Opgelucht haalde Sil adem. Hij keek naar het houten kruisje in zijn hand. Dat had maar heel weinig gescheeld of het lag in het water. Hij hing het snel om zijn hals en keek even rond. Hij wilde niet nog eens bijna vallen en de ketting echt kwijt raken. Hij liep naar een kleine steen toe en ging erop zitten. Hij zat een eindje van de rand vandaan, zo wist hij zeker dat het.. Veilig was. Hij sloot zijn ogen en begon langzaam te neuriën. Al snel ging het over na een zacht gezang.

'When the earth was young and the air was sweet. And the mountains kissed the sky. In the great beyond, with its many paths. Man and nature lived side by side. In this wilderness of danger and beauty. Lived three brithers, bonded by love. Their hearts full of joy
they ask now for guidance. Reaching out to the skies up above.'

Hij stopte even en keek naar Tie die hem kleine kopjes gaf en hem koppig aankeek. 'Wat is er jongen? Je hebt toch niet weer honger hè.' de kleine panter had al drie gegeten deze dag terwijl hij normaal gesproken niet meer dan drie keer at op een hele dag. Het was nog niet eens middag. Tie draaide snel zijn kopje om en Sil schudde zuchtend zijn hoofd. Waarna hij weer zacht begon te zingen:

'Great Spirits of all who lived before. Take our hands and lead us. Fill our hearts and souls with all you know. Show us that in your eyes. we are all the same. Brothers to each other. In this world we remain truly brothers are the same. Give us wisdom to pass to each other. Give us strength so we understand. That the things we do the choices we make. Give direction to all life's plans. To look in wonder at all we've been given. In a world that's not always as it seems. Every corner we turn only leads to another. A journey ends, but another begins.'

Hij glimlachte opnieuw en keek naar de zwarte panter die rond de steen heen en weer liep. Het was een best grappig gezicht al werd je er wel een beetje duizelig van. Hij sloot zijn ogen weer. Hij voelde hoe een zachte maar koude wind langs zijn wangen streek en even rilde Sil. Hij zuchtte nog eens en luisterde aandachtig naar het kletteren van de waterval. Hij was in een goede bui. Niet dat dat zeldzaam was, in tegen deel zelfs, maar het was vreemd om juist vandaag vrolijk te zijn. Vandaag was de dag dat zijn moeder mee was genomen. Het was lang geleden in zijn ogen maar niet lang genoeg. Heel langzaam opende hij zijn ogen weer en keek naar Tie. 'Zullen we maar weer g...' het pantertje keek hem vragend aan maar Sil stond snel op en draaide zich met een ruk om. Achter hem stond iemand. Net buiten zijn zicht maar hij had het gehoord. Er stond echt iemand op amper tien meter afstand. Het pantertje kroop achter zijn baasje en Sil mompelde zacht: 'Wat heb ik nou aan jou?' als antwoord piepte Tie even. Sil rolde met zijn ogen en zetten een stap naar voren. 'Met wie heb ik het genoegen?' het kwam er rustiger uit dan hij had gedacht. Hij keek recht vooruit en bleef gericht op een punt, wachtend op het antwoord van de ander.

Iedereen welkom

If you don't mind :3~

De Nogen Lux werkten buiten ook wel, bedacht hij zich toen hij voor de zoveelste keer op de etage rondhing. Hij voelde zich moe, te moe om les te gaan volgen, maar te wakker om te gaan slapen. Gewoon zwak, dat was misschien een beter woord dan moe. Hij was namelijk niet zo moe dat hij omviel, gewoon moe als in.. Verveling. Muffe lucht. Zelfs op de Puffoon-etage. En niemand zou er blij mee zijn als hij de ramen open gooide, met de zachte sneeuw buiten. Werd iedereen ziek van, letterlijk en figuurlijk. Uiteindelijk besloot hij naar buiten te gaan. Het was immers winter en hij was dol op winter! De kou verdoofde zijn fantoompijnen en de kronkelende pijn in zijn binnenste. De medicijnen van Savador hielpen trouwens ook; zijn been, waar hij een beetje mee mankte, was al soepeler geworden. Hij moest zichzelf nog leren er gewicht op te zetten en dergelijke. Oefening baarde kunst, hé. Hij besloot niet aan zijn zusje Alice te vertellen dat hij naar buiten ging; ze zou bezorgd zijn. En ook al had hij een verkoudheid, hij wilde toch naar buiten. In zijn situatie ging het niet echt beter als je de hele tijd binnen bleef zitten. Hij had trouwens toch altijd de waterval al willen zien.
Dat was William dus, het silhouet dat zich een weg door de laag sneeuw baande, naar de Waterval toe. Hij had zijn capuchon over zijn hoofd, half als bescherming, half vanuit gewoonte. Zijn gezicht was.. voor de helft verminkt, al kon niemand dat meer zien sinds hij de Nogen Lux had. Die bandjes maakten hem een soort van onzichtbaar; mensen zagen wat ze verwachtten te zien, een heel simpele, normale jongen. Met een beetje een ongrijpbaar uiterlijk. Langzaamaan zou zijn eigen uiterlijk door gaan dringen: zijn linkeroog was blind, bedekt door een melkachtig wit laagje. Er vanuit liepen als bliksemschichten opgezette aders, tenminste, dat was wat het leken. Het waren eigenlijk overblijfselen van de wormpjes in zijn lichaam, maar dat terzijde. Zijn haar was van zwart naar wit gegaan en was chronisch droog, net zoals zijn lippen. Zijn huid was ontzettend bleek en zijn andere oog stond treurig. Hij hield zijn rechterhand permanent om zijn linkerarm geklemd. De linkerkant van zijn lichaam was het meest aangetast geweest, namelijk, die jaren.. William rilde, trok zijn arm wat dichter tegen zichzelf aan.
Hé, stond daar nu iemand? En hoorde hij nu iemand zingen? William hield zijn hoofd een beetje scheef, slikte. Nu maar hopen dat die bandjes echt werkten. Zijn eigen uiterlijk was nu nog onbekend; het zou vanzelf komen, als hij de jongen die daar stond vaker en vaker zou zijn. Maar dan zou het langzaamaan gaan, een proces van gewenning. Niemand hoefde hem meer als instant monster te zien. 'Met wie heb ik het genoegen?' William schraapte zijn keel, testte zijn stem. 'William Ventura,' antwoordde hij netjes, maakte een Shakespeariaanse begroetingsbuiging. Shakespeare was zijn hart en zijn ziel; zonder die schrijven was hij het leven niet doorgekomen. 'En wie bent u?' Onbewust sprak hij in de beleefdheidsvorm, hoe vreemd dat ook mocht zijn. Hij was al volwassen, immers, maar ook ontzettend netjes. Onbeleefdheid was hem altijd afgestraft. 'Je hebt een prachtige stem,' complimenteerde hij de jongen daarna. Geen beleefdheidsvorm meer, dat moest wel erg dom klinken.

