Practicing my fire magic

Norwood liep door naar het grasveld, hij had een stapel boeken in zijn tas en het was weekend. Hij sloeg een boek open en glimlachte. Hij keek naar zijn hand en grinnikte. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem hij stond op en las even een regel. Hij hield zijn handen voor zich tegen over elkaar en vormde een ruimte in de vorm van een bol. In de bol gloeide het langzaam rood en niet veel later zat er vuur in. Hij haalde langzaam zijn handen uit elkaar en nu zweefde er twee vuurbolletjes tegenover elkaar. Daarna liet hij ze rond zweven. Dit was een goede oefening om vuur te controleren en hij was er aardig goed in. Hij glimlachte maar bleef toch geconcentreerd.

Aan de rand van het bos stond Deshas te kijken naar de man die verderop vuur magie aan het beoefenen was. Toch leek Deshas dit geen magican van Razen. Zijn zwaard hing onder zijn rode jas aan zijn riem, uit het zicht voor anderen maar binnen handbereik voor hem. Bij elke stap die Deshas zette leek de grond voor een moment te sterven. Gras werd grauw, dor en dood waar hij zijn voeten zette maar zodra hij verder liep weer normaal. Voorlopig bleef Deshas nog even naar de man kijken. Het leek hem verstandiger maar even wat uit het zicht te blijven.

Norwood merkte de aanwezigheid van iemand anders op maar bleef zich concentreren. Hij keek naar de twee vuurballen en bracht zijn handen weer naar elkaar toe. Het vuur smelte zich samen en hij vormde er een stevige boomschors om. Zo kwam er geen zuurstof meer bij en doofde het onmiddelijk. Norwood glimlachte. Dat ging best goed. Hij was meestal een snelle leerder en dus zou hij deze vuurmagie wel onder de knie krijgen. Al wist hij niet hoe lang het voor hem zou duren. Hij keek ineens om en glimlachte. "Goedendag..." zei hij vriendelijk en keek de man aan.

Deshas bleef de man strak aankijken. Hij nam hem aandachtig in zich op. Dat boomschors zei hem genoeg. Hij was er een van hen, een woudmagier. Nu had Deshas niet zo heel veel tegen woud magiers opzich maar wel tegen Ferost. Degene die hem in zijn eigen val had weten op te sluiten. Deshas' gezicht vertrok even bij die herinnering. Hij ontspande zich weer toen de man hem vriendelijk goedendag zei. Kennelijk was hij niet herkend. Misschien was dat voorlopig nog maar beter ook. ''Een goede dag'' zei hij kalm. Hij ging rechtop staan. Direct veranderde de dode boom waar hij tegenaan had geleund weer in een levende.

Norwood keek hem aan en glimlachte. Ineens herrinerde hij zich iets dat hij gelezen had over een paar legendarische magiers. Hij dacht na en keek even naar de man. Hij keek naar de boom die weer levend werd. Hij vermoede dat het dark magic was. Hij glimlachte en keek de man aan. "Ik neem aan dat U de legendarische magician Deshas bent..." zei hij en glimlachte. "Master Norwood. Leraar woudmagie..." stelde hij zich voor en glimlachte.

''Zo`n vermoedde had ik al ja'' zei Deshas op een vrij zakkelijke toon. ''En inderdaad, ik ben Deshas'' vervolgde hij daarna. Hij liep even kort om Norwood heen om hem goed te bekijken. ''Zeg eens, wat moet een leraar woudmagie nou met het oefenen van vuur magie?'' vroeg hij kalm en bleef naast Norwood stilstaan. Hij keek hem scherp aan, zijn handen op zijn rug.

Norwood keek even richting de magier en daarna keek hij rond. Hij hoorde vraag en hij keek hem aan. Hij keek even naar de grond. Er was hier veel gebeurt, iets te veel naar zijn gevoel. Hij deed het alleen maar voor de school. Madeline was haast gestorven aan een vuur spreuk. Ze was ook haast gestorven aan een steek dwars door haar borstkas. Hij wilde alleen maar zichzelf meer ervaring geven zodat hij de school nog beter van dienst kon zijn. Zijn wat sobere houding richtte zich weer op en keek naar Deshas. "Ik doe het voor de school..." zei hij vastberaden. "Eveneens voor het beschermen van de leerlingen en mijn familie. Ik heb al iemand verloren en dat wil ik niet nog eens..." zei hij en knikte ter bevestiging.

Een flauwe glimlach verscheen even om Deshas' lippen. ''Net of ik Iraf hoor'' mompelde hij in zichzelf. Die flauwe glimlach verscheen even snel als hij gekomen was zonder hem ook maar aan iemand getoont te hebben. Deshas keek Norwood weer strak aan. ''En jij denkt dat vuur magie je daarbij kan helpen?'' vroeg hij kalm.

Norwood keek hem aan en merkte dat hij opnieuw een vraag stelde. "Het helpt enigzins..." zei hij. "Maar nog niet als ik niet zo erg bedreven ben als Savador..." de laatste naam kwam er iets te hatelijk uit en hij keek even rond.

