Mockingcat~

Wie inhemelsnaam had bedacht dat zwarte katten ongeluk brengen? Dat wanneer het zwarte diertje langs je heen liep er iets ongelukkigs zou gebeuren? Het was pure onzin, net zoals alle andere bijgelovige dingen. Als het waar was geweest, zou hij dus feitelijk ongeluk kunnen brengen. Iets wat ergens best wel handig was voor wanneer hij mensen niet mocht maar aan de andere kant ook best wel sneu. Je zou maar eens zoveel mensen laten verongelukken, alleen maar door langs ze heen te lopen. Dan zou je je pas ellendig voelen en dan had je ook behoorlijk wat op je geweten, ook al was je maar een simpele zwarte kater. Bestond er eigenlijk zoiets als een dierengevangenis? Nee, natuurlijk niet, jij stomkop! Hij was nu wel behoorlijk vreemd aan het denken maar dat was nou eenmaal wat er van zijn gedachtegang was geworden. Mede dankzij Soraia. Zij vroeg altijd de meest vreemde dingen, dacht vaak ook de meest vreemde dingen. Hij was er vast door aangestoken. Op zich stoorde hij zich er niet aan, het was van tijd tot tijd wel eens grappig al voelde hij zich soms zo dom. Gelukkig dat niemand zijn gedachten kon horen anders zou diegene vast dubbel liggen.
Soepeltjes liep hij over het grasveld in zijn dierenvorm, een zwarte kat met grote gele ogen en een ringetje in zijn oor. Het ringetje was waar je hem vaak aan kon herkennen, omdat hij in zijn mensenvorm hetzelfde ringetje in zijn oor had. Toch wisten veel niet dat hij het dan was, vaak ook omdat mensen niet echt op accessoires letten en het ringetje haast niet opviel door zijn warrige krullende haar. Het grappige was, zijn vacht als kat was ook krullend. Een selkirk rex, dat was hij als hij veranderde. Mensen vonden het altijd leuk hoe zijn vacht krulde. Het kwam ook maar vrij weinig voor bij katten. Daarom liep hij vaak in zijn kattenvorm rond. Hij vond aandacht wel fijn.
Met lichte pasjes liep hij over het gras, kwispelend met zijn lange staart terwijl hij zijn gouden ogen ten hemel sloeg en naar de blauwe lucht boven hem keek. Het was een heerlijke dag en hij was vandaag vrij, dus kon hij lekker ontspannen zonder even op alle nakijkwerk te letten. Hij stopte met lopen toen hij een boom zat en krulde zijn rug even omhoog voor hij een sprong nam en zich met zijn klauwen aan de boom vasthield. Hij klom omhoog als een soort van Spiderman(in dit geval spidercat) en nam plaats op een hoge tak, waar een vogeltje op zat. Vogeltjes opjagen vond hij altijd heel leuk om te doen en deze vogel hier had hij al dagen proberen te pakken, zonder enig succes. Vandaag ging het hem lukken.
Hij ging in een aanvalspositie zitten en keek waakzaam naar de vogel, kijkend of de vogel zich ging verroeren van zijn plek of aanstalten maakte om weg te vliegen. De vogel hupste maar wat rond op de tak, vrolijk fluitend. Daar kwam al vlug een eind aan toen Alvaro een sprong nam en de vogel probeerde te grijpen. De vogel was alleen weer te snel en vloog nu recht voor Alvaro's neus, plagend. Alvaro blies nijdig naar het vogeltje en nam nog een sprong. Hij kreeg het vogeltje te pakken maar deze glipte uit zijn klauwen en vloog weg. Toen pas merkte dat hij zo ver had gesprongen dat hij van de tak was gegaan. Hij viel naar beneden en kwam met een zachte plof op de grond terecht. Gelukkig was het gras anders had hij zeker wat gebroken.

Derp, sorry voor de kortheid xD

Het was een prachtige middag om eens lekker naar buiten te gaan al maakte dat voor Romance weinig uit. Ze kon zelfs in een onweersbui naar buiten gaan en zich daar fijn voelen en dat alles te danken aan de manier waarop ze was opgevoed. Niettemin had haar omgeving ook bijgedragen aan een deze balans en was ze liever buiten in de lucht dan binnen achter de geraniums van haar grootmoeder om de oude boeken door te kijken die haar familie in alle jaren had verzameld. De boeken waren lastig om door te lezen aangezien ze niet alle tekenen van het Oud Puffoons kende. Ze kon het zelf niet spreken, maar ze wist wel de meeste teksten te lezen doordat de vertalingen het ook vele jaren hadden overleefd en ze zo langzaam de woorden had leren te ontcijferen, maar dat was ook al weer vele jaren geleden dat ze voor het laatst iets in het Oud Puffoons had gelezen. Het was een mooie taal, maar ook te lastig. Misschien moest ze het binnenkort weer eens oppakken, Romance had toch nooit veel lessen. Alleen de lessen voor muziek en lucht waren degene waarvoor ze was ingeschreven. Nu ze achttien was en haar volledige erfenis had gekregen was het mogelijk voor haar om de rest van de lessen ook te volgen en bijlessen te nemen en toch nog genoeg geld over te houden, maar de afgelopen vijf jaar had ze moeten leren te overleven met haast geen geld dus had ze niet de behoefte om het te gebruiken. Daarnaast was het niet haar wens om de andere magiesoorten echt te beheersen. Ze richtte haar tijd liever op het begrijpen van de natuur om haar heen en te zien wat de invloed was van iedere afzonderlijke stroom lucht die weer onverdeeld was in andere stromen en ga zo maar door. Daarom waren regenbuien en een grote onweersbui altijd redenen voor haar om naar buiten te gaan. Dan kon ze onderzoeken hoe het zich gedroeg als het werd verstoord door een andere atmosfeer. Ook de andere planeten waren verschillend en het was leuk geweest om dat te onderzoeken wanneer ze een keer niet kon slapen of wanneer ze weg had moeten komen voor een of ander iets. Het was handig om dan precies te weten welke stroom lucht je kon gebruiken om te kunnen verdwijnen of sneller voort te kunnen bewegen in de lucht. Voor de verandering had ze de gewone trap naar beneden genomen en opende ze nu de deur naar het buitengedeelte. De zon scheen alweer vol en een automatische glimlach ontstond op het moment dat ze enkele stappen naar buiten had gezet. Ze was net een weekje terug van de vakantie die ze had gevierd in Razen. Dankzij Grey was ze echt bruin geworden en voor het eerst in haar leven was er niet het blanke te zien van wat ze normaal gesproken was en dat niet snel veranderde. Voorzichtig ademde ze uit en voelde nu hoe het gras onder haar voeten boog en ze haar blote voeten echt op het gras had staan. Het was altijd even wennen om haar automatisme af te sluiten en zo de muur van lucht om haar heen te doorbreken en andere dingen haar aan te laten raken. Maar het was het waard om het jonge gras onder haar voeten te voelen en zelf over het gras te lopen in plaats van haar magie er voor te gebruiken. Ze kon aardig lui zijn als ze dat wilde. Ze stond stil en keek naar een kat die in een sluiptoestand over een tak richting een vogeltje sloop. Het diertje had niets door, maar bij de eerste mislukte aanval, begon het de kat te plagen alsof het niet bang was dat het opnieuw gepakt zou kunnen worden. Maar de kat kreeg het nog een keer te pakken, al was het dit keer zonder na te denken over waar het naartoe sprong. De tak was opgehouden en de vogel ontsnapte aan zijn greep en vloog rustig weg en Romance nam de tijd om te kijken naar de kat die op het gras belandde. Het was daar best zacht en katten kwamen altijd op hun pootjes terecht dus zou er waarschijnlijk niet echt veel mis mee zijn. Het was wel een aparte kat om te zien door de krullende vacht. Ze had nooit echt katten gezien die zulke lange krullen hadden en er dan nog goed verzorgd uitzagen. Het zou vast en zeker een baasje hebben die er goed voor zou zorgen. Ze zette zichzelf weer in beweging en liep richting de kat en keek er op neer en glimlachte naar de gouden ogen die ze zag voordat ze hurkte en haar hand uithield om de kat dichterbij te lokken. ‘Je had het vogeltje bijna te pakken, je kunt het nog een keer proberen. Het zit daar.’ Zonder om te kijken wees ze naar de boom waar de vogel nu in was gevlogen en zijn verenpak aan het schoonmaken was.

Alvaro krabbelde weer overeind en ging op zijn achterpoten zitten terwijl zijn ogen rond gingen, op zoek naar het irritante vogeltje. Hij vertoonde geen enkel trekje van een mens terwijl hij daar zat. Hij had vaak ook de gedachte dat hij echt een kat was. Hij was vaak in zijn kattenvorm te vinden, gewoon omdat hij dan vrijheden had die hij normaal niet had. Je kon staan waar je wou, plagen waar je wou, je uitwerpselen achterlaten waar je maar wou(al was Alvaro altijd erg keurig en begroef hij het) en veel meer dingen, waarvan mensen zouden zeggen ''Ach, het is maar een kat''. Ze verwijtten dieren vaak wel van dingen maar straffen, nee. Dat zat er niet in en ze wierpen dieren ook geen rare blikken toe. Wel wanneer ze iets geks deden maar dieren konden nou eenmaal gek doen. Voor hun was het echter niet zo heel vreemd. Zij ervaarden het een activiteit, als leuk. Alvaro bijvoorbeeld vond het geweldig om achter zijn eigen staart aan te rennen(ook al was hij in werkelijkheid een mens). Ook vogeltjes proberen te pakken of vertroeteld worden vond hij fijn. Zolang die aandacht of pret er maar was. Het was altijd maar zo saai in zijn mensenvorm. Hij moest zich gedragen, moest verantwoordelijkheden uitvoeren. Natuurlijk deed hij dat wel maar op een gegeven moment had hij er gewoon geen zin meer in en wou hij zich uitleven. Daar kwam zijn kattenvorm dan aanzetten.
Hij miauwde klagelijk en krabde met zijn pootje over zijn hoofd. Met zijn luchtmagie voelde hij dat een nieuwe verschijning het grasveld op liep. Hij kon haar stappen horen en voelen hoe de wind zachtjes tegen haar aan blies, net zoals hij bij de andere mensen ook voelde. Er waren ongeveer 10 mensen aanwezig op het grasveld, verdeeld over verschillende afstanden. Toch kon Alvaro ze nog voelen. Als ze dichterbij zouden zijn, zou hij zelfs hun hartslagen kunnen horen. Hij hoorde er nu één, één die van naast hem kwam. Hij keek om naar het meisje dat op een klein afstandje op haar hurken zat en haar hand naar hem uit hield. Alvaro stond op van zijn plek en liep rustig op het meisje af. Toen hij dichtbij genoeg was, snuffelde hij even kort aan haar hand voor hij zijn hoofd ertegen aan wreef, als hint dat hij geaaid wou worden. Nog een miauwtje ontsnapte uit zijn keel en hij keek al om om naar het vogeltje te kijken die in de boom zat. Nee, het vogeltje zou het nu wel verwachten. Hij moest het beestje echt op een onverwachts moment pakken. Bovendien wou hij nu even vertroeteld worden.

God, mijn reacties worden steeds erger x]

Het was buiten zulk heerlijk weer dat ze wel naar buiten moest gaan. Het was toch niet dat ze veel andere dingen te doen had op dit moment, behalve lekker luieren. De brieven waren verstuurd en ze zou pas op het vroegst overmorgen antwoord terug krijgen en daarnaast had ze haar huiswerk al weer eens af. Romance zou zich bijna gaan vervelen als ze niet naar buiten zou gaan om te genieten van het heerlijke weer. Maar nu ze eenmaal buiten was, was haar aandacht meteen gericht op de kat die zijn prooi besloop. Ze glimlachte en liep op de kat af, maar bleef op een afstandje staan om de kat niet bang te maken van haar aanwezigheid. Sommige katten konden nogal op zichzelf zijn en het niet waarderen dat er iemand was gekomen. Ze hurkte neer en stak haar hand uit zodat de kat eraan kon gaan snuffelen en misschien haar waardig zou achten. De kat kwam inderdaad dichterbij en snuffelde aan haar hand waardoor ze heel even de koude neus voelde en vervolgens glimlachte ze weer naar de kat die zijn hoofd tegen haar hand wreef. Toch wees ze even naar het vogeltje dat ze in de gaten had gehouden tijdens het lopen en de kat leek haar direct te begrijpen. Op zich was ze daar niet verbaasd om, want Romance zag vaker dieren met bovengemiddelde intelligentie dan dat ze dieren zonder zag. Toch hield ze haar hand iets verder uit zodat ze de kat over zijn kopje kon aaien en achter zijn oor kon kroelen. Achter de oren was meestal de plaats waar ze het meest van hielden, maar sommige katten vonden het ook heerlijk om over het hele lichaam vertroeteld te worden en zich dan spinnend overgaven aan haar aanraking alsof ze zeker niet wilde dat ze stopte en Romance was op zich benieuwd naar wat voor kat dit was en waar zijn persoonlijkheid uit bestond.

- :’( Je bent niet de enige.

PROFILE MAGICIAN