---

Het was wel alsof leerlingen warempel blind waren voor de regels en wetten die tegenwoordig golden op de school. Goed, sommige punten in het Regelement mochten dan wellicht overdreven streng zijn: het was broodnodig voor de opvoeding van het kind. Nors gefronsd staarde Savador neer op het rozeharige meisje. Het maakte niet uit of er nu gerend werd op de gangen of over het terreinpad dat vlak langs het kasteel liep, en waar normaal gesproken leerlingen met volle schooltassen zich nietsvermoedend naar de volgende les begaven, of leraren die een rustige wandeling aan het maken waren die eigenlijk viel in hun patrouilletijd. Er werd gewoon niet gerend op plaatsen waar veel andere mensen zich waagden. Dan gebeurden er dingen zoals dit, waar hij nu weer de dupe van moest zijn. Hij als leraar en Hoofdmeester had het buitengewoon druk met alles, en dan was het normaal dat je hem in het kasteel en erbuiten aan kon treffen in een haastige bui. Snellopen viel niet onder rennen, dus de fout lag niet bij hem. Zijn slangachtige ogen gleden even over zijn spullen die op de grond verspreid lagen. Zijn opengeslagen tas waaruit enkele mappen en documenten waren gegleden, zijn zakhorloge dat vlak bij de grasrand lag en enkele boeken die hij gebruikte als bronnen aan stof en kennis in zijn lessen Vuurmagie. Uiteindelijk bleef zijn blik op het meisje rusten, dat verdwaasd op de grond was beland en er bleef zitten alsof ze niet wist wat ze nu precies moest doen. Zover zijn geheugen terug kon reiken, dacht hij zich te herinneren dat dit Tsukimiya moest zijn. Aparte naam, en apart meisje. Halfbloeden ook; ze waren allemaal vreemd. Als ze dan al een halfbloed was. Het deed er niet toe. 'We zijn wel…' Savador kneep zijn ogen tot spleetjes, wat hem ietwat dreigend over kon laten komen. Alsof hij op het punt stond haar een flinke uitbrander te geven. Nog commentaar ook? Het was beter dat ze de verdere woorden van haar zin doorslikte. Tegenspraak dulde hij niet. 'Nee meneer,' luidde de reactie van het terughoudende meisje braafjes op zijn vraag. Met een enkele opgetrokken wenkbrauw keek Savador op haar neer en trok haar voorzichtig overeind. Geen ongewenste daden van plan, ongeacht haar jong- en fitheid en ze over het terrein snelde alsof haar geweten haar iets heel anders vertelde? Werkelijk. Dat viel nog te bezien. 'Dank je.' Hij gaf geen reactie op haar dankbetuiging, maar klopte in plaats daarvan zijn lange donkere mantel af waar enige kalk op was gaan zitten in zijn poging om overeind te blijven. Zwijgend keek hij toe hoe Tsukimiya zich lenig naar de grond toe boog om zijn spullen van de tegels te rapen en hem die vervolgens terug te geven. 'Ik had u echt niet gezien, meneer.' In stilte nam hij zijn spullen aan. 'Dat blijkt,' zei hij nors terwijl hij zorgvuldig al zijn papieren weer in zijn aktetas schoof. Hij stopte even midden in zijn handeling toen het meisje hem een tijdlang recht in de ogen bleef aankijken en vervolgens een vlugge blik over haar schouder wierp. 'Het spijt me echt meneer.' Dat wist hij zonet nog niet. 'Die horloge is toch niet kapot hoop ik?' Emotieloos keek Savador op van de kleine wijzerplaat van het zakhorloge. 'Enkel een paar krassen.' Het klonk alsof hij het lang niet zo erg vond. 'Dus verwacht ik spoedig een nieuwe van je te krijgen,' voegde hij er doodleuk aan toe terwijl hij de deksel van het zakhorloge dichtklapte, het klokje in de zak van zijn mantel opborg en een elegante houding aannam, zijn bleke hand daarbij tegen zijn heup geplaatst. 'Zo,' leek hij over te willen gaan op een ander onderwerp. Hij keek met een veelbetekenende blik op Tsukimiya neer. 'Waarvan de haast?' vroeg hij kalmpjes. 'Iets interessants gaande verderop?' Savador had haar heus wel zien kijken naar het terrein in de verte achter haar. En hij was zeker niet dom. 'Aangezien je naar eigen zeggen niets scabreus van plan bent, kan ik gerust de gelegenheid nemen om er even een kijkje te nemen, nietwaar?' Hij wilde al aanstalten maken zich in beweging te zetten en weg te benen, verder het terrein op, waar ongetwijfeld inderdaad nog een scabreus schouwspel gaande was. En dan zou hij niet al te blij zijn om het feit dat Tsukimiya spijtig genoeg glashard tegen hem had gelogen.

---

Als hij op zijn kantoor zat, prinsheerlijk onderuit gezakt in zijn fauteuil die hij op tijden recht voor het raam plaatste met een glas wijn en niets meer dan enkel de stilte en de rust om zich heen, zag hij zo vaak leerlingen over het buitenterrein rennen. Vlak langs de school en zonder enig rekening houdend met anderen die er kwamen voor hun rust. In hun plezier en vertier merkten de druktemakers hem nooit op. Het was als leerling met een hoog risicogehalte om iets fouts te doen, al was dit iets kleins, niet ongewoon om buiten af en toe een snelle blik te werpen naar de hoge ramen van het kantoor van de Hoofdmeester. Maar zelfs als ze zichzelf eraan herinnerden zagen ze vaak niet meer dan enkel een donkere schim achter de ruit, iets dat net zo goed meubilair kon zijn. Als een slang die zich doodstil hield kon hij ze wel zien, maar zij hem niet. Daarbij had hij ook een klein bronzen verrekijkertje om na te gaan wat er verderop op het terrein gaande was, en zijn zicht reikte dan tot helemaal aan de schoolpoort en het landweggetje erachter dat naar Oak's Field leidde. Ook Tsukimiya's daad had hij vanaf zijn kantoor in volle glorie kunnen aanschouwen. Maar het was niet zo dat hij om het minste of geringste zijn stoel uit kwam en naar de plaats van ontucht beende. Nee - uitputtelijk veel moeite deed hij vijf dagen in de week al voor die ondankbare pubers. In plaats daarvan bleef hij gewoon lui zitten en noteerde alle schandelijke daden op een notitieblokje, om de daders later hun welverdiende straf op te leggen. En was hij het niet die met haviksogen de school en het terrein afging, dan stond zijn trouwe slang Saethion wel paraat. Dat beest zag werkelijk alles. Leerlingen hadden vaak geen flauw idee hoe het mogelijk was dat hun Hoofdmeester achter al hun ondeugd kwam. Ogen in zijn rug, werd er vaak geconcludeerd. En gedeeltelijk was dat ook zo, figuurlijk gesproken. Maar hij bevond zich nu niet in zijn kantoor, zijn uitkijkpost, maar ongetwijfeld in de buurt van het onfatsoenlijke gebeuren zelf. Hier, bij een jong rozeharig meisje waarvan het hem flink kon ergeren dat iemand zo lief en onschuldig zo ook haar drang voor kattenkwaad had. Al zo moest hij nog zien of dat werkelijk zo het geval was. Tsukimiya schonk hem een half grijnsje toen hij haar mededeelde graag een nieuw zakhorloge te krijgen. Ze leek het niet eens erg te vinden, ondanks dat die dingen aardig wat konden kosten. Misschien zag ze het als een gelegenheid om haar leraar iets cadeau te doen. Een presentje waarvan hij al wist wat het was, maar dat terzijde. Direct toen Savador overging op een nieuw onderwerp, merkte hij dat Tsukimiya's gelaat iets leek te betrekken. Hij leek zich er niets van aan te trekken en wilde al in een vlot tempo wegbenen naar het grasveld verderop toen hij tegengehouden werd. 'Nee, wacht!' Abrupt stond hij stil en liet zijn norse blik even rusten op haar hand om zijn arm. Langzaam kropen zijn slangachtige ogen vervolgens weer omhoog naar haar gezicht. Met een vragende uitdrukking op zijn bleke gelaat ging Savador weer in zijn elegante houding staan en zette zijn armen kalmpjes in zijn zij. Iets dat ze tot nu toe toch achter had gehouden, wellicht? Hij fronsde even bij het zien van de verkleuring op haar wangen, maar focusde zich toen op haar woorden toen ze begon met haar verklaring. 'Het is niet...' Ze onderbrak haar woorden even met een zucht voor ze verderging; 'Dat is het niet meneer, niets scabreus. Gewoon jongens die ....' Savador trok zijn wenkbrauwen op. 'Ah gewoon de deurgang blokkeerden.' Achja, gewoon jongens die de deurgang blokkeerden. Dat was ook heel doodnormaal om te doen in de aanleiding om een harmonieuze, elkaar respecterende cohesie te vergen. 'Werkelijk?'
