Zuchtend zocht Soul met zijn roodkleurige ogen het terrein af naar een plaatsje waar hij kon gaan zitten. Hij had een spijkerbroek aan, een wit shirt, met daarover een geel jack, die ook een paar plekken zwart had. Hij had zijn bekende hoofdband met zijn naam weer om en zijn gele schoenen waarvan de onderkant wel tanden leken. Hij leek gewoon weer op de jongen wie hij was voordat hij iedereen ontmoette, ook al voelde hij zich zo niet. Hij miste Mineko verschrikkelijk hard. Hij wou hem weer terug bij zich hebben, maar hij had geen idee waar zijn vriend momenteel uithing. Het zou goed kunnen dat hij tot over zijn oren weer in de nesten zat. Mineko had dat immers wel vaker. Dat was dan ook de reden waarom hij nooit verkering nam, ook al had hij gevoelens voor iemand. Al dat gedoe dat werd veroorzaakt, kostte een hoop moeite en bovendien wou hij het laatste beetje vrijheid die hij had nog wel in evenwicht houden voor zichzelf. Hij zuchtte iets en keek om naar een meisje, die druk met haar ogen aan het zoeken was. Haar ogen bleven hangen bij hem. Ze leek te schrikken van de blik in zijn ogen, want ze wendde haar blik algauw af en liep met hangend hoofd weg. Soul haalde zijn schouders op en begon te slenteren naar de waterval. Hij verveelde zich dood, maar bij de waterval was er misschien wel iets te beleven. Hij zuchtte en keek opzij, waarna hij over zijn achterhoofd wreef. Zijn haar, dat in piekerige stand op zijn hoofd was gevestigd, vloog alle kanten op en grijnzend nam hij het even vast en woelde er nog eens extra hard doorheen, waardoor zijn haren opnieuw alle kanten uitvloog. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zocht een plaatsje, waarna hij ging zitten. Een gaap verliet zijn mond en zijn roodkleurige ogen keken observerend rond.
Hij verveelde zich te pletter zonder Mineko. Hij had immers dat hele gedoe met die zwabber in zijn hoofd herhaald en hij moest nog steeds lachen als hij er ook maar aan dacht. Hij had de zwabber niet meer aangeraakt en het meisje dat hem intimiderend van dichtbij had bekeken, was hij gelukkig ook niet meer tegengekomen, ook al vermoedde hij wel dat het uit was tussen haar en de jongen die bij haar liep. Wat wou ze, als ze met iedereen flirtte?
De fluitende vogels konden hem wel gestolen worden. Naast Éstra had hij helemaal niemand meer ontmoet en dat irriteerde hem wel, ook al liet hij dat tegenover de anderen niet zien. Zijn blik was altijd emotieloos, alsof niks hem nog wat kon schelen. Dat leek maar zo, want diep vanbinnen scheelde het hem heel veel. Hij zuchtte even en liet zijn roodachtige ogen dwalen naar de waterval. Hij glimlachte even toen hij eraan dacht dat hij daar Esmira ontmoet had. Esmira, die met hem mee was gaan zwemmen. Hij zuchtte opnieuw. Hij dacht dat hij dit hoofdstuk wel met zichzelf had afgesloten, maar dus blijkbaar niet. Hij schudde zijn hoofd even toen haar grijze ogen weer in zijn hoofd rondspookten. Hij moest er echt eens mee stoppen. Hij was niet verliefd op haar en hij was zichzelf gewoon allemaal dingen aan het inbeelden, omdat hij haar miste. Ze was van school gegaan en hij had haar niet meer gezien. Hij miste haar en daarom deed hij zo, met geen andere reden dan dat. Toch was het lege, vreselijke gevoel gewoon niet te negeren en hij schudde zijn hoofd even, waarna hij zijn hoofd liet hangen en door zijn witachtige haren wreef. Hij moest emotieloos en cool blijven, zoals hij altijd deed. Bij Maka kon hij zijn gevoel ook goed inhouden. Ze had het nog nooit gemerkt als er iets met hem scheelde. Hij zuchtte even en wreef door zijn haar, waarna hij zich achterover liet zakken, zijn handen achter zijn hoofd legde en deze keer het beeld van Esmira gewoon in zijn hoofd liet gaan.

