Het was nu twee weken geleden dat Norwood zijn weg weer terug had gevonden in het docenten vak. Hij had een lange expeditie achter de rug op een afgelegen stuk op Erd. Een lange tocht was het geweest die hem door vele gevaren had geleid. Norwood had ze echter zonder moeite getrotseerd. Wat hij wist en wat de personen op SSA niet wisten was dat hij een sacrofaag had gevonden in een catacombe in de woestijn. Het was van een oud-erdse farao die toentertijd over een armzalig volk heerste. Norwood was niet zo bang er voor, er waren niet veel bijeffecten van de woestijn en hij had geen giftige slangenbeet of dergelijke opgelopen dus hij was nog fit als een hoentje.

Het was inmiddels vroeg in de ochtend en Norwood was langzaam op gaan staan. Het was nog vroeg en de tijd dat de les zou gaan beginnen was nog ver weg. Het duurde zeker nog een drietal uur voor dat hij zijn eerste les zou moeten geven. Zwijgzaam liep hij door de gangen zonder zich aan te trekken van de leerlingen die door de gangen rende. Hij liep kalm de lerarenwerkruimte in om zijn dag te beginnen met een cappuchino. Een heerlijk drankje dat hij tegenwoordig dronk omdat zijn voormalige partner, Malaika, het graag lustte. Het hielp hem aan haar herinneren en samen met de foto en andere kleine gewoontes van haar maakte het zijn leven zonder haar langzaam wat dragelijker. Niet alleen dat maar de muziek ook. Zwijgzaam nam Norwood een slok om naar de dossier kast open te slaan. Hij zag weer een aantal nieuwe namen tussen de tabladen en hij ging naar zijn naam. Hij sloeg het open en pakte de paar verslagen die er in waren gestoken uit. Norwood keek naar de kaft en glimlachte. "Dat is al een hele verbetering..." spraken zijn woorden kalm en liep naar de ovale tafel die in de midden van de ruimte stond. De tafel werd vaker gebruikt tijdens vergaderingen. Zwijgzaam ging Norwood zitten aan een van de tafels en begon het werkstuk rustig door te bladeren. Niet doorhebbend dat er een tweede persoon binnen kwam.

- Niah -

Niah had bijna de hele nacht niet kunnen slapen. Het was haar eerste nacht geweest op haar nieuwe werk. Ze miste haar eigen bed en de vertrouwde geluiden thuis. In haar leven had ze nooit vaak bij iemand anders geslapen door de zelfde redenen. Bijna bij ieder familie lid hadden ze een logeer kamer wat zij zelf als haar kamer beschouwde zodat het voor haar makkelijker was om daar dan te kunnen blijven slapen. Nog liggend in bed zuchtte nog een keer. Het was laat zat om uit de veren te gaan en dus deed ze dat ook. Met een graai naar haar nachtkastje pakte ze haar bril er van af en zetten die op haar neus. Een bruinige jurk met lange mauwen deed ze aan en bond een zwarte riem om haar middel. Schoot in haar schoentjes met lichte hak en ging voor de spiegel haar haren borstelen. Met een vluchtige blik naar buiten zag het er uit alsof het een mooie dag zou worden. Even bleef ze in de spiegel staan staren. Sinds dat ze deze baan had droeg ze wel wat andere kleding dan die ze thuis gewoon was, maar dit was nu eenmaal haar baan en ze wilde professioneel overkomen. Met de slaap nog goed in haar ogen liep ze naar de leraren kamer. Ze wist dat daar koffie stond. Toen ze de leraren kamer binnen kwam zat er een man aan de ovalen tafel door papieren te bladeren. ‘Goede morgen’ kwam er met een halve gaap over haar lippen gerold. De geur van koffie kwam in haar neus en haar smaakpupillen kwamen op gang. Ze liep dieper de kamer in met een zacht getik van haar hakjes achter haar aan. Ze pakte een kopje en schonk er koffie in. Tijdens het inschenken keek ze naar de klok nog een paar uur voor ze haar eerste les ging geven. Nadat het kopje vol zat schepte ze het vol met suiker en pakte een roerlepeltje waarna ze naar de tafel liep. Een suikerboost kon ze nu wel gebruiken. Doordat ze zo slecht geslapen had had ze lichtelijk een donkere streep onder haar ogen. Ze ging een stoel verwijderd van de man vandaan zitten en staarde naar haar koffie terwijl ze er langzaam in roerde. Niah wilde niet een verkeerde reactie opbrengen. Een stoel uit kiezen vond ze altijd lastig. Als je te dicht bij een persoon ging zitten leek het weer zo creepy en als je er ver van af ging zitten leek het weer zo afstotend en als je recht er tegen over ging zitten kwam het zo intimiderend over. Maar voor nu leek haar dit de beste plek. Een lichte zucht rolde over haar lippen wat er voor zorgde dat het damp wolken van de koffie naar voren geduwd werd Ze nam een nipje van haar koffie en haar bril besloeg van de hitte van de koffie. Een zachte tik was te horen van dat het kopje terug op de tafel kwam waarna ze rustig verder roerde. Ze draaide haar hoofd naar de man naast haar. ‘Ik heb me nog niet voorgesteld. Mijn naam is Niah Servious. De nieuwe leraar kunst.’ Ze had een vermoeid gezicht en de condens van de koffie op haar bril was nog aan het wegtrekken toen ze zich voorstelde.

