Hij deelde wat uit, schreef wat op het bord. De dagelijkse bezigheden, alleen nu in een ergerlijke vorm van een extra les die buiten schooltijd viel en waarin hij dus zijn tijd verspilde aan meestal de meest achteloze leerlingen die in zijn lessen niet opletten en dus wel het beetje meer aandacht te besteden aan de lesstof nodig hadden. En in die tijd had hij al lang op zijn kantoor kunnen zitten met een glas wijn, Saethion over zijn schoot en onderuitgezakt in zijn bureaustoel, bijkomend van weer een lange slopende dag vol aandachtvragende tieners en brutale relschoppers. In zulke bijlessen die voor iedereen toegankelijk waren, en juist vooral voor degenen die het écht nodig hadden, kwamen nauwelijks praktijkopdrachten aan bod. Practicums werden meestal gezamenlijk en met de rest van de groep gedaan in de normale lestijd, zodat niemand verder of achter raakte met de stof. Want die was pittig. Niet helemaal in zijn geval, vanzelfsprekend. Gaf hem op een willekeurig moment een toets met open en gesloten vragen op het vlak van vuurmagie voor zijn neus, en hij kon er na het snel en soepel ingevuld te hebben een dikke voldoende mee halen. Daarom was hij er tenslotte ook leraar in. Maar ook hij moest toegeven dat het hoofdstuk dat nu behandeld werd één van de moeilijksten uit het boek was, en bijles was hierin dus geen al te vreemd voorval.
Savador zat iets achterover gezakt achter de eikenhouten lerarentafel, zijn schrijfveer die hij vlak bij zijn slaap hield zacht op en neer wippend uit verveling en af en toe een blik werpend op de tikkende klok boven de deur. Nog minstens vijfenveertig minuten; de les was immers ook maar pas begonnen. De enkele leerlingen die op waren komen dagen had hij aan het werk gezet en ze het verzoek meegeleverd om het te vragen als er iets is, en niet klakkeloos naar de volgende opdracht te gaan. Niet dat hij nu zo'n zin had in een hele uitleg te geven. Half fluisterend om de concentratie van de andere leerlingen niet te verstoren. Een paar meisjes, enkele jongens uit de hogere klassen. Allemaal zaten ze diep in gedachten verzonken over hun tafels gebogen, hun gezicht verborgen achter strengen goud of bruin haar, een lichte frons van het nadenken tussen hun wenkbrauwen. Verder was het doodstil. Een stilte die na de vijf minuten van de les eigenlijk al geheerst had, want niemand van deze jongelui leek er iets om te voelen om een confrontatie met hem aan te knopen. Kennelijk hadden ook zij stuk voor stuk die horrorverhaaltjes over hem gehoord. Roddels, zo labelleerde hij ze liever. Zacht haalde Savador zijn neus op en sloeg zijn armen in een langzame beweging over elkaar terwijl hij een wat rechtere houding aannam. Bijles betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan zitten en toekijken, hier en daar een vraagje beantwoorden, en vervolgens weer zitten en toekijken tot het eind van de les. Tenzij er een leerling was die echt in de knoop zat met iets van de stof; dan volgde er een uitgebreide uitleg voor de klas, met strenge blik en half gespreidde handen, hier en daar iets aanwijzend op het bord. Tot nu toe was dat nog niet het geval, en dus had hij de neiging om half weg te doezelen. Niet omdat hij er nu zo achteloos over was, maar omdat hij - in tegenstelling tot sommige leerlingen met uitval of leraren met een verkort rooster - er al een hele dag op had zitten, iedere lange dag opnieuw. Toch bleef hij altijd alert achter zijn bureau zitten, met een scherpe adelaarsblik die je direct weer aan het werk deed zetten als je even van je boek opkeek.
Savador had zich aangezet tot een wezenloze bezigheid door de pluisjes van zijn lichtpaarse overhemd te plukken toen de eeuwig lijkende stilte verbroken werd door een zacht geklop op de deur. Hij was juist bij de kaarsrechte manchetten om zijn polsen gekomen. 'Binnen,' kondigde hij met zijn bittere stem zijn toestemming aan, zonder daarbij zijn geconcentreerde blik van de donkere manchetknopen af te scheuren.

