Het team van SSA was weer een docent en stagiaire rijker. Het vak muziek was weer bekleed. Norwood die inmiddels hinkelend en half struikelend uit dat dal kwam waar hij in was gezakt had nog geen tijd genomen om ze daadwerkelijk te ontmoeten. Het maakte ook niet uit want Norwood had niet zo de behoefte om nu al direct contact te leggen. Hij was minder bars in de lessen waardoor leerlingen weer wat beter met hem door een duur konden gaan maar nog steeds was hij niet de oude Norwood die hij geweest was. Dat duurt nog even.
Norwood liep met een kalme houding over het grasveld. Het was prachtig weer maar dat was ook niet vreemd voor de lente. Zwijgzaam ging zijn blik naar de lucht. Hij liep met zijn lange blauwe jas over het schoolterrein. De wind speelde ondertussen met zijn haar. Hij liep langs het meer zwijgzaam richting de grote weidevelden die er waren. Zwijgzaam zocht hij een rustig plekje op bij een solitaire boom die er al langere tijd groeide. De boom zorgde voor een gefilterd zonlicht waardoor het toch warm was maar niet snikheet. Zwijgzaam ging hij er onder zitten en legde zijn hoofd tegen de stam om over het schoolterrein te kijken. Het was rustig, akelig rustig. Om nog duidelijker te zijn hij was de enige op het terrein. Er waren geen leerlingen te zien. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen om te genieten van de enkele stralen zon die op zijn gezicht viel. Het was even goed zo. Even niets, even geen problemen. Alleen hem, de zon en rust.

- Besloten topic! Alleen met toestemming -

Het was Aikema dan eindelijk gelukt. Ze was nu een stapje hoger, op weg naar haar doel. Ze was nu namelijk een stagiaire, een stagiaire bij het vak Muziek. Haar lievelingsvak en natuurlijk haar passie en bijna haar leven. Wat moest ze wel niet doen als er geen muziek bestond, dat was gewoon bijna onmogelijk. En sowieso het was weer een mooie dag vandaag en als het mooi weer was moest je gewoon naar buiten. En dan was het altijd heerlijk om buiten muziek te maken, ja dan kwam ze helemaal tot rust. Ze verdween uit de school waardoor ze dus het plein bereikte. In haar rechterhand had ze haar strijkstok en in haar linkerhand was haar viool te vinden. De viool had ze van haar ouders gekregen toen ze nog jong was, dus het ding was sowieso al tien jaar oud. Met een glimlach liep ze over het plein heen, terwijl ze rond keek. Er was geen hond te bekennen, echt helemaal niemand. Dat was alleen maar fijn, want ze zocht toch een rustige plek om viool te spelen. Eenmaal langs het meer gelopen en op de grasvelden beland te zijn zag ze de man onder de boom niet. Waarschijnlijk omdat hij in de schaduw zat en als je dan tegen de zon in kijkt zie je al helemaal niks. Aikema liep op een constant tempo verder tot dat ze op een plekje kwam dat ze gewoon random uit koos. Ze plofte neer, wel zo dat haar viool niet meteen stuk was of zo. Ze zette het ding tegen haar kin aan en legde haar strijkstok op de snaren van de viool. Ze bewoog haar arm en de muziek begon. Met haar ogen gesloten ging ze met gevoel verder. Meestal speelde ze gewoon muziek wat in haar op kwam, ze had hierdoor zelfs een keer een eigen liedje gemaakt. Het hing gewoon echt van haar gevoel af wat ze speelde. Op dit moment was het een mooi stuk, wel vrolijk, maar kalm genoeg om hier op het rustige grasveld te spelen. Hopelijk was de man die onder de boom zat niet geïrriteerd door haar viool spel.