Norwood las kalmpjes wat stukken door en was tevreden met wat hij tot nu toe las het was gewoon stukken beter en het leek nu wel dat de leerling er werk in had gestoken. De vorige keer was zo slecht dat hij de helft maar had nagekeken. Zwijgzaam hoorde hij de klikkende hakken die hij hoorde naderen aan. Hij sloot zijn ogen even kort en nam nog een goede slok van zijn koffie. Het voelde goed om een warme drank door je keel te laten glijden op een goede ochtend. Hij keek op toen er een onbekend gezicht de hoek om kwam en geeuwend goedemorgen begroette. Norwood grinnikte en leunde wat naar achteren. Hij moest zijn geeuw half inhouden want het werkte aanstekelijk. Hij glimlachte en keek naar de kranten die er lagen. Daarna ging zijn blik naar Niah die rustig haar koffie inschonk en er suiker in deed. Hij glimlachte toen ze een paar stoelen vandaan verwijderd ging zitten. Het was net zo moeilijk om de verkeerde reactie bij hem op te wekken als te bepalen welke stoel de juiste was. Norwood duwde zijn bril wat verder zijn neus op en keek toen weer naar de stapel kranten. Hij wilde er een pakken toen hij besefte dat de mevrouw naast hem zich naar zich toe keerde. Hij had nog geen beweging gedaan en glimlachend pakte hij haar hand vast en schudde deze vriendelijk. "Norwood Vavendyor....de leraar woudmagie..." sprak hij glimlachend en knikte vriendelijk. Hij liet de krant voor wat het was en draaide zijn blik naar haar toe. Hij bekeek haar kort en betrapte zich dat hij haar magiesoort afspeurde. Aardmagiër voelde hij aan en zwijgzaam ging hij wat rechter zitten. "Het zal vast een hele verandering zijn vergeleken met Erd..." sprak hij en nam een slok van zijn koffie. "Ik kom er trouwens nog niet lang geleden van een reis terug..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar Niah. Hij hoopte zijn poging om een gesprek te starten te laten slagen.