- Ohh Schatteke!!! ;D Minekoooo ;D
666 woorden ;D -

Mineko trok een trui van een stapel. Gekreukeld en met een vlek erop. Maar dat was niet echt het grootste probleem nu. Zijn haar zat nog slordiger dan anders en zijn ogen waren dof. Wallen lieten zien dat hij niet bepaal goed had geslapen de afgelopen dagen. Eergisteren was alles veranderd. Van gelukkige jongen was hij naar dit wrak getransformeerd. Gisteren had hij alleen de hele dag alleen maar op bed gelegen. Hij had de gordijnen dicht gedaan en zichzelf in een deken gewikkeld. En zo had hij de hele dag gelegen. Had gehuild en nagedacht. Was in slaap gevallen. Zo had hij de hele zondag doorgebracht. Vandaag had hij de lessen gevolgd. Maar wat er was verteld wist hij niet meer. Hij had gewoon de massa gevolgd. Was dan zwijgend in het lokaal gaan zitten en had gedaan alsof hij oplette. Had iedereen om zich heen genegeerd. Mensen die vroegen wat er aan de hand was had hij afgewimpeld of genegeerd. De tranen waren opgedroogd, maar het verdriet bleef. Het was misschien raar, aangezien Mizuki weer terug was. Maar toch voelde het nog steeds alsof hij in de steek was gelaten. Er was zo veel misgegaan tijdens de laatste weken. En daar moest hij over na gaan denken. Voordat hij zich weer in hun relatie kon storten moest hij alles weer op een rijtje hebben staan. Hij had besloten om naar buiten te gaan. Misschien dat de frisse lucht hem goed zou doen. Dat was toch immers wat ouders altijd zeiden? Als je sloom was werd je naar buiten geschopt. Als je moe was moest je slapen en naar buiten. Hij liep als een zombie door de gangen. Af en toe botste hij tegen iemands schouder aan. Hij lette gewoon niet goed op en kon de afstanden niet goed inschatten. ''Sorry,'' mompelde hij telkens verontschuldigend. Dan liep hij weer door. Het koste zo veel moeite, alsof hij door de stroop liep.
Hij was eindelijk buiten. En zoals hij had gehoopt was de wind misschien wel het wondermedicijn dat hij nodig had. Het klaarde zijn hoofd tenminste wel een beetje op. Hij zag de andere leerlingen vrolijk rondlopen. En besloot naar de waterval te gaan. Daar was het meestal rustiger. En hij hard er zo veel goede en ook minder fijne momenten gehad. Het zou de beste plek zijn om na te denken. Mineko ontweek de mensen zo veel mogelijk en liep over verlaten paden naar het bos. Vandaar rustig door naar de waterval. Zijn pas was alweer iets soepeler geworden. De sluier van vermoeidheid was grotendeels weggevaagd, de pijn en de verwarring bleven. Hij hoorde het vertrouwde geluid van het water en glimlachte lichtjes. Het was zo'n kalme plek. De meeste mensen kwamen hier als ze even rust wilden hebben. Wat hij heel goed begreep. Toen hij een gedaante zag was hij dan ook niet verbaasd. Maar hij aarzelde wel. Wat als diegene wilde praten? In die stemming was hij niet echt nu. Hij schoof zachtjes tussen de laatste struiken door en stond verstijfd stil toen hij een wel heel bekend gezicht zag. Soul. Zijn vriend die hij ook al verwaarloosd had. Kon hij dan niets goed doen? Met Mizuki had hij het verpest. Soul had hij alleen gelaten om bij zijn vriendin te zijn. Hij balde zijn handen tot een vuist om zijn woede af te reageren. Boos op zichzelf. Waarom kon hij het niet gewoon allemaal goed doen? Waarom was zijn leven niet gewoon een groot sprookje? Hij slikte. Wist dat hij zijn vriend aan moest spreken. maar het leek niet te lukken. Spreken leek opeens te moeilijk, vergeten was de mogelijkheid om woorden te vormen. Hij bleef daar staan, in dubio met zichzelf. Een deel van hem wilde weglopen. Hij had al genoeg problemen. Dit kon wel wachten tot hij alles weer op een rijtje had. Maar hij wilde niet meer weglopen voor confrontaties. Moest zijn vriend gewoon trotseren. Zijn vragen proberen te beantwoorden zonder in huilen uit te barsten. ''Soul...'' sprak hij aarzelend. Zachter dan het bedoel was. Maar zijn schorre stem was niet in staat harder te klinken op dit moment. Hij stond daar te kijken naar zijn vriend en na een paar seconden volgde de rest van de begroeting. Iets luider dan daarnet. ''Hoi, hoe gaat het?'' Hij klonk doodmoe, de interesse was misschien niet goed te horen. Maar Mineko wilde het zo graag. Dat hij met Soul zou praten en alles normaal zou zijn. Dat ze geintjes zouden maken en zouden gaan zwemmen. Dat alles goed ging. O, hoe zeer wenste hij niet dat hij zijn eigen vraag met goed kon beantwoorden. Hij veegde met zijn handpalm vlug over zijn wang en daarna door zijn ogen toen hij weer tranen voelde opkomen. Hij bleef bewegingloos staan. Wilde wel gaan zitten, maar het lukte niet. Dus dan maar doen alsof dit het plan was. Mineko kuchte en wachtte verwachtingsvol op antwoord van zijn vriend. Die was daarnet diep in gedachten verzonken geweest. Maar waarover wist Mineko niet.

Het besef dat zombies eigenlijk niet bestonden en dat het een puur grof verzinnen verhaal was om kleine kinderen mee bang te maken, kwam pas later in Souls hoofd. Zijn ogen gingen ongelovig naar de wallen onder de ogen van de jongen. Hij herkende Mineko pas later uit het zombie-achtige figuur toen die hem aansprak. Als zombies bestonden, zou Mineko een mooie tweede plaats hebben verdiend. Toch zou hij dat niet in het gezicht van zijn vriend hebben gezegd, want die leek het best moeilijk te hebben. De wallen onder zijn ogen verraadden dat er meer was dan dat hij misschien ging zeggen. Ook zijn vermoeide stem trok de aandacht van Soul. Toch kon de witharige jongen zijn eigen woede voor Mineko niet opzij zetten. Hij besefte nu pas dat, in het heetst van het moment, Mineko wel kwam opdagen. Hij was dus niet ziek en was dus gewoon op school geweest. Gezien de problemen met Mizuki, kon Soul al half raden waar jongen al die tijd uitgehangen had en waar hij hun kostbare, leuke tijd samen had voor laten schieten. Hij was al die tijd bij Mizuki geweest en nu het daar waarschijnlijk niet zo goed meer ging, kwam hij er pas achter dat hij Soul aan het verwaarlozen was. Terwijl Soul eigenlijk zelf met zijn gedachten nog bij Esmira was. Hij had haar moeten missen en had niet naar Mineko kunnen gaan, zodat die hem zou helpen met zijn geweldige adviezen. Mineko had hem een paar radeloze weken laten zitten, voor een meisje. Was dat vriendschap? Was dat wat zou gebeuren als hijzelf ook een relatie had? Als hijzelf iets had gekregen met Esmira? Zou dat dan gebeurd zijn? Of zou hij trouw gebleven zijn aan zijn vriend? Soul schudde zijn hoofd en keek de jongen sarcastisch aan. Dat het niet goed bleek te gaan met zijn beste vriend, ontging hem volledig. Hij kon alleen zijn eigen woede voelen. Die borrelde steeds meer op bij het zien van de afgematte Mineko. Nee, hij zou zichzelf niet tweede keus laten zijn. Als hij zo nodig bij Mizuki wou zijn, dan zou hij hem wel terugsturen. Was de zachte stem van Mineko gevuld met schaamte of met vermoeidheid? Stiekem hoopte Soul het eerste. Misschien zou zijn vriend zonder zijn eigen harde woorden al goed genoeg beseffen waar hij de laatste dagen uitgehangen had en naar wie hij eigenlijk zou moeten geweest zijn.
‘Zo, toch nog van plan om je nog een keer te laten zien, zie ik?’ vroeg hij sarcastisch. Met zijn handen in zijn zakken kwam hij overeind. Zijn roodachtige ogen, waar spikkeltjes inzaten die gebaseerd waren op zijn emoties, hadden een grote, zwarte spikkel. Iets wat aangaf dat hij boos was. Dat was dan eigenlijk ook het enige wat je kon zien. Hij straalde geen emotie uit. Als je zijn spikkels kende en je wist dat ze emoties uitstraalden en je wist ook welke spikkel bij welke emotie hoorde, dan pas kende je zijn emoties. Maar aangezien hij die niet vertelde en niemand er echt achterkwam of dat hij zijn emoties gewoon veel te weinig weergegeven had in zijn ogen, was nog niemand er echt achtergekomen. Ook Mineko zou waarschijnlijk blind zijn voor de woede in zijn ogen, zoals iedereen al was. Hij had zijn vuisten niet gebald. Hij zou geen enkele emotie laten zien, buiten de spikkel dan, maar aangezien niemand die aan zijn boosheid kon koppelen, verborg hij zijn emoties heel goed. Hij zou er eigenlijk een medaille voor moeten krijgen. ‘Wanneer had je dat beslist? Toen Mizuki je dumpte? Toen dacht je: ah, Soul is er ook nog. Misschien kan ik hem om raad gaan vragen?’ Zijn stem klonk genadeloos in de stilte, wat allemaal af en toe doorbroken werd door fluitende vogels. Geluiden die hem gestolen konden worden. Ook nu liet hij geen emotie zien en in zijn stem was niet op te maken of hij boos was of niet. De leegte in zijn hart leek goed opgevuld te zijn met al dat emotieloze gedoe. Het gedoe met Mineko gaf wel een positieve wending aan zijn eigen gevoel: hij dacht niet meer aan Esmira. Dat moment zou hij later op de dag wel koesteren, nu wou hij zijn beste vriend laten weten dat het ook pijnlijk voor hem was geweest. ‘Dit is niet cool, Mineko,’ zei hij vervolgens. Dat zei hij wel vaker als hij iets echt not done vond. Hopelijk besefte Mineko dat maar al te goed. Ach ,wat kon het hem eigenlijk ook schelen? Zijn vriend die bijna kapotging aan een meisje. Hij had hem gewaarschuwd. Relaties waren slecht voor je gezondheid. Hij was blij dat hijzelf niks tegen Esmira had gezegd. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en stond zo zwijgzaam tegenover de jongen die vroeger zijn beste vriend was. Vroeger? Nog steeds.

Eerst was er verbazing. Bijna alsof Soul hem niet herkende. Maar hij was toch helemaal niet zo erg veranderd? Dat hij er werkelijk belabberd uitzag besefte Mineko niet. De spiegel had hij geen blik waardig gekeurd, er waren wel belangrijkere dingen dan zijn uiterlijk. Dus van zijn lijkbleke gezicht was hij niet op de hoogte. Dacht dat het niet aan hem te zien was dat het zo slecht ging. Hoopte het eigenlijk. Want het was toch onmogelijk om er nog fit uit te zien na twee nachten nauwelijks slapen? Na twee nachten nadenken en stressen. Zijn zachte vraag werd niet met woorden beantwoord, maar Souls blik zei genoeg. Sarcastisch en spottend. Er was weinig emotie aan de jongen tegenover hem af te lezen als die het voor je verborg, maar dit was vrij duidelijk. En dat werd ook nog eens gevolgd door een schuddend hoofd. Shit. Zijn vriend had hem nodig gehad en hij was er niet geweest. En zelfs nu was hij niet op zoek geweest naar Soul. Het was slechts toeval geweest dat ze weer tegenover elkaar stonden momenteel. Maar het leek hem niet echt iets wat Soul hoefde te weten. Dat zou het humeur van zijn vriend waarschijnlijk niet echt beter maken. Als je naar hen keek van een afstandje zou je denken dat Mineko hier de woedende jongen was, die dadelijk in schreeuwen uit zou barsten. Maar de emotie was niet tegen Soul gericht, absoluut niet. Het was gewoon zo dat Mineko weer duidelijk voor ogen kreeg dat hij zelfs dit had verpest.
‘Wanneer had je dat beslist? Toen Mizuki je dumpte? Toen dacht je: ah, Soul is er ook nog. Misschien kan ik hem om raad gaan vragen?’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. ''Ze heeft me niet gedumpt,'' was de eerste wezenloze oplossing die hij maakte. Een beetje voor zich uit gefluisterd als een spreuk of een wens. Dat dit niet het belangrijkste punt was gaf niets. Hij zei het net zo goed voor zichzelf. Ze had hem niet gedumpt, ook al had hij haar om een korte pauze gevraagd. Zijn hart deed pijn als hij alleen maar aan haar dacht. Waarom was alles zo ontzettend ingewikkeld? Waarom kon het niet gewoon een heerlijke wereld zijn, vol geluk voor iedereen? ''Ik... Ik weet het. Sorry,'' Daar begon het hele circus van verontschuldigingen weer opnieuw. Welgemeende excuses, recht vanuit zijn hart. En opnieuw kwam hij nauwelijks uit zijn woorden. En opnieuw had hij iemand waarvan hij hield onbedoeld en onbewust pijn gedaan. ''S-sorry Soul, het spijt me dat ik er zo lang niet was. Kan je me vergeven dat ik je zo heb verwaarloosd? Alsjeblieft, zeg alsjeblieft ja...'' Smekend keek hij hem aan. Vermoeide ogen, de wanhoop nabij. Hij zou dadelijk nog instorten als zijn vriend zo koel bleef doen. Ongemakkelijk stond hij daar te wachten, keek Soul oprecht verdrietig aan. Bij de pijn van het verlies van Mizuki en zijn gelukkige, moeiteloze leven kwam nu ook nog het verdriet van de wetenschap dat hij een vriend had laten stikken. Arm omhoog, om maar iets te doen te hebben. Om zich een houding te geven. Groene lokken wegvegen en zien hoe ze weer terugvielen voor zijn ogen. Hij haalde zijn hand door zijn haar, maar die bleef steken in een klit. Onhandig prutste hij wat met zijn andere hand en ontweek de blik van zijn vriend. Als hij Soul nog een vriend mocht noemen nu tenminste.

Opeens kwam er een ontzettende harde drang omhoog om gewoon keihard met de situatie te gaan lachen. Toch was deze drang niet groot genoeg om het dan ook werkelijkheid te maken. Sterker nog, hij wist de drang makkelijk te negeren. Iets te makkelijk. Zijn ogen bleven emotieloos naar Mineko kijken. Het zinnetje dat Mizuki hem niet had gedumpt, maakte hem alleen nog maar razender. Waarom was hij hier als Mizuki hem niet had gedumpt? Waarom was hij niet gewoon bij zijn vriendinnetje? Of hadden ze gewoon een tijdelijke pauze, was hij niet opzoek geweest naar Soul en was hij Soul per ongeluk tegengekomen? Ook al vermoedde Soul sterk dat laatste, hij ging geen overhaaste conclusies trekken. Maar de daaropvolgende, schuldige blik van Mineko zei al genoeg. Zijn vriend had hem gewoon in de steek gelaten voor een meisje. Ook al had Soul problemen, Mineko had er geen aandacht aan geschonken en was egoïstisch geweest. Als Mineko een boek moest schrijven over het verpesten van vriendschappen, dan haalde hij zeker een tien, dacht Soul sarcastisch. Hij duwde zijn handen dieper in zijn zakken, terwijl hij emotieloos toekeek hoe Mineko zichzelf bezighield met het flatteren van zijn eigen, futloze haar. Op andere momenten zou hij het grappig gevonden hebben. Hij zou lachend naar Mineko toegelopen zijn en diens klitten eruit hebben gehaald. Soul hield niet van drama, maar ze waren het zelfs bijna zelf aan het creëren. Als hij Mineko vergaf, dan zou dat ook weer een hoop drama geven met een reünie, maar als hij boos zou blijven om Mineko en hem niet zou vergeven, dan zouden ze nachtenlang in dezelfde drama zitten. Geïrriteerd trok Soul met zijn wenkbrauw. Hij had de neiging om Mineko keihard uit te kakken. Om hem op zijn nummer te zetten en om vervolgens achteloos weg te lopen. Hij was verdomme verliefd geweest op een meisje en had zijn beste vriend nodig gehad toen Esmira wegging, maar zijn beste vriend was er toen niet. Hij besefte dat hij Mineko zelf al een paar dingen over Esmira had verteld, maar hij had nooit laten blijken dat hij haar leuk vond. Dat besefte hij dan ook nog maar net voordat Esmira vertrok. Het nieuws dat ze vertrok, had hem ontredderd, maar hij had niks gezegd en gewoon geknikt. Tess, Esmira’s adelaar, miste hij ook. Hij noemde haar in gedachten Tessa, omdat hij Esmira en Tessa op elkaar vond lijken.
Snel schudde Soul zijn hoofd even, haast onmerkbaar, maar toch deed hij het. Hij moest niet aan Esmira denken. Hij kon zijn aandacht beter op Mineko richten. Zijn vriend, die hier haast aan het instorten was. Zuchtend richtte hij zijn roodachtige ogen op Mineko. Zijn gezicht vertoonde geen emotie, maar Mineko kon wel raden dat hij niet blij was met de situatie. ‘Waarom ga je niet terug naar Mizuki dan? Ze heeft je niet gedumpt. Je kan gewoon verdergaan en mij hier laten,’ zei hij, terwijl hij achteloos een plukje haar uit zijn nek duwde en geïrriteerd keek naar Mineko. De irritatie liet hij blijken door zijn wenkbrauw nijdig omhoog te trekken. Hij wist niet of hij het zijn vriend zou kunnen vergeven. Er was veel gebeurd. Veel waarvan Mineko geen weet had. Hij duwde zijn handen nog dichter in zijn broekzakken, als dat al mogelijk was. Hij keek even opzij. ‘Esmira is weg,’ zei hij. In zijn ogen was niet te lezen of hij het erg vond of niet, maar Soul voelde diep in zijn hart heel duidelijk de ergernis die met zijn woorden meekwam. ‘Voor als je het nog niet wist,’ zei hij kalm. Hij negeerde de drang om Mineko’s gezicht vast te pakken en hem doordringend aan te kijken, terwijl hij de woorden over Esmira herhaalde, om het hem goed te laten doordringen. Hij slikte even en wreef toen met een hand over zijn achterhoofd. ‘En ik heb je zusje nog gezien. Miku,’ zei hij, terwijl hij zich probeerde te herinneren of het inderdaad Mineko’s zusje was geweest die hij had gezien. Hij vermoedde haast van wel. Hij zuchtte even. ‘Het kan me geen reet interesseren wat er tussen jou en Mizuki is gebeurd, maar dat ik er niet blij mee ben, dat is wel duidelijk geworden, niet?’ vroeg hij, terwijl hij de nijdige schittering weer in zijn ogen toeliet. Hij kon ook emoties toelaten en dat deed hij alleen maar bij mensen die hij echt goed kende. Hij loog voor een deel. Hij wou het verhaal wat Mineko zo verdrietig en radeloos maakte graag horen. Hij wou hem advies geven. Maar liegen was nu de beste oplossing. Mineko mocht niet denken dat hij dit zomaar kon flikken. ‘Doe iets aan je gezicht, want je ziet eruit als een zombie,’ deed hij er nog een schepje bovenop, waarna hij zijn handen dichter in zijn zakken duwde. De pijn die hij zelf gevoeld had, zou hij ook overdragen aan Mineko, als hij wou.

Hij stond daar zenuwachtig aan zijn haar te plukken. Niet goed wetend wat hij moest doen. niet goed wetend wat hij moest zeggen. Hij kon niet in woorden uitdrukken hoe veel pijn het deed om van zijn vriend te horen hoe zeer die gekwetst was. Mineko keek wanhopig smekend naar zijn vriend. Hij wilde dat alles weer goed was, geen gezeur meer, geen verdriet. ‘Waarom ga je niet terug naar Mizuki dan? Ze heeft je niet gedumpt. Je kan gewoon verdergaan en mij hier laten.’ Hij werd rood en begon hakkelend te spreken. ‘Wil je dat ik wegga? Als je dat wil, dan...’ Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. De irritatie van zijn vriend, die anders altijd zo vrolijk was. Die hem nu boos aankeek en hem afsnauwde. Totaal terecht, zo voelde Mineko het. De pijn van de woorden was erg, maar verdiend. Door zijn eigen stomme schuld. Er was iets gebeurd en hij was er niet geweest. Hij had alle belangrijke mensen in zijn leven in de steek gelaten voor school, huiswerk en andere onbelangrijke dingen. ‘Esmira is weg,’ zei Soul koeltjes. ‘O...’ Dat was alles wat er uit zijn mond kwam. Een geschrokken letter. Geschrokken van totaal onverwacht nieuws, dat hem nogal overviel. Esmira was het meisje waarover Soul hem om raad had gevraagd. Dat was al een tijd geleden. En nu was het meisje weg, zo te horen voor goed. Waarschijnlijk was het recent gebeurd, een van de gebeurtenissen die hij niet had meegekregen omdat hij zo druk bezig was met van alles. En iets waarvan hij vermoedde dat het zijn vriend best had geraakt. Al was het niet aan hem te zien. Al zou Soul het nooit toegeven. Mineko kende zijn vriend langer dan vandaag. En hij meende dat zijn vriend veel voor Esmira voelde. Een goede vriendschap die verpest was deed natuurlijk pijn. En nu stond hun eigen vriendschap onder druk. De koele opmerkingen van Soul werden niet beantwoord. Maar toen Soul het over Miku had, kwam er nog meer pijn bij. Deed hem weer denken aan de derde persoon die hij had laten zitten. Een van de vele. Zijn zusje had hij wel gesproken, wel gezien. Maar hij had niet meer op dezelfde manier voor haar gezorgd als vroeger. Toen waren ze haast altijd samen. Toen hield hij haar hand vast in de gangen. Nu was alles anders, moest ze zichzelf maar zien te redden.Een zachte zucht werd met een bezorgde blik beantwoord. hij maakte zich ongerust over zijn vriend, of zoals het nu leek ex-vriend. Mineko kreeg het idee dat Soul hem niet meer wilde spreken. Dat hij beter op kon rotten. Maar hij wilde zo graag weer die vertrouwde gesprekken voeren. Dat ze elkaar weer zouden plagen en samen zouden lachen. Dat hij Soul kon helpen en advies mocht geven. ‘Het kan me geen reet interesseren wat er tussen jou en Mizuki is gebeurd, maar dat ik er niet blij mee ben, dat is wel duidelijk geworden, niet?’ Mineko knikte op de automatische piloot. Verdriet laaide op. De volgende hatelijke opmerking over zijn uiterlijk overrompelde hem en hij kromp ineen alsof hij fysiek werd aangevallen. Het was niet dat zijn aanzien hem zo veel deed, maar de toon was het ergste. Op een ander moment, in een verleden wat nu zo ver weg leek, zou Soul het lachend hebben gezegd. Zou het een grap zijn geweest en zou Mineko nu een plagerige opmerking terug maken. Goede tijden. En als Soul zo boos bleef vervlogen tijden. Langzaam werden zijn ogen vochtig. Hij knipperde verwoed in een poging de tranen weg te houden. ‘H-het...Nogmaals, het spijt me echt... Ik... Ik zal je maar met rust laten dan.’ Een traan ontsnapte aan de greep van zijn wimpers en rolde naar beneden. Al gauw volgden er meerderen, het hek was nu van de dam. Hij draaide zich weg, in de hoop dat Soul de tranen niet zou zien. Maakte aanstalten om weg te gaan. Haalde eens diep adem en begon weer te spreken. Zin stem trilde van emotie, maar hij hoopte dat Soul het kon verstaan. ‘Hé, als je nog eens wil praten... Als je hulp nodig hebt, als er niemand anders is. Kom dan langs. Ik zal er deze keer wel voor je zijn. Altijd. Belooft.’ Hij draaide even naar Soul terug en zond hem een warme glimlach toe door zijn tranen heen.

Kalm keek Soul naar de tranen die zich een weg baanden naar beneden. Mineko’s wangen werden langzaam drijfnat. Soul had geleerd om zijn verdriet een plaatsje te geven in zijn hart, om het daarna op te sluiten en om het nooit meer toe te laten. Dit gedoe stak hem wel, maar hij huilde er gewoon niet om. Hij was een jongen die dankzij harde tijden zijn verdriet verstopt had gekregen, evenals zijn andere emoties. Maar in tegenstelling tot die andere emoties, liet hij verdriet niet meer toe. Het enige wat hij slechts kon voelen was een brok in zijn keel, waardoor zijn stem schor werd, maar aangezien die altijd wel een beetje schor klonk, zou niemand het opmerken. Zijn blik was gevestigd op de bedrukte blik van Mineko. Een normaal persoon zou hem nu allang laten zitten. Toch kon Soul de moed niet opbrengen om Mineko nu te laten zitten. Zijn vriend had overduidelijk ook dingen meegemaakt die hij liever niet wou meemaken. Toch kon Soul niet nalaten dat hij gewoon boos was op Mineko omdat bij hem de dingen blijkbaar wel goed gingen. Mizuki had het hem weer vergeven. Daarbij was Mineko hem daarna compleet vergeten. Liefde maakte dus echt blind, alhoewel hij van zichzelf niet kon zeggen dat hij Mineko verwaarloosd had. Hij was zelfs naar zijn vriend gegaan om hem om raad te vragen, iets wat hij normaal nooit bij andere mensen zou doen. Nee, de acceptatie voor zijn vriend was echt heel groot, maar toch kon Soul zich niet binden aan het idee dat hij Mineko zomaar zou vergeven. Ondanks de tranen, voelde hij opnieuw geen emotie. Hij keek Mineko doods aan. Dit veranderde echter bij zijn woorden. Terwijl zijn blik gewoon doods bleef, veranderde in zijn hart iets. De kilte waarmee hij Mineko op had gesloten nadat die hem verwaarloosd had, begon langzaam weg te ebben. Een nieuwe deur voor Mineko opende zich en nu zag Soul de tranen wel als vijanden. Vijanden die Mineko dreigden te laten inzakken. Vijanden die door hem veroorzaakt waren. Hij schudde zijn hoofd even en probeerde de duivel in hem weer te laten spreken, zoals hij altijd deed als hij gekwetst werd. Hij had namelijk een duistere kant in zich die hem emotieloos kon laten doen tegenover anderen, die hem anderen kon laten kwetsen. Die hem dingen in zijn hoofd zei wat hij vervolgens moest doen. De duivel was weg.
Kalm stak Soul zijn handen uit zijn zakken, liep toen op Mineko af en ging recht voor zijn vriend staan, waarna hij even zijn puntige lach liet zijn. ‘Ik denk dat jij je lesje wel hebt geleerd,’ zei hij daarna droog. Hij wist niet goed hoe hij dit moest doen, maar hij kon het toch wel proberen? Hij had immers ook zijn arm om Esmira geslagen toen ze tegen die vreemde kerels tekeer gingen. Kalm sloeg hij zijn armen om Mineko heen en trok hem even in een omhelzing. Kort gaf hij een klopje op diens rug, waarna hij Mineko weer terugduwde en even naar hem keek. ‘Zo, dat was weer hectisch,’ mompelde hij, terwijl hij de duivel uit zich bande. Wat klonk dat raar. Een duivel die zich in hem plantte en daarna hem andere mensen ging laten kwetsen. Nou ja, hij kon ook nog altijd niet luisteren naar die stem, maar mensen die hem kwetsten, kwetste hij gewoon terug. De duivel in hem werd dan toegelaten. Natuurlijk ging hij dit Mineko nooit vertellen. Hij zag de blik van zijn vriend al als hij het ging hebben over een of andere duivel. Dan kon hij net zo goed een shuttle naar huis nemen. Maar hij had geen huis, dat was waar ook. Kalm ging hij op de grond liggen. ‘Het is je vergeven, als je me toch belooft om dit niet meer te laten gebeuren,’ zei hij kalm, maar Mineko zou waarschijnlijk wel de opluchting en de blijheid in zijn ogen zien. Alleen bleef hij zoals altijd cool. Hij showde zijn blije emoties nooit en lachte nooit heel erg hard, alleen wat gegrinnik af en toe. Hij grinnikte en keek naar voren. ‘Ja, Esmira, ze is weg,’ mompelde hij daarna. Hij wist zijn blik te behouden in een frons, maar hij vond het ergerlijk dat ze weg was. Alsof een deeltje van zichzelf weg was, net zoals bij Maka. ‘Ik word maar niet meer verliefd,’ grapte hij. ‘Dan gebeuren dit soort dingen ook niet,’ vervolgde hij zijn grap. Hij keek opzij naar Mineko. ‘I’ve missed you, buddy,’ zei hij daarna, waarna hij even grijnsde en naast zich klopte. ‘En je ziet er nog altijd uit als een of andere uit de kluiten gewassen vogelverschrikker,’ kon hij het niet laten om de opmerking te maken, maar deze keer was het vriendschappelijk.

[Ok ok, I'm not mean anymore ;D]

De tranen vertroebelden zijn blik. Hij stond daar te vechten tegen zijn verdriet. Een strijd die hij niet kon winnen. Als een hoopje zand dat een vloedgolf tegen moest houden. Dus al snel staakte hij zijn verzet, gaf het op. Mineko gaf zich over aan het verdriet. De doodse, kille blik van zijn vriend was de druppel die de emmer had doen overlopen. Hij keek naar de grond, veegde met zijn hand klungelig wat tranen weg. Wilde echt al weglopen, zijn voormalige vriend alleen laten. Hij had al genoeg verkeerd gedaan, zou zich niet ook nog aan zijn kameraad. Die had wel beter verdient dan zo'n slechte vriendschap. Hij voelde zich werkelijk waardeloos. Onbruikbaar. Hij was nutteloos geweest toen zijn vriend hem nodig had. Had hem niet kunnen steunen, had het niet eens geweten of geprobeerd. Onwetend joch dat hij was. Hij zag nu pas in hoe zeer hij een mislukking was. Zodra er iets gebeurde waarbij hij iets kon betekenen en dat ook zeker wel wilde, ging het mis. Zonder dat het de bedoeling was verpeste hij zijn kans om iemand bij te staan. Een schaduw viel over zijn gezicht. Hij keek aarzelend omhoog, bang voor een woedend gezicht of een klap. Maar hij zag de vertrouwde grijns. De puntige tanden, de rode ogen. Hij bloosde en viste een zakdoek uit zijn zak. Hij hield de zakdoek in zijn vuist geklemd als een kostbaar bezit, een reddingsboei om zich aan vast te klampen. Verstopte zich daar eigenlijk achter, staarde ernaar alsof het het meest interessante object in de wijde omtrek was. Mineko veegde de tranen weg en snoot zijn neus. Hij was verkouden geraakt van de kou toen hij de hele dag buiten had gezeten zonder jas. Zijn ogen waren waterig, de laatste eenzame tranen gleden over zijn wangen. Hij werd kort omhelsd, zijn adem stokte. Hij wist dat dit gebaar voor zijn vriend echt heel veel betekende. Soul uitte zijn emoties nou eenmaal niet zo makkelijk, tenminste niet de lastigere, meestal diepere delen daarvan. Dus wel vrolijkheid en vriendelijkheid. Maar zoiets, een op eigen initiatief begonnen omhelzing, was zeldzaam. Hij glimlachte dankbaar naar zijn vriend. Snufte nog even. Keek toen met grote ogen op naar zijn vriend. Zijn neergebogen houding werd langzaamaan iets zekerder. maar nog steeds voelde hij zich alsof een zachte windvlaag hem kon meenemen naar een verre, afgelegen plaats. Alsof één enkel tikje hem uit balans kon brengen en hij zou vallen. Dat was eigenlijk ook hoe hij er emotioneel aan toe was. gebroken, een wrak dat stukje bij beetje werdgerepareed. ''Ja, sorry, sorry, sorry... Dankje.'' Met zachte stem sprak hij. Nog steeds kwetsbaar en bang voor een plotselinge omslag in het gedrag van de ander. Misschien zou die zich toch bedenken. En dan zou hij weer alleen zijn. Nee. Zo moest hij niet denken. Soul was geen opgever, geen wegloper. Die zou hem niet in de steek laten, hem niet bedriegen. Soul ging zitten en na even te aarzelen liet Mineko zich op een afstand naast hem zakken. Hield expres een zekere barrière tussen hen, wilde zich niet opdringen aan Soul. Luisterde naar de woorden. Keek Soul toen doordringend aan, serieus. Probeerde alleen al via zijn ogen te laten merken dat hij dit alles honderd procent meende. Zweerde met zijn ogen een eed, sterker dan woorden ooit konden smeden. ''Dat garandeer ik je. Ik kan je niet missen, Soul.'' Ergens bleef het gevoel knagen dat Soul alleen had gezegd dat het weer goed was, vanwege de tranenvloed. Hoopte van niet, wilde er niet aan denken. Maar hij wist hoe slecht zijn vriend tegen drama kon. En kon daarom dit vage idee niet van zich afschudden. ''Nee, nee, zoiets mag je niet zeggen...'' sprak hij verschrikt. ''Soul. Je mag je niet door mijn stommiteiten laten weerhouden. Ik ben een slecht voorbeeld, maar het kan ook anders... Echt waar.'' Hij wilde dat dit goed duidelijk was voor zijn vriend. Die vertelde dat hij hem had gemist. En warm gevoel verspreidde zich in zijn lichaam, maar hij moest het toch even vragen. ''Meen je dat? Ik... Je zegt dit toch niet alleen omdat ik huilde?'' De belediging bracht een grote lach op zijn gezicht. Hij grinnikte en hij schoof zich naast zijn vriend. ''Dankje... Het is de nieuwe mode, zul je zien. Volgend seizoen loopt iedereen er zo bij.'' Hij veegde zijn haar omhoog en het bleef in een piekerig kapsel staan. In een kort moment stilte drong er iets tot hem door. Soul had gezegd dat hij nooit meer verliefd zou worden. Nooit meer. Maar betekende dat nou werkelijk dat hij Esmira leuk had gevonden? ''Ehm..Soul, mag ik je wat vragen? Vond je... Was je verliefd op haar...?'' vroeg hij verlegen. Keek naar zijn voeten en hoopte maar dat zijn vriend zich niet beledigd zou voelen.
[derp.]