Haar vingers tikten de toetsen niet langer aan. Ze weigerde nog op haar voorprehistorische typemachine verder te gaan, had ze een kwartier geleden besloten. God, moest dit echt? Zo interessant zou het verhaal toch niet zijn, niets haalde het bij haar eerste verhalen en roman. Bovendien; dit verhaal was meer dan een beetje mainstream. Jongen ontmoet meisje. Meisje vind jongen leuk. Jongen vind meisje niet leuk. Meisje sterft. Jongen vind dagboek en houdt het de rest van zijn leven bij zich. Alle mainstream onderwerpen - liefde, dood, herinnering, wroeging - in een verhaal gegoten. Je had er niet bar veel aan, als alle verhalen al geschreven waren. Maar zoveel betaalde docent zijn nu ook weer niet, dus een beetje bijverdienen kon geen kwaad. Dan kon ze ook eens op vakantie. Met het karige salaris van de school - ze was onervaren als docente en daarbovenop gaf ze literatuur, kennelijk werd dat hier zwaar onderschat - kon ze net in levensonderhoud voorzien en haar appartement op Puffoon onderhouden; ze was hier pas een paar dagen, maar was er zeker van dat ze in de weekends terug zou gaan. Het was hier stijfjes, benauwd. Helemaal niet haar ding.
'Dirk, ga eens van m'n schoot af, of ik mors koffie op je.' De veel te dikke pers keek even op. Bezorgd keken Elena's groenbruine ogen terug; ze moest echt eens met haar kat naar de dierenarts, of het beest werd blind. Dirkje kon al amper zien of iets een muur was of niet, dus het was sowieso een goed idee om haar na te laten kijken. Ergens verdacht Elena haar kat ervan dingen op te eten die eigenlijk geen voedsel waren. Pennen, stukjes draad, bollen wol. Dat soort dingen. Hoe kon het beest anders zo dik worden? Didn't make any sense. Maarja; groter probleem was dat de pers besloten had niet te luisteren naar Elena's bevelen en dus doodkalm een dutje besloot te doen. Nu was haar baasje niet echt sterk, dus het optillen van een kat met overgewicht die net een dutje doet was ook geen optie voor Elena. Gé-wel-dig gewoon. Kon ze hier weer een hele middag zitten zonder bij haar koffie te kunnen. Waarom stond dat spul altijd net buiten haar bereik? Dan maar wat hengelen over tafel zonder op te staan. Dat deed ze dus maar, oncharmant als het was.
Gênanter aan deze situatie was dat ze niet op haar kamer zat. Haar kale, nog niet echt aangeklede kamer waarvan ze niet verwachtte dat ze er ooit gehecht aan zou kunnen raken. Het was haar net te klein om strak in te richten, maar te groot om het gezellig en knus en warm te krijgen. Ze had maar een warmtebron daar en daar zat ze niet al te graag aan, gezien haar slechte ervaringen met vuur. Nee, daar zat ze niet. Ze zat nu voor het eerst eens in de lerarenkamer. Opmerkelijk veel gezelliger dan haar lokaal. Dat verkondigde ze ook aan het begin van iedere les, dat ze een hekel had aan het lokaal. Iedereen mocht het weten; een mening hebben was niet verkeerd, bovendien kwam het schoolhoofd er op die manier nog eens achter. Niet dat díe er wat aan zou doen. Hij deed haar denken aan een van haar leraren klassiek Puffoons; streng, gedisciplineerd maar verder best oké. Niet de persoon die een lokaal vrolijk zou aankleden, zoals Elena dat deed. Er hingen nu al posters van eerstejaars en wat domme fouten in toetsen. Vonden de leerlingen ook wel leuk, dacht ze. Elena was ervan bewust dat literatuur niet het léukste vak was, maar leerlingen enthousiast krijgen was niet haar doel. Ze moest die stof er gewoon instampen, op iedere mogelijke manier. Bij haar was die manier vaak net even anders dan bij normale leerlingen. 
Ze stond nog steeds wat te hengelen naar haar beker koffie toen ze zich bedacht dat er iets was zoals magie. Ja, dat was een goed idee! Ze kon gewoon een windvlaag laten gaan, die de beker in haar hand duwde. Soms was ze ook zo'n groot licht hè. Haar vingers maakten een trekkende beweging, waarna de beker omviel over haar hand en ze veel te snel opstond. Dirkje viel van haar schoot, haar hand brandde en Elena stond te vloeken met woorden die je normaal alleen een trucker hoorde zeggen. 'Verdammnt, warum must du so einen Hölkopf sein, du Voltrottel?' God, ze kon wel iets slaan nu. Haar hand zwol wat op, begon blaren te vertonen. Waar was hier de kraan? Hulpeloos keek ze om zich heen, zag een persoon de kamer binnenkomen en probeerde een glimlach op te zetten. 'Ehh, hallo? Dit klinkt misschien raar, maar ik heb net koffie over mijn hand gemorst en die lijkt nu een beetje op de Hulk, maar dan zonder die groene kleur. Gewoon heel dik, maar niet sterk- Je weet vast wel wat ik bedoel. Mijn vraag is, waar is er hier koud water of ijs?' Van pijn ging ze heel veel praten, heel veel onzin brabbelen ook. En dit deed heel veel pijn.