- Derp, hij is kort. -

Niah had het kiezen van een stoel snel gedaan. Niet omdat ze wilde of zo maar gewoon omdat ze niet stil wilde gaan staan en er over na wilde denken. Maar tijdens het beslissen was ze verder doorgelopen. Ze zat nu een stoel van de man vandaan. Nadat ze zich voorstelde stelde de man zichzelf voor als Norwood Vavandyor en dat hij leraar woudmagie. Niah had geen instincten met wat voor magie de andere persoon was dus ze was wel blij dat hij dat wel deed. Ondanks dat zei het vergeten was. Maar aan de vraag die Norwood haar stelde merkte ze al dat hij dat wel kon. Even dacht ze na over zijn vraag. Anders dan Erd. ‘Tja ik heb veel gerezen dus ik zie Erd niet geheel als mijn thuis planeed denk ik.’ Ze legde haar wijsvinger tegen haar wang terwijl ze aan het na denken was en roerde door in haar koffie. ‘Maar uiteindelijk kom ik er wel vandaan.’ En ze schonk de man een lief glimlachje. Eigenlijk wilde ze wel wat meer vertellen over haar reizen en zo, maar ze wist hoe vervelend het kon zijn als je iemand een vraag stelt en je krijg een antwoord waar je bijna een half uur naar zit te luisteren. Zeker omdat het door een vrouw verteld werd en daarbij weer het stereotiepe weer compleet werd. Daarbij was dit een andere docente en had eigenlijk geen idee of dat hij het allemaal wel wilde horen en of hij er überhaupt zin in had om nieuwe mensen te leren kennen. Nadat hij vertelde dat hij daar nog niet zo lang vandaan kwam trok dat haar aandacht. ‘Ow dat is interessant. Waarvoor ben je geweest? Kunst, vakantie, werk of gewoon voor de cultuur.’ Ze ging er nog net niet voor op het puntje van haar stoel voor zitten. Mensen die rezen had ze altijd al een groot oor voor gehad. Zo wist ze ook mooie plekken op verschillende planeten. De meeste daar van lagen ook in kleine dorpjes waar de meeste toeristen niet komen. Natuurlijk heb je soms ook dat ze je dan een verhaal vertellen van een overwelvende waterval met mooie bossen er omheen en als je daar dan zelf werkelijk bent dat het maar een kleine waterval van een paar meter is met een paar half dode bomen. Nog steeds had dat plaatje dan natuurlijk wel iets, maar het was dan natuurlijk niet wat je er van verwacht had.

- zie jij trouwens mijn onderschrift? ik zelf kan hem niet zien -

Norwood keek naar Niah en keek met een wat neutrale blik haar aan. Hij stelde zich netjes voor en zijn functie zoals gewoonlijk er bij. Hij was redelijk trots op het feit dat hij de woudmagie docent was. Ach het maakte niet uit, hij was net als Savador bij de opening van de school geweest en was niet zoals de eerste generatie vervangen voor een nieuwe. Norwood sloot zijn ogen kort en keek toen weer naar Niah toen ze sprak. "Dat valt te begrijpen" sprak Norwood en glimlachte kalm. Hij ging rustig recht zitten en vertelde dat hij er niet zo lang geleden vandaan kwam. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen en glimlachte wat breder toen ze enorme interesse toonde en zelfs wat naar voren kwam zitten. Hij glimlachte. "Ik heb voor dat ik de opleiding voor magiedocent had gedaan gestudeerd voor archeoloog." sprak hij kalm. "Ik heb een opgraving gedaan in de woestijn op Erd..." sprak hij kalm. "En we hebben een sarcofaag gevonden van een oud-Erdse farao..." vervolgde zijn woorden. "Dus een combinatie van cultuur en werk..." ging hij in op de woorden van Niah. Hij glimlachte en pakte toen een van de kranten op de stapel. Norwood sloeg hem gelijk open, het was voor hem een gewoonte geworden om de voorpagina pas op het einde te lezen. Zwijgzaam las hij een artikel verder. Hij las regelmatig de krant voor het werken en hij had dat vandaag nog niet gedaan. Halverwege keek hij even naar Niah. "En bevalt het je hier op school..." sprak hij om het gesprek toch op gang te houden. Hij had de krant half omhoog waardoor de voorpagina voor Niah wel zichtbaar was. Een stel foto's stonden er op en niet zomaar een aantal. Het ging over de expeditieleden die met Norwood mee waren gegaan. En een van de foto's had een grijze kruis over zich heen. Norwood's foto stond bovenaan omdat hij de expeditieleider was. Zwijgzaam keek Norwood naar Niah terwijl hij wachtte op een mogelijke reactie.

Nog zo slaperig als iets zat ze aan de tafel met haar koffie voor haar neus toen ze zich voorstelde aan Norwood. De man vertelde dat hij zelf nog niet zo heel lang geleden terug was gekeerd van Erd. Wat natuurlijk haar aandacht trok. Wat hij vertelde was voor haar totaal onverwachts. Een opgraving wat bijzonder. Zeker in deze tijd waren de meeste dingen toch eigenlijk al wel gevonden. Nadat hij de naam liet vallen dat het een oud Erdse farao was keek ze even bedenkelijk. Bijna iedereen kende de verhalen wel dat als je een mummie opgraaft en hem uit zijn rustplaats haalt dat hij weer tot leven komt en de mensen die dat gedaan hebben gingen treiteren. Niah geloofde er niet helemaal in. Zeker omdat ze wist hoe die mummie’s verpakt werden. Alle organen werden er uit gehaald en het was natuurlijk onmogelijk om voor een honderden jaren oud lijk in eens tot leven te komen. Want als dat zo was. Waarom zouden de dorpelingen dat dan niet hebben gedaan om hun geliefde farao terug te krijgen. ‘Ben je niet bang voor een vloek of een mummie die je achterna gaat zitten.’ Vroeg ze met een wat plagerige toon. Aangezien deze man het een en ander er waarschijnlijk ook wel over wist was dat de meeste verhalen over wandelende mummies gewoon klink klare onzin was. ‘Ik wist trouwens niet dat er zulke hoog opgeleiden leraren op deze school zaten.’ Gelijk na dat ze deze zin had gezet voelde ze zich net een kleuter tussen tieners in. Norwood had blijkbaar een opgraving gedaan van een farao en zei was alleen maar naar school geweest om leraar te worden en in een antiek zaak gewerkt. Daar was nu helemaal niks spannends of boeiends aan om dat tegen iemand te vertellen. Niah merkte, na wat slokken koffie op te hebben, pas dat er een klein stapeltje kranten lag ongeveer in het midden van de tafel. Ze boog wat naar voren en reek naar de eerste de beste krant die ze te pakken kon krijgen en draaide het zo dat de achterkant naar voren was. Langzaam begon ze terug naar voren te bladeren terwijl ze af en toe snel een kranten kopje las. ‘Tot nu toe wel. Beetje moeilijk geslapen, maar het gesprek met de hoofdmeester verliep goed en over een paar uur begin ik met mijn eerste les.’ Zei ze al wat vrolijker nu ze wat wakkerder begon te worden.

Norwood nam een slok van zijn koffie en sloeg een bladzijde om. Hij had vaak zat van die verhalen gehoord over faraoh's die mensen terug gingen stalken bij verstoorde rust. "Nee..." sprak hij kalm en keek over zijn krant naar Niah. "Het is inderdaad waar dat we in een wereld vol magie leven en dat het meest onwaarschijnlijke kan plaatsvinden. Tevens leeggemaakte mummies die weer tot leven komen..." sprak hij kalm. "Maar de kans is klein dat zoiets zal gebeuren..." sprak hij kalm. "Zo nihil zelfs dat er niet terug gedeinsd wordt voor het opgraven van verschillende relikwieën." sprak hij kalm en glimlachte. Hij sloeg nog een pagina open waar een aantal kleine strips stonden. Hij las ze even over en grinnikte even. Zijn blik ging toen weer naar Niah en hij glimlachte. "Tsja, er is niet zo veel werk meer tegenwoordig op het archeologische vak..." sprak hij kalm. "Het was amper werken, de band in stand houden of leerlingen les geven..." sprak hij kalm. "En toen ben ik maar voor het lesgegeven gegaan..." legde hij kalm uit hoe hij hier terecht was gekomen. Hij glimlachte en liet zijn ogen over een krantenartikel gaan. Er was een man op Razen aangevallen door een bende jongeren. Het hield ook nooit op onder de jeugd. Zijn blik ging weer naar Niah toen hij haar hoorde spreken. "Het went hier sneller dan je zult denken..." sprak hij kalm. "Ik denk dat je binnen een weekje al weer beter zal slapen hoor..." sprak hij om haar gerust te stellen. Norwood had dat ook in het begin, het kasteel was heel wat anders dan het appartement dat hij had op Gren. Zwijgzaam sloeg hij de pagina om die ritselend op zijn plek viel. Zwijgzaam keek hij naar haar en glimlachte tevreden. Tenminste iemand die positief uit een gesprek met Savador kwam. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar de krant en nam hij een slok van zijn koffie die nog op tafel stond. "En nerveus voor je eerste les?" sprak hij kalm.

-meh inspiloos-

Aandachtig luisterde Niah naar de woorden van Norwood. Hij was duidelijk niet bang, maar waarom zou je ook. Alleen in films zat je mummie’s tot leven komen en de opgravers het leven zuur maken. En zeker omdat ze leeggemaakt worden. Ze hebben om geen enkel manier iets van een besturings iets in hun lichaam zitten. Alleen spieren en pezen die hellemaal verrot zijn. Niks dat op zich zelf kon gaan bewegen. Norwood zat de krant door te bladeren en Niah zelf ook. Ze was achter aan in een krant begonnen en bladerde rustig door terwijl ze naar Norwood luisterde. Een klein gegrinnik kwam uit Norwood’s mond waardoor Niah automatisch ook een kleine glimlach op haar gezicht kreeg. ‘Hoe langer de mensen op planeten zijn hoe meer er ontdenkt worden en hoe minder er overgelaten word voor de volgende generatie om gevonden te kunnen woorden.’ Zei ze zacht terwijl ze met haar ogen een klein artikeltje vluchtig las. Norwood sprak haar wat moed aan dat ze snel weer zou kunnen slapen. Tja ze hoopte van wel. Als dit twee weken door zou gaan zou ze zelf een halve mummie worden. Ze schonk hem een lachje en een knikje als bedankje. De mensen die ze tot nu toe in het gebouw ontmoet had waren erg waren erg aardig tegen haar geweest. Het voelde net alsof ze in een familie bijgenomen was. Alsof ze hier al jaren zat. Savador had rustig de tijd voor haar genomen en het gesprek was goed gegaan. Nu ontmoeten ze een collega die haar op haar gemak stelde en wat over zichzelf vertelde en zelfs vroeg of ze nerveus was voor haar eerste les. ‘Ik heb niet echt een rooster gekregen met wie er allemaal op moet komen dagen in mijn les, maar ik zie wel wie er komen en hoop dat alles goed gaat.’ Niah sloeg de “laatste” bladzijde van de krant om en stuiten op het voorpagina nieuws. Er stonden verschillende kleine foto’s op met op een paar een zwarte kruis. Een foto stond boven de anderen. Het was de foto van Norwood. Zonder het artikel te lezen keek ze even naar Norwood en vergeleek de foto even waarna ze alleen maar breed glimlachte. Met haar ogen heen en weer om het artikel te lezen verdween haar glimlach weer snel. Niet goed wetend wat er op te zeggen. De doodsoorzaken van de mensen die dood waren gegaan van zijn groep stond er niet bij. Zou het werkelijk een vloek zijn, of alleen maar toeval?