'Ze wouden niet aan de kant gaan dus.. euh misschien heb ik wel wat de hard gereageerd....,' voegde Tsukimiya er terughoudend aan toe. Ondanks de gebeurtenis voelde Savador een soort voldaanheid zich even meester van zich maken. Hij kreeg alles uit zijn leerlingen, op welke manier dan ook. Manipulatie, heette dat. Er waren maar een paar enkele ontuchtzaaiers die hij niet had weten te doorgronden, maar daar was het in de loop van de jaren ook bij gebleven. 'Daarom.. zijn ze nogal kwaad.' Ze zweeg weer, had kennelijk haar verhaal nu gedaan. En waande ze zich nu in een proces van lipbijten en vurig hopen op een kans om er goed vanaf te komen. Maar Savadors onvrede was op het moment te groot. Zijn blik was inmiddels roerloos gericht op een punt in de verte, waar het incident waarschijnlijk nog gaande was. Hoe zoiets weer had kunnen gebeuren. Het was spijtig, diep teleurstellend. Zonder er verder ook maar een woord aan te verspillen, pakte hij Tsukimiya opeens bij haar arm en trok haar met lichte dwang mee in zijn vlotte benende pas. Recht vooruit over het grasveld, waar het ook mocht zijn. Maar in de verte zag hij al gauw een paar jongemannen opdoemen. Grote jongens met bloedneuzen, woedend en vluchtend terwijl ze de felle aanvalspogingen van een raaf probeerden te ontwijken. Op een paar meter afstand liet Savador Tsukimiya weer los en bekeek het tafereel even fronsend vanaf de zijlijn. Het had humoristisch kunnen zijn als hij zich niet zo dwars had gevoeld. Hij hief in doodse kalmte uiteindelijk een bleke geklauwde hand op. Het was in eerste instantie niet duidelijk wat hij deed, maar toen er wazige rookslierten tussen de grassprieten omhoog kringelden en de jongens een vreemd dansje leken op te voeren terwijl ze pijnkreetjes slaakten, was het duidelijk dat hij zijn vuurmagie in het spelletje gooide. 'Wordt het wellicht iets te heet onder de voeten?' vroeg de Hoofdmeester spottend, al droop de ondertoon in zijn bittere stem van haat en nijd. Het volgende moment kneep hij zijn hand tot een vuist, waardoor de hitte werd weggedreven maar op hetzelfde ogenblik vreemd gevormde schaduwen uit de grond omhoog schoten. Schimmen waarin voor de slachtoffers de akeligste dingen in waren te zien, en die werden aangedreven tot angstkreten en gehuil die nergens vandaan leken te komen. Deze schaduwen bogen zich over de jongens heen om hun uitweg nu als het ware te blokkeren. 'Laat dit een duidelijke les voor jullie zijn.' Savador moest zijn woedend sissende woorden even onderbreken voor een nieuwe ademteug. Zijn ademhaling klonk zwaar, en ondanks dat hij zich tamelijk kalm hield oogde zijn uitdrukking verwilderd. Zijn jeugd was zo zwart als de nacht geweest, met het gepest en getreiter op school en erna. Iedere dag opnieuw en iedere dag steeds een graadje erger. Het was niet goed als je als zesjarig kind galgen om je klasgenootjes tekende. Het had zijn kinderjaren en zijn persoonlijkheid verpest, het had hem gemaakt tot een directe tegenstelling van wat hij vroeger was. Lief, vriendelijk en behulpzaam. Hij had er een uitzonderlijke hekel aan. 