Norwood zat nog steeds tegen de boom. Was half weggezonken door de warmte die de dag bracht en verzonken in gedachten vielen zijn ogen half dicht. Hij merkte niet dat er iemand meer aanwezig kwam op het grasveld al zou het even duren voor de persoon ook bij hem in de buurt kon zijn. Zijn ogen zakte volledig dicht om hem half in slaap te brengen. Hij was de laatste tijd bek af. Sliep slecht omdat zijn ritme nog moest wennen aan de nieuwe situatie. Hij was een paar weken 's nachts vollop aan het rennen geweest voor de zwarte gilde en nu lag hij wakker. Te piekeren over zijn toekomst. Hoe ging hij Aageth onderhouden. Hij had eerst het inkomen van Malaika en hem samen. Nu ze teruggezakt waren zou het weer krap bij kas worden. Norwood vergat even al zijn zorgen en viel in een rustige slaap. Al was die slaap van hem niet echt voor lange duur. Zoete klanken van een viool kwamen zijn oren binnen. Norwood opende zijn ogen niet. Door het vrolijke stuk dat er werd gespeeld werden zijn dromen in gang gezet. Herrineringen van Melanie, Madeline en Malaika stroomde hem langs. Om de droom nog erger te maken dan hij al was met al die martelende herinneringen schoten de beelden van Malaika's en Melanie's dood voorbij. Het briefje dat Madeline had achter gelaten klonk als achtergrond spraak. Norwood was inmiddels op het gras gevallen en zat te zweten onder zijn nachtmerrie. Hij beet zijn kaken samen en schoot ineens overeind. Hij hijgde half en keek voor zich uit met wijde ogen. De muziek klonk nog steeds verder en maakte hem weer rustig. Hij zuchtte en keek naar de persoon die er zat. Een leerlinge was het niet. Gezien haar leeftijd die hij zo kon schatten was het een docente of stagiaire. En de viool wees op het vak muziek. Viool, Madeline bespeelde deze. Hij beet zijn kaken op elkaar en wendde zijn blik af. Niet alleen dat ze had nog eens blonde haar ook. Madeline had blonde haar. Norwood stond zwijgzaam op en draaide zijn rug naar haar toe. Het was misschien beter om geen contact te leggen. Een witte schim schoot voorbij hem. "Eyolf..." sprak hij zacht. Kennelijk zag Eyolf ook de gelijkenissen van Madeline in haar. De witte wolf ging zwijgzaam naast Aikema zitten en zakte door zijn voorpoten en ging liggen. Zijn kop lag op de grond maar keek strak naar de vrouw. Norwood keek stilzwijgend op een afstand. Nu Eyolf er op was gestormd wist hij niet of hij nu wel of niet weg moest lopen. Zwijgzaam bleef hij op een afstand staan piekerend of hij wel of geen contact zou moeten leggen met de vreemdeling. Norwood zweeg en sloot kort zijn ogen. Eyolf! Soms kon hij die wolf echt de nek om draaien om zomaar op iemand af te gaan. Gelukkig had Eyolf een goede intuïtie en wist hij goed in te schatten hoe een persoon was. Als Eyolf naast een persoon ging liggen op die manier was deze ongetwijfeld geen slecht persoon.

De laatste noot klonk en de strijkstok gleed langzaam van haar viool af en ze liet haar handen zakken. Ze legde de viool voorzichtig in het gras en legde de strijkstok er naast. Ze zuchtte even en sloot nog voor eventjes haar ogen om de frisse lucht in haar gezicht te voelen en in haar longen te krijgen. Langzaam opende ze haar ogen weer. Ze had geen idee van de leraar die onder de boom zat. En ze had ook helemaal niet door gehad dat de jonge man in slaap was gevallen, een nachtmerrie had gekregen en wakker schrok. Laat staan dat ze wist dat ze op iemand leek die blijkbaar erg dierbaar was, maar die nu verdwenen was? Ze had er in ieder geval allemaal geen enkel idee van. Niet veel later verliet er weer een zucht uit haar mond. Ze hoorde iets achter zich. Waarschijnlijk kwam het omdat er een witte wolf op haar af kwam. Voordat ze echter om kon kijken, kwam er een spierwitte wolf tevoorschijn. Ze keek nogal verbaasd, want je zag niet elke dag een huisdier los rond lopen, laat staan een wolf. Ze keek even met een verbaasde blik naar het dier en haar aandacht bleef op de wolf gevestigd. Het dier zakte door zijn poten en ging naast haar liggen. Niet veel later dus verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze wist niet waar het dier vandaan kwam en of het dier vriendelijk was, maar ze voelde geen duistere magie of iets dergelijks rond het dier hangen. Voorzichtig, maar wel op haar hoede reek ze haar hand naar de wolf uit en liet ze haar hand zacht en lichtjes over de fluweel zachte vacht glijden van de wolf. Ze begon hem dus te aaien. Aikema draaide haar hoofd een beetje, zodat ze achter haar kon kijken, misschien was het baasje van deze wolf wel ergens te bekennen. In Aikema's turquoise blauwe ogen zag ze een jonge man verschijnen. Hij zat met zijn rug naar hem toe. Ze fronste lichtjes. Had hij haar nog niet opgemerkt, ze had toch muziek gespeeld. Was hij misschien. Al dat soort dingen verschenen er in haar gedachten. Aikema zette zich voorzichtg af en liet haar viool liggen. Toen ze eenmaal recht op stond aaide ze de wolf nog een keer. Misschien volgde hij haar wel, want ze draaide zich om en liep rustig naar de jonge man toe. Alsof ze om de hoek keek, keek ze naar hem. Hij zat op de grond dus ze was een soort van voorover gebukt. "Hallo, is die wolf misschien van u?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl een glimlach gewoon op haar gezicht bleef staan.