-- ook niet de geweldigste post XD --

Norwood las rustig een artikel door toen Niah weer reageerde op zijn woorden. Hij was inderdaad niet bang voor een mummie die hem ging lastigvallen de kans was gewoon klein. Zwijgzaam keek hij naar haar op toen ze een mooie beredenering deed. "Een mooie uitspraak...." sprak hij met gemeende ondertoon in zijn stem. "Maar de onherbergzame gebieden zoals woestijnen en wouden liggen nog vol met schatten..." sprak hij als toevoeging. "Het zijn maar een enkeling die dat soort plekken gaan trotseren en vaak moet je langere dagen zoeken voor je daadwerkelijk iets op het spoor bent. Laat staan dat je iets vind..." sprak hij en sloeg weer een pagina om. Hij glimlachte en ging weer met zijn blik over de krant. Kalm vroeg hij of ze nerveus was voor haar eerste les. Want desondanks ze nieuw was, ze was onderdeel van het team leraren van Starshine Academie en ze hoorde er zonder twijfel gewoon bij. Hoe nieuw ze ook mocht wezen. Zwijgzaam glimlachte hij en knikte. "Het komt vast wel goed, de eerste les is het zwaarste en daarna gaat het steeds makkelijker. Zie het als een test..." sprak hij. "Als je de eerste tot een einde weet te brengen haal je de rest zonder twijfel ook..." sprak hij kalm en knipoogde kalm naar haar. Niah was wat sneller met de krant dan hij was en ze was dus ook al vooraan in de krant terwijl Norwood nog een aantal pagina's moest. Even keek Norwood naar haar toen ze breder glimlachte. Maar toen ze begon te lezen verdween haar glimlach weer. Norwood keek naar zijn krant. "Is het zo'n slecht nieuws..." sprak hij kalm en sloeg de krant dicht en keek naar de voorpagina. Hij zag al snel zijn foto staan. "Verhip, dit is het expeditieteam, vertellen ze over onze opgraving?" mompelde hij wat weg en begon te lezen. Halverwege leken zijn ogen minder snel te lezen en zijn blik wat leger te raken. Zijn glimlach verdween al snel. Het team had een duidelijke hiërarchie in zich zitten en hij keek naar de twee foto's van de twee personen waar een kruis door stonden. Waren ze daadwerkelijk overleden. Het viel op dat de twee onderaan de plank stonden, sterker nog een van de twee was nog maar net nieuw in het vak. De andere was zijn begeleider. Norwood stond bovenaan en zijn houding leek te verzwakken. Norwood keek naar Niah en zette een gemaakte glimlach op. "Het zal vast wel toeval zijn. De krant weet altijd drama op te wekken die er niet is..." sprak Norwood en klapte de krant dicht. Hij legde hem echter niet terug op zijn plek maar stopte hem in zijn tas. Wat verraadde dat hij het fijne er nog niet van wist maar absoluut wel wilde weten. Ineens gebeurde er iets op merkelijks. Het gevoel alsof er een windvlaag over hem heen ging alsof het raam in de lerarenkamer open ging. Norwood draaide zich naar het raam toe voor een kort moment maar het was gewoon gesloten. Hij schudde zijn hoofd. Het is maar mijn verbeelding dacht hij zwijgzaam. Hij wilde zijn koffie pakken om een slok te drinken toen hij het gevoel had alsof een man over zijn schouder heen leunde en met hem meekeek. De leider is als laatst sprak een lage krakerige stem en Norwood zijn ogen verwijdde zich. Hij zette zich overeind en draaide zich om greep de man vast en duwde hem tegen de muur. Zijn stoel viel omver maar zonder de kussen van zijn rugleuning. Voor Niah zou het er niets anders uit gezien dan dat hij de kussen achter zijn rug vast pakte en tegen de muur aan drukte terwijl hij niet oplette hoe zijn stoel omviel. Norwood had enkel een zwarte schim gezien en toen hij hem daadwerkelijk tegen de muur had gedrukt keek hij tegen de donkerrode kussen aan. Met een stomverbaasde blik keek hij een enkele minuten stilzwijgend naar het stoffen ding. Hij schudde zijn hoofd en ging toen weer zitten. Hij dronk zijn koffie in een teug op en glimlachte. "Ik heb in de ochtend soms waanbeelden. Mijn hersenen nemen wel eens de loop met me..." sprak hij glimlachend. Maar hij loog kei hard, dit had hij nog nooit meegemaakt en hij wist zeker dat het te maken had met dat artikel in de krant.

