Het was net een week nadat Kanda terugkeerde van zijn missie. Zijn bijna fatale wonden waren allang genezen. Bij een normaal mens zouden die wonden weken nodig hebben om volledig te helen. Maar niet bij Kanda. Door de vele experimenten op zijn lichaam genas hij sneller en kon ook niet dood gaan aan fatale wonden. Hij en Alan waren anders dan de andere leerlingen. Misschien daarom waren ze altijd alleen of bij elkaar. Niemand anders durfde met hun te communiceren.

Kanda mediteerde tegenwoordig nog meer dan vroeger maar nog steeds altijd alleen. Vroeger kwam Rinalee wel eens met hem mediteren, maar dat was verleden tijd. De enige die hij nog had was Alan en niemand anders. Ook op school zat hij altijd alleen. Zo nu en dan kwam hij naar het grasveld om te mediteren en tot rust te komen. Daar zat hij, tegen een boom aan met zijn ogen dicht om naar de omgeving te luisteren. Hij hoorde voetstappen zijn kant op komen. 'Go away.' zei hij tegen de onbekende persoon die nog geen drie meter van hem af moest staan.

Wie o wie komt zijn kant op?

Romance legde haar hand tegen de boom die ze het eerst tegenkwam. Ze was weer terug. Het had haar maanden geduurd om alles thuis af te ronden, om de dingen te doen die ze moest doen nu ze de magische volwassenleeftijd had aangenomen, maar ze had er geen spijt van gehad. Vorig jaar had ze niet voldoende kunnen doen om te kunnen slagen van het jaar, maar dat zou dit jaar anders zijn. Als het kon zou ze slagen, maar dan zou ze wel veel in moeten halen. Maar daar dacht ze nu niet aan. Het belangrijkste was dat ze weer terug was en tot rust zou kunnen komen. Fire was achtergebleven op Puffoon om de training van haar voorouders te leren en Romance voelde zich lichtelijk alleen al had ze nog wel de connectie die hen samen hield en waardoor ze nog met elkaar konden praten. ‘Nou. Daar ga ik dan.’ Met lichte passen die zoals gewoonlijk de grond niet aanraakten, liep ze over het grasveld richting de ingang van de school. Het was een aura dat ze voelde, dat haar een rilling gaf over haar rug, maar dat schrok haar niet af. Ze had te lang een angst voor Shadranen gehad om nu opnieuw bang te worden. Ze glimlachte licht om de woorden die hij sprak en bleef staan om hem aan te kijken. ‘Je bent hier nog niet zo lang of wel?’ vroeg ze zachtjes, de stilte van de natuur zo min mogelijk verstorend.

En alsof Kanda's dag nog niet erg begon begon de persoon nog eens terug te praten ook. Hij heeft het altijd al vreselijk gevonden als mensen hem stoorden tijdens het mediteren. En sinds dat practisch ook altijd gebeurde, werd hij nog pissiger. 'Che!*' Hij was relatief altijd chagrijnig dus als er iets niet naar zijn zin was, was dat duidelijk te merken. Totaal uit zijn concentratie gehaald, stond hij op. Een lang gewaad viel langs zijn lichaam naar beneden. Dit gewaad had hij al in geen jaren meer aan gehad maar hij moest wel. Zijn andere kleding zat onder zijn bloed door de missie. Het gewaad was een teken van de Suasama en koelbloedige moord. Oude bloedvlekjes en scheurtjes konden hem niet schelen als hij maar wat kleding aan had. Met de adertjes over zijn hoofd lopend, liep Kanda om de boom heen om te kijken welke idioot hem nou zonodig moest verstoren. Met zijn katana in zijn hand keek hij haar gemeen aan. Een tenger meisje met lang, zilver-blond haar. Ze was zo te zien niet veel ouder dan dat hij zelf was. 'Fijn, nu ben ik mijn concentratie kwijt. Nu blij?' Kanda trok zijn meest chaggie smoel en draaide zich om. Zijn lange zwarte haar zwaaide mee. Langzaam begon hij in de richting van de school te lopen.



*Kijk voor de Che en zijn gezicht op http://www.mangareader.net/210-15180-9/dgray-man/chapter-89.html

Romance glimlachte licht terwijl ze stond te wachten op een antwoord en kon het niet voorkomen dat er een lichte grinnik over haar lippen kwam toen ze het geluid hoorde vanachter de boom die het uitzicht lichtelijk voor haar had verborgen. Ze sloeg haar armen over elkaar en zag toe hoe er iemand opstond en zich naar haar toedraaide. De persoon had lange, ravenzwarte haren, die toch nog een groot deel van zijn gezicht verborgen hielden. Zijn stijl was een die ze niet kende, maar tja, ze wist dan ook niets van de Suasama af. Ze was enkel in Shadra geweest om mee te doen met een orkest en enkele toneelschappen, maar na een half jaar had ze er genoeg van gehad en was ze naar een andere planeet gegaan. Haar ogen gingen even snel naar de katana die hij vasthield, maar richtte zich al snel weer op zijn gezicht om te zien of hij iets van plan was met het wapen. Als het moest zou ze het vast wel kunnen ontwijken, maar ze had niet zoveel vertrouwen erin als ze keek naar de ontspannen manier waarop hij het vasthield. Hij was erin getraind en wie weet wel erg snel. ‘Als dat je al afleidt..’ mompelde ze zacht en keek hem niet aan. Had ze echt zijn concentratie verpest? Zoveel had ze toch niet gedaan? Nee, ze wist het zeker, ze was op haar normale manier hiernaartoe gekomen, hij zou geeneens het gras hebben kunnen horen, enkel de windvlaag die erover heen ging. En hij had haar eerst aangesproken voordat zij sprak dus had ze helemaal niet zijn concentratie verbroken. Of hij had een ontzettend goed gehoor dat hij het wel had gehoord. Hmm, allemaal vragen, maar geen antwoorden. ‘Als je wilt dan kan ik een geluidsdichte barrière maken.’ Zei ze tegen de rug die ze nu zag, nou ja, rug?? Ze zag vooral haar. ‘Als je beweert dat ik degene ben die je concentratie heb verbroken.’