~Frblwbwlbwaaa

Op het moment dat hij het zachte gekraak van de oude deur hoorde liet Savador zijn manchetten voor wat ze waren en schoof een hand langs zijn voorhoofd tussen zijn lange lokken. Langs zijn hand keken zijn slangachtige ogen moe op naar de onbekende gast. Althans, onbekend. In de bedeesde leerling die iets over tijd was kon hij niemand minder dan June herkennen. Een meisje uit de vijfde klas, onder andere één van zijn mentorleerlingen, en iemand onder de leerlingen die hij een lange tijd niet of nauwelijks gezien had. Maar nu hij erover nadacht was ze wel bijna altijd aanwezig geweest in zijn lessen. Misschien werden ze gewoon te weinig geconfronteerd dat hij op het eerste ogenblik even moest fronsen en gedwongen was terug te halen wat voor karakter dit meisje ook al weer vormde. Het was ook een klinkklaar feit dat hij zich bars en snauwend door de gangen begaf, zijn benende passen haastig om zo snel uit die jeugdige menigte te komen en zijn veilige kantoor op te zoeken waar niemand het ook maar vrijwillig overweegde om hem op te komen zoeken. Op de lange brede gang die naar zijn kantoor leidde en de etage zelf durfden de meeste leerlingen zich al niet te vertonen. Niet zonder risico's. Daarom was hij wat eenzaam, afstandelijk, en liepen de leerlingen die normaliter zijn aandacht konden trekken hem zwijgend aan zijn neus voorbij. Overdag was hij gewoon te afgepeigerd om op iedereen te gaan zitten letten.
De enkele leerlingen die al druk aan het werk waren keken even kort op bij June's binnenkomst, lieten hun blik vervolgens weer naar hun opengeslagen boek afdwalen om ijverig verder te schrijven. Savador ontving het timide ogende meisje in een schuine positie in zijn stoel, met een elleboog op één van de armleuningen en een aantal ondersteunende vingers over zijn ingevallen wang. De starende blik mocht er natuurlijk niet aan ontbreken, afwachtend hoe het kind zich zou excuseren voor die tien minuten absentie, al had ze zich hier nog niet eerder in zijn bijles vertoond. Het maakte volgens hem geen Medusa uit, want te laat was te laat.
Hij bleef June roerloos aanstaren, trok zijn wenkbrauwen even op bij het opmerken van de blos op haar wangen. Dit meisje was wel heel erg verlegen. Alsof ze tot een zelfbemoediging kwam zette ze uiteindelijk haar handen op zijn bureau, beet op haar lip en sprak zachtjes; 'Master....ik heb toch besloten om de bijles te komen volgen, omdat het toch niet zo goed gaat..' Toen ze uitgesproken was gleed haar blik even over hem heen. Verachtend of geringschattend, hij kon het niet helemaal opvatten. Maar Savador was er heilig van overtuigd dat het uit niets anders dan pure haat moest zijn, net zoals het geval was met al die anderen. Hoeveel tijd en moeite hij er ook in stak om ze te stimuleren, ze alles bij te brengen wat hij wist qua kennis - niets leek die diepe haat ook maar een beetje te kunnen wegnemen. Want vanuit dat opzicht keek bijna geen enkele leerling. Daar waren ze nog te jong en te koppig voor. Volgens hem. 'Werkelijk,' reageerde Savador kalmpjes, zijn stem half gesmoord door zijn hand tegen zijn wang. 'Ik weet niet of u het misschien ook wel beter voor me vind om de bijles bij te wonen...?' vroeg June vervolgens voorzichtig. Savador was inmiddels onder een zacht onderdrukt gekreun uit zijn stoel omhoog gekomen, een hand tegen zijn brandende rugholte gedrukt. Hij leek meer bezig te zijn met het bij elkaar verzamelen van papieren dan met June's vraag, maar het bleek uiteindelijk toch dat hij haar heus wel verstaan had. 'Uiteraard,' zei hij nadat hij uit een voorzichtig gebukte positie overeind kwam om een papier op te rapen. Hij keek even bedachtzaam op het blaadje. 'Je bent nu niet bepaald.. een genie in mijn lessen. Daarbij ben je tien minuten te laat.' Hij zweeg een klein momentje. 'Spijtig,' voegde hij er op een zacht, bijna betreurenswaardig toontje aan toe, zijn blik bijna zielig. Hij liet de hand met het papier zakken, keek June even aan. Savador scheurde zijn blik vervolgens van haar los en liep om zijn bureau heen om verder de klas in te lopen. 'Neem even plaats,' opperde hij terwijl hij het stapeltje papieren in zijn handen op de hoek van één van de willekeurige tafels vooraan legde. 'Hier zijn je papieren. Begrippenlijsten, teksten, oefenexamens. Heb je je boek meegenomen?' Hij streek met een bleke hand de lange sluike lokken die donker afstaken tegen zijn lichte overhemd achter een schouder nadat hij alle benodigde spullen op June's tafeltje had gelegd. Savador wierp haar een korte vragende blik toe. Als het niet het geval was had hij nog een eigen exemplaar liggen, al leende hij dat niet graag aan onvoorzichtige en achteloze leerlingen uit.

