Een diepe zucht klonk zacht, ging verloren in het geluid van de ruisende wind, welke een rilling over de rug van een klein meisje liet gaan. De geluiden, afkomstig van het water, overstemden echter dit geluid, waardoor je enkel de kou voelde en het hoorde wanneer het recht langs je oor raasde. Het geras van een potloodje tegen papier was nauwelijks hoorbaar en het kleine meisje viel nauwelijks op, ook al was er niemand anders in de buurt.
Haar zwarte haren raakten de grond, terwijl ze in kleermakerszit op een rots bovenaan een waterval zat, haar blik gericht op de oneindige horizon, af en toe afdwalend naar het blad waarop ze aan het kladderen was. Het potlood was pas geslepen en haar schetsboek was nog leeg, dus dit was de eerste keer dat ze het gebruikte, waardoor ze extra haar best zou doen ookal was dit was maar een schetsje, iets om haar af te leiden van de gedachten die ze had. Iets om het moment vast te leggen, al kon je het moment niet zien op de tekening. Alle gevoelens die ze op dit moment had zouden voor eeuwig geheim blijven, maar zij zou het zich herinneren bij het zien van dit soort tekeningen. Ze glimlachte lichtjes.
Als je van achter naar haar keek, zou je denken dat er een meisje van zo’n twaalf jaar zat. In werkelijkheid was ze al zestien. Ze had wel rondingen. Een B, om precies te zijn. Maar dat zag je niet van achteren. Haar gezicht was ook al redelijk volwassen. Maar, dat zag je pas als je haar vanaf de voorkant zag. En alsnog deed haar lengte haar dan jonger lijken.
Terwijl ze verder ging met de tekening, waardoor op het blad steeds beter de horizon voor haar te zien was, begon ze zacht te zingen. Het geluid van het naar beneden vallende water overstemde dit deels, maar iemand dichtbij haar zou het horen. “You must try hard, don't give in. Keep it up and you win,” zong ze zacht. Het was een nummer van Skye Sweetnam. Haar potlood bleef zacht over het papier heen gaan, terwijl ze doorging.
“Don't let them know they get to you. Put on a brave face and you'll get through. On your own, on your own way. Bottled up is where your fears go, your fears go. You will never show your fear. They'll tear you up until your tears show, your tears show. Smoke and mirrors..”
En.. De schets was af. Een diepe zucht kwam uit haar mond en ze sloeg het blad om, om naar een nieuwe pagina te kijken. Maar, inspiratie was ver te zoeken. Daarom liet ze het ding op haar schoot liggen en streek ze haar blauwe jurkje glad. Hmnpf. Ze verveelde zich nu best wel ernstig.

Serein liep langs een riviertje, enkel omdat ze een brug of stenen naar de overkant wilde vinden, er was geen mogelijkheid om haar schoenen uit te doen en door het water te gaan, in haar armen lag namelijk een zwarte kat van één maand oud, het was nog onwijs klein, dus ze wilde het niet riskeren. Zo ie zo was het duidelijk dat het beestje water verafschuwde. Dus het zou dan alsnog flippen en van schrik het water in vallen, en vervolgens verdrinken. Nee, dat mocht niet van Serein. Gohan was te lief en te klein en te zacht en te schattig om daarin te vallen. Gohan, wat ook wel eten betekende. Serein was nou eenmaal iemand die evenveel kon eten als een tientonner, maar toch niet aankwam. Ze bedankte iedereen daarvoor dat het mogelijk was. Ze kon niet leven zonder snoep, chips en alles wat lekker was en je in je mond kon proppen.
Terwijl Serein verder liep speelde het kleine beestje met het rode strikje in een van Serein’s plukken haar. Haar haarkleur was roze, net als haar ogen. Wat je niet snel verwachtte voor iemand die uit Shadra kwam. Zelf vond Serein dat ook niet helemaal geweldig. Ze was een aardig type ze kon alleen heel snel gemeen over komen, ze was best intimiderend, niet gemeen. Alleen kon ze erg snel boos worden, en als ze boos was moest je dood. Niet dat het haar altijd lukte, uit frustratie veranderde ze dan in haar dierlijke vorm en dan was ze een beestje van dertig centimeter, ja, want daar had je veel aan. Wel met een rood strikje om het nekje, zag er extra gevaarlijk uit. Want iedereen werd meteen bang voor een kleine vleermuis met een rood strikje.
Serein graaide in haar zak en haalde er een klein bolletje uit, het was een kattensnoepje, altijd geweldig. Ze gaf het aan Gohan terwijl ze in haar andere zak graaide voor een lolly. Ze had honger.
Ze stond even stil toen ze een meisje zag zitten. Ze aarzelde niet en liep er vervolgens op een snel tempo heen. Gelukkig was ze niet een soort persoon dat niets durfde te zeggen, ze hield van praten. En van eten. “Hé, meissie. Hoe kom ik aan de overkant?” Ze keek het meisje voor zich op de grond emotieloos aan. Helaas vergat Serein altijd om te lachen. En toch snapte ze nooit waarom ze gemeen over kon komen, dat was ze echt niet. Ze hurkte voor het meisje neer en zette Gohan even naast zich. “Zeg het maar kindje.” Ze keek haar deze keer met een glimlach aan, waarmee ze voor kleine kinderen over zou komen als een pedofiel. Ze wist niet eens hoe oud het meisje voor haar was, maar dat interesseerde haar niet. Ze sprak ook mensen van middelbare leeftijd aan met woorden als knullie, jonge man, babe, etc. Ze had wel humor, alleen de verkeerde.

“This journey of ours never ends. We will always pretend, fighting not to let them win. And they're falling into our illusion. On our own, on our own way.” Haar stem klonk zacht, terwijl haar potlood vage krasjes maakte op het papier, waarna ze deze weer weggumde. Ja. Nuttig. Maar goed. Ze was nou eenmaal een niet nuttig persoon. Ze deed haar best op school, deed weinig wat niet mocht en was verlegen en stilletjes in de buurt van vreemden. Bij haar vrienden en vriendinnen deed ze wel drukker, dan herkende je haar nauwelijks meer. Maar, alsnog was ze geen type die anderen zou beledigen of pijn doen.
Even streek ze met haar kleine hand door haar lange, zwarte haar. Haar blauwe ogen stonden gericht op de horizon, terwijl ze probeerde niet na te denken. Nadenken zorgde voor nare gedachtes, waardoor ze alleen maar minder vrolijk zou wordem. Daar had ze geen zin in. Ze keek even op haar telefoon en zuchtte. Over drie uur moest ze weer een pil innemen. Verdomme. Het irriteerde haar. Bovendien voelde ze zich meestal zo duf na een pil. Heel vervelend.

‘Hé, meissie. Hoe kom ik aan de overkant?’ In plaats van normaal te reageren, slaakte ze een gilletje en viel ze van de rots af. Achterover, zodat haar rug op de grond lag en ze omhoog keek naar degene die net tegen haar gesproken had. Ze kroop overeind, drukte haar rug tegen de rots aan en hield haar schetsboek tegen zich aangeklemd, terwijl het potlood en het gummetje ergens op de grond gevallen waren. ‘Zeg het maar kindje,’ zei dezelfde stem, terwijl een meisje veel te dichtbij kwam. Even kneep ze haar ogen dicht, maar uiteindelijk keek ze het meisje toch weer aan. “O- Omlopen, d-denk ik..” mompelde ze zacht. Dit meisje was plots gekomen, had ingebroken in haar persoonlijke bel, zoals ze het graag noemde. Ze had graag een afstand van minimaal een meter van vreemden af, het liefste drie. Dit stresste haar een beetje. Te dichtbij.
En toen verdween alle angst als sneeuw voor de zon, omdat haar blik viel op het katje. Omg. Poes. Aaibaar. Hmn. Een glimlachje verscheen op haar gezicht en ze leunde een beetje voorover, het beestje aankijkend. “Awh, zo schattig!” zei ze, kijkend naar het beest. Ja. Ze hield van beesten.

Na Serein’s eerste worden viel het meisje naar achter. Ze had haar even vragend en vreemd aangekeken. Ze wist niet dat ze zo eng was. Het meisje antwoordde dat ze moest omlopen, waarna Serein zuchtte. “Maar daar heb ik echt geen zin in.” Riep ze half. “Dat is Gohan niet waard. Ik loop al uren, en ik heb honger.” Terwijl ze dat zei haalde ze de lolly die ze al die tijd uit haar mond hand er weer uit. Waarna ze er even naar keek, en het weer terug stopte. Ze stond op en keek richting de rivier. ‘Awh, zo schattig!’ Serein draaide zich weer terug naar het meisje. Ze zag hoe ze naar Gohan keek. Zelf kreeg ze ook een glimlach op haar gezicht. Ze ging aan de andere kant van Gohan zitten en keek hoe het kleine meisjesbeestje van niet eens twintig centimeter door het gras rolde en genoot van het zonnetje. “Ze is lief hè? Zo zacht, zo aaibaar...” Het was dat het niet kon, maar haar ogen zouden in een serie spontaan hartjes zijn geworden. Ze pakte het beestje op en drukte het tegen het meisje aan. “Voel maar! Zo zacht.. Ze is lief.” Ze krabde Gohan ondertussen onder haar koppie met haar wijsvinger. Ondertussen raapte ze voor het meisje de spulletjes op die ze had laten vallen. Ze raapte het schetsblok op en ging weer op haar plek zitten, waarna ze in het schetsblok begon te bladeren. Het waren niet veel tekeningen maar het zag er wel mooi uit. Ze legde het neer en staarde naar het water niet ver voor hun. Als Gohan maar niet op ontdekkingstocht ging en erheen liep. Dat beest was zo klunzig, het viel altijd overal in en af. “Dus.. Je houdt van Gohan’s. Heb je zelf huisdieren?” Ze liet zichzelf achterover vallen en staarde naar de bomen die boven haar uitstaken. “Oeh, waar kom je vandaan?” Ze keek met een wat te blij hoofd richting het meisje. “Ik wil alles weten, wij worden dikke maatjes!” Riep ze wat te opgewekt.

Het meisje klaagde geen zin te hebben in omlopen. Ze zei dat Gohan dat niet waard was en een klein fronsje kwam op het gezicht van het zwartharige meisje. Verlegen en stilletjes als ze was zei ze niets. Ze zweeg, zoals ze dat altijd deed, in plaats van mee te praten, zodat ze misschien nog vrienden zou maken. Het lukte haar gewoon niet. Het meisje zei al uren te lopen en honger te hebben, waardoor Avelyn weer even op haar lip beet.
Uiteindelijk was Avelyn gefascineerd geraakt door het poesje - hoe vreemd, fout en sexistisch dit ook klonk - en ging het andere meisje erop in. Over hoe zacht en aaibaar het poesje was. Het meisje drukte haar poes tegen Avelyn aan en meldde dat ze moest voelen. Avelyn aaide het en een verbaasde uitdrukking kwam op haar gezicht. “Die haartjes zijn zo zacht!” riep ze verbaasd uit. Omg, dat had ze echt niet verwacht. Ze hield van zachte poesjes. Die waren zo aaibaar. Kale poesjes niet. Zo glad en viezig. Nee, gaf haar maar een zachte poes. Dan was ze tevreden. Lekker behaard, ook. Hoe langer de haren, hoe beter. Wel zacht. Ze hield er niet van als de haren niet zacht waren. Dat was zo.. Niet aaibaar. En ze hield van aaibare poezen. Poezen waren er voor hun aaibaarheid, dus als ze niet aaibaar waren, wat was dan het nut?
Het meisje raapte haar spullen op en voorzichtig veegde Avelyn wat haartjes van de zwarte kat van haar kleren, terwijl ze toekeek hoe het andere meisje in haar schetsboek bladerde. Eh.. Ja. Haar schetsboek. Af. Foei. Nou ja. Veel maakte het niet uit, of zo. En het lef om er iets van te zeggen had ze toch niet. Verdrolleme. Wat was ze toch een watje. Daarom bleef ze maar zitten. “Het zijn maar schetsen.. Zo goed ben ik niet..” verontschuldigde ze zich voor haar tekenkunsten. Wat een loser.
Het meisje concludeerde dat ze van Gohan’s hield en vroeg of ze zelf huisdieren had. Ook kwam de vraag waar ze vandaan kwam. Vervolgens zei ze alles te willen weten, omdat ze dikke maatjes zouden worden. Even staarde Avelyn haar verbaasd aan. Vrienden? Interessant. “Thuis heb ik een hamster, cavia, konijn en kat. Hier heb ik enkel één konijn,” sprak ze zacht. Ja, een konijn. Een albino konijn. “Ik kom uit Puffoon..” sprak ze toen en ze keek het meisje aan. “E.. En jij?”

Het meisje legde uit dat ze thuis een hoop dieren had, en op school enkel een konijn. Ze keek haar weer blij aan. “O mijn god, konijnen zijn zo lief, zo schat. Die oortjes zijn altijd zo geweldig. Ik houd van konijnen!” Ze riep het half, wat ze altijd deed als ze enthousiast werd. Vervolgens meldde ze dat ze van Puffoon kwam. Serein keek haar nog steeds blij aan. “Oehh, dan ben jij zo’n luchtmensje, toch? Heb ik het goed? Ja, toch? Dat is cool!” Het meisje vroeg waar zij vandaan kwam. Haar blijheid verdween even. Ze keek haar wat nerveus aan, ze verzweeg altijd waar ze precies vandaan kwam. Ze schaamde zich ervoor. Ze hield er absoluut niet van. Ze herstelde zich en keek het meisje met een knipoog aan waarna ze haar vinger op haar mond legde. “Geheim!” Het was het enige wat niemand van haar mocht weten. Ze stond weer op en keek het meisje aan. Niet lang daarna hoorde ze haar maag knorren. “Oké, ik kan niet langer wachten. We gaan eten. Jij gaat mee, ik mag je.” Ze pakte Gohan op en zette het beestje op haar hoofd. Ze pakte de spulletjes van het meisje op en pakte daarna haar hand beet. Vervolgens sleurde ze het meisje mee richting het gebouw om de kantine op te zoeken.
Onderweg probeerde ze alsnog een praatje te houden met het meisje. Aangezien het amper kon als ze eenmaal eten had, ze at serieus als een zwijn. Het enige wat dan telde was het eten voor zich en in haar mond, als het lekker was dan. Als ze het niet lustte hield ze een toespraak over hoe onmensvriendelijk de wereld was doordat ze eten maakten dat niemand door zijn of haar strot kon krijgen. “Dus, kan je in een dier veranderen? En, wat is je favoriete kleur? Draag je je haar altijd zo. Vind je het wel leuk om zo klein te zijn, het is wel schattig hoor, daar niet van, maar het lijkt me wat irritant. Kijk je vaak tv? Hoe oud ben je eigenlijk?” Ze keek het meisje ondertussen blij aan. Ze wachtte tot het meisje was uitgepraat en verzon nog wat vragen. “Wacht.. Hoe heet je eigenlijk? Haha, dat weet ik niet eens. Wat stom. Helemaal vergeten! Ze ging een bocht om en maakte zeker dat Gohan niet terplekke van dr hoofd zal vallen. “Ik ben trouwens Serein. Dat spel je als S-E-R-E-I-N en spreek je uit als sérèn met een Amerikaanse ‘r’. Sprak ze trots. Ze vond zelf wel dat die naam niet vaak voorkwam, dus ze vond het bijzonder.

