Hij was hier nog niet zo lang, maar hij had wel al genoeg tijd gehad om een brief naar zijn familie te schrijven en eentje terug te krijgen. O god wat was hij blij geweest, net als een klein jongetje die een lolly kreeg of iets dergelijks. Alleen had hij het nog niet over zijn hart gekregen om de envelop ook echt open te maken, hij wist hoe gevoelig en sentimenteel hij wel niet was. Hij moest om vrijwel alles huilen, vond te veel dingen zo zielig et cetera. Nou huilde hij ook als hij boos was, maar dat was omdat hij zich dan onbegrepen voelde ergens. En meestal werd het nog erger als mensen hem dan gingen pestten omdat hij tranen in zijn ogen had. Hij kon nooit dreigend overkomen. Vooral niet met zijn lengte en uiterlijk. Hij was altijd die kleine, of die schattige. Maar nooit eens echt de man in een situatie. Stond er altijd maar een beetje bij en viel vrijwel niet op. Niet dat hij het wilde… Hij zou toch maar gaan stotteren en zo als hij teveel aandacht kreeg. Waarom moest hij nou ook weer perse zo snel in verlegenheid getrokken worden?
De enige reden dat hij uiteindelijk ook toch maar hierheen was gekomen, was omdat hij wilde laten zien dat hij weldegelijk volwassen was. En hij wilde zijn ouders gewoon niet meer lastig vallen. Bovendien gedroeg zijn kleinere broertje zich nu op vrijwel alle gebieden volwassener als hij. Hij was hem ook al voorbij qua lengte, en had weldegelijk een uiterlijk wat paste bij zijn leeftijd. Ergens was het ongelofelijk gênant dat hij er nog steeds als een of andere puber uitzag. Maar hij kon er nou eenmaal niet echt veel aan doen. Alleen nog maar hopen dat hij ooit ineens, door een of ander iets, volwassen zou lijken. En meer dan dat kon hij eigenlijk niet doen.
Uiteindelijk had hij de brief toch maar uit de envelop gehaald, maar had hem nog niet gelijk gelezen. Hij wilde op zijn minst in de frisse buitenlucht staan op een moment als deze. Want frisse lucht was altijd fijn, voornamelijk als hij moest huilen. Hij voelde zich altijd zo benauwd in een kamer als zijn neus dichtzat, en dat gebeurde voornamelijk als hij net had gehuild of het aan het doen was. Dus vandaar dat hij nu buiten rondliep. Kon hij ook gelijk wat van de omgeving zien. Eindelijk kon hij zichzelf tot de brief wijdden. Maar de vraag was hoelang het zou duren voordat hij zou breken.
Hij wreef met een hand in zijn oog, haalde zijn neus op. Waarom moest hij al gewoon janken bij het zien van dat o zo vertrouwde lettertype van zijn moeder? Wat was hij ook een week persoon. Maar hij moest nu eventjes doorzetten, anders zou hij nooit die brief aflezen. Hij haalde diep adem, liep een beetje afwezig verder. Zo afwezig dat hij het niet eens merkte, voelde of wat dan ook. Botste gewoon, wat heel erg typisch voor hem was, tegen de persoon op. Hij hapte één keer naar adem, zette een stap naar achter zodat hij zijn evenwicht zou bewaren. O, niet goed. Hij had vrijwel meteen geweten dat de persoon groter dan hem was… Want daar hoefde je nou niet echt veel voor te doen. ‘H-Het spijt me,’ stamelde hij nogal snel met een hese stem, ‘Het was niet mijn bedoeling om… Om… Ehm… Tegen U op te botsen…’ Dat gebruik van het woord U hielp ook niet echt met het ervoor zorgen dat men hem ouder inschatte. Maar het was nou eenmaal wat hij zichzelf had aangeleerd.

» Meeeeh. Huilend schaap.

Hij had het eigenlijk al bij zijn eerste ontmoeting verpest bij mensen hier. En hij twijfelde er niet over dat Faye dingen over hem ging vertellen tegen haar nieuwe vriendinnen. Zou hij bestempeld worden als zielige gymdocent. Fantastisch. En Sebastian? Die maakte hem eigenlijk best wel bang, met zijn stijve houding en emotieloze gedrag. De man kon gewoon niet glimlachen, of lag dat nou aan hem? O, en natuurlijk noemde hij de man gewoon bij zijn voornaam. Hij was jonger, dat was ook de enige reden waarom hij hem met U aansprak. Anders had hij dat ook niet gedaan. Hij sprak vrij veel mensen met U aan, want oudere mensen verdienden nou eenmaal respect. Of zo. Hij wist het niet meer zo goed waarom hij het deed, het was meer een automatisme geworden. Wel accentueerde het zijn jonge uiterlijk. Hij had vaak gedacht dat er iets mis wat met hem, dat hij er daarom nog steeds zo jong uit zag. Maar hij was er niet echt in geslaagd om er een smoesje voor te vinden. Jammer genoeg.
Het was niet zo dat hij niets gewend was qua tempraturen. Het enige wat hij nodig had gehad was een dunne zomerjas. Hij werd vrijwel nooit ziek… Wanneer was de laatste keer eigenlijk geweest? Jaren terug, toen hij een nog kleinere Pablo was. Maar toen was het nog niet zo erg geweest, want toen was hij ook jong geweest. Jong, klein, onwetend en schattig. Nu was hij wat ouder, een volwassene. Maar de rest was nog steeds precies hetzelfde. Door de jaren heen was hij eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd, alleen dat hij zijn leeftijdsgenoten nog minder mocht dan hij dat in het begin had gedaan. Hij wist niet waarom, maar hij had nooit goed met ze overweg gekund. En toen andere studenten hem ook nog eens met een of ander brandmerk opzadelden hoefde hij niets meer van ze te weten. Stomme mensen ook.
Hij had eerst een tijdje geaarzeld met opkijken, deed het uiteindelijk toch maar. Zijn groene ogen groot en rond als altijd, een overdreven glim erin door het overtollige vocht dat erin was gekomen. Gewoon omdat hij weer eens had moeten huilen om iets. Een simpele brief. Hij was ook echt een zwak persoon. Lag het aan hem of kende hij die persoon ergens van? Hij wist het niet… Het ontging hem, was er zo dichtbij maar het glipte gewoon uit zijn handen. Figuurlijk dan, probeerde in zijn gedachtes grip te krijgen op dat ene ding van herkenning. Maar het ging niet. Maar alles aan de ander voelde ergens vaag bekend. En dan vooral zijn aanwezigheid. Wie of wat -
Alles werd onderbroken toen de ander hem aaide, iets aan hem vroeg. Het duurde niet lang of hij schonk de ander een felle blik. Wie dacht hij wel dat hij was? Hij was vijfentwintig hoor, geen kleine peuter. Hij sloeg de hand van de ander weg. Maar het moment dat hij hem aanraakte leek de tijd heel eventjes stil te staan. Wist in die stilstaande seconde grip te krijgen op dat punt. O, nee… Fout. Hij had het niet mogen doen. Nogal bang, en schuldbewust van zijn actie, keek hij op naar de man. ‘Ik ehm… S-Sorry.’ Hij wendde zijn blik af, keek maar naar beneden.
‘H-Het… Ik…’ Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij had onacceptabele daad begaan en hij moest daarvoor gestraft worden. Oké, hij kon dit. Diep adem halen. ‘Is het mogelijk dat U mij kunt vergeven voor mij onbeschofte daad?’ Hij keek aarzelend op, moest alweer huilen. Gewoon omdat hij iets had gedaan wat niet kon. Was hij toch weer dat boerenkind, zonder manieren. Waarom had hij er zolang voor nodig gehad om de man te herkennen? Het was alleen… Hij was geen jongen, hij was een volwassen man. En ergens maakte het hem gewoon zo kwaad dat mensen hem niet zo konden zien.

Het was vreemd dat hij er niet tegen kon als andere mensen dan zijn familie hem als een klein kind behandelden. Voor zijn familie mocht hij altijd die lieve kleine Pablo zijn, voornamelijk voor zijn moeder. En ondanks dat zijn broertje groter dan hem was, leek hij wel altijd nog naar hem op te kijken. Of dat was maar schijn, geacteerd omdat de ander zijn gevoelens niet wilde kwetsen. Wist hij veel dat zijn broer allang wist hoe de buitenwereld in elkaar zat. Ja, hij was niet het typ dat zijn mannetje kon staan; maar wel wist hoe hij kon overleven in een maatschappij als deze. Hij was klein en nederig, en zou zich dus ook zo gedragen. Hij zou zich weliswaar verzetten soms, maar of het ook echt effect had… Meestal niet, want dreigend zou hij waarschijnlijk nooit overkomen.
Het was Francis. En niet zomaar een willekeurig persoon met die naam, nee het was dé Francis. De Legendarische magiër waar hij, als Razaan natuurlijk, het meeste respect voor had. Aanbidden kon je het niet noemen, dat deed zijn broertje eerder. Maar die had nog steeds het idee dat de man een of andere superheld was. Wat niet zo was, want hij had niet eens een capeje of zoiets. Hij respecteerde de man gewoon om wie hij was, om wat hij had bereikt. En dat hij de ander dus… Dat hij had geprotesteerd, zijn hand had weggeslagen… Het was onacceptabel. Maar het kwam door al de overweldigende gevoelens door de brief dat hij er zo lang voor nodig had gehad om hem te herkennen. En nu schaamde hij zich dood. Dit was een kans uit duizenden en hij verpestte hem. Dat was wel weer typisch iets voor hem, helaas.
Hij pakte de brief met beiden handen vast, drukte hem tegen zijn borst en keek weer naar de grond. Het was waar… Hij had gelijk… Hij was een vreselijk persoon! Hoe had hij dit kunnen doen? Hij was bang, doodsbang. Hij zou gestraft worden, hij wist het zeker. Vooral na het horen van die woorden. O, god wat zou zijn straf kunnen zijn? Zou hij nooit meer op Razen mogen komen? Maar dan… Dan kon hij nooit meer zijn familie zien! O nee, wat had hij gedaan… Hij kneep zijn ogen dicht, beet op zijn onderlip. Niet. Huilen. Hij wilde zichzelf niet als een hopeloos geval neerzetten, maar dat had hij eigenlijk allang gedaan. Ach, als hij het dan toch al had gedaan dan kon hij nu net zo goed gaan smeken om vergiffenis, toch?
Een tik, die best wel pijn deed, tegen zijn voorhoofd zorgde ervoor dat hij met een ruk opkeek. Groten ogen, perste zijn lippen zo hard op elkaar dat ze lichtjes trilden. Wacht, was dat zijn straf? Een tik tegen zijn voorhoofd? Een educatieve tik, niets meer? ‘W-Was dat alles… Meneer?’ vroeg zachtjes met een hese stem, nog steeds bang voor de ander. Het was onmogelijk om te bevatten hoeveel macht hij wel niet had, wat hij allemaal wel niet kon. Nog maar te zwijgen over zijn kracht. Het maakte hem gewoon bang. Hij haalde zijn neus op, sloeg zijn ogen neer. ’S-Sorry dat ik… Dat ik mezelf… Het is gewoon dat… I-Ik…’ Dat je een jankerd bent. Dat was het. Een over emotioneel persoon dat overal om moest huilen. ‘Als ik h-het vragen mag,’ begon hij zachtjes, ‘Wat doet een persoon als… U hier?’ Hij had verwacht dat Francis natuurlijk nog tig andere dingen te doen had, en dat was vast ook wel zo. Dus wat zou hij in godsnaam hier doen? Terwijl hij nog zoveel andere dingen moest doen.