- Jeeej hij is van start huwr-

Niah was voor aan in de krant gekomen en had zo af en toe nog een slokje koffie genomen. De voorpagina nieuws was anders. Twee mensen uit zijn expeditie waren gevonden zonder enige tekenen van leven nog in hun lichamen. Het was al akelig om te lezen. Ook al kende ze geen van de twee. Haar glimlach was verdwenen ze staarde naar het kranten artikel. Norwood had het gemerkt en las met haar mee. Ook zijn enthousiasme verdween al snel. Ze keek hem aan terwijl hij het artikel las. Zijn ogen gingen op den duur langzamer en zijn houding veranderde. Hij zag er treurig uit. Maar ja, hij had er weken, misschien wel maanden mee opgetrokken tijdens de opgraving en dan lees je plots in een krant dat ze overleden zijn. Ze kreek een gemaakte glimlach van hem en deed maar alsof ze hem niet merkte. Mannen die verdriet en of andere ongemakkelijke emoties hadden lieten dat niet zo snel zien aan anderen. En al helemaal niet als ze die persoon net ontmoet hadden. Niah keek weer naar het kranten artikel en staarde naar de foto van Norwood. Het vouwen van een krant naast haar klonk in haar oren en ze zag nog net hoe Norwood de krant in zijn tas stopte. Zonder echt een reden er achter te zoeken keek ze weer terug naar haar eigen krant en las nog een stukje dat ging over de oogst van de boeren die mislukt waren en een schade vergoeding eiste van de gemeente. Een snelle beweging in haar ooghoek en een doffe plof naast haar scheurde haar ogen van de krant af en keek naar Norwood die nog al verward met een kussen tegen de muur aan stond. Met alle verbazing keek ze hem aan. Wat was dat nu? Starend keek ze hem aan hoe hij weer terug ging zitten. ‘ ’s ochtends waanbeelden? Dat klinkt ook niet helemaal goed.’ Zei ze met een licht bezorgde stem. Ondanks dat ze de man nog maar net kende vond ze het heel erg voor hem. Ze zou hem eigenlijk willen helpen maar had geen idee hoe. Kijkend naar zijn foto pakte ze haar koffie weer en nam er een slok van. Misschien maar gewoon beter als het ik het voor nu zo laat. Kijkend in haar koffie zag ze haar eigen spiegelbeeld. Haar ogen keken wat treurig. Zichzelf weer op leukere gedachtes focussen hielp een beetje om de nare gedachte uit haar hoofd te krijgen. ‘Ik hoop dat de leerlingen mijn les leuk gaan vinden.’ Zei ze met een half lege stem, alsof ze aan het wegdromen was terwijl ze haar koffie in beide handen boven de krant vast hield. ‘De les gaat over eigen kunst, ze gaan kun studiegenootje schilderen in de eigen stijl die ze zelf fijn vinden.’ Haar hoofd draaide weer naar Norwood en ze had een brede glimlach op haar gezicht. De enthousiasme en blijheid was weer te zien in haar gezicht. Al was er in haar stem nog iets treurig.

