Miya stapte wat verveeld rond, ze had nu even tijd om buiten de school te gaan en dat ontvangde ze met hopen handen. Even weg van de andere leerlingen die in de gangen renden om ergens voor op tijd te komen, of anderen leerlingen die bleven hangen. Met een behendige gebaar streek Miya haar roze haren die voor haar ogen hangden aan de kant. ondertussen stak ze haar boeken onder haar ene arm en nam met de andere hand haar IPod tevoorschijnt en zette haar muziek luid genoeg om niet de stemmen op de achter grond te horen. Ze wou even met haar gedachten weg van de wereld zijn. En de IPod helpt haar daar altijd bij. Gelukkig had ze die van school meegenomen. Haar helder kristal blauwe ogen gleden even naar de omgeving. Miya hoorde het geruis van water wat dus betekende dat ze dicht bij de waterval was? Daar was Tsukimiya nog nooit geweest, dus was ze best wel nieuwsgierig hoe het er daar nu precies uitzag. Nog even drukte ze haar koptelefoon dichter tegen haar oren aan en stapte verder richting het geruis van de waterval. Het klonk rustgeven, wat dus goed zou zijn voor Miya. Toen ze er eindelijk was ging ze tegen een steen zitten die dicht bij het water lag, en leunde daar tegen terwijl ze even haar hand in het koude water stak, en rondjes maakte terwijl ze keek naar de kringentjes die ze veroorzaakte met haar hand. Een grijns sierde haar roze lippen en haar kristal blauwe ogen begonnen heel even te twinkelen. Uiteindelijk haalde Tsukimiya haar hand weer uit het water blies even warme adem en voelde hoe de wind rond haar hand warmer werd en er voor zorgde dat haar hand weer droog was, alsof het nooit in het water was geweest, daarna sloot ze die hand, blies er opnieuw in en opende daarna haar hand weer, en keek nu rustig naar de ronde bal van wind gemaakt. De windbal bewoog even waarna ze die op het water legde en toekeek hoe het juist boven het oppervlakte ervan zweefde en de hele tijd rond, uiteindelijk blies Miya er naar en het verdween, en liet enkele rimpels in het water achter. Even zuchtte ze nog eens diep zette haar muziek iets harder, rekte zich even uit en legde zich toen wat gemakkelijk en ze sloot langzaam haar ogen, en genoot van het water en de wind die met haar roze haren speelde

De dood, iets waar maar zeven mensen mee konden sollen en daar was Flynn een van. Het was wel leuk om dat mannetje met zijn zwarte mantel en grote zeis al driehonderd jaar te slim af te zijn, alleen spijtig dat hij niet eerder had ondekt dat ze kanker eigenlijk heel simpel weg kunnen krijgen. Waarom wist niemand die op dat moment in de buurt van hem en Samantha was niet hoe kanker verholpen kon worden? Het was erg geweest om te zien hoe die mooie bruine haren hun fut kwijt speelden en hoe de pretlichtjes in haar ogen langzaam maar zeker waren uitgedoofd. Hij was tot de laatste seconde bij haar geweest, had haar langzaam zien aftakelen. Zij zelf had niet gewild dat hij haar zo had gezien, wilde dat hij haar bleef herinneren zoals ze voor die ziekte geweest was. Dat deed hij nu ook, hij stelde haar nog altijd voor met die glanzende haren en prachtige bruine ogen. Een geërgerde zucht verliet zijn lippen en hij gooide alle papieren die netjes op het bureau gelegen hadden op de grond. Zonder nog op iets te letten stond de man op, verliet de studeerkamer en gritste zijn jas van de kapstok bij de deur. Sinds hij niets anders meer deed dan papierwerk had hij het gevoel dat de muren op hem afkwamen. Na een laatste blik op de papieren die het kleine kamertje zelfs al uitgevlogen waren, trok hij de deur dicht. Die dingen kon hij straks nog allemaal opruimen. Met zijn hoofd wat gebogen liep hij de school uit. Misschien was het een goed idee om zich even als leraar voor te doen, hij had namelijk niet echt veel zin om nu de hele tijd aangestaard te worden. Even sloot Flynn zijn ogen om zijn kracht wat te onderdrukken. Het was niet heel moeilijk maar vergde wel wat concentratie en hij moest zien dat hij nog als leraar kon doorgaan en niet de kracht had van een leerling. Na een tijdje voelde hij de druk iets afnemen en tevreden opende hij zijn ogen weer. Zo, nu kon hij gaan en staan waar hij wilde. Alleen hopen dat hij niemand van zijn collega's tegenkwam die zijn dekmantel zo konden veraden. Het gekletter van water drong zijn oren binnen en een glimlach sierde zijn lippen. Hij had altijd wel het geluk om de plaatsen tegen te komen die hij nodig had en in dit geval was dat een plaats waar hij even aan niets moest denken. Er waren geen leerlingen, op een meisje na die aan de waterval op de grond lag. Hij kon de muziek tot hier horen spelen en trok even een wenkbrauw op. Dat meisje had toch een koptelefoon aan, niet? Zo zachtjes mogelijk liep hij wat dichterbij en hurkte naast haar neer. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer terwijl hij met zijn vingers knipte en zo de aarde onder hen wat deed schudden, net een aardbeving. "Staat je muziek niet iets te luid?" vroeg hij met een grote glimlach toen hij haar aandacht had.