Sil glimlachte even toen hij de jongen uit de struiken zag komen. 'William Ventura,' de jongen maakte een vrij diepe buiging en Sil knikte zachtjes: 'William, hè.. En ook nog eens fan van de dichter. Mooie naam.' hij knikte en William ging verder: 'En wie bent u?' Sil besloot maar niet te letten op de vorm waarop hij werd aangesproken: 'Ik ben Silmaril du Bois.. Noem me maar gewoon Sil.' hij knikte even naar Tie die nu achter zijn baas vandaan was gekomen en nieuwsgierig naar William keek: 'En deze nutteloze haarbol hier is Tie.' hij glimlachte en wende zich weer tot William die verder ging: 'Je hebt een prachtige stem,' Sil bloosde een beetje en sloeg zijn ogen neer. Vanya zei ook altijd dat hij een pracht stem had en zijn vader vond dat hij dat van zijn moeder had. Ineens begon Sil te beseffen welke dag het was. Hij keek William aan en glimlachte een beetje krampachtig: 'Dankjewel.' hij hield zijn hoofd iets schuin en kneep zijn ogen tot spleetjes, het was nauwelijks zichtbaar maar iets zei hem dat William er duidelijk bewust van was. Er was iets anders aan de jongen. Sil kneep zijn ogen even dicht en toen hij ze weer open deed stonden ze nieuwsgierig. Hij was vastberaden de jongen een paar vragen te stellen. Hij wenkte dat William moest gaan zitten. 'Het zou onbeleefd zijn als ik als enige ging zitten.' hij knikte naar William en zodra hij was gaan zitten vroeg Sil: 'Wat doe je hier eigenlijk? En..' hij twijfelde even. Misschien was deze vraag kwetsend: 'Er zijn maar weinige die zulke manieren hebben. Zou ik je mogen vragen waarom jij die gebruikt?' Sil was er pijnlijk van bewust dat hij te snel ging en dat William misschien.. Nou ja, waarschijnlijk ging Sil gewoon te snel. Dat was overduidelijk Sil. Snel, onvoorzichtig en iets te snel wantrouwend. Sil volgde de stappen die Tie ondernam en besloot zich nu totaal te richten op William. Hij glimlachte even en zei zacht: 'Sorry, misschien ga ik te snel..' hij hield op met dingen zeggen en wachtte geduldig af tot William antwoord zou gaan geven.. Of niet.

natuurlijk ben je welkom, let wel, Sil kan nogal.. Onvoorspelbaar zijn

De tekst die de jongen opgezegd had.. Hij hield van die woorden, die achter elkaar aanstroomden alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Alsof ze samen de ringen van een keten vormden, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hij had een goed oor voor woorden, luisterde er graag naar. Met zijn HSP had hij af en toe een concentratiepunt nodig om zich op te focussen, om niet te vergeten dat hij kon verdrinken in de hem omringende wereld als hij niet oppaste. Daarom was hij dol op zijn muziek, daar kon hij ook zo in opgaan. De stem van de jongen hielp daar ook bij, realiseerde het hem nu. Het leidde hem genoeg af om even tot rust te komen, al liet het hem de dringende kwestie van de bandjes om zijn polsen niet vergeten. Gelukkig waren ze goed verborgen onder zijn vest. Hij had de natuurlijke neiging om zijn capuchon over zijn gezicht te doen moeten onderdrukken, dat zou er raar uitzien nu hij.. er voor iedereen normaal uitzag. Normaal. Vreemd woorden, hij zou de essentie ervan nooit kunnen vangen. De jongen had wit haar, net als hem, maar niet zo droog. Wacht. Hij wist helemaal niet hoe hij eruit zag voor deze jongen. Dat kon nog wel eens.. vreemd, of zelfs ongemakkelijk worden. Hij moest voorzichtig spelen, want hij ging niet zijn geheim aan iedereen vertellen. Savador had nog benadrukt dat hij dat niet moest doen! De jongen complimenteerde hem terug om zijn naam, merkte iets op. William glimlachte en knikte instemmend. Gelukkig ging.. Silmaril, zo heette hij, niet lachen om de beleefdheidsvorm. Hoe kreeg hij het ook voor elkaar om zichzelf voor gek te blijven zetten? Het was toch onmogelijk. Tie. Williams lach werd wat breder toen hij naar de 'haarbol' keek, hij vond dieren altijd leuk om naar te kijken, maar had er zelf geen. Waarom krampachtig, dat bedankje? William hoorde veranderingen in stemmen wel, dankzij de HSP was hij erg oplettend op geluid. Of beeldde hij het zich maar in? Hij fronste wat, probeerde zichzelf te vertellen dat de blik van de jongen alleen maar vreemd léék, in zijn ogen, en het niet was. Hij stelde zich aan. Toch moest hij slikken. Zitten, goed idee. Zijn been mocht er dan normaal uitzien, hij was nog niet gewend aan zolang staan. Dankbaar knikte William, ging naast Silmaril zitten. 'Wat doe je hier eigenlijk?' Die vraag liet hem opkijken. Zo.. direct? Was er iets mis met de Lichtmagie van de bandjes? Werkten ze niet meer? William richtte snel zijn blik op de grond, hoopte dat de bandjes nog wel werkten. Savador had immers gezegd.. Hij slikte, schudde zijn hoofd en probeerde met een licht lachje Silmaril weer aan te kijken, al lukte dat niet helemaal. 'Nee, nee.. Het verbaasd me alleen dat je.. dat je erdoorheen kunt kijken. Ik hoopte dat ze werkten, snap je,' legde hij uit. 'Ik.. wilde graag naar buiten, daarom ben ik hier,' ging hij verder. 'En de bandjes.. zouden moeten verhullen hoe ik eruit zie, aangezien dat mensen nogal eens zou kunnen laten denken dat ik,' Hij slikte opnieuw. 'Dat ik een monster of iets dergelijks ben.' Dat was eruit. Vreemden, daar kon hij tegen praten. Nu moest hij de jongen maar niet te veel aardig gaan vinden of zo.. William keek weer weg, was voor de rest gesloten. Vertelde niets over hoe het zo gekomen was. Was dat echt nodig? Hij was niet bepaald trots op wat er gebeurd was in zijn verleden, dat hij zichzelf soms liever van kant had willen maken dan alles te verdragen. 'Maar, hoe wist je..?' Daar was hij nu wel nieuwsgierig naar.

William knikte en nam plaats naast Sil. William sloeg zijn gezicht neer en vervolgens keek hij Sil met een gemaakt lachje aan. Sil wilde net wat gaan vragen toen William begon: 'Nee, nee.. Het verbaasd me alleen dat je.. dat je erdoorheen kunt kijken. Ik hoopte dat ze werkten, snap je,' legde hij uit. 'Ik.. wilde graag naar buiten, daarom ben ik hier,' ging hij verder. 'En de bandjes.. zouden moeten verhullen hoe ik eruit zie, aangezien dat mensen nogal eens zou kunnen laten denken dat ik,' Hij slikte opnieuw. 'Dat ik een monster of iets dergelijks ben.' Sil was een beetje verbaasd maar begreep nu waarom hij iets vreemds had gezien in William. Nog voor Sil was bijgekomen van de verbazing vroeg William: 'Maar, hoe wist je..?' Sil schudde zijn hoofd en wende zijn blik af. Hij voelde zich.. Gemeen. Aan de stem van William te horen wou het het niet vertellen: 'Ik.. Ik wist het niet en als je niks had gezegd had het denk ik ook wel even geduurd voor ik erachter gekomen was..' hij tilde zijn hoofd weer op en keek William aan. Nog steeds zag hij niet erg veel verschil. 'Ik wil niet... Bot zijn maar.. Waarom zouden mensen je een monster vinden? Vreemd, zoals je het zei? Zoals ik je nu zie zie je er niet uit als een monster..' hij beet zacht op zijn lip en wende zijn blik weer af. Hij probeerde een manier te vinden om William duidelijk te maken dat hij niet vreemd was, misschien we anders, maar dat was Sil zelf ook. Hij zuchtte en glimlachte terwijl hij zei: 'Misschien wist ik het wel een beetje..' hij keek William aan en schudde zijn hoofd: 'Bij sommige mensen valt het op, al moet ik zeggen dat dat bij jou niet het geval is.' hij dacht na en sloot zijn ogen even. 'Maar wat voor een bandjes bedoel je eigenlijk?' weer betrapte Sil zich erop dat hij veel vroeg. Maar zo was hij nou eenmaal. Een nieuwsgierig en vastberaden jongen. Hij had vaker geprobeerd er wat aan te doen maar tevergeefs. Hij glimlachte terwijl hij zijn ogen opende. Een vraag balanceerde op het puntje van zijn tong maar hij wilde hem niet stellen. Hij wist dat het William zou kwetsen. Dat het pijn zou doen als hij de vraag zou stellen. Helaas won de nieuwsgierigheid het wederom van Sil: 'Maar.. Ik zie je gewoon als een dood gewone jongen. Zou ik je misschien mogen vragen wat er dan met je aan de hand is dat je het verbergt?' hij keek recht voor zich. Hij wist dat William het misschien vervelend zou vinden als hij hem aankeek. Dus staarde Sil maar voor zich uit. Ergens in zijn ooghoek zag hij dat Tie langzaam op William af kwam lopen en voorzichtig ging onderzoeken wie het was. Een kleine glimlach sierde de mond van Sil. Misschien kon Tie William opvrolijken. Sil draaide zijn hoofd en keek naar Tie. Hij glunderde terwijl hij langzaam zei: 'Hij is aaibaar..' er waren veel mensen die bang waren voor Tie, al snapte Sil niet echt waarom. Het was eigenlijk gewoon een grote, harige kat. Oke, hij kon nog wat groter worden maar toch. Sil bedacht zich ineens dat sinds William er was Tie niet meer had geklaagd om eten. Sil draaide zijn hoofd weer naar voren en sloot zijn ogen. Hij begon een beetje nieuwsgierig te worden naar wat William te verbergen had. Maar hij zou niet te veel vragen.

Manieren, god, hij had zichzelf weer eens versproken. Die manieren had hij al wel gehad, maar hij gebruikte ze des te meer om mensen hem aardig te laten vinden; dat wilde hij zo graag. En natuurlijk was hij weer zo dom geweest om het woord 'manieren' op te vatten als een opmerking over de bandjes; niemand gebruikte zulke dingen, gebruikte zulke manieren om zichzelf te verbergen. Hij was ook zo dom, hoe had hij kunnen denken dat iedereen direct door die dingen heen kon kijken! Dat kon helemaal niet! Maar zijn onzekerheid had hem weer eens de das omgedaan, nu was het gelijk party time en mocht hij alles uit gaan leggen. Alleen omdat hij één woord te suspicious geïnterpreteerd was. Lekker dan, hij moest de Nobelprijs voor intelligentie krijgen. Maar eerlijk was eerlijk; Silmaril wist ervan, eigen schuld, en hij kon nu niet meer ontkennen. De jongen leek ook wat verbaasd door zijn woorden, ja, gek hoor, hij had heel iets anders bedoeld. Gigantic facepalm; dit was het domste ooit. Hij had het nog niet doorgehad, maar hij moest hebben geweten dat er iets vaags was aan zijn uiterlijk, probeerde William zichzelf voor te houden. Anders had het allemaal ook vrij weinig zin, jammer genoeg.. Gelukkig vond hij hem geen monster, maar William was er vrij zeker van dat hij hem wel zo zou zien als de bandjes af waren of als hij er uiteindelijk doorheen kon kijken. Lichtmagie kon immers niet echt tegengehouden worden door Lichtmagie.. Nou ja, zijn beleefdheid was dus niet echt verkeerd, paste wel bij hem. Mooi. En volgende keer niet zo dom zijn en eromheen praten. William kon zichzelf wel slaan, echt. Bandjes.. Hij moest het nu wel vertellen, maar de jongen zag er aardig uit, hoopte hij. Toch? Tie kwam op hem af, zoals het dieren betaamde die menselijke emoties aanvoelde. Toch gaf het hem een goed gevoel; dieren konden door zijn uiterlijke verschijning heen kijken, maar het schrok Tie niet af. Voorzichtig tilde William zijn hand op, streelde de verrassend zachte vacht. Hij had nooit huisdieren gehad. Uiteindelijk stroopte hij een mouw van zijn vest op en liet het bandje zien. 'Dit bandje. Ik zou het fijn vinden als je het niet aan iedereen verteld. Door.. zeg maar, problemen thuis, als je dat wel zo kan noemen, is mijn uiterlijk.. aangetast.' Hij kon het niet anders zeggen, probeerde Silmarils blik vast te houden. 'Kortom, ik zie er niet uit zoals jij me ziet. Ik ben veel.. lelijker, zo kan je het wel noemen.' Hij beet op zijn lip, wist dat het de waarheid was maar kon er zelf niet helemaal mee leven. Had hij hierom gevraagd? Waarom dan? Waarom? Had hij iets gedaan, maar wat, hij kon het gewoon niet begrijpen maar had zichzelf geleerd ermee te leven. Wat moest, dat moest. 'Laat ik het erop houden dat mijn ouders en ik niet zoveel van elkaar houden. Hoe is jouw familie?' Snel, ander onderwerp. Ontsnappen. Nu.

'Dit bandje. Ik zou het fijn vinden als je het niet aan iedereen verteld. Door.. zeg maar, problemen thuis, als je dat wel zo kan noemen, is mijn uiterlijk.. aangetast.' sprak William na dat hij zijn mouw omhoog had gedaan. Sil glimlachte en knikte: 'Ik zal zwijgen als het graf!' Sil was eraan gewend geheimen te bewaren. Geheimen waren zoiets als zijn sterkste punt. 'Kortom, ik zie er niet uit zoals jij me ziet. Ik ben veel.. lelijker, zo kan je het wel noemen.' Sil lachte en schudde zijn hoofd: 'William, niemand is lelijk of mooi. Iedereen is anders en bijzonder op zijn eigen manier. Sommige vergeten dat soms door dat ze iets hebben meegemaakt, of in jouw geval lichamelijk zijn aangetast. Maar hoe lelijk je jezelf ook vind, dat ben je niet.' Sil glimlachte en dacht meteen weer aan zijn moeder. Zou ze nog leven? 'Laat ik het erop houden dat mijn ouders en ik niet zoveel van elkaar houden. Hoe is jouw familie?' het koste Sil moeite niet te lachen. Het was duidelijk dat William niet graag sprak over zijn uiterlijk. Sil keek even naar de lucht en zuchtte: 'Nou ja, ik en mijn zus hebben een goede band..' hij stopte even en schudde zijn hoofd: 'Al weet ik niet echt hoe het met de rest zit. Toen ik klein was hadden mijn ouders al vaak ruzie. Vaak hielp mijn zus me dan erboven op te komen.' hij beet even op de binnen kant van zijn wang en sloot zijn ogen terwijl hij verder vertelde: 'Op en dag hadden ze weer eens ruzie, alleen toen had ik er al stukken minder last van. Toen ik en mijn zus eindelijk rustig waren en samen aan het praten waren, stormde er twee mannen naar binnen. Ze waren vreemd gekleed en zonder pardon namen ze onze moeder mee.' Sil opende zijn ogen en wende zijn blik af: 'Onze vader deed zijn best om ons het makkelijk te maken, maar tevergeefs. In plaats daarvan ging het juist slechter. Ik hield van hem, maar ik hield meer van mijn moeder, ik heb haar sinds die dag nooit meer gezien...' Sil deed een poging tot lachen en keek William weer aan: 'Vandaag is de dag dat ze is meegenomen.. Dus ik geloof dat we allebei niet zo een topdag hebben..' Sil zuchtte en wachtte af wat William zou zeggen. Ineens begreep hij waarom William het moeilijk ahd gevonden. Dit was de eerste keer dat Sil dit verhaal aan een ander vertelde en als hij eerlijk was, zou hij het niet nog eens willen doen.