- Of course

Bij een nog vrij willekeurig tafeltje maakte hij zijn handen vrij aan opdrachten, begrippenlijsten en schema's. June was stilletjes achter hem aangelopen en stond nu zwijgend schuin achter hem. Savador wierp haar een korte blik toe bij zijn vraag. Hij voelde er eigenlijk weinig voor om zijn boek terug te krijgen met krassen over de kaft, ezelsoren en kleine scheurtjes in de pagina's. 'Oh ja..,' klonk June's zachte reactie. Het meisje tilde vervolgens haar tas op om er verwoed in te gaan rommelen. Ah, ze had het kennelijk zelf bij. Voldaan nam Savador een nonchalante houding aan waarbij hij een hand tegen zijn heup zette, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld tot een nauwelijks zichtbaar glimlachje. Fijn, kon hij zijn eigen boek gewoon behouden. Was ook handiger tijdens een eventuele uitleg. Zijn geduld werd echter geprikkeld naarmate het langer duurde, waardoor zich geleidelijk aan een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen vormde. Had ze haar boek nu bij of niet? Na nog een poosje zoeken haalde June het ding uiteindelijk met een rood hoofd tevoorschijn en legde het neer op de hoek van haar tafel. Ze nam het initiatief om direct even door te bladeren naar de juiste pagina. June richtte haar blik weer tot hem.
'Euhm..wat...wat moet ik m-maken, Master?' Bij Medusa, over terughoudendheid gesproken. Savador trok lichtelijk zijn wenkbrauwen op, staarde een tijdje op het timide meisje neer. Zijn bleke wijsvinger tikte een keer op haar opengeslagen boek. 'Opdracht vijfendertig tot en met veertig,' luidde zijn antwoord kortaf. Hij trok één van de papieren vervolgens onder de andere spullen op haar tafeltje vandaan en legde het voor haar neus. 'En dit opgavenvel,' voegde hij eraan toe. 'Als je vragen hebt, vinger omhoog.' Kalmpjes beende Savador bij June's tafel weg om zich terug voor de klas op te stellen. Daar las hij in stilte verder in een opengeslagen boek op zijn bureau, sloeg af en toe onder zacht geritsel een vergeelde bladzijde om. Tien minuten bleef hij zo even doorlezen. Tot hij na een tijdje besloot op te staan, met zachte passen naar de deur te lopen en het lokaal te verlaten. Niet veel later kwam hij terug met een dampende kop koffie. Niet dat hij er nu zo dol op was. Hij dronk liever thee - maar die was op en zo ook de wijn. Het betekende dat hij een heel weekend door moest brengen zonder de rode alcoholische drank. En daar baalde hij flink van. Verveeld liep Savador langzaam door het lokaal, geluidloos lurkend aan zijn mok. Hier en daar bleef hij even stilstaan, liep vervolgens weer verder. Legde een bladwijzer tussen de pagina's van zijn boek, kalkte nog iets van de stof van dit hoofdstuk op het ouderwetse bord. Meh. Bijles was slaapverwekkend. Nooit had hij echt veel te doen. Zodra hij zijn leerlingen aan het werk zette was het stil en bleef het in veel gevallen vaak ook stil. En de tijd kroop intussen maar traag vooruit. Met de koffiemok aan zijn smalle lippen maakte Savador het halve rondje om zijn bureau af door uiteindelijk langzaam naar het raam toe te lopen. Daar bleef hij in voorovergebogen positie naar buiten loeren terwijl hij achter traagjes de onderkant van zijn overhemd onder zijn riem stopte. Zijn bovenlichaam naar voren geheld, zijn ene voet langs de andere leunend en een elleboog op de vensterbank gezet zodat hij zijn kin kon ondersteunen. Verlangend naar het weekend dat eindelijk begon na het einde van deze les, de paar daagjes verlossing aan alle wrok en haat en de verzadigende wijn die hij niet had.

- Smexy~

Ze zuchtte eens diep en knikte een keer kort naar Savador toen hij haar vertelde welke opdrachten ze moest maken. Kom op, June. Wees niet zo'n schijterd, als je hem zo leuk vind, doe dan wat! Verschillende gedachtes en stemmen raasde door haar hoofd, en zorgde voor verschrikkelijke hoofdpijn. Ze probeerde haarzelf te concentreren op haar opdrachten, maar het lukte niet. Het werk was niet interessant genoeg, Savador was véél interessanter. Haar blik bleef afdwalen naar Savador, die naar het raam toe was gelopen. Het werk kon haar niets schelen, ze moest Savador's aandacht zien te trekken. De stemmen bleven schreeuwen, krijsen. Ze deden er alles aan om June's aandacht erbij te houden. Maar niks werkte. Savador bleef interessanter.
Even beet ze op haar lip, uit een soort verlangen. Ze zuchtte weer, en ging recht zitten. Ze streek haar, nogal korte, rokje glad en speelde wat met haar pen. Haar blik bleef gefocust op Savador. Ze leek haar werk te vergeten. Shit, ga terug aan het werk! Stemmen in haar hoofd schreeuwde dat ze op haar werk moest letten maar ze negeerde ze, hoe moeilijk het ook was al die schreeuwende stemmen te negeren. Ze streek even door haar haar, en deed colbert langzaam uit. Niet om Savador's aandacht te trekken, nee, het ding plakte ongelofelijk, en ze had het al zo warm. Langzaam liet ze het jasje van haar schouders glijden. De stemmen in haar hoofd waren opgehouden met schreeuwen, even grijnsde ze. Een charmante glimlach verscheen op haar gezicht, even keek ze weer naar Savador. Dit keer bleef de charmante glimlach op haar gezicht staan, zonder de verlegen uitdrukking op haar gezicht. Ze was, wonderbaarlijk genoeg, niet meer zenuwachtig. Ze liet alles op haar afkomen. Wat er ook gebeurde, ze bleeg toch wel gek van de man. Ze bleef grijnzen, en stortte haarzelf weer op haar werk. Hij zou vanzelf wel doorkrijgen dat ze interesse in hem had. Af en toe keek ze, nog steeds grijnzend, naar hem. Hopend dat hij haar blik zou vangen. Ze zou haar zin krijgen, ze zou hem krijgen. Hoe dan ook. Of hij nu een vrouw had of niet, hij zou van haar worden. En van niemand anders. Ze streek weer een keer door haar haren, en leunde licht voorover. Ze tuurde naar de opdrachten, moeilijk waren ze niet. Langzaam vulde ze ze in, af en toe keek ze naar Savador. Misschien waren al haar dromen toch niet zo stom. Misschien konden ze nog wel eens werkelijkheid worden. Misschien moest ze niet blijven dromen, maar actie ondernemen. Ze keek weer grijnzend naar Savador en begon weer langzaam te schrijven. De boodschap was nu wel duidelijk toch?


~ >D

Zacht slaakte hij een zucht achter zijn hand, zijn glazige blik nog naar buiten gericht. Het buitenterrein zag weer eens grauw en somber, langs de randen van de grasvelden besierd door sneeuwslijk. Wat een troep gaf dat zodra het begon te dooien. Eigenlijk moest hij de nodige mensen inhuren om als jachtopzieners op zijn school te dienen. Om die taak op de leerlingen te schuiven zag hij niet zitten. Tieners deden dat soort werk slordig en gehaast om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Daarbij zaten de meeste van zijn leerlingen nu in een wat drukkere periode, en hij kon het zich niet veroorloven ze enige studietijd af te nemen in de ruil voor corvee. Met halfgesloten ogen streek Savador over zijn voorhoofd, kneedde de huid over zijn schedel alsof hij erge hoofdpijn had. Er waren teveel zaken waar hij aan moest denken, waaraan hij verplicht aan was zich mee bezig te houden. Of hij nu wilde of niet. Anders kwam er geen eten op tafel voor zijn schaarse gezin, had hij geen inkomsten en kon hij zijn belastingen niet meer betalen. Zo ook alle voorzieningen voor de school niet. Soms wilde hij zich gewoon even terugtrekken op zijn kantoor en aan helemaal niets denken. Het werd vaak genoeg gewoon teveel op een keer. Vermoeid wrijvend in een oog zette hij zijn koffiemok neer in de vensterbank, en keerde uiteindelijk zijn hoofd richting de klas om zich weer even te wijden aan het toezicht houden op de leerlingen. Iedereen was nog druk aan het werk. Ook June was ijverig aan haar opdrachten begonnen. Mooi.
Savador draaide zich weer om, leunde met zijn achterwerk tegen de vensterbank en zette de mok weer aan zijn smalle lippen om zich met een nieuwe teug te verzadigen aan de warme drank. Dat hete bittere spul dat hij eigenlijk niet eens luste. Behalve de koffie die op Shadraanse wijze werd bereid, uiteraard. Met ontzettend veel schuim en romige melk. Hij werd uit zijn eigen wezenloze gedachtegang door een gebrek aan wijn getrokken toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. Langzaam liet hij de koffiemok weer zakken. Zijn blik schoot de klas in en vestigde zich automatisch op June die zojuist de laatste arm uit de mouw van haar colbert trok en het overhesje over haar stoel drapeerde. Zo warm was het hier toch niet? Misschien moest hij maar een raam openzetten. Terwijl hij het niet kon laten zo onopvallend mogelijk de meer onthullende kant van June's verschijning te bekijken, bracht hij in een trage beweging de mok weer naar zijn lippen en maakte aanstalten zich om te draaien naar het raam om het een stukje te openen. Als er niet veel te doen was in een les schakelde hij onbewust over naar zulke bezigheden, en daarbij maakte zijn pedofilie het er niet bepaald veel beter op. Net op het moment dat hij zich echter wilde omdraaien keek June plotseling op en keek hem recht aan, met een zelfverzekerde grijns op haar gelaat. Even bleef hij uit zijn doen stomverbaasd terugstaren, zijn mond daarbij halfopen alsof hij iets wilde zeggen. Of er iets was en of ze hem nodig had, dat ze bij Medusa terug aan het werk moest gaan en niet moest lanterfanten. Maar er kwam geen geluid over zijn lippen. Hij scheurde zijn blik uiteindelijk wat onwennig van het meisje af en beende langzaam terug naar zijn plaats, met het sterke gevoel dat hij nog steeds bekeken werd. Had ze per toeval gezien dat hij haar even obserdeerde? Het was nu niet bepaald de bedoeling geweest, dus hij hoopte van niet. Hij voelde het benauwde gevoel uiteindelijk weer wegebben toen hij na een poosje weer opkeek en zag dat June gewoon weer aan het werk was. Misschien had hij het zich verbeeld. Of hij raakte in een vervroegde staat van dementie, al hoopte hij vurig van niet. Voorzichtig liet Savador zich in een moeizaam proces van beleid in zijn stoel zakken, oplettend voor zijn brose rug en vastzittende gewrichten. Verlichtend legde hij zijn hoofd even in zijn nek toen hij eenmaal zat, sloeg zijn ene been over het andere en vouwde zijn bleke handen losjes tegen zijn onderbuik. Hij werd oud. Te weinig speciale incidenten in zijn leven gebeurd, en hij was al oud. Het was te snel gegaan. Als hij zijn jeugd over kon doen, dan zou hij zeker de kans hebben gegrepen. Met een zucht rechtte hij zijn hoofd weer, liet de botjes in zijn nek weer op hun oorspronkelijke plaats terugknakken. Meteen werd hij weer benomen door een soort ontzetting door June. Ze zat daar maar in strakke, korte kledij, hem charmant aanstarend alsof ze iets anders van hem wilde dan uitleg of hulp bij de vragen. Wat? Hij staarde licht gefronsd terug, ietwat gespannen onder haar onbewegelijke blik. Normaal kon hij lang en ijskoud terugstaren, net zo lang tot het vaak de ander was die in nervositeit zijn of haar blik afwendde. Ditmaal was hij het die nerveus zijn blik en aandacht richtte op iets anders. Niet met reden omdat hij beangstigd was of door haar onderdrukt werd. Het waren zijn emoties die hem volledig in de ban namen. Zijn eigen verwarring om wat hij hier nu van moest denken. Hij wist het zelf niet eens precies. Savador besloot zich maar op zijn boek te richten, zijn bleke hand in overspronggedrag langzaam door zijn lange zwarte manen strijkend. Maar wat hij ook probeerde te doen om zichzelf wat tot kalmte te brengen, het gevoel dat hij bekeken werd bleef aanhouden. Hij sloeg zijn blik weer naar June op, betrapte het meisje er opnieuw op dat ze hem veel te bewust aanstaarde. Het was de grijns. Het was de charmante grijns die haar gezicht sierde en waar hij zo gespannen van werd. Wat wilde ze? En wat was er eigenlijk om zo zenuwachtig over te zijn? Niets. Kalm bleef hij June nu in zich opnemen, haar kinderlijke gezicht, het vruchtbare jonge lichaam, de grijns die ze zelfs nog behield als ze zich tussen haar geworpen blikken door weer even op haar werk richtte. Geamuseerd - want dit was iets nieuws - leunde Savador prinselijk iets naar achter in zijn stoel, zijn kin bijna op zijn borst rustend en zijn handen nog steeds op dezelfde plaats tegen zijn onderbuik. Pas toen June haar aandacht weer op hem vestigde, krulden zijn mondhoeken lichtjes om tot een smalend glimlachje. Nog zuinigjes en terughoudend, maar het was zoveel meer dan om alleen de harde strenge blik en de zuur op elkaar geperste lippen van hem te ontvangen. Een snelle knipoog was zichtbaar op zijn bleke gelaat, vooral opmerkbaar voor iemand met een meer geoefend oog. Met een jonge leerlinge flirten die er zelf om vroeg in een doodsaaie les, zonder dat iemand anders er ook maar een idee van had; bij Medusa, wat gaven zulke kleine dingen toch meer kleur aan zijn grauwe leven.

~Aah, zijn reactie >D Bij Medusa

Zijn verbaasde reactie zorgde ervoor dat June nog zelfverzekerder werd. Ze haalde haar hand door haar haar en speelde met haar pen, terwijl haar blik af en toe richting Savador schoot. Hij deed haar goed weer eens bezig te zijn met flirten en dergelijke. June merkte dat ze het toch wel gemist had. Even beet ze op haar lip. Ze vond het verschrikkelijk leuk dat Savador zo verbaast en onwennig reageerde. Het was fantastisch om mannen zo verward te maken. Het gaf voldoening, zelfs bij haar vader lukte het, echt altijd. Colbertje uit, een keer door haar haren strijken en alles werd mogelijk. Deuren gingen voor haar open zodra dat colbertje uitging. Misschien was het een idee dat ding altijd te dragen. Ze grijnsde weer even, en keek richting Savador, met een zelfverzekerde blik op haar bleke gezicht. Ze bleef even verleidelijk staren. In een flits ving ze zijn knipoog op. Haar gezicht verstrakte en kleurde lichtjes rood. Had ze dat nu goed gezien? Ze streek weer door haar haar en keek ongemakkelijk weg. Blijkbaar had ze beet. Ze zuchtte diep en keek weer even naar haar blad. Nu konden die opdrachten haar niks meer schelen, helemaal niks. Ze zuchtte weer eens diep en haar verschrikkelijke grijns verscheen weer op haar gezicht. Ze ze keek weer naar Savador, met een blik alsof ze ieder moment bovenop hem zou springen. Alsof ze hem zou gaan opeten. Die knipoog zorgde ervoor dat ze nog meer naar hem verlangde. Even verdween de grijns en keek ze om zich heen. Niemand lette op het gene wat tussen Savador en June speelde, mooi zo. Weer beet ze op haar lip, ze ging wat rechter zitten en bleef naar Savador kijken. Het kon haar niet schelen wat hij deed, ze bleef staren. Het leek alsof ze dwars door hem heen keek, alsof ze zijn gedachten las. Even leek het alsof de tijd stilstond. Niemand lette op haar, wat ze verschrikkelijk fijn vond. Zo kon ze tenminste haar gang gaan. Weer verscheen een verleidelijke grijns op haar gezicht, haar blik bleef gevestigd op Savador. Ze zuchtte eens en richtte haar blik langzaam op haar blad. Deze verschrikkelijk saaie bijles, werd opeens verschrikkelijk leuk. Wat deed het haar plezier om zo met hem bezig te zijn, en zo te zien vond hij dat niet eens erg. Ze moest en zou ervoor zorgen dat hij de hare werd. Of hij nu een vrouw had of niet. Ze zou hem krijgen, no matter what. Haar hoofd leegde zichzelf langzaam en het enigste waar ze nog aan kon denken was Savador. Ze speelde wat met haar rok en beet op haar pen. Hopelijk bleef hij reageren. Ze vond het werkelijk geweldig. Let the games begin ~

