⊰ Marcher ⊱

Het was waar dat zijn stem altijd wat aan de hoge kant was geweest. Zo kon hij ook niet normaal schreeuwen, zijn stem moest altijd weer zo nodig overschieten waardoor het meer een gil werd. Ook lekker mannelijk hoor, zo´n hoge piepstem. Datzelfde probleem was er ook bij zingen, vandaar dat hij het niet meer deed… Of ja… Onder de douche nog wel, maar dat hoefde niemand verder te weten. Behalve zijn familie dan, maar die wist alles over hem. Het was een kleine gewoonte die hij had aangeleerd, lekker zingen onder de douche. Vroeger deed hij het ook als hij moest werken op het land, maar later was hij er toch maar mee gestopt. Het leek net alsof hij enkel een kopstem had wat zingen betreft. Want hij schoot er gelijk in over, niet dat het lelijk klonk dan… Hij was “gezegend” met een heldere kopstem, maar hij had liever een onzuivere borststem gehad. Hij voelde zich altijd een of andere vrouw als hij zo hoog aan het piepen was en daar kon hij dus niet tegen. Hij moest zich al vaak genoeg niet zo… Mannelijk voelen als hij was. Het feit dat hij nu werd opgevangen was één van die dingen daarvan. Hij vond het gewoon niet leuk, had er nou eenmaal problemen mee.
Wat was er eigenlijk niet verkeerd aan deze situatie? Als hij een vrouw was geweest had hij er vrede mee gehad, waarschijnlijk had hij ook nog eens heel lief zijn armen om de nek van de ander laten glijden, maar nu… Hij was en bleef een man. En hij was en bleef een… Pablo. Een betere omschrijving was er eigenlijk niet voor hem. Hij kon hier niet tegen, gewoon tegen alles aan deze situatie. Zijn borstkas die pijnlijk aanvoelde door het feit dat zijn hart het gewoon probeerde kapot te maken was nog wel de grootste irritatie factor. Het kwam vast door het overweldigende aura van de ander dat hij nu maar al te goed voelde omdat hij zo… Dichtbij was. Dat moest het wel zijn, er was geen andere manier mogelijk. Nou, misschien dat het – Nee, nee. Er was geen andere manier mogelijk, punt uit.
De stem van de ander was ietwat onverstaanbaar door het feit dat hij hem ervan weerhield om duidelijk te articuleren, maar dat maakte hem niets uit. Snapte hij dan niet dat hij veel te dichtbij was? Viezerik die hij was, alsof hij zelf zijn eigen klappen niet kon opvangen. Hij was geen baby hoor, hij kon zichzelf prima redden. Hoewel die tatoeage op zijn onderrug echter het tegendeel maar wat bewees. O fijn, nu moest hij daar ook weer aandenken. Wel een fijne afleiding eigenlijk, hoefde hij niet zo stil te staan bij hoe hij zich precies voelde want hij wist niet hoe hij zich voelde. Hoe hij het moest plaatsen of wat dan ook.
Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen, keek de ander aan. ‘L-Leuke gezichtje?’ echode hij de ander zachtjes na. Wacht, wat? Sinds wanneer was zijn gezicht leuk en niet schattig? En sinds wanneer had hij er bezwaar tegen wanneer het niet schattig was? Waarschijnlijk was hij er te zeer aan gewend geraakt na al die tijd, aan dat hele schattig-zijn. De grond is vies? Laat hem niet lachen, hij is wel viezer gewend. Naast schapen waren er ook varkens geweest en o wat vond hij het leuk om achter die dieren aan te rennen. De biggetjes dan, want die oude dikke beesten deden echt niets. Het was dan ook wel logisch dat je soms belandde in de modder, dus hij was wel wat gewend.
Een klein kreetje kwam uit zijn keel toen hij losgelaten werd, had het niet zien aankomen. Ergens was er die stem geweest die gewoon schreeuwde dat hij zich vast moest klampen aan de ander, maar die ander die zei dat hij maar gewoon de zwaartekracht moest accepteren was luider geweest en daarom viel hij nu op de grond. Niet hard weliswaar, maar alsnog; het was niet leuk. ‘Waarom deed je dat?!’ Hij keek met een ruk op, kon het niet helpen dat hij Francis een boze blik toewierp. ‘Ik had me wel -’ Nee, wacht dat kon hij beter niet zeggen. Dan zou hij zichzelf ongelofelijk tegenspreken.
Hij kwam overeind, wreef over zijn achterhoofd. Het was nooit fijn als je daarmee ergens hard op terecht kwam. ‘De grond was helemaal niet vies hoor… Ik heb erger gezien,’ merkte hij op, ‘Je wilt niet weten wat voor bende mijn kamer soms was.’ Ja, hij was een echte sloddervos en je kon hem ook maar beter niet opzadelen met veel papierwerk. Hij zou er binnen één week een waar zooitje van maken en niets meer terug kunnen vinden, het bleef nog steeds een wonder hoe hij zijn studie had afgemaakt. Gewoon zijn hele scholing in het algemeen.

x La vie est incroyable avec toi x

Was Pablo zich niet bewust van zijn eigen kunnen en zijn eigen uiterlijk? Of was Francis gewoon aan het overdrijven? Het klonk sterk, Francis overdreef namelijk altijd wel maar over deze kwestie kon er niet overdreven worden. Wie zou het immers niet met hem eens zijn over het feit dat de jongen een ontzettend hoge stem had voor een jongen? Of over het feit dat hij werkelijk waar te schattig was om vijfentwintig te zijn? In Francis’ ogen bleef hij nog steeds een 17-jarige student in plaats van een 25-jarige volwassene. Dat was iets wat niet veranderde voor hem, ookal mocht Pablo nog een leraar zijn en claimen dat hij als volwassene gezien wou worden. Ergens snapte Francis wel hoe de jongen, nee, man zich voelde. Als kind werd Francis altijd aangezien voor een meisje. Hij had grote poppenachtige ogen met een babyblauwe kleur, een klein en rond gezichtje en aardbeienblond haar wat in golven op zijn schouders viel. Daarbij droeg hij vaak genoeg elegante kleding, wat noodzakelijk was voor iemand van adel. Kleding met parels, gouden randjes, ruches. Het was in elk opzicht vrouwelijk geweest. Samen met zijn enigszins zweverige passen en zijn toen heel hoge stem, zagen mensen hem altijd als meisje. Niet altijd heel fijn want hij moest altijd wel aangeven dat hij een jongen was. Op een gegeven moment werd het grappig en beweerde hij maar dat hij een meisje was zodat wanneer hij een grote man zou zijn en ze terug zouden komen, ze zouden zien dat hij géén meisje was. Dat zou zeker een boel verwarring opwekken en het zou daarbij ook erg komisch zijn.
'Ja, je hoorde me.' zei Francis opgewekt en liet ondertussen Pablo los die op de grond af suisde. Francis deed een klein stapje naar achteren, blies ontspannen de rook van zijn sigaret uit en liet hem lekker vallen. Want hij wou toch dat hij los liet? Nou, hij had hem dus los gelaten en dan moest hij er zelf maar voor gaan zorgen dat hij de grond niet zou raken. Dat zou eerlijk gezegd best onmogelijk zijn sinds er nog altijd zwaartekracht op de aarde was en hij op een abrupte wijze was losgelaten. Niet dat het Francis wat deed. Zijn werk was wel gedaan. Hij had hem gered van de hardste klap, hoewel deze waarschijnlijk ook erg hard was. Ach, wat maakte het ook uit. Hij zou zelf niet op de grond komen te liggen. Zijn kleren zouden onberoerd en schoon blijven, hij zou ook niet gewond raken en hij kon intussen gewoon blijven genieten van zijn sigaret. Hij keek droogjes toe en hoorde hoe Pablo hetzelfde sopranen-kreetje slaakte terwijl hij op de grond af suisde. Hij raakte deze met een plof en keek vervolgens kwaad naar hem op. 'Ik moest je toch loslaten?' vroeg hij op zo'n onschuldige wijze dat het eigenlijk niet onschuldig te noemen was. Hij glimlachte naar hem en stak zijn hand uit naar hem om hem overeind te helpen maar Pablo krabbelde zelf al overeind. Zijn gezichtstuitdrukking veranderde niet. Hij liet enkel zijn hand zakken en draaide zich nonchalant om om verder te lopen. 'Wellicht zul je vinden dat mijn kamer zo schoon is dat het schittert als een ster. Je had het eens moeten zien voordat ik hier was... Een zwijnenstal. Niet normaal.' Hij hief zijn handen in de lucht en draaide even een rondje. 'Maar ik was zo geweldig om de hele kamer op te poetsen met deze vaardige handen zodat het er tip en top uitzag!' Hij voegde er een triomfantelijk lachje bij toe, alsof hij zojuist de troffee voor beste schoonmaker ooit had gewonnen. Het was een feit dat Francis niet tegen stof en vuil kon en al helemaal niet tegen goedjes als modder. Het was een bijwerking van zijn perfectionisme. Er moest geen enkel kreukje in zijn kleding zitten en geen enkel plukje haar moest overeind staan. Zo gold dat ook voor viezigheid. Één klein vlekje modder en hij werd al helemaal panisch. Dat was ook het gedrag van zijn moeder geweest. Als er een grotere perfectionist bestond was zij het wel. Ze was er geobsedeerd door en dat maakte haar zo onuitstaanbaar. Het was ook maar goed dat Francis' perfectionisme niet verder was geëscaleerd want dan zou hij écht problemen gaan krijgen. Dan zou hij waarschijnlijk diep in de put vallen bij elk klein foutje en godzijdank dat hij was gezegend met het optimistische. Pessimistisch plus perfectionistisch was een combinatie die nooit of te nimmer moest ontstaan. Deed het dat wel, dan was die persoon gedoemd.

Het viel gewoon niet te ontkennen dat hij zich vreemd voelde, hoewel er veel dingen waren die hij op het moment niet kon ontkennen en toch bleef hij het proberen. Ergens voelde het zelfs ongemakkelijk zo in de armen van de ander en dan toch ook weer veilig. Had waarschijnlijk ook met het feit te maken dat zijn moeder hem altijd troostte doormiddel van een knuffel. O nee, daar had hij niet aan moeten denken. Ging hij natuurlijk weer heimwee krijgen en – Nee, alsjeblieft niet… Hij voelde de tranen alweer prikken in zijn ogen. Hij miste ze zo… Ze alle drie… Als hij gewoon voor altijd thuis had kunnen blijven was alles goed geweest, maar hij wist wel dat zijn ouders liever hadden dat hij ook leerde om op zichzelf te wonen. Vooral omdat hij anders nog aanhankelijker zou worden. Bovendien hadden zijn ouders niet het eeuwige leven.
Zou hij misschien aan Francis kunnen vragen hoe hij het deed? Dan zou hij het zelf ook kunnen leren en ervoor kunnen zorgen dat zijn ouders en zijn broertje er altijd zouden zijn. O, maar dat zou geweldig zijn! Nee, wacht… Nee, dat moest hij niet. Ergens leek het net een obsessie te zijn soms, maar hij zichzelf gewoon inhouden. Je kreeg maar een leven en het feit dat je het zo kon kwijtraken zorgde ervoor dat je er juist alles uit probeerde te halen en het zou beschermen met alles wat je in je had. Zo leerde je echt leven, zoals een mens. Het maakte je menselijk, meer dan je zou denken. De angst voor de dood, iedereen deelde dat.
Hij wilde eigenlijk dat hij de ander niet had gehoord, kon het niet helpen dat hij lichtjes moest blozen door het compliment. Het was weer eens wat anders dan schattig, want dat was het enige waarmee men hem altijd kon omschrijven. Leuk was daarin tegen een term die niet zo snel werd gebruikt om dingen aan zijn uiterlijk te omschrijven en hem kennende werd hij daardoor dus wel in verlegenheid getrokken. Of het nou uit de mond kwam van een man of een vrouw, het had allebei hetzelfde effect.
Zijn blik werd er niet echt vriendelijk op, op deze manier. ‘Ja, bedankt dat je gehoor gaf aan mijn bevelen,’ mompelde hij een tikje chagrijnig, weigerde de hand van ander vast te pakken. Ergens had hij het wel moeten doen… Om dan vervolgens aan te komen zetten met het feit dat hij zijn handen niet had gewassen of zo ze hadden immers die vieze vloer aangeraakt, want het was nu wel duidelijk dat meneertje Francis niet van viezigheid hield. O, dan solde hij met de verkeerde persoon. Hij was Pablo, een man van het platteland en een koning in het gooien met modder naar anderen. Waarom dat? Nou, hij speelde soms met zijn broertje. Daar was niets mis mee, toch?
Hij versnelde zijn tempo eventjes zodat hij weer naast de ander kwam te lopen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek de ander zijdelings aan. ‘En sinds wanneer gaan we naar jou kamer?’ Niet veel later kreeg hij een grijns op zijn gezicht. ‘En kijk maar uit, dadelijk krijg je nog eelt op je poezelige handjes van het schrobben van die vloer van je.’ Waren zijn handen zacht? Nee, dat was waarschijnlijk dan ook het enige wat aangaf dat hij al wat jaartjes meeging. Zijn handen waren alles behalve zacht, lieten blijken dat hij door de jaren heen heel wat had afgewerkt met die twee ledematen.
Het was inderdaad zo dat hij niet meer zo teruggetrokken was, had waarschijnlijk met die val te maken. Een beetje met alles gewoon. ‘Zeg eens, Francis,’ begon hij uiteindelijk maar weer eens om te voorkomen dat er een stilte viel, ‘Zou je mij dat eens kunnen leren? Het schoonhouden van dingen? Mag je het ook gelijk eens voor me voordoen in mijn kamer.’ Natuurlijk zou de ander wel inzien dat hij een grapje maakte en als hij het werkelijk serieus zou nemen dan… Ja, wat dan? Hij wist het niet. Ergens zou het wel fijn zijn als hij de ander gewoon kon gebruiken als zijn persoonlijke schoonmaker. Ergens was dat idee vrij absurd, Francis een machtige legendarische magiër… Zijn schoonmaker… Dat zou dus nooit gebeuren.

Het was niet zo heel vreemd dat Francis van schoonmaken hield. Hij schrok niet van wat eelt op zijn handen. Eelt had hij altijd wel wat kwam door het vioolspelen. Soms speelde hij een hele week niet en als hij dan een keer weer speelde, moest hij weer wennen aan dat gevoel van de harde snaren. Pijnlijk was het niet maar je kreeg zeker wel eelt op je vingers als je speelde zoals Francis deed. Zijn vingers leken soms net machine-gestuurd. Zo snel was hij geworden. Maar ja, hij ging dan ook 200 jaar mee. Hij had bakken van tijd gehad om alles te leren en beter te worden. Het was niet eens alleen bij viool gebleven. Er kwamen nog vele andere instrumenten bij die hij leerde te bespelen.
Schoonmaken was essentieël voor Francis. Hij kon niet in een plek leven zonder dat het er sprankelend schoon was. Nou had hij geen smetvrees, gelukkig maar, maar toch moest alles weer perfect zijn. Perfect schoon, perfect glanzend. Hij zou daarom ook een perfecte huisman zijn. Het enige wat zijn echtgenote zou doen was koken omdat koken nog steeds iets was wat hij niet kon. Hij had het ooit geprobeerd en nadat hij alles in de fik had gezet, had hij zichzelf beloofd nooit meer te koken. Ach, je kon niet in alles goed zijn. Dat maakte ook niet uit. Zijn echtgenote hoefde alleen maar lekker te koken en dat was alles wat hij verder hoefde te doen.
'Och, heb ik gezegd dat we naar mijn kamer zouden gaan? Mijn excuses... Maar als je wilt, kan ik je wel een excursie geven naar mijn kamer.' Hij klonk opeens erg vrolijk en hoopvol. Hij keek Pablo aan met een soort schittering in zijn ogen. Hij zou deze jongen heel graag zijn kamer laten zien. Iets te graag zelfs. Hij kon het niet helpen om zo te denken. Hij had behoefte aan liefde. Dat was een heel goede reden, vond hij. 'Een beetje eelt is niet erg. Als het schoon is, vind ik het prima. Bovendien gaat eelt wel weer over. Voel maar.' Hij hief zijn hand en plaatste die op Pablo's wang, streelde even zijn bolle wang met zijn vingertoppen. 'Zijn ze niet zacht?' Zijn glimlach was te omschrijven als charment en zijn toon als lichtelijk flirterig maar het kwam niet heel duidelijk naar voren. Voor echt flirten was het nu wat te vroeg. Er moesten wel wat dagen voorbij gaan en ze moesten elkaar voor beter leren kennen voor hij echt zou overschakelen op versieren en charmeren. Er was alleen één ding: Als Francis dit al een beetje flirten noemde, wat zou echt flirten dan zijn?
Hij liet zijn hand weer zakken, liet zijn vingers van Pablo's wang afglijden. Zijn hand dwaalde weer af naar zijn sigaret die nu klein was geworden. Hij haalde het uit zijn mond en verbrandde het overgebleven mondstuk, wat veranderde in as en weg waaide als zwarte poeder. 'Natuurlijk kan ik dat, Pablo.' zei hij vrolijk en keek hem weer aan. Hij liep intussen een willekeurige gang in. Hij had geen idee waar ze nu heen zouden gaan maar dat was niet zo heel belangrijk nu. 'En ik zou het dolgraag voordoen. Het is niet lastig. Je moet het regelmatig doen en je moet jezelf ertoe dwingen. Nou vind ik schoonmaken zelf niet zo heel erg dus ik heb er weinig problemen mee.'