Derp. Open.
En Eleen is dom. Heel dom.

De man die ze had aangesproken – wauw, ze zag gewoon dat het een man was ondanks zijn lange haar – leek haar ouder dan zij. Nu was waarschijnlijk zelfs de kamerplant in de vensterbank ouder dan zij, want met haar vierentwintig jaren had ze net de lerarenopleiding afgerond. Ze had gewoon eerst literatuur gestudeerd en daarna heel snel nog de lerarenopleiding erdoorheen gejaagd, wilde zo snel mogelijk beginnen en had dus geen tijd gehad om echt veel tijd te besteden aan een opleiding. Die dingen deed Elena altijd snel. Geduld zat niet echt in haar karakter, ze wilde liever gewoon dóen. Helaas was die attitude wel de grootste trigger in haar probleem met nakijken; dat vond ze saai genoeg om vijf weken te laten liggen. Resultaat; voor die dingen had ze in de opleiding nooit echt goede cijfers gekregen. Gelukkig kon ze hier zelf wel regelen hoe ze dingen met toetsen deed, dus waarschijnlijk werd het veel mondeling en veel project. Dat was tenminste nog een beetje interessant. Maar deze gedachten waren totaal niet relevant voor haar prikkende, pijnlijke hand.
De man zei haar mee te komen en een intelligente inval – ze wist hier de weg niet en hij wel – vertelde haar de man te volgen. De neiging om nog eens een vloek of wat uit haar mond te laten ontsnappen – gut haar hand begon een blaar te vertonen en daar had ze écht een hekel aan – onderdrukte ze, volgde de man half huppelend om zichzelf af te leiden van de pijn. Ja, dan ging ze half huppelen. Maar het werkte – een beetje – dus waarom niet? Ieder zijn hobby, toch? De man ging een deur door, een die ze nog niet had opgemerkt met haar drukke getyp op haar veel te oude, rammelende typmachine. Er bleek een keuken te zijn. W-au-w. Ze hadden gewoon een keuken hier. In een woord was dat gewoon… wauw. Nu hoefde ze dus niet iedere keer naar de kantine om koffie te halen. Vandaar dat de vrouw die daar werkte haar zo raar had aangekeken, ze had hier ook gewoon koffie kunnen maken. Daar was ze te lui voor, daar niet van. Maar het kón. Geweldig.
‘Oh, ja, dat geeft niet hoor,’ brabbelde ze opgewekt terwijl ze haar hand uitstrekte en de man hem onder de kraan hield. ‘Ijs zou ook rampzalig aflopen bij mij, denk ik.’ Ze was gewoon niet… Goed met dingen als ijs en vuur en bliksem en all that jazz. Op de een of andere manier wist ze het ongeluk er altijd mee aan te trekken. Iets vloog in de fik, iets bevroor, iets werd geelectrocuteerd; tijdens experimenten op de middelbare school was ze niet echt een gewilde partner. Zelf had ze altijd de grootste lol, tot er dus iets gebeurde als dit. Hand verbrand, hand bevroren – was maar een keer gebeurd en dat wilde ze echt nooit meer meemaken- of haar haren de rest van de maand statisch. Het was geen pretje, maar meestal gebeurden dat soort ongelukken met haar projectpartners.
‘Ja, ik ben nieuw. Elena, nieuwe literatuurdocente, maar zeg maar Ellie ofzo. Boeken schrijven verdient minder goed dan lesgeven, ben ik achtergekomen.’ Nou dat was extreem nuttige informatie voor Alvaro, maar ze zei gewoon wat ze dacht. ‘Aangenaam. Ik kom ook van Puffoon, by te way.’ Yay, sociaal doen. Daar was ze heel goed in. Ahum ahum. Heel vaak liep het af in een vage eerste indruk, maar ach. Je kon je beter niet voordoen als iemand die je niet was, dat zou slechts fout aflopen.

NATUURLIJK VIND IK HET NIET ERG SCHAT
En Eleen is nog steeds uberdom. Maar dat is gewoon Elena.