Norwood stond met zijn rug tegen de boom aan toe te kijken hoe de vrouw speelde op haar viool. Hij zag in een silhouette een andere vrouw zitten naast haar met een vergelijkbare viool. "Madeline..." zuchtte hij. Hij schudde zijn hoofd. Om een of andere rede mistte hij haar nu maar waarom wist hij niet. Was het door de gelijkenis van de vrouw die er zat? Zwijgzaam duwde hij zich af en wilde weglopen. Geen behoefte aan contact, maar hij had pech want Eyolf schoot voorbij. Hij zuchtte onhoorbaar en draaide zich om met zijn rug naar de persoon. Hij zweeg en sloot zijn ogen en stak zijn handen in zijn broekzakken. Hij keek niet meer om. Hij wilde een stap zetten toen Eyolf blafte en overeind kwam. Norwood draaide zich om en zag de persoon op hem af komen lopen. Hij zuchtte. Eyolf had liever dat hij dus contact legde. Norwood zag de dame breed glimlachen en moest zelf door de aanstekelijkheid lichtjes glimlachen al was het geforceerd. Zijn ogen sloten zich kort. "Hij heeft zijn vrijheid maar het is een vriend van me ja..." sprak hij kalm en keek toen naar Eyolf die langzaam aan kwam lopen. "Ik ken je nog niet...laat ik me maar even voorstellen..." sprak hij kalm en stak zijn hand vriendelijk uit. "Master Norwood Vavyendor...." sprak hij kalm. "Docent woudmagie..." legde hij zijn functie verder uit. "En jij bent..." vroeg hij kalm verder en zijn glimlach verdween. "Gezien de gitaar zal het wel te maken met het vak muziek..." sprak hij kalm. "Het was een mooi stuk dat je speelde..." vertelde hij zo kalm mogelijk, probeerde niet te merken dat haar gelijkenis wel degelijk zijn hart raakte. Een lichtte trilling in zijn stem verraadde toch een deel van de verdriet die het opwekte. Zwijgzaam sloot Norwood kort zijn ogen en aaide Eyolf die zijn kop tegen zijn been drukte om hem te bemoedigen. De wind speelde opnieuw met zijn lokken haar en zwijgzaam richtte Norwood zijn blik op Aikema.

De wolf stond op nadat Aikema zelf ook was opgestaan. Het dier blafte richting de jonge man. Hij was dus wel degelijk van hem, dat kon niet anders. Eenmaal dichtbij had de jonge man zich naar haar toe gedraaid. Eenmaal nog voor de zekerheid gevraagd of de wolf van hem was, kreeg ze al snel antwoord. De jonge man vertelde dat hij zijn vrijheid, maar dat het een vriend van hem was. Een glimlach verscheen op Aikema's gezicht en ze keek even naar de spierwitte wolf. Het was een mooi dier. Aikema heeft een zwak voor bijna alle dieren op deze planeet, al zijn er natuurlijk nog uitzonderingen. Het dier kwam er nu ook bij en ging kalm naast zijn baas zitten, om het zo maar even te zeggen. Hij vertelde haar dat hij haar nog niet kende, dat was logisch, want ze kende hem ook nog niet. Hij ging zich voorstellen en zijn hand werd uitgestoken. Aikema stak ook haar hand uit en schudde hem de hand, waarna ze weer gewoon los liet en haar hand langs haar lichaam liet hangen. Het was ook een leraar, wat ze al wel dacht. Hij heette Norwood Vavyendor, bijzondere naam als het aan haar lag. Ze glimlachte en wilde reageren met haar eigen naam, maar daar kreeg ze de kans nog niet voor. Hij ging eerst verder met wat voor een leraar hij was. Hij was leraar woudmagie, daarna werd haar naam gevraagd. Hij kwam ook tot de conclusie dat het met het vak muziek te maken had, aangezien ze haar viool bij had en daar net natuurlijk een lied had uitgehaald. Als laatst volgde een compliment. De glimlach op Aikema's gezicht werd breder. "Aangenaam kennis te maken, Master Norwood" zei ze vriendelijk "mijn naam is Aikema Irisa, maar je mag me natuurlijk ook gewoon Aika noemen" zei ze er nog achteraan. "Daarnaast ben ik stagiaire muziek ja en dankjewel" bedankte ze hem. Hij was dus een leraar. Ze kwam op dit moment niet echt veel leerlingen tegen, waarschijnlijk kwam dat omdat ze nu een stagiaire is. Ze keek weer even naar de wolf. "Heeft deze meneer ook een naam" vroeg ze terwijl ze naar de wolf keek die naast Norwood zat.

En of het een mooi stuk was. Het had hem van binnen in beweging gezet. Had hem laten nadenken of zijn huidige denkbeeld wel goed was. Zijn ogen gingen naar de wolf die hem streng toeblafte. Norwood draaide zich om en keek naar de vrouw. Hij vertelde dat Eyolf niet zijn huisdier was. Het was eerder een vertrouwde vriend. Eyolf keek met zijn oren recht overeind en zijn staart speels als dat van een hond naar Aikema. Norwood kon het niet laten om te glimlachen. Het was aanstekelijk die glimlach van Aikema. Het was een kleintje. Misschien moest hij maar gewoon het contact opzoeken zoals Eyolf hem waarschuwde. Hij zweeg kort toen Aikema zich begon voor te stellen. “Aangenaam Aikema…” sprak hij kalm. “Mij mag je gewoon Norwood noemen..” sprak zijn stem kalm. “Je bent stagiaire en daarmee een collega van me…” sprak hij kalm. “Je hoeft die beleefdheden dus ook niet te gaan toepassen…” sprak zijn stem kalm. Norwood vroeg het van de leerlingen om hem met Master aan te spreken maar een stagiaire was een collega. Weliswaar eentje in opleiding, maar ieder was er een. Eyolf’s staart ging even een paar slagen sneller op en neer toen hij ook de aandacht kreeg. Hij duwde zijn kop tegen de been van Aikema en liep langs haar heen en ging naast haar zitten. “Hij mag je…” sprak Norwood kalm en glimlachte. “Eyolf, is zijn naam…” sprak hij. “Letterlijk betekend het ‘wolf die geluk had’.” vervolgde zijn stem. “Ik heb hem gered toen hij een puppy was. Hij was net ontsnapt aan de hongersdood..” sprak Norwood en glimlachte toen Eyolf kort blafte. Hij glimlachte. “Het feit dat er een stagiaire voor het vak muziek is houdt in dat er dus ook een nieuwe docent is…” sprak hij kalm. Het was vaak wel zo, wie moest anders de stagebegeleider van de desbetreffende stagiaire zijn. “Je zult vast genieten van je stage hier…” sprak Norwood haar glimlachend toe. Hij wist dat vorige stagiaires genoten hadden van hun stage. Nu hopen dat ook Aikema dat kon.

- meh, wat kort, sorry-