Nee het was niet haar fout. Alan was degene die zijn rust had verstoord de afgelopen dagen. Sinds de scène in de eetzaal kon hij zich niet meer goed concentreren en was op zijn hoede. Waarvoor wist hij niet maar hij moest voorkomen dat mensen gingen denken wat er allemaal gebeurt was. Hij was hierdoor ook tamelijk geïrriteerd en kon hij ook de kleinste prikkels niet waarderen. Ze bleef maar doorpraten, hij vond het niet al te leuk. Ze begon over een geluidsdichte barrière maar dat zou hem niet kunnen helpen. Hij voelt alle schaduwen bewegen. Hij was in contact met alles wat een schaduw had. Een angstaanjagende kracht die zowel prachtig als afschuwelijk kon zijn. Kanda had genoeg van haar gebrabbel. Hij verdween in een oogwenk en stond binnen een seconde achter haar met zijn Mugen* bij haar wang. 'Kop dicht. En bemoei je er niet me. Het is niet het geluid maar je schaduw.' Kanda duwde, met de rug van Mugen, tegen haar wang. Zo snel als hij was stond hij weer tien meter verder. Hij hield zijn katana hoog boven zijn hoofd en liet hem weer zakken achter zijn rug. Kanda opende zijn hand en liet Mugen vallen. De lange katana verdween in zijn schaduw en was nergens meer te bekennen. Kanda begon te hoesten. Bloed. Alweer dat bloed ophoesten. Het feit dat hij niet dood kon gaan was niet handig. Kanda had al vele jaren geleden moeten sterven maar dat was een vervlogen hoop. Kanda leunde tegen de eerste boom aan en liet zich naar beneden zakken ookal leek het meer op vallen. Zijn hand maakte zijn weg naar de grond met het bloed er nog aan. Kanda's hand verdween in zijn schaduw en kwam omhoog met een schaduw vlinder. Alan moest hem zijn medicijnen brengen. Hij fluisterde iets in het shadraans tegen de vlinder en die vloog vervolgens weg. Dit moest er zeker heel zielig uitzien. Hij die zowat knock-out gaat terwijl er een Meid naar hem zat te kijken. Misschien was dat nog niet zo erg maar Kanda kon haar op een-of-andere manier niet uitstaan. Ze was zo helder, naïef en optimistisch. Ongeveer de complete tegenpool van Kanda. Maar ze had ook iets weg van Alan.



*Voor als je het nog niet wist, Mugen is zijn katana

Sorrysorrysorry voor de late reactie maar in zit in mijn examenjaar van school en moest de afgelopen maanden nog veel doen...

Terwijl ze in haar hoofd naging of ze werkelijk geluid had gemaakt toen ze richting de jongen liep, glimlachte ze hem toe en bood aan om een barrière voor hem te maken zodat hij zich wel zou kunnen concentreren, maar dan zou hij inderdaad moeten toegeven dat zij diegene was die zijn concentratie had verbroken. Ze voelde een naar gevoel opkomen en zag hem niet meer staan. Ze wist niet waar dat gevoel vandaan kwam, maar het volgende moment dat ze iets van hem zag, hield ze haar adem in en waren haar ogen strak gericht op de katana die dicht bij haar gezicht werd gehouden. Ze hoorde geen geluid meer, wist dat ze de lucht om hen heen tijdelijk had gestopt en ademde uit om alles weer zijn gang te laten gaan. De natuurgeluiden kwamen terug en Romance hoorde daarbij ook zijn stem die haar dingen toesnauwde. Bij zijn woorden snoof ze licht en keek naar voren, in zichzelf verontwaardigd omdat ze hem inderdaad had onderschat en hij nog veel sneller was geweest dan ze in eerste instantie had gedacht. Bovendien klopten zijn woorden niet, maar ze was niet van plan hem tegen de haren in te strijken. Hij moest het zelf maar weten. Wat ze in ieder geval wel wist, was dat het nare gevoel van net te maken had met hem. Hij dook op in een schaduw en ze twijfelde er niet aan dat het de hare was. Hoe kon ze anders het gevoel verklaren? Ze voelde de kou van de katana afkomen, maar stond kalm te wachten totdat hij klaar zou zijn. En dat was hij ook al snel, want het volgende moment stond hij weer meters verderop alsof er net niks was gebeurd. Ze sloeg haar armen over elkaar heen om hem na te kijken en zichzelf te vervloeken om haar fouten en dat ze weer de lessen van Fire vergat als het ging om Shadranen. Hij bleef echter staan en moest hoesten. Niet dat dat haar wat uitmaakte, maar de geur drong haar neusgaten binnen en brachten een pijnlijke herinnering naar boven. Vergeet het Romance. De geur was niet te miskennen en tegen de tijd dat hij tegen de boom aanviel, stond ze al voor hem, haast knielend om op ooghoogte te blijven. ‘Stommeling.’, fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen hem en draaide haar hoofd richting het meer. Ze hief haar rechterhand en voelde de lucht meestromen, haar bereik verbreden totdat ze bij het water zou zijn. Met haar andere hand haalde ze een doek tevoorschijn en legde die op de grond bij haar rechterhand. Daarna keek ze de jongen weer aan. ‘Ik heb lang genoeg op Shadra gewoond om te leren hoe trots ze zijn en hoe die trots ze soms dom laat zijn.’ Haar hand bevatte nu de vochtige doek en Romance hield die half in de lucht. ‘Maar laat me je helpen alsjeblieft.’ Romance kon niet anders, ze had te veel gezien in de ziekenhuizen en in de straten van de planeten om nu zomaar weg te lopen en hem aan zijn lot over te laten. ‘Ik zal je zelfs niet aanraken als je dat niet wilt.’ Ze kon gemakkelijk met haar handen via luchtstroming werken om zo al te bloed weg te krijgen, maar dat deed ze alleen als hij het wilde. Ze wist hoe bezorgd haar paarse ogen moesten zijn en dwong een glimlach bij zichzelf af. ‘Kom op, je wilt toch niet dat er bloed op je kleren komt? Uit ervaring kan ik zeggen dat je het er heel lastig uitkrijgt.’

Wou ze Kanda nou echt helpen? En ze dacht dat er bloed op zijn kleren zou komen? Zijn lange jas zat onder de bloedvlekken. Ja, bloedvlekken maar het bloed was niet van hemzelf. Het bloed op zijn kleren was van alle koelbloedige moorden die hij had gepleegd. 'Maak me niet aan het lachen. JIJ zou mij niet kunnen helpen.' Hij keek dodelijk en minachtend aan. Hij was door het bloed niet anders geworden maar zij maakt er een gigantisch probleem van. Wat maakt een beetje bloed nou uit. 'Hoezo ben je bezorgd dat er bloed op mijn kleren komt? Deze kleren zijn allang bedolven onder het bloed. Het bloed van talloze onschuldige mensen.' Hij begon een gemene lach op zijn gezicht te krijgen door de herinneringen van de schreeuwende mensen die smeekten om hun leven. Hij likte wat bloed van zijn handen door die herinneringen. Nee. Nee, nee, nee. Dit moest hij niet meer doen. Hij had die moordenaars van de Suasama afgezworen en zou er niets meer mee te maken hebben. Hij zette zich af aan de boom en duwde de meid aan de kant. 'Get lost. Mensen zoals jij zullen het toch niet begrijpen.' Hij liep gewoon door naar de ingang alsof er niets gebeurt was. Kanda zou niet voor te veel oproer zorgen. Hij moest zich van Savador gedragen en geen mensen doden. Hij mocht niet meer laten blijken dat hij een massamoordenaar is. Hij kon die titel nooit meer kwijtraken. Alleen Alan mocht er vanaf weten maar Kanda haatte het als mensen ermee bemoeiden. Hij liep verder en zwaaide het bloed van zijn handen met een zwaai langs zijn lichaam. Hij moest Alan vinden. Alleen dan kon hij rust vinden.

Ze had haar hand in de lucht gestoken om met de doek het bloed bij zijn mond weg te vegen toen ze dacht dat ze verbazing las in zijn ogen. Romance glimlachte, maar kon de bezorgdheid niet verbergen uit haar eigen ogen. Bloed was niet zo zeer haar triggerpoint, maar als iemand bloed ophoestte dan moest die persoon eigenlijk zo snel mogelijk naar een arts toe omdat de kans bestond dat er nog meer inwendige bloedingen zouden zijn. Zijn blik veranderde naar eentje die ze maar al te goed kende en haar glimlach werd cynischer. Dacht hij nou echt dat die blik haar op een afstand kon houden? Om zijn woorden moest ze haast lachen, maar ze hield zich in, vertrouwend op haar rust om niet iets stoms te doen. Bij zijn woorden liet ze langzaam haar ogen over zijn jas glijden en haalde vervolgens haar schouders op, het ging nu niet zozeer om dat bloed, zelfs al was het van onschuldige mensen. Ze had haar lesje wel geleerd door niet te zeer te vragen naar waar oude wonden vandaan kwamen. Je kon er soms juist nieuwe mee maken. God, hij was echt wel heel erg. Moest hij nou per se het bloed van zijn hand aflikken? Was dat nou echt noodzakelijk voor hem? Ze ging zelf staan toen hij zichzelf omhoog werkte en gebruikte de lucht om zijn hand af te weren. Ze hoefde echt niet door hem aangeraakt te worden. Ze trok haar wenkbrauw op. Sinds wanneer kende hij haar? Sinds wanneer had hij enig idee wie ze was? Opnieuw keek ze naar zijn rug, maar zette haar benen in beweging om naast hem te kunnen lopen. Ze keek hem niet aan, maar recht naar voren. ‘Mensen zoals ik hé? Je hebt helemaal gelijk. Ik kan niet begrijpen hoe het is om het bloed van een onschuldig persoon aan mijn handen te hebben. Wat voor plezier zou je er aan hebben om iemand waar je niets mee hebt te pijnigen of te vermoorden?’ Haar haren waren iets meer gaan spelen op de wind en ze greep ze vast en maakte er tijdens het lopen een vlecht van. ‘Wat ik wel begrijp is hoe het voelt om wraak te nemen en het bloed van de moordenaars van je ouders op je gezicht te voelen, gedrenkt te zijn in het bloed van iemand die schuldig is.’ Romance stopte met lopen en keek naar de lucht voordat ze richting de jongen keek. ‘Dus je hebt helemaal gelijk. Mensen zoals ik zullen het toch nooit begrijpen.’ Hierna draaide ze zich om en liep van hem weg. Een traan viel over haar wang, maar ze ving het op voordat het de grond kon raken. Ze had te veel gezegd, te veel uitgesproken, maar hij moest begrijpen dat hij niet wist waarover hij sprak. Hij had geen idee hoe haar leven in elkaar zat, ze wist het zelf niet eens. Haar geheugen aan de tijd met haar ouders was ze kwijt, ze herinnerde zich slechts flarden van de tijd dat ze op de vlucht was en haar leven begon pas weer toen haar grootmoeder haar wakker maakte in het bos. Ze was niet verbitterd geraakt, maar had altijd gezocht naar die personen die haar ouders hadden verraden om de macht van een enkele speld die zij nooit konden gebruiken. Die speld die nu ergens in haar lokken verscholen lag, verzegeld door haarzelf en alleen te gebruiken in geval van nood.

