Zuchtend zocht Soul met zijn roodkleurige ogen het terrein af naar een plaatsje waar hij kon gaan zitten. Hij had een spijkerbroek aan, een wit shirt, met daarover een geel jack, die ook een paar plekken zwart had. Hij had zijn bekende hoofdband met zijn naam weer om en zijn gele schoenen waarvan de onderkant wel tanden leken. Hij leek gewoon weer op de jongen wie hij was voordat hij iedereen ontmoette, ook al voelde hij zich zo niet. Hij miste Mineko verschrikkelijk hard. Hij wou hem weer terug bij zich hebben, maar hij had geen idee waar zijn vriend momenteel uithing. Het zou goed kunnen dat hij tot over zijn oren weer in de nesten zat. Mineko had dat immers wel vaker. Dat was dan ook de reden waarom hij nooit verkering nam, ook al had hij gevoelens voor iemand. Al dat gedoe dat werd veroorzaakt, kostte een hoop moeite en bovendien wou hij het laatste beetje vrijheid die hij had nog wel in evenwicht houden voor zichzelf. Hij zuchtte iets en keek om naar een meisje, die druk met haar ogen aan het zoeken was. Haar ogen bleven hangen bij hem. Ze leek te schrikken van de blik in zijn ogen, want ze wendde haar blik algauw af en liep met hangend hoofd weg. Soul haalde zijn schouders op en begon te slenteren naar de waterval. Hij verveelde zich dood, maar bij de waterval was er misschien wel iets te beleven. Hij zuchtte en keek opzij, waarna hij over zijn achterhoofd wreef. Zijn haar, dat in piekerige stand op zijn hoofd was gevestigd, vloog alle kanten op en grijnzend nam hij het even vast en woelde er nog eens extra hard doorheen, waardoor zijn haren opnieuw alle kanten uitvloog. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zocht een plaatsje, waarna hij ging zitten. Een gaap verliet zijn mond en zijn roodkleurige ogen keken observerend rond.
Hij verveelde zich te pletter zonder Mineko. Hij had immers dat hele gedoe met die zwabber in zijn hoofd herhaald en hij moest nog steeds lachen als hij er ook maar aan dacht. Hij had de zwabber niet meer aangeraakt en het meisje dat hem intimiderend van dichtbij had bekeken, was hij gelukkig ook niet meer tegengekomen, ook al vermoedde hij wel dat het uit was tussen haar en de jongen die bij haar liep. Wat wou ze, als ze met iedereen flirtte?
De fluitende vogels konden hem wel gestolen worden. Naast Éstra had hij helemaal niemand meer ontmoet en dat irriteerde hem wel, ook al liet hij dat tegenover de anderen niet zien. Zijn blik was altijd emotieloos, alsof niks hem nog wat kon schelen. Dat leek maar zo, want diep vanbinnen scheelde het hem heel veel. Hij zuchtte even en liet zijn roodachtige ogen dwalen naar de waterval. Hij glimlachte even toen hij eraan dacht dat hij daar Esmira ontmoet had. Esmira, die met hem mee was gaan zwemmen. Hij zuchtte opnieuw. Hij dacht dat hij dit hoofdstuk wel met zichzelf had afgesloten, maar dus blijkbaar niet. Hij schudde zijn hoofd even toen haar grijze ogen weer in zijn hoofd rondspookten. Hij moest er echt eens mee stoppen. Hij was niet verliefd op haar en hij was zichzelf gewoon allemaal dingen aan het inbeelden, omdat hij haar miste. Ze was van school gegaan en hij had haar niet meer gezien. Hij miste haar en daarom deed hij zo, met geen andere reden dan dat. Toch was het lege, vreselijke gevoel gewoon niet te negeren en hij schudde zijn hoofd even, waarna hij zijn hoofd liet hangen en door zijn witachtige haren wreef. Hij moest emotieloos en cool blijven, zoals hij altijd deed. Bij Maka kon hij zijn gevoel ook goed inhouden. Ze had het nog nooit gemerkt als er iets met hem scheelde. Hij zuchtte even en wreef door zijn haar, waarna hij zich achterover liet zakken, zijn handen achter zijn hoofd legde en deze keer het beeld van Esmira gewoon in zijn hoofd liet gaan.

- Kikuuu ;D Ik had geen zin om een nieuwe te maken, dus hier m'n oude topic ;D

Dit was de eerste keer dat ze op deze plek was, maar ze vond het nu al prachtig. De vogels in de bomen floten vrolijk een liedje. Bewonderend keek ze om zich heen, de bomen kregen langzaam hun blaadjes terug, de dieren die weer wakker waren. Een bloemetje die langzaam uit kwam trok haar aandacht: ‘Je kan duidelijk zien dat het lente word’ mompelde ze tegen zich zelf. Met kleine stappen liep Kiku richting het water. Voorzichtig bleef ze op de rand van het meertje staan. Vrolijk keek ze in het water, het water reflecteerde haar spiegelbeeld. Aandachtig keek Kiku naar zichzelf, haar gezicht, haar haren die langzaam met de zachte wind mee bewogen, en tot slot haar ogen. De neppe vrolijke ogen waar ze lang op had geoefend staarde nu haar aan. Maar al het oefenen had blijkbaar niet veel zin gehad, ze staarde nog steeds treurig voor zich uit. Zuchtend schudde ze haar hoofd ‘niet treurig zijn nu, daar heb je geen tijd voor’ zachtjes met haar handen sloeg ze zichzelf tegen haar wangen aan. Klopt er is geen tijd hier voor, zoek liever iets te doen. Snel toverde Kiku weer een glimlach op haar gezicht, voorzichtig liep ze weer een stukje van het water vandaan, het is wel iets voor haar om er in te vallen. Met een glimlach keek ze rond, opzoek naar iets interessant. In haar oog hoek merkte ze een wit iets op, wat zou hier wit moeten zijn? Haar ogen bleef bij het witte geval hangen, onderzoekend keek ze er naar. Al snel merkte ze het dat het een jongen was. Ze kende maar een iemand met wit haar, Sil had ze laats ontmoet. Kiku wist dat ze hem weer is ging zien maar had niet verwacht dat het zo snel zou zijn. Nog eens goed keek Kiku naar het figuur, ze wou wel zeker weten of het Sil was. Nu pas had ze door dat de jongen haar aankeek. Nog een keer wou ze goed kijken, met haar witte schoentjes ging ze op haar tenen staan. Nu zag ze hem beter, het was overduidelijk niet Sil. Treurig ging ze weer normaal staan, en daar gaat een beetje vermaak. Een verveelde zucht ontsnapte haar lippen. Met een gebogen hooft liep ze weer richting het pad. Diep in gedachtes liep ze naar waar de pad haar leidde. Wat zal ik vandaag doen? Ze dacht weer terug aan vroeger, wanneer ze zich verveelde wist Hitomi altijd wat leukst te verzinnen. Met een lachend gezicht had ze altijd zijn belachelijke spelletje gespeeld, alleen maar om ook zijn lach te kunnen zien. Hitomi’s gezicht stond gebrandmerkt in haar geheugen.De natuur om haar heen leek stil te vallen. De wind was stil, de bladeren ritselde niet meer, zelfs de kleinste diertjes merkte je niet meer op. Dit soort dingen gebeurde wel is vaker als ze aan hem dacht. Kiku lette niet eens meer op waar ze heen liep, misschien ging ze wel verkeert? Haar richting gevoel is niet zo goed. Nee, ik moet hier niet meer aan denken! Wild schudde ze haar hooft, proberend om de gedachtes weg te schudde. Pas nu merkte ze waar ze was, ze was weer terug bij de waterval. Voor haar lag dezelfde jongen met het witte haar in het verse groenen lente gras. Zal ze naar hem toe gaan? Twijfelend beet ze op de binnenkant van haar wang. Het zal wel interessante afleiding zijn. Besluitend knikte ze met haar hoofd. Dapper stapte ze richting de jongen. Waar moet ze het over hebben? Daar had ze nog niet over nagedacht. Ach, ze zal wel iets verzinnen. Een paar meter van hem vandaan stopte ze met lopen. Stilletjes schraapte ze haar keel ‘Hoi’ bracht ze vrolijk uit ‘Wat doe je?’ vragend keek ze naar de liggende jongen.

-nogmaals sorry dat het zo lang duurde ^-^