Het gevecht.

Donovan wreef even pijnlijk over zijn achterhoofd toen Savador hem daar een ferme tik gaf. Toch protesteerde hij niet. Hij deed niets toen Savador zijn polsen beetpakte en ze vastbond met dezelfde ketting als waar hij eerst Selethen mee had willen tegen houden. Dit is nog niet voorbij dacht hij maar sprak zijn gedachte niet hardop uit. Hij liet zich verijwillig door Savador meenemen.

Het deed Savador goed om de pijnlijke blik in Donovans ogen te zien. Hij verlangde er naar meer van dat soort blikken te zien, van iedereen die hem dwarszat. Hij was bereid iedereen voor hem door het stof te laten buigen, of ze nu aan zijn kant stonden of niet. Toch verbaasde het hem wel ergens dat Donovan als een mak lammetje meeliep. Dat was Savador niet van hem gewend; hij had er zelfs een gebroken knie aan overgehouden de laatste keer dat hij zoiets probeerde.

(Ik maak wel een topic bij de kerkers)