Hoog boven het grasveld vloog een duif met zilveren vleugels. Ze streek langzaam en sierlijk neer en veranderde daar in een lange slanke vrouw. Clera schudde wat veren uit haar spierwitte haren en nam een wat elegante houding aan. ''Deshas, we zijn toch niemand aan het pesten of wel?'' vroeg ze kalm. Haar zilveren ogen beken hem kort. Hij was in die driehonderd jaar geen steek veranderd.

Deshas keek even op toen de naam Savador viel. Hij had die man wel al ontmoet. Hij besloot er niets van te zeggen wat er in zijn gedachten omging momenteel. Zijn gedachtestroom werd doorbroken door een zilver kleurige duif boven hem. ''Die duif herken ik uit duizenden'' mompelde hij zacht. Hij keek naar Clera die haar normale gestalte aannam. ''Je kent me te goed Clera'' zei hij met een kleine valse grijns.

Norwood glimlachte toen er nog een duif aan kwam vliegen en in een vrouw veranderde. Of beter gezegd de vrouw was in een duif veranderd. Hij schudde zijn hoofd. "Ik vatte het niet eens op als pesten..." zei hij. Hij grinnikte. "Ik ben wel gewend om veel vragen te beantwoorden dus ik kan wel wat hebben..." zei hij. Hij keek even rond en daarna weer naar de twee legendarische magicians. Hij was in goed stemming en dat kon je merken.

Clera glimlachte even warm naar de man. ''Toch zou ik wel uitkijken met Deshas. Het ene moment vertrouw je hem terwijl je het volgende moment opgesloten zit in de duisternis'' zei ze en keek even vervaarlijk naar Deshas. Ze was nog lang niet vergeten wat hij haar had aangedaan. Toch wou ze liever niet dat dit op een gevecht zou uitdraaien.

Norwood glimlachte. "Bedankt voor de tip..." zei hij en glimlachte. "Ik hou het liefst mensen te vriend. Al lukte dat niet met iedereen..." zei hij. Hij keek naar de twee magiers en wachtte af. Hij keek naar het bos en daarna weer voor zich uit wachtend op een reactie.

Deshas grijnsde enkel, al was het geen oprechte grijns. ''Ik snap hem al Clera. Ik ben er een teveel hier'' zei hij kalm. Zijn ogen kleurde rood zonder een witte omrandig of zwarte pupil. Hij werd doorzichtiger totdat hij zelf een schaduw was maar nog wel te onderscheiden van de rest. ''Geen zorgen. We vechten wel een andere keer'' zei hij. Met een korte knik bedoeld als afscheid verdween Deshas als schaduw in de grond.

Norwood keek vragend naar Deshas. "Om eerlijk te zijn had ik het niet over jou...." zei hij. "Ik had het over Savador...." zei hij maar Deshas was verdwenen. Hij keek hem en hoorden zijn woorden. "Zolang het maar vriendschappelijk is..." zei hij en grinnikte. Hij wist niet of hij het nog had gehoord maar dat maakte hem niet uit. Hij glimlachte. Hij hield zijn hand voor zich. Er vormde zich een vlam in. Hij had vuur vaak als een kwaad gezien dat voor vernietiging stond. Nu wist hij dat het ook energie en warmte inhield. Hij glimlachte en liet de vlam weer verdwijnen.

'Je had het over mij?' klonk een zachte, maar dreigende stem achter Norwood. Savador liet zijn schaduw over hem heen vallen en staarde minachtend op zijn rivaal neer. 'Zo... dus meneer wijdt zich plotseling ook aan vuurmagie? Voor welke redenen? In de hoop dat je mij zal overtreffen?' Hij stootte een spottende lach uit, en toen hij uitgelachen was hield hij het verboden boek dat hij onder zijn arm geklemd had demonstrerend voor zijn borst, de kaft goed in het licht zodat Norwood het goed kon zien. 'Weet je wat voor boek dit is, jij stupide schapenkop? Ik wed van niet.' Savador sloeg kalm het boek open en zocht naar de juiste bladzijde. Hij schoof het boek onder Norwoods neus en hield zijn vinger bij een regel waar zwart op wit stond dat niet Madeline, maar hij nu schoolhoofd was. 'Toepasselijk, niet? Sluit bovendien goed aan op mijn naam. Schoolhoofd Savador. Helaas voor jou en alle andere malloten hier heeft Madeline niets meer voor het zeggen. Ik kan jouw baan ook zo afnemen als ik dat wil. Maar waarom zou ik dat doen als ik nog geen plezier en leedvermaak heb gehad?' ging Savador op een sissende toon verder, zijn mond verwrongen tot een geamuseerde grijns. Met een klap sloeg hij het boek vlak voor Norwoods gezicht dicht, zodat zijn neus er bijna tussenzat. 'Er gaan andere tijden komen, Norwood. Bereid je daar maar op voor!'

Norwoods blik verstarde en werd nors toen hij de stem hoorde die hij liever niet wilde horen. "Ja ik had het over jou." zei hij sissend. "En wat maakt het uit dat ik dat doe..." zei hij. "Ik doe het alles behalve het om jou te overtreffen..." zei hij. Hij hoorde wat er volgde en zijn ogen werden groot. Al veranderde het snel terug naar een blik van argwaan. "Dit wordt de ondergang van de school..." zei hij. "Madeline wist hoe ze een school kon besturen. Jij hebt er geen enkele ervaring mee..." zei hij. Hij zag het al voor zich. Over de school hing een donkere wolk. Het was er altijd donker. Je zag een paar vuurtjes branden. Leerlingen werden gemarteld. Die Savador zou er niet mee weg komen. "Geloof me Savador....OH..sorry....Schoolhoofd Savador...hier kom je niet mee weg..." zei hij met een geïrriteerde nadruk op Schoolhoofd Savador. Hij draaide zijn rug naar hem toe. Zijn nachtmerrie was uitgekomen. Was het monster nou nog maar in hem. Dan zou hij hem wel wat aangedaan hebben.

Savador liep kalm en in een langzaam tempo om Norwood heen terwijl hij naar zijn woorden luisterde, en nam hem hooghartig in zich op. 'Zeg maar wat je wilt, kerel,' reageerde hij met een brede grijns. 'Je kunt niets doen. Deshas, Almachtige Heer van het Duister staat aan mijn zijde. Daarbij laat ik de softe aanpak en de vriendelijke sfeer hier voorgoed verdwijnen. Dit is een school van likmevestje, waar het een en ander eens goed in het licht gebracht moet worden. Geen strafwerken meer die zelfs kleuters onder handen kunnen nemen. Nee, ik geef leerlingen hier het echte werk wanneer ze zich misdragen. De kerkers zullen weer volop gebruikt worden.' Savador stond even stil en ontblootte zijn tanden in een nog bredere grijns. 'Ik maak Diva tot de tweede leider, mijn partner en tegelijkertijd mijn rechterhand. Dat meisje hoeft niet hetzelfde te ondergaan wat jullie slokoppen verdienen!' Hij tikte geamuseerd met een nagel op de harde kaft van het boek en bleef vlak voor Norwood staan. Hij boog zich ver voorover zodat zijn mond vlakbij Norwoods oor was en siste op een zachte toon: 'Als je de ondergang van deze school niet wilt meemaken, Norwood, stel ik voor de eerste beste shuttle naar je floraplaneetje te pakken en nooit meer terug te keren. Ga Madeline maar achterna!'

Norwood grijnsde breed bij een gedachten. Norwood hoorde zijn woorden die hij op het laatst er aan toe te voegen. Hij knikte. "Ik zal Madeline zeker achterna gaan..." zei hij. Savador had zo juist iets verkeerds gezegd. "Ik heb overigens laatst nog een brief gehad van mijn moeder. Ik help haar volgende week en dus ben ik er niet..." zei hij. "Ik laat de les vervangen door een boom der wijsheid. Ze leren goed van hem en hij is een goede vervangen. Ze kunnen zo nog wat leren van de boom. Iets wat ik hun niet kan leren..." zei hij en glimlachte ineens. Iets wat je op dit moment zou verwachten. Hij liep langs Savador. "Nog bedankt voor de tip.." zei hij cryptisch en rende weg. Hij grijnsde en zou hier een eind aan brengen.

Clera die zich de hele tijd afzijdig had gehouden keek Norwood na en bad in stilte dat hij wist wat hij deed. Daarna keek ze recht naar Savador. ''Ik wist dat Deshas hier achter zat. Dit geintje komt hem nog duur te staan dat kan ik je verzekeren'' zei ze tegen Savador. Ze veranderde opnieuw in een zilveren duif en vloog weg, op zoek naar Deshas.

Savador staarde Norwood breed grijnzend na en keek toe hoe hij een stipje werd in de verte. 'Vluchten en vluchten, je blijft maar voor me vluchten. Denk maar niet dat je zo intelligent bent, Norwood,' zei hij hem zachtjes achterna, meer tegen zichzelf dan iemand in het bijzonder. Zijn moeder helpen volgende week? Dat dacht hij dus van niet, niet nu Norwood wist dat hij schoolhoofd was. Savador vond het nog minder geloofwaardig dat Norwood gewoon kalm voor de lessen zou zorgen nu de school op het punt stond van een ondergang. Nee, hij zou Madeline natuurlijk opzoeken. Dat was ook het enige waarvoor hij in staat was. Savador schoot plotseling zacht in de lach. Wat kon Norwood doen, zelfs met Madeline aan zijn zijde, tegenover hem en de Heer Deshas - één van de legendarische magicans? Zijn lach stierf weg toen hij Clera zag verschijnen. Savador keek de zilveren duif die ze als gedaante aannam zuur na, al wist hij dat Clera en Deshas hoe dan ook voorzichtig moesten zijn om niet het evenwicht te verstoren.

PROFILE MAGICIAN

» practicing magic
» Derde Les - Fire Magic
» Eerste Les - Fire Magic
» Fire Magic Les: Dragonkin
» Zesde les - Fire Magic

Practicing my fire magic

Practicing my fire magic

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen