstaat, duurt dat voor de niet-beïnvloedde persoon een paar seconden, voor de beïnvloedde persoon een 4-tal uur." misschien kwam het het hardst aan dat hij wist te vertellen dat Damian mensen martelde en al vaker ontsnapt was uit de gevangenis. Dat laatste was nu behoorlijk pijnlijk om aan te denken. Het ging hem heus niet nog een keer lukken. Hij kwam daar waarschijnlijk gewoon nooit meer weg! Hij had gewoon te veel gedaan, was te koppig geweest en daar moest hij nu de tol voor betalen.. Tári was in elk geval heel erg blij dat hij nog contact probeerde te houden. Ze had het eigenlijk niet van hem verwacht. De brieven.. Dat was gewoon niet iets wat ze van Damian zou verwachten. Eerder van Lieke of Sam, maar niet van Damian.. En toch leek hij de enigste te zijn die het probeerde. Maar het was gewoon een shock dat Itachi zoveel kon vertellen. Oke, het waren inderdaad maar basis punten, maar in haar ogen was het vrijwel alles. Te veel in elk geval! Tári blies de lucht uit haar neus. Ze had moeite met de vraag, maar het moest nou eenmaal gesteld worden. Als ze die ene vraag nu niet ging stellen begon ze zichzelf zeker weten te irriteren als ze het niet meer kon vragen. 'Wat heb je nog meer allemaal van Terra gehoord. zeg dat nu meteen dan ben ik daar ook vanaf.'
"Voor de rest nog hoe je beïnvloedt werd door Damian en dus nu diegene bent die jij nu bent. Alleen je vriendje heeft je al anders gezien. Het zachtaardige type die wel andere emoties toont buiten woede en nijd." het was deels waar.. Damian was niet de gene die haar karakter verandering had veroorzaakt.. Dat waren haar ouders geweest.. De naïeve mensen die hun dochter hadden laten voelen wat macht was. Het klopte, Damian had er wel een rol in gespeeld, maar hij was er niet de oorzaak van geweest.. Het feit dat hij over Mats begon was tot daar aan toe. Maar.. Gewoon, Itachi in het geheel. Ze vertrouwde hem niet en mocht hem niet. Oke, misschien kwam het gewoon door het "gesprek" wat ze voerde, al leek die kans haar klein. Dit kon je niet eens een gesprek noemen.. De kans dat het gewoon vast stond leek haar groter. Maar hoe vaak had ze het wel niet gewoon fout gehad? Vaak genoeg om te kunnen twijfelen aan haar gevoel, vaak genoeg om te kunnen twijfelen aan haar gedachtes. Gewoon, ze had vaak genoeg fouten gemaakt om te twijfelen aan zichzelf in het algemeen. Maar daar had ze eigenlijk nooit zo aan gedacht. Ze wilde gewoon niet twijfelen aan zichzelf, waarom zou ze?
'Vertel me is.. Je zei net dat Sam veel met je gemeen heeft. Zoals wat?' het verbaasde haar hoe snel Itachi op haar woorden reageerde. "Dat weet je beter niet." Tári trok haar wenkbrauw op en schudde haar hoofd. 'En waarom niet?' er klonk duidelijk irritatie in haar stem door. Iets wat ze eigenlijk prima vond.
'Ik heb eigenlijk nog een vraag..' Itachi leek haar niet te horen, het maakte haar eigenlijk niet echt iets uit of hij haar hoorde of niet. Ze was zich ervan bewust dat hij zich ook voor de domme kon houden. Dat hadden genoeg mensen al gedaan.. 'Ik vroeg je toen straks weg te gaan, niet? Waarom ben je er dan nog steeds?'
"Geen idee, het is leuk gesprekken met je voeren." gesprekken?! Kon hij dit gesprekken noemen?! Itachi's grijns en zijn rode ogen die van Terra naar haar gleden vielen behoorlijk op. 'Dat je dit een gesprek kan noemen..' nee, ze zou zelf niet snel zeggen dat dit een "gesprek" was.. Echt niet..
"Je amuseert me en je hebt net zo'n boeiend verleden als ik en dat is zeldzaam."
Itachi lachte en begon met een shuriken te spelen. Tári rolde met haar ogen. 'Ik amuseer je? Jij mij niet..' haar ogen stonden killer dan normaal en haar houding was zeker vijandelijk te noemen. 'Dus ik vraag het nog eens en dit keer acht ik geen antwoord in woorden, maar in daden.' Terra tilde haar kop op en leek Itachi net als haar bazin met een kille blik aan te kijken. De kraaloogjes van het dier waren al de hele dag emotieloos te noemen.. Dus waarom zouden ze nu kil staan? Misschien kwam er dan eindelijke motie in vandaag? 'Ga alsjeblieft weg of geef me een goede reden waarom je hier blijft. Omdat ik je amuseer en ik een interessant verleden heb, zijn geen goede redenen!' ze stond er versteld van hoe rustig ze bleef. Ze had een uitbarsting verwacht of iets dergelijks. Maar het feit dat ze echt razend was, werd duidelijk gemaakt door het lage gegrom van Terra. Blijkbaar begon het dier er ook al genoeg van te krijgen. Het was niet iets wat snel gebeurde, dat Terra en Tári van mening verschilde. Maar zo sterk op een lijn als nu, zaten ze meestal niet..'Nou? Ga je weg of krijg ik een goede reden?' Tári's stem was kil en haar houding werd steeds vijandelijker. Misschien werd het tijd zelf weg te gaan? Nee, ze had nog niet het idee dat ze hier klaar was, al wist ze ook niet echt wat ze hier nog moest doen..

'Wat heb je nog meer allemaal van Terra gehoord. zeg dat nu meteen dan ben ik daar ook vanaf.'
"Voor de rest nog hoe je beïnvloedt werd door Damian en dus nu diegene bent die jij nu bent. Alleen je vriendje heeft je al anders gezien. Het zachtaardige type die wel andere emoties toont buiten woede en nijd." Itachi haalde even diep adem. 'Vertel me is.. Je zei net dat Sam veel met je gemeen heeft. Zoals wat?' De verbaasde blik van Tári was vast verrast hoe snel hij antwoordde daarop. "Dat weet je beter niet." Tári trok haar wenkbrauw op en schudde haar hoofd. 'En waarom niet?' er klonk duidelijk irritatie in haar stem door. "Omdat het er niet toe doet."
'Ik heb eigenlijk nog een vraag..' Itachi leek haar niet te horen, hij was in gedachten verzonken over de moord die hij had gepleegd op zijn hele familie door een dwang van zijn vrienden. Waarheid, durven of doen, een spel waar ze zich serieus mee bezig hielden. Als hij het niet zou doen, werd Sasuke vermoord en dat was de enigste persoon die hem dierbaar was... Sasuke... 'Ik vroeg je toen straks weg te gaan, niet? Waarom ben je er dan nog steeds?'
"Geen idee, het is leuk gesprekken met je voeren." zei hij met een grijns toen hij weer opkeek en even naar Terra keek. 'Dat je dit een gesprek kan noemen..'
"Doe niet zo dom meis, elk woord dat jij tegen mij zegt en ik daarop terug reageer is gelijk aan een gesprek."
"Je amuseert me en je hebt net zo'n boeiend verleden als ik en dat is zeldzaam."
Itachi lachte en begon met een shuriken te spelen. Tári rolde met haar ogen. 'Ik amuseer je? Jij mij niet..' haar ogen stonden killer dan normaal en haar houding was zeker vijandelijk te noemen. 'Dus ik vraag het nog eens en dit keer acht ik geen antwoord in woorden, maar in daden.'
'Ga alsjeblieft weg of geef me een goede reden waarom je hier blijft. Omdat ik je amuseer en ik een interessant verleden heb, zijn geen goede redenen!' Itachi lachte weer en hij had misschien wel het ideale onderwerp sinds dat Terra hem weer aankeek. Ze had hem eens verteld over Tári's broer. Hij mompelde onverstaanbaar 'tsukuyomi' en hij keek strak naar Terra. .'Nou? Ga je weg of krijg ik een goede reden?' Hij bleef nog voor een paar luttele seconden naar Terra staren en hij knikte als bedankje. Hij rukte zijn blik los van Terra: "Ik denk wel dat ik nuttige informatie van je tasmaanse duivel heb. Je broer, waarvan je het bestaan niet eens wist tot voor kort.. Ze heeft gesprekken gehoord over je broer genaamd Claus. Je ouders hebben meerdere brieven verscheurd die blijkbaar geadresseerd waren aan jou, van Claus. Hij leeft nog en hij heeft geprobeert contact met je te zoeken. Hij wou dus blijkbaar zijn zusje wel kennen of wilt dat zelfs nog altijd."

'Vertel me is.. Je zei net dat Sam veel met je gemeen heeft. Zoals wat?' ze had veel kunnen voorspellen, misschien het antwoord, de reactie van Itachi, maar dat hij zo snel zou reageren? Nee, dat was iets waar ze niet eens aan had gedacht. Je zou verwachten dat het toch wel iets meer tijd moest kosten om op zo een vraag een antwoord te geven? Maar blijkbaar hij niet. Hij bleef haar verbazen, en dat moest duidelijk te zien zijn aan haar blik toen hij zo snel antwoord wist te geven. "Dat weet je beter niet." Tári trok haar wenkbrauw op en schudde haar hoofd. Waarom had ze zo een antwoord al verwacht? Itachi leek haar echt het typen dat alles over andere wilde weten, maar zelf zelden iets los liet over zichzelf. Misschien leken ze toch meer op elkaar dan ze had verwacht. Ze had er zelf ook een hekel aan, mensen dingen vertellen over zichzelf. Ze moest ook eerlijk zijn dat de dingen die ze had gedaan niet geweldig waren geweest.. Ze begon zich zo nu en dan zelfs af te vragen of ze überhaupt wel ooit iets nuttigs had gedaan.. Over het algemeen kwam ze dan tot de conclusie dat dat niet het geval was. Tenzij het werk van psychologen verpesten erbij hoorde?
