JE NE SAiS PAS // OPEN

Ze kantelde haar hoofd achterover, naar de lucht toe. Haar roze staarten gleden van haar schouders af, hingen recht naar beneden aan de achterkant van haar hoofd. Haar handen had ze achter zich geplaatst, leunde erop. Goed, ze waren nog een beetje blauw van de klappen en de schrammen zaten er nog steeds, maar al haar verband was weg. Had ze er zelf afgehaald, het stond zo somber. Bovendien vroeg iedereen telkens wat er was gebeurd, en dat was maar lastig. Ze sloot haar roze ogen, liet de zon over haar huid glijden, genoot van het tintelende gevoel wat het haar gaf. De stralen van de heldere ster, die deze kleine planeet verlichtte, kriebelden, dansten over haar bleke huid. Op Shadra was er niet veel zon, dus had ze geleerd te genieten van de kleine beetjes. De beetjes zon die door de barst in een van de ramen in het lab vielen, bijvoorbeeld. Soms zat ze uren te wachten op een paar minuutjes zon, gewoon omdat het kon. Soms waren er dagen achter elkaar geen tests, omdat Thirteen weer stout was geweest. Naoko had er geen problemen mee, maar de anderen bleven dan uit haar buurt. Dat vond ze nog best jammer, het was leuk om met mensen te praten.
Over mensen gesproken, er was hier bijna niemand. Alleen zij en haar schoenen en kousen, die naast haar op de kant stonden. Zij zat, haar voeten in het water. De boomstam waar ze op zat was een soort natuurlijke steiger, en zodra ze hem had ontdekt had ze de plek geclaimd als haar territorium. Ze wist heel goed dat dat eigenlijk niet kon, maar zolang ze hier toch alleen zat, en er kwam niemand bij haar in de buurt, kon ze het net zo goed als haar plekje beschouwen. Er kwamen hier wel meer mensen, te zien aan het gekras in de boomstam. Wat namen en hartjes, ook wat gemene opmerkingen. Allemaal uiterst interessant om te lezen, voor Naoko dan. Die had dit soort dingen werkelijk nooit eerder gezien, vond alles maar wat intrigerend. Alles hier was nieuw; Allereerst de mensen. Ze waren niet bang, ondanks dat ze hier eigenlijk opgesloten zaten en de hoofdmeester een best gemene man scheen te zijn. Ze waren meestal vrolijk, volgden hun lessen, waren soms ongehoorzaam; Vooral dat laatste was heel nieuw voor Naoko, gezien zij ongehoorzaamheid altijd met lijfstraffen verbond. Ze had de afgelopen week waarschijnlijk nog geen twee woorden gezegd tegen dezelfde persoon, had alleen met Alan gepraat.
Dan had je ook nog de lessen. Die waren vreemd, omdat je kennelijk geacht werd dingen te doen die je natuurlijke magie niet toeliet. Naoko had geweten dat ze duistere magie beheerste, maar kwam er hier voor het eerst achter dat haar luchtmagie ook ver ontwikkeld was. Kennelijk kwam een van haar ouders van Puffoon, had de leraar haar uitgelegd. Dat vond ze vreemd klinken; Voor haar waren er nooit ouders geweest, alleen een hoop wetenschappers. Daarom had ze geantwoord dat ze zeker had geweten dat alle professoren Shadraans waren, waarna de leraar haar wat vreemd aankeek en vroeg wat ze bedoelde. Vlug had ze haar hoofd geschud, zich bedacht dat ze die informatie maar voor zich moest houden. Ze hield veel voor zichzelf, zo ook deze plek. Haar benen gingen langzaam op en neer in het water, ongelijk. Er spatte soms wat water op haar blauwe rokje, maar daar had ze geen problemen mee. Het was heerlijk, warm weer en de zon scheen, dus ze was zo weer droog. Het enige wat eigenlijk ontbrak was goed gezelschap. Jammer dat dat er niet was.

OPEN. WHO DARES?

Devendel liep rustig naar het meer, haar korte lokken dansten in de wind. Het meer werd het stille meer genoemd, een toepasselijke naam volgens haar. Er was helemaal niemand, de plek was volkomen uitgestorven. Je kon de wind horen, het ruisen van het water van het meer.Dat dacht ze, tenminste. Er zat een meisje met roze haar op een boomstam, met haar voeten in het water. Devendell liep naar het meisje toe. Ze was helemaal alleen. Het was haast eng. Het meisje zat daar alsof ze iets heel ergs had gedaan, vond Devendell. Alsof ze iemand in het stille meer had geduwd en laten verdrinken. Devendell wilde iets zeggen, maar dat deed ze toch niet. Ze ging op een afstandje bij een boom staan. Ze keek naar het meisje. De minuten verstreken. Het leken wel uren. Nog steeds had Devendell de moed nog niet bijeen geschraapt. Ze vond haar eigenlijk maar eng. Maar toen ze er nog eens goed over nadacht, liep ze toch naar het meisje, trok haar schoenen en kousen uit en ging naast haar zitten. Langzaam liet ze haar voeten in het water zakken. Eerst haar tenen. Steeds ietsje verder. Het water was koud. Maar niet te koud. Het was lekker fris, vond Devendell. Ze keek naar het meisje. Eigenlijk was Devendell heel nieuwsgierig naar het meisje. Waar ze over nadacht, waar ze vandaan kwam, hoe oud ze was, maar het belangrijkst van alles, wie ze was. Devendell wilde alles over haar weten. Het meisje zach er leuk uit, vond ze. Ze moest een vrolijk persoon zijn, dacht Devendell. Met veel vrienden. En eindelijk kreeg ze iets over haar lippen; “Wie ben je? Ik heet Devendell. En jij?”

Turn it on!

» Well sorry. (Open)
» Why don't you do Right [ Open ~ ]
» here comes the sun [open]
» Let it all out [open]
» As you see me. {open}

JE NE SAiS PAS // OPEN

JE NE SAiS PAS // OPEN

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen