---

Met een grote opengeslagen krant in zijn handen zat Savador in zijn fauteuil voor het raam. De krant was uiteraard Shadraans, maar zijn slangachtige ogen staarden dof naar een willekeurig nieuwsbericht in zijn thuistaal en bewogen niet. Ook van zijn rode wijn in het glas op het eikenhoutje tafeltje naast zijn stoel had hij nog niets op. Het leven leek geen zin meer te hebben. Hij had zoveel zonden op zijn naam staan. Juist in de fase van zijn leven dat hij vader was, liefde van een vrouw had gekend en het zijn heimelijke streefpunt was geweest om zichelf te verbeteren. Alles was zoals verwacht weer in het niets uitgelopen. De lust naar macht, zoveel mogelijk en op welke manier hij het verkreeg ook, had hem weer overmeesterd. Teveel drang om het in handen te nemen. Het was hem allemaal teveel geworden, en door zijn toedoen was er nu één van de leraren overleden. Ze had niets gedaan, was totaal onschuldig geweest, hij had het niet gewild en ook niet met eigen handen gedaan. Het was opeens gebeurd zonder dat hij ervan af wist. En nu was ze er niet meer. Malaika. De haat jegens hem die er altijd al was geweest als een dreigend gegons in zijn schedel was er vanzelfsprekend alleen maar erger op geworden. Vooral van Master Norwood zijn kant, die een leven met Miss Malaika op had willen bouwen, zijn enige zoontje een nieuwe moeder wilde schenken. En de vrouw die hij stiekem in stilte beminde moest nu waarschijnlijk al helemaal niets meer van hem hebben, tot grote pijn in zijn hart. Hij had weer zoveel leed en verdriet gezaaid dat hij zich deze keer nu het liefst permanent wilde terugtrekken in zijn kantoor. 's Nachts in de vroege uurtjes wanneer hij de pogingen tot slapen op had gegeven en de drang had om zijn gedachten even van zich af te zetten, begaf hij zich door de donkere bossen in zijn dierlijke vorm. Als hagelwitte cobra, maar liever als Chimaera. Een bleke leeuw met zwarte manen en een aantal slangenstaarten. Op vier poten kon hij tenminste slenteren en zijn kop laten hangen. Het was voornamelijk om die reden dat hij er overdag dood- en doodvermoeid uit zag. Ook nu had hij zichtbaar wallen onder zijn ogen en stond er een trieste uitdrukking op zijn bleke gelaat. Desalniettemin had hij nog steeds het elegante over zich heen, zoals hij altijd had. De tot glimmend toe opgepoetste herenschoenen, de netjes gewassen en gestreken zwarte kledij en het overhemd eronder dat altijd spierwit oogde. Hij wist alleen niet meer waar het nog allemaal goed voor was als hij onwaardig was in zoveel ogen. Als het niet voor zijn eigen kinderen was geweest, had hij zich ongetwijfeld al lang een hartstilstand gezopen als het lege wrak dat hij door de jaren heen geworden was.
De vredige stilte werd verbroken door zacht geklop op de deur. Op hetzelfde moment dat de deur zonder zijn toestemming al openzwaaide - waardoor er even een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen - sloeg Savador de krant dicht en keek op. 'Ah,' zei hij bij het zien van Esmira's verschijning in de deuropening. 'Ik verwachtte je al.' Met de dichtgevouwen krant in zijn handen kwam hij uit zijn stoel overeind, streek de lange plooi van zijn zwarte mantel even glad en liep vervolgens kalm verder het vertrek in, richting zijn bureau. Hij had alle redenen voor haar plotselinge afwezigheid doorgekregen via haar vader, zoals hij dat betaamde. En eigenlijk had hij het vrij spijtig gevonden, want Esmira was in één van de afgelopen perioden de enige van zijn leerlingen geweest die vrijwillig contact had gelegd. Niet voor zakelijke dingen, ook niet voor een vraag of een probleem. Gewoon een praatje tussendoor zoals ook hij daar behoefte aan had. Wat velen blijkbaar niet begrepen, maar Esmira wel had ingezien was dat hij ook maar een mens was. 'Welkom terug,' sprak Savador het zilverharige meisje op een zachtere toon toe nu hij iets dichter stond, terwijl zijn mondhoeken omkrulden tot een zwak maar gemeend glimlachje.

---

Om de zilveren haren weer terug te zien, de gebruinde huid en het slanke postuur - het was als een kleine opfrissing van zijn geheugen. Hij herkende Esmira direct, hoefde niet eens te twijfelen over haar karakter - zoals hij de mensen die ooit genegen tegenover hem waren geweest altijd kon herinneren. Alleen haar trouwe adelaar ontbrak deze keer. Waarschijnlijk was het fiere dier haar wijde ronde door het luchtruim aan het maken om de vleugels te strekken. Een klein detail dat hij zich ook nog kon herinneren. 'Mijn vader heeft het dus doorgegeven,' concludeerde Esmira uit zijn reactie. Savador schonk haar een zuinig glimlachje. 'Uiteraard.'
'Sorry, voor mijn plotselinge vertrek.' Aan verontschuldigingen had hij niet veel, maar hij hoefde er in dit geval ook niets van te hebben. Het was goed zo. 'Ik ben blij om terug te zijn.' Terwijl de lange bleke man zich richtte op zijn bureau om met een hand een aantal papieren van de desk te vegen, opende hij zijn mond met een klein ademteugje en antwoordde: 'Het was een vrij onverwacht voorval, maar enfin. Je vader heeft de tijd en de intentie genomen om me over de situatie in te lichten, en daar had ik alle begrip voor.' Hij zweeg weer, streek even met een hand over zijn inmiddels leeggemaakte bureau alsof hij ergens licht over twijfelde. Met een gemeend glimlachje richtte hij uiteindelijk zijn blik weer op Esmira en kneep zijn ogen zelfs even vriendelijk toe wat hem nog verbazend warm deed ogen ook. 'Het is goed en wel om je weer in ons midden te hebben.' Wat deed het er ook toe, waarom hij er überhaupt over getwijfeld had om die gesloten barrière om hem heen wat meer open te stellen. Hij hoefde zich niet altijd nors en solide voor te doen. Vooral niet tegenover Esmira, één van de weinige leerlingen die tenminste nog over het respect en het begrip bezat dat hij nodig had in een maatschappij waarin hij dag na dag enkel maar onderuit werd gehaald. Was het niet uit haat, dan wel uit angst. Het was inderdaad goed en wel een meisje als zij weer terug te hebben. Iemand die meer naar de supporterskant week dan naar de haters. En dat was een vrij geruststellende gedachte.
Vermoeid legde Savador de opgerolde krant neer op zijn bureau en plaatste een hand op de rugleuning van zijn stoel om deze naar achter te trekken. Hij was echt toe aan een paar flinke koppen koffie, een week lang vrij om bij te slapen en voor even verlost te zijn van alle stress. Het liefst wilde hij alleen bij zijn kinderen zijn, die ondanks dat ook zij soms beangstigd door hem waren zich in zijn armen blijven werpen als er iets was. Dat betrouwbare gevoel dat er nog mensen waren die van hem hielden en hem vertrouwden; hij wilde zich er dolgraag aan vastgrijpen om voor even bevrijd te zijn van de benauwde situatie waarin hij dagelijks moest werken, zijn schulden en zonden en zijn verdriet. Een soort toevluchtsoord. Maar dat zou hem weer zwak en laf maken. Bovendien zou het Malaika niet terug uit de dood brengen. 'Master Savador?' Hij verstijfde midden in zijn beweging toen hij de timide toon in Esmira's stem al hoorde, als een voorbode van iets dat ging komen en waarin hij zich absoluut geen houding aan kon nemen. 'Is er iets gebeurd?' Half gedraaid bleef hij staan, met zijn rug naar het meisje gericht en een hand nog altijd rustend op de leuning van zijn stoel. Alleen maar glazig voor zich uit starend. En zwijgend als de dood, want het beklemmende gevoel werd er niet veel minder op. Wat moest hij er ook op antwoorden? 'Het lijkt namelijk alsof u ’s nachts niet veel meer slaapt.' Het was te zien dat hij zijn hoofd liet hangen en zijn brede schouders iets inzakten. Fijn om te weten. Het was dus overduidelijk aan zijn bleke gelaat te zien dat hij zich 's nachts hele uren ergens anders bevond dan zijn bed. 'Ehm… Ik bedoel dat niet beledigend hoor,' voegde Esmira er nog aan toe. Hij nam het het meisje niet kwalijk en was er dus ook niet boos over. Bijna schuchter draaide hij zijn hoofd iets opzij om haar over zijn schouder aan te kijken, maar wendde zijn blik meteen erna weer af. Er was een herdenkingshoekje voor Miss Malaika in de school, een gedenksteen op het schoolterrein, condoleances in de vorm van tekeningen en briefjes van leerlingen die in de gangen hingen. Hij kon er niet om liegen en het was onmogelijk om het verborgen te houden. Maar hij was het niet verplicht om een leerling in te lichten over Malaika's dood en zijn fout. 'Ik vrees dat je daar snel genoeg achter zult komen,' klonk zijn reactie daarom ook zacht, zijn licht bevende ondertoon hees terwijl hij uiteindelijk langzaam zijn beweging afmaakte door plaats te nemen op de stoel. En dan zou ook zij hem ongetwijfeld gaan haten. Weten wat voor vals serpent hij was door een onschuldige vrouw zo koelbloedig te vermoorden. Al zo ging het weer in de eindeloze roddels die zich als een lopend vuurtje door de school verspreidden. Klinkklare leugens en foutieve informatie, want hij had niet achter de moord gestaan. Hij had het niet eens geweten. In stilte zat hij tegenover Esmira, zijn handen wezenloos in zijn schoot en zijn blik teneergeslagen. Behalve vermoeid ook depressief. Hij had het er ook moeilijk mee. Als hij kon zou hij de tijd terugdraaien, zich bedenken en het desnoods met geweld door zijn dikke schedel door laten dringen dat die lust niet altijd verholpen kon worden met faam, roem en zijn achteloze egoïsme op zulke momenten. Gedragstherapie ging niet helpen, dat was grove onzin. Hij was wie hij was, en dat kon niet permanent veranderd worden. 'Is Saethion er ook?' vroeg Esmira plotseling. Voorzichtig keek hij naar haar op, staarde haar een paar lange seconden even aan. Toen krulden zijn mondhoeken langzaam maar zeker om tot een zwak glimlachje. Hij kon zich haar interesse voor zijn slangen nog herinneren, natuurlijk. Niemand had eigenlijk ooit oog voor zijn slangen gehad. Behalve zij. Savador gaf niet een direct antwoord op de vraag, maar tikte in plaats daarvan drie keer met een vinger op zijn bureau. Op het stille commando kwam de grote paarsgeschubde cobra al vanonder één van de bijtafeltjes aangegleden, zijn meester begroetend met een zacht aanhoudend gesis.
'Kijk eens wie weder is gekeerd, Saethion,' sprak Savador zijn slang zacht toe toen het dier zich via zijn been langzaam omhoog werkte. Hij liet zijn hand traag over de gladde schubben gaan, ging op die manier het hele slangenlijf af op het moment dat Saethion zich op zijn bureau begaf. 'Tamelijk lang geleden, nietwaar?' De slang richtte zich half op, zijn brede halsflappen uitgezet en zijn inktzwarte tong die flitsendsnel in- en uit zijn bek schoot om de geur van de verre bekende in zich op te nemen. Met zijn strenge turkoois-gekleurde ogen staarde Saethion het meisje recht aan, al zou hij aan zijn zicht niet veel hebben om haar persoonlijkheid op te halen. Savador trok zijn hand weer terug en vouwde zijn beide handen tegen zijn onderbuik. Als kenner van slangen wist hij uit Saethions houding al dat de slang haar herkend had. Voldaan keerde hij zijn reusachtige lijf en drapeerde zich om de hals van zijn meester, waar hij vanonder Savadors lange lokken Esmira nog altijd in de gaten hield. Voor Savador was het omgaan met slangen allang niets nieuws meer, maar hij haalde ze graag tevoorschijn voor een medeliefhebber. 'Zou je iets te drinken willen?' bood hij bescheiden aan nadat hij zijn aandacht weer van Saethion afscheurde en Esmira glimlachend aankeek. Eerst iets te drinken voor de gast - en vooral voor eentje waar hij het wel mee kon vinden - was immers wel zo galant.

---

'Ik ben blij dat hij u goed heeft ingelicht,' vond Esmira. 'Dat had hij niet gezegd. Nou ja hij had wel gezegd dat hij het door zou geven, maar dat zegt niet altijd alles.' Ze haalde haar schouders even op voor ze er nog glimlachend iets aan toe voegde; 'Gelukkig vind u het niet erg.' Savador perste een flauw glimlachje op zijn smalle lippen. 'Ik had.. andere drukke zaken,' zei hij enkel zacht, maar met een veelbetekenende beduiding erachter. Zaken waar hij zich nu eigenlijk niet meer bezig mee wilde houden, laat staan omhoog te halen. Maar het zou voornamelijk om die reden zijn geweest, mocht het zo gebeurd zijn dat Esmira's vader hem niets had laten weten en hij er niet achter aan was gegaan. Hij knikte plechtig maar vermoeid op haar dankbetuiging, de zwakke glimlach daarbij nog zichtbaar op zijn gelaat. Die plechtigheid zwakte direct heel wat af toen ze onbewust een gevoelige snaar raakte bij het volgende aangesneden onderwerp. Het was te zwaar om er nu een feitelijk antwoord op te geven, en daarbij te laten zien wat voor persoon hij werkelijk was. Het was pas geleden gebeurd, hij had het zelf nog amper verwerkt. Daar was hij nog niet klaar voor. Na het geven van zijn gesloten antwoord bleef hij met zijn rug naar haar toegekeerd staan. Laf zoals het woord de laatste tijd uit zoveel monden was gekomen, zijn daad beschrijvend met dat enkele woord. 'Oké,' reageerde Esmira er langzaam op. Timide keek hij het meisje even over zijn schouder aan, een lichte frons daarbij tussen zijn wenkbrauwen zichtbaar alsof hij zich tegenover haar wilde verontschuldigen voor de geheimen die hij voor haar achter hield. Het lag gewoon nog te zwaar om het er nu over te hebben. Het had tijd nodig. 'Alleen zorgt u alstublieft goed voor uzelf, u bent een goed schoolhoofd.' Vermoeid wreef hij met een tweetal vingers over zijn oogleden terwijl hij zich zwak glimlachend liet neerzakken op zijn stoel. 'Dat hoor ik niet vaak,' zei hij zacht. En des te meer redenen om Esmira dankbaar te zijn om haar trouw en loyaliteit die hij maar bij bar weinig andere leerlingen kon ontdekken. Een schaarse greep uit de eindeloze groep haters. Het meisje had haar hart op de juiste plaats. Dat was zeldzaam onder de jeugd van tegenwoordig. Natuurlijk was ze benieuwd naar zijn slangen, hoe kon dat ook anders. Haar interesse voor de reptielen was net zo echt geweest als haar vriendelijke houding tegenover hem, en dat waardeerde hij enorm. Het was fijn om te weten dat je niet per se een luguber ijskoud serpent hoefde te zijn als je slangen vaak als je enige gezelschap had. Het was niet zo dat hij hele dagen alleen zat, hij had immers een vrouw, twee gezonde kinderen, een pleegdochter en een stiefzoon. Maar zijn kinderen zaten overdag op de crèche en zijn vrouw - waar hij eigenlijk helemaal niet van hield, maar enkel in zijn gezin had toegelaten om als vervangende moeder voor zijn eenzame kinderen te figureren - was aan het werk in Oak's Field, de Bokkenburcht. Vaak zat hij dus wel alleen te kniezen en weg te kwijnen in zijn kantoor. Aan slangen had je op zulke momenten ontzettend veel. Vooral omdat hij het voordeel had met ze te kunnen communiceren. Esmira leek al net zo gesteld te zijn op de dieren als hij. 'Hallo Saethion,' begroette ze de Raziaanse Reuzencobra kalm toen de slang zich recht voor haar neus had opgericht en haar strak observeerde, haar begroeting beantwoordend met een zacht gesis. Ze raakte hem niet aan - dat was goed. Zelfs bij bekenden had Saethion nog de neiging flink in een onverwachtse aanval uit te halen bij een plotselinge aanraking, puur om het feit dat hij enkel gewend was zijn meester te dienen. 'Saethion, pas wel goed op master Savador hè?' Benomen door een triest gevoel voelde Savador zijn mondhoeken even beven. Lichtelijk geëmotioneerd door de genegenheid die hij niet gewend was zomaar te krijgen, maar nu in alle mogelijke manieren geschonken kreeg. Normaal gesproken kreeg hij vaak het gevoel alsof hij het niet waard was het te krijgen, terwijl hij wel altijd van alles regelde op de school. Zodat leerlingen hun lessen konden bijwonen, onderdak en te eten hadden. Om zijn zwakheden te verbergen glimlachte hij Saethion zwak toe op het moment dat de slang langzaam keerde en de duisternis en warmte zocht op de plaats om zijn hals. Zijn dienaar, metgezel en vriend. De enige die hij had.
'Jawel, graag,' ging Esmira op zijn aanbod in. 'Heeft u misschien ook thee?' Zijn mondhoeken krulden weer zwakjes om toen hij zich weer tot het meisje richtte. 'Uiteraard.' Thee was iets wat hij zelf niet vaak en ook niet graag dronk, net als koffie. Geef hem maar puur Shadraanse rode wijn. Het bracht hem tot rust en gaf hem de kalmte die hij in zijn perioden van stress broodnodig had. Hij stond zwijgend op waarna hij zich naar een bijtafeltje vlak bij het raam begaf, waar een ouderwetse waterkoker stond. Wrijvend over zijn kaak ging hij aan de slag om de thee te bereiden. Hij merkte nu pas echt dat hij zich eigenlijk weer eens nodig moest scheren, vooral bij zijn kin waar zich weer een sikje begon te vormen. Hij had ook zoveel aan zijn hoofd gehad de laatste tijd. Voor andere dingen had hij gewoonweg geen tijd gehad, hij had er ook helemaal niet aan gedacht. Terwijl hij het water liet koken, staarde hij met een hand tegen zijn heup gezet afwezig uit het raam. Automatisch dwaalde zijn blik af naar de foto van Diva in het raamkozijn, zijn eerste vrouw waar hij wel graag samen mee had willen blijven. Tot ze onverwachts stierf, hij als alleenstaande vader achterbleef met de kinderen en zich geen raad meer wist. Net als nu was hij toen kapot geweest. Het verdriet niet meer aankunnend en weg willen vluchtend van hier, waar iedereen hem leek te verachten om wat hij ook deed. Even staarde hij er triest naar. Voorzichtig keerde hij Diva's warm lachende gezicht toen richting het raam. Het deed pijn het geluk op haar gelaat weer te zien waarvan ze op dat moment hadden gedacht dat het nooit meer zou en kunnen eindigen. In zwijgzame gedachten verzonken ging hij verder met de thee, schonk het hete water over en bracht de nodige kruiden aan. Saethion hing al die tijd nog om zijn nek, maar leek zich nergens aan te storen. Met moeite wist hij weer een glimlach op zijn bleke gelaat te krijgen op het moment dat hij zich omdraaide en terugkwam met twee dampende theeglazen. Althans, iets dat erop leek. 'Alsjeblieft,' hij zette de glazen op zijn bureau neer en schoof er eentje richting Esmira. Met een hand om Saethions lijf geplaatst om de slang op zijn plaats te houden, zeeg Savador vervolgens weer neer achter zijn bureau. 'Zo,' zei hij zacht terwijl hij tussen twee handen zijn eigen theeglas oppakte. Hij bracht het glas vlakbij zijn mond, meer om er met geluidloze ademteugen in te blazen dan er een slok van te nemen. Het was nog te heet om te drinken. 'Hoe was het op Puffoon?' Hij had niet alle details doorgekregen van haar vader, wist enkel de hoofdreden van Esmira's vertrek. Maar het kon als goed gespreksonderwerp dienen nu ze weer terecht was, dacht hij zo.

---

Misschien was het ergens beter geweest als Esmira niet meer terug was gekomen. Niet omdat hij het meisje niet mocht, daar was beslist geen sprake van. Maar veel anders dan tragische incidenten hadden zich hier in de tussentijd niet afgespeeld, en de gevolgen van deze gebeurtenissen zweefden nog als schimmige schaduwen door de kasteelgangen, de slachtoffers achtervolgend die er het meest mee zaten. Hij merkte dat hij ook onder de slachtoffers toebehoorde, maar tegelijkertijd ook de zaaier was van alle laatste onzekerheden. En hij wilde iemand als Esmira, die pas terug was en van niets wist, niet opzadelen met lasten die niet de hare waren. 'Dan mag dat best eens gezegd worden,' was ze fronsend van mening op zijn opmerking, iets wat een klein maar gemeend glimlachje op zijn vermoeide gelaat opriep. Het had geen zin zoiets rechtstreeks te zeggen tegen de bevooroordelende leerlingen. Koppig als ze op hun jonge leeftijd waren, waren ze ongetwijfeld ook niet te overtuigen over de zachte en rechtvaardige kant die hij heimelijk bezat. Het deerde niet. Hij was de haat en de nijd al zo gewend dat de innerlijke pijn die het hem schonk ook niets nieuws meer was. Voor zover hij wist had hij er als het ware mee leren leven, al kon hij niet zeggen dat hij er niet moe van werd. Kotsbeu om niet geaccepteerd te worden voor het wonder dat hij eigenlijk toch wel was - al zo luidde zijn eigen mening in zijn hooghartige opzicht. Terwijl hij diep in gedachten verzonken was over zijn eigen problemen waar hij al tijden mee worstelde, had Savador er geen besef van dat Esmira zijn gelaatsuitdrukking bestudeerde, of dat de adelaar haar niet vergezelde omdat het dier vlak langs het raam achter hem scheerde. Thee, het meisje wilde thee. 'Dan zou ik wil een kopje thee lusten, alstublieft,' voegde ze er nog met alle duidelijkheid aan toe terwijl hij opstond en zich naar het bijzettafeltje bij het raam begaf. Kennelijk moest ook zij doorhebben dat hij er niet helemaal bij was met zijn hoofd. Druk in de weer met de thee, steeds maar je volle aandacht richten op één handeling. Hij was echt doodmoe. Toen zijn aandacht op de foto van Diva viel trok hij het bijna niet meer, en draaide haar gelaat dan ook voorzichtig van zich af. Diva; ondanks de discussies die ze soms hadden gehad, had ze van hem gehouden alsof het er niet aan toedeed dat ze een leraar-leerling verhouding hadden, een leeftijdsverschil hadden van bijna vijfendertig jaar en er geen ophef over kon ontstaan in de media en daarbuiten als ze trouwden en kinderen namen. Ze was een hoog lid van de Suasama geweest - de Shadraanse organisatie van huurmoordenaars - en was daarom ook veel weg geweest in de perioden dat ze vakantie had. Dat was uiteindelijk haar dood geworden. Nog altijd rouwde hij erom, natuurlijk deed hij dat. Van karakteristieke aard was hij een gentleman, beleefd en respectvol tegenover vrouwen - maar aan de andere kant had hij altijd al een vreselijke afkeer tegen de gehele mensheid gehad en was zijn halve leven single gebleven. Diva was de eerste waar hij echt van hield en waar hij de rest van zijn leven mee had willen delen. Nu zat hij opgescheept met een of ander kreng - Shadraans, ja, maar heksachtig en vals. Het was niet uitgekomen zoals hij had gehoopt; het mens keek amper naar zijn kinderen om. In plaats daarvan hield Uda zich met hem bezig, en enkel met hem. Om hem zijn tanden te zien poetsen, om hem te zien omkleden 's ochtends, om hem onder de lakens te krijgen. Ze was geobsedeerd met hem, en hij voelde er niets anders dan onbehaaglijkheid bij. Rillingen als ze met haar rimpelige oneffen boezem langs zijn rug schuurde, een spataderbeen om zijn lijf sloeg en op zijn deel van zijn bed kroop. Veel gelukkiger werd hij er niet op, alles behalve. Nog maar te zwijgen over die zoon van haar, wat een lanterfanterende lapzwans.
Met een geforceerde glimlach draaide Savador zich het volgende moment weer naar Esmira toe om terug te komen met de thee, niet beseffend dat het meisje heus wel pienter genoeg was om recht door zijn opgezette maskertje heen te kunnen kijken. Voorzichtig zeeg hij neer achter zijn bureau, pakte zijn eigen theeglas in handen om het af te laten koelen. Tijd voor een nieuw onderwerp. Dat zette zijn drukke gedachten ook even op modus stil. 'Zoals altijd,' luidde het langzame antwoord van Esmira's kant. 'Hm..' Op de bedenkelijke toon roerde Savador even met een zilveren lepeltje in de thee. 'Mijn vader had een grote zaak binnen gebracht, waar hij veel aan kon verdienen. Wat betekende dat alle mensen die er iets mee te maken hadden langs kwamen. Elke avond wel een paar,' besloot Esmira meer los te laten. 'Dus dan moet ik in een jurk iedereen welkom heten en zeggen hoe leuk ze eruit zien. Zelfs al hebben ze de lelijkste dingen aan die je je maar kan voorstellen. Zelfs als mannen iets te graag naar me toe komen.' De lepel was gestopt met roeren. Zijn blik was neerslachtig gericht in de hete drank, zijn sluike haar als een gordijn zijn gelaat bedekkend. 'Werkelijk?' vroeg hij zacht, bijna fluisterend. Het klonk veel te bekend, griezelig als het was. En ook al wilde hij het dolgraag buitensluiten; het deed hem automatisch aan Diva denken. Als lid van een steenrijke familie had ook zij zulke vergelijkbare plichten moeten vervullen, pronken met haar verschijning waar hij volop tegen was geweest en haar daar uiteindelijk ook had weggehaald toen hij het welletjes had gevonden. Je stelde je eigen kind niet op als schoonheid in een menselijke vorm, bijna als een opgetogen kerstboom of - zachtjes uitgedrukt - een tippelaarster. 'Hij pronkt met me en wil dat ik met iedereen een praatje maak,' ging Esmira verder waarna hij zijn bleke gelaat langzaam weer naar haar oprichtte. Langzaam ging de lepel in zijn glas verder met roeren. 'Maar ach wat heb ik te klagen,' voegde ze er schouderophalend aan toe. 'Ik kan krijgen wat ik wil. Ik hoef maar met mijn ogen te knipperen. Behalve dat mijn ouders zich om mij bekommeren, dat hebben ze nooit gedaan.'
'Abominabel,' zei Savador met een vertrokken gezicht terwijl hij in zijn glas tuurde, alsof hij het over zijn thee had. 'Dochters zijn geen wanproducten.' Courtisanes waren iets anders, maar het was toch zeker niet terecht om je eigen dochter te gebruiken en vervolgens weer weg te werpen om haar schoonheid. Hij zou het zijn eigen dochter niet toelaten, absoluut niet. Hij zou er al iets te streng om optreden als ze zich op de leeftijd van zestien in iets veel te blootgevend buiten zou vertonen. 'Maar het was wel fijn om weer even op Puffoon te zijn, van wat ik er van gezien heb tenminste,' vervolgde Esmira nadat ze even in haar thee blies. 'Al kan ik niet ontkennen dat ik hier liever ben.' Zuinig glimlachte Savador haar even toe, roerloos als een standbeeld in zijn stoel. 'Voyant genoeg zou ik een moord doen om hier een paar weken weg te kunnen. Medusa, wat ben ik aan vakantie toe.' Terwijl hij zacht binnensmonds lachte zette hij zijn glas aan zijn lippen om er een eerste slok uit te nemen, zijn ogen daarbij vreedzaam gesloten. Maar ondanks de montere indruk erachter meende hij wel wat hij zei. Er waren dagen geweest dat hij nog amper achter zijn lerarentafel zat in zijn les, of hij doezelde na de eerste tien minuten alweer bijna in.