'En waarom niet?' de irritatie was duidelijk in haar stem hoorbaar, iets wat haar niks uitmaakte. Oke, misschien kon ze Itachi beter te vriend houden, maar ze was geïrriteerd, dus waarom zou ze doen alsof ze dat niet was? Ze zou echt niet weten waarom ze zoiets zou doen.. "Omdat het er niet toe doet." Tári zuchtte en schudde haar hoofd nogmaals. 'Blijkbaar dus wel.' de woorden die volgde sprak ze duidelijk met enige dwang in haar stem uit: 'Je weet ondertussen genoeg van mij, is het dan niet eens tijd dat ik iets van jou weet? Of ben je tevreden met het oneerlijke spelletje?' als hij nu nog steeds van plan was te zeggen dat hij het prima vond, werd ze dus boos. Het was tot daaraan toe dat hij precies wist te vertellen wie ze was, maar als hij niet eens een klein stukje van de sluier bij zichzelf op wilde tillen, dan kon ze het dus niet meer hebben.
'Ik heb eigenlijk nog een vraag..' het kon haar werkelijk niks schelen dat Itachi niet luisterde, als hij maar deed wat ze wilde. Weggaan. Dat was alles wat ze van hem verlangde. Gewoon de deur open trekken en dit kantoor uit lopen. Natuurlijk kon ze ook zelf gaan, dan was al die woede niet nodig, maar iets zei haar te blijven. Ze had het gevoel dat ze hier nog steeds niet alles gedaan had.. Dus dan zat er maar een ding op, niet? Itachi moest het kantoor verlaten. Hoogstwaarschijnlijk zou dat dan ook prettiger zijn voor hen beide. Tári zou haar gang dan gewoon kunnen gaan en Itachi had helemaal geen last meer van al haar vragen.
'Ik vroeg je toen straks weg te gaan, niet? Waarom ben je er dan nog steeds?' een belangrijke vraag in haar open. Gewoon willen weten waarom iemand haar vraag negeerde. Of kon je het beter een soort bevel noemen? Eigenlijk was het dat ook niet.. Het lag er gewoon tussen in.
"Geen idee, het is leuk gesprekken met je voeren." Tári zuchtte even. Kon hij dit echt een gesprek noemen? Dat meende hij toch niet, hè? 'Dat je dit een gesprek kan noemen..'
"Doe niet zo dom meis, elk woord dat jij tegen mij zegt en ik daarop terug reageer is gelijk aan een gesprek." Tári schudde haar hoofd. Zij dom? 'Tot nu toe hebben we enkel vraag wedervraag gesprekken gehouden. Dat is zeker niet iets wat ik als gesprek beschouw.' tot nu toe had een van de twee een vraag gesteld en de ander had daarop gereageerd. Dat was een vraag- wedervraag gesprek, niks meer, niks minder. Het was dus geen gesprek te noemen.
"Je amuseert me en je hebt net zo'n boeiend verleden als ik en dat is zeldzaam." ging Itachi verder op Tári's eerder gestelde vraag. Ze amuseerde hem?! Meende hij dat serieus?
Itachi lachte en begon met een shuriken te spelen. Tári rolde met haar ogen. 'Ik amuseer je? Jij mij niet..' haar ogen stonden killer dan normaal en haar houding was zeker vijandelijk te noemen. Ze voelde er echt niks voor om vriendelijk over te komen. Echt niet.
'Dus ik vraag het nog eens en dit keer acht ik geen antwoord in woorden, maar in daden.' woorden waren niks in haar ogen. Soms wel, maar nu zeker niet. Daden daarin tegen waren altijd iets van waarde. Zo simpel was het dus in haar ogen. Daden en woorden, de een bestond niet, de ander wel.. 'Ga alsjeblieft weg of geef me een goede reden waarom je hier blijft. Omdat ik je amuseer en ik een interessant verleden heb, zijn geen goede redenen!' ze kon zelf nu echt geen goede reden bedenken. Itachi zou echt met een gigantisch goede reden moeten komen, wilde hij haar ompraten, wilde hij hier blijven. Zo niet, zou hij echt weg moeten. Zo simpel was het. Moeilijkheid was echt ver te zoeken vandaag, maar blijkbaar was dat niet altijd voor iedereen zo.
'Nou? Ga je weg of krijg ik een goede reden?' het knikje was haar niet ontgaan, maar ze wilde er geen tijd aan besteedde.
"Ik denk wel dat ik nuttige informatie van je tasmaanse duivel heb. Je broer, waarvan je het bestaan niet eens wist tot voor kort.. Ze heeft gesprekken gehoord over je broer genaamd Claus. Je ouders hebben meerdere brieven verscheurd die blijkbaar geadresseerd waren aan jou, van Claus. Hij leeft nog en hij heeft geprobeert contact met je te zoeken. Hij wou dus blijkbaar zijn zusje wel kennen of wilt dat zelfs nog altijd." Tári's adem stokte bij de naam van haar broer. Haar blik schoot naar Terra. Wat Itachi had gezegd kwam als een behoorlijke schok aan, maar het was ook weer iets.. Prettigs. Telde dit niet als een geldige reden te blijven? Eigenlijk was het niet echt een reden om te blijven.. Maar in haar ogen vond ze het goed genoeg.. Langzaam, echt heel langzaam, kwam er een glimlach rond haar lippen. Hij.. Hij leefde! Oke, ergens was dat nog wel te voorspellen geweest, maar dat hij daadwerkelijk contact probeerde op te nemen.. Dat was echt onverwachts.. Maar ondanks de vreugde die haar nu ergens toch wel overspoelde, was er ook de groter wordende haat jegens haar ouders. Hoe konden ze dit gedaan hebben? Het liegen over het bestaan van haar broer, oké, maar het voorkomen van contact? Ze schudde even haar hoofd en keek Itachi met open mond aan. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen even. Ze kon het niet laten haar hoofd te schudde. Ze opende haar ogen. Ze was er zeker van dat een groot deel van de woede verdwenen was en plaats had gemaakt voor verbazing. Ze had werkelijk geen idee wat ze moest zeggen.. Ze kon enkel denken aan de woorden van Itachi. Ze was ervan overtuigd dat als ze nu iets moest zeggen, ze zou stotteren, iets wat ze eigenlijk nog nooit had gedaan. Natuurlijk had ze wel eens getwijfeld over haar woorden, wat tot stotteren had geleid, maar stotteren omdat ze niet wist wat ze moest zeggen? Dat was iets wat niet bestond voor haar, tot nu tenminste. Ze slikte wat krampachtig. Ze deed haar best iets te bedenken om te zeggen, maar er kwam werkelijk niks in haar op. Misschien moest ze dan gewoon haar mond open doen en kijken wat ze zei? In elk geval zou ze dan hopen dat het niet iets idioots was. Ze haalde nog eens diep adem en opende haar mond: 'Maar.. H.. Hoe? Hoe kan Terra weten dat.. Dat die brieven van Claus afkomstig waren?' was dat nou echt het beste wat ze kon bedenken? Blijkbaar wel, ja.. Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen. Terra liet haar kop zakken en sprong van Tári's schouder. Tári's ogen werden groot toen het dier naar Itachi toe liep. Had ze toen straks niet nog gegromd?! Wat was dat dier van plan? Te zien aan haar houding, was het niet iets vijandig.. Tári liet haar blik weer even naar Itachi glijden. Ze deed haar best iets te bedenken, kon het enkel echt niet.. Ze hoopte maar dat Itachi er niet door geïrriteerd raakte..

Hoop dat je er wat mee kan.. Kon er namelijk niet heel veel meer van maken.. :3

'Ik amuseer je? Jij mij niet..' haar ogen stonden killer dan normaal en haar houding was zeker vijandelijk te noemen. 'Dus ik vraag het nog eens en dit keer acht ik geen antwoord in woorden, maar in daden. Ga alsjeblieft weg of geef me een goede reden waarom je hier blijft. Omdat ik je amuseer en ik een interessant verleden heb, zijn geen goede redenen!' Itachi kreeg een idee en keek naar Terra. Hij activeerde zijn sharingan tsukuyomi en begon met Terra te praten. 'Nou? Ga je weg of krijg ik een goede reden?' Itachi knikte naar Terra als bedankje en dan begon hij te spreken: "Ik denk wel dat ik nuttige informatie van je tasmaanse duivel heb. Je broer, waarvan je het bestaan niet eens wist tot voor kort.. Ze heeft gesprekken gehoord over je broer genaamd Claus. Je ouders hebben meerdere brieven verscheurd die blijkbaar geadresseerd waren aan jou, van Claus. Hij leeft nog en hij heeft geprobeert contact met je te zoeken. Hij wou dus blijkbaar zijn zusje wel kennen of wilt dat zelfs nog altijd." Tári keek geschokt naar Terra en Itachi glimlachte gemeend. Ze haalde nog eens diep adem en opende haar mond: 'Maar.. H.. Hoe? Hoe kan Terra weten dat.. Dat die brieven van Claus afkomstig waren?' Itachi hurkte en stak zijn hand behoedzaam uit naar Terra. "Je tasmaanse duivel is niet zomaar een tasmaanse duivel, ze kan emoties begrijpen én enorm goed verstaan wat je zegt. Ze is echt een prachtig dier." Hij ging met zijn vinger voorzichtig over Terra's hoofd. "Ik ben niet zo erg als je denkt. Ik wil je alleen maar helpen met Hidan." Hij stond dan recht en keek Tári recht aan.

(géén inspi)

'Nou? Ga je weg of krijg ik een goede reden?' ze kon er werkelijk geen zelf bedenken, een goede reden. Het was niet iets wat ze sowieso makkelijk deed, goede redenen bedenken waarom iemand zou blijven of niet.. Alsof het nut had.. Niet echt, nee.. Het was iets waar mensen over na hoorde te denken, iets wat zij niet echt graag deed. Denken alleen om ergens te kunnen blijven. Dus waarom zou ze nu wel iets bedenken? Zodat Itachi hier kon blijven? Ze snapte de logica niet helemaal.. Hij moest zelf iets bedenken, of weg gaan. Was dat zoveel gevraagd? Oke, misschien was die reden wat veel geraagd, ja.. Maar nee, het was gewoon niet iets waar ze bij stil had gestaan. Maar goed ook, want als ze dat wel gedaan had, had ze Itachi waarschijnlijk niet eens een keus gegeven en zou hij nu waarschijnlijk al buiten het kantoor staan.
"Ik denk wel dat ik nuttige informatie van je tasmaanse duivel heb. Je broer, waarvan je het bestaan niet eens wist tot voor kort.. Ze heeft gesprekken gehoord over je broer genaamd Claus. Je ouders hebben meerdere brieven verscheurd die blijkbaar geadresseerd waren aan jou, van Claus. Hij leeft nog en hij heeft geprobeert contact met je te zoeken. Hij wou dus blijkbaar zijn zusje wel kennen of wilt dat zelfs nog altijd." er ging een schok door Tári's lichaam. Ze had veel verwacht, had heus ergens wel verwacht dat Itachi een goede reden kon bedenken, maar dit?! Nee, dit was iets waar ze zeker niet bij stil gestaan had. Claus was vaak genoeg een onderwerp geweest waar ze zich druk om maakte, maar dat Itachi haar dit kon vertellen?! Nee, daar had ze zeker niet bij stilgestaan. Ze keek geschokt naar Terra. Ergens vaag kreeg ze mee dat Itachi glimlachte, maar het ging grotendeels langs haar heen. Ze had eigenlijk geen idee wat ze moest zeggen.. Ze wist gewoon zeker dat hier eigenlijk niks op te zeggen was. Natuurlijk, ze kon gaan vloeken, ze kon haar woordenboek letterlijk van onder tot boven uiten, maar dat zou oneerlijk zijn. Ze betwijfelde of Itachi dan door zou hebben dat ze het niet tegen hem had. Als ze het al deed, was het volkomen voor haar ouders. Die mensen waren geschift! Als het aan haar lag, zou ze Damian, Lieke en Sam vrij laten uit die gevangenis en haar ouders erin stoppen. Nee, ze zou gewoon alle gevangene eruit halen, enkel en alleen omdat ze ze dan zo sparen. Haar ouders waren monsters, ze waren misschien nog erger dan hun dochter! Nee, ze waren erger dan hun dochter! Tári mocht dan wel een duivel zijn, als ze ooit kinderen zou krijgen zou ze ze zeker niet weg doen en al helemaal niet proberen contact tegen te gaan. De woede was echt heel erg groot jegens die twee mensen, maar de vreugde was er ook..
Tári haalde diep adem en zei: 'Maar.. H.. Hoe? Hoe kan Terra weten dat.. Dat die brieven van Claus afkomstig waren?' het verbaasde haar dat het er nog zo rustig uit gekomen was. Dat ze niet helemaal dicht geslagen was, dat zag ze ook nog wel gebeuren. Dat ze gewoon dicht zou slaan, niet meer wist wat ze moest gaan zeggen.. Maar ze was bijna kalm te noemen. Nee, dat was een leugen. Ze was in elk geval kalmer dan verwacht. En ze stotterde ook amper, in elk geval een stuk minder dan ze zich had voorgesteld toen ze haar zin begonnen was. Terra sprong van haar schouder en liep naar Itachi toe. Tári keek het dier verbaasd aan. Terra bleef haar maar verbazen..
Itachi hurkte en stak zijn hand behoedzaam uit naar Terra. "Je tasmaanse duivel is niet zomaar een tasmaanse duivel, ze kan emoties begrijpen én enorm goed verstaan wat je zegt. Ze is echt een prachtig dier." Tári on de glimlach niet onderdrukken. 'Mmm, ja.. Maar dat is nog steeds geen antwoord op mijn vraag.. Zelfs al begrijpt ze alles, snapt ze emoties.. Hoe kan ze weten dat die brieven van Claus waren? Ik denk niet dat mijn ouders die naam ooit hebben laten vallen in huis.. Echt niet..' ze keek naar Itachi. In haar blik lag iets van twijfel, maar als ze is nadacht, leek er toch een lichte vorm van vertrouwen te zijn. Iets wat haar behoorlijk verbaasde.. Itachi ging met zijn vinger voorzichtig over Terra's kopje. Terra maakte een zacht, piepend geluid. Je zou kunnen zweren dat het tevreden klonk. "Ik ben niet zo erg als je denkt. Ik wil je alleen maar helpen met Hidan." Itachi ging recht staan en keek Tári recht aan. Tári zuchtte even. Ze wende haar blik af en schudde haar hoofd. 'Ik ben geloof ik niet erg redelijk geweest..' niet erg redelijk? Kon ze dat echt nog zo noemen?! Ze keek Itachi aan en zei zacht, bijna onverstaanbaar: 'Sorry daarvoor.' als ze ergens een hekel aan had was het wel om haar excuses aan te bieden.. Ze hield er niet van zichzelf ongelijk te geven.. 'Maar.. Hoe wilde je me helpen dan?' haar blik gleed even naar de deur. Zo langzamerhand begon ze ongerust te worden. Het zou nou niet bepaald handig zijn als ze betrapt werden.. Oke, de kans was nog steeds klein, maar dit bleef toch echt wel het kantoor van master Savador.. Als ze toch ontdekt moesten worden, hoopte ze dat het niet door hem was..
Tári slikte even en wende haar blik weer naar Itachi. Ze glimlachte even en knikte kort. 'Dankje. Ik bedoel dat je me duidelijk hebt gemaakt dat Claus nog leeft en contact met me gezocht heeft.. Je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekend..' ze meende wat ze zei. Niet alleen Terra bleef haar verbazen, ze was zichzelf vandaag ook al behoorlijk aan het verbazen..

'Maar.. H.. Hoe? Hoe kan Terra weten dat.. Dat die brieven van Claus afkomstig waren?' Tári's woede was weggeëbt. Tot groot genoegen van Itachi. "Je tasmaanse duivel is niet zomaar een tasmaanse duivel, ze kan emoties begrijpen én enorm goed verstaan wat je zegt. Ze is echt een prachtig dier." Tári on de glimlach niet onderdrukken. 'Mmm, ja.. Maar dat is nog steeds geen antwoord op mijn vraag.. Zelfs al begrijpt ze alles, snapt ze emoties.. Hoe kan ze weten dat die brieven van Claus waren? Ik denk niet dat mijn ouders die naam ooit hebben laten vallen in huis.. Echt niet..' ze keek naar Itachi. "Je bent vaak weggeweest en dan begonnen ze te praten. Terra bleef soms achter niet? Dan heeft ze het vast opgevangen, anders zou ze deze herinneringen niet hebben." Itachi ging met zijn vinger voorzichtig over Terra's kopje. Terra maakte een zacht, piepend geluid, en hij glimlachte "Ik ben niet zo erg als je denkt. Ik wil je alleen maar helpen met Hidan." en hij ging weer rechtstaan. 'Ik ben geloof ik niet erg redelijk geweest..'
"Ik snap je vijandigheid deels wel.." zei hij rustig Ze keek Itachi aan en zei zacht, bijna onverstaanbaar: 'Sorry daarvoor.'
"Je moet je excuses niet aanbieden, dat is nergens voor nodig." zei hij nog steeds kalm. 'Maar.. Hoe wilde je me helpen dan?' haar blik gleed even naar de deur. "Er komt niemand en ik heb al gezegd, ik kan je alles zeggen dat je wilt weten van Hidan, ik ken hem vanbinnen en vanbuiten."
'Dankje. Ik bedoel dat je me duidelijk hebt gemaakt dat Claus nog leeft en contact met me gezocht heeft.. Je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekend..' ze meende wat ze zei.
"Het betekent enorm veel voor je en ik denk dat Terra dat eerst wou duidelijk maken dat je broer nog leefde, maar ze wist niet hoe denk ik." Hij keek Terra eventjes aan.

"Je tasmaanse duivel is niet zomaar een tasmaanse duivel, ze kan emoties begrijpen én enorm goed verstaan wat je zegt. Ze is echt een prachtig dier." Tári kon haar glimlach niet onderdrukken. Het verbaasde haar ergens wel dat Terra haar oude wijze van bedanken niet oppakte. Normaal begon ze behoorlijk ijdele trekjes te vertonen als iemand zoiets zei, maar nu leek het haar niet echt iets te kunnen schelen.