Zwijgen als het graf, dat beloofde de jongen. Hopelijk bedoelde hij het niet te letterlijk, je wist nooit wie of wat je hoorde. De dood was altijd dichtbij, dat wist Will als geen ander. Hij had zelf veels te vaak op dat randje gebalanceerd, enkel bij zijn kleding vastgehouden door Alice als aan een dunne zijden draad. De afgrond was zo gemakkelijk om in te stappen, soms was hij net een koorddanser die de kunst uit alle macht probeerde te beheersen, omdat de eerste misstap gelijk de laatste zou kunnen zijn. Hij had alles te danken aan Alice, zonder haar was hij er niet meer geweest. Zonder haar had hij opgegeven.
De jongen lachte, wat was er zo grappig? Was er een reden om te lachen, dan? William kon er niets aan doen, hij keek een beetje gekwetst, maar liet Silmaril verder praten. Niemand is mooi of lelijk. Leuke woorden, maar er waren veel te veel mensen geweest die weggekeken hadden, hem nawezen, over hem mompelden en blij aan hun eigen huid voelden, gelukkig met het feit dat zij er niet zo uitzagen zoals hem. Blij over dingen die ze niet wisten, alsof hij zo geboren was. Nee, het was zijn schuld niet, maar toch voelde hij zich er schuldig over, op de manier van iemand die zich erg voelt over iets waar hij niet eens bij was. Gelukkig had de jongen door dat Will niet direct van plan was om al zijn geheimen op tafel te gooien, vooral niet omdat hij de persoon nog maar heel even kende. Zo'n plakkerig, naïef persoon was hij niet hoor, vooral niet na hoe zijn ouders hem .. kon je het verraden noemen? Met zijn zus, ook dus. Ja, dat kende hij. Will merkte dat hij zat te knikken, begreep het wel. Wacht, dat was even een disturbing stukje. Twee mannen stormden naar binnen en sleepten zijn moeder mee? Dat was gewoon.. te erg, te traumatiserend, al had hij er geen problemen mee gehad als ze zijn moeder meegenomen hadden. Het was dat Alice de juiste boeken gelezen had, maar zij had de kennis gehad, ze was bibliothecaresse, maar ze had hem laten sterven. Ze gaf niets om hem. Nu was het lachen de jongen wel vergaan, maar dat nam Will hem niet kwalijk. Wie kon er dan ook blij worden om zo'n geschiedenis. 'Een topdag.. Zo kun je het inderdaad wel noemen,' probeerde William. Hij kon zich heel goed inleven in Silmaril, ook door zijn HSP. Daarom probeerde hij over iets.. wat in ieder geval een beetje leuker was, te beginnen. 'Zusjes zijn geweldig, hé,' zei hij dus maar, vanuit het niets. 'De mijne heeft me ook overal doorheen gesleept.. letterlijk.' Hij had nog wel eens de neiging om stukjes informatie te laten ontglippen, niet eens expres. Hij was gewoon onhandig ja, dat was het. 'Alice is met me meegekomen naar school,' vertelde Will aan de jongen. 'Ik wilde niet dat ze thuisbleef, dus meekomen was het beste,' voegde hij eraan toe. 'Ergens zou ik bijna willen dat ze mijn ouders hadden meegenomen, in plaats van de jouwe.. Dan waren we veel beter af geweest.' Hij stond er even niet bij stil dat die woorden hard konden zijn tegenover Silmaril, sprak alleen uit wat hij dacht. Hij had alles toch altijd al voor zich gehouden..

'Een topdag.. Zo kun je het inderdaad wel noemen,' begon William. Sil glimlachte. Het was fijn even met iemand te praten. Veel mensen vonden het raar dat Sil zo beleefd was.. Was dat ook zo? 'Zusjes zijn geweldig, hé,' Begon William uit het niets. Sil knikte wat afwezig maar hield elk woord dat William sprak duidelijk in de gaten: 'De mijne heeft me ook overal doorheen gesleept.. letterlijk.' Sil kon het niet laten een beetje te grinniken. Zo was het bij hem net zo Vanya had hem getroost en dankzij haar was hij hier nu. 'Alice is met me meegekomen naar school,' weer knikte Sil wat afwezig terwijl William verder vertelde: 'Ik wilde niet dat ze thuisbleef, dus meekomen was het beste,' Sil voelde begrip voor de jongen. Het besef dat hij niet de enige was met een rot verleden deed hem goed. Hij keek William aan die vertelde: 'Ergens zou ik bijna willen dat ze mijn ouders hadden meegenomen, in plaats van de jouwe.. Dan waren we veel beter af geweest.' Sils ogen werden groot en hij keek William verbaasd aan. Al snel schudde hij zijn hoofd en zuchtte: 'Tja.. Deels zou ik dat ook willen.. Maar ik denk dat je blij moet zijn dat het niet het geval is.. Dan mogen ze nog zo weinig met je doen, om je geven. Als ze eenmaal weg zijn.. Geloof me, dat mag niemand overkomen!' hij glimlachte en sloot zijn ogen even. Het was niet makkelijk om erover te praten maar het was nog moeilijker te horen dat iemand anders, die een net zo rot jeugd had gehad, zou willen ruilen. Zou willen dat dat zijn ouders waren geweest.. Sil slikte even en vroeg toen met een beetje twijfel in zijn stem: 'Is er op je zusje na, niemand in je familie die je mist? Ooms, tantes, nichtjes, neefjes? Misschien een grootmoeder of grootvader?' Sil opende zijn ogen en keek William vragend aan. Nu ze zo aan het praten waren begon hij een beetje nieuwsgierig te worden naar het echte uiterlijk van William. Sil snapte dat William die nooit zou laten zien en dat het pijn deed. Sil snapte dat William zich verborg achter een masker.. Letterlijk.. Het enige wat Sil niet snapte was, waarom? Al waren er zoveel kinderen die hem uitgelachen hadden, gepest, nagewezen, geroddeld hadden over de jongen. Waarom had William niet gewoon de eer aan zichzelf gehouden en was hij zichzelf gebleven? Hadden zijn ouders hem dan zo ver kapot gemaakt? Sils aandacht werd ineens getrokken door Tie die vrolijk tegen William aan sprong. Hij glimlachte en bedacht zich dat Tie een zwak had voor mensen met problemen, een jeugd trauma of dat soort dingen die mensen nooit mee horen te krijgen. Tie stopte even en keek Sil aan. Sil begreep dat de jonge panter om toestemming vroeg. Sil knikte half maar zei terwijl hij dat deed: 'Niet aan mij vragen Tie!' Tie keek William aan en Sil bedacht zich dat er misschien een tolk bij moest komen. Lachend vroeg hij aan William: 'Mag Tie op je schoot zitten?' de panter keek William vragend aan en bleef plots heel rustig staan. Sil hoopte dat dit William op zou vrolijken.