Het mocht dan waar zijn dat hij een op het platteland was opgegroeid, dat betekende nog niet gelijk dat hij geen fatsoenlijke opvoeding had gehad. Hij heeft vaak genoeg een klap gekregen van een van zijn ouders omdat hij iets deed wat niet mocht. Of toen het nog stoer was om dingetjes te stelen uit winkels, wilde maar wat graag stoer overkomen; helaas kwamen zijn ouders er altijd achter en dan zat hij in de problemen. Zo was het van de simpele “zonder eten naar bed” straf, tot echt een harde tik tegen zijn achterhoofd. Zijn vader was voornamelijk degene die hem vaak corrigeerde met fysieke handelingen corrigeerde, maar hij bedoelde het goed. En toen hij zich eenmaal ook goed gedroeg was er niets meer aan de hand.
Echte mishandeling had je het niet kunnen noemen, nee het was verre van. Het was gewoon een tik, of dat maakte hij ervan. Hij wist het eigenlijk niet. Het was immers niet zo dat hij met blauwe plekken rondliep erdoor. Dus nee, het was geen mishandeling. Het had ervoor gezorgd dat hij zich nu goed gedroeg en daar ging het om. Hij wist eigenlijk niet waar het anders om kon gaan. Want hij had zijn vader en moeder nooit als mensen gezien die problemen hadden met elkaar, noch andere mensen. Alles was rustig en vredig. Eveneens als – Nee, wacht… Zijn leven was helemaal niet zo vredig geweest als hij had gewild. Nee, er waren die etappes die hij nu nog als de dag van gisteren kon herinneren.
Misschien overdreef hij een beetje, maar hij weigerde altijd om naar woorden van anderen te luisteren die mensen omschreven die hij niet persoonlijk kende. Hij wilde geen vooroordelen maken, want hij vond het ook niet fijn als mensen dat bij hem deden. En het grootste wat er bestond was dat hij een of ander kind moest zijn, hatelijk was het gewoon. Maar er viel nou eenmaal niet veel aan te veranderen, jammer maar helaas. Hij wist eigenlijk ook echt niet wat hij eraan kon veranderen. Waar was hij nou? O ja, het beoordelen van personen. Hij had wel tig verhaaltjes gehoord van zijn ouders en kennissen, maar hoe wist hij nou zeker of ze waar zijn? Misschien waren het wel allemaal mooie verhaaltjes die voor geen meter klopten met de realiteit. Sprookjes waren daar het grootste voorbeeld van. Dus wie weet was Francis wel helemaal niet zo aardig als iedereen hem omschreef, was hij wel de duivel hemzelf. En nu hij eens keek naar het beeld wat hij bij hem schiep op het moment… Was hij dat ook echt.
Hij keek de ander nogal dom aan, knikte uit eindelijk. Juist… Dat had niemand hem ooit verteld. Of misschien wel, maar was hij het gewoon vergeten. Dat kon ook heel goed. Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen bij het horen van de vraag van de ander. Leer… Ling… Het woord leek gewoon te echoën door zijn gedachtes. Opnieuw en opnieuw, overstemde alles. ‘Ik ben geen leerling!’ snauwde hij zowat, realiseerde zich een paar tellen later wat hij nou precies had gedaan en keek weer naar de grond. ‘W-Wat ik bedoelde… Was dat… D-Docent… Ik ben een docent… Lichamelijke o-opvoeding.’ O god, nee waag het – En ja, hij bloosde. Hoeveel beschamende acties had hij nodig om dit punt te bereiken: twee. Dat was niet eens een nieuw record. Waarom moest hij dit nou doen? Waarom moest hij zichzelf zo hopeloos voorschut zetten tegenover de man.
Snel, doe iets. Zorg voor afleiding. Het liefst iets waardoor Francis zou vergeten wat hij allemaal wel niet had gedaan in zo’n korte tijd. ‘Ik ehm…’ verder kwam hij niet, wist eigenlijk niet wat hij nou precies moest zeggen. Welke afleiding kon hij bieden? Hij had niets. Behalve die brief, maar die ging hij dus echt niet zomaar aan iemand geven. Laat staan voorlezen. Nee, dat ging niets worden. ‘M-Mijn naam is Pablo… En aangezien ik de jouwe a-al… Je snapt me wel.’ Naam zeggen dan maar? Ach, waarom niet. Hij kon het er toch niet erger op maken. En de man moest vast wel meer Pablo’s kennen, toch? Toch? Oké, nu begon hij gewoon wanhopig te worden.

» Je maakt me bang ;}

Het moest hem ook altijd weer overkomen. Het was altijd weer hetzelfde liedje, nou was die een vrij uniek melodietje; het leek gewoon teveel op de anderen. Soms dacht hij dat hij het gewoon zelf over zich uitriep, iets wat hij beschouwde als een vloek, maar dit was helaas niet zo. Anders zou hij het allang kunnen hebben opgelost en hij zat er nog steeds mee. Het was duidelijk geweest dat hij vrij snel huilde, dat had hij altijd al gedaan; was hem later verteld door zijn ouders. Deze vonden het schattig en hadden hem ook altijd gewoon getroost, wisten zij veel dat dat alles alleen maar erger maakten. Hij haatte het; dat hij zo zwak was. Om het miste of geringste al moest huilen, zelfs als hij boos was prikten de tranen al in zijn ogen. Waar het vandaan kwam wist eigenlijk niemand en een oplossing scheen er helaas niet te zijn.
Een ding was echter wel vreemd aan hem, als je kijkt naar hoe onzeker hij nu wel niet over moest komen; tegenover jongere mensen kon hij zich wel normaal gedragen. Hij zou dan eerder lachen om een gemene reactie, dan dat hij erom zou gaan huilen. Het was vreemd, maar misschien kwam het door het feit dat ze jonger waren en hij dus ouder bleef, daarmee automatisch hun respect hoorde op te eisen. Hij wilde een goed voorbeeld geven aan anderen, dit was vooral zo gekomen toen zijn kleine broertje er eenmaal was en het was uiteindelijk zo erg geworden dat hij een goed voorbeeld wilde geven aan iedereen die jonger dan hem was. Natuurlijk dan wel iets van ongeveer drie jaar jonger, anders zou het wel erg overdreven zijn.
Daar gingen we weer, die eeuwige verbazing altijd na de onthulling van zijn beroep. Zag dan werkelijk niemand, echt helemaal niemand, hem als een docent? Zag hij er dan echt zo jong uit, was zijn babyface dan echt zo erg? Natuurlijk vrouwen boven de veertien zouden een moord doen om een uiterlijk te hebben dat stilstond in de tijd. Maar hij was een man, die ermee zat. En niet zo’n klein beetje, hij haatte het. Vrijwel altijd als hij in de spiegel keek werd hij boos, keek maar weer weg omdat hij het totaal niet op zijn uiterlijk had. Stom gedoe ook. Soms wenste hij dat gewoon net zoals zijn broertje kon zijn, normaal. Maar nee hoor, hij was meneertje moet-overal-om-janken en vooreeuwig-jong. Wat een geweldige titels. Niet dus.
Hij probeerde de man dreigend aan te kijken, wilde duidelijk maken dat hij die uitspraak niet had moeten doen. Het lukte echter niet echt, vooral niet met zijn grote ogen. Nou ja, hij huilde tenminste niet meer. ‘I-Ik weet prima wat ik ben, meneer,’ merkte hij op. En hoewel zijn stem lichtjes trilde zou het vast wel goed over moeten komen, zoals hij wenste dat het zou overkomen. ‘Ik ben vijfentwintig en gewoon afgestudeerd. Dat maakt van mij een docent.’ Hij kon zelfs zijn diploma laten zien als de man het nog steeds niet geloofde en hij was hier ook toe bereid. Hij deed alles om zijn gelijk te krijgen wat dit betreft, gewoon omdat zo ongelofelijk irritant was geworden dat hij er niet meer tegen kon. Het moest gewoon stoppen.
Ineens schoot het hem te binnen dat hij de ander niet met U had aangesproken. En die blos begon net een beetje weg te ebben, om nu weer even erg als voorheen te worden. Hoeveel fouten moest hij nog gaan maken in zo’n korte tijd? Misschien kreeg hij daar wel weer een nieuw record mee, wie weet. Was het dat het een record was waar je alles behalve trots op zou mogen zijn. ‘F-Francis, het spijt me… Dat ik t-tutoyeerde zonder toestemming, maar… Maar het is ge-gewoon zolang geleden d-dat ik… Dat ik het niet mocht doen zonder toe-toestemming.’ En daar begon het hakkelen weer. Als het een sport was geweest zou hij er vast de hoofdprijs mee winnen, daar was hij van overtuigd.
‘Echt waar?’ Ergens voelde het als een opluchting om te weten dat het maar schijn was, hielp al een heleboel. Echter werd dit kleine momentje van rustig weer verstoord door de ander zijn woorden. ‘Pardon?’ Hij sprak geen dialecten, zijn familie had ze nooit gehad. Hij sprak enkel Raziaans en dan dit mengelmoesje toevallig… Wacht, waarom praatte hij niet gewoon Raziaans tegen de man? Ze kwamen allebei van dezelfde planeet. Maar het zou nu vreemd zijn om ineens over te schakelen, dus liet hij het maar voor wat het was.

» Meh, hij is nogal slecht. Snorry >A<

Misschien was er weldegelijk iets misgegaan in zijn ontwikkelen, fysiek dan. Was alles toch niet zo goed als het leek. Hij had zichzelf altijd al gezond bestempeld, maar het was toch wel erg extreem aan het worden. Alsof hij stilstond in de tijd, gewoon niet ouder werd en hoe hij het precies voor elkaar had gekregen wist hij niet. Ook had hij nog nooit iemand anders ontmoet die een soortgelijk probleem had. Oké, nou had je Francis en al die andere Legendarische magiërs, maar die wisten waarom het zo was. Ze hadden er immers zelf voor gekozen. Hij niet. Bovendien werd hun leeftijd stilgezet op een punt waar ze er een beetje volwassen uitzagen, hij zat opgesloten in een kinderlichaam. Een kinderlichaam dat hij haatte, kon er gewoon niet meer tegen. Zijn tantes moesten hem ook altijd hebben, zelfs na al die jaren was hij nog het lievelingetje omdat zijn wangen er gewoon om schreeuwden om geknepen te worden. Hij wist het zelf ook allemaal wel, maar was het echt nodig dat iedere ziel het hem erin moest wrijven?
Hij pakte de brief weer in beiden handen vast, krampachtig gewoon, hief hem een beetje op. Alsof hij zichzelf ermee wilde beschermen, hief hem zo hoog op tot net over zijn mond. Met grote ogen keek hij naar de man, was bang dat hij weer een tik tegen zijn voorhoofd zou krijgen. Nee, geen tik… Gewoon weer een herinnering aan zijn vervloekte uiterlijk en er was geen argument wat hij ertegen in kon brengen. Want hij was nou eenmaal schattig, dat kon niemand ontkennen. Dank je, Captain Obvious, sprak hij sarcastisch tegen de man in zijn gedachtes. Hij durfde het echter niet hardop te zeggen, zou hij vast weer problemen mee krijgen. En dat wilde hij liever niet.
Hij liet de brief weer een beetje zakken. O, fijn; hij mocht tutoyeren. Dat hielp al een heel stuk met zijn hele verlegen… Jankerige… Gedoe. Hij wist niet precies waarom, maar iedereen zou toch dood nerveus zijn tegenover iemand zoals Francis? Oké, behalve de collega’s van de man, maar simpele zielen zoals hij wel. Bang om alles fout te doen, zichzelf voor gek te zetten. Nou zette hij zichzelf dagelijks voor gek, maar hij raakte er nooit aangewend; het leek juist alleen maar erger te worden, schaamde zich alleen maar meer en meer voor zijn acties. ‘D-Dank je, meneer – Ik bedoel Francis.’ En dan mocht het, verknalde hij het weer. Soms kon hij zichzelf gewoon een klap verkopen voor zijn onhandige acties en dan voornamelijk wat praten betreft.
Stilte. Hij hield niet van stiltes, dan voelde hij zich altijd zo ongemakkelijk. Eventjes iets verzinnen… Wat kon hij doen? Zijn broertje, natuurlijk! Als er één iemand een geobsedeerde fan van de man was, dan was zijn broertje het wel. ‘Francis?’ begon hij aarzelend, ‘Ik heb een… Broertje. E-En om het kort te houden: hij is een grote van U – Ik bedoel jou. D-Dus vroeg ik me af of… Nou ehm… Een handtekening of zo? Ik weet het niet, eigenlijk…’ Misschien had hij toch iets beters kunnen verzinnen om over door te gaan, maar hij had zonet gewoon niet geweten wat. Francis bleef nou eenmaal een Legendarische magiër, het zou vreemd zijn om hem vragen te stellen over het dagelijks leven. Dan zou hij hem waarschijnlijk gewoon met een open mond aan staan gapen om zijn antwoorden, dat wist hij nu al.

» Not sure if he's lying... Or just wants an autograph for himself

Het was waar dat hij verlegen van aard was, maar het feit dat hij nog steeds niet normaal kon praten kwam niet alleen maar daardoor. Mede, maar ook door Francis… Met zijn hele… Francis-zijn. Ja, dat was de beste beschrijving die hij kon bedenken: zijn Francis-zijn. Je kon het moeilijk het standaard gedrag noemen van Legendarische magiërs, want het bleven van binnen ook maar gewone personen. Die wel beangstigend veel macht hadden, maar alsnog. Op fysiek gebied kon je nog zo sterk zijn, eveneens met je magie, maar mentaal wist nooit iemand zeker. Misschien waren sommigen wel heel erg fragiel, je wist maar nooit. Hijzelf was ook wel aan de fragiele kant en dat was ook wel duidelijk met zijn persoonlijk. Onzeker misschien? Nou, het was moeilijk om het te omschrijven met één woord. Vrijwel onmogelijk, maar dat was het bij iedereen. Dus zo erg was het niet.
Hij keek op bij het horen van de vraag van de ander, kon het niet helpen dat hij zijn mondhoeken naar achter trok. Voelde zich overduidelijk niet op het gemak door de glimlach van de ander. Hijzelf glimlachte ook veel, maar dit was gewoon… Te blij. Zacht uitgedrukt nog wel. Hij slikte eventjes zachtjes, probeerde zichzelf te herpakken. Hij wist niet waarom, maar die glimlach bezorgde hem gewoon rillingen. ‘G-Gewoon Pablo is goed, me- Francis.’ Het was vreemd, dat wanneer hij eindelijk iemand gewoon mocht tutoyeren hij er moeite mee had. Ergens voelde hij zich speciaal omdat het mocht, maar er waren vast wel meer mensen die het gewoon mochten. Toch bleef hij dat gevoel vasthouden, omdat het fijn voelde.
Die handtekening zou niet alleen voor zijn broertje zijn, het zou ook het bewijs zijn dat hij de waarheid vertelde tegenover zijn familie. Hij wist hoe die konden zijn, twijfelden soms wel aan hem. Het was niet zo dat hij ooit in zijn eigen fantasiewereldje had geleefd, maar hij was wel altijd een geval gepart. Alsof hij ook qua gedrag stil was blijven staan. Hij was altijd wel een beetje hetzelfde gebleven, was altijd een eerste klas angsthaas geweest. Moest altijd overal om huilen en dan hielden we zijn uiterlijk maar eventjes terzijde. Hij kon het niet helpen dat hij ietwat beledigd keek naar de blonde man. ‘Ik lieg niet,’ mompelde hij zachtjes, ‘Dat kan ik niet. Bovendien is Antonio groter dan mij…’ Hij leek wel een kleine kleuter op de manier waarop hij het zei; keek naar de grond, hield de brief gewoon te krampachtig vast, mompelde alles een beetje binnensmonds. Hij was wat dat betreft nog een klein kind en dat zou hij ook wel altijd blijven.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. No way dat hij iemand op de brief ging laten schrijven, die was hem veel te kostbaar en dat zou hij ook altijd wel blijven. De jonge man kennende, die zou er waarschijnlijk nooit afstand van kunnen doen. ‘Ik heb vast wel wat op mijn kamer,’ sprak hij bedenkelijk, meer tegen zichzelf dan tegen de ander. Hij keek om zich heen, om vervolgens aarzelend zijn blik op Francis te richten. ‘Maar zoals ik eerder al had gezegd… Ben ik nieuw, d-dus ik… Ik weet de weg terug niet meer.’ Om eerlijk te zijn had hij maar een willekeurige richting opgelopen, maar hij wist bij god niet hoe hij hier nou precies terecht was gekomen. ‘Weet jij misschien de plattegrond van deze plek uit je hoofd?’ Ergens had hij het gevoel van niet. Hij wist niet waarom… Maar ergens had de man een beeld opgeroepen waarin het gewoon te voorspellen viel dat deze ook werkelijk geen idee had.

Hij was klein. Nee, kleiner dan klein. De meeste vrouwen hoefden niet eens moeite te doen om boven hem uit te komen, soms waren hakken er enkel om het hem erin te wrijven. Stomme meisjes van vroeger ook… Hadden hem er altijd mee moeten pesten. “Je bent nog kleiner dan een MEISJE!” was het altijd geweest. Vandaar dat hij zijn leeftijdsgenoten op een bepaald moment niet meer had gemogen, het was altijd hetzelfde liedje. Alsof ze anderen enkel op hun uiterlijk, en dan nog wel hun lengte, konden beoordelen. Daarom zocht hij meestal de vrienden van zijn broertje op, die waren kleiner en daarom dus ook aardiger. Die gaven eigenlijk niet eens om lengte, het maakte hun helemaal niets uit. Vandaar dat dat de leeftijdsgroep was geworden waar hij zich fijn bij voelde. Hij werd er niet beoordeeld op zijn verschijning, zijn lengte.
De blonde man leek er tot nu toe ook nog niet zo moeilijk over te doen, behalve dat hij hem perse schattig had moeten noemen; maar dat maakte wel zijn reputatie waar. Francis was dus echt een persoon dat nog geen vliegje kwaad kon doen. Nou was het ook niet moeilijk om hem schattig te vinden; klein, grote ogen en gewoon zijn verlegen aard. Als hij een meisje was geweest zou hij er vast geen moeite mee hebben gehad, maar als man van vijfentwintig? Het was gênant en er bestond geen beter woord om het te omschrijven. Mensen weigerden hem normaal te behandelen door zijn uiterlijk en daar zat hij weldegelijk mee. Het was gewoon zo ongelofelijk irritant wanneer mensen niet serieus naar je konden luisteren, alsof je dom was of zo. En hij was niet dom… Of ja… Hij was niet super slim, maar ook niet dom.
Hij keek op naar de ander. Hij moest… Opkijken… Wrijf het er nog eens lekker in, stomme situatie. Hij fronste. Dwergen, werkelijk? Was er dan werkelijk niet één normaal volgroeid mens dat kleiner was dan hem; moesten het echt dwergen zijn? ‘Francis, er zijn duizend en één vrouwen die boven me uit komen,’ merkte hij op, ‘Zonder… Hakken aan.’ Konden ze er niet gewoon over zwijgen? Erover ophouden? Zag hij dan niet dat het er nu alleen nog maar meer ingewreven werd, zijn ego nog meer vertrapt werd. Alsof hij al een ego had, zou waarschijnlijk toch al minuscuul zijn om mee te beginnen. Misschien moest hij eens overwegen iets aan dat gevoel van eeuwige minderwaardigheid te doen. Een complex kon je het niet echt noemen, maar hij voelde zich vaak minder dan anderen. Gewoon omdat hij letterlijk tekort schoot.
Ergens had hij niet anders verwacht van de ander, natuurlijk kende deze de plek al helemaal uit zijn hoofd. Dat betaamde hem toch… Een soort van… Hij wist het niet, maar er waren zo’n verwachtingen die ieder mens had van personen met een bepaalde titel. Nou was de titel van Francis erg speciaal, onbeschrijfelijk zelfs, en juist daarom had hij meer verwachtingen dan normaal. Hij knikte blij. ‘Tuurlijk, tuurlijk! Jij leidt, ik volg.’ Misschien was hij op het moment iets te blij, maar hij was gewoon blij dat hij niet hoefde te verdwalen. Hij hield niet van verdwalen, dan raakte hij altijd licht in paniek en dat zorgde er dan weer voor dat hij eindigde door maar wat te gaan huilen. Bovendien had hij ook niet zoveel met het donker, je kon het een lichte angst noemen, dus als hij lang rond zou blijven dwalen zou het vast al donker zijn terwijl hij nog niet eens in de buurt was van het gebouw.

» Pablo is happy c:

Had het aan zijn opvoeding gelegen? Was het de lichte verwenning van zijn moederskant geweest, of toch de, met mate, harde hand van zijn vaderskant? Of was hij gewoon echt een uniek persoon en dan niet alleen met zijn lengte. Hij was nog nooit iemand anders tegengekomen die zo klein was als hem, natuurlijk wel vrouwen; maar niet mannen rond zijn leeftijd. Die waren altijd een stuk groter. Echter was er wel een logische reden voor zijn lengte: zijn moeder. O, wat was die vrouw altijd klein geweest. Zijn vader was niets mis mee en zijn broertje had ook ongeveer dezelfde lengte als de man, maar hij moest weer de lengte van zijn moeder hebben geërfd. Maar natuurlijk.
Dit alles was nog geen smoesje voor zijn gedrag, er waren zat mensen die klein waren en toch een grote mond hadden. En dan niet letterlijk, maar figuurlijk. Waarom zei hij dit? Omdat er dit meisje was wat hem vroeger had gefascineerd, het leek wel alsof haar onderkaak niet goed vastzat. Hoe ver dat kind haar mond kon openen als ze geeuwde was gewoon eng. Ja, het was een vriendinnetje geweest van zijn broertje. Vandaar dat hij het wist, anders zou hij haar waarschijnlijk nooit hebben leren kennen. Al de “vrienden” die hij had kende hij via zijn broertje. Ergens best zielig, hij kon niet eens zelf voor wat maatjes zorgen. En nu waren ook de enige die nog over waren zijn familie. Het leek wel alsof hij er zo slecht tegen kon dat mensen groter waren dan hem dat hij ze het liefst uit de wegging. En dat hij dit zo graag wilde dat het ten koste van mogelijke vriendschappen ging.
Zijn blik ging van beledigd, na het horen van zijn woorden, naar fel toen er een aai volgde. Als die vent nu niet ophield hiermee dan zou hij… Dan zou hij… Nee, hij kon het niet. Hij kon helemaal niets. En al helemaal niet tegenover iemand als Francis. Zijn hand weer wegslaan? Hij zou niet durven. Maar hij mocht het toch nog wel hondsirritant vinden? Als je vijfentwintig jaar aan een stuk door te horen krijgt dat je klein bent ben je het op een gegeven moment zat en hij zat nu in die fase. Later zou waarschijnlijk acceptatie komen, maar nu zat hij er nog mee en hij was het beu om iedere keer maar klein gevonden te worden. En schattig? Dat wilde hij ook niet. Hij wilde niet geaaid worden alsof hij een of ander troetel dingetje was. Want dat was hij niet.
Hij keek weg. Hij kon maar beter geen reactie erop geven, op zijn blik na dan, over al dit gedoe. Het was al een wonder dat de ander zei dat ze moesten stoppen. Alsof hij zijn gedachtes had kunnen lezen – Wacht, misschien kon hij dat ook wel. Ai, dan had hij wel een klein probleempje; als de man de gedachtestroom van zonet had meegekregen. De term engerd kwam in hem op bij de gedachte dat de ander misschien in zijn hoofd kon kijken. Dat hij iemand anders zijn gedachtes eens ging aflezen, maar mooi niet de zijne. Wacht… Wie weet kon hij het wel helemaal niet, misschien was het gewoon toeval geweest. Waarschijnlijk wel.
Hij was eventjes blijven staan omdat hij weer eens was afgedwaald in zijn gedachtes, rende toen snel eventjes om de afstand weg te halen en paste zich vervolgens aan, aan het tempo van de ander. God, wat had hij grote stappen – Nee, ho. Stop. Niet doen, dadelijk gaan we weer op die tour en dat is ook niet de bedoeling. Een vraag, perfect. Net de afleiding die hij nodig had. Hij dacht eventjes na. ‘Ehm… Zuid… Westen,’ begon hij uiteindelijk bedenkelijk, ‘We zaten een beetje tussen de grens in van twee streken, dus noem het maar een niemandsland. Ja, plattenland. Ik ben een typisch voorbeeld van een boerenjongen.’ Een brede glimlach van zijn kant volgde, zo breed dat hij er kuiltjes van in zijn wangen kreeg en zijn ogen eventjes sloot. Ja, hij was er trots op; zijn afkomst. En hij zag ook niet in waarom hij zich daarvoor hoefde te schamen, dus deed hij het ook niet. Er waren bovendien zat andere dingen waarvoor hij zich kon schamen. En dat deed hij dan weer… Wel…
Met grote ogen keek hij toe hoe de ander een sigaret tevoorschijn haalde. Hij wilde iets zeggen, het ding uit de man zijn handen slaan. Alles in hem schreeuwde gewoon om het te doen. Nou was hij wat dat betreft wel een enorme zeur: alcohol was fout, roken was fout, het eten van teveel suiker bevattende was fout en zo kon je nog wel eventjes doorgaan. En het ergste eraan was ook nog eens dat hij ervoor zorgde dat niemand er dus aankwam. Foute dingen waren fout en daar moest je dus vanaf blijven. Hoe groot de verleiding ook was. ‘M-Meneer – Ik bedoel U – Ik bedoel Francis,’ begon hij nogal onhandig door zichzelf twee keer te moeten corrigeren, ‘Ik wil niet zeggen dat ik vind dat… Eh… Ik… Roken is slecht.’ Het antwoord dat een groot percentage had om uit de mond te komen van de ander was: “Ja, en?” Dat was vrijwel altijd zo. ‘Het… Het is slecht voor je gezondheid. I-Ik zeg niet dat ik het beter weet maar… Maar misschien kun je er beter vanaf zien?’ Hij wist het niet. ‘Er zijn zoveel andere dingen die je een fijn gevoel kunnen geven.’ Hij wist het niet. ‘Dus waarom roken? De gevolgen zijn enkel en alleen maar slecht en naar.’ Hij wist het echt niet. ‘En ik wil ook niet… Meeroken. Of hoe je dat wilt noemen.’

» Sorry voor het einde... Ik werd lui x')
» En nee, hij weet echt niet dat meneer verslaafd is >U

Dat geïntimideerde gevoel wat hij in het begin had gevoel begon al langzaam weg te hebben, vond het gezelschap van de ander ergens wel aangenaam. Francis was een sympathiek persoon en had zelfs opgemerkt dat hij het niet leuk vond als er over zijn lengte werd gesproken. Tot nu toe waren enkel zijn ouders en zijn broertje daartoe instaat geweest. Dan kwam er ineens een of andere willekeurige gast die toevallig een belangrijke titel had en die zag het vrijwel meteen. Het verwonderde hem en ergens was het ook erg fijn. Nu hoefde hij zich er niet meer druk over te maken dat het onderwerp weer zou worden aan gekozen. Want het merendeel van de gesprekken die hij had met anderen gingen over zijn lengte en dan deed hij nog wel zo zijn best om aan te tonen dat hij het liever ergens anders over had, maar die mensen leken wel blind.
De enige opmerking van de ander zijn kant was dat het leuk was. Eigenlijk had hij verwacht dat er vragen gesteld gingen worden. God, wat konden mensen soms toch vreemde vragen stellen. De beste bleef altijd nog: dus je melkt koeien? Dat je op het plattenland woonde betekende niet gelijk dat er koeien bij betrokken waren. Zo was er nooit een koe te bekennen op het erf van zijn ouders, enkel bij sommige verre buren. Dat was dan wel weer een van de nadelen van het leven op een boerderij; je moest gewoon te lang reizen wilde je eventjes langs bij je buren. Dat grote landgoed ook altijd.
‘Waarom verwachtte je het niet?’ vroeg hij nogal droog, had ook een net zo droge gezichtsuitdrukking erbij, ‘Kom ik dan werkelijk echt als een of andere kakker over of zo?’ Het was te danken aan het feit dat hij zich redelijk op zijn gemak voelde bij de ander dat hij nu normaal kon praten en dat kwam dan weer voornamelijk door de… Ehm… Hoe noem je dat… Nou gewoon dat aura gedoe of zo. Hij wist het niet, had zich er nooit echt zoveel mee bezig gehouden. Normaal duurde het altijd wel een hele dag of zo om hem op dit punt te krijgen, maar nu niet. Misschien kwam het ook mede door… Nee, er was geen ander smoesje mogelijk. Nou, verdorie.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, keek de ander ongelovig aan. Werkelijk? Waarom wilde hij het nou niet geloven? ‘Het is niet dat ik je ergens mee wil vergelijken; maar ik heb vroeger erg veel huisdieren gehad en het is nooit te laat om slechte gewoontes af te leren. Hoe oud ze ook waren, het lukte altijd wel. Dus als een dier het kan, moet jij het ook kunnen.’ Vrij slechte aanmoedigingspoging, maar als de ander het toch nog niet eens overwoog? Dan was het logisch dat hij er niet meer vanaf kwam. ‘Bovendien… Als je al vanaf het begin denkt dat het je niet gaat lukken, lukt het ook niet,’ murmelde hij zachtjes, keek weer naar beneden. Hij wilde graag helpen, maar hij was nou eenmaal iemand die niet echt veel kon. Ja, zijn conditie was goed, maar dat was het ook wel zo’n beetje. Hij was goed in atletiek dingetjes en zo lening als maar kan. Wat ergens best vaag was voor een man, omdat ja… Gewoon. Was wel een van de dingen waar hij niet moeilijk overdeed; het was ergens nodig geweest om zijn diploma te halen. Dus tja.

» Short 'nd Shit.
» Maar ik wist echt eventjes niets ;}

Hij wist dat hij niet echt als een typisch plattelands mens overkwam. Zo had hij geen accent, praatte hij normaal en had hij ook niet 24/7 een strootje in zijn mond of zo. Nou was dit wel het standaard beeld van mensen over mensen op het platteland en ergens irriteerde hij zich eraan. Alsof ze werkelijk zo dom waren, wat dachten ze wel? Hij kende genoeg mensen die nu een goede baan hadden, die op het platteland waren opgevoed. Eigenlijk waren er meer mensen van de stad die ergens in de put eindigde dan mensen van het platteland, voor zover hij wist. Het kon ook heel goed dat hij niet genoeg voorbeelden had gezien, maar hij was al vijfentwintig jaar… Dat was toch genoeg levenservaring voor dit soort onderwerpen?
Hij wist zelf ook wel dat hij niet de slimste was, maar het was meer het probleem dat hij niet alles durfde te zeggen wat in hem opkwam. Hij wilde altijd teveel zeggen, had zoveel om te delen met de mensen om hem heen. Echter wist hij niet hoe hij het moest verwoorden, begon dan maar wat te stotteren en te hakkelen. Voornamelijk ook omdat dan al de aandacht op hem gevestigd werd en hij er niet tegen kon als hij het middelpunt van de aandacht werd. Meestal eindigde het met iets waardoor hij zichzelf hopeloos voorschut zette, dus vermeed hij het uiteindelijk maar. Dan wist de rest van de mensheid maar niet af van zijn wellicht wel geniale ideeën.
Zijn mondhoeken krulden omhoog, zorgden ervoor dat hij een plagende glimlach op zijn gelaat kreeg. ‘En waarom dan wel?’ Hij wist niet waarom, maar hij vond het altijd bijzonder amusant als hij iemand een beetje kon vragen door irritante vragen te stellen. Dit had hij bij zijn ouders gedaan, bij zijn broertje en gewoon iedereen die hij kende. Kinderachtig genoeg was de pret ervan nooit weggegaan, maar zo had iedereen nog dat kleine kind zich. Bij sommige was dit nou eenmaal overheersender dan bij anderen.
Hij keek weg bij het horen van de ander zijn woorden. Was het dan werkelijk zo erg? Het was waar dat Francis al wat jaartjes meeging, had hij dan werkelijk al meer dan honderd jaar gerookt? Dat was toch niet mogelijk, of toch wel? Hij wilde gewoon helpen… Ook weer een van zijn kleine gewoontes. Door zijn broertje had hij al snel een gewoonte ontwikkeld door anderen te helpen, hielp de ander vrijwel overal mee. Of deze het nou prettig vond of niet, het begon voornamelijk te irriteren toen de ander echt een tiener was. Toen kon hij het beste uit de ander zijn leven verdwijnen, maar hij weigerde. Hij moest en zou hem helpen. Hetzelfde gold voor dit geval hier: Francis.
‘M-Maar Francis…’ begon hij zachtjes, aarzelde. Hij drukte de brief tegen zijn borst op, leek er steun in te zoeken. Iets dat hem aanmoedigde om de ander te helpen, de ander over te halen. ‘Francis, ik wil je helpen. Laat me het op zijn minst proberen!’ Hij keek op, kon het niet helpen dat hij alweer tranen in zijn ogen had. ‘Ik weet dat ik er jong uitzie, maar ik ben een man van vijfentwintig, ik ben heus wel wat gewend hoor. Behandel mij alsjeblieft niet als een klein kind… Ik… Alsjeblieft, geef me gewoon -’ Hij kreeg de tijd niet om zijn zin af te maken; hij was zo gefocust geweest op dat gezeur van zichzelf dat hij niet echt meer oplette op waar hij liep. Hij stootte zijn voet tegen een steen, probeerde zijn evenwicht nog te hervinden, maar struikelde uiteindelijk alsnog over zijn eigen voeten. Een zacht kreetje verliet zijn keel, bereidde zich voor op de klap en natuurlijk op de schaamte die zou volgen voor zijn onhandige actie.