'Mmm, ja.. Maar dat is nog steeds geen antwoord op mijn vraag.. Zelfs al begrijpt ze alles, snapt ze emoties.. Hoe kan ze weten dat die brieven van Claus waren? Ik denk niet dat mijn ouders die naam ooit hebben laten vallen in huis.. Echt niet..' ze keek naar Itachi. Ze verwachtte veel van haar ouders, maar dat ze de naam van haar broer ook maar een enkele keer zouden laten vallen, die kans achte ze vrijwel onmogelijk. Al was het enkel al uit angst dat zij het zou horen.. Ze was er zelfs nog zeker van dat haar ouders niet eens wisten dat ze van het bestaan van haar broer af wist. Ze was Wendy er eeuwig dankbaar voor dat ze bereid was geweest Tári over Claus te vertellen en zo het risico had gelopen vrienden kwijt te raken. Wendy en haar ouders waren al met al toch vrienden..
"Je bent vaak weggeweest en dan begonnen ze te praten. Terra bleef soms achter niet? Dan heeft ze het vast opgevangen, anders zou ze deze herinneringen niet hebben." Tári dacht even na. Dan moest de Tasmaanse duivel wel een heel erg goed geheugen hebben.. Sinds het eerste bezoek aan haar school, hadden haar ouders haar verboden om zonder begeleiding naar buiten te gaan.. Het moest dus wel in de tijd zijn dat Wendy er net pas was, of ervoor.. De eerste twee weken waren haar ouders er toch nog bij gebleven, bang dat Wendy haar niet aankon, maar daarna waren ze vertrokken. Het moest dus dan wel in die twee weken zijn geweest dat Terra het opgevangen had. Het klopte dat Terra maar zelden mee was geweest naar buiten. Ook al had Tári alle vertrouwen in haar vrienden, toch was ze als e dood dat het dier iets kon overkomen als ze mee ging. Damian was immers niet echt.. Op de veiligheid van dieren gesteld..
'Ik denk dat je gelijk hebt..' mompelde Tári, meer tegen zichzelf dan tegen Itachi. Itachi ging met zijn vinger voorzichtig over Terra's kopje. Terra maakte een zacht, piepend geluid en Itachi glimlachte. "Ik ben niet zo erg als je denkt. Ik wil je alleen maar helpen met Hidan." Itachi ging weer rechtop staan.
'Ik ben geloof ik niet erg redelijk geweest..' het was lastig om toe te geven dat ze fout had gezeten, maar ook al had ze er de grootste hekel aan, ze had weinig keus.. Ze vond het nooit fijn om haar fouten toe te geven, maar soms moest het wel, soms had je simpelweg geen keus, zoals nu. Oke, ze zou geen "sorry" hoeven te zeggen, maar zijzelf vond het een grote noodzaak.
"Ik snap je vijandigheid deels wel.." zei Itachi zacht. Tári keek hem even verbaasd aan. 'Je snapt het deels?' hoe kon hij zoiets snappen? Waarom vroeg ze het zichzelf eigenlijk nog?
Tári keek Itachi aan en zei zacht, vrijwel onverstaanbaar: 'Sorry daarvoor.'
"Je moet je excuses niet aanbieden, dat is nergens voor nodig." sprak Itachi, nog steeds op kalme toon. Tári glimlachte even dankbaar. Het verbaasde haar hoe snel ze rustig was geworden. Ze was veel van zichzelf gewend, maar ze begon zich steeds meer af te vragen of ze zichzelf nog wel kende..
'Maar.. Hoe wilde je me helpen dan?' haar blik gleed even naar de deur. Ze was wel degelijk bang dat er nu elk moment iemand binnen kon komen, het zou haar echt niks verbazen. Het geluk leek vandaag niet echt aan haar kant te staan, dus nou ja, een ongelukje zou nog wel op zijn plaats zijn.. Gewoon alleen al omdat ze het gevoel had dat er vandaag nog niet alles gebeurd was.. "Er komt niemand en ik heb al gezegd, ik kan je alles zeggen dat je wilt weten van Hidan, ik ken hem vanbinnen en vanbuiten." Tári grijnsde even bij Itachi's eerste woorden. Ze had het ergens verwacht, maar nog bleef hij haar verbazen.. Ze schudde haar hoofd even: 'Maar.. Als je hem van binnen en van buiten kent.. Waarom wil je me dan helpen en probeer je me niet tegen te houden? Meestal ken je een simpele "kennis" niet van binnen en van buiten..' haar woorden waren zeker niet met argwaan gesproken en ze was ook niet echt argwanend, het was gewoon nieuwsgierigheid. Maar zelfs van de stelling die ze had gesproken was ze nog niet helemaal zeker van.. Het was wel Itachi tegen wie ze sprak en hij had zich al duidelijk bewezen..
'Dankje. Ik bedoel dat je me duidelijk hebt gemaakt dat Claus nog leeft en contact met me gezocht heeft.. Je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekend..' haar dank was oprecht en ze meende echt wat ze zei. Eigenlijk begon zelfs dat af te wijken van haar normale karakter.. Normaal meende ze zeer weinig van de dingen die ze tegen.. Vreemde kon ze niet zeggen, maar redelijk vreemde zei.
"Het betekent enorm veel voor je en ik denk dat Terra dat eerst wou duidelijk maken dat je broer nog leefde, maar ze wist niet hoe denk ik." Itachi keek Terra even aan. Tári grinnikte even en volgde Itachi's blik. 'Dat zou dan nieuw zijn..' haar grijns verdween toen ze zich iets besefte. Ze keek Itachi met een lichte twijfel aan: 'Maar hoe weet ik eigenlijk zo zeker dat jij meer te vertellen hebt dan dit leerlingendossier?' ze hield de map omhoog, maar bleef Itachi strak aankijken. Ze was best bereid hem te geloven, hem ergens te vertrouwen.. Maar toch waren er wel een paar vragen die haar dwars zaten.. Oke, er waren altijd wel vragen die haar dwars zaten, maar deze vragen waren echt.. Irritant. En ze wilde er gewoon antwoord op. 'Als ik me niet vergis staat vrijwel alles in een leerlingendossier. Misschien zelf wel meer dan jij mij zo kan vertellen..' ze geloofde eigenlijk niet echt dat Itachi haar meer zou kunnen vertellen dan dit leerlingendossier. Als dat wel zo was.. Dan zou ze in haar handen klappen en hem een medaille geven. Oke, misschien was dat gelogen.. Maar zelfs al kende Itachi Hidan nog zo goed.. Als hij meer kon vertellen dat het dossier wat ze in haar handen had, dan zou ze uitleg willen. Uitleg waarom hij zoveel wist, uitleg waarom er dan maar zo weinig in Hidans leerlingendossier stond. Al kon ze dat waarschijnlijk niet aan Itachi vragen, alsof hij daar het antwoord op zou weten.. Juist ja. 'Maar als dat alles is, als je me enkel daarmee kan helpen.. Dan heb ik toch eigenlijk niks aan je hulp of ligt dat nou aan mij?' ze keek Itachi vragend aan. Ze was nu wel nieuwsgierig naar zijn antwoord hierop. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig naar al zijn antwoorden..

'Maar.. Als je hem van binnen en van buiten kent.. Waarom wil je me dan helpen en probeer je me niet tegen te houden? Meestal ken je een simpele "kennis" niet van binnen en van buiten..' haar woorden waren zeker niet met argwaan gesproken en ze was ook niet echt argwanend, het was gewoon nieuwsgierigheid. "Hidan moet gewreekt worden, maar hij is met elk bloedoffer een stap dichter bij onsterfelijkheid." Hij keek haar met zijn sharingan aan en zag dat ze hem nog niet geloofde, maar dat was voor haar om te ontdekken. 'Dankje. Ik bedoel dat je me duidelijk hebt gemaakt dat Claus nog leeft en contact met me gezocht heeft.. Je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekend..' haar dank was oprecht en ze meende echt wat ze zei. Hij knikte en sprong van het bureau af. "Het betekent enorm veel voor je en ik denk dat Terra dat eerst wou duidelijk maken dat je broer nog leefde, maar ze wist niet hoe denk ik." Itachi keek Terra even aan. Tári grinnikte even en volgde Itachi's blik. 'Dat zou dan nieuw zijn..' Toen veranderde haar blik in twijfel. 'Maar hoe weet ik eigenlijk zo zeker dat jij meer te vertellen hebt dan dit leerlingendossier?' ze hield de map omhoog, maar bleef Itachi strak aankijken. "Zoek op, staat er ergens in dat hij met elk offer, mens of dier een stap dichter staat bij onsterfelijkheid?" Zijn stem klonk doordringend, geïrriteerd, zijn gedachten aan Hidan. "Tári, HIdan is een monster als je hem tegen je harnas inslaagt. Hij is bereid je op elke manier te kwellen, emotioneel en fysiek. Ik heb zijn technieken gekopieërd, maar zijn curse techniek is het enigste dat ik niet kan kopiëren"
'Maar als dat alles is, als je me enkel daarmee kan helpen.. Dan heb ik toch eigenlijk niks aan je hulp of ligt dat nou aan mij?' ze keek Itachi vragend aan. "Ik kan je helpen hem te analyseren, met zo'n document kom je een eind, maar ik kan met dit..." Hij wees naar zijn rode ogen "Analyseren en kopiëren, alleen zijn curse techniek kan ik niet doorzien. Maar zolang hij geen bloed kan afnemen van de ander, kan hij niets doen, buiten wat wild heen en weer zwaaien met zijn scythe, als je begrijpt wat ik bedoel." Hij ging recht voor Tári staan. "We moeten naar buiten, kom naar het grasveld rond de middag, ik zal je tonen waar ik toe in staat ben." Hij liep naar de deur, opende deze en verliet het lokaal..