'Je hoort geen dames te krenken. En nu wegwezen voor ik echt mijn limiet overschrijdt!' De schaduwen zonken als een paarszwarte substantie in de grond om de stoere kerels over het terrein ver weg te jagen en uiteindelijk uit het zicht te laten verdwijnen. Gejaagd ademend bleef Savador nog een lang moment staren naar het punt waar de jongens waren verdwenen voor hij uiteindelijk zijn hand weer liet zakken. Langzaam draaide hij zijn hoofd richting Tsukimiya en staarde in de stilte wat triest op haar neer. Alsof hij wilde beduiden dat het niet veel anders voor hem zou zijn als ze haar ongetwijfelde haat of angst jegens hem voort zou zetten, ondanks de inspanning en de moeite die hij in de goede zeldzame daden die hij heus wel had stak. Toch wel te gewend aan de altijd terugkerende afkeer voor hem, wat hij ook deed. Uiteindelijk scheurde hij zijn blik van haar los en draaide zich om. Om traag terug naar het kasteel te lopen en haar van de opluchting te laten genieten. Straf zou hij haar niet geven - hij wist als geen ander hoe het was en het was enkel pure verdediging geweest. Hij had hier zijn plicht gedaan, die jongens zouden voorlopig wel uit haar buurt blijven en er hoefde verder niets gezegd te worden als het toch niet gemeend was.

---

Dat het meisje uiteindelijk toch tegen hem bleek te hebben gelogen, teisterde hem niet zo. Het was meer het feit om weer herinnerd te worden aan zijn eigen jeugd. De oneindigende dagen aan gekwel en gekeet. Hoe hij voor de klas werd gedwongen als de meester even het lokaal uit was, zijn kleren uit moest doen en naakt voor het bord moest staan om zich te laten vernederen. Zijn lunch waar moeder zoveel van haar liefde en zorg in had gestoken tijdens het maken ervan, maar waar hij nooit een hap van had kunnen genieten zonder dat het werd bespuugd of dat het door een klasgenoot meteen in de vuilnisbak gemikt werd. De verontrusting en de innerlijke pijn als krassen op zijn ziel wanneer hij per toeval, nu als volwassen man, langs het schoolplein liep van de basisschool op Shadra waar het allemaal begonnen was, waar hij werd vastgebonden aan het klimrek en van alle kanten werd bespoten door waterpistolen van klasgenootjes en opgestookte kinderen uit de buurt. En moeder die een lange tijd van niets had geweten, omdat hij als zorgzaam jongetje dat hij was geweest niet gewild had dat zijn ouders door hem en zijn situatie in een depressie belandden. Uiteindelijk kon hij het niet langer meer verborgen houden. Natuurlijk niet, als kind van nog geen tien. Hoe kon je zo jong al leven met zulke drieste gebeurtenissen? Op de dag dat hij het niet langer meer aankon had hij gehuild om het binnenste leed wat los te kunnen laten. Maar het zat al zo diep en groot in hem genesteld dat hij nooit meer hetzelfde kind was. En omdat het zo'n grote impact had gehad, leek hij nooit genoeg tranen te hebben gehad. Een ander kind kreeg een verhaaltje of warme melk voor het slapengaan. Hij kreeg een geruststellend stuk op de harp gespeeld door moeder om zijn tranen te minderen en hem in slaap te sussen. Dat muziekstuk - de melodie aan zachte klanken die hem deden denken alsof hij bij een vredelievende waterval zat, met enkel hij, moeder, de zon en de rust en de stilte, waar de harde realiteit hem onbekend was. Dat zou hij nooit meer vergeten. En het bracht hem in een staat van totale eenzaamheid, omdat zijn ouders niet lang erna te overlijden kwamen en hij er helemaal alleen voor kwam te staan. Het was juist die reden waarom hij nu gejaagd ademend zijn woede en adrenaline moest beheersen, om niet de jongens achterna te gaan en ze tot pulp te slaan. Niet alleen voor zijn eigen lot, maar ook voor dat voor Tsukimiya. Maar dat zou enkel en alleen maar meer haat jegens hem aanwakkeren, dus bleef hij zwaar hijgend staan. Spijtig dat hij na al die jaren van gekwel en vernedering