---

Het deed hem sterk denken aan de fijne tijd met Diva, ondeugend meisje dat het was geweest. Stiekeme afspraakjes die vaak onbedoeld eindigden in wilde zoensessies of vrijpartijen kwamen toen dagelijks aan de orde, maar alles in het uiterste geheim. Want niemand hoefde te weten dat die norse sinistere Master Savador zijn naam nog meer teneer haalde door een relatie met één van zijn leerlingen aan te gaan. De relatie was een waar sprookje, maar veelal erotisch geweest. En het had hen beiden wel gezind, dus het was goed. Nu Diva dood was en hij single, betrapte hij zichzelf erop steeds vaker weer te lijden onder de eenzaamheid die onbewust zijn leven weer binnensloop. Vaak genoeg zat hij alleen op zijn kantoor aan de wijn, en hij had wel gezelschap aan zijn kinderen, maar ze waren zo onwetend, zo jong. Ze begrepen zo weinig van de huidige situatie, hoe erg 'dood' was en dat mama niet meer terug kon komen. En daarbij ook niet dat papa het leven ongelofelijk zwaar begon in te zien en soms wenste om in alle sereenheid gewoon alles achter zich te laten en bij mama te zijn. Alles wat hij dagelijks moest doorstaan maakte hem kapot, van alle haatdragende opmerkingen tot de angstig uiteenwijkende groepjes leerlingen wanneer hij eraan kwam gebeend. Toch wist hij dat hij zijn nageslacht niet zomaar aan hun lot over kon laten. Vanaf het moment dat Diva besloten had de kinderen te houden na hun kleine ongelukje, had hij zich een grote verantwoordelijkheid op zijn schouders gehaald. En nu hij daadwerkelijk vader was geworden zou hij ook aan die verantwoordelijkheid voldoen, want dat was hij verplicht. Als hij alleen op een manier kon komen om van dat afgrijselijke wijf van een Uda af te komen. Het mens nam zijn hele leven in beslag en bepaalde wat er gebeurde. Bovendien werd hij haar pogingen om hem het bed in te krijgen kotsbeu. Hij hield niet van haar en had ook niet bepaald de behoefte haar in naakte glorie te zien, laat staan zijn eigen kledij te ontdoen om een aanleiding te geven voor iets waar hij liever niet aan dacht wanneer het met Uda was. Ze was een oude knol, ongeveer van zijn leeftijd, en totaal humorloos. Kort gezegd een moeilijk persoon in omvang, want ging het niet volgens haar regeltjes, dan kwamen de problemen. Misschien zag hij niet veel in vrouwen van zijn leeftijd, juist omdat ze met de dag leefden en niet al te fris en jong meer waren. Verouderd en grauw geworden door de sleur, doorsnee en onspeciaal. Tienermeisjes waren een heel ander verhaal. Het was niet zo dat hij zo'n hopeloos persoon was dat hij zich als een potloodventer verschool in bosjes om tieners naar zich toe te lokken voor een wilde avond. Bij verre na niet. Hij was geboren en getogen op Shadra, opgevoed op een strenge Shadraanse manier, was zich bewust van normen en waarden en beschouwde zich als een zelfrespecterende gentleman, want dat was hij in normale zin ook. Hij kon er alleen zijn vinger niet op leggen wat zijn voorkeur voor jongere dames nu precies was en waarom het steeds opspeelde. Alles wat hij wist was dat hij zich er simpelweg door aangetrokken voelde, des te meer als het het meisje was dat betrekking tot belangstelling toonde. En June was nu precies zo'n geval. Niet dat hij het erg vond, oh nee.
Kalm gleden Savadors slangachtige ogen van June's gezicht omlaag naar lagere delen van haar lichaam, zijn blik weer onschuldig terugschietend naar haar gelaat wanneer het meisje opkeek van haar werk om oogcontact te maken. Zag hij daar enige begering? En - ach - ze leek schijnbaar niet te kunnen voorkomen dat haar snoezige gezichtje verkleurde onder zijn snelle knipoog. Schattig, bijna kinderlijk. Maar haar lichaam vertoonde echter toch zichtbare kenmerken waardoor hij wist dat ze al in de ontwikkeling als jonge vrouw was. Hoe schoon het eruit zou zien zonder kleding. Met enige hooghartigheid krulden zijn mondhoeken om tot een klein, zichtbaar grijnsje. Smalend. Voldaan. Allang weer bekomen van zijn eigen ontzetting. Waren er maar meer dames zoals June waar hij nog enige amusatie uit kon benutten. Ongezien flirten met een leerlinge maakte hij immers ook niet iedere dag mee. De meeste meisjes op de school vonden hem creepy en liepen met een grote boog om hem heen, vooral bij het horen van alle roddels en verhalen over hem die de ronde deden. Maar hij was nu eenmaal eenzaam en alleenstaand, dus had hij zo nu en dan ook sterke behoefte aan vrouwelijkheid. Hij was en bleef immers ook maar een man met alle bijhorende mannelijke verlangens.
Die ontzettend brede maar verleidelijke grijns verscheen weer op June's gezicht, en hij begreep dat extra oefening in vuurmagie niet de enige reden moest zijn voor haar bijwoning iedere bijles. Het gestaar en onderling wisselende blikken hielden aan - niemand in de klas die ook maar een idee had wat zich nu tussen docent en leerling afspeelde. Misschien was dit een fout moment om te zeggen; nu of nooit, maar ach - wat maakte het ook uit? Het was niet zo dat Uda hem altijd even trouw bleef, als de slet die ze was door rond te hangen in districten van Oak's Field waar laaggevallen vrouwen hun lichamen te huur stelden. Even verbrak Savador het intieme oogcontact door in een langzame beweging zijn boek weg te schuiven en een stuk perkament voor zijn neus te leggen. Traag bracht hij de zwarte schrijfveer tussen duim en wijsvinger naar het inktpotje op de hoek van zijn bureau en doopte de schrijfpunt een aantal keer geleidelijk aan in de inkt. Hij sloeg zijn ogen met een veelzeggende blik en een haast glunderend glimlachje naar June weer op terwijl hij zijn schrijfveer aan het papier zette en er iets in zijn eigen strakke maar sierlijke handschrift op schreef;

---

---

Duidelijk genoeg dat hij haar die expressieve uitdrukkingen niet zomaar schonk, maar er bedoelingen achterzaten. Juist op dat moment was hij genoodzaakt hun stilzwijgende gemeenschap even te onderbreken, want één van de achterste leerlingen stak zijn hand op en gaf vervolgens de melding dat hij klaar was. 'We steken vooraf ons hand op voor we lukkraak door de klas gaan roepen, of heeft je moederfiguur wellicht niet overwogen om je de normen en waarden op een voorwaardelijke manier bij te brengen?' De bittere opmerking liet hem even weer terugvallen in zijn strenge manier van zaken afhandelen, en hij kwam op eigen tempo overeind om zich vervolgens met een norse frons tussen zijn wenkbrauwen naar de achterste tafeltjes te begeven. Het stukje perkament nam hij daarbij netjes opgevouwd in een hand mee, evenals het lesboek in zijn andere hand. Alsof June er voor even niet meer aan toedeed, liep hij haar met ruisende mantel voorbij. Al was zijn plotselinge desinteresse maar schijn. Hij stond stil bij de jongen die geroepen had, half over zijn tafel heengebogen om zijn werk te controleren. Eén enkel foutje, en de dwaas kon wat hem betreft de hele pagina opnieuw doen. Mislukkingen tolereerde hij niet. Tussen een tweetal vingers sloeg hij een pagina van het maakschrift om, bekeek met een moeilijk gezicht de gemaakte opdrachten van de jongen tot hij weer overeind kwam en met een norse 'Je kunt gaan' en een stijf wuifje van zijn hand zijn vrijheid verklaarde. Het was bijna driestig te zien hoe snel leerlingen zich dan uit de voeten maakten om zo vlug mogelijk uit zijn buurt te zijn. Dwazen. Met een vrijwel altijd aanwezige kilte in zijn ogen staarde hij het joch na toen hij zijn tas over zijn schouder gooide en het lokaal verliet. Dat was er weer één minder, good heavens. Rustig pakte hij zijn boek van de inmiddels lege tafel waar hij het even had neergelegd, en sloeg dat open om al lezende langzaam terug te lopen naar zijn plaats voor de klas. Als een onheilspellend figuur in zwart dat zich extreem traag tussen de tafels verplaatste. En hij leek zijn stiekeme contact met June daarbij niet meer te willen hervatten, al leek dat maar zo. Want toen hij in zijn trage tempo langs haar kwam, zweefde zijn bleke hand even boven haar boek om zo onopvallend mogelijk zijn geheime boodschapje op haar tafeltje te leggen. Met alle intentie om haar naar zijn persoonlijke vertrekken op de lerarenetage te laten komen, en haar te laten weten wanneer het veilig was om dat te kunnen doen. Wat nu precies vandaag in het voordeel werkte, want de les was exact op het tijdstip afgelopen wanneer Uda richting Oak's Field moest voor haar werk.

- Lol c;
So. Damn. Wrong! >U
<3
Spoedig maar eens een topic op de lerarenetage openen ?

June slaakte een diepe zucht en richtte haar blik weer op haar blad, toen Savador moest opstaan om bij een jongen achter in de klas te gaan controleren. Waarom moesten die geweldige momentjes tussen haar en Savador nou verpest worden? Werd het hen niet gegund? Ze beet even op haar pen, en schreef het laatste antwoord op. Ze gaapte even en tekende wat op de hoek van haar blad. Ze bracht haar hand weer langzaam naar haar haar om er weer eens doorheen te strijken. Ze streek verschrikkelijk vaak door haar haar. Waarom? Zenuwen, ongeduldigheid, een combinatie van alles wat nu door haar heen ging? Te veel om in woorden uit te leggen. Ze beet op haar vinger en zuchtte toen Savador weer terug kwam lopen. Ze ging weer recht zitten en vestigde haar blik weer op haar boek. Savador's hand zweefde over haar boek, en liet een klein papiertje los. Nogal verbaast keek ze ernaar. Snel gritste ze het van haar boek en hield het onder de tafel. Haar handen trilde. Waarom? Waarom zou ze zenuwachtig zijn? Het was een briefje van Savador, dé Savador, háár Savador. Het was nergens voor nodig. En ze rilde niet omdat ze het zo koud had. Oké, ze moest toegeven, ze was zenuwachtig. Niet verschrikkelijk erg, maar wel wat. Oké verschrikkelijk erg. Ze was bang voor wat er op het briefje zou staan.Vast niks onaardig's, hij had immers gereageerd op haar handelingen. Nogal duidelijk zelfs. Het was moeilijk om in te schatten wat op het briefje zou staan. Ze kon het beter openen. Ze zuchtte eens, haar blik schoot richting Savador. Langzaam en zorgvuldig opende ze het papiertje Weer verscheen haar welbekende grijns op haar gezicht. '16.30 - 9.00 Tussen die tijden zul je mijn vrouw niet treffen.' Ze stopte het briefje in haar tas en keek weer even naar Savador. Dit had ze neit verwacht Haar blik was vol van verlangen. En of ze zou langskomen. En niet alleen om te praten. Nee, er moesten acties ondernomen worden. Of hij nu wou of niet. Maar hij wilde, ze wist het zeker. Hij zou van haar worden. Zijn vrouw, die kon haar niks meer schelen. Of ze haar nu zou treffen of niet. ~