Ze begon zelfs even naarst hem te lopen, het kon niet erger. Kanda negeerde haar maar kon merken aan hoe ze reageerde dat ze oude herinneringen opriep. Ze liep weg met een, voor Kanda heel duidelijk te merken, traan in haar ogen. Het kon hem toch niet zoveel schelen. Alleen Alan was belangrijk en niemand anders. Het kon ook niet anders, als iemand erachter zou komen wat hij allemaal gedaan had...Dat zou niet goed aflopen. Als Kanda kwaad werd, zou hij een hele stad kunnen uitmoorden. Nee. Zo mocht hij niet meer zijn. Hij had het moorden afgezworen om een normaal leven zonder bloed. Helaas was die droom tevergeefs, een vloek strafte hem voor zijn daden. Die vloek at hem langzaam op van binnen. Kanda was al bij Savador langs geweest en die had ook wel een spreuk maar Savador kon hem toen niet vinden tussen de desbetreffende boeken. Hij moest een paar weken wachten zodat de spreuk kant en klaar was. Ook met alle benodigdheden. In ieder geval kon hij door de vloek niet te veel zijn lichaam belasten. Hij moest rusten en dat deed hij ook. Hij ging terug naar zijn kamer, ging op bed liggen en viel bijna meteen in slaap.
De volgende dag ging hij weer naar de zelfde plek om te mediteren. Hij was nu eindelijk rustig nadat hij met Alan had gepraat. Hij zat er daar een paar uur. Hij had wel les maar hij besloot niet te gaan vandaag. Door zijn conditie mocht hij lessen skippen en daar was hij wel heel blij mee. Hij voelde weer dat er een schaduw op hem afkwam. 'Jij weer?' Een lage rustige stem kwam er uit Kanda's keel. Hij was helemaal tot rust en was niet meer zo chagrijnig als de vorige dag. Hij bleef nog steeds zijn knorrige zelf maar dat zal nooit veranderen.

Romance was de volgende ochtend helemaal opgeknapt na een verfrissende duik in het meer en had haar zorgen van de dag daarvoor geheel laten gaan. Wat ze had gezegd, had ze gezegd en daarmee was het uit. Die dag stonden er voor haar geen lessen op het programma, want vandaag had ze nooit luchtmagielessen en de muziekles was verplaatst naar een andere dag. Ze zou toch echt binnenkort haar lessen piano weer op moeten pakken wilde ze het ooit goed kunnen leren spelen. De rest van de ochtend had ze huiswerk gemaakt en geprobeerd met Fire te praten wat weer niet lukte. Die eenhoorn was waarschijnlijk bezig met een van haar trainingen en naar Sky kon ze ook niet gaan, want de stallen waren vandaag afgesloten geweest. Er heerste blijkbaar een ziekte en Romance was blij dat de connectie tussen haar en Fire laag werd gehouden anders pikte ze het ook op en dat was niet de bedoeling. Nu brachten haar voeten haar weer naar de boom toe waar ze gisteren die ene jongen tegen was gekomen. Het was geen toeval dat ze daar naartoe was gegaan, Fire sliep daar normaal gesproken in de nachten dat ze bij elkaar waren en Romance voelde zich daar het meest thuis. Het was bij Eph op de kamer altijd gezellig, maar ze had niet zoveel meer met Ephony omdat ze niets had kunnen vertellen over de tijd dat ze weg was geweest en Eph vaker bij Laurens was dan ze eerst had kunnen dromen. De twee waren een leuk stel. Ze naderde de boom dit keer van de andere kant, was via de school naar buiten gelopen en zag hem dan ook pas zitten toen hij haar aandacht trok met zijn stem. Ze keek om de boom heen en glimlachte. ‘Ook goedemiddag. Vind je het erg als ik een tijdje blijf? Of kunnen mijn schaduw en ik oprotten?’ Ze maakte er een grap van, maar zijn antwoord zou toch haar acties bepalen. Als hij weer van plan was zo’n chagrijn te zijn dan ging ze wel ergens anders naartoe. Ze had geen zin om haar goede humeur te laten verpesten door hem. ‘Hoe voel je je vandaag? Geen last meer van bloed ophoesten?’