Het meisje zei dat konijnen lief waren en Avelyn hield haar handen voor haar borst, terwijl ze met een vastberaden hoofd knikte. Ja! Kawaii! Schattig. Adorable. Omg. Sofluffyimgonnadie. Het meisje ging door over de oren en dat ze van konijnen hield. Avelyn grijnsde lichtjes. “Je mag Index wel een keer zien..” sprak ze zacht. Index. Waarom? Dat wist ze zelf ook niet. Ze vond het een leuke naam. Ze had thuis ook een Past en een Future, dus dat haar namen gewoon engelse woorden waren was al bekend. Waarom die woorden.. Gewoon omdat ze mooi en origineel waren.
Het meisje scheen niet te willen zeggen waar ze vandaan kwam en Avelyn besloot er niet op in te gaan. Dat was de keuze van het meisje. “Oké dan..” antwoordde ze zachtjes, haar stem klinkend alsof het meisje net had gezegd dat ze de koningin van Egypte was. Voor ze meer kon zeggen, zei het meisje honger te hebben en werd ze meegesleurd. Haar ogen werden groot door de plotselinge aanraking, maar al te erg was het niet. Ze vertrouwde dit meisje wel. Te snel, misschien. Maar, dat mocht wel een keer. Eén keer.
Onderweg werd er tegen haar gepraat en elke keer gaf ze zacht antwoord. Het meisje vroeg haar of ze in een dier kon veranderen. “Ik weet het niet. Ik slik medicijnen en volgens de dokter zou mijn lichaam dat niet aankunnen,” mompelde ze zacht. Het meisje wist nu dat ze zwak was. Was dit een fout die ze had gemaakt, of kon ze het meisje echt vetrouwen? Ze wist het niet, echt niet. Maar, ze zou er vast nog wel achter komen.
De vragen kwamen achter elkaar. Favoriete kleur? “Paars.” Of ze haar haren altijd zo droeg? “Nee, variatie is goed.” Of ze het wel leuk vond om zo klein te zijn? “Ligt aan het moment. Meestal niet.” Of ze vaak TV keek? “Nee, weinig.” Hoe oud ze was? “Zestien.”
Ze dacht even rust te hebben, maar nog een vraag volgde. Haar naam. Oh ja. Het meisje stelde zich voor als Serein. Avelyn knikte. “Avelyn,” stelde ze zichzelf kort voor. Omdat ze het zei, wist het meisje wel hoe ze het uit moest spreken.
Eenmaal aangekomen in de kantine bestelde zij als eerst, omdat Serein waarschijnlijk langer moest nadenken. “Eén broodje gezond met ham zonder ei, graag,” sprak ze kalm. Vitamines waren goed. Yesh. Good. Ze wachtte even op Serein, waarna ze op een lege tafel afliep en neerplofte. Haar spullen legde ze naast zich op de bank neer, zodat ze niets kwijt zou raken. Ze staarde naar haar broodje. Ughe. Viesjes. Ze had liever iets vettigs, maar dat was slecht. Foei.

Het meisje vertelde dat ze het konijntje best een keer mocht zien. Waarna Serein weer enthousiast had geroepen dat dat ook geweldig zou zijn voor Gohan zodat zij ook vriendjes kon krijgen, aangezien het een jong en lief katje deed zou ze toch niks of niemand kwaad doen.