Lalala, eerste flirt
En bah, wat een shitty post D:~

Stiekem had hij de neigingen om opzoek te gaan naar iets… Soep of zo, of gewoon modder als het kon, en dat in het gezicht van de ander te gooien. Nee, ermee dreigen. Gewoon omdat hij alles eventjes wilde goed maken en ervoor wilde zorgen dat de ander nooit – maar dan ook nooit – over zijn hoge gegil zou spreken of over het feit dat hij om vrijwel alles moest huilen. Wacht… De reden waarom hij in eerste instantie had moeten huilen… De brief… De brief! Waar was hij gebleven?! O nee, hij was hem kwijt geraakt! Lichte paniek kwam opdagen, maar hij vermande zichzelf. Hij wilde die brief dolgraag terug, maar… Het ging nu zo moeilijk, met Francis en zo. Misschien zou hij later terug kunnen gaan? Ja en dan gewoon rennen. Alles kwam goed. Alles… Zou goed komen…
Waarom moest hij zichzelf altijd weer kalmeren? Het zou heus niet de eerste keer zijn dat hij zou gaan hyperventileren, had hij wel vaker gedaan met zijn gehuil; maar toch wilde hij het liever niet. Hij hield er niet van hoe hij zichzelf altijd neerzette bij andere mensen, deed zo ongelofelijk zijn best om… Mannelijker te zijn dan hij eigenlijk was. Hij was in alle opzichten een jongetje, zelfs zijn uiterlijk zat niet mee. Niets zat gewoon mee wat dat betreft. Wat zou men eigenlijk van hem denken als hij zijn haren lang zou laten groeien? Daar dacht hij stiekem zo nu en dan wel eens over na, gewoon… Omdat met zijn uiterlijk… Je wist het maar nooit.
Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een nerveuze glimlach. Er was geen mogelijkheid waarop hij nu nog nee tegen de ander kon zeggen, die blik gewoon… Alsof hij een lolly in zijn handen was en de ander een klein kind was dat het maar al te graag van hem aannam. ‘T-Tuurlijk… Als dat je blij maakt,’ zijn toon liet ook doorschemeren dat hij nerveus was, maar hoe kon hij zich nou niet nerveus voelen op het moment?
Zijn hart leek een slag over te slaan wanneer de ander zijn wang ineens aanraakte. Zijn ogen werden groter, klemde zijn kaken op elkaar. Waarom deed hij dat? Hij schrok zich zowat een ongeluk. Zijn handen waren inderdaad zacht en ergens vond hij dat niet leuk omdat hij er dan geen opmerking over kon maken, enkel kon instemmen. Wilde hij een beetje dwars zijn? Ja, natuurlijk. Het beeld dat hij bij de ander had was schattig, dus kom op; dan was het begrijpelijk dat hij nu zo deed. ‘M-Mijn wang is zachter,’ murmelde hij zachtjes, kon niets beters verzinnen. Oké, dat was echt de zieligste en slechtste opmerking ooit. Bovendien zou hij zichzelf er alleen maar schattiger mee maken, waarschijnlijk dan.
Er leek zo’n grote last van zijn schouders af te gaan wanneer de ander eindelijk zijn wang met rust liet. Het kwam waarschijnlijk gewoon door dat aura van de ander dat zo ongelofelijk overweldigend was en dat maakte een aanraking dus… Ja… Was net zoals een paar tellen terug toen de ander hem had opgevangen. Het had allemaal daarmee te maken, dat viel niet te ontkennen. Hij zou er vast wel aanwennen als hij de ander wat vaker zag; maar die kans was eigenlijk vrij klein. Gewoon omdat Francis een druk persoon bleef en ook zo vaag als maar kon. Echt… Hij was zo wazig en… Vreemd gewoon.
Een lachje verliet zijn keel. ‘Dan moet je maar snel langskomen! Ik durf te wedden dat binnen een week alles al overhoop ligt in die kamer,’ merkte hij op, klonk ergens trots. Het was kinderachtig, maar hij had het er vroeger juist om gedaan om dingen zo vies mogelijk te maken als mogelijk. Van wormen verzamelen en die naar meisjes gooien tot met de varkens spelen in de modder. Hoewel zijn moeder altijd maar wat boos kon worden om zijn gedrag soms, had hij het wel aangehouden.

Goed, wou hij hem een excursie geven, dan moest hij toch echt de weg even vinden. En wat was de weg naar zijn kamer? Nou, zijn kamer was tenminste in de grootste toren van het gebouw, dat wist hij dan weer wel. Toen hij naar buiten was gegaan, was hij nog langs de deur van Master Savador gelopen dus het moest daar ergens in de buurt zijn. Oké, Francis moest eerlijk zijn: Hij had zelfs geen flauw benul van waar zijn kamer was. Het was hier ook veel te groot. Ze moesten eens richtingbordjes gaan aanschaffen zodat het in ieder geval duidelijk was waar je naartoe ging. Dadelijk vond hij zijn kamer niet terug en stond hij voor schut en dan waren ze verdwaald en konden ze nooit meer terug!
Doe niet zo dramatisch, Francis, dacht Francis. Het was heus niet zo dat het hier zó groot was dat ze er gewoon konden verdwalen. Er waren tig mensen aan wie hij de weg kon vragen, ookal leek dat niet zo heel praktisch in deze situatie waarin hij dus gezegd had dat hij de weg wel wist terwijl dat helemaal niet zo was. Vreselijk dom, dat wist hij zelf ook maar hij vond het niet erg. 'Gezellig!' zei hij vrolijk. Natuurlijk zou het gezellig zijn als Pablo mee zou gaan. Maar dan moest hij wel eerst zijn kamer weten te vinden. Hij besloot maar in een willekeurige richting te lopen en hoopte maar dat hij iets bekends tegen kwam zodat hij zich de weg weer zou herrineren. Hij liep een willekeurige gang in en besefte zich niet dat ze nu ruim tien minuten aan het lopen waren. Wou hij zich dat beseffen? Nee. Het was té leuk om bij de ander te zijn, om de ander te plagen en met hem te praten. Pablo was echt een leuk gezelschap, vooral voor Francis. Hij kon niet voor beter gezelschap wensen op het moment.
Het was leuk hoe Pablo reageerde op zijn aanraking. Hij kon voelen hoe zijn kaakspieren zich aanspanden onder enkel die lichte streling over zijn wang. Het was haast schattig hoe snel hij in verlegenheid werd getrokken. Dat was eigenlijk ook niet zo heel lastig sinds hij al verlegen van aard was maar toch was een leuk kenmerkje. Hij vroeg zich af hoe hij op andere aanrakingen zou reageren maar daar was het nu net iets te vroeg voor. Francis lachtte zachtjes toen Pablo zei dat zijn wang zachter was en liet zijn hand zakken. 'Dat is waar, mon ami.' zei hij terwijl hij met een soort huppelloopje begon te lopen. Hij had net iets teveel energie. De sigaret was ook mede de oorzaak van de plotselinge energie. Hij keek Pablo aan, glimlachte en was eigenlijk best verbaasd dat de jongen zo slordig was. Hij leek hem niet eens een slordige jongen. Hij had geen idee hoe het kwam. Vooroordelen ook weer... Net zoals mensen van hem altijd verwachtten dat hij een rustig persoon was. Mensen zagen hem vaak ook aan een bureau met een boel papieren en verder waren het alleen de kinderen die zijn ware hyperactieve aard zagen. Het was ook maar goed. Hij moest zijn titel natuurlijk wel hoog houden anders zouden ze verkeerd gaan denken over de andere LM's, zouden ze denken dat zij ook zo waren. Dat was natuurlijk niet wat Francis wou veroorzaken. Gelukkig kon hij nog altijd wel zichzelf blijven. Iets waar hij dolblij mee was. 'Oh, echt? Dat moet je dan maar afleren. Het is lastig om dingen terug te vinden in zulke troep.' Dat laatste wist hij zo niet want hij kon zich niet precies inbeelden hoe rommelig zijn kamer was. Vast een onopgemaakt bed, scheefstaande boeken op de planken en misschien wat vellen papier op zijn bureau. Het kon toch niet erger dan dat, of wel? Want als dat werkelijk kon, zou Francis zich nadat hij Pablo's kamer had gezien, opsluiten in zijn eigen kamer zodat hij even bij kon komen in de glorie en schoonheid van zijn nette kamertje.

Het was echt zijn geluksdag. Kreeg hij de kans om zichzelf voorschut te zetten voor de one and only Francis en dan moest hij dat ook nog blijven doen tijdens een excursie. Bovendien kon hij niets anders dan zichzelf irriteren aan de ander, wat hij eigenlijk niet wilde om bepaalde redenen. Hijzelf vond het ook niet fijn als mensen hem niet mochten, dus wat gaf hem dan het recht geven om anderen niet te mogen? Hij had het gewoon niet en daarom was het dom om het toch te doen. Hij kon niet ontkennen dat Francis een sympathieke gozer was, maar hij was gewoon zo… Zo… Hij wist nu wel dat hij schattig was! Dat had hij nu wel vaak genoeg laten blijken en daarbij durfde hij ook niet te twijfelen aan het feit dat de ander hem nooit als volwassen ging zien. Als ze elkaar ooit nog een keer tegen zouden komen… Echter betwijfelde hij dat wel nogal sterk.