» Hier is je fanservice lieverd x')

Iedereen had zo zijn of haar gewoontes toch? Zo had hij zijn gewoonte dat hij mensen soms graag plaagde, hoewel het hem nooit echt goed lukte… Maar oké. Dat was ook weer dat oudere-broer-gen dat hij had ontwikkeld dankzij zijn kleine broertje. Over gewoontes gesproken; die had zijn kleine broertje ook. Dus waarom hij niet? Kwam er ook bij dat hij gewoon niet wilde dat hij enkel schattig werd gevonden en het was iets te duidelijk dat Francis hem als niets anders zag. Hoe hij dat woord had uitgekraaid als een kleine baby om hem te omschrijven… Als hij iets had kunnen doen, had hij het gedaan. Al was het in de vorm van de ander een tik tegen zijn voorhoofd geven, maar daar kwam hij niet aan. O, geweldig. Nu moest hij weer aan zijn tekort aan lengte denken. Dank je gedachtestroming!
Ergens was zijn hele issue over zijn lengte best erg als hij er altijd aan moest denken. Hij kon werkelijk alles afleiden ernaar, dus dan moest het wel ernstig zijn. Wacht… Francis was een Legendarische Magiër… Misschien dat hij – Nee, hij zou wel de laatste zijn die hem zou helpen wat zijn lengte betreft. Kleine Pablo staat gelijk aan schattig, grote Pablo staat gelijk aan volwassenheid en dus niet meer schattig. Er was dus geen mogelijk waarop Francis hem ermee zou helpen, ook kijkend naar het feit dat ze elkaar amper kenden. Hij wist alleen dat zijn irritatie jegens de ander groeiende bleef door dat hele schattig-zijn… Ding… En ook omdat hij hem niet mocht helpen. Hij wilde helpen en als hij eenmaal besloten had om iemand te helpen werd hij zo irritant als de pest. Hij zou alles doen; zeuren, zeuren en nog eens zeuren. Net zoveel totdat het eindelijk mocht.
Maar goed, waar waren we voor deze inleiding gebleven? O ja! Meneertje was zo handig geweest om te vallen. Tijd om maar weer op het afspeel knopje te drukken, niet? Nou, dat kon hijzelf ook beter doen. Want alles leek op het moment stil te staan, realiseerde zich nu pas dat ze allang ergens binnen moesten zijn. Hoe had hij dat niet kunnen merken? Waar was die deur geweest waar ze doorheen waren gelopen, die ze hadden moeten openen? Of was alles gewoon een vage illusie? Of deed Francis flauw, dat kon ook. Hij wist niet wat de man allemaal kon, maar op het moment was hij instaat om te geloven dat de ander echt werkelijk alles kon.
Meestal als je valt komt er dat punt dat je je ogen sloot, dat was bij hem vrijwel gelijk. Kneep zijn ogen zo strak dicht als maar kon en bereidde zich op alles voor. Hij kon wel heel sjiek gaan proberen het nog te voorkomen, maar het zat er eigenlijk niet in. Want een klap opvangen was soms gewoon onmogelijk en dit was zo’n moment. Echter kwam die klap niet. Waar bleef hij nou? Hallo, hij was mentaal en fysiek helemaal voorbereid. Dan kon je het niet maken om hem dan toch ineens te mogelijkheid te geven om te vliegen of zo. Hoewel dat wel leuk zou zijn, hij vond het leuk alsof hij met ze zwaartekracht kon tarten. Net doen alsof deze niet bestond. Als hij had mogen kiezen had hij toch het liefst lucht magie beheerst, dan kon hij gewoon lekker vliegen.
Uiteindelijk opende hij voorzichtig zijn ogen, maakte zichzelf wijs dat de kust veilig was. Hij was dus niet gevallen… Had hij dan onbewust iets gedaan dat anatomisch onmogelijk was of zo? Nee. Francis. Francis had… Hem opgevangen… Dat idee was ergens heel erg… Vreemd. En hij kon het niet helpen dat hij met grote ogen naar de ander keek, blozend en wel. En nu? Hij lag praktisch gewoon in de armen van de ander, kon niets anders dan staren. Zeg iets. Doe het, nu. ‘Dank… Je,’ bracht hij zachtjes uit, zijn stem niet meer dan een simpele fluistering. Het lag vast aan het moment zelf, dat moest wel. Er was geen manier mogelijk waarop het anders mogelijk was dat het voelde alsof zijn hart zijn borstkas probeerde kapot te maken. Dat was onmogelijk.
Pas toen hij zich geheel bewust was van zijn positie werd hij pas echt rood. ‘L-Laat me los!’ gilde hij zowat, kon het niet helpen dat hij zijn hand gewoon letterlijk op het gezicht van de ander plaatste en deze probeerde weg te duwen. ‘Ik kan prima zelf mijn klappen opvangen!’ Het was puur en alleen uit schaamte dat hij zo overdreven reageerde. Dat hij iemand anders nodig had om hem op te vangen… Het was gênant en vooral als hij dit beeld creëerde bij Francis, een man met een grootse titel op zijn naam. Alsof hij een of ander hulpeloos kind was dat niets zelf kon. Waarom moest hem dit altijd overkomen?

» Pablo facepalm'd hem wel XDD