---

Eigenlijk had hij er geen idee van of Esmira hier of op haar thuisplaneet persoonlijk iemand had om haar problemen mee te delen. De incidenten in haar familie en daarbuiten, zo'n beetje alles wat haar bezighield. Maar daarvoor was hij ook haar mentor, en het was daarbij ook direct mooi meegenomen dat er geen strijd was tussen hem en Esmira - en hij dus bereid was om te zitten en te zwijgen, en uiteindelijk als een luisterend oor te figureren. Hij dacht niet het idee over het Puffoonse meisje te hebben dat ze haar ei goed kwijt kon bij haar ouders, zoals hij haar verhalen nu aanhoorde en de stroeve positie die ze zich als menselijk pronkstuk moest aannemen. Het verbaasde hem niet echt te horen te krijgen dat Esmira het fijn vond om weer terug te zijn. Het feit dat haar familieplicht hem automatisch weer even aan Diva deed denken en de pijn van het zware rouwproces, zette hij alweer gauw genoeg aan de kant. Het draaide nu niet om zijn problemen, dat was meer privé-gebied. Het draaide nu om Esmira en haar comeback. Zijn mondhoeken krulden uit reactie lichtjes om toen Esmira hem een glimlach schonk om zijn mening. 'Ik ben blij dat u dat zegt,' zei ze. 'Al betwijfel ik of mijn vader het op die manier ziet, maar zo voelt het wel.' Savador richtte zijn slangachtige blik in zijn theeglas terwijl hij langzaam weer de handeling aannam van het langzaam roeren met een lepeltje. 'Vast niet,' sprak hij zacht. 'Maar enkel het feit dat het je zo'n misplaatst gevoel geeft is al ten onrechte. Juist als vader zou je het feit toch moeten begrijpen dat je kind ongeacht het geslacht een eigen wil en waarde heeft.' Hij sloot zijn mond weer, om haar even zwijgend aan te kijken voor hij in stilte verderging met het roeren in zijn thee, als een soort tic om de kalmte te bewaren. 'Lekkere thee,' werd hem het compliment gegeven nadat ze allereerst een voorzichtig slokje had genomen. 'Nietwaar?' glimlachte hij Esmira zwakjes maar warm toe, met enige triomfantelijkheid in zijn stem. 'Puur Shadraanse theebladeren. Geplukt in het juiste seizoen, voor de juiste extracten.' Daar was hij dan weer wel trots op; alles wat met Shadraanse origine te maken had. Ondanks dat hij niet bepaald gek was op de kalmerende drank, was het in zijn geboorteplaats op Noord-Shadra een volksgewoonte thee bij het ontbijt te nemen. Iedere ochtend weer. Zonder thee kon het niet als Shadraans ontbijt bestempeld worden. Esmira kon glimlachen om zijn geuitte gedachtes over vakantie en een paar weekjes rust. Weg van de school en weg van de mensen hier die hem haatten. Want buiten hen om had hij wel degelijk ook zo zijn fans als opvolger van één van de Legendarische Magiërs en Hoofdmeester zijnde van de vrijwel meest bekende school in Kovomaka. Langzaam maar zeker begon hij zich ook een titel als beroemdheid op te bouwen, binnen een mum van tijd misschien wel een celebrity. Er waren al kinderen die stonden te popelen om zijn handtekening te vragen, vrouwen die geïnteresseerd in hem waren om de reden dat hij er nog goed uit zag voor zijn leeftijd wat wel degelijk ook zo was, zelfs homoseksuele mannen die geen nee tegen hem zeiden; mensen die kennelijk wel verder konden kijken dan hun neus lang was, niet zoals zijn saaie collega's en overige domzinnige haters hier die naïef als ze waren enkel over hem bevooroordeelden als 'oud', 'creep' en 'slang'. Woordjes die ze alleen maar over hem konden zeggen en termen die vaak niet eens betrekking tot hem hadden, want aantrekkelijk en charmant was hij zeker wel. Intimiderend was immers een betere verwoording dan eng, en lelijk was hij al helemaal niet. De IQ-loze mensen die dat dachten moesten of een brilletje opzetten en nog eens goed uit hun logge oogjes kijken, of wisten met hun schaarse kennis niet wat nu echt aantrekkelijk gevonden werd qua Shadraanse aard. Omdat ze zelf niet bepaald uitblonken, al dachten ze dat vaak wel. Zielig eigenlijk, als hij er zo over nadacht. Maar zelfs de fans die hem wel bewonderden gaf hij meestal snel wat ze wilden en verdween vervolgens weer zo snel als hij gekomen was uit ieders beeld. Hij had het niet zo op al die aandacht. Daarbij had hij het druk en moest hij zich vaak van hot naar her haasten. Van nature was hij een rustig en terughoudend persoon. In zichzelf gekeerd, ook.
'Nou,' nam Esmira het woord. 'Als ik kon zou ik het van u over nemen, alleen ik denk dat het dan een rommeltje wordt.' Er verscheen een zuinig glimlachje op zijn smalle lippen, al keek hij Esmira echter niet aan. In plaats daarvan staarde hij met diezelfde glimlach nog in zijn thee. Allicht dat het in dat geval een rommeltje zou worden. Met zoveel verplichtingen en taken wilde hij haar niet eens opzadelen. Er verscheen vervolgens een frons in Esmira's gelaat. 'Dat is zeker niet mogelijk vakantie?' vroeg ze voorzichtig. 'Er is niemand die het een tijdje van u over kan nemen?' Savador zweeg een tijdje voor hij met bedenkelijk samengeknepen ogen weer naar haar opkeek. Esmira slaakte een zachte zucht voor hij iets kon zeggen. 'Ik moet eerst eens nadenken voordat ik wat zeg. Ik wil u niet weg hebben, Master Savador. Ik gun het u gewoon.' Er brak langzaam weer een glimlach op zijn bleke gelaat door. 'En daar ben ik je dankbaar voor. Maar nee -' Met een terugkerende blik van vermoeidheid richtte hij zich weer op zijn thee.
'Nee..,' herhaalde hij zachtjes. 'Niemand kan zich de prioriteiten en de normen en de waarden aannemen zoals ik ze op de school heb ingesteld, spijtig als het is. Daar is niemand anders dan de terechte Hoofdmeester geschikt voor. Alles zou hier enkel in het honderd lopen, vrees ik.' Leeg bracht hij zijn theeglas naar zijn mond om er een paar stille slokken uit te nemen. Er viel weer een kleine stilte, waarin hij zich realiseerde dat er vroeg of laat opnieuw een ander onderwerp werd aangenomen. 'Is er nog wat veranderd in het lesrooster?' gaf Esmira toen inderdaad de doorslag. Savador staarde haar even afwezig aan, alsof hij de vraag eerst nog tot zich door moest laten dringen voor hij bijna opgelaten met zijn hoofd knikte. 'Uiteraard.' Natuurlijk waren er aanpassingen geweest in het rooster, ze was ook zo'n tijd weggeweest. 'Alsjeblieft,' hij schoof haar het laatst aangepaste rooster over zijn bureau toe, zojuist uit één van de laden gehaald. 'En zijn er nog extra dingen die ik moet inhalen? Ik wil niet achterlopen.' Met een hand tegen zijn pijnlijke rugholte gedrukt, keek Savador op haar neer. Nog in staande positie nadat hij overeind was gekomen om voor haar het rooster te pakken. 'Maak je daar vooral geen zorgen om,' stelde hij haar glimlachend tot rust. Onder een zacht onderdrukt gekreun zeeg hij weer neer achter zijn bureau. 'Ook daar heb ik met je vader een aantal afspraken over gemaakt. Je krijgt de tijd om alle gemiste lesstof weer in te kunnen halen zodat je uiteraard weer bij kunt blijven. Dat is allemaal al geregeld, no matter.' Hij besefte zich niet echt dat hij op het einde van zijn zin overschakelde naar zijn thuisdialect. Het moest vast de vermoeidheid zijn. In een kalme beweging vouwde Savador zijn bleke handen boven zijn bureau ineen en gaf Esmira nog de extra bemoediging door een bijna attente glimlach op zijn gezicht te halen.

---

In een kleine stilte die even heerste hield Savador het theeglas tussen zijn handen, liet het tikken van de grote antieke wandklok tot zich doordringen en hield zijn starende blik intussen gevestigd alsof hij wist dat ze iets ging zeggen. 'Tess vloog voor het raam langs,' begon ze na een poosje inderdaad te spreken waardoor hij automatisch glimlachte. 'Ik zag het, inderdaad. Je adelaar moet zich vast ook voldoend voelen om weer terug te zijn,' reageerde hij kalmpjes. Het feit dat het gesprek langzaam een wending kreeg en terug overging naar Esmira's persoonlijke problemen, deerde hem niet. 'Ik denk ook wel dat hij dat weet, maar ik denk dat hij niet beseft dat hij me dat op die manier niet geeft,' luidde Esmira's reactie op zijn woorden. 'Of hij doet net alsof hij het niet doorheeft, omdat hij niet de zin heeft om het te veranderen. Ik weet het niet. Ik weet dat hij wel om me geeft, maar op zijn eigen kromme manier.' Als tussenreactie haalde het meisje haar schouders op, maar Savador had zich weer gericht op zijn thee. 'Wel,' sprak hij zacht tussen het wezenloze roeren door, zijn blik nog vermoeid gericht in de bruine drank. 'En zo heeft iedere ouder zijn eigen manier ter betoning van affectie,' vervolgde hij met een kleine glimlach waarbij hij zijn gelaat weer naar Esmira oprichtte. 'Ik heb er mee leren leven, maar ik doe het niet nog een keer zo. Ik heb er genoeg van,' ging Esmira verder. 'Eerder had ik niet door dat het te ver ging, maar nou ik hier op school zit wel. Misschien dat hij me daarom altijd thuis hield. Ik weet het niet. Hij is dit keer gewoon te ver gegaan.' Hij knikte zwakjes met zijn hoofd op haar woorden, nauwelijks zichtbaar. 'Als zo je mening luid, dan mag dat uiteraard eens gezegd worden,' glimlachend haalde hij Esmira's zelf gesproken woorden terug in zijn zin, maar zijn mondhoeken trokken zich al gauw weer naar beneden toen hij zijn hoofd even liet hangen om zich weer op zijn thee te richten. 'En hoe denkt je moeder erover?' vroeg hij toen zacht. Psychologie was anders, maar als haar mentor zijnde werd er ook van hem verwacht om in te gaan op de meer persoonlijkere problemen.
De trots op zijn gelaat was duidelijk terug te horen in zijn stem op het moment dat hij gecomplimenteerd werd over de thee. 'Nou het is echt heerlijk,' beaamde Esmira. Bescheiden als een meisje van haar leeftijd behoort te zijn. Hij glimlachte haar daarom met licht toegeknepen ogen toe, kon het alleen maar goed vinden met wel opgevoedde jongelui. 'Hoe is Shadra eigenlijk?' vroeg ze toen plotseling. Savador keek even een moment naar haar op, verrast en niet bepaald gewend om zulke vragen te krijgen. 'Shadra?' Hij lachte even zacht. 'Als je het hebt op een eeuwenoude cultuur met tradities die op de dag van vandaag nog in tact zijn gebleven, paarden die koetsen trekken in plaats van het vernieuwde verkeer op andere planeten en zigeunervolkeren die de Shadraanse muziek vereren is het zeker een plaats om eens te bezoeken,' probeerde hij glimlachend het beeld te scheppen van zijn thuisplaats. Het viel niet goed te omschrijven, het was als een enorme planeet gewoon buitengewoon om alles simpelweg even uit te leggen. Om te weten hoe het er was en hoe het er aan toe ging moest je er zelf eens geweest zijn. Met het theeglas in zijn handen schoof Savador verder in zijn stoel, wisselde even van positie om te verzitten in een makkelijkere houding. Het onderwerp schakelde al gauw weer over op iets anders, over vakantie, lange werkdagen en hoe deze hem zowel mentaal als fysiek uitputten. 'Dat dacht ik al,' reageerde Esmira op zijn uitleg dat het geen goed idee zou zijn als iemand anders het van hem over zou nemen. Vroeger kwam het wel nog eens voor in de tijd dat Miss Madeline nog Hoofdmeesters over de school was. Hoe er toen een vervangend schoolhoofd werd aangewezen in de perioden dat ze naar Nova moest of gewoon niet in staat was om de school te leiden. Hij zou het zelf niet over zijn hart kunnen krijgen om de leiding tijdelijk aan iemand anders over te leveren. Er was hier niemand van zijn collega's wie hij in vertrouwen nam, op Miss Katherine na. Neara zou hij evengoed ook de school voor zolang als het voor hem niet mogelijk was in handen geven, maar als Vrouwe van de Lucht had ze het waarschijnlijk veel te druk met andere zaken. Er was verder niet echt iemand die de potentie deelde om een school te kunnen leiden. De één kon het niet aan, dat wist hij zo al, en de ander had er geen benul van hoe alles op welke manier moest worden uitgevoerd. Het was voor iedereen praktischer als de titel als Hoofdmeester bij hem bleef, want ondanks dat hij diep gehaat werd om zijn manier van doen in sommige dingen was hij wel degelijk serieus over zijn baan. Administratieve zaken binnen de deadlines afwerken, nakijkwerk, voorbereidingen op lessen, zijn opvolgerschap en zijn gezin er nog bij. In de loop van de jaren, of in ieder geval sinds hij de positie als schoolhoofd bemachtigd had, was hij eigenlijk getraind om zware lasten op zijn schouders te nemen. Met pensioen gaan stond nog lang niet op zijn wat-te-doen lijstje. 'Daar heeft u waarschijnlijk helemaal gelijk in,' stemde Esmira langzaam knikkend in. Zijn mondhoeken krulden iets hoger om, verlicht dat ze er het begrip voor had. Ze vroeg toen iets over hoe het zat met het rooster en de gemiste lessen in de tijd dat ze afwezig was, wat hem aanzette tot de handeling om het rooster er bij te pakken en het haar zelf te laten overzien. 'Heeft u last van u rug?' Savador keek wat verbaasd op het meisje neer bij de vraag die ze in al haar nieuwsgierigheid stelde toen ze kennelijk had opgemerkt dat hij een hand tegen zijn rug had geplaatst; een gewoonte die hij op willekeurige momenten op de dag uitvoerde na een lange tijd stil te hebben gezeten. Er brak echter een klein glimlachje door op zijn bleke gelaat. 'Al een langere tijd,' antwoordde hij kalmpjes terwijl hij langzaam weer neerzeeg achter zijn bureau. 'Ik ben er alweer een tijd geleden aan geopereerd, en het wil niet helemaal genezen.' Hij liet het feit maar liever achterwege dat het bijna zijn dood was geweest, zijn hart tijdens de operatie zelfs even stil had gestaan zodat ze het met schokken door zijn lijf weer op gang moesten laten komen en hij zijn kinderen en geliefden bijna achter had gelaten. Het was een stressvolle en deprimerende periode geweest die hij niet al te graag weer te boven haalde. Nee, dat hele verhaal liet hij maar beter rusten. 'Gelukkig maar,' zei Esmira glimlachend op zijn geruststellende woorden dat hij het een en ander met haar vader had afgesproken en alles wat inhalen betreft wel weer terecht zou komen. 'Ik ben blij om dat te horen. Hij had dat nog niet tegen me gezegd.'
'Hmm,' reageerde Savador kort ten teken dat hij het begreep. Zijn blik was weer afwezig gericht op zijn halflege theeglas, en zijn bleke vingers tikten beurtelings zacht tegen het glas. 'Wat betekend no matter?' Weer een vraag uit het niets waardoor hij zwak glimlachend naar Esmira opkeek. 'Ik heb veel verschillende talen gehoord, maar ik heb ze niet onthouden,' legde ze er kort bij uit. 'No matter?' herhaalde hij zacht. Met een zachte ademteug sloeg Savador langzaam zijn armen voor zijn borst over elkaar en leunde naar achteren tot hij met zijn rug tegen de leuning van zijn stoel zat. 'Ongeacht, niet uitmakend, geen verschil makend. Het ligt er maar net aan in wat voor zin het gebruikt wordt.' Hij haalde er even zijn schouders bij op alsof het zo simpel was. Voor hem natuurlijk wel, iemand die de taal en het dialect ten volle beheerste. 'Maar het komt erop neer dat die zaak afgehandeld is, je de zorgen erover kunt laten rusten en het er verder niet meer aan toedoet.' Hij glimlachte weer even tussendoor. 'Je haalt gewoon het werk in zoals dat je betaamt en zoals ik heb afgesproken met je vader, en dat is dat. Wil je nog wat thee?' Zijn slangachtige ogen hadden zich tijdens het praten gevestigd op haar inmiddels lege theeglas, waarna hij Esmira vragend aankeek.

---

Uiteraard dat hij wel verwacht had dat Esmira na haar niet al te vreugdevolle bezoek op Puffoon niet helemaal alleen was terug gekomen. Natuurlijk niet; hij kende haar niet anders dan het wat meer teruggetrokken meisje met de adelaar, die zo nu en dan met haar toestemming het luchtruim afstruinde om de vleugels te strekken. 'Ja, die is maar wat blij,' ging Esmira op zijn reactie in. 'Hier kan ze tenminste vrij vliegen. Ze voelt op de een of andere manier altijd aan als ze in mijn buurt moet zijn. Dus als ik thuis ben wijkt ze eigenlijk niet van mijn zijde, waardoor ze binnen blijft. Tenzij er gasten zijn dan wil haar vader haar er niet bijhebben, alleen dan zit ze op mijn kamer te mokken.' Ze eindigde haar woorden met een lach, eentje die hem de aanleiding gaf om mee te lachen. Zacht en binnensmonds, maar het was in ieder geval een betoning van zijn acceptatie voor haar. Hij slaakte immers niet in het bijzijn van iedere leerling een vriendelijke lach, had daar in de meeste gevallen ook absoluut geen reden toe. Want de confrontaties die hij met de meeste van zijn leerlingen aanging was om óf brutaal gedrag, óf een straf waarbij hij weer kostbare tijd voor die onopgevoede honden moest vrijmaken en zijn nek uit moest steken. 'Daar kan Saethion over meepraten,' grinnikte Savador zacht na terwijl hij met een bleke hand over het lange paargeschubde lijf van de slang ging, die nog altijd om zijn nek gedrapeerd lag. Onder de ravenzwarte lokken van zijn meester bracht Saethion nogal zielig een verontwaardigd gesis uit. 'Nee, het is voor haar ook veel fijner om hier te zijn,' concludeerde Esmira tot slot, haar blik vervolgens opnieuw afdwalend richting het raam. 'Hm.' Zwak glimlachend richtte ook hij zijn blik even op het raam, alsof Tess daar in het kozijn zat en nieuwsgierig naar binnen tuurde met het weten dat er over haar werd gepraat. 'En ze is meer dan welkom,' voegde Savador er op een zachtere toon aan toe.
Hij had er beslist geen bezwaar tegen dat Esmira over haar ouders en haar eigen beklemmende positie in haar familie begon te spreken. Zeker, er waren momenten dat hij er echt niets voor voelde om naar de problemen van zijn leerlingen te luisteren en te moeten geloven hoe moeilijk ze het wel niet hadden, maar in negen van de tien gevallen waren dit de aandachttrekkers die aan aanstelleritus leden en die hem in de lessen zelf het leven zo zuur mogelijk maakten. Hij was soms nog wel zo gek om oplossingen voor zulke vlerken te bieden, maar het bleef een klein tijdje in tact voor ze weer bij zijn kantoor aankwamen en meteen in tranen uitbarsten zodra hij de deur sloot. Maar Esmira zag hij alles behalve als zo'n persoon. Hij kon het zelfs fijn en goed met haar hebben. Zelfs als ze er een paar tranen bij liet zou hij het niet drastisch vinden, wetend dat het meisje het af en toe echt moeilijk had. 'Daar heeft u vast gelijk in,' zei ze bedenkelijk op zijn reactie. 'Vind u het vervelend als ik het er over heb?' vroeg ze toen plotseling op voorzichtige toon na even een moment te hebben genomen om haar hart te luchten. 'Ik stel me waarschijnlijk maar aan.' Ze liet haar hoofd hangen bij haar laatste woorden. 'Absoluut niet,' hij reageerde er kordaat op, misschien iets te kordaat, en schudde er zijn hoofd bij met zo'n vastbesloten blik over zijn eigen mening in zijn slangachtige ogen dat het wel zeker moest zijn dat hij er niet over loog. Was het wel het geval geweest, dan had hij het gesprek al lang ruw afgekapt om haar de vraag te stellen of ze nog iets kwijt moest of iets te vragen wat betreft school en dergelijke, om haar vervolgens de deur te wijzen. Voor nu kon hij niet ontkennen dat het zelfs gezellig was. Gewoon even een praatje maken onder het genot van thee. Daar kwam hij niet iedere dag aan toe, en als hij eraan toekwam zat hij alleen op zijn kantoor met een glaasje wijn voor zich uit te staren. Hoe bekender hij ook mocht worden, of dit nu om zijn status was of zijn rijkdom; hij was en bleef eenzaam. Om het meisje ook de blijk te geven dat hij het echt niet erg vond om naar haar verhaal te luisteren, stelde hij de vraag hoe haar moeder er eigenlijk over dacht. Deels ook uit eigen nieuwsgierigheid, want het was toch niet zo dat haar beide ouders haar de plicht wilde opzadelen om met haar schoonheid te pronken? 'Ze went haar ogen af of loopt weg,' antwoordde Esmira op zijn vraag, en terwijl ze er een verdere uitleg over gaf sloeg hij fronsend zijn ogen neer, zijn vingers vergrepen om het theeglas. 'Ze bemoeid zich er niet mee. Soms zie ik de pijn in haar ogen, de drang om iets te zeggen. Alleen dat doet ze nooit. Ze wil geen ruzie met mijn vader, dus zorgt ze er wel voor dat ze hem niet tegen de haren instrijkt.' Esmira haalde haar schouders op. 'Zo is het altijd geweest,' voegde ze er aan toe. 'Is er..' Savador zweeg weer even, richtte zijn bedenkelijke blik fronsend op de vloer. 'Is er niemand waar je je steun bij kunt vinden? Iemand uit je familie, vrienden, kennissen?' Ietwat ernstig keek hij haar weer aan. Er moest toch wel iemand zijn, met name in haar familie die haar uit haar ouderwetse rolpatroon kon helpen. Er zat ook een andere reden achter dat hij vroeg; eentje waar hij niet al te diep over na kon denken zonder weer oude wonden open te halen en tranen op te roepen. Het was een geluk voor hem dat het gesprek gauw genoeg overging op een aangenamer onderwerp; zijn thuisplaneet waar hij trots op was, trots op zijn afkomst en de gewoonten van zijn origine. De trots droeg hij ook duidelijk mee, al probeerde hij er niet met een al te grote triomf over te spreken. 'Paarden die koetsen trekken?' herhaalde Esmira met enthousiaste fonkelingen in haar ogen. Hij glimlachte haar zuinig toe. 'Hoe klinkt Shadraanse muziek dan?' Kennelijk kon hij het lichte enthousiasme over zijn afkomst met haar delen, maar hij kon helaas geen traditionele instrumenten imiteren. Uitleggen was ook een beetje ingewikkeld. 'Als een traditionele volksopus waarin de fier voor Shadra duidelijk genoeg in te horen valt,' gaf hij zijn ietwat afwijkende antwoord met een bredere glimlach. Ze zou toch echt een keer zelf naar Shadra moeten reizen, al was het alleen om de prachtige muziek. 'Hebben ze ook veel slangen op Shadra?' Esmira's blik ging veelzeggend even naar Saethion. 'Uiteraard.' Hij bleef het meisje glimlachend aankijken. 'Lang niet zo vreemd en exotisch als de Grenaanse en Raziaanse soorten, maar Shadra beschikt wel over de meest giftigste slangen.' Zijn hand streelde zacht over Saethions lange lijf bij het antwoorden van haar vraag. Content over het feit dat hij zijn kennis over de dieren waar hij zo geobsedeerd mee was - en andersom, want de slangen voelden zich aangetrokken tot hem - eens kwijt kon. 'Als ik te veel vragen stel moet u het zeggen hoor.' Blijkbaar had ze het opgemerkt dat ze iets te nieuwsgierig was naar dingen, maar Savador kon er enkel zacht om lachen. Gemeend zoals zijn echte lach die best warm was voor zijn stijve doen en persoonlijkheid klonk. In een langzame beweging zette hij zijn glas thee op zijn bureau om even zijn handen vrij te hebben tot Esmira inzag dat zijn bewegingen soms niet al te soepel meer gingen, belemmerd door zijn rug. 'Ooh…,' zei ze alleen toen hij vertelde dat hij er al een langere tijd last van had. 'Hebben ze het dan wel goed gedaan?' vroeg ze vervolgens fronsend. 'Ik wou eigenlijk zeggen of ze wel gecontroleerd hebben of het goed is gegaan. Laat maar u hoeft er geen antwoord op te geven. Ik begin rare vragen te stellen.' Met een halve grimas die ook iets van een klein glimlachje over zich heen had keek Savador haar aan, zijn hand nog tegen zijn rug geplaatst en niet bepaald overrompeld over haar kwestie dat ze te snel mocht spreken en te weinig mocht nadenken. 'Vast wel,' stelde hij haar glimlachend gerust. 'Het is alleen dat het inwendige letsel wellicht gewoon te intens was om met een enkele operatie te kunnen behandelen.' En zijn rug te broos door alle verwondingen die hij er al eens aan had opgelopen. Hij was nu ook weer niet zo'n oud wrak dat alles meteen brak en verbrijzelde bij een kleine val, maar het was wel zo dat het genezen iets langer duurde. Waarschijnlijk zou hij er ook blijvend last van hebben, onvermijdelijk. Hij kon erom glimlachen dat ze behalve de muziek en de gewoonten op Shadra ook geïnteresseerd leek te zijn in de taal. 'Aha,' reageerde ze begripvol knikkend. Bij zijn opmerking dat ze er verder geen zogen over hoefde te maken zachte ze lacht. 'Dan zal ik dat niet meer doen.' Savador glimlachte haar kalmpjes toe. 'Ik heb er al een deel van af, ik zal het zo snel mogelijk inleveren.' Ze knikte glimlachend op zijn voorstel voor een tweede glas thee. 'Ja graag.' Zijn mondhoeken krulden om tot een vriendelijker ogend glimlachje terwijl hij langzaam weer uit zijn stoel overeind kwam, haar glas van het bureau pakte en richting de theepot op het kleine tafeltje bij het raam liep. 'Puffoonse thee is niet zo belustend als de Shadraanse?' vroeg Savador met de blijvende glimlach op zijn gelaat terwijl hij ondertussen bezig was met de thee, nu ook wel eens benieuwd naar de Puffoonse tradities.