Het was vreemd; hij hield van stiltes als hij alleen was, maar als ze middenin een gesprek vielen moest hij er niet teveel van hebben. Misschien omdat stiltes een slecht teken waren, mensen lieten meestal een stilte vallen omdat ze op het laatste moment nog een verandering aan wilden brengen in het schokkende nieuws dat ze gingen brengen. Misschien moest hij de wereld niet zo negatief zijn, de zonzijde van dingen zien, maar dat zou nog een flinke tijd duren. Hij droeg de tekenen van zijn verleden niet alleen op zijn hart. Ergens had hij zichzelf verteld niemand meer te vertrouwen die zo ging doen als zijn ouders, dat hij bij niemand zijn hart uit zou storten, alleen bij Alice. Zelfs niet helemaal bij haar; ze zou veel te bezorgd zijn en dat wilde hij haar niet aandoen. Zij moest hier studeren en haar einddiploma met gemak halen, hij zou met zijn gezondheid blijven kwakkelen en met een beetje geluk zijn eigen diploma-uitreiking meemaken, al dan niet in het ziekenhuis. Hij was al jaren bezig met het idee dat zijn eigen dood eraan zat te komen; je raakte eraan gewend, al was het nu ook weer niet dat hij ernaar uitkeek. Angst greep nog steeds om zijn hart als hij dacht aan de zwarte handen die zijn ogen zouden sluiten en hem mee zouden nemen, naar een wereld zonder Alice. Dat was iets wat hij koste wat kost uit wilde stellen en waarschijnlijk ergens de enige reden dat hij medische hulp en dergelijke accepteerde. Zonder haar.. had hij opgegeven.
William luisterde naar Sil's weerlegging van zijn verklaring, kon alleen zijn hoofd als antwoord erop schudden met een lichte glimlach. De jongen kon het niet weten, maar het was bijna ironisch hoeveel beter hij af geweest zou zijn zonder zijn ouders. 'Ze gaven inderdaad niet om me, ze geven meer om hun eigen positie en ik moest daarin passen. Geloof me, als mijn ouders er niet geweest waren had ik hier nu kunnen zitten zonder mezelf te verbergen.' De woorden werden zo luchtig mogelijk uitgesproken maar het lukte hem niet helemaal, er zat een bittere ondertoon in die de woorden een hard randje gaf. Sils vraag deed hem opkijken, hij was even stil om er serieus over na te denken. Als er iets was wat dit leven hem geleerd had, dan was dat het wel. Daarna schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb mijn andere familie nooit echt gekend. Ik mocht niet echt meer de straat op na mijn twaalfde, ze hielden me binnen. Het lijkt wel een beetje op hier, de Hoofdmeester heeft me aangeraden mezelf te verbergen met deze dingen,' zei hij, duidend op de bandjes. 'En toch durf ik hoop op deze plaats te vestigen..' Een bitter lachje ontsnapte hem, Will schudde zijn hoofd lichtjes en keek naar de grond. Een plotse druk tegen zijn zijkant liet hem opkijken, Tie wilde blijkbaar op schoot! William ging wat verzitten, klopte op zijn knie ten teken dat het geen probleem was. Moest erom glimlachen. 'En jij? Heb jij andere familie die je mist? En ik hoop dat de Hoofdmeester jou niet zo verafschuwde als hij mij hekelde,' vroeg William, nu het zijn beurt was om een vraag te stellen.

Gelukkig vond William het geen probleem dat Tie op zijn schoot wilde zitten. Sil glimlachte en keek naar de zwarte panter die dankbaar bij William op schoot ging liggen. 'En jij? Heb jij andere familie die je mist? En ik hoop dat de Hoofdmeester jou niet zo verafschuwde als hij mij hekelde,' Sil dacht even na waardoor het leek of hij de vraag van William niet gehoord had: 'Ik moet eerlijk zijn dat ik de rest van mijn familie wel ken.. Maar niet vaak gezien heb, en ze wekken het vermoeden dat ze me.. Niet mogen..' hij glimlachte terwijl hij zijn ogen even sloot om ze vervolgens met een glimlach te openen: 'En of de Hoofdmeester me haat? Geen idee.' Sil begreep wel waarom hij had gevonden dat William zich niet moest verstoppen. 'Deels vind ik dat hij gelijk heeft. Waarom verstop je jezelf? Ondanks de vele littekens die je aan je verleden hebt over gehouden, lichamelijk maar ook geestelijk, heb je vast wel goede en mooie dingen.. Of niet dan?' Sil had begrip voor de keuzes van William, maar er was ook iets in hem wat onbegrip toonde. Sil schudde zijn hoofd, zich ervan bewust dat ze weer terug vielen op hun eerste gespreksonderwerp: 'Sorry, ik wou je niet beledigen..' Sil zuchtte even en glimlachte: 'Maar even over iets anders.. Toen je hier net was zei je dat je mijn stem mooi vond..?' oké, misschien was dit een mislukte poging op een ander onderwerp over te gaan. Maar William zou weten wat Sil van plan was. Sil bekeek William nog eens goed. Iets van zijn ware uiterlijk kwam naar boven, maar het was zo weinig dat het eigenlijk neit eens opviel. Sil keek zonder het te merken met een half rood hoofd de andere kant op. Hij voelde zich schuldig. Als hij neit zoveel vragen had gesteld zaten William en hij elkaar nu niet uit te horen over hun verleden. Ach ja, misschien was het ook wel goed. Zo konden ze beide hun verhaal een keer kwijt. Sil zuchtte en sloot zijn ogen. Geconcentreerd luisterde hij naar de vele geluiden die de natuur maakte. Het zachte geruis van de ijzige wind, de vogels die hun winter liedjes zongen en het geritsel van de vele blaadjes. Maar het duidelijkst aanwezig was toch wel het gekletter van de waterval. Bijna onbewust reikte hij naar het kruisje om zijn hals waarna hij zei: 'Weet je, ik ben gelovig opgevoed. Ik heb altijd geleerd dat in elk levend wezen iets moois zit, zelfs als ze daar zelf nog neit achter zijn.. Als ze zelf denken dat ze lelijk zijn..' hij opende zijn ogen en keek William aan: 'Zelfs de kleinste spin in zijn glinsterende ochtend web is mooi op zijn eigen manier.' hoe vaak zijn vader die zin wel niet had gezegd, hoe vaak hij het onzin had gevonden. Maar nu begreep hij het. Sil glimlachte en zei een beetje twijfelend: 'Geloof me William, er zullen mensen zijn die je uitlachen.. Maar er zijn er ook genoeg die je zullen respecteren zoals je werkelijk bent, er zijn hier meer mensen zoals jij. Met een verleden waar ze zich voor verstoppen, weg kijken.. Dat is oké, maar jezelf verstoppen is neit goed. Hou altijd de eer aan je zelf, hoe moeilijk dat ook kan zijn.' het klonk erg sentimenteel maar goed, misschien begreep William waarom Sil vond dat hij zich niet moest verstoppen..

Hij had dus ook familie die hij niet helemaal kende, of die hem niet wilden zien. Ach ja, hij wist het niet eens, of zijn familie überhaupt nog leefde of niet. Maar hij wist wel zeker dat als hij zijn ouders had kunnen laten ruilen met die van Sil, dat hij het gedaan zou hebben. En dan niet eens voor de jongen, maar voor zichzelf. Misschien was daar heel iets anders van gekomen, maar wat maakte dat uit. Het was in ieder geval ánders dan nu. Mooie dingen.. Sil wist het wel mooi te brengen, oké, dat moest hij hem nageven. Maar ergens maakte het Will alleen nog maar verdrietiger. Naast lelijk was hij ook nog eens een lafaard, die zichzelf niet aan de buitenwereld durfde te laten zien. Mede ook vanwege het medelijden dat hij zou oogsten, en wie zou hem wel niet negeren omdat ze niet hetzelfde wilden krijgen en dachten dat het besmettelijk was? Hij was blij dat Sil hem zag zoals hij niet was, want.. Op zijn woorden had hij geen antwoord, simpelweg omdat ze waar waren en omdat hij het niet in de ogen durfde te zien, zoveel niet. Mensen waren altijd gecompliceerd geweest, tweezijdig, dubbelhartig. En zo was hij ook. Misschien was het wel dapper, heldhaftig zelfs, dat hij zijn toekomst nog tegemoet durfde te treden, maar het was tegelijkertijd heel laf en laag dat hij rondliep met bandjes om zijn polsen en medicijnen nam, maar een bezoek aan de dokter weigerde. En dat vooral omdat hij Alice niet bezorgd wilde maken, want ze zou achter die bezoekjes komen. Ze kwam overal achter. Op haar eigen manier had ze hem kunnen redden, immers. Een ander onderwerp, het haalde hem omhoog uit zijn zoveelste neerwaartse spiraal van 'opfleurende' gedachtes. William keek naar Sil, glimlachte moeizaam maar het was toch een glimlach te noemen. Hij knikte even, om aan te geven dat hij zijn stem inderdaad mooi gevonden had. Spreken zat er nu even niet in, zeg. Op dit soort momenten voelde zijn keel.. dichtgeknepen. Gelovig opgevoed, daar kwamen die spirituele woorden vandaan. Ergens waardeerde hij het, dat iemand ze voor hem gebruikte. De woorden werden niet licht gebruikt door Sil. Met een simpele beweging die desondanks wel pijn veroorzaakte trok hij zijn benen dichter naar zichzelf toe en legde zijn kin op zijn knieën. Dammit, die houding deed meer pijn dan hij verwacht had, maar hij had het nu even nodig. 'Je hebt gelijk..' mompelde hij, richtte zijn blik op het bandje. 'Misschien zou jij het wel begrijpen.. Maar geloof me, mijn ouders zou ik zo ingeruild hebben..' Zou hij het bandje echt af moeten leggen, niet meer gebruiken? Twijfel in zijn blik, hij wist het niet, eerlijk waar..

'Je hebt gelijk..' mompelde William nadat hij zijn knieën had opgetrokken en zijn kin er op had gelegd. Het was een bijna onopvallende beweging maar door een kleine verandering in Williams ogen zag Sil dat hij keek naar de bandjes rond zijn polsen. Sil glimlachte toen hij begreep waar William aan dacht. 'Misschien zou jij het wel begrijpen.. Maar geloof me, mijn ouders zou ik zo ingeruild hebben..' de twijfel klonk door zijn stem. Sil sloot zijn ogen. Hij wilde William graag helpen. Hij dacht te weten waar de jongen over nadacht. Sil wist dat het moeilijk zou zijn. 'Weet je..' begon hij, nog steeds met zijn ogen gesloten. Moest hij het wel echt vertellen? Hij wist dat het William zou kunnen helpen maar hij twijfelde, het kon hem namelijk ook nog meer aan het denken zetten: 'Normaal gesproken ben ik een rustige jongen en ben ik aardig tegen de meeste mensen..' nu sloeg de twijfel echt toe. Maar hij wilde William echt heel erg graag helpen een keuze te maken: 'Maar door wat er in mijn verleden allemaal is gebeurt ben ik soms niet mezelf..' Sil opende zijn ogen en keek William bedenkelijk aan. 'Als ik dat zo zeg, krijg ik het gevoel dat ik weet hoe jij je voelt. Als ik boos ben dan ben ik niet meer mezelf. Dan ben ik Sil maar dan in een ander lichaam. Of eigenlijk beter gezegd.. Ik ben Sil niet meer. Ik weet hoe je je voelt. Als je dat hebt dan.. Dan lijkt het of je gevangen zit in een cel. Of iedereen je uitlacht om iets waar je niks aan kunt doen. Of je helemaal alleen bent.. Het voelt of je geen kant meer op kan, of alles stil staat. Je bent jezelf neit meer en je gedachtes raken door elkaar, je herinneringen probeer je weg te stoppen maar dat is juist wat we fout doen..' Sil hield even op met praten en sloot zijn ogen opnieuw terwijl hij zijn hoofd liet hangen en hoofdschuddend verder ging: 'Maar toch, ondanks al die gevoelens. Alles wat me dwars heeft gezeten, heb ik ingezien dat mensen me maar moeten accepteren zoals ik ben! Zoals ik niet ben en zoals ik altijd zal zijn!' Sil glunderde even en opende zijn ogen weer. Dit keer keek hij William alleen niet aan. Nog een keer zuchtte hij waarna hij zei: 'Weet je William. Ik geloof, wat je ook zegt, dat als je die bandjes af doet.. Iedereen je zal gaan accepteren. Het zal in het begin moeilijk zijn, misschien zelfs ondragelijk, maar zoals ik al zei: er zijn hier ook genoeg mensen die het zelfde gevoel hebben.' Sil keek William aan en glimlachte: 'Je verbergt je achter dat wat je niet wilt zijn.. Achter een masker.. William, wil jij echt net als al die andere lafaards je leven lang verborgen blijven achter een masker? Jezelf neit durven te lakten zien aan de wereld? Niet voor jezelf in te staan? William, jij bent jij, wat je ook hebt. Iedereen is uniek en dat zal altijd zo blijven! Er zullen zat kinderen zijn die je na wuiven, je uitlachen. Maar weet je wat hun niet weten? Hun weten niet dat jij meer zelf vertrouwen zal hebben dan wie ook op deze wereld. Maar dan moet je wel eerst iets doen..' Sil wist dat het kwetsend over zou komen. Maar dit moest hij er gewoon even uit gooien. Hij keek naar de bandjes om de polsen van William. Sil wist, net als William, dat William sterk genoeg was het te doen, sterk genoeg was de rest van de wereld te negeren. Zolang hij maar vertrouwde in zichzelf. Zolang hij maar wist wie hij was en dat dit niet zijn schuld was. Zolang hij maar bleef onthouden wat echte mensen waren. Mensen die andere uitlachen om hun uiterlijk zijn dat niet! Die hadden geen idee wat een leven in hield. De tol die elk mes op een dag zou moeten betalen. De tol die sommige al vroeg moesten betalen en hun hele leven mee zouden moeten lopen. Of de mensen die andere uitlachte, en als ze zelf de tol moesten opeisen.. Dan hadden ze spijt, dat ze de mensen hadden nagewezen, hadden uitgelachen. Die mensen waren het niet eens waard om mensen genoemd te worden. Het waren monsters die zich niet konden inhouden om andere te kwetsen. Maar sruk voor stuk vergaten ze een enkel ding. Zelf zouden ze ooit een veel hogere tol moeten betalen voor hun daden. Niet alleen de tol die elk mens moest geven, maar ook de tol voor wat zij andere aan hadden gedaan. De tol die onmogelijk te ontkomen was. Sil keek naar William en zei zacht: 'Het is aan jouw de keus of je jezelf wilt zijn.. Of die lafaard waar je zo bang voor bent om te zijn..' het was bot. Maar de waarheid. En het was nu aan William om een van beide te kiezen. Het maakte Sil neit uit welke William koos, zolang hije r maar mee kon leven. Als hij zijn leven lang zich wilde verbergen achter een masker, dan was dat oké. Leefde hij de rest van zijn leven zoals hij was. Dan was dat de beste keus, vond Sil..

Voor het eerst in tijden meende hij dat hij tranen achter zijn ogen kon voelen prikken. Enkel en alleen door de woorden, al die woorden, die uitgesproken werden door iemand die voor het eerst in heel zijn leven écht leek te weten wat hij voelde, wat hij dacht, wat hem bezighield, waar hij zo bang voor was.. Hij was bang voor alles, kon niet kiezen omdat hij voor beiden angst had. Een dilemma, kiezen tussen twee kwaden; ergens hoopte hij dat hij er de kracht voor kon vonden maar dat leek nog zo ver weg. William negeerde de stekende pijn in zijn been en bleef zijn hoofd op zijn knieën laten rusten, net zoals zijn armen. Zelfs als hij gewild had, had hij nu niet meer kunnen bewegen. Zijn hoofd had alles overgenomen, werkte op volle toeren om een keuze te maken. Het zou ooit moeten en als hij er eens de kracht voor zou hebben was het nu. Langzaam richtte hij zijn blik op Sil, die zijn ogen gesloten had. Was er dan toch iemand? Zelfs zijn zusje, Alice, zelfs zij wist niet hoe hij zich voelde. Ze was zo neutraal, hielp hem wel, hield van hem, maar zelfs zij kon niet doordringen tot die diepste lagen van zijn ziel. Tot die vreemdste maar meest knagende twijfels die zich een weg naar buiten vraten tot het te laat was om te kiezen. Als hij koos.. Nee, wanneer hij koos, dan moest hij het zeker weten. Maar hoe lang kon hij die beslissing nog voor zich uitschuiven? Een moment lang dacht hij echt dat hij zou gaan huilen, misschien zelfs door zijn dode oog, maar dat was natuurlijk onzin. Wat zou het er vreemd uitzien als iemand maar door een oog huilde.. Deze vorm bracht al net zoveel vragen met zich mee als zijn oorspronkelijke.
De woorden van Sil boorden zich in zijn oren, drongen zich door alle lagen die hij had opgebouwd heen, kwamen hard aan. Was dat niet het bewijs dat ze waarheid waren? Hij draaide zijn hoofd wat toen Sil over zichzelf vertelde, over zijn.. verandering. Hij zweeg, in zijn ogen lag geen medelijden of iets in die richting. Wat had iemand aan medelijden? Het enige wat William kon geven was begrip en dat.. moest voldoende zijn. Er waren geen woorden om Sils gelijk te beschrijven en daarom bleef Will stil, hij wilde Sil niet verstoren en zijn eigen nutteloze woorden erin gooien. Iets hield hem tegen. Zoals ik niet ben en zoals ik altijd zal zijn. Je kon jezelf niet veranderen. Was dat niet juist waardoor hij zo geworden was? Doordat hij een keuze gemaakt te hebben, die ene keuze dat hij niet harder zou gaan leren.. Dat was de trigger geweest, die ene keuze waar hij trots aan vast gehouden had. Waarom kon hij dat niet opnieuw?!
Achter een masker.. Ja, dat was wat hij deed, hij wilde niet zijn zoals die lafaards maar hij wás zoals hen, tot het verste vezeltje in zijn lichaam, alles, alles in hem was zo'n lafaard, zo'n persoon die niet onder de zon rond mocht lopen. Het zou een juiste keuze geweest zijn hem niet uit de kerkers van de school gehaald te hebben.. Nee, nee, nee! Hij moest.. Sils woorden lieten alles in zijn hoofd rondtollen, hij kon het niet hebben. Drukte zijn gezicht dichter tegen zijn armen, sloot zijn ene oog krampachtig. Waarom was hij niet in staat die keuze te maken zonder hulp? Maar maakte dat nog uit nu.. nu die hulp er was? Hij moest de uitgestoken hand toch.. Durfde hij?
William haalde diep adem, bemerkte nauwelijks dat er werkelijk een spoor van tranen vanaf zijn rechteroog over zijn wang liep, dat terwijl zijn linkeroog nog steeds geen sporen van emotie of wat dan ook vertoonde. 'Die lafaard waar jij van spreekt.. die ben ik al, vrees ik,' zei William, zijn stem werd steeds harder zodat het geen fluistering meer was. 'Maar.. je woorden.. Ik kan misschien niet meer zeggen dat ik die lafaard niet was maar ik kan ervoor zorgen dat..' Hij haalde nogmaals diep adem, krabbelde overeind om de zeurende pijn op te laten houden die zich door zijn benen en armen verbreidde. 'Dat ik kan stoppen met het zijn van die lafaard.' Hij had zo vaak aan de knoop van de bandjes gezeten, wist feilloos hoe de sluitingen werkten, hoe hij ze in een keer aan kon krijgen.. en uit. Hij sloot zijn ogen, voelde lucht, zijn element, langs hem waaien en deed het bandje af. Hij kon het. Hij moest het kunnen. Het was los, hij was vrij.. William zeeg weer ineen op het gras, propte het bandje in zijn zak. 'Dit.. is het dan,' zei hij, met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij naar voren staarde. Wat zou Sil ervan vinden? Hij wist het niet..

Het was duidelijk dat het William moeilijk maakte wat Sil had gezegd. Maar toen William eindelijk sprak voelde Sil een soort opluchting. 'Die lafaard waar jij van spreekt.. die ben ik al, vrees ik,' Sil gaf geen reactie, nu was het de beurt aan William om zijn keuze te maken. Williams stem veranderde in een gewoon volume terwijl hij verder ging: 'Maar.. je woorden.. Ik kan misschien niet meer zeggen dat ik die lafaard niet was maar ik kan ervoor zorgen dat..' Sil negeerde de glimlach die langzaam opborrelde. Had hij William over gehaald? 'Dat ik kan stoppen met het zijn van die lafaard.' Sil merkte amper dat hij langzaam knikte. Deels onverwacht, deels verwacht reikte William naar de bandjes rond zijn pols en deed ze af. 'Dit.. is het dan,' William zei het met een glimlach op zijn gezicht. Al wist Sil niet of het een vreugdes glimlach was of juist een emotieloze glimlach. Sil kon het gewoon niet laten te grijnzen. Hij knikte trots en zei zacht: 'William.. Zo lelijk ben je niet! Ik ben trots op je!' het kwam er een beetje uit alsof het uit de mond van een moeder kwam. Maar het was waar. Zo erg was het niet. Nou ja, het was niet normaal, maar lelijk ook zeker niet. Sil ging iets verzitten en vroeg nu iets harder: 'Hoe voelt het?' het was vreemd. Sil had eigenlijk geen idee wat hij nu moest zeggen. Hij had bereikt wat zowel voor hem fijn was als voor William. En nu? Hij zuchtte even om alle spanning te laten weg varen. Het was lastig geweest alles zo.. Grof te zegen. Aangezien Sil bijna exact wist wat het betekende om zo een stroom van kwetsende woorden te krijgen. Zodra William antwoord had gegeven maakte Sil een soort van buiging. Het zat een beetje tussen een buiging en een hoofdknik in. 'Als ik je verder nog ergens mee kan helpen.. Doe ik dat graag!' Sil voelde voor het eerst in jaren weer iemand bij wie hij zijn gevoelens kwijt kon, die hem vertrouwde en hem de kans gaf zijn verhaal te vertellen. Sil had altijd zijn zus gehad, maar dat was familie.. Nu had hij eindelijk de kans iemand te helpen die hem vertrouwde. En Sil zou wat het ook kostte William hierdoor heen slepen. Het was immers zijn"schuld" dat William de bandjes had afgedaan. Sil glimlachte en bekeek William nog eens goed. Hij snapte waarom William bang was, maar hij snapte niet wat andere hier erg aan vonden. Uniek, ja dat was het. Vreemd, nee absoluut niet! Hij lachte even zacht waarna hij vroeg: 'Ga je ze nu ook echt af houden?' het kwam er eerder plagend uit dan echt vragend. Maar toch, het was een vraag. Sils glimlach leek wel eeuwig te duren. Eigenlijk was hij ook niet meer van plan de glimlach te laten verdwijnen. Sil sloot zijn ogen even en stond vervolgens op. Hij moest zich gewoon even uitrekken. Zodra hij klaar was met zijn "rek en strek" oefeningen, koste het hem bijna al zijn kracht niet in lachen uit te barsten.

