Vivespa liep onzeker de deuren binnen. In de school liepen zoveel leerlingen rond dat ze het liefst wilde omkeren en wegrennen. Ze hief haar hoofd en stapte verder. Mineko had haar verzekerd dat ze hier een goede start kon maken, maar nu voelde ze zich zo ontzettend klein... Vivespa had eigenlijk geen idee waar ze heen moest. Het aan iemand vragen was absoluut geen optie... Ze zou het wel zien. Rustig met haar blik op de grond gericht liep ze verder door de gangen. In gedachten verzonken botste ze tegen iemand aan. Ze schrok op en merkte dat ze rood werd. "het spijt me..." Vivespa mompelde de woorden. Ondanks dat ze bijna niet te verstaan was was ze trots op zichzelf. Ze had zojuist iemand aangesproken zonder dat diegenen erom vroeg! Nou ja... het was een begin. Vivespa besloot dat als ze het een keer kon ze best de tweede keer kon proberen. Dus ze haalde diep adem en vroeg : " hé het spijt me. Ik keek even niet uit. Maar ik ben nieuw en ik heb geen flauw idee waar ik heen moet, weet u misschien waar ik het beste heen kan?" Vivespa sprak kalm en stotterde geen enkele keer. Maar liefst DRIE hele zinnen had ze gesproken tegen een wild vreemd iemand. Ze glimlachte. Dit was echt de juiste plek om te beginnen.