nog zijn verdiende rust niet kon vinden, want hier leek het spelletje gewoon verder te gaan. Hem zoveel vernederen als maar mogelijk was, ondanks dat hij hier én leraar én directeur van de school was. Ook het feit dat hij opvolger was en vroeg of laat in de voetsporen van de Legendarische Magiër van Shadra zou treden deed er kennelijk niet toe. Op een dag zouden ze hem dankbaar zijn als hij hun prille leventjes liet leven door de balans te houden tussen de elementen in de volgende generatie Legendarische Magiërs. Maar ze dachten niet vooruit. Wie anders behalve hij deed dat hier nog wel? Savador nam een poging zich te ontspannen door zijn hijgen te minderen met een lange uitademing. Hij voelde hoe Tsukimiya hem bekeek, waarschijnlijk verbaasd omdat zijn meer genegen kant als het ware zo goed als dood was, en enkel tevoorschijn kwam op de zeldzaamste momenten. And there you had it. Ze mocht haar gang gaan en deze handeling zwartmaken door het in verdraaide leugens en roddels door de school te verspreiden, zoiets zou uiteindelijk toch wel gebeuren. In de ogen van zijn leerlingen kon hij niets goed doen en zou hij dat nooit kunnen ook. Waarom zou zij anders zijn? Hij kende het meisje niet en zij kende hem niet. Daarbij was ze een leerlinge die de hele dag tussen het gesmoes en geroddel over hem zat, binnen de kortste keren ongetwijfeld ook gehersenspoeld om hem dood te wensen. Zijn enkele blik op haar moest deze pijn duidelijk maken, maar wat maakte het verder ook nog uit. Langzaam draaide hij zich om en begon weg te lopen. Hij had hier niets meer te zoeken. Hij zou teruggaan naar zijn kantoor en zich daar opsluiten zodat niemand last van hem had, dat zou hij doen. Vreemd hoe alles altijd zo moest lopen. Hij voelde zich ook zo verward.
'Wacht, Master Savador!' Hij volgde haar verzoek niet direct op, maar minderde eerst zijn pas om uiteindelijk met een licht hangend hoofd stil te blijven staan. 'Euhm..' Vanuit zijn ooghoeken zag hij Tsukimiya naast zich verschijnen, en hief even zijn hoofd op om haar zijdelings voorzichtig aan te kijken. 'Bedankt...' Zwakjes krulden zijn mondhoeken om. Tot een glimlachje dat nauwelijks zichtbaar was, maar enfin. Het was in ieder geval een glimlach. 'Graag gedaan,' reageerde hij er ietwat twijfelend op terwijl hij wat wezenloos met een hand over een mouw streek, niet gewend aan het feit dat iemand zijn dankbetuiging voor de verandering eens een keer echt leek te menen. Zwijgend wendde hij zijn hoofd weer af en begon langzaam verder te lopen. Veel meer dan dat zou het meisje hem waarschijnlijk toch niet meer te zeggen hebben. Misschien was het ook maar beter om haar met rust te laten voor hij met haar alleen werd gezien en hij morgen achter zijn rug om dingen opving dat hij weer de pedo had uitgehangen. 'U..' Hij leek even te aarzelen, maar stopte uiteindelijk weer even, en wierp Tsukimiya over zijn schouder een vragende blik toe. 'U ziet er nogal moe uit. Als u wilt kan ik meegaan tot uw kantoor...' Vanuit zijn ooghoeken richtte hij zijn blik even op het gras terwijl hij bedenkelijk zijn handen tegen zijn heupen plaatste, deels ook een beetje verrast. 'En als euh...het te lastig word kan u op mij steunen.' Met een warme glimlach die als de zon tijdens een fikse regenbui doorbrak op zijn belek gelaat richtte hij zijn blik weer naar haar op. 'Dat is erg attent van je, duifje, maar vrouwelijke schouders zijn niet gemaakt om onachtzaam gebruik van te maken,' sprak hij kalm.
'Al daarentegen..' Hij wisselde even van been om zijn gewicht op te laten steunen, met de bedenkelijke uitdrukking die weer even terugkeerde. '.. Zou ik het beslist aangenaam vinden om wat gezelschap te hebben voor ik weer aan het werk moet.' Savador schonk haar opnieuw een klein glimlachje, ergens opgelucht over het feit dat hij niet bang hoefde te zijn niet geaccepteerd te worden. Minder bang, althans. Ze zou het immers niet vragen als ze er tegenstrijdig over dacht, wel dan? Hij hoopte erop, te doodvermoeid om uiteindelijk toch weer de zogenaamde aanstichter te zijn. Afwachtend maar alles behalve ongeduldig keek hij Tsukimiya aan, want de keuze was verder aan haar of ze werkelijk mee wilde gaan of niet.

---

De meeste leerlingen die hier op de school rondliepen, hadden met het foute beeld van hem te kampen dat hij alleen maar een slechte kant had, gemeen was en niets liever deed dan het zijn leerlingen zo moeilijk mogelijk maken. Zo af en toe, gedeeltelijk waar. Maar dat hadden ze dan toch echt aan zichzelf te danken. De meesten namen niet eens de moeite om hem beter te leren kennen of meer over hem te weten te komen, desondanks het feit dat hij in zijn geheel toch een vrij mysterieuze verschijning was. Niet iedere standaard man liep rond in een lange zwarte mantel, had lange gracieuze lokken en slangenogen die behalve angstaanjagend ook de neiging konden opwekken om de geheimzinnige ziel erachter uit te pluzien. Anders dan bij andere mannen, die er wat normaler en doorsnee uit zagen. Iedere andere jongen of man dan jij is onbijzonder, had zijn moeder weleens gezegd. Misschien ook om hem wat meer te bemoedigen dat het helemaal niet zo vreemd was als hij wat anders was, juist om de speciale uiterlijke eigenschappen die hij had. Maar nu hij volwassen was wist hij dat moeder gelijk had. Er was inderdaad weinig bijzonders aan de andere mannen die hij kende. Die gedachte werd waarschijnlijk aangedreven door zijn hooghartigheid, maar hij bleef zich hoe dan ook stevig vasthaken aan de conclusie dat al die anderen het enkel van hun jonge leeftijd hadden, en niets anders. Geen warme persoonlijkheid waar menig vrouwenhart sneller van ging kloppen, en ook niet helemaal de juiste charmes en bescheiden manieren. Uitschot. Had hij even geluk dat hij dat wel had, al dan wel diep genesteld onder zijn harde masker van striktheid en typisch Shadraans pessimisme. Het was vaak niet helemaal zijn bedoeling om die zachte kant bloot te leggen, maar hij was zo nu eenmaal opgevoed. Dit waren oude overblijfselen van hoe hij eerst was. Tsukimiya leek er eveneens very pleased door te zijn, merkend aan de wat verlegen glimlach die hij terug kreeg geschonken. En daar was hij des te dankbaarder over. 'Oke, lijkt me leuk, ik volg u,' stemde het rozeharige meisje er glimlachend mee in, en Savador draaide zijn lichaam een kwartslag met de intentie om haar eigenlijk eerst voor te gaan. Dames voor. Uiteindelijk nam hij toch maar de leiding voor het geval ze niet goed de weg wist, al hield hij zo nu en dan wel even voor haar zijn pas in om hem bij te kunnen houden. 'Care for a cup of tea?' vroeg hij op een vriendelijke toon terwijl hij met ruisende mantel door de gangen beende, al keek hij Tsukimiya daarbij niet aan en liep in plaats daarvan stevig door. Hij wist niet of ze Shadraans sprak of kon verstaan, en dan ook nog enige kennis had over het Noord-Shadraanse dialect dat over het algemeen wat moeilijker was dan alle andere Shadraanse streekdialecten bij elkaar omdat het accent daarvan zo duur klonk dat sommige woorden snel of gewoon onverstaanbaar werden uitgesproken. Hij verwachtte er ook niet echt antwoord op. Al was het wel humoristisch om niet-Shadranen Shadraans te horen spreken. Het was meer een poging om de situatie wat aangenaam te houden. Bij de deur van het kantoor van de Hoofdmeester aangekomen hield Savador halt en rommelde even aan de deurknop en de sleutelbos om het van het slot te draaien. 'Normaliter krijg ik vrijwel nooit leerlingen zonder reden over de vloer,' vertelde hij zacht terwijl hij nog steeds geconcentreerd bezig was met de deur. 'Overdag heb ik enkel mijn slang die er geen bezwaar tegen heeft om me gezelschap te houden.' Met een droge klik sprong de deur van het slot. Zwijgzaam zwaaide Savador de deur open en draaide zijn lichaam naar Tsukimiya toe om kalm op haar neer te kijken. En haar als de dame die ze was allereerst voor te laten, uiteraard. 'Voel je welkom,' zei hij zacht terwijl hij intussen naast de deuropening bleef staan om de deur voor haar open te houden.

- Vond het niet fluttig hur

---

In een licht gevoel van vreugde wilde Savador al aanstalten maken om de school te betreden, maar bleef halverwege even wachten toen Tsukimiya's raaf aan kwam vliegen. Althans, hij veronderstelde dat het haar raaf was. Hij wachtte geduldig tot ze weer afscheid van het dier nam en begeleidde haar vervolgens naar zijn kantoor. Het meisje knikte jofel op zijn oppering in het Shadraans. Hij wierp haar over zijn schouder een genegen glimlachje toe terwijl hij verder door de gangen beende. Aangekomen bij zijn kantoor kwam hij uiteindelijk voor de deur tot stilstand. 'Euh...nou dan heb ik geluk dat er geen rede voor mij is,' klonk Tsukimiya's reactie op zijn opmerking, gevolgd door een lichte verkleuring op haar wangen. Redelijk zichtbaar, maar hij was druk bezig in een proces om alle sleutels aan de bos af te gaan en te hopen dat het de juiste was om op haar te letten. 'Wel ik vind het ook helemaal niet erg, het lijkt me nog best gezellig,' kennelijk meende ze wat ze zei, want de vriendelijkheid in haar stem klonk gemeend. Voor heel even haalde Savador zijn aandacht van de deur af om het meisje glimlachend een snelle zijdelingse blik toe te werpen. Meestal wist hij het direct als iemand een valse houding aannam die niet samenging met de eigenlijke emoties erachter, of wanneer iemand een glimlach forceerde. Mensen werden dan opdringerig, hielden hun hoofd niet erbij en glimlachten je enkel breed toe terwijl ze in hun hoofd zochten naar een mogelijke uitweg. Spijtig hoe menig mens je zo voor de gek kon houden. Maar bij Tsukimiya leek dit niet het geval te zijn. Sterker nog, het leek haar 'best gezellig'. Wie van de leerlingen vond het tegenwoordig nog best gezellig om langs hem te moeten komen? Vrijwel niemand. Ze zagen hem liever dood inzakken in zijn stoel dan dat ze één volle minuut samen met hem in één kamer zaten. Kalmpjes stapte Savador opzij om Tsukimiya netjes voor te laten nadat de deur van het slot was gesprongen. Pas toen ze binnen was liep hij haar in stilte achterna en trok zacht de deur achter zich dicht. Zijn kantoor was geen kamer vol marteltuigen, met bloedsporen en mensenschedels op de vensterbank, zeker niet. Het oogde groots, duur maar zakelijk en daarbij vrij normaal. De vloer werd besierd met een groot Shadraans tapijt, net iets over het midden van de kamer stond een ouderwets eikenhouten bureau en langs de wanden stonden kasten die tot het plafond reikten, vol met boeken. Hij was een intelligent persoon en las in zijn vrij tijd graag om meer kennis op te doen over de Shadraanse duistere magie, zoals hij altijd al graag gedaan had. Vandaar dat hij als student al behoorlijk bedreven was geweest. Aan het plafond hing een middelgrote kroonluchter met sereen flakkerende kaarsen, en in de muur was een schouw met een haard die momenteel gedoofd was. Verder was het geordend en overzichtelijk, met gouden kandelaars hier en daar om de hoeken van de kamer die bij het aanbreken van de nacht nogal schimmig werden bij te lichten. Al bijna drie jaar zijn persoonlijke werkruimte sinds het vertrek van het vorige schoolhoofd, Miss Madeline - en dat wilde hij voorlopig graag zo houden. Twee banen betekende zwoegen en zweten en een hoop stress, maar het was een feit dat het hem een rijk man had gemaakt. Spoedig ging hij van zijn ouderlijk huis naar een ruime villa op Shadra, waar hij een tuin had die bijna zo groot was als het halve schoolterrein, vijf slaapkamers en een grote serre. Als alles geregeld was met de makelaar. Hij wilde zijn kinderen op laten groeien in een ruime omgeving.
Normaal gesproken gaf hij zijn toestemming aan de gast om plaats te nemen, maar Tsukimiya bood zichzelf al een stoel aan. Niet dat hij het nu zo erg vond, maar zo hoorde het eigenlijk niet. Hij liet het maar begaan en schonk haar een glimlachje in het voorbijgaan. In stilte streek hij wat documenten en overige papieren op zijn bureau bij elkaar om ze te ordenen in een net stapeltje dat hij even op de grond plaatste. Het deed hem goed te zien dat Tsukimiya wel over fatsoen leek te beschikken door dat in haar houding te bewijzen. Kaarsrecht, en haar kin ietsjes opgeheven. Het feit uitstralend dat ze een jonge vrouw was, en dat was wel degelijk iets om trots op te zijn. Langzaam draaide Savador zich om en liep naar een bijtafeltje vlakbij het grote raam om een waterkoker aan te zetten. Terwijl hij het water liet borrelen plaatste hij een hand tegen zijn heup en staarde in gedachten verzonken naar buiten.
'Saethion,' mompelde hij zacht hardop, niet echt bewust dat hij in zichzelf praatte. De slang moest zich daar ergens op het schoolterrein bevinden, jagend op alles dat hij te pakken kreeg. Om vervolgens pas tegen de avond terug te keren en zich voldaan voor de haard op te krullen. Maar dat was vandaag niet genoodzaakt, want tegen zijn verwachtingen in had hij al waardig gezelschap gevonden. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door een luide klik, en liet zijn blik even rusten op de inmiddels stomende waterkoker. Hij kon het natuurlijk ook met de hand doen - vuurmagie was immers het vak dat hij gaf. Er zat echter wel het nadeel aan vast dat het langer duurde om het op traditionele wijze te verwarmen, dus deed hij het voor nu liever op deze manier. Voorzichtig goot hij het kokend hete water over. Het aanmaken tot thee gebeurde niet met doodgewone theezakjes, nee. Het was geen puur Shadraanse thee zonder de kruiden er zelf met de hand aan toe te voegen. Met een gastvrije uitdrukking op zijn gelaat kwam Savador even later terug met twee dampende theeglazen, eentje gewikkeld in een theewarmer van zachte stof. Deels met reden dat Tsukimiya haar vingers niet zou verbranden. 'Het hier is best gezellig,' werd hem gecomplimenteerd. Zijn mondhoeken krulden even om tot een klein glimlachje. 'Dank je. Pas op, het is heet.' Met beleid zette hij de twee glazen neer op zijn bureau, en kwam met een hand tegen zijn rugholte gedrukt weer overeind. 'Zou je er iets in willen, wellicht?
Suiker, kaneel?' Automatisch gingen zijn slangachtige ogen al de spullen af die op het bijtafeltje stonden om na te gaan of hij überhaupt nog enige smaakmakers had. Hij kreeg zo weinig bezoek dat hij niet altijd over de juiste dranken beschikte om in hartelijkheid aan te bieden.