Ook viel het niet te voorkomen dat hij een beetje begon te twijfelen aan de kwaliteiten van de ander. Hij was zo vaag als maar kon en die glimlach van de ander begon hem nu gewoon bang te maken. Kon hij wel een andere emotie tonen? Was er iets gebeurd waardoor hij alleen nog maar kon glimlachen? Hoewel hij niet wist of het erg was… Liever lachen dan huilen, toch? Nou was het ook zo dat de ander zijn aura overweldigend bleef en ergens maakte het hem bang en ergens… Tja, het moest er wel voor gezorgd hebben dat hij zich zo vreemd voelde soms. Dus het was gewoon zo… Vreemd en zo. Ja, wist hij veel. Dacht ook maar iets als smoesje omdat hij eerlijkgezegd niet echt wist wat het anders zou moeten zijn. Hij was en bleef maar een simpele ziel in alle opzichten.
Een nerveus lachje, gepaard met een even nerveuze grijns, kwam over zijn lippen bij het horen van de ander zijn woorden. ‘Ja…’ Wat een enthousiasme zeg. Hij kon het niet helpen dan enkel te denken: ”Goed gedaan, nu zit je nog langer met hem opgescheept.” Terwijl Francis eerder met hem opgescheept zat… En dat ook niet helemaal waar was kijkend naar het feit dat de ander hem ongelofelijk schattig vond en hem met alle liefde opving. Het waren voornamelijk de handelingen van de ander die hem kriegel maakten, kon er gewoon niet tegen. Er was iedere keer die stem in zijn hoofd de gewoon snauwde dat de man van hem af moest blijven, de viezerik. Terwijl een andere stem zei: laat hem toch en maak een goeie indruk. En dan was er ook nog die ene zielige stem op de achtergrond die heel voorzichtig ook zijn stem liet blijken: hij wil enkel vrienden zijn. Toch? Het was toch zo? Hij kon eigenlijk gewoon ophouden hiermee voordat hij nog in een gekkenhuis zou belanden door duizend en een stemmen in zijn hoofd die hem de gedachte gaven dat hij schizofreen was of zo.
Natuurlijk was het waar! Niets kon tippen aan zijn wang, helemaal niets. Dat was het zachtste ding in heel de geschiedenis… Nee, schapen waren zachter met hun wol. Hij hield van schapen, waren leuke beesten. Varkens waren ook wel leuk, maar hij had toch echt liever schapen. Misschien lag het ook aan zijn opvoeding dat hij die dieren had bestempeld als zijn lievelingen en het was eeuwig zonde dat hij er geen mee had kunnen nemen; anders had hij dat echt wel gedaan. Echter liepen die beesten uit eindelijk altijd in de weg en was dit niet echt een goede leefomgeving voor ze. Hij zou het arme dier maar moeten droppen in zijn kamer en het daar vrijwel de hele dag moeten laten staan omdat hijzelf moest werken en een schaap moeilijk mee kon doen in een gymles. Dat viel niet te ontkennen.
God, wat was de ander hyperactief. Nou, zijn broertje was ook altijd zo’n aapje geweest. Ging altijd aan hem hangen, kon niet stilzitten en vloog gewoon alle kanten op. En dat voor iemand die niet eens aanleg had voor de magie van zijn eigen geboorteplaneet. Het was erg knap hoor. Hij knipperde twee keer met zijn ogen, om zijn blik vervolgens op de blonde man te richtten. ‘O, maar dan ken je mijn troep nog niet,’ merkte hij met een bescheiden lachje op, ‘Ik vind altijd alles terug, let maar op. Als ik alles zou opruimen zou ik het juist niet meer terugvinden, gewoon omdat… Nou, ik vind het gewoon onhandig. Moet ik alles zo gaan zoeken. Bovendien: waarom zou je alles netjes in kasten gaan terugzetten als het ook op de grond of op je bed kan liggen?’ Dat was dan weer zijn mening die gewoon nergens opsloeg. Je kon het ook luiheid noemen, was nooit echt netjes geweest. Op zijn kamer slingerde werkelijk van alles en ondanks alle preken van zijn moeder was het altijd zo gebleven. Niet te vergeten dat hij ook altijd boos werd als zijn kamer, toen hij een nog kleinere Pablo was, opgeruimd was zonder aankondiging. Dan kon hij nooit wat terugvinden en daar kon hij niet zo goed tegen.