Pijn. Auw. Prik. Brand. Alsof er nog steeds koffie over haar hand heenging. Ja, dat was normaal als er water overheen ging, zometeen kwam de verkoeling wel, dat wist ze heus wel. Maar dat maakte het nu nog niet prettiger om pijn te hebben. Achja, moest ze maar beter uitkijken met koffie en luchtmagie. Dat het een slecht plan was geweest had ze van te voren kunnen bedenken, zeg. Wat was ze nou helemaal, een kind van drie? Nadenken zat toch wel in haar vaardigheden? Kennelijk niet genoeg om te bedenken dat een van haar briljante plannen ook kon mislukken. Alsof dat niet vaker gebeurde. Nouja. Ze leerde gewoon niet heel veel van haar fouten, dat was het. Best raar. Iemand die niet leerde van haar fouten werd lerares en ging dan zeggen dat fouten maken niet erg was. Nu was er zoveel tegengesteld aan haar dat ze er zelf niet meer van opkeek, maar voor anderen zou het waarschijnlijk een erg verwarrende zaak zijn. Zelf dacht ze er gewoon niet teveel over na. Zorgde slechts voor een hoop hoofdpijn. Hield ze ook niet van. Pijn in het algemeen was gewoon irritant.
Ze moest naar de.. De ziekenzaal? Een rilling liep over haar rug, haartjes in haar nek gingen overeind staan. Nee, god, alsjeblieft geen dokters. Het was misschien kinderachtig, maar ze had echt een hekel aan die mensen in hun lange witte jassen. Ze waren gewoon heel erg eng, met al die spuiten en hechtingen en wat nog meer. Serieus, er was niets ergers dan naar het ziekenhuis gaan. Iets wat toen ze klein was niet erg raar was, omdat ze meerdere keren domme dingen deed en dan met een gekneuwde pols weer in de tape moest. Het irritantste was dan nog dat ze echt niets kon. Gelukkig had ze dit keer haar rechterhand niet verbrand, maar gitaarspelen kon ze voorlopig wel vergeten. Helaas, want naast lezen en schrijven was dat zo’n beetje haar enige tijdverdrijf tussen het lesgeven door. Hè, verdomme, ze had het weer eens voor zichzelf verpest.
Hij was niet van Puffoon. Jammer, anders had ze hem waarschijnlijk in het Duits de laatste nieuwtjes door kunnen geven. Ze wilde eigenlijk best graag even in haar moedertaal praten. Maar ja, moedertaal kon je het niet echt noemen. Als kind leerde je en het accent van je streek en de voertaal tussen planeten. Gewoon, om elkaar te kunnen verstaan. Met haar moeder had ze altijd Duits gesproken, met haar vader de gewone mengtaal. Maar dat was nu niet van belang. Alvaro was Shadraans. Had ze eigenlijk niet verwacht, met die donkere huid. Ach, de wereld zat zo vol met verrassingen. ‘Als je grootouders nog leven kan je wel een keer met mij mee om ze op te zoeken. Ga ieder weekend nog naar huis, veel langer houd ik het hier niet uit.’ Derp, mensen die ze net kende uitnodigen was ook zo’n rare gewoonte die ze had overgehouden aan haar moeders opvoeding. Doe maar lekker sociaal, dan kom je overal. Het was nog waar ook.
Kennelijk was zij niet de enige die er random feiten uitbrabbelde. Terwijl het water haar hand nu wel begon te verkoelen en de pijn wat minder werd grijnsde ze. Zo, iemand met namenkennis. Maar zij kon het beter. Van dit soort dingen, met literatuur en betekenis enzo, had ze een best wel competitieve instelling. ‘Het grappige is dat Helena uit de Griekse mythologie niet het grootste licht was. Als ze namelijk een fakkel was geweest, had Paris haar ten eerste niet kunnen ontvoeren, had Menelaos geen oorlog om haar hoeven voeren en had Odysseus de list van het houten paard niet bedacht. Maar ja, Venus laat ook iedereen erin tuinen. Echt iedereen.’ Ja, tegen de godin van de liefde had ze op het moment een licht wrok. Zomaar haar relatie laten stuklopen. Ze gingen net zo lekker. Maarja, van lang vastzitten aan een persoon werd ze ook niet bepaald gelukkig.
Zo, dit was wel genoeg water. Ze trok haar hand voorzichtig los uit Alvaro’s greep, haalde hem daarna onder de kraan uit. Een EHBO-kit had ze al gespot, dit keer wel binnen handbereik. Met een handige beweging kreeg ze het ding open en pakte ze het verband. De brandzalf kwam ook tevoorschijn. ‘Die ziekenzaal kan zo te zien nog wel even wachten, we hebben hier een heel ziekenhuis aan spullen.’ brabbelde ze vrolijk, terwijl ze de zalf – die best wel prikte op haar huid – op haar hand depte, waarna ze professioneel en snel een verband om haar hand wikkelde. Sja, op een gegeven moment leer je voor jezelf verbanden aan te leggen. ‘Maar laten we niet verdergaan in de keuken, het is me hier net iets te krapjes.’ Vrolijk keek ze hem aan. Dat haar hand pijn deed was nog steeds een feit, maar door de pijn kon ze wel even heenbijten.
[/size]