Norwood keek met een lege blik naar de twee doorgestrepte foto's. De jongste, nog aan het begin van een goede carrière. Hij had hem het zo gegund om hoger op te komen, maar daar was nu niets meer van gekomen. Hij sloot even zijn ogen en vouwde de krant blindelings op. Hij opende ze weer en zuchtte. "Het waren goede mannen..." sprak hij en deed hem toen in zijn tas. Hij staarde even naar voren niet wetend wat hij hierop moest zeggen. Zocht naar woorden om het gesprek met Niah weer op gang te helpen. Echter voelde hij een ademhaling in zijn nek. Hij wilde zich omdraaien en zag een zwarte schim maar deze verdween al net zo snel als hij gekomen was. De kussen met zijn arm zijwaarts er op gedrukt was niet meer de man die hij met zijn keel tegen de muur hield. Hij keek stomverbaasd naar het kussen en herstelde zich weer zo goed hij kon. Hij pakte de stoel legde het kussen er weer op en ging weer zitten. Hij loog tegen Niah, en zette een gemaakte glimlach op. Hij dronk zijn koffie op en hoorde de woorden van Niah. Het duurde voor ze reactie kreeg maar ze kreeg er een. "Geen zorgen..." sprak hij kalm. "Creativiteit is een leuk vak, en al helemaal omdat je er je vrijheid in krijgt. Je les geeft de vrijheid in keuzes..." sprak hij kalm. "Leerlingen waarderen dat....ik denk dat ze het prachtig gaan vinden..." sprak hij en glimlachte weer wat echt, vergat wat er net gebeurt was en liet het voor wat het was. Norwood vouwde zijn hand voor zijn mond en verborg een grimas. Hij was niet blij met het krantenartikel en al helemaal niet blij met de bijkomende waanbeeld met de tekst. Hij sloot zijn ogen even en zijn ogen gingen naar de klok. Nog een halfuur te gaan voor hij in de les moest zijn. Hij ging weer recht zitten en zuchtte even. "Ach ik wens je in ieder geval succes met je eerste les, en je bent welkom in mijn lokaal als het niet gaat..." sprak hij kalm en knikte even. "En ook als het goed gaat..." sprak hij en glimlachte vriendelijk.

Niah en Norwood zaten samen aan de tafel in de leraren kamer met wat koffie. Net hadden ze beiden het stuk in de krant gelezen over de twee expeditie leden die dood gevonden waren. Een stilte ontstond tot dat Norwood in eens op stond en de rugkussen van zijn stoel tegen de muur aan drukte. Op de woorden van Norwood glimlachte ze allen even en trok het zich maar niet zo aan dat hij dat gedaan had. Erg normaal was het niet, maar ze had ook geen idee wat er verder in zijn leven gebeurde. Misschien had hij de avond van te voren wel iets teveel gedronken of had hij slaap problemen. Je kon het maar nooit weten. Zeker omdat dit de eerste keer was dat ze elkaar zagen ging ze natuurlijk niet uitgebreid over zijn leven vragen. Haar blik gleed even naar de klok. Nog een uurtje en dan zou haar les beginnen. Om weer een gesprek aan te kaarten wat leuker was vertelde ze wat haar les was en wat ze gingen doen. Norwood reageerde er ook positief op en zei dan ook dat hij wel dacht dat de leerlingen het wel gingen waarderen. Hij had dan ook weer een echte glimlach op zijn gezicht wat die van Niah weer groter maakte. ‘Dankje wel.’ Zei ze beleeft op de succes wensing van Norwood. Ze was blij te horen dat ze welkom was in zijn lokaal als er iets was en ook al het goed gegaan was. Natuurlijk hoopte ze dat alles goed ging, maar alles zou toch aan de leerlingen en hun humeur liggen. Niah zelf was niet zo streng. Ze hield wel van discipline maar ging daar veel zachter mee om. Ze dacht aan haar lokaal, totdat ineens iets bij haar te binnen schoot. Ze was daar nog helemaal niet geweest en had ook eigenlijk helemaal geen idee hoe het er uit zou zien. ‘Ik denk dat ik maar op zoek ga naar mijn lokaal. Ik ben er nog niet geweest en Savador had me verteld dat er al even geen kunstleraar meer was geweest. Dus ik zal wel eerst schoon moeten maken.’ Zei ze met een lach. Schoonmaken vond ze niet zo’n ramp en meestal was het vlug gedaan. Ook had ze nog een uur voordat haar les begon dus dan zou ze ook mooi op tijd klaar zijn met alle spullen klaar zetten. ‘zoekend naar mijn eigen lokaal zal ik uw lokaal ook wel zoeken, dan weet ik waar ik u kan vinden.’ En ze dronk het laatste beetje van haar koffie op en glimlachte nog een keer breed naar hem.