» Nee, het slaat nergens op. Ja, hij is zinloos. Sorry x')

Francis' stemming was al een half uur niet veranderd. Hij had nog steeds de stralende glimlach op zijn gezicht en de vrolijke aura om hem heen. Mensen waren altijd verrast over het feit dat hij nooit moe leek te worden van het glimlachen. Hij snapte die bewering niet helemaal. Kon je überhaupt moe worden van glimlachen? Goed, je kaakspieren konden wel vermoeid raken van het lachen maar de kramp was na een minuutje weer weg. Dat was als je het over het fysieke aspect had. Over het psychologische aspect: Je kon toch nooit teveel glimlachen? Het was iets natuurlijks, iets wat naar voren kwam als je vrolijk was of als je iets geweldigs was gebeurd. Je deed het niet geforceerd of met moeite want dat telde niet eens als glimlachen. Dat was gewoon een façade in Francis' ogen. Hij was dan ook vaak degene die het gelijk doorhad wanneer iemand zich niet goed voelde maar dit verborg. Al moest hij dan wel opletten en opletten was iets wat hij niet veel deed. Als hij dit wel degelijk deed, had hij allang gemerkt dat hij het Pablo onprettig maakte en had hij ook gemerkt dat Anna nooit van hem had gehouden, ook al beweerde hij dat ze dat wel degelijk moest doen want hij was nou eenmaal onweerstaanbaar.
Och Anna... Ze was werkelijk waar de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Haar prachtige blonde haar, haar helderblauwe ogen, haar mooi gevormde gezicht... Ook al viel hij nu meer op mannen, dat nam niet weg dat hij haar miste. Hij was dolverliefd op haar geweest, zo erg dat hij zelfs van een vulkaan zou springen als ze daarom vroeg. Hij had haar zoveel dingen gegeven, van bloemen tot chocolade tot zelfgeschreven liederen om haar te laten zien dat hij hoteldebotel van haar was, hopend dat zij ook verliefd op hem zou worden. Dat zou ze uiteindelijk wel doen, dacht hij. Hij was de geweldige Francis, componist van beroep en in leer bij één van de 7 machtigste magiërs in het universum. Meiden hielden toch van zo'n man?
Nou, helaas niet. Hij werd keihard afgewezen door de liefde van zijn leven. Oh, grâce Dieu, hoe lang het had gekost om er weer bovenop te komen... Hoe veel kroegen hij had bezocht, hoe veel drank hij naar binnen had geklokt... In die periode was er geen enkele vorm van een glimlach op zijn gezicht te vinden geweest en was de vrolijke aura om hem heen vervallen tot een droevige lugubere. Niemand had hem toen kunnen herkennen als Francis. Ze zouden haast denken dat het een tweelingbroer was die daar op de barkruk zat of zo, hoewel een tweelingbroer van hem vast en zeker ook zo hyperactief zou zijn. Godzijdank dat hij Alejandro had gehad in die tijd, zijn grootste steun, ook al koesterde hij nog wat wrok jegens hem door de stalkerige verliefdheid. Ja, Anna had hem een stalker genoemd, iets wat hij nooit had willen zijn maar het onopzettelijk toch was geweest. Het had zijn tere weke hartje pijn gedaan toen hij dat te horen had gekregen maar het had hem toch wel een lesje geleerd. Teveel aandacht was niet goed. Het maakte mensen bang en dat was nooit zijn bedoeling geweest, al deed hij het dagelijks nog steeds zonder het zelf te weten.
'Hmm, vreemd. Juist in een zooitje hoor je niks terug te kunnen vinden. Althans, dat ervaar ik zo. Ik word tierelier van rommel. Dan weet ik nooit waar ik moet zoeken en daarom duurde het uitnesten van Aidan's kamer zo lang. Grâce Dieu, wat een zooi had die vent gemaakt. Het was bureaucratie in zijn ergste vorm!' Hij zuchtte even diep en liep verder. Zijn blauwe ogen gingen zoekend rond. God, hij herkende deze gang niet. Het kwam hem op geen enkele manier bekend voor en de deuren leken zoveel op elkaar dat het gewoon onmogelijk was om in te schatten of er nou een lokaal achter zat. Waren ze nou echt verdwaald? Wat spannend!

Herpaderp.
Hopelijk heb je dr wat aan xD

PROFILE MAGICIAN