Kalm knoopte Dominic zijn overhemd dicht. Het was warmer geworden, de lente kwam er weer aan. Lammetjes dartelden over de velden. Groene knoppen aan de bomen, bloemen en bijtjes. Ontluikende natuur. Leerlingen die naar buiten stroomden als een rivier van opgewekt kwetterende vogeltjes. Voor de meesten de mooiste tijd van het jaar. Voor Dominic alleen maar afschuwelijk. Om kotsmisselijk van te worden. Vrolijkheid alom, afgrijselijk voor hem. Het enige lichtpuntje was dat meisjes met hun hoofd in de wolken en hun lichaam in korte jurkjes rondwandelden. Makkelijke slachtoffers werden nu wel heel makkelijk. Iedereen was verdoofd door het mooie weer, alles zag er in de plotse zon zo mooi en aantrekkelijk uit.
Maar dat het warmer werd betekende niet dat hij zijn nette kleding ineens overboord zou gooien. nee, hij liet enkel zijn stropdas en jasje achterwege. Een paar knoopjes open, de mouwen opgestroopt. Zo kon hij zich wel vertonen. Hij bewoog zich soepel voort tussen de leerlingen door. Met een lieve lach, die vele meisjes deed opkijken. Oogcontact werd nooit lang vastgehouden. Oninteressante objecten die hem van zijn hoofddoel afhielden. Hij had al een bestemming in zijn hoofd en daarbij kon hij geen afleiding of oponthoud gebruiken. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd had wat hij ging doen, dan ging hij dat ook daadwerkelijk doen. En dan zou zo'n naïef giechelmeisje hem daarbij niet stoppen. Stevig stapte hij door, ontweek groepjes lachende pubers. Kinderachtig gedoe. Hij liep en liep en langzaam werd het rustiger om hem heen. Hij haalde opgelucht adem en keek op zijn horloge. Zijn hand gleed naar zijn broekzak en hij haalde er een potje uit. Draaide het dopje ervan af. Spierwit plastic met daarin twee glanzend groene ampullen. Liet één van de twee op zijn handpalm vallen, waar het even lag te glimmen in de zon. Giftig groen, bijtend groen. Een kleur die al aangaf dat dit geen snoepjes waren. Nee, dit was zijn grootste vijand. Een onzichtbare, haast onverslaanbare vijand. Hij was gebonden aan zijn pillen, als een slaaf aan zijn ketenen. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Liet de pil in zijn mond vallen en slikte. Het was een vertrouwde handeling geworden. Automatisch slikte hij, wetend dat de bittere smaak anders vrij zou komen in zijn mond. Hij zag een met groen begroeide poort in zijn ooghoek en haalde verbaasd een wenkbrauw op als hij zag dat de poort openstond. Wie zou daar zijn? Hij wist dat dit een verlaten stuk van de school was, haast niemand wist van deze plaats, het stond niet eens op de kaart. En dat iemand hier dus naar binnen was gegaan maakte hem nieuwsgierig. Hij hief zijn hand op en de planten gingen in zwarte slierten gehuld. rond het handvat krulden de slierten en brandden alle planten en bladeren weg. Hij duwde de kleine poortdeur nog iets verder open en glipte naar binnen. Hij liep door de weidse tuin, zijn ogen schoten zoekend heen en weer naar de indringer. Hij floot een zacht deuntje, onheilspellend en dreigend. het voelde net als een jachtpartij. De ander was een onschuldig hertje of een konijntje. Hij haatte die beesten. Hoe ze je met onwetende ogen aankeken, verbaasd door de vreemde gedaante, in de war. Hoe ze bleven staan, je een schuldgevoel probeerden te geven met hun ogen en hun jonge hart. hoe het bloed naar buiten spoot als je je over de drempel van onschuld heen zette. Daar, in de boom ritselde iets. Hij dacht iets te zien in zijn ooghoek. Stak zijn hand in zijn zak en liep onbekommerd in die richting. Alsof hij nergens heenging, gewoon wat ronddwaalde. Probeerde de ander gerust te stellen door naar andere dingen te kijken. Hij boog zich over een bloem heen en leek die te bewonderen. en weer een stapje verder, een meter verder. hij naderde zijn doelwit steeds verder, tot nu toe ging alles goed. Hij glimlachte onschuldig en keek in de zon. Cirkelde onopvallend om de boom heen, dacht dat hij het van de andere kant wel zou kunnen zien. Iets kwam tegen zijn hoofd aan en hij draaide zich met een ruk om, terug naar de boom. ''Wat...'' siste hij zachtjes. Woedend. Hij haalde diep adem om zichzelf tot rust te manen en bracht de serene lach weer op zijn gezicht. Een tweede projectiel volgde en hij focuste zich op het vangen. Zijn reflexen waren vertraagd door de medicijnen, maar dat wist hij van zichzelf. Dus hij kon op tijd reageren en griste het ding uit de lucht. Bekeek het wat beter en hield het tussen twee vingers omhoog, in de stralende zon. Dominic kreeg een voldane grijns op zijn gezicht en sprak de volgende woorden uit, luid genoeg voor degene die hem bekogelde. ''Dat was niet bepaald...'' Hij zweeg even en keek recht naar waar het projectiel vandaan was gekomen. Dominic legde zijn slanke vinger denkend op zijn kin, knikte toen vergenoegd. Hij had de vijand gelokaliseerd en zou niet meer verrast worden. ''Vriendelijk.'' Hij kneep wat harder in het bloesempje, was blind voor diens fragiele schoonheid. Het ontplofte in een zwarte rook. De rook vormde een kleine blokkade voor de zon en zijn gezicht werd in de schaduw gehuld. Al snel vervloog de rook in de wind, liet vage grijze sporen achter in de lucht, een beetje als een vliegtuig dat deed. ''Kom kom, je hoeft niet báng voor me te zijn hoor. I won't bite. Het speelkwartier is over, je hebt je verstopspelletje verloren.'' Hij grinnikte zachtjes. herinnerde zich nog wel wat van de tijd waarin hij gelukkig, haast normaal was geweest. Maar de delen waarin hij zijn woorden had gemeend, zijn vriendschap puur was. Dat was allemaal één grote vage boel. ''Stel je maar eens even netjes voor en vertel wat je hier doet.'' sprak hij met afgemeten stem. Zoals een leraar tegen een stoute leerling sprak. Eén van zijn vele emoties. geen echte natuurlijk. Maar het leek levensecht, niet van de waarheid te onderscheiden. het spel was weer begonnen. Het was maar afwachten hoe het zou verlopen. Zou de ander uit de boom komen? Hij hoopte het. Voor diegene. En voor de boom. Want als hij niet werd gehoorzaamd werd hij kwaad. en als hij kwaad werd konden er best wat... spullen stuk gaan. Voor de veiligheid van de ander stond hij in dat geval niet in.

De Schradaan had hem opgemerkt, en mompelde wat, Rush kon het maar moeilijk verstaan. Hij keek hoe de oudere jongen het bloesempje vastkneep, en Rush schrok even toen deze ontploftte in zwarte rook, en het gezicht van de jongen in een schaduw hulde, die even snel verdween door de wind en grijze, vage strepen achterliet. De jongen richtte zich nu tot hem, blijkbaar had hij hem gevonden. Rush lag nu onderuit gezakt op de tak, een speelse glimlach speelde rond zijn lippen toen hij de woorden van de jongen aanhoorde. Uitkomen? Verstoppertje was klaar, hij had hem gevonden? een kwetsend geluid kwam uit zijn keel. Hij was dan wel maar een derdejaars, maar geen kind meer. Hij rechtte zijn rug, en sprong in een soepele sprong naar beneden, en belandde op handen en voeten op de grond. Zijn heldere ogen staarde de jongen aan. Rush was veel te groot voor zijn leeftijd, en hij stak soms zelfs boven 5de jaars uit, en hier was hij net iets kleiner.''Rush, Aangenaam.'' Sprak hij kort, en hij keek hem strak aan.''Jij?'' Zei hij toen, terwijl zijn hoofd even omhoog ging, van een gebaar dat betekende dat hij weinig geduld had. Die jongen kon dan wel zeggen dat hij aan het spelen was, hij had daar geen gelijk in, Rush speelde niet, hij irriteerde mensen, waar ze allemaal niet goed tegen konden. Het haar van de Schradaan zat door de war, en hij leek niet echt blij te zijn met de omgeving, tuurlijk, Schradanen waren nou niet eenmaal het vrolijkste en leukste volk dat hier op Starshine ronddwaalde, maar hier en daar kon je er een paar uitplukken, waarbij deze jongeman niet bijhoorde. De wind speelde met zijn groene muts en zijn gouden haren die er onderuit piekten hielden de muts op zijn plaats. Rush werd ongeduldig, nu moest hij echt gaan spreken anders kreeg hij te maken met iets heets.

Een gekwetst geluidje kwam tussen de bladeren vandaan. Nu was zijn vermoeden al helemaal bevestigd, er zat een of andere gek in verborgen. Een leerling die dacht dat het normaal was om anderen te bekogelen. Het niveau van deze school was soms wel echt bedroevend laag. Onbewogen bleef hij staan, de lieve rustige jongen spelend. Ronduit kalm en vriendelijk. Geen spoortje haat, geen nijdige blikken naar de gooier. En die kwam doodleuk uit de lucht vallen, nou ja uit de boom dan en landde als een vies dier me handen en voeten op de grond. Het eerste wat door hem heen schoot was ''beest'', maar dat zou hij niet laten merken. Nee, hij zou rustig blijven en zijn slachtoffer eens wat beter leren kennen. Want ja, door hem zo aan te vallen was dit blonde jochie automatisch een prooi geworden. Want al was de jongen slechts een stukje kleiner dan hij, qua gedrag zat er een eeuw tussen. Dit blonde kind in zijn groene kleuterpakje kon niet bepaald op zijn sympathie rekenen. Met dingen smijten, uit bomen springen en dan ook nog eens die kleding. Hij kon zijn afschuw slechts met moeite onderdrukken. Natuurlijk was het weer zo'n hyperactief joch. Vreselijk. Dan had hij zelfs nog liever Yazuki tegenover hem staan. Oke, eerlijk gezegd had hij haar veel liever dan elk van deze naïeve wezens. Maar daar mocht hij nu niet aan denken, haar blauwe ogen vielen onder het kopje verboden terrein, samen met zijn zusjes laatste woorden of de blik van zijn vader toen de hamer van de rechter neerkwam. Hij sloot kort zijn ogen en balde zijn handen tot strakke vuisten. Kneep en duwde met zijn nagels in de huid om een reactie van pijn op te wekken. Kreeg zo weer controle over zichzelf, wist de verboden gedachten weer terug te krijgen in het gareel. Zijn ontspannen houding herstelde zich weer en hij opende zijn kristalblauwe ogen. Glimlachte loom toen de jongen zich braaf voorstelde. Rush, als hij zich niet vergiste ook wel drukte. Een naam die wel leek te passen. O, als namen eens altijd zo toepasselijk waren als bij deze jongen. Nee, dan zijn tweede naam. Engel, aartsengel nog wel. Konden zijn ouders dan ook niets goed inschatten? Die hadden gedacht dat hij een fantastische jongen was, nooit
iets verkeerd zou doen. En dat hadden ze moeten bezuren. De dokters in hun witte jassen hadden beweerd dat het ook door zijn opvoeding kwam. Doordat zijn ouders hem te vaak zijn zin hadden gegeven. Heerlijk.

Hmm nu werd het kleintje ongeduldig. Poeslief glimlachte Dominic. ''Rustig maar, Rush, lieverd. Je hoeft niet zo haastig en kortaf te doen. Hebben je ouders je geen manieren geleerd?'' Een spottende toon, maar toch zo lief. Als je niet beter wist zou je denken dat Dominic het allemaal goed bedoelde. Maar deze woorden impliceerden wel dat dit een klein en onopgevoed joch was, iets wat de jongen daarstraks niet zo leuk had gevonden, aan zijn beledigde geluidje te horen. ''Mijn naam, honey, is Dominic Gabriël Fedelmid. Maar enkel Dominic volstaat ook, hoor.'' Een korte knipoog na dat laatste gezegd te hebben en dan weer een vriendelijke, warme lach. Zoals wel vaker kon hij het weer niet laten om zijn tweede naam erbij te noemen en zichzelf misschien iets te formeel voor te stellen. Ach, het had twee voordelen voor zijn spelletje. Gabriël, dat gaf bij de meeste -intelligente- mensen de associatie van goedheid. En dat kwam hem prima uit. En daarbij gaf ook dit weer subtiel aan dat dit kind ondergeschikt was aan hem. Hij bekeek de jongen wat beter en probeerde diens magie in te schatten. Nova of Razen? Iets in die richting. Iets lichtst en vrolijks,d at stond vast. Ja, Dominic dacht in stereotypen. Maar niets of niemand zou hem daarvan af kunnen brengen. Zo zat de wereld nou eenmaal in elkaar. Stomme zweverige, lichte Novanen. Mensen met wie hij absoluut niet geassocieerd wilde worden. Maar door zijn tweede magie en de afkomst van zijn vader werd hij dat toch, tegen zijn wil in. ''Zo. Wat doe jij hier in een boom, naast onschuldige voorbijgangers bekogelen met projectielen?'' Hij zweeg even en zijn ogen glinsterden plagerig. Na enkele seconden volgde de laatste spottende opmerking. Daarnaa zou hij enkel afwachten hoe dit speeltje zou reageren. Wat vaststond was dat Dominic niet echt in de stemming was voor een rustige ontmoeting. Hij voelde een grote haat jegens deze leerling, om verschillende redenen. ''Je kan wel goed mikken hoor, petje af.'' sprak hij zachtjes, met een o zo oprechte grijns. Maar het overdreven uitspreken van de laatste woorden was wel duidelijk genoeg, vermoedde hij. Of deze jongen moest wel heel dom zijn. Hij bleef lachen en wachtte kalm af wat er nu zou gebeuren. Want hij was zo vrolijk en lief. Helemaal niet donker of kil, zoals alle Shadranen. Dat was wat hij wilde dat iedereen dacht en meestal lukte het nog aardig ook.
[Hehe het begint al goed xD Meteen wederzijdse haat en Dominic gaat hem lekker de hele tijd als jochie behandelen ^.^]