Het ging over het algemeen veel beter met hem en had er wel behoefte aan om met iemand te praten. Vroeger was dat nooit het geval maar nu was hij in een vrolijke bui. Alles door en goed gesprek met Alan en een leuk potje poker. Nou ja, niet gewone poker. Strippoker. Twee jongens die gingen strippokeren in een wat duistere kamer, zonder andere mensen. Het was een moment voor hun alleen. Helemaal alleen. Ze hadden even alleen elkaar. Hij had goed geslapen sinds tijden en kon weer normaal mediteren. 'Sure, do what you want.' Een kil antwoord zonder emotie. Hij liet alleen emotie zien aan Alan en niet aan een of andere meid. Al begon Kanda haar wel te mogen. Ze was rustig en deed niets onnodig en was bezorgd om iemand die onder andermans bloed zat. Kanda had vandaag gewoon zijn normale kleding aan. Daar zat geen spatje bloed op. Zijn jas was zwart met witte accenten en het had een grote zilveren broche. Zijn lange haar zat vast met een touwtje met aan de uiteinden twee zilveren roosjes. 'Het gaat. Zoals altijd.' Zijn laatste woorden werden met een lage stem gesproken. Hij zat met zijn ogen dicht in kleermakerszit. Zonder enige beweging en spreuk begon zijn schaduw te dansen in de wind. Kanda zat te denken aan vroeger. Aan Alma. Omdat hij daaraan dacht, kreeg de boom een roze kleur en begonnen er blaadjes te vallen. De wind blies de kleine roze blaadje in allerlei mooie bewegingen. Het was een verboden magie. Maar dat kon Kanda vandaag niet schelen. Hij was blij en moest ook denken aan de tijd ton dat dat altijd zo was. Negen jaar geleden toen zijn lichaam werd "gewekt" en toen hij na de experimenten met Alma praatte. Vlak voor Alma's dood en een paar jaar voordat hij Alan ontmoette. Er zat geen beweging in Kanda. Hij zat doodstil te denken aan vroeger en aan hoe het nu was. Doordat er zoveel blaadjes vielen ontstond er een hoopje roze blaadjes. Uit dat hoopje kwam er een vogel van blaadjes tevoorschijn. Deze vogel vloog op de lucht in. Kanda opende zijn ogen. 'Sorry Alma' Kwam er uit zijn mond met een stille lage stem op een zachte fluister toon. Het was nu precies tien jaar geleden dat Alma was dood gegaan door Kanda te redden. Denkend aan Alma keek Kanda de lucht in en bleef nog steeds stil zitten. De boom veranderde langzaam terug in zijn oorspronkelijke staat. Dat was het voor zijn eerbetoon aan Alma.

Romance leunde tegen de boom aan en trok haar knieën naar zich toe zodra ze zat om haar armen erom heen te kunnen slaan. Ze vroeg aan hem hoe het ging en naar het bloed dat hij gisteren nog ophoestte, maar hij zei dat het goed ging. Als hij dat zei wat kon ze zelf dan nog zeggen. Romance had hem niet aangeraakt dus ze had ook niets doorgekregen over hoe het werkelijk met zijn lichaam was. Vaak had Fire onmiddellijk haar concentratie erbij zodra ze merkte dat Romance iemand aanraakte zodat ze de status van het lichaam door kon geven. Haar ogen vielen haast dicht, maar een roze blaadje dat viel trok haar aandacht en ze keek omhoog. Er vielen nog meer blaadjes naar beneden en de wind liet ze de mooiste patronen vormen. Romance stond van verbazing op en hield haar hand uitgestoken waarop een enkele keer een verdwaald blaadje viel. Het voelde niet als een blad, maar als leven en snel liet ze het weer gaan zodat het zijn weg kon vervolgen naar de grond. Met de seconde leken er meer blaadjes te vallen en algauw zag ze hoe er duizenden blaadjes op de grond verspreid lagen, vaak in hopen op elkaar en uit een van de hopen kwam een beweging. Een vogel schoot omhoog naar de lucht, liet zich meevoeren met de wind en Romance hoorde de zacht gesproken woorden. Ze bloosde licht, dit was niet iets waar ze bij hoorde te zijn en al zeker niet te horen. Dit was namens hem voor iemand die hem dierbaar was geweest en door haar vervloekt goede gehoor had ze gehoord wat hij had gezegd. Ze ging weer zitten tegen een roze boom die langzaam veranderde in de boom die ze kende met een normale kleur. ‘Het was prachtig. Wat voor magie was dat?’ zei ze zachtjes terwijl ze met haar vingers speelde en kleine luchtspelletjes deed.

Hij had deze magie maar één paar keer moeten gebruiken. Hij gebruikte het alleen als het nodig was. Dat was toen hij werd beschuldigd op moord binnen de organisatie. Hij zou eigenlijk dood moeten wezen maar door deze magie kon hij een kloon creëren. Alles wat hij maar kon bedenken kon hij maken met deze magie. 'Arc of Embodiment, een verboden magie die niet gebruikt mag worden.' Kanda viel stil en opende zijn ogen weer. Hij keek naar het meisje met lang spierwit haar. Net zoals Alan dacht hij. Alleen was het haar dan een stik langer dan dat van Alan. Ze zag er naar zijn mening behoorlijk jong uit. Niet echt dat ze Kanda wat interesseerde maar toch. Ze had en kalme rustige aura, al vond Kanda het meer naïef en kinderlijk. Kanda leunde achterover tegen de boom aan. 'Materialisatie van gedachtes.' Magie die gevaarlijk is als het verkeerd werd gebruikt. Kanda had een hekel aan die magie. Het ging tegen zijn principe in om te vechten met alleen je verbeelding en fantasie. Kanda wou zijn trots niet schaden, dus gebruikte hij het niet. Het meisje begon met lucht te spelen tussen haar vingers. Duidelijk een lucht magiër. Geen wonder dat ze zo doet zonder te denken aan de gevolgen. Atans dat dacht Kanda. Hij vond iedereen die zijn hoofd niet bij de harde realiteit hield een leeghoofd of een naïeve idioot. Een idioot zoals Alan. Terwijl Alan de harde realiteit al sinds kind afaan naar zijn hoofd geslingerd krijgt, geloof hij dat het vanzelf wel goed komt. Kanda hield zijn voeten het liefst op de grond, in de realiteit en niet in de wolken tussen de dromen. Ookal mediteerde hij vaker dan wie dan ook. En daar zat hij, tegen een boom aan een random meid te vertellen over een magie die verboden is te gebruiken. Waar was hij mee bezig?

Arc of Embodiment komt uit Fairy Tail

Romance had hem gevraagd wat dit voor magie was, de magie hij had geuit was prachtig geweest en eigenlijk niet aan haar bestemd, maar ze was er nu toch dus kon ze hem ernaar vragen. Als hij niet wilde antwoorden dan zou ze dat vanzelf wel merken. Haar handen maakten een kleine tornado, eentje die gemakkelijk te onderhouden was en ze liet het daarna weer gaan. Tornado’s van deze grootte waren niets voor haar, je kon niet de kracht voelen die het bezat en zonder Fire was er niets aan om een tornado te bedwingen. Alleen durfde ze het nog steeds niet aan, maar met Fire was het gewoon een leuk spel geworden. Zijn stem haalde haar weer uit haar gedachten waar ze veel te snel in verzonk en ze knikte. ‘Wat is Arc of Embodiment?’ vroeg ze en dit keer hoefde ze ook niet lang te wachten op een antwoord. Materialisatie van gedachten? Haar gezicht betrok iets. Vandaar dat het verboden was, het moeilijkste om tegen te vechten was de geest van de persoon. Je kon iemand nog zoveel aandoen, maar als de geest het aankon dan maakte het niet uit. Pas wanneer je iemands geest brak, wist je zeker dat je gewonnen had. En die gedachtes konden met de seconde veranderen dus je moest nog zo snel als de pest zijn om je eigen verweer op te zetten tegen wat bedacht kon worden. ‘Als het verboden is, waarom gebruikte je het net dan?’ Ze kon net doen alsof ze geen flauw vermoeden had waarom hij het had gedaan, want hoe zou ze de werkelijke reden kunnen weten? Ze had alleen ontzettend veel ideeën over wie het had kunnen zijn en waarom hij of zij hem zo dierbaar was geweest. Ze stond op en knielde neer bij een hoopje van de bladeren die nog was blijven liggen van zijn eerdere magie en liet voorzichtig haar hand erin glijden om wat blaadjes mee naar boven te nemen en liet ze daar uit haar handen op een luchtstroom meeglijden en keek ze rustig na terwijl de blaadjes ieder hun richting vonden. ‘Ik ben Romance trouwens.’ Zei ze zacht tegen hem, nog steeds de blaadjes nakijkend en de rust niet graag verstorend.

Kanda wou eigenlijk niet over Alma beginnen maar het was nou eenmaal zo. Hij kreeg het idee dat hij haar wel van Alma kon laten weten. Het gevoel van vertrouwen wat hij niet bij iedereen had en dus ook niet veel mensen over Alma vertelde. Alleen Alan en Savador kon hij soort van vertrouwen. Hij keek haar op een rustige manier aan met zijn donker grijze ogen. 'Voor Alma, ongeveer even oud lichaam. Hij was erbij toen ik werd gemaakt. En we waren goede vrienden....' Kanda viel even stil. Het was echter zijn schuld dat Alma dat experiment aanging en niet hij. 'Totdat hij door mijn schuld is bezweken onder de experimenten. Tien jaar geleden. Daarom.' Kanda keek naar de vliegende, dansende blaadjes. Kanda maakte er een vlinder van en liet hem in de lucht verdwijnen in vuur. Zwart schaduw vuur wat vervolgens, net voordat het de grond raakte, ook verdween in het niets. Het meisje stelde zich voor. Romance. Best een passende naam voor zo'n karakter. Hij keek Romance aan. 'Kanda.' Alleen zijn Achternaam was genoeg. Maar twee of drie mensen wisten zijn werkelijke naam. Dat was nu niet belangrijk. Hij had zich voorgesteld en was vriendelijk geweest. Twee dingen die hij normaal nooit zou doen. Kanda was sowieso afgelopen weken niet zichzelf geweest. Hij was niet meer altijd kwaad en hij was veel rustiger. De afgelopen twee jaar was hij op zoek geweest naar Alan. En daar was hij niet al te blij mee. Mensen konden de chagrijn niet uitstaan en Kanda maakte nogal snel vijanden. Door al die vijandige mensen moest hij altijd op zijn hoede zijn en kon hij dus ook bijna niet slapen. Nu hij op school en bij Alan dat achter zich kon laten was hij wat vrolijker na een goede lange nachtrust. Hij was minder vijandelijk en kon weer gewoon met mensen praatten en omgaan. Geen probleem, toch? Wel voor Kanda. Zijn karakter zal altijd afstandelijk en gemeen blijven.

Romance had voor zich uitgekeken, te staren in de verte, toen ze hem vroeg waarom hij de verboden magie had gebruikt. Ze had wel enkele vermoedens, maar hij was de enige die het kon bevestigen of ontkennen. Daarna was ze opgestaan en naar de bladeren gelopen om hen de vrijheid te gunnen hun eigen weg te kiezen en luisterde daarbij naar wat hij tegen haar zei. Zijn bewoording was apart en ze keek hem heel even vluchtig aan, maar haar blik was niet lang genoeg bij hem geweest om zijn woorden daarmee te onderzoeken. Ze liet hem uitspreken, knikte vervolgens en stelde zichzelf voor. Haar ogen keken even bedenkelijk naar de vlinder die in rook was opgegaan, maar daarna draaide ze zich weer om met een standaard lichte glimlach op haar gezicht en keek hem aan. 'Ik kan niet zeggen of het wel of niet jouw schuld is, maar wat ik wel weet is dat hij uiteindelijk zelf de keuze had. Hij had zelf kunnen kiezen om het niet te doen. Misschien heb je hem ertoe aangezet, maar hij had zelf kunnen beslissen er niet mee door te gaan.' Ze haalde haar schouders even op. 'Dat denk ik tenminste.' Voor nu ging ze er niet verder op in. Want wat bedoelde hij precies met gemaakt te zijn? Rustig liep ze terug naar de boom en ging naast hem staan. Ze keek hem even onderzoekend aan en zuchtte vervolgens. 'Okee, ik moet het vragen. Hoe lang heb je erover gedaan om je haar zo lang te krijgen?' Ze keek hem heel serieus aan, maar wendde haar blik daarna glimlachend af. Romance had de lente in de bol en dan voelde ze zich altijd als herboren en daarom was ze veel vrolijker dan normaal, maar dat had ze zelf nooit echt zo heel erg door.

-Kun je hier wat mee?

Kanda zat net zoals Romance even voor zich uit te staren. Romance had zich omgedraaid. Inderdaad hij had het niet kunnen zien aankomen, nog voorkomen. Maar toch, als ze samen waren weggegaan uit die organisatie was er nooit iets verkeerds gegaan. Als ze dat hadden gedaan was Alma misschien nog in leven geweest. 'We hadden kunnen ontsnappen.' Ja dat hadden ze moeten doen. Dat deden ze niet en Alma ging daaraan dood. Aan de andere kant, als ze waren weggegaan, had Kanda Alan nooit ontmoet. Ja nu ging het allemaal om Alan. Alma is niet meer, Alan was nu degene die Kanda met zijn leven moest beschermen. Kanda was inmiddels opgestaan en leunde tegen de boom aan. Romance kwam op hem aflopen en stond hem onderzoekend aan te kijken. Hij keek haar aan met een vragende blik in zijn ogen. Waarom kijkt ze me zo onderzoekend aan? Er kwam een belachelijke vraag. Hoelang het heeft geduurd voordat zijn haar zo lang was, wist Kanda zelf eigenlijk ook niet echt. Zijn haar is sinds het begin op schouderlengte geweest. Waarschijnlijk door een of ander experiment is het ineens twee keer zo lang geworden. 'Geen idee, misschien een jaar of zeven. Zeker niet veel langer. Als je dat zou willen weten moet je het aan Alan vragen.' Alan wist immers alles over Kanda. Hij was erbij toen Kanda, na Alma's dood, in een periode zat waarin hij altijd in zijn kamer zat zonder iets te zeggen of te eten. KAnda wist niet hoelang die periode geduurd heeft. Hij was toen niet meer de zelfde Kanda als hoorde. Hij werd in die periode een nietszeggende, emotieloze idioot. Alan heeft hem daaruit gered met zijn verbluffende piano spel. Sindsdien is hij bij Alan gebleven. Diezelfde Alan die uit het zicht verween van iedereen die hem kende. Kanda had geprobeerd hem te vinden. Pas na twee jaar was dat ook werkelijk gelukt. Hij had Alan op een school gevonden. En zodoende zit Kanda ook op deze school.

Ik kan overal wel wat mee hoor ^^ maak je geen zorgen.

Romance schudde haar hoofd lichtjes en keek hem haast verdrietig aan. 'Kon je dat echt? Of hoop je dat nu alleen maar?' fluisterde ze zachtjes, meer voor haarzelf dan voor hem om erop door te gaan, maar daarna liep ze op hem af en ging naast hem staan. Even had ze voor zich uit gestaard, maar daarna draaide ze haar hoofd om hem aan te kijken. Kanda's haar was ontzettend lang, veel langer dan het hare, maar zij had het dan ook een half jaar geleden afgeknipt gehad tot onder haar schouders en nu was het bijna weer op de normale lengte. Al snel zou ze de tang erin moeten zetten zodat het weer zou vallen zoals zij het wilde, maar ze had er zin in. Het gaf je een tijdje om nergens aan te denken. Ze glimlachte en knikte. 'Alan? Waar kan ik hem vinden?' Romance lie haar hoofd naar achteren vallen en keek naar de boom. Zone het doen? Ach, waarom ook niet. 'Zin om te klimmen?' vroeg ze onschuldig en sprong omhoog om zichzelf omhoog te trekken naar de eerste tak. Terwijl ze verder omhoog klom, naar de top van de boom, blies ze de haren uit haar gezicht en keek naar beneden om te kijken of Kanda haar was gevolgd en zo ja waar hij dan was gebleven. Op de laatste tak waar ze zich veilig voelde, keek ze om zich heen en genoot van de wind die met haar haar speelde. 'Dus je gebruikt de verboden magie, maar welke magie bezit je echt? Of is geen enkele magie je eigen?' Langzaam sloot Romance haar ogen en genoot enkel van de geluiden en de wind die ze hoorde.

-Romance gaat een beetje in haar eigen wereldje op.

Romance stond onschuldig naast hem. 'Hij zou waarschijnlijk in onze kamer zijn op de dark magicians etage.' Kanda bedacht net dat hij en Alan een kamer deelde. Kanda was niet vaak in de kamer, hij sliep liever buiten in het duistere bos hoog in een boom. Ze vroeg hem om samen te klimmen in de boom. Klimmen was geen probleem, een paar sprongen en hij was op de top. 'Ach waarom ook niet.' Kanda keek naar Romance die al op de eerste tak zat. Ze klom rustig verder. Kanda kon haar makkelijk inhalen maar deed dat niet. Hij wachtte totdat ze stilzat en sprong toen met twee à drie sprongen tot boven in de boom. Hij ging zitten op een dikke tak aan de andere zijde waar Romance zat. Romance genoot blijkbaar van de wind terwijl Kanda het alleen maar vervelend vond. Hij zei er niets van en sloot zijn ogen in de rust. 'Geen idee, maakt het wat uit? Ik vind dat magie iets is wat je leert als je maar de juiste potentie hebt. Jullie mensen kunnen nieuwe dingen leren en zodoende ervaring opdoen. Bij mij is magie een klein deel van wat ik weet.' Mensen konden leren wat ze wilden maar soms waren de spreuken te moeilijk om te doen. Magiërs die veel potentie en geduld hadden konden veel, heel veel. Maar toch. Kanda was anders, hij was geen mens. Hij is een gemaakt iets, een iets waarvan hij zelf niet eens wist wat. Alles wat er aan magie te weten was, hadden ze in zijn hoofd "geprogrammeerd". Dat was ook een van de redenen dat Kanda niet graag zich onder de mensen bevond. Hij was liever alleen of alleen met Alan. Hij vond Romance echter niet al te slecht. Ze was rustiger en openlijker dan de meesten. Kanda was rustig en bleef gewoon zitten op de dikke tak. Hij moest weer hoesten. Hij had z'n medicijnen niet genomen maar dat werkte toch bijna nooit. De hoeveelheid bloed was echter dit keer vele malen meer dan het hoorde te zijn. Het stopte na een seconde of tien maar de impact was groot. Hij griste naar de binnenzak van zijn jas en haalde een doosje met pillen tevoorschijn. Er stond op 'in geval van ernstige aanvallen'. Hij had deze pillen gekregen van Savador om de aanvallen te verminderen. Kanda had er nog nooit een genomen maar dit was een geschikt moment. Hij pakte een van de pilletje uit het doosje en slikte die in een keer door. Hij voelde zijn bloed sneller gaan stromen en zijn lichaam deed een paar tellen afschuwelijk pijn. Maar direct daarna was het rustig. Zijn lichaam voelde geweldig. 'Sorry, ik moet gaan.' Was het enige wat hij zei voordat hij de boom uitsprong en wegrende naar zijn kamer, naar Alan.

Romance knikte. Dus ze zaten op de Dark Magicians etage? Waarom zaten nou de meeste mensen die ze ook maar een beetje kende op die etage of waren daar vaak te vinden? Nou ja, niets aan te doen. Al snel keek ze naar boven en trok zichzelf op naar de eerste tak en klom rustig verder. Ze had verdorie hakken aan die ze niet wilde breken dus het was nodig dat ze rustig aandeed. De laatste tak waarop ze zich veilig voelde, zo hoog in de lucht, daar ging ze op zitten en keek naar waar Kanda was gebleven. Hij kwam eraan, maar hij sprong er gewoon in. Ze glimlachte en richtte zich daarna op de kalmte die de wind om haar heen bracht en keek pas na een tijdje Kanda weer aan. Ze vroeg hem wat voor magie hij naast de verboden magie bezat, maar zijn antwoord was verontrustend en haar gezicht werd licht bezorgd. ‘Het maakt niet uit, helemaal niet. Maar Kanda, wil je zeggen dat je geen mens bent?' Ze ging er meteen direct op af, waarom zou je om het punt heendraaien? Ze wilde zijn antwoord weten, maar hij kon geen antwoord meer geven, want het hoesten was weer begonnen. Onmiddelijk rook ze de metaalachtige geur en ze schoof over de tak naar hem toe waar ze hem bezorgd aankeek. 'Kanda? Gaat het?' Romance wilde hem niet aanraken, bang voor wat ze door zou krijgen, maar zijn hoesten ging maar door en ze hief haar hand om die rustig op zijn rug neer te leggen en er over heen te wrijven. Romances blik was gefixeerd op het bloed dat ze zag en ze zag Leiza voor zich. Hij had de laatste dagen van zijn leven ook zoveel bloed op gehoest en er was niets meer geweest om te helen. Zelfs met de gebundelde krachten van Fire en de artsen hadden ze de jongen niet meer kunnen redden. Wat? Ze keek op en zag Kanda uit de boom springen en wegrennen. Romance keek hem na totdat hij niet meer te zien was. Wat was er toch met hem aan de hand? Ze had niets doorgekregen van Fire, maar dat betekende alleen dat het dier te druk bezig was om haar gedachtes te delen en via magie te bekijken wat er met hem aan de hand was. Ze zuchtte en ging op de tak staan. Ze liep naar het uiteinde en sloot haar ogen. De wind zou haar zorgen meenemen zoals het altijd deed