Iloveiiittt'<3
Saf is smexy
En mijn inspiratie is kwijt... O,O

---

Eigenlijk was zijn foutieve obsessie voor jongere meisjes bij lange na niet zo vreemd als er gekeken werd naar hoe weinig liefde en erkenning hij in zijn armzalige leven had gehad. Van het hevig gepeste schooljongetje tot straatrat, en van straatrat tot de stilzwijgende bleke student die als mysterieus werd beschouwd doordat hij aan kop stond in de klas en vrijwel enkel negens en tienen haalde. Hij had zijn leven niet geleefd zoals ieder ander op zijn leeftijd toen, had niet 'eruit gehaald wat erin zit'. Op de leeftijd van dertig keek hij al op de onwetende personen en de rest van de maatschappij neer, als een bejaarde man die alles al van de wereld gezien had, al genoeg over het leven wist en van absoluut niets meer opkeek. Dat had grotendeels met zijn hoge intelligentie te maken gehad, iets waar hij altijd zijn profijt uit had gehaald. Mensen waren onwetend en het leven was niets meer dan iets minder dan een hele eeuw zonder enkel doel. Enkel om een nageslacht op de wereld te werpen, daarna had je je dienst gedaan en kon je eigenlijk al je grafkist opzoeken. Want wat verder volgde was een langzame, saaie sleur. Je was oud, kon niets meer, had alles al gezien. En dan ging je dood. Het was ook daarom dat hij waarschijnlijk niet zoveel genegenheid had gehad; niemand begreep zijn gedachtegang. Dus technisch gezien was het niet zijn fout dat hij nu verstrikt was geraakt in onbedoelde pedofiele praktijken. Men had hem zo gemaakt door de jaren heen, zijn persoonlijkheid gekneed alsof het niet aan hem toebehoorde. Weinig berouw of besef had hij er ook niet van. Daarbij had hij het nodig. De liefde, de warmte - al was dit maar een klein beetje. En hij ervaarde de stiekeme interactie met June dan ook als iets amuserends.
Zijn bleke hand bewoog hij zo onopvallend mogelijk even boven June's tafeltje tijdens het vluchtige passeren, zijn blik er niet eens op gericht terwijl hij het papiertje dropte. Twee keer met strakke lijnen opgevouwd, zoals het zijn strenge en nette persoonlijkheid symboliseerde. Hij was immers niet iemand die met briefjes die enige verfrommelingen of scheuren aankwam, want slordig was hij alles behalve. Zoals het hem ook bezinde onder de leerlingen en op de school hield hij van orde en regelmaat. Alleen zijn kantoor kon hij door de lange drukke dagen dat hij moest werken soms niet helemaal bijhouden, waardoor er vaak nog stapels aan documenten en nakijkwerk op zijn bureau waren te bespeuren, of lege wijnflessen naast zijn stoel. Savador schonk June geen enkele blik waardig op het moment dat hij zijn kleine geheime boodschap persoonlijk bij haar kwam afleveren, maar misschien was het grotendeels doordat hij het zo onopvallend mogelijk wilde doen. Zijn slangachtige ogen bleven strak voor hem uit gericht, de lichte frons nog zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen. In zijn strakke vluchtige pas beende hij weer terug naar zijn bureau, niet wetend dat June hem met enige nieuwsgierigheid nakeek. Hij nam er kalmpjes achter plaats, vouwde zijn handen tegen zijn onderbuik en pas toen hij helemaal zat, toen pas schoot zijn blik even snel naar June. Om haar uitdrukking en reactie te peilen, want het was toch eigenlijk gewoon een officiële uitnodiging om bij zijn persoonlijke vertrekken te komen, zonder dat dit ook maar iets te maken had met bijles of afhandelende vragen. Maar June's expressie vol verlangen sprak boekdelen. Het meisje had dus niet voor enkel de pret met hem zitten flirten, maar had het toch beslist met bewuste bedoelingen gedaan. Duidelijk, overduidelijk. Veelzeggend krulden zijn mondhoeken even om tot een tandenontblotend grijnsje, speciaal voor haar. Misschien dat zijn weekend er dan toch nog een beetje rooskleuriger uit ging zien.

- Moet je het gaan zoeken, wehe.
Ikr c:
Absolute sexsymbool van de school.
Lols, kidding.
Vervolgtopicje, btw: https://staracademy.forumtwilight.com/t2742-secret-demands#65740
Hoop dat het alright is dat ik het heb aangemaakt owo