Met nog steeds haar ogen gesloten genoot ze van de harde muziek die in haar oren bonkten. Ze voelde hoe het gras onder haar haar handen kietelden en hoe het plat werd gedrukt door haar benen en rug. Een lichtte zucht verliet haar keelgat, ze opende haar ogen en sloot het wolkje dat door haar adem was ontstaan in haar beide handen maakte er een opgerolde wolkje van en liet het doen verder zweven in de lucht en sloot daarna haar ogen weer, en nam een diepe teug lucht in haar longen hield dat moment even vast, de koude dat door haar longen raasde, en blies het toen uiteindelijk weer uit. Sinds ze hier op school was gekomen is haar kracht ferm versterkt, soms was het te overweldigd geweest en had ze perongeluk iets kapot gemaakt. Het is vreemd, thuis waren haar krachten op de normale tempo gekomen, maar hier gaat het veel sneller dan ze werkelijk aan kon, het waren zo de moment. Als er voorbeeld teveel wind opstak dat ze zware hoofdpijn kreeg. Daarom werkte de muziek als een kalmeer middel voor haar, niet voor de hoofdpijn natuurlijk maar het zorgde voor een lichte rust over de warboel in haar hoofd zodat het wat kalmer was, niet dat het helemaal hielp. Maar het was natuurlijk wel beter dan niets, en dat wist ze wel. Een zware hoofdpijn kwam weer opsteken, de andere reden was dat ze hoofdpijn kreeg als er iemand anders met gevorderde magie in haar buurt kwam, en meestal waren dat de Legendarische Magician of sommige leraren ook wel eens. Het hangt er van af. Door de muziek had ze natuurlijk niet door dat er voestappen te horen waren maar toen ze juist hoorde dat er een nieuw liedje zou komen, toen oppeens de grond onder haar begon te beven, waardoor ook haar hoofdpijn erger werd en ze pijnlijk naar haar hoofd kwam en overeind ging gaan zitten, door de beweging was haar koptelefoon van haar hoofd gevallen."Staat je muziek niet iets te luid?" hoorde ze hem half zeggen. De hoofdpijn was er nog maar toen ze opkeek zag ze dat het een leerkracht was, waardoor ze geschrokken haar IPod bijna in het water liet vallen,"Euh...nee.....sorry" stammelde ze veel te snel na elkaar. en wreef daarna weer pijnlijk over haar hoofd, ja hij was gevorderd dat had ze moeten beseffen vanaf de hoofdpijn was gekomen en de aarde had voelen bewegen.

Hoe lang bleef hij eigenlijk nog piekeren over de dood van de vrouw van zijn leven? Het was nu al decennia geleden dat ze overleden was en nog altijd sloot hij zichzelf op met flesjes bier en had hij de volgende dag gewoon een heel grote kater. Zo kon hij toch er toch niet voor zorgen dat alles goed ging op Erd? Mensen hadden niets aan hem als hij dronken was en al zeker niet als hij gebroken op zijn kamer zat. Tja, het was voor hem ook niet makkelijk om de machtigste magican op heel Erd te zijn. Zijn jeugd was al traumatisch geweest, maar hij wilde zijn leven erom verwedden dat grenzen van de legendarische magicans een makkelijke jeugd heeft gehad. Het is net of ze gedoemd waren om ongelukkig te zijn. Lesaiah was eigenlijk de enige waarbij hij nu zichzelf kon zijn, al kwam begon hij bij Luce ook wat losser te worden. Zijn collega's zagen er wel vriendelijk uit, toch diegene die hij ontmoet had, maar vertrouwen deed hij de andere vijf nog niet. Les kende hij al zijn halve leven, dus haar vertrouwde hij wel. Het meisje voor hem had precies last van haar hoofd aangezien ze haar hoofd met beide handen vastgreep toen hij dichterbij kwam. "Is alles wel goed met je?" Waar kwam die bezorgdheid ineens vandaan? Het meisje was niet eens een bewoonster van Erd, waarom deed hij dan zo? Misschien had hij gewoon een zwak voor kinderen, wilde dat hij er zelf terug een was? Zijn blauwe ogen bekeken haar onderzoekend. Wat scheelde er met haar, want het was nu niet zo dat je ineens hoofdpijn kon krijgen.

Die hoofdpijn was maar zelden want zo vaak kwam ze Legendarische Magicians of leeraren helemaal niet tegen. Is dat eigenlijk wel normaal? Wat ze dolgraag wilt zijn. NIet zo'n speciaal geval zijn. Gewoon bij de rest horen. Miya voelde hoe zijn kracht tegen haar botste. Zwaar zuchtte ze terwijl ze even moeilijk naar adem hapte, wat eindelijk ervoor zorgde dat haar gedachten wat kalmer werd. Maar ze kon natuurlijk niet zeggen dat hij weg moest. Nee zo is ze niet. Maar hoe krijgt ze dit nu onder controle. De laatste keer dat ze dit was tegen gekomen was het niet goed afgelopen met degene die ervoor had gezorgt dat ze die hoofdpijn had gekregen, ze had er helemaal niets kunnen aandoen. De pijn was onverdragelijk geweest, waarschijnlijk had dat meisje helemaal niet door gehad dat ze zo gevorderde magie had. Het was te erg geweest, en onbewust had Miya haar magie die net als nu tegen haar had gebeukt, er iets mee gedaan waarschijnlijk...Maar het meisje was daardoor tegen de boom terecht gekomen. Maar Tsukimiya kon dat toch niet? Nee ze was een simpel meisje, ja dat hield ze zichzelf wel de hele tijd voor. De leeraar kwam weer dichterbij waardoor zijn magie nog meer tegen haar beukte. Krampig sloot ze even haar ogen "Is alles wel goed met je?" vroeg hij haar. Waarom over kwam altijd iets met haar, ze had helemaal niet gevraagd dat ze die pijn moet verdragen. Zou ze het hem zeggen, zou ze zeggen dat ze zichzelf niet in de hand had? Maar wat als hij haar vreemd zou aankijken. Denken dat Tsukimiya gek was geworden, wat als iedereen dit vreemd zou vinden. Verward dacht ze na of ze het zou zeggen en zo ja hoe dan? Misschien als ze het niet meer aankon dat ze hulp zou vragen aan Master Norwood? De angst bekroop haar, maar ze schraapte al haar moed bijeen ookal was dat niet veel. "Je...je Magie" Sprak ze er met moeite uit." Het is te sterk" Vervolgde ze moeizaam uit. Zijn magie beukte weer tegen haar waardoor ze even weer een diepe ademteug nam om het niet in wenen te barsten van de pijn. Dit moest ze beheersen, maar hoe.

Een eigen fantasiewereld, hoe noemde ze dat weer? Utopia. In die wereld kon alles dus hij zou ook met een vingerknip zijn grote liefde terug kunnen halen. Het zat hem nog altijd dwars dat hij wel zijn eigen leeftijd had kunnen stilzetten, maar zoiets als kanker niet aankon. Ergens voelde hij zich schuldig, vond dat hij had kunnen voorkomen dat Samantha dood ging. Flynn sloeg zijn ogen even neer, leek even helemaal weg van de wereld te zijn. Het was toch gewoon niet eerlijk, bijna niets dat al in zijn leven gebeurd was was eerlijk. Eerst gingen zheten martelen met een ijzere staaf en daarna werd hij zegmaar verbannen door zijn ouders omdat hij net iets te nieuwsgierig was. Niemand had ooit met hem ingezeten toen hij snikkend was thuisgekomen omdat hij ervoor had gezorgd dat zijn tante en oom dood waren. Ze hadden gedacht dat hij weer eens gevallen was ofzo. Die mensen noemden zich dan zijn ouders. Het voelde net alsof hij een ongelukje was geweest, alsof hij een indringer in de familie Yuan was. Als hij eerlijk moest zijn was hij blij dat zijn ouders dood waren. Op de dag dat hij het te horen kreeg was hij gewoon even gaan zitten, maar de tranen waren binnen gebleven. Het geluid van iemand die naar adem hapte, haalde hem uit zijn gepieker en nog altijd even bezorgd keek hij naar het meisje. Het was toch niet normaal dat iemand ineens naar haar hoofd greep als je dichterbij kwam. Misschien was het beter dat hij wegging, anders zorgde hij er nog voor dat dat kind op de ziekenzaal belande. Even trok Flynn zijn wenkbrauw op toen ze zei dat zijn magie te sterk was. Had hij het echt niet hard genoeg onderdrukt of voelde dit meisje gewoon al de magie die hij uitstraalde? Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij al zijn magie even de vrije loop liet gaan en dan onderdrukte zodat het leek alsof hij de kracht van een eersteklasser had. Het koste enorm veel concentratie en lang zou hij dit niet vol kunnen houden, maar het was te proberen. "Beter?" Zijn stem trilde wat en met een zucht liet hij zich op zijn achterste vallen. Het was niet goed voor zijn knieën om lang gehurkt te blijven zitten. "Mijn naam is Flynn trouwens." Zijn hele naam en functie liet hij maar even achterwege. Het was niet omdat hij het meisje toevallig was tegengekomen dat zij al meteen moest weten dat hij een van de LM's was.

Tsukimiya keek hem aan. Ja het was moeilijk om niet te schreeuwen maar ze zal dit doorstaan net als de anderen. Het is vreemd dat ze zo reageerde op magie. Het zou grappig zijn als ze er allergich zou aan zijn, maar dat was teminste een reden, en die heeft Miya nu ook weer niet, wat haar erg frustreerde. Eigenlijk had ze ook niet echt verwacht dat ze hier op zo'n rustige plek bij een waterval een erge hoofdpijn zou krijgen, maar he het is nu toch het geval. Ze durfde het niet meteen, maar ze wou weten wat voor magie het hij had. Dus heel voorzichtig liet ze een klein stukje van zijn magie naar haar toe komen, het rook fris, vooral naar het woud. Dus hij heeft aarde als magie. Het was simpeler dan ze had verwacht maar toch had het energie van haar gekost. De golf van magie werd sterker en verminderde toen weer inneens. "Beter?" hoorde ze hem vragen. Ze grijnsde toen ze merkte dat hij even trilde en toen was gaan zitten. Even sloot ze haar ogen en voelde hoe haar hoofdpijn verminderde en toen uiteindelijk weer verdween. Een opgeluchtte zucht verliet haar keelgat." Ja bedankt" sprak ze opgelucht met haar melodieuze stem. Nu de magie niet zo meer tegen haar botste voelde ze weer de rust van haar omgeving en dat omarmde ze wel met open handen. "Mijn naam is Flynn trouwens." Stelde hij zich voor. Ze knikte even." Ik heet Tsukimiya, maar Miya is korter" Stelde ze nu haar zelf voor vriendelijk voor."euh...sorry van daarstraks....weet niet precies wat het is" begon ze wat aarzelend "Maar je magie...hoe zeg je dit, je bent geen beginner meer. Het is gewoon de magie dat mensen uitstralen hebben zo te zien op mij nogal sterke invloed" sprak ze mompelend verder en durfde hem niet echt direct rechaan te kijken" Je hoeft trouwens je magie niet helemaal te laten verdwijnen, gewoon wat slapper maken is al goed. Hoe sterker de magie is hoe euh...erger mijn hoofdpijn." vervolgde ze terwijl ze hem nog steeds niet rechstreeks aan keek. Ze wou niet dat iemand haar vreemd aankeek, hoe meer ze erover nadacht hoe meer ze er met iemand wou over praten, en heel misschien zelfs hulp aan Master Norwood zou vragen, maar dat laatste was nog niet echt zeker.

Tsukimiya of Miya wat eerlijk gezegd echt makkelijker was om te onthouden. Zij was al de tweede leerling die hij ontmoete sinds hij hier gestationeerd was. Fennon was waarschijnlijk niet zo roekeloos geweest om zich aan zoveel mensen te laten zien, maar daarvoor was Flynn er nu eenmaal, lekker roekeloos zijn. Het zat gewoon in zijn karakter, net als de nieuwsgierigheid die hij zo veel mogelijk probeerde te bedwingen. Sorry hoor, hij wist gewoon graag alles van iedereen. Namen onthouden was nu niet echt moeilijk, maar afkortingen waren inderdaad veel interessanter en het feit dat hij Miya's naam al niet moest afkorten was al een verbetering. Lesaiah had hij ook gewoon afgekort zodat alleen de eerste drie letters van haar naam overbleven, veel beter dan Fennons kleine spriet. Nja, iedereen kiest hoe hij of zij iemand noemt. De meeste mensen die hij kende noemde hem gewoon bij zijn voornaam omdat 'ie nu ook niet zo moeilijk was om te onthouden, maar sommige mensen moesten en zouden hem toch met zijn tweede of derde naam of zelfs zijn achternaam blijven uitspreken. Mensen vonden het grappig als hij geïrriteerd met zijn tanden knarste als ze zijn voornaam niet gebruikten. Meestal reageerde hij er gewoon niet op, hield dan koppig vol dat ze het zeker niet tegen hem hadden. Spijtig genoeg kon het dan wel eens zijn dat ze in zijn oren begonnen te schreeuwen of een heel glas bier over hem leeg goten. Dat was het leven van een vrije man zonder verplichtingen, een leven dat hij nu niet meer had nu hij alle verantwoordelijkheid van Erd over zich geen had gekregen. Een beginner, nee dat was hij zeker niet meer. Als ze dat over zijn magie zeiden waren ze gewoon niet goed bij zijn hoofd en lang zou hij daar niet mee inzitten, maar als het over zijn danstijl ging, moesten ze maken dat ze dekking zochten. Niemand durfde hem een beginner te noemen op het gebied van stijldansen, want hij wist zeker dat er op geen enkele planeet iemand was die beter kon dansen dan hij. Van de tango tot de quickstep, dat kon hij allemaal zonder moeite. Schrijven, dat was een andere zaak. De mensen die al dat papierwerk moesten doornemen konden daar maar even de tijd voor nemen, want zijn kriebelige handschrift was nogal moeilijk te ontcijferen. Je kon het vergelijken met een doktershandschrift, dat kon ook alleen maar een apotheker fatsoenlijk lezen. "Als ik mijn magie een beetje slapper zou maken zou het uitkomen op wat ik daarnet had en dat bezorgde je precies al een helse hoofdpijn, dus verlaag ik het het liefst tot het minimum." Helemaal laten verdwijnen ging toch niet, dan zou hij vast en zeker flauwvallen zoals je bij een suikertekort had. Het was eigenlijk al een wonder dat hij nu nog niet van zijn stokje gegaan was. "Hoe komt het eigenlijk dat je zo gevoelig bent voor magie? Dat is eigenlijk niet echt goed als je les wilt gaan volgen, want daar zit meer magie dan ik tot nu toe vrij liet." Flynn had zijn magie laten dalen tot het niveau van een leraar, maar in een klas zaten ook nog leerlingen en als je hun magie bij de van de leraar toevoegde kreeg je bijna het niveau van een legendarische magican. Hoe wilde ze dat dan gaan volhouden?

Ze zuchtte waarom was ze niet gewoon thuis geweest, en moest ze niet naar hier komen, dan was haar magie op het normale tempo gekomen en kon ze zich daarop focusen, maar nee haar ouders hadden gedacht dat op school veel beter en veel makkelijker gaan, zie haar hier nu zitten nog maar juist bekomen van een erge hoofdpijn. Ja oke ze was blij dat ze al enkele leerlingen heeft ontmoet maar toch als daarvoor de pijn moet verdragen, dan nee dankje. Dan kan ze toch even goed thuis blijven en gewoon de buurt verkennen en zo nieuwe mensen ontmoeten? Naar deze school gaan was toch ook niet echt nodig. Miya wreef even in haar ogen, en glimlachte weer rustig."Als ik mijn magie een beetje slapper zou maken zou het uitkomen op wat ik daarnet had en dat bezorgde je precies al een helse hoofdpijn, dus verlaag ik het het liefst tot het minimum." vertelde hij, waardoor Miya even verontschuldigen grijnsde, het was haar schuld dat hij dat moest doen, en probeerde dat schuldgevoel niet te tonen."ja sorry" mompelde ze wat vaagjes terwijl ze zich wat verzette zodat ze geen krampen zou krijgen van verkeerd te hebben gezeten. "Hoe komt het eigenlijk dat je zo gevoelig bent voor magie? Dat is eigenlijk niet echt goed als je les wilt gaan volgen, want daar zit meer magie dan ik tot nu toe vrij liet." Vroeg hij. Ze moest de vraag nog even herhalen om de juiste woorden ervoor te vinden."Wel...euh het is niet echt alle magie." Begon ze nadenkend" Het is meer magie zoals die van jou en de leraren. Je kunt eht gevorderde magie noemen zoals die van Legendarische Magicians, hun magie is sterker geworden met de jaren tijd. Op de een of andere manier voel ik die sterkte alsof het me wil verstikken, het botst tegen me. Natuurlijk niet euh Fysiek maar het is meer mentaal...ja zo kun je het noemen" antwoorde ze de laatste woorden met meer vertrouwen. "en het is eigenlijk nog niet zo lang geleden begonnen" vervolgde ze, natuurlijk telde ze dat meisje niet mee. Dat was anders, ja toch?"Het is gewoon heel onverwacht gekomen dus snap het maar half" Eindigde ze met de laastte stille woorden, het voelde aan alsof ze zichzelf niet in de hand had alsof ze geen beheersing had in de magie. Wat wel was, ze kon haar eigen magie goed beheersen, beter zelfs dan haar ouders hadden gedacht maar de gevorderde magie van sommige, het voelde anders aan.

Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om naar buiten te gaan, maar hij was bijna gestikt in die kamer waar nu een heel deel papieren verspreid over de grond lagen. Hopelijk kwam er niemand binnen om nog meer papieren te brengen of om te zien hoe het me hem ging, want dan kon hij weer gaan uitleggen waarom zijn papierwerk op de grond lag. Het was niet simpel om te zorgen dat alles goed verliep op een planeet en vooral niet als je dat in je eentje moest doen. Al die politiekers deden niets anders dan zagen en klagen, deden niet eens moeite om te zorgen dat er niets fout ging op Erd. Het liefst zou hij de helft eens op hun plaats zetten, maar hij hield zich telkens in. Die mannen waren het gewoon niet waart om zijn toorn over hen heen te krijgen. Hij was vrij rustig, dacht altijd twee keer na vooraleer hij iets deed, maar hij was ook maar een mens en kon ook makkelijk uit zijn vel springen. Flynn keek het meisje nadenkend aan toen ze op zijn vraag geantwoord had. Vooral de magie van leraren en de zijne, wat was er mis? Hij was nu niet direct iemand die zich op geneeskunde en die dingen had gestord en aangezien hij het zelf nooit had meegemaakt wist hij ook niet echt wat ze eraan zou kunnen doen. "Wanneer is het juist begonnen en wat ging er op dat moment door je heen. Welke emotie dus." Kijk, daar kon hij wel iets mee. Ze had het niet van bij haar geboorte dus was het makkelijker om te achterhalen wat er juist mis was. Flynn kon wel nadenken, was redelijk slim, maar hij wist gewoon meer op het gebied van stijldansen en viool spelen. Voor iets anders had hij eigenlijk nooit tijd gehad. "Wie is je mentor? Misschien kan je daar raad aanvragen." Leraren wisten meestal wel wat meer op dat gebied, dus dan was het ook beter dat ze naar zo iemand toegingen. Als het echt moest zou hij wel kunnen helpen, maar je kon zeggen dat hij een beetje lui was geworden na drie eeuwen.


Meh

MIya dacht even diep na en staarde ondertussen strak naar het water naast haar dat nu geen rimpels meer achterliet. ja ze luisterde wel nog of Flynn nog iets zou zeggen, maar ze was zich ook bewust van het zuchtje wind dat rond haar waaide, voor haar leek het wel dansen, de wind die tegen je en rond je waaide, die verschillende manouvres maakte gewoon om ergens te raken. Het was best facinerend als je weet hoe je er naar moet kijken. "Wanneer is het juist begonnen en wat ging er op dat moment door je heen. Welke emotie dus." hoorde ze hem inneens vragen. Dat was een tijdje geleden."Bedoel je de aller eeste keer?" Ja natuurlijk vroeg hij dat. Tsukimiya haar gedachten gingen naar de allereerste moment, het meisje de kracht die ze dus niet onder controle had, het zelfs niet eens besefte. Hoe lang was dat nu eigenlijk geleden. Ze was nog redelijk jong geweest besefte Miya nu pas. Wat was het rond de 10 jaar? Misschien wat vroeger kan ook zijn, maar goed herinneren kon Miya het niet meer." Ik weet het niet meer precies" Begon ze al denkend" Iets van rond de 10 jaar ongeveer, kan zijn wat jonger. Ik kwam een jong meisje tegen die waarschijnlijk niet eens wist van die sterke krachten ofzow, maar toen ik haar op dat moment tegen kwam was ik van mijn stuk gebracht door een thuisgeval" Begon Miya en vervolgde toen langzaam verder" Als ik van mijn stuk ben gebracht dan ben ik nogal gevoelig voor verschillende dinge, over iemand gedrag en dingen dat ik aanraak of ruik" Ja zo was het altijd geweest. Het was daarom altijd zo moeilijk voor Miya haar ouders geweest om niet van haar stuk te brengen. Maar het was nog nooit gebeurd dat ze dan gevoelig werd door de sterke magie, het was alleen maar dan van het gedrag van anderen en op de een of andere manier moest ze dan ook geen sterke geuren tegen komen. Daardoor kreeg ze altijd hoofdpijn van, maar Tsukimiya haar ouders hadden gedacht dat ze dan daar allergich voor was natuurlijk wel een vreemde allergie trouwens. Maar toch. "Wie is je mentor? Misschien kan je daar raad aanvragen." hoorde ze hem na een tijdje vragen. Geschrokken keek ze hem nu recht aan. Ja hij had gelijk, maar zou ze daar het lef wel voor hebben? "euh...Master Norwood" sprak ze aarzelend. Misschien zou ze het helemaal niet durven.

Een meisje van tien met sterke krachten, dan had ze zeker nog nooit een LM ontmoet. Niet dat dat echt vreemd was, weinig leerlingen hadden ooit de kans gekregen om één van de sterkste magicians van hun planeet te ontmoeten. Misschien moest hij eens wat meer onder de mensen komen en zich niets aantrekken van het feit dat hij legendarisch was, maar iets hield hem tegen. Misschien er feit dat het leuk was om leerlingen te plagen door zich voor te doen als een leerling of gewoon het feit dat hij zich wat schaamde voor dat brandmerk in zijn nek. Voor de zoveelste keer wenste hij dat hij langere haren had om het brandmerk te verbergen, maar aan de andere kant vond hij het gewoon raar: hij met lang haar. Een lange pony, tot daaraan toe. Ontspannen leunde Flynn wat achterover en luisterde aandachtig naar Miya. Gevoeligheid, dat zit meestal tussen je oren. Het kon goed zijn dat ze ineens goed kon ruiken of die dingen, maar meestal met je dan gewoon op details. Toen hij antwoord kree op zijn andere vraag perste hij zijn lippen wat op elkaar. Norwood, de opvolger van Les als hij het goed onthouden had. Geen goed idee om daar naartoe te gaan aantelden de hoofdmeester wat met de man had geknoeid. Met een soepele beweging stond de blauwharige man terug op twee benen en stak zijn hand naar Miya uit om haar recht te trekken. "Ik kan je misschien wel helpen. Als er zoiets gebeurt moet je er gewoon niet aan denken, dan komt alles wel goed." Verdere uitleg over waarom hij ineens ging helpen gaf hij niet, dat was ook niet echt nodig. Geen een leerling moest weten wat er juist in de school aan de hand was, anders konden hij en de zes anderen hun werk niet doen. Met een scheve grijns op zijn gezicht liet hij het meisje een pirouette maken en zette haar in de juiste positie om haar te helpen aan iets anders te denken. "Blijf mij aankijken en concentreer je op je voeten." Waarom ze dat moest doen werd nog wel duidelijk, maar voor nu moest ze gewoon doen wat hij zei. Langzaam begon hij stappen te zetten die samen danspassen vormde. Gewoon balroom, niet zo moeilijk en redelijk makkelijk om op te pikken. Flynn bleef haar onderzoekend aankijken terwijl hij zijn magie beetje bij beetje losliet. Op het niveau van een leraar bleef hij hangen, durfde nog niet tot het maximum te gaan vooraleer hij wist wat haar reactie hierop was.

Miya had Flynn de hele tijd aan gekeken maar liet nu haar kristal helder blauwe ogen even naar het water naast haar glijden. Toen ze pas echt concentreerde op de wind hoorde ze dat haar muziek nog speelde. En omdat ze weet dat ze deze week echt niet op een lege batterij zat te wachten nam ze haar IPod en zette die vlug uit, en zag juist nog dat ze gelukkig nog maar een balkje had verspild. Wat een opluchting bedacht ze bij haar zelf. Hoe zou het zijn om te kunnen experimenteren met de magie die ze had waardoor ze die hoofdpijn kreeg, misschien zou ze dat wel doen om te zien wat ze er allemaal mee kan doen. Natuurlijk zal ze dat pas doen als ze het onder controle heeft. Even zuchtte ze maar keek op toen ze de lucht rond Flynn voelde trillen en zag dat hij rechstond. Hij stak zijn hand uit die Miya pakte en zich optrok zodat ook zij nu recht stond. "Ik kan je misschien wel helpen. Als er zoiets gebeurt moet je er gewoon niet aan denken, dan komt alles wel goed." Zei hij waardoor ze even verbaasd haar wenkbrauw optrok, zou het echt zijn? Ze zou hem echt iets verschuldigs zijn als het hem lukte. Opnieuw maakte hij een beweging en deze keer zorgde hij ervoor dat ze een pirouette maakte. Miya kon niet anders dan toch ook even te grijnzen maar die verdween toen langzamerhand toch wel weer. "Blijf mij aankijken en concentreer je op je voeten." zei hij waardoor ze hem aankeek en haar voeten ook in de gaten hield. Even knikte ze en beet op haar onderlip, waarschijnlijk juist iets te hard want ze proefde het roestige smaak van bloed in haar mond sijbelen. Ah ja. Toen hij de stappen zette concentreerde ze zich daarop en kon het al snel meedoen. Het was niet zo moeilijk. Blijf je concenteren op de voeten sprak ze zichzelf de hele tijd toe. Niet verslappen. "Ik denk dat het..." maar Tsukimiya brak de zin al halverwerend af, toen ze toch de magie weer langzaam maar zeker tegen haar opbotste. De hoofdpijn kwam stilletjes terug, niet zo ferm als in het begin van hun ontmoeting maar toch was het er. Concentreer je sprak ze kribbig weer tegen zichzelf en beet weer op haar onderlip die weer begon te bloeden en pijnlijk bonkte maar dat was beter dan de hoofdpijn. Dit moet ze gewoon kunnen. Het lukt haar wel. Ja ze voelde de magie nog steeds toch probeerde ze eraan te wennen terwijl ze zich nog steeds haar meeste aandacht probeerde te richting op de danspassen. De pijn verminderde. Langzaam en nogal twijfelend klaarde haar gezicht wat op." Het lukt" sprak ze er stilletjes zodat ze haar aandachtig niet zou verslappen. Jammer genoeg was dat wel zo en kwam die weer op en beet daarom nog harder op haar onderlip.

Miya had eerst precies haar bedenkingen, maar ze vertrouwde hem toch. Dansen hielp bij alles, gewoon omdat je dan op niets meer lette en dat zorgde ervoor dat je lichaam zich ontspant. Hij dansde zelf ook als hij zich even niet goed voelde, als hij bijvoorbeeld weer veel te hard aan Samantha dacht. Het was niet makkelijk en soms stond hij ech op het puntje van de afgrond. Waarom had hij de taak als LM weer opzich genomen? Om Fennon een plezier te doen of gewoon om van straat af te komen? Een vraag die hij zichzelf vaak stelde en meestal kwam hij dan tot de conclusie dat hij gewoon van zijn planeet en de mensen die daar woonden hield en daarom alles wilde doen om het te beschermen. Langzaam werd hij terug naar het heden getrokken en besefte dat hij niet een pas had gemist. Tja, dat heb je ook als je driehonderd jaar de tijd hebt gehad om het te leren. Het voelde goed om zijn 'hobby' te kunnen gebruiken om mensen te helpen, al was ze niet van Erd. Voor hem maakte het ook niet veel uit van welke planeet iemand was, hij had alleen nog al moeite doen bij mensen uit Puffoon en laat ons nu zeggen dat dit meisje nu juist een bewoonster van Puffoon met een vleugje duistere magie. Eigenlijk merkte hij de rillingen die over zijn rug liepen nu pas op. Bij Neara was het erger geweest, maar toch voelde hij zich wat ongemakkelijk in de buurt van Miya. Tja, niets aan te doen. Het is niet omdat het nu pas opvalt dat ze van Puffoon komt dat hij haar ineens niet meer gaat helpen. Flynn toverde een glimlach op zijn gezicht toen ze wilde zeggen dat het lukte, maar midden in haar zin brak ze af. Misschien lukte het toch minder goed dan hij verwacht had. De man was al iets anders aan het bedenken toen het gezicht van het meisje ineens opklaarde en zei dat het deze keer wel gelukt was. Langzaam liet Flynn zijn magie nog wat meer gaan, maar toen hij zag dat Miya op haar lip beet, onderdrukte hij de magie weer tot het niveau van een eersteklasser. "Het ging toch al goed." Hij glimlachte geruststellend en liet zich terug in het gras vallen. Het onderdrukken van magie koste een heleboel energie en daar begonnen zijn benen soms van te knikken. Ja, hij had dit nog nooit eerder gedaan, een schande als je het hem vroeg.

daar zat ze dan te dansen, als ze dit niet zou hebben gedaan en een andere student zou dat hebben voorgesteld aan haar zou Miya hem gewoon vierkant hebben uitgelachen, maar nu. Het hielp echt wel als ze haar concentratie niet liet verslappen maar dat was voor Tsukimiya wel makkelijk gezegt maar het zo doen was natuurlijk weer iets anders. De dans zorgde er ook voor dat er geen andere warrige gedachten in haar hoofd spookte, het enige die dat ook heeft doen lukken was een ding en dat was haar IPod dat was na deze dans met Flynn het enige die de gedachten konden kalmeren of haar wat kalmte kon geven. Ze zou deze dans dus vaker moeten doen, het was nog redelijk simpel en het hielp. Dit gaat ze dus onthouden voor als ze haar IPod eens niet mee had ofzo, niet dat dat veel voor kwam maar je doet het zeker maar beter voor het onzekere. Al snel nam te hoofdpijn weer af zodat ze wist dat hij weer zijn magie onderdrukte. "Het ging toch al goed." hoorde Tsukimiya, Flynn zeggen toen die daarna ging gaan zitten. even beet ze weer op haar onderlip. Niet voor de hoofdpijn want die was er niet omdat zijn magie was onderdrukt maar omdat het haar frustreerde dat de pijn negeren met die dans haar juist was ontglipt. Ze had gewoon haar best niet goed genoeg gedaan. Met een gefrustreerde zucht volgde MIya zijn voorbeeld en ging ook gaan zitten. Sloeg haar armen zelfs over haar benen en zat zo in een gebogen vorm terwijl haar ogen strak naar de grond waren gericht."Ja....." Sprak ze twijfelend maar stak toch de schuld op haar zelf, de warboel werd erger. De magie die zij uitstraalde werd oppeens sterker door haar frustratie, langzaam bewoog het richting Flynn omringde hem zelfs en strengelde zich rond zijn magie en verstevigde greep, dat het zelfs leek op het wurgen. Miya had het helemaal niet door, want ze zat nog steeds gespannen naar de grond te kijken, zichzelf de schuld gevend dat ze niet genoeg inzet had gegeven.

-moet er weer even inkomen-

Feel the fear in my enemy's eyes,
listen as the crowd would sing

Flynn ademde diep in en uit terwijl hij over het water keek. Door de dans waren de herinneringen aan Sam in een klap teruggekomen. Samantha, zijn allerliefste Sam. Natuurlijk was zij diegene geweest die de dood moest hebben, ookal was hij in alle opzichten de oudste geweest. Dat was weer een voorbeeld geweest van het feit dat het leven niet eerlijk was, nooit. Het water zorgde ervoor dat hij weer rustig werd, dat hij zijn gedachten terug op een rijtje kon zetten. Dit was echt niet het moment om in te storten, vooral niet in het bijzijn van een leerlinge. Waarschijnlijk zou ze het alleen maar eng vinden dat de machtigste magician van Erd zo voor haar ogen zou instorten. Sommige mensen dachten dat ze geen gevoelens hadden, dat ze zomaar over zich heen lieten lopen. Wel, dat was dus niet zo, spijtig genoeg. Het leven zou veel makkelijker zijn zonder gevoelens, dan Toen het meisje een gefrustreerde zucht slaakte keek hij om een een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Blijkbaar was ze niet tevreden met het resultaat, of begon de hoofdpijn weer terug te keren. Toen ze wat afwezig naar grond keek, wende Flynn zijn blik ook terug af naar het water. Eerst gaf hij nog niet echt aandacht aan het feit dat er precies iets aan zijn magie trok, waarschijnlijk omdat het zo hard onderdrukt werd, maar na een tijdje werd de greep steviger en steviger. Hij kon niet eens iets zeggen en graaide naar zijn keel. Hij wist hoe hij zichzelf moest bevrijden als hij door iemand gewurgd werd, maar hoe moest je magie afweren. Langzaam werd zijn luchtpijp afgesloten en kon hij nog amper ademhalen. Zijn gezicht kreeg een blauwe kleur terwijl hij rustig probeerde adem te halen. De meeste mensen zouden in paniek raken en dus snel naar adem willen happen, dat was juist hetgeen wat hen allemaal fataal werd. Rustig sloot hij zijn blauwe ogen terwijl zijn handen tot vuisten gebald waren. Hij moest er gewoon voor zorgen dat hij zijn magie terug optimaal kon gebruiken, anders kon hij het leven wel gedag zeggen, maar aan de andere kant zou hij Sam dan terug zien. Voor een moment twijfelde de man terwijl Miya's magie gewoon rustig zijn gang bleef gaan. Was het leven het nog waard om te blijven leven? Samen met die vraag wist hij het antwoord al, hij moest blijven voor zijn planeet, voor Lesaiah, misschien voor Luce. Langzaam liet hij zijn magie los totdat deze het maximum had bereikt en zorgde ervoor dat de grond begon te trillen alsof er een aardbeving plaatsvond. Om dat zo hard te kunnen had je echt jaren training nodig en hopelijk was het dan ook wel duidelijk voor het meisje dat hij niet echt een leraar was, damn daar ging zijn 'geheim'. Om de een of andere rede vond hij niet dat leerlingen moesten weten hoe hij er juist uitzag en such. Tegenwoordig waren die kinderen wat licht geobserdeerd, wilde altijd een handtekening ofzo hebben. Op Erd was dat toch het geval, of dat hier ook was? Geen idee. Flynns magie was na een tijdje sterk genoeg om die van Miya af te snijden waardoor deze niet meer zo stevig om die van hem zat. Hij nam een grote teug adem, zorgde ervoor dat de grond niet meer trilde en liet zich achterover in het gras vallen. "Ik denk dat je toch iets moet gaan doen om je magie onder controle te krijgen." Zijn stem klonk wat hees, maar dat was ook niet moeilijk nadat hij gewurgd was. Zijn borstkas ging zachtjes op en neer terwijl hij zijn ogen sloot en terug tot rust probeerde te komen.

Miya keek strak naar het water, waarschijnlijk deed ze niet genoeg haar best omdat het nog steeds neit wou lukken, maar waarom niet? Je zou verwachten dat iedereen wel hun eigen magie kon beheersen, wel Miya is dan wel de uitzondering erop, want een groot deel kon ze dus zo te zien nog steeds niet. En dat maakte haar kwaad ze wou helemaal geen buitenbeetje worden. Ze zal meer haar best moeten doen. Niet dat Tsukimiya erg veel zin had in hard te werken met haarzelf maar ze kan niet anders vooral niet als ze zo'n speciaal geval moet zijn waardoor alle andere leerlingen haar vreemd zouden aankijken. Terwijl ze een plukje roos haar van voor haar ogen wegschoof draaide ze haar hoofd om deed haar mond open en wou iets zeggen maar al snel werden Tsukimiya's haar ogen groot toen ze Flynn naar zijn keel zag grijpen, hij is haar nu toch niet voor de gek aan het houden? "Flynn..."Voeg Miya twijfelend, de angst bekroop haar langzamerhand. Wat was er met hem. Vluch keek Miya even rond maar zag niemand, toch niet meteen dus niemand anders kan hem van ver wurgen. Maar Flynn zou zichzelf waarschijnlijk ook wel zelf niet willen wurgen. Tsukimiya zag zijn gezicht langzaam blauw worden waardoor ze angstig haar hand voor haar mond legde."Flynn!" Sprak ze nu luider tegen hem. Wie deed er dit toch in godsnaam. Miya liet haar hersens hard kraken, als Flynn en niemand anders het was dan is de enige nog die het kan doen Tsukimiya zelf, maar dit wou ze helemaal niet. Ze was echt niet iemand die iedereen gewoon wurgt ofzow. Inneens voelde Miya de grond trillen, dat was Flynn dat wist ze zeker maar waarom deed hij dat? En pas nu besefte ze werkelijk dat hij een Legendarische Magician is. Even werden haar ogen groter maar dat schudde ze vlug van zich af, ze is gewoon nu iemand onbewust aan het wurgen, dat is erger en ze weet neit hoe ze het kon stoppen. Hij nam een grote teug adem, zorgde ervoor dat de grond niet meer trilde en liet zich achterover in het gras vallen. "Ik denk dat je toch iets moet gaan doen om je magie onder controle te krijgen." Zijn stem klonk wat hees, maar dat was ook niet moeilijk nadat hij gewurgd was. Zijn borstkas ging zachtjes op en neer terwijl hij zijn ogen sloot en terug tot rust probeerde te komen. Angstig beet ze hard op haar onderlip waardoor ze het roestige warme smaak van bloed proefde."Het...het spijt me." Kon ze maar amper uitspreken omdat ze haar tranen probeerde te bedwingen, ze had hem gewurgt! Ze trilde lichtjes en kroop voorzicht naar achteren waardoor ze verder van hem was."Ik...ik wist echt neit" Stotterde ze verder terwijl ze nog verder van hem wou kruipen, ze haatte haar zelf haatte haar ouders dat ze haar naar hier hadden gebracht."Het was echt niet mijn bedoeling..."Mompelde ze nog en beet nog steeds harder op haar onderlip.

Het was echt geen pretje om gewurgd te worden door magie, vooral omdat je er amper iets kon tegen doen. Magie kon je niet aanraken en niet pijn doen zodat het je los zou laten. Het enige wat je kon doen was het bestrijden met je eigen magie. Flynn had geluk gehad dat zijn magie veel sterker was dan die van Miya aangezien ze echt niet wist wat ze deed, anders was dit de laatste keer geweest dat hij de zon gezien had. Stel je voor dat er een eerstejaars in zijn plek had gezeten, dan had het meisje waarschijnlijk iemands dood op haar geweten gehad. Niet dat hij nooit iemand vermoord had, bewust en onbewust, maar Miya was gewoon nog veel te jong om zoiets mee te maken. Ze was in de bloei van haar leven en verdiende het gewoon niet om met zo'n schuldgevoel rond te blijven lopen. Lichte trillingen in de aarde vertelde hem dat het meisje bewoog en langzaam opende de man een oog. Ze was van hem weg gekropen terwijl ze zich om de paar seconden verontschuldigde. Ze kon haar magie echt niet onder controle houden en ergens werd er een deuk in zijn ego geslagen. Hij had haar niet kunnen helpen. Bij iemand die een andere magiesoort dan Earth en Wood had zou hij dat nog begrijpen, maar hij was getrouwd geweest met een Grenaanse, beschouwde de vrouwe van het woud als zijn zus en had in het verleden verschillende uitstapjes met Fennon naar Gren gemaakt en nog kon hij geen Grenaans meisje helpen.

Met een soepele beweging stond Flynn op en klemde zijn tanden even op elkaar toen er een pijnscheut door zijn hoofd ging. De luchttoevoer naar zijn hoofd was ook afgesloten geweest, vandaar die hoofdpijn. Stapje voor stapje liep hij naar Miya toe en hurkte naast haar neer. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht en even boorde zijn ogen in die van haar. "Als je nog lang zo op je lip gaat blijven bijten ligt hij straks open." Even speelden zijn vingers met de grassprietjes voor hem terwijl hij even naar de juiste woorden zocht. "Je moet je niet zo schuldig voelen, jij kan er ook niets aan doen dat je je magie niet fatsoenlijk kan beheersen. Het is de taak van de academy om je dat te leren." De technologie was ver vooruit gegaan moest hij zeggen. Vroeger had hij zijn magie helemaal alleen moeten leren beheersen en had het later met behulp van Fennon nog wat meer geperfectionneerd. "Hoe komt het eigenlijk dat je je magie niet kan controleren? Ik bedoel: de meeste eerstejaars weten al ongeveer hoe ze hun magie in toom moeten houden en jij bent duidelijk ouder dan zo'n klein mormeltje." Na die woorden stond hij terug even op en rekte zich even uit om daarna normaal terug naast het roodharige meisje te gaan zitten.


It's a little derpisch :3

Dit had ze niet gewild, gelukkig was hij veel beter in de magie, maar waarom moest de hare dat nu weer doen, ze had helemaal dat niet gewild, ook al zou ze kwaad op hem zijn geweest dan nog zou ze hem nooit willen wurgen, ze is daar het type niet voor. als ze niet haar hier zijn gestuurd, zou dat nooit gebeurd zijn. Thuis ook niet want daar kon ze meer genieten van de zon en gewoon buiten rond hangen met haar vrienden, hier kon je dat ook heus wel, maar de leerkrachten hielden je in de gaten bij haar thuis konden ze doen wat ze wouden zonder echt gezien te worden of onder je voeten krijgen of gewoon meteen straf hebben? En de enige straf daar was huisarest voor enkele dagen of, dat is niet zo erg. Meteen schoten Tsukimiya haar ogen naar Flynn toen ze de lucht bij hem voelde trillen doordat hij zich bewoog. Direct spande ze haar spieren op toen hij stapje voor stapje naar haartoe liep en zich toen uiteindelijk naast haar hurkte. Hij glimlachte nu vriendelijk en keek haar recht aan. "Als je nog lang zo op je lip gaat blijven bijten ligt hij straks open." Even speelden zijn vingers met de grassprietjes voor hem terwijl hij even naar de juiste woorden zocht. Even liet ze automatisch haar vinger over haar lip wrijven en toen ze die terug trok zag ze inderdaad wat bloed maar dat veegde ze meteen al weer weg. "Je moet je niet zo schuldig voelen, jij kan er ook niets aan doen dat je je magie niet fatsoenlijk kan beheersen. Het is de taak van de academy om je dat te leren." Miya keek hem nog even twijfelend aan, maar zweeg nog wel. "Hoe komt het eigenlijk dat je je magie niet kan controleren? Ik bedoel: de meeste eerstejaars weten al ongeveer hoe ze hun magie in toom moeten houden en jij bent duidelijk ouder dan zo'n klein mormeltje." Na die woorden stond hij terug even op en rekte zich even uit om daarna normaal terug naast haar te gaan zitten. "Euh...ik heb het wel onder controle...het meeste deel dan. Voor ik naar hier kwam had ik die problemen helemaal niet"Mompelde ze" Mijn magie viel helemaal niemand aan en hoofdpijn was er ook nooit." sprak ze schouder ophalend. "Gaat het echt wel weer beter met jou?" Vroeg ze nog wat bezorgt terwijl ze haar vinger met bloed in het water stopte en het afwaste.