Het voelde echt vreemd om het bandje af te doen, om de wind in zijn gezicht te voelen. Alsof hij echt een masker had afgezet, wat hij zelf niet zag. En dat allemaal door de woorden van één jongen. Woorden die ook wel ontzettend waar geweest waren. Te waar. Hij kon de hardheid van de realiteit niet aan maar het zou moeten. Wat had hij anders aan degenen die hem wilden redden, waar was hij als hij opgaf nog voor hij de arena betreden had? Zo kansloos wilde hij niet zijn, hij wilde laten zien dat hij wat waard was, dat hij wat kon en de beste manier om dat te zoen was dus met je eigen gezicht. Niet onder iemand anders uiterlijk, wie zou hij dan allemaal wel niet teleurstellen? Daar wilde hij niet eens aan denken, aan alle dingen. Misschien was dit wel de beste keuze en daar probeerde hij zichzelf kostte wat kost van te overtuigen. Als je iets slechters gekozen had was je er nooit blij mee. Hij wilde de volle honderd procent achter zijn keuze staan en hij was hard aan het werk om dat waar te maken.
Will was weer gaan zitten in het zachte gras, haalde een hand door zijn haren en zorgde ervoor dat de bandjes veilig in zijn zakken zaten. Ze hadden veel geld gekost en misschien waren ze nog een keer handig, wie zou het zeggen. Hij was benieuwd naar Sils reactie, zou hij lachen, geschokt zijn, wegrennen? Maar.. hij vond hem niet eens zo lelijk, was trots op hem! Wills ogen glommen een beetje, hij keek blij naar Sil. Hij had het gedaan, het was zo onwerkelijk maar het was toch echt waar. En ergens durfde hij wel trots te zijn op zichzelf. Ja, hij had zichzelf vandaag overwonnen. ‘Het.. het is vreemd,’ constateerde William. Hij liet zijn vingers even over zijn gezicht glijden, langs de huid rond zijn linkeroog die nog steeds een beetje opgezet was. Het voelde nog steeds even droog en ongezond als eerst maar ergens ook beter. Dit was wie hij was en wie kon er mee leven als hij dat zelf niet eens kon? ‘Ja, ik ga ze af houden, maar om ze nu weg te gooien.. Iemand heeft heel veel moeite voor me gedaan om ze te krijgen, zie je,’ vertelde William. ‘Als ik nog eens wat voor jou kan doen, eerlijk, dan moet je gewoon komen. Ik weet niet hoe ik het ooit goed kan maken,’ zei Will. Hij was nogal van het terugbetalen van dingen, het rechtzetten van schulden. Alleen nu wist hij echt niet hoe, het klonk als een slechte cliché maar clichés pasten meestal wel ergens bij. Die stomme dingen hadden namelijk heel vaak gelijk. Will liet zich achterover vallen in het gras, een luide lach ontsnapte aan zijn keel en hij staarde de lucht in. Voelde zich gelukkig. ‘Vind jij de lucht ook zo mooi?’ vroeg hij, moest iets zeggen wat paste bij het gevoel dat hij nog had. ‘Maar Sil, ik meen het. Als je mijn hulp ooit nodig hebt…’ Misschien nu, misschien morgen; voor vrienden kon je altijd wel een plekje openhouden. Want hij beschouwde Sil nu wel als een vriend. ‘In welke klas zit je eigenlijk?’

‘Ja, ik ga ze af houden, maar om ze nu weg te gooien.. Iemand heeft heel veel moeite voor me gedaan om ze te krijgen, zie je,’ vertelde William. ‘Als ik nog eens wat voor jou kan doen, eerlijk, dan moet je gewoon komen. Ik weet niet hoe ik het ooit goed kan maken,’ Sil grinnikte. Hij zei wat lachend: 'Ik deed het graag, maar dat aanbod, ik bedoel dat ik je hulp ooit een keer zou mogen gebruiken, sla ik niet af.' de zweer was meteen een stuk gezelliger in plaats van dat nerveuze gedoe om het moeten kiezen van iets. William liet zich in het gras vallen en keek naar de lucht. Een harde lach ontsnapte zijn mond, wat voor Sil een teken was dat William blij was: ‘Vind jij de lucht ook zo mooi?’ Sil glimlachte: 'Ik heb persoonlijk niet erg veel met de lucht, maar het is inderdaad iets wat voor mij tot de wereld wonderen behoord.' William ging meteen verder: ‘Maar Sil, ik meen het. Als je mijn hulp ooit nodig hebt…’ Sil grijnsde en ging naast William in het gras zitten. ‘In welke klas zit je eigenlijk?’ Sil keek naar William en zei: 'De 5e.. Jij?' het gebeurde zelden dat Sil zich prettig voelde bij een ander. Met andere woorden, hij vertrouwde William. Al wist Sil niet hoe het kwam. Als hij iets niet erg makkelijk deed was dat het wel. 'Weet je..' begon Sil terwijl hij zich achterover in het gras liet zakken: 'Ik geloof dat ik al in tijden niet meer zo.. Zo vrij ben geweest om met een ander te praten..' Sil had zich al die tijd hier een beetje opgekropt en verstopt voor zichzelf. Hij had andere altijd met u aangesproken en had formeel gedrag getoond. Nu pas vielen al die lasten van hem af. Langzame pasjes kwamen Sils kant op. Een zwarte kop verscheen boven het gezicht van de jongen. Sil stak zijn arm uit en aaide Tie even over zijn kopje. 'Kom je ook even kijken?' Tie negeerde de vraag en ging tussen beide jongens in zitten. 'Heb jij huisdieren?' misschien was het een wat domme vraag.. Ach ja, zonder die domme vragen van Sil had William hier ook niet zo bevrijd gelegen. Sil liet de lucht even uit zijn longen stromen en wachtte op het antwoord van William..

Sorry voor de late reactie