Eenmaal antwoord gekregen te hebben op al haar vragen was ze nog meer enthousiast. Het meisje was onder andere zestien. Wat haar verbaasde. Eenmaal bij de kantine bestelde Avelyn een broodje. Ondertussen bedacht Serein wat zij zou nemen. Na even naar het bord gestaard te hebben staarde ze de vrouw aan. “Een bord met curry, zo min mogelijk pittig, ik wil tomatensoep met kip, een broodje tonijnsalade, een zo groot mogelijke beker met Cassis en een kleinere beker met ijsthee. En als toetje wil ik chocoladepudding en vanille pudding” Zei ze in een adem waarna ze de vrouw met een glimlach aankeek, wie op haar beurt weer op verwarde manier terugkeek. Ze pakte haar portemonnee en betaalde. Toen ze alles –eindelijk- had gekregen liep ze naar het tafeltje waar het meisje zat. Ze ging zitten, zette Gohan op de tafel en brak een stuk af van haar broodje tonijnsalade om die voor Gohan neer te leggen. “Tast toe, ukkie.” Zei ze liefjes. Ze sloeg haar handen tegenelkaar. “ITADAKIMASU!” Ze giechelde even om het woord dat ze altijd grappig zou blijven vinden en pakte daarna een lepel om het bord met curry in sneltreinvaart achter elkaar op te eten. Vervolgens dronk ze binnen enkele seconden de helft van de grote beker leeg, waarna ze de tomatensoep naar binnen werkte. Toen ze klaar was met dat zette ze het kommetje aan de kant en dronk de rest van de beker leeg, waarna ze die ook aan de kant zette. Ze deelde het broodje door twee en gaf de ene helft nog aan Gohan, en at de andere helft zelf op. Ze opende de bakjes met pudding en gooide dat ook achterover. Als laatste dronk ze de beker ijsthee leeg. Ze zat nog niet eens vol, gek genoeg. Maar had de komende twee uur geen trek meer. Dat hielp. Toen ze eenmaal klaar was deed ze haar mond af en keek het meisje aan. “Waarom zit je eigenlijk aan de medicijnen?” Ze keek het meisje vragend aan. Het interesseerde haar wel, ze had nooit iemand gezien die echt zwak was, dus die niet veel zou kunnen. Ze krabte ondertussen bovenop het koppie van Gohan die nog steeds met geluk en dankbaarheid gulzig aan het eten was.

Serein bestelde zo veel eten dat Avelyn zich afvroeg of dit haar lichaamsgewicht in voedsel zou zijn. De mogelijkheid was er zeker, of niet dan? Maar.. Het was gewoon zo veel. Avelyn bestelde vaak enkel een broodje en 's avonds een gezonde hap. Ze was geen eter en hierin duidelijk het tegenovergestelde van het rozeharige meisje.
Eenmaal aangekomen aan de tafel, waren ze gaan zitten. Ze zaten tegenover elkaar aan een redelijk kleine tafel, ergens waar ze niet heel erg opvielen. Nog altijd was het voor haar enorm vreemd om met zo iemand te eten, maar dat gevoel onderdrukte ze.
Het meisje gaf haar huisdier wat te eten en Avelyn glimlachte. Lichte duizelingen vulden haar hoofd, maar die werden minder toen ze snel een hapje nam van haar eten. Ze slikte, iets watniet fijn voelde. Ze was erg dun, al at ze wel. Haar schildklier werkte niet goed. Typisch toch? Een zucht kwam uit haar mond.
'Waarom zit je eigenlijk aan de medicijnen?' vroeg het meisje en Avelyn keek op. "Eh.." begon ze zacht, even nadenkend over welke woorden ze kiezenzou. "Ik denk dat ik gewoon een foutje ben. Schildklier produceert niet het goede aantal hormonen," begon ze. Of het nou teveel of te weinig was, was ze even kwijt. "Verder is mijn immuunsysteem zwak en word ik te snel ziek van iets, net als dat ik veel zieker wordt dan een normaal iemand. "En mijn bronchitis, maar daar slik ik nu niets voor.." glimlachte ze.

"Maar, even iets heel anders. We hebben nu weekend en ik heb thuis een enorme lading videospellen, voor zowel de playstations als de wii. Zin om een keer langs te komen? Mijn ouders zijn toch aan het werk, dus daar zul je nooit last van hebben.." sprak ze. Na elk woord sprak ze wat zachter, verlegen als ze was. Ze wilde graag een keer dit meisje laten zien waar ze leefde en iemand bij je thuis uitnodigen hoorde bij het vrienden worden. Daarom maakte het haar een beetje verlegen. Maar, alsnog. Leherwanna. Ja, dat. Online was ze heel anders. Net als tijdens het gamen. Dan was ze een agressieve, moordlustige bitch. Nu niet. Nu was ze lief