Unspoken

» ALLEEN.MET.TOESTEMMING.

Wat een saaie plek was dit eigenlijk. Nou had ze ook niet echt vrienden gemaakt om dingen mee te doen, wat alles al een stuk saaier maakte. Maar ze viel niet echt op. Natuurlijk wel omdat ze in het begin nieuw was, en haar uiterlijk toch niet echt als normaal bestempeld kon worden. Maar ze negeerde de aandacht en zei niet echt veel. Gewoon omdat ze er de behoefte niet voor voelde. En als je niemand aanspreekt, of mensen negeert die je aanspreken, leer je ook niet echt mensen kennen. En je moet eerst wel mensen leren kennen voordat je echt vrienden met ze kan worden. Dat is wel zo logisch. Maar het enige wat zij deed de hele dag was… Niets. Al de theorie die ze kreeg snapte ze vrijwel gelijk, zo moeilijk was het niet. Nou was practica wat moeilijk, maar omdat ze de theorie goed kende viel het ook wel mee. Haar huiswerk deed ze niet moeilijk over, in de les werkte ze altijd voldoende vooruit om geen huiswerk te krijgen. Nam dan ook zelf de stof door zodat ze deze snapte. En als ze hem van zichzelf toe kon passen, dan snapte ze het. En dan hoefde je dus niet leren, want je wist het wel. Bovendien zou er nog zoveel herhaling van terug komen in het boek dat ze er niet echt moeilijk over hoefde te doen. Dus leren hoefde ook maar met mate, en als ze het al deed ging het vrij snel.
Dus was ze opzoek gegaan naar een hobby, om de verveling te bestrijden. Eerst begon het met bordspelletjes spelen tegen zichzelf, maar dat werd saai omdat ze altijd al wist welke zet haar denkbeeldige tegenspeler ging doen. Daarna kwam breien, maar dat was ook niet al te goed gegaan. Ze was van plan geweest al gelijk een of andere trui of sjaal te maken voor William, het moest vast koud zijn in die kerkers. Nu ze er zo over nadacht… Ze had hem al een tijd niet gezien, misschien moest ze hem maar eens gaan opzoeken. Maar terug naar het breien. Ondanks dat het niet echt goed te zien was, frustreerde het haar mateloos. De tintelingen in haar vingers die ze van de gefrunnik kreeg, en de beginnetjes die nooit lukten. En de dingen die ze uiteindelijk maakte… Waren gewoon lelijk en niet mooi. Uiteindelijk was ze gestrand op dansen. Had ook maar gelijk een keuze gemaakt in stijl. En welke dan wel? Ballet. Omdat ze de pakjes leuk vond, wist zij veel dat het hartstikke moeilijk was.
Zachtjes neuriënd huppelde ze wat rond. Opnieuw was ze weer niet super warm gekleed, maar ze kon wel wat hebben. Ze was eigenlijk gewend geraakt aan het koude weer, werd er niet eens meer verkouden door. Enkel haar neusje was een beetje rood, eveneens als haar wangetjes. Maar meer niet. Ze was liever buiten dan binnen, vooral omdat ze niet wilde dat iemand haar mislukte dansacties zou zien. Ze had nog veel te oefenen, maar wilde het gewoon kunnen. Ze bleef uiteindelijk staan, hield haar hoofd een tikje schuin. Reünies? Het gebied hier bleef haar verbazen. Zonder te aarzelen liep ze verder, keek om zich heen, nog steeds neuriënd. Uiteindelijk bleef ze stilstaan, legde haar hand op een… Ding wat vroeger waarschijnlijk een pilaar was geweest, maar nu reikte het enkel tot aan haar schouder. Dit was eigenlijk wel een perfecte plek om te trainen, ze had voornamelijk problemen met haar evenwicht. En hier waren genoeg dingen waarmee ze haar evenwicht mee kon behouden.
Ze ging op haar tenen staan, legde haar andere hand ook op de pilaar. Ze stak haar kin de lucht in, liet rustig een been omhoog gaan; naar achter. Haar rug die zich hol maakte, haar been dat steeds meer de lucht in ging. Ze was blij met haar lenigheid, hoefde ze daar niet moeilijk mee te doen. Ze was altijd al lenig geweest, en kon wel zo’n turntrucjes zoals ratslagen en handstanden. Maar echt ingewikkelde dingen nou ook weer niet. Ook was ze blij dat ze een rokje aanhad, een broek zou haar allang hebben weerhouden van het zover optillen van haar been. Echter liet ze hem alweer snel zakken, bleef wel nog op haar tenen staan. Met grote ogen keek ze in de richting waarvan ze iets voelde, een aura. Er was hier iemand… Maar het was erg lang geleden dat ze zich met aura’s bezig had gehouden, vandaar dat ze er niet in slaagde om aan te voelen wat voor soort persoon het was.

» Random titel is random.

Zijn ogen staarden naar boven. Het plafon was dan niet buitengewoon interessant, maar wat kon hij anders doen? Eergisteren aangekomen, en nu niets te doen. Nikolai had geen problemen met verdwalen, kende de weg van het kasteel nu al goed. Dus rond gaan lopen was ook geen optie toch? Hij zuchtte, en gooide de bal die hij in zijn handen had nog maar eens naar boven. Wat kon hij doen, hij lag hier al naar hij wist de hele dag, op zijn bed, niets te doen. Als er nu les was, kon hij zich daar tenminste op concentreren, maar nee. Hij keek er wel naar uit, om alles te leren, te weten. Hij was altijd al leergierig geweest volgens zijn meesters, en dat kon je ook zien aan zijn kennis. In het begin schreven ze het meestal af aan betweterigheid, maar na een tijdje begonnen ze het te waarderen, namen de uitdagingen aan. Hier, wist hij echter niet hoe het ging gaan. Starshine Academy had hem een kans geleken om te ontsnappen. Eerst had hij de folder weggelegt, ergens in een diep hoekje van zijn koffer, maar naarmate de tijd verstreek, leek het verlangen om hem terug boven te halen steeds groter te worden. En uiteindelijk was hij ervoor gevallen. Thuis hadden ze verbaast gereageerd, hem er eerst vanaf willen helpen. Maar voor een keer had hij doorgedrongen tot hij zijn zin kreeg. Nu, vroeg hij zich af of het allemaal wel een goed idee was geweest. Alles. Zijn helderblauwe ogen openden zich, en Nikolai ging langzaam rechtop zitten. Was het wel de goede keuze geweest? Had hij niet alles verpest door zijn eerste contact met zijn moeder te verbreken? Was het wel goed geweest? Niet voor de eerste keer vroeg hij izch af hoe zijn leven en dan had uitgezien, en zijn handen begonnen zachtjes te trillen. Had hij dan niet nu bij zijn zusje geweest, en gelachen om haar streken. Had hij dan niet haar nu opgetild, en samen met haar door de kamer gezwierd in een rare stijldans? Daarna zou zijn moeder zijn thuisgekomen, en hun geknuffeld. In de avond zou zijn vader terugkomen van zijn werk, en blij zijn dag hebben verteld aan de tafel. Nee, hij wist niet wat er zou gebeurd zijn, en het maakte hem woedend, furieus vanbinnen. Kwaad sprong hij overeind en schopte tegen zijn bed met een woedende schreeuw. Het bittere gevoel van pijn drong zijn voet binnen en hij keek nog kwader en achterdochtiger naar zijn bed. Hij had er op willen slaan, ware het niet dat iemand de deur open deed. 'Gaat het wel?' Hoorde hij een vriendelijk stem zeggen, en hij draaide zich om. 'Ja hoor, alleen voet gestoten, het is al goed.' Sprak hij terug. Het kostte hem moeite om het niet uit te schreeuwen tegen de ander, maar hij moest nu niet de aandacht gaan trekken. Dat had hij al gedaan, en hij wou het niet nog eens hebben. Zijn wapperende hand gebaarde dat de ander kon gaan, maar halverwege bedacht hij zich. Nikolai hinkte de kamer uit, glimlachte even niet gemeend naar de ander, en sprong toen het halve verdiep over. Zijn kaken werden rood, want hij wist best hoe hij er nu uitzag, een hinkelende gek over de verdiep, maar het kostte hem ook bijzonder veel moeite. Hij was nooit een sportieve jongen geweest, en was al blij als hij gewoon het hele rondje kon lopen bij de gymles. Eindelijk buiten stopte hij even, en leunde tegen de muur. Duizeligheid overviel hem, en hij hijgde lichtjes. Terug naar binnen ging niet meer, dus dan maar op weg naar buiten. Zijn ongeschonden voet bracht hem naar de oude ruïnes. Het was een oud deel van het schoolterrein, kon hij zich vaag herinneren. Best wel leuk, kon hij nog eens wat oude architectuur opvangen. Nikolai ging een trap op, en zag iets verder een meisje staan. Ze was iets aan het doen wat hij niet direct kon thuisbrengen, maar zij zou het wel weten. 'Hallo?' vroeg hij zachtjes, al wat gekalmeerd van zijn lichte uitbarsting daarnet. 'Ehm.. Niet onbeleefd bedoeld hoor, maar..' Nu moest hij doorvragen, 'Wat ben je precies aan het doen?'

Derpish ~

Ze moest echt haar broer weer eens opzoeken, het was al zo’n lange tijd geleden. Ze miste hem, maakte zich zoveel zorgen. Waarschijnlijk zou ze hem wel gelijk om de hals vliegen als ze hem zag, gewoon omdat ze hem zo had gemist. Sinds ze uit elkaar hadden moeten gaan, met dank aan de heer Savador, had ze hem eigenlijk niet meer gezien. Wat als hij in die kerkers een of andere aanval had gekregen? Er zou niemand zijn om hem te helpen, helemaal niemand. Hij zou daar vast wel helemaal alleen zijn. Vierentwintigzeven in het pikkedonker, die vochtige kerkers. Het zou vast ook niet lang hebben geduurd voordat hij ziek was geworden, en wat als dat griepje zou uitlopen tot een of andere ernstige ziekte? Maar ze wist niet waar de kerkers waren, en toen ze ze eindelijk had gevonden was ze eigenlijk te bang geweest om ze te betreden. Had soms gewoon gehoopt totdat iemand haar wilde helpen, of dat William zelf zou opduiken. Maar ze uiteindelijk was geen van die beiden opties uitgekomen. En had ze hem dus niet gezien.
Dat was eigenlijk ook een reden waarom ze een hobby had gezocht: ze voelde zich zo eenzaam. Ze wilde gewoon wat afleiding hebben. Want echte vrienden had ze nu ook niet echt, dus had ze niet echt iemand om mee uit te hangen. Leuke dingen mee te doen. Nou kwam dat ook door haarzelf dat ze geen vrienden had, maar er moest toch wel iemand zijn die haar een kans wilde geven? Het was zelfs al zo erg geworden dat iedereen op het punt was gekomen dat ze haar gewoon niet meer aanspraken, en ze gewoon eenzaam ergens zat. Schreef alle aantekeningen op zoals het haar betaamde, zat vooraan in de klas en ze at zelfs alleen in de pauzes. Ze had niemand, helemaal niemand. Misschien was het toch wat fijner geweest als ze wat minder om haar broer had gegeven en wat meer van haar liefde had gedeeld met de mensen om zich heen. Maar daar kon ze nu nog weinig aan veranderen.
Ze fronste haar wenkbrauwen, zag degene waarvan het aura moest zijn. Maar lach het aan haar of liep de persoon nou een beetje mank? Zou wel aan haar liggen. Ze volgde hem met haar blik, liet deze ongegeneerd op het liggen. Ze knipperde twee keer achter elkaar met haar ogen wanneer hij wat zei, bleef hem gewoon met een neutrale gezichtsuitdrukking aankijken. Wat ze precies aan het doen was? ‘Kan ik ook aan jou vragen,’ reageerde ze met een zachte, maar heldere, stem op zijn woorden. O wacht, nu moest ze niet weer op die tour gaan. Het was een kans uit duizenden dat iemand haar eindelijk aansprak, ze zowaar de kans kreeg om iemand te leren kennen. Die moest ze dus niet verpesten.
‘Maar ik probeerde gewoon iets… Een pose. Ik wil graag leren dansen, klassiek ballet; maar ik heb moeite met mijn evenwicht, dus gebruikte ik de pilaar als steun. Ik ben nog maar pas begonnen,’ beantwoordde ze uiteindelijk zijn vraag, haar stem nog steeds precies hetzelfde – eveneens als haar houding. Er leek geen enkele emotie doorheen te komen. ‘Maar ik verveelde me hier zo, dus besloot ik een hobby te nemen. En daarom sta ik hier nu, want ik eindigde op ballet.’ Ze dacht eventjes na, liet haar blik afdwalen naar beneden. ‘Nu mag ik jou een vraag stellen, toch?’ Het was meer tegen zichzelf dan tegen de jongen, ze was niet echt meer zo sociaal aangelegd. Wist dus niet meer zo precies hoe ze dingen opgang moest houden. ‘Waarom liep je zo?’ vroeg ze uiteindelijk maar, keek op. Het was te danken aan haar broer dat ze dingen niet snel als vreemd bestempelde. Misschien had hij wel een of andere spierziekte waardoor hij zo liep, je wist maar nooit.

Het meisje, ze kon niet veel ouder zijn als hij, waarschijnlijk zelf rond de zelfde leeftijd. Hij had haar nog nooit gezien, maar niet veel mensen bleven hem bij. Enkel degenen die hem echt aanspraken met een bedoeling, een reden. De rest was allemaal zo.. gewoontjes. Erg gewoon. Ze was wel klein, veel kleiner als hem, merktte hij plots op. Ze moest niet boven zijn schouders uitkomen. Met haar lichte haar en haar amberkleurige ogen was het een fragiele en kleine verschijning waartegen hij aan het praten was. Het was wonderbaarlijk, maar ze leek echt zo klein. Haar ogen deden hem denken aan zijn zusje, wat hem een goed gevoel gaf. Al waren de hare nog lichtjes, bijna wit. Ze onderstreepten haar duidelijk Novaan afkomst, maar ook een verschil tussen hun beiden. De ogen maakten het verschil dat ze niet als twee druppels water vergeleken konden worden. En dat voelde wel goed.. ergens weg. Dat hoewel hij altijd contact zou hebben, ook een stuk eigen leven had, en daar kon niemand bij. Nikolai's blik ging terug uit naar het figuurtje voor hem. Nog steeds was hij verbaast om haar gestalte, tot haar antwoord terug kwam. Het klonk veel te arrogant voor haar, alsof iemand anders aan het spreken was buiten haar. Maar wie was hij om dat te denken? Hij wist niets van haar, laat staan dat hij dingen kon gaan bedenken. Nee, hij wachtte wel af, misschien had hij zich wel vergist, en was heel zeer analyse tot nu toe fout geweest. ‘Maar ik probeerde gewoon iets… Een pose. Ik wil graag leren dansen, klassiek ballet; maar ik heb moeite met mijn evenwicht, dus gebruikte ik de pilaar als steun. Ik ben nog maar pas begonnen,’ Ze was ondertussen nog niet bewogen, wat hem pijnlijk voorscheen. Zoals al eerder bedacht, hij was nooit een meester geweest in de vele sporten die er waren. Meer het belezen type, degene die veel meer wist, en eerder slim en rationeel zou denken dan pure kracht op een domme manier gebruiken. Zo zag hij hen toch, al leek het meisje hem niet zo'n geval. Ballet lag dan ook neutraal, vroeger was hij wel op een paar opera's geweest, en toen had hij al vol eerbied naar de sierlijk bewegende lichamen gekeken. Iets wat niemand wist, en hij ook nooit zou toegeven, was dat hij toen der tijd graag balletdanser had willen worden. Maar hij was niet lenig genoeg geweest, en hij had ook niet geweten hoe hij het topic had moeten aankaarten bij zijn moeder. En wat zou vader de baron er van vinden? Nee, hij was bang geweest voor de reacties, hoewel als hij nu later terugkeek, dat allemaal overdreven was. Ze hielden van hem, en zouden zijn keuzes altijd steunen. Zijn ogen bleven dan ook vol bewondering rusten op haar rug, waarvan haar been gestrekt naar boven kwam. ‘Maar ik verveelde me hier zo, dus besloot ik een hobby te nemen. En daarom sta ik hier nu, want ik eindigde op ballet.’ Hij knikte begrijpend, maar wist nog steeds niets terug te zeggen. Hij wou wel, maar alles wat op zijn tong rolde, eindigde in een gedachte dat hij het nu alleen maar zou verpestten. ‘Nu mag ik jou een vraag stellen, toch?’ Zijn ogen staarden haar strak aan, hoezo? Wel, ergens was het wel logisch, maar toen ze jet zo vroeg, was het alsof ze iets belangrijks ging stellen aan hem. En dat klonk eng.‘Waarom liep je zo?’ Nikolai zuchtte opgelucht, lachte bijna zachtjes, en werd toen rood. 'Ik ehm, ge-st-toten.' Hakkelde hij. Zijn hoofd werd nog roder, hij kon hier niet tegen. Hij kon niet liegen, 'Woeddeaanvallen maken me dingen slaan.' Gaf hij zachtjes toe, zodat ze het juist nog kon horen. 'Ik vind toch al dat je bijzonder lenig bent.' Hij doelde op haar houding, waarin ze nog steeds verstijf leek. 'Ik heb het ook wel eens willen proberen, maar ik was bang voor de reacties die ik zou uitlokken als het bekend werd dat ik ballet wou doen.' Het schoot eruit, zonder echte reden. Hij kende haar toch niet, en zij hem evenmin, dus wat maakte het nog uit?

Misschien kwam ze op het moment wel een beetje arrogant over, omdat ze de moeite niet nam om weer normaal te gaan staan. Maar op het moment was ze groter dan ze van origine was, en hij was al zoveel groter dan haar. Iedereen was groter dan haar, ze was gewoon zo klein. Ze wist eigenlijk niet waarom, maar ze groeide gewoon niet zo snel. En ook niet zoveel. Vroeger was ze maar wat trots geweest als ze eindelijk weer eens één centimeter was gegroeid, maar er was nooit echt iemand geweest die blij voor haar was geweest. William natuurlijk wel, maar haar ouders hadden haar nooit zien staan. Ze was een normaal alledaags kind. Ze was jonger dan William en een meisje dat niet echt opviel. Ze zou met haar vroegere uiterlijk zo kunnen verdwijnen in een mensenmassa. Nu ging dat wat moeilijker door haar haarkleur, maar het was nog steeds heel goed mogelijk. Er waren genoeg mensen op Starshine met een opmerkelijk uiterlijk.
Het feit dat ze wel veel aanleg scheen te hebben voor luchtmagie, was genoeg om ervoor te zorgen dat ze gelijk oninteressant was in de ogen van haar ouders. William was er niet goed in geweest, eveneens als in watermagie. Zij was ook niet de beste met watermagie, durfde het nu niet eens meer te gebruiken. Dus had ze het bestempeld als iets wat ze niet kon, had er bij deze geen aanleg meer voor. Enkel door dat ene incident was ze er als de dood voor geworden. Ze zou het alleen nog gebruiken als ze geen andere keus zou hebben. Ten einde raad zou zijn; want dat dreef je wel tot vreemde beslissingen, wanhopig was je dan gewoon. Zij was eerst niet wanhopig geweest, misschien wel een beetje… Ze wist het eigenlijk niet, en het deed er ook niet meer toe.
Haar blik bleef hetzelfde, en ze scheen gewoon geen spier te vertrekken bij het zien van zijn blik. Hij had haar een vraag gesteld, dus mocht zij hem nu toch een vraag stellen? In haar oren klonk het heel logisch, maar misschien had hij wel andere plannen. Pech, ze had de vraag al gesteld. En als hij een beetje manieren had zou hij wel moeten antwoorden, anders was het onbeleefd. Ze hield haar hoofd een tikje schuin bij het horen van haar antwoord. ‘Praat je altijd zo?’ Het was gewoon uit belangstelling, meer niet. Ze praatte niet vaak met mensen, maar één ding wist ze wel: ze fascineerden haar ergens wel. ‘Het klinkt grappig.’ Het was geen belediging, maar gewoon… Ze vond het zo.
Ze liet uiteindelijk haar been zakken, ging op de gehele zolen van haar voeten staan; hierdoor werd ze weer wat kleiner. ‘Dank je,’ ze trok haar mondhoeken een beetje omhoog, blij met het… Nou, zij vond het een complimentje. ‘Waarom zou je je tegen laten houden door de meningen van anderen? Je moet gewoon doen en laten waar je zin in hebt, en nooit stoppen met het doen van de dingen die je een fijn gevoel geven. Want als je echt zo afhankelijk blijft van de meningen van anderen: dan ga je waarschijnlijk een nogal grauw leven tegemoet. Mensen zijn nooit tevreden.’ Haar ouders waren ook nooit tevreden geweest. William was nooit goed genoeg geweest, en dat had tot vreselijke dingen geresulteerd; en daarom wilde ze gewoon niet dat er de kans was dat iemand in zijn voetsporen zou volgen. Hetzelfde pad zou bewandelen. Want je wenste het gewoon niemand toe. ‘Hoe gaat het met je voet? Moet ik je helpen, doet het pijn?’ Semi vragenstroom, gewoon omdat ze het gesprek opgang wilde houden. Want ze wist dat stiltes niet zo goed waren, hoewel zij er nooit moeite mee had. Maar ja, iedereen was anders.

Hoewel hij haar best wel aardig vond, was hij helemaal niet zeker over zichzelf. Deed hij wel alles goed? Hij had geen idee van de gebruiken op de Academy, had ook geen mentorgesprekken aangevraagd. Hij had dit zelf moeten doen tegenover zichzelf, hij kon het. Nikolai was niet afhankelijk van anderen, in elk geval, hij probeerde het niet meer te zijn. Hij was zijn hele leven alle kanten opgesleurd, dus waarom zou hij zich niet mogen verzetten? Misschien dat hij daarom nog niemand had aangesproken, behalve zij dan. Hij was gewoon bang. Voor zijn verleden, voor vooroordelen, voor roddels. De grote wereld was hij niet gewoon, dus het was ergens wel normaal dat hij dacht dat de hele school over hem zou roddelen. Iets in hem zei dat het allemaal overdreven was, maar het onrustige gevoel wentelde zich toch voort in hem. Wat zou zij van hem vinden? Aangezien hij nog niemand kende, was zij nu zijn nieuwe voorbeeld van de voorbeeldige en sociale leerling die hier rond liep. Ze had maar pech, als het niet wou, hij was niet van plan nog meer mensen aan te spreken om een beetje contact te krijgen. Zijn blauwe ogen keken haar nieuwsgierig aan, haar vragenstroom was hij niet gewend van mensen, die enigen die hij om zich heen had gehad kenden hem al sinds hij klein was. En op de andere school had hij eigenlijk niet eens moeite gedaan om iedereen te beantwoorden, hij wou er toch weg, wat had het dan voor nut om alles te zeggen en dan te verdwijnen? Nee, zij hadden er niets meer mee te maken, ze zouden het vergeten, het niet erg vinden. Daarom had hij zich ook wel alleen gevoelt, een tijdje dan. Zijn eigen fout. Hoewel, tot nu toe had hij er nog spijt van gehad, van dit alles. En het meisje leek hem ook niet irritant te vinden, anders had ze dat wel duidelijk gemaakt. Ze leek hem een type dat altijd de waarheid zou zeggen, hoe kwetsend die ook zou zijn. Nikolai kon het ook natuurlijk fout hebben, maar hij wist dat zijn intuïtie hem bijna altijd zekerheid had gegeven. Dus wie was hij om daaraan te twijfelen?
‘Het klinkt grappig.’ Haar korte antwoord was wel het laatste wat hij verwacht had, maar dat maakte niet zo veel uit. Blij dat hij eindelijk weer eens met iemand kon praten die het niet erg vond wat hij zei ging hij op het muurtje zitten naast haar zuil. Dan kon ze blijven oefenen als ze dat wou, want het laatste wat hij wel wou, was haar storen. Hij haalde zijn schouders onhandig op bij het horen van haar dank je. Graag gedaan zeggen klonk weer zo overdreven, dus hij ging er maar niet verder meer over. Hij moest het ook niet moeilijker maken dan het was. ‘Waarom zou je je tegen laten houden door de meningen van anderen? Je moet gewoon doen en laten waar je zin in hebt, en nooit stoppen met het doen van de dingen die je een fijn gevoel geven. Want als je echt zo afhankelijk blijft van de meningen van anderen: dan ga je waarschijnlijk een nogal grauw leven tegemoet. Mensen zijn nooit tevreden.’ Zijn blauwe ogen schoten weer naar haar, iets lichter nu. Waterig. Hij vloekte lichtjes in zichzelf, juist nu moest de wind zijn ogen prikkelen. Subtiel ging hij met zijn mauw erlangs, hopend dat ze het niet zag. Nikolai had wel een excuus, maar waarschijnlijk zou hij de waarheid weer vertellen. Net zoals altijd. Dat niet kunnen liegen ding werkte hem op sommige momenten behoorlijk op de zenuwen. Het meisje ging weer op haar bijna voeten staat, en vuurde weer een vragenstroom op hem af. . ‘Hoe gaat het met je voet? Moet ik je helpen, doet het pijn?’ Hij sloot zijn ogen voor een moment, om te kunnen zuchten. ‘Nee, dank je, het gaat wel.’ Hij bleef even stil, ‘Wat is je naam eigenlijk?’ Het was raar, hij was hier toch al even, had al een stukje gesprek gehad, zonder haar naam te kennen. Maar hij wou niet dat ze plots weg was, tussen alle dingen hier, en dat hij haar nooit meer zou zien. Ze was tot nu toe zijn enigste contact, voordat hij iemand anders kende, moest zij blijven. ‘Ik ben Nikolai. Novaan.’ Het laatste had ze vast wel af kunnen lezen van zijn uiterlijk, maar je wist maar nooit. Uiteindelijk stak hij zijn hand uit, die tussen hen in bleef hangen. Als hij beleefd wou zijn tegen haar, moest het volgens alle regels.

Sawrry voor de derpisch en veel te late post

Het was duidelijk lang geleden dat ze met iemand had gepraat. Zelfs haar contact met haar bloedeigen broer was verwaarloosd. Het leek soms net alsof niet met anderen om wilde gaan. Nou had ze ook de neiging om vrij snel emotieloos over te komen, altijd zo neutraal. En de ernst van sommige zaken leek nooit echt tot het meisje door te dringen. Alsof er niets veranderd was, zij stilstond in de tijd. Ze leek de veranderingen niet op te merken. Ze was ook vrijwel altijd stil, ze werkte gewoon. Deed niets anders. Want wat kon ze nog meer doen? Ze had geen vrienden om mee om te gaan, en niemand deed nog de moeite om haar aan te spreken. Dus deed zij ook niet meer de moeite om iemand anders aan te spreken. Het zou toch eindigen met een ongemakkelijke stilte, voor de ander dan. Zij zou niet meer inzien waarom ze nog in de buurt zou blijven en liep gewoon heel onbeleefd weg. Het ging allemaal om de functionaliteit van dingen in haar ogen. Had de ander geen functie meer, dan hoefde zij die persoon niet meer te zien.
Zo was ook al snel het roddeltje ontstaan dat ze geen hart had. Of dat ze een robot was, omdat ze altijd goede cijfers haalde. Vrijwel in alles perfect leek te zijn in vergelijking met anderen. Dit was verre van waar. Ze haalde ook zevens hoor, dus zo goed waren haar punten niet. Die directeur van een Savador zou haar vast uitlachen door haar zeventjes… Gewoon omdat het geen negens waren, en dat wel zo moest zijn. Wilde ze laten blijken dat haar broer en zijzelf uitstekende leerlingen zouden zijn. Ze wist eigenlijk niet zo goed hoe William het er vanaf bracht. Ze zaten niet in deze klas, hij was immers ouder. Daar ging de laatste kans op het nog opvangen van een glimp van haar bloedverwant.
Ze knipperde met haar amberkleurige ogen, keek hem niet begrijpend aan. ‘Heb je iets in je ogen?’ merkte ze nogal dom op. Maar het kon toch heel goed? Nou was ze een persoon die werkelijk zo blind was als maar kon op dit gebied, maar alsnog. Het was een jongen. En jongens zouden toch altijd ontkennen dat ze huilden door gevoelens. Het was altijd door een of andere irritatie, of door pure pijn. Niets anders. Ze mochten niet sentimenteel zijn, om de een of andere reden. En zij had het eigenlijk nooit echt begrepen. Waarom zou je zo moeilijk doen en liegen? Zij loog niet omdat ze er de functie niet van inzag. Vroeg of laat zou de waarheid toch boven water komen. En eerlijk duurde het langst, nietwaar?
Ze hield haar hoofd een tikje schuin. Och ja, ze had zichzelf nog helemaal niet voorgesteld! Kon gebeuren toch? Het was zo lang geleden dat ze een nieuw iemand leerde kennen. Dus tja, dan kon je dat soort dingen wel eens vergeten. Dus hij heette Nikolai… O, en hij zei ook gelijk erbij waar hij vandaan kwam. Leuk. Nu voelde het wel verplicht om die informatie er ook gelijk bij te doen, nou vooruit dan. ‘Ik draag de naam Alice Ventura,’ sprak ze terwijl ze zijn hand nogal twijfelend vast pakte, ‘Ik kom van Puffoon.’ Ze liet het feit dat ze eigenlijk ook overweg kon met watermagie, met mate dan, maar achterwegen. Ze vermeed het toch. Dus waarom onnodige informatie weggeven?
Ze keek eventjes weg, liet zijn hand los. En nu? Ze had er geen probleem mee om bekeken te worden tijdens het oefenen, maar ze wilde hem niet vervelen. Uiteindelijk keek ze op, had een vragende blik. ‘Zeg Nikolai,’ begon ze, ‘Aangezien jij ook ballet wilt leren, waarom doen we niet samen wat? Kunnen we elkaar ook gelijk… Opbouwende kritiek geven.’ Zo, dan hoefde hij ook niet zo saai stil te zitten en maar te kijken hoe zij wat probeerde uit te vogelen. Voorschut zetten noemde ze het niet, hoewel anderen dat wel zouden doen, maar er was niets mis met fouten maken. Je leerde ervan en daar ging het om. Waarom zou je je ervoor schamen als je er beter van werd?

» Geeft niet heur, ik heb geduld zat (;

Hij ontweek haar blik, wou niet naar haar staren, haar vraag had het al erg genoeg gemaakt, zonder het te weten. Het was ook zijn eigen fout, maar goed. Hij wist best dat jongens niet huilden, dus ze zou het maar weer raar vinden. Zoals hij altijd raar gevonden was, iets anders dan de anderen. Altijd maar een klein beetje, maar genoeg om op te vallen, aandacht te trekken. Tot nu toe had hij het altijd afgeschoven op zijn verleden, maar nu.. Het lag aan hem. Als hij een normale jongen was geweest, woonde hij nu op Gren, bij zijn zusje en zijn echte ouders. Niet hier, dan was hij hier nooit geweest, had nog nooit van Starshine gehoord, zou gelukkig geweest zijn. Een aai over zijn bol, een knuffel van zijn moeder. Was het allemaal fout geweest? Het contact te breken? De enigste reden dat hij nu nog contact had, was dat hij nieuwsgierig was geweest naar zijn zusje. Voor het eerst bekeek hij het eens uit het standpunt van zijn moeder. Zijn echte moeder, niet de barones, niet Ciara, nee, Marietta. Ze had hem verlaten omdat ze niet meer voor hem kon zorgen, had pijn van verdriet gehad, en toen ze terugkwam, wou hij haar niet meer zien, nooit meer. Hoeveel pijn had hij haar wel niet gedaan? En zijn vader, die hij nooit gekend had, een vage naam, een gezicht, vergeelde foto, was alles wat hij van hem had. Het was niet veel, hij wist het wel. Maar hoe? Moest hij soms naar Gren gaan om daar plots voor de stoep te staan? Het was geen optie, en Nikolai had ook geen idee hoe hij ernaar moest vragen. Hoe moest hij ooit nog eens aan Marietta vragen of ze hem misschien eens wou zien? Wou ze dat überhaupt wel? Zelfs de brieven waren eerst via Ciara moeten gaan, omdat hij aan het twijfelen was. Nee, het was allemaal zijn fout geweest, om terug te gaan naar het begin.
'Mogen jongens niet huilen zonder dat er iets in hun ogen zou zitten?' Was zijn antwoord terug. Hij knipperde nog een paar keer met zijn ogen, maar het pijnlijke gevoel achter in zijn keel bleef zitten. Het was moeilijk om te slikken, dus deed hij dat maar niet. ‘Ik draag de naam Alice Ventura,' Ze pakte zijn hand vast, maar haar grip was niet stabiel, wat hem aan het twijfelen bracht. Deed hij iets verkeerd dan? In ieder geval wisten ze nu mekaars naam, wat het een stuk makkelijker maakte om een gesprek aan te knopen. Hij liet haar hand los, en zijn arm viel automatisch terug langs zijn zij. ‘Ik kom van Puffoon.’ Misschien verklaarde dat laatste haar wittige haar, misschien ook niet. Het viel hem in ieder geval op. . ‘Zeg Nikolai,’ begon ze, hij keek op, vragend. Ze klonk alsof ze iets ging vragen, en vragen waren neutraal toch? ‘Aangezien jij ook ballet wilt leren, waarom doen we niet samen wat? Kunnen we elkaar ook gelijk… Opbouwende kritiek geven.’ Wat vroeg ze nu? Dat hij hier ging dansen? Ballet nog wel? Als hij een meisje was geweest, had hij na een tijdje aarzelen wel ja gezegt, maar hij was een jongen. En hoewel hij er niet echt op lette, had hij toch wel een beetje zelfrespect. Niet dat dansen slecht was maar.. Stel.. Nikolai ging heen en weer in zijn hoofd, wat moest hij nu zeggen? Hij was onafhankelijk van anderen, dus hij had geen reden meer om nee te zeggen. Maar als hij toch nee zei, was hij afhankelijk van het feit dat mensen hem konden zien. Hij snapte zichzelf niet meer, en knikte daarom maar. Niet van een antwoord knik, maar om te tonen dat hij aan het nadenken was. 'Ik zou het niet kunnen.' Het was nog een reden, hoe moest hij nu opbouwende kritiek geven, als hij het niet eens zelf kon. Niet dat hij het nog nooit had geprobeerd, stiekem, ergens, maar het voor iemand anders zeggen was toch wel iets anders nog? 'Maar ik kan altijd proberen.' Om een rare reden moest hij lachen. 'Kom op Alice, toon me maar hoe het moet.' Hij sprong behendig van het muurtje af, en ging naast haar staan. Als iemand hem zou zien, zou het hem niets meer uitmaken, ze kenden hem toch niet. Dat kon er ook geen kwetsende kritiek geleverd worden toch? Hij kon nu alleen maar op Alice wachten, en hopen dat het allemaal geen grote grap van haar was.

UK in balletpakjeuh

Nu ze er eens over nadacht: wat als deze hobby later ook saai ging worden? Wat moest ze dan doen om de verveling te bestrijden? Toch maar wat vrienden maken, en leuke dingen doen met hun. Maar ze was sociaal gewoon niet echt… Ze had er geen aanleg voor om contact te hebben met iemand. Meestal kwam ze altijd té neutraal over. En dat schrok mensen af. Ze meende het niet zo, maar ze wist eigenlijk niet wat ze anders moest doen. Moest ze overdreven gaan glimlachen of lachen, of wat dan ook. Dat zou anderen toch ook bang maken? Problemen met horrorfilms had ze niet, maar meestal vonden anderen het altijd eng als een bepaald personage uit de film op een bepaalde manier glimlachte. Ze zag er het enge niet van in, vond het gewoon vreemd dat mensen er bang voor maken. Het was allemaal maar geacteerd en ketchup. Je moest er niet zo moeilijk over doen.
Ze haalde haar schouders op. Wist het eigenlijk niet. ‘Jongens doen normaal altijd stoer,’ merkte ze rustig op, voelde zich totaal niet bedreigd door zijn opmerking. ‘En huilen is een teken van kwetsbaarheid. En meestal willen jongens dat niet zijn. Ik weet niet hoe dat ooit zo is gekomen… Maar meestal is de vrouw in de relatie altijd de gevoelige, en is de man stoer en daar om haar te beschermen en zo.’ Ze had het meer tegen zichzelf dan echt nog tegen Nikolai. Maar dat kon hij wel afleiden uit haar bedenkelijke afwezige blik. Ze had vaak de neiging om met andere dingen bezig te zijn, dan echt haar gesprekspartner. Vandaar dat mensen het vaak akelig vonden om met haar te praten. Ze kregen nogal snel het gevoel dat ze genegeerd werden; daardoor voelden ze zich beledigd en daarom vonden ze het niet leuk. Dus eigenlijk was het niet geheel haar probleem.
Als hij er niet moeilijk over deed dat hij huilde, zou hij er ook wel geen moeite mee hebben om wat te proberen terwijl zij toekeek. Of ja, dat vond zij. Het kon heel goed dat hij weldegelijk een probleem met dit had, het was immers wat anders dan huilen. Maar alsnog, het kwam allemaal een beetje op hetzelfde neer. Dat stoere imago dat jongens altijd probeerden op te roepen had hij al helemaal weggeveegd. Dan kon hij het niet maken om nu helemaal te gaan van: Nee, ik wil niet want dat zijn dingen die jongens niet horen te doen. Het was waar dat ze alleen jongens die er goed in waren… Meisjes dingen had zien doen. Maar alsnog, je moest wel eerst oefenen wilde je er goed in zijn. Dus waarom nu niet gelijk?
Ze haalde haar schouders op, hield haar hoofd een tikje schuin en schonk hem een bemoedigende glimlach. ‘Oefening baart kunst, Nikolai.’ Als hij het al niet eens probeerde, dan wist hij niet eens of hij er enige aanleg voor zou hebben. ‘That’s te spirit,’ merkte ze blij op toen hij uiteindelijk toch maar instemde. Ze keek hem aan, fronste haar wenkbrauwen. Had ze niet eerder gezegd dat ze er nog maar pas mee begonnen was? Een amateur wist en er zelf dus ook bar weinig vanaf wist. ‘Zoals ik eerder misschien al duidelijk had gemaakt: ik ben zelf ook maar een amateur en weet nogal weinig van het vak zelf. Maar ik zal wel wat proberen.’ Ze rechtte haar rug, schouders naar achter. Ze liet haar tenen naar buiten wijzen, zette haar hakken parallel aan elkaar. Haar handen legde ze op elkaar, met de palmen naar boven wijzend en zo ongeveer bij haar middel. ‘Neem deze houding maar eens aan.’ Het was een van die houdingen die je meer leerde om goed neer te komen later. Je kon er een sprongetje vanuit doen, maar nu deed ze het meer om eraan gewend te raken. Eveneens als het buigen van haar knieën in de houding. En dan had je ook nog oefeningen die je lenigheid bevorderden; maar ze was van zichzelf al lenig genoeg… Dus eigenlijk deed ze dat soort dingetjes maar snel snel snel.

» Meh, nogal zinloos. Sorry D:

Nee, het bleek uiteindelijk geen grap te zijn, tenzij ze er later nog eentje wou uithalen. Ze zou er alle kans voor krijgen, aangezien hij haar nu alle troeven in handen speelde. Als ze wou, zou ze zo alles kunnen doen, wat ze maar wou. Het enige wat hem er toe had bewogen om toch mee te doen, was zijn overtuigen van haar eerlijkheid. Niet dat hij makkelijk mensen kon lezen, of iets anders, maar bij haar kon je er niet echt naast kijken. Onmogelijk bijna. ‘Jongens doen normaal altijd stoer,’ Zijn rechterschouder hief hij lichtjes op, om daarna neer te laten vallen, een slungeligere nabedoeling van haar reactie. Het was wel waar wat ze zei, en hoewel hij het niet altijd begreep, kon je moeilijk iets anders zeggen dan dat ze maar weer eens gelijk had. Hij was weer de uitzondering, niet alleen, maar wel eentje op de regel. Niet dat het Nikolai veel kon schelen, maar wat hem dwars zat, was Alice’ verkeerd beeld van jongens. Het maakte niet veel uit, het zou wel bijgeschaafd worden als ze nog wat bij hem in de buurt bleef.
‘En huilen is een teken van kwetsbaarheid. En meestal willen jongens dat niet zijn. Ik weet niet hoe dat ooit zo is gekomen… Maar meestal is de vrouw in de relatie altijd de gevoelige, en is de man stoer en daar om haar te beschermen en zo.’ Ze leek in zichzelf te praten, dus hij gaf er maar geen commentaar op. Uit ervaring wist hij hoe het was om na een gesprek in jezelf te beginnen, en dat het dan behoorlijk vervelend was als iemand de aandacht weer zou opeisen. En het laatste wat hij wou was haar afschrikken, of een slechte indruk van hem geven. Ze was tot nu toe zijn enige sociaal contactvorm, en die mocht hij niet verliezen. Als hij dan een antwoord zou moeten geven aan Ciara, Marietta, of zelfs iemand anders, had hij een levende persoon om over te praten, te zeggen dat hij zijn best had gedaan, in plaats van zijn verbeelding iemand te moeten laten verzinnen. Dat zou hij toch niet kunnen volhouden, en op een gegeven moment zou hij door de mand vallen.
‘Oefening baart kunst, Nikolai.’ Bang plots, keek hij onzeker naar Alice. Hoe moest hij dit ooit gaan doen? Dat hij nog nooit gedroomd had van een leven op het podium, bezig met het dansen, het applaus, het harde werk; de voldoening erna, het betekende allemaal niet dat hij het al kon. Dromen kon je misschien dan wel najagen, het nog kunnen was iets van een ander niveau, iets waar hij nog niet had over durven, willen denken. En hij wou niet afgaan tegenover Alice. Niet nu. Niet hier. Nooit. Nee, ze had niet altijd gelijk, dit was niet the spirit die hij moest aannemen om goed over te komen. En daar was hij toch op uit? Vrienden worden, niet enkel kennissen. Het was misschien veel gevraagd voor een ontmoeting, maar het moest het lukken. Hij kon alles, als hij er maar in geloofde. Zijn kaken kleurden lichtjes, als hij dat voor zijn ogen had, moest hij ook kunnen dansen. Hij had het juist nog gezegd, blijven geloven, en dat komt het wel goed. Voor een amateur had ze toch wel een zeer lenige gestalte, maar hij hield zijn mond maar, en liet haar het voorbeeld nemen. De houding, gestrekte rug, voeten naar buiten, met hielen tegen mekaar, handen voor de middel, het zag er niet moeilijk uit. Nu nog maar eens proberen. ‘Goed, wacht heel even. Jij mag dan misschien een amateur zijn, maar wel met de benodigde lenigheid.’ Merkte hij snel op. Hij ging mogelijk nog rechter staan dan voorheen, en sloot zijn ogen. Zijn voeten schuifelden zachtjes naar buiten, en zijn handen fladderden even voor zijn middel, voor hij ze op elkaar legde met de toppen naar boven. ‘Zo goed?’ Vroeg hij verlegen. De houding voelde juist aan, maar het kon zijn dat hij ook ongeveer alles fout deed. Het lag in ieder geval aan hem, dus het maakte niets meer uit. ‘En nu? Gaan we pirouettes maken?’ Hij lachte, hij meende het niet echt. Wel, zij waarschijnlijk wel. Maar bij haar zou het nog elegant overkomen, sierlijk bijna. Bij hem echt.. lachwekkend. En dat was niet hij die zichzelf afbrak, het was de waarheid. Hij hief zijn armen boven zijn hoofd, liet alleen de toppen mekaar nog raken, en ging voorzichtig zijn ene voet met de tip naar beneden verplaatsen. Zijn andere voet bewoog ook, en een seconde bleef hij zo staan, toen zijn voeten het niet langer meer hielden. ‘Niet zo slecht voor een beginner toch?’ Hij lachte maar wat, en keek blij naar Alice. Hij schudde zijn hoofd en wachtte af op haar reactie, en de volgende stap in de oefening.

Le 'zelfde

Het was waar dat haar beelden van mensen niet echt klopten, voornamelijk omdat dit was verpest door hoe ze reageerden op haar broer. Ze hadden hem altijd als een of ander monster bestempeld, maar hun waren geen greintje beter dan hem. Hij was een beter persoon dan ze dachten, maar mensen waren gewoon te blind om dit in te willen zien. Ze had ooit geprobeerd ervoor te zorgen een persoon te worden dat iedereen aardig vond, zodat ze haar voorbeeld zouden volgen en ook tegen iedereen aardig zouden zijn; inclusief haar broer dus. Maar het was niet zoals ze van zichzelf was, het was Alice niet. Ze probeerde en probeerde, maar het worp geen vruchten af. Uiteindelijk gaf ze het op, gaf de hoop op. Hoop was een goed ding, maar ze was het gewoon verloren. Er waren geen tekenen van vooruitgang; men zou haar broer altijd hetzelfde blijven zien. Wat ze ook probeerde, het was jammer maar waar.
Als het niet aan haar had gelegen was hij er allang niet meer geweest, was hij weggevaagd. Door hun bloedeigen ouders, met hun obsessie om hem zo goed mogelijk te maken als mogelijk. Ze wilden dat hij een natuurtalent was met magie, maar dit was hij niet. En daarom moesten ze hem veranderen, wat het moest gewoon. Ze hadden nooit naar haar omgekeken en het was ook vrij logisch dat ze niet echt meer veel emoties toonde. Een standaardbeeld had van mensen. Ze waren allemaal hetzelfde, op William na. Hij was de enige uitzondering in haar gehele leven, de enige die ooit naar haar had omgekeken. Het had zoveel voor haar betekend; om eindelijk iemand te hebben die haar wel zag staan. In de eerste jaren van haar leventje had ze wel aandacht gekregen van haar ouders, maar het had niet lang geduurd of dit alles was gestopt.
Ze keek naar hoe hij de houding aannam. ‘Het… Kan ermee door,’ was haar enige mening over zijn houding. Nou was die van haar ook niet perfect en zelf vond ze ook dat die van haar er ook nog maar net doorheen kunnen. Het was waar dat ze lening was, maar dit had niets met lenigheid te maken. ‘Hier hoef je niet lenig voor te zijn, Nikolai. Je moet enkel een beetje controle over je spieren hebben.’ Neutraal, zachte stem en gewoon rustig; zoals altijd. Waarschijnlijk zou hij zich er naarmate de tijd verstreek vast wel aan irriteren. Dat ze geen emoties liet doorschemeren, of bijna niet. Ze glimlachte wel, maar of deze ook gemeend was viel te betwijfelen.
Haar mondhoeken krulden omhoog bij het horen van zijn opmerking, volgde zijn handen met haar ogen. Bekeek hem uiteindelijk helemaal. Ze grinnikte uiteindelijk zachtjes. ‘Ik weet dat ik hierover niet mag oordelen, maar misschien heb je wel talent. Je weet maar nooit.’ Ze liet de nette houding varen, hief een hand op. ‘Zou je me kunnen helpen? Een pirouette vergt meer van je… Lenigheid… Of hoe je het wilt zeggen, dan die houding van zonet. Maar zoals ik eerder al heb gezegd: ik heb problemen met mijn houding. Dus als jij me misschien zou willen ondersteunen?’ Ze twijfelde er niet aan dat hij het zonder enige problemen kon doen. Ze was heel wat kleiner en woog bijna niets. Als iemand haar optilde en ze toen gewoon op zijn of haar rug bleef zitten; vergaten ze soms gewoon dat ze er nog was. Zo licht was ze gewoon.

Ze leek te twijfelen over zijn houding, iets wat hem zorgen baarde. Over het algemeen had hij wel gedacht het oke zou zijn, maar haar gezicht leek iets anders te zeggen. Het stoorde hem op een rare manier, mocht hij het dan niet kunnen? Was het niet goed genoeg voor hem? Was hij er niet goed genoeg voor? Zijn blik ging van Alice naar haar houding, en hoe perfect ze daar stond met haar lichte haren en donkere ogen. Een steek van jaloezie doorboorde hem, waarom kon zij het wel zo goed en hij niet? Het was ook niet leuk om altijd degene te zijn die er niets van bakte, brak zijn zelfvertrouwen ook goed af. En hij was al redelijk onzeker van alles, vanbinnen twijfelde hij over elk woord dat uit iemand zijn mond kwam. Was het allemaal goed? Nikolai stelde zichzelf gewoon teveel vragen, er was geen ander punt aan. Hij zuchtte, en kwam terug normaal op zijn voetpalmen terecht. Hij wist, ze moest niets meer zeggen. Hij kon het niet, en hij wachtte af op haar kritiek om de doorbrekende doorslag te geven. Ze moest het nu wel zeggen, hij was voorbereidt.
Haar commentaar verbaaste hem echter, niet dat het nu zo goed was, maar het was beter dan hij zich had herinnerd. ‘Hier hoef je niet lenig voor te zijn, Nikolai. Je moet enkel een beetje controle over je spieren hebben.’ GIng ze verder, en enkel beleefdheid hield hem er van om zijn mond niet open te laten vallen. Dit was werkelijk het laatste wat hij had verwacht van haar, van elk meisje dat hij zou tegenkomen. Niet dat haar woorden op zich eigenlijk veel indruk hadden, maar het was de manier waarop ze alles tot nu toe had gezegt. Eerst had hij het misschien storend gevonden, daarna raar, maar dit was werkelijk wonderbaarlijk. Zo.. neutraal altijd. Alsof bij enige intonatie de wereld haar zou kunnen aanvallen. Ergens was het ook wel, drong zich door zijn gedachten, maar hij negeerde het. Haar wereldbeeld over het algemeen was opvallend en wijkte zeer ver af van dat van hem, wat had zij wel niet meegemaakt dat het zo was geworden? Medelijden overweldigde hem in die ene seconde, en hij wist dat hij nooit kwaad op haar zou kunnen worden. Het was te moeilijk erbij, met haar grote amberkleurige ogen en haar eentonige stem.
Hij moest zachtjes lachen om haar opmerking, blij om te horen dat ze ook iets ander kon zijn dan de ene neutrale pokerface. Ja, dat was het ergens wel te noemen, een ondoordringbaar pokerface. Wel, bijna dan. r niet mag oordelen, maar misschien heb je wel talent. Je weet maar nooit.’ Ze liet de nette houding varen, hief een hand op. ‘Zou je me kunnen helpen? Een pirouette vergt meer van je… Lenigheid… Of hoe je het wilt zeggen, dan die houding van zonet. Maar zoals ik eerder al heb gezegd: ik heb problemen met mijn houding. Dus als jij me misschien zou willen ondersteunen?’ Hij knikte, en liep naar haar toe. Juist naast haar bleef hij staan, aarzelend over wat hij nu moest doen. Optillen ja, maar het moest op het goede moment gebeuren, en zonder opgelukken. Natuurlijk ging hij Alice nooit laten vallen, expres dan, maar het kon gebeuren. Zenuwen rommelden zich in zijn maag en hij slikte even onnatuurlijk. 'Goed, jij zegt wanneer en waar ik je moet steunen?' Zijn ogen volgden koortsachtig haar bewegingen, hopend er een patroon in te zien dat iets duidelijk maakte. 'Ik bedoel, het moet allemaal goed gebeuren, ik wil niet dat je een ongeluk krijgt.' Zei hij met een lichte blos op zijn kaken. Waarom die opkwam was hij alweer snel vergeten, want hij zette zich klaar. Haar gewicht was iets waar hij niet over moest twijfelen, ze zag er zo fragiel uit dat hij haar al bijna niet durfde aan te raken, laat staan dat ze te zwaar zou zijn. Een sporttype was hij toch nooit geweest, maar spieren had hij op een manier toch wel gekregen. Denken aan de dingen die lukken, hield hij zichzelf voor. Ze moest gewoon haar ding doen, en dan zou het allemaal wel op zijn pootjes terecht komen.

Laat & flut
Hoop ook dat je er wat mee kan :c

Emoties waren dingen die ze niet meer zo goed snapte, daarom toonde ze het ook wel vrij weinig. Ze snapte niet waarom bepaalde personen altijd zo moeilijk moesten doen als het ook zo simpel opgelost kon worden. Emoties maakten je zicht troebel, zorgden ervoor dat je niet meer helder kon zien en daarom de meest logische oplossingen niet meer zag. Zo was zij in paniek geraakt wanneer ze William moest helpen. Oke, het had niet echt gemoeten, maar ze had het gewoon niet over haar hart kunnen krijgen om hem zo te laten sterven. Iemand die zijn leven amper heeft kunnen leven, ervan heeft kunnen genieten. Ze had hem geholpen mede door haar emoties, maar op het moment zelf had het enkel voor problemen gezorgd. Het had ervoor gezorgd dat ze zich niet volledig had kunnen concentreren; waardoor ze nu bang was voor watermagie en ook haar bruine haarkleur was verloren.
Een leven zonder emoties zou zoveel simpeler zijn geweest, dan zouden er zoveel minder fouten worden gemaakt; daar was ze van overtuigd. Het was jammer dat niet iedereen dit kon inzien en ze moest ook wel toegeven dat het moeilijk was; al je emoties wegbannen. Ze probeerde het wel, maar het lukte haar niet altijd even goed. Eveneens dat het andere mensen bang of bezorgd maakte om haar, waar ze ook niet op doelde. Ze wilde enkel helder blijven in haar hoofd en emoties belette haar ervan. Dus moest ze ervoor zorgen dat het niet gebeurde: dus moesten ze weg. Want alle positieve dingen hadden negatieve randjes en andersom. Dus waarom zou ze moeilijk doen over de negatieve dingen als ze de positieve dingen veel beter kon zien?
Nikolai leek ergens niet echt blij met dit alles, was het onzekerheid? Wellicht meer onwennig, hij had dit soort dingen nog nooit gedaan. Voor alles was een eerste keer, dus dit zou de zijne zijn. Of hij dat nou leuk vind of niet. 'Pak mijn hand maar gewoon vast,' merkte ze zachtjes op, keek hem aan. Dat was het steunpunt wat ze nodig had, zijn hand. Ze zou erop kunnen steunen met haar hele gewicht, zonder dat hij er wat van zou merken. Zelfs haar broer kon haar nog zonder problemen optillen. Haar gewicht kon wel voor de nodige bezorgheid zorgen van anderen, maar zij zat er niet mee. Ze voelde zich goed en gezond; en de enige klachten die ze had waren door dat bepaalde incident. Dus moeilijk deed ze er niet over.
'Het enige wat kan gebeuren is dat ik val en ik ben al vaker in mijn leven gevallen. Ik ga heus niet dood, Nikolai.' Hij moest stoppen met dat overbezorgde gedoe, ergens was het wel lief en aardig; maar ook o zo irritant op een bepaald moment. Hoelang kon je over iets doorzeuren? Daarom haatte zij dus emoties, ze zorgden voor dit soort overdreven gedoe. Net zoals haar schreeuwende huil reactie bij Savador toen William en zij hier pas waren. Ze knipperde met haar ogen, keek op. Oke, handje vast. Dan kon het wel. Het was wel handig dat het haar zo gemakkelijk uit haar gedachtestroom had kunnen trekken; het was iets waar ze liever niet aan terugdacht. Ze steunde op zijn hand, tilde een been op. 'Plaats je vrije hand maar vlak voor mijn wreef en til mijn been wat verder op,' gaf ze hem rustig wat instucties. Tot zover ging het goed en eigenlijk wist ze ook niet wat er mis kon gaan. Ze ging eventjes op haar tenen staan, want dat hoorde eigenlijk wel hierbij.

- Geen spellingscontroler en geen woorden teller, dus waarschijnlijk klein en flut. Snorry :c

Hij zuchtte, en keek naar Alice. Ze verwachtte ergens echt dat hij dit kon. Het was wel grappig hoe ze alles zo serieus nam, nooit ergens twijfels over leek te hebben. Maar ze trok zich dan ook van veel niet echt iets aan. Neutraal, zou hem dat kunnen helpen? Misschien zou het hem wel kunnen helpen. Gewoon neutraal acteren, laat het allemaal maar gebeuren, denk vooral niet teveel na, maar keek gewoon voor je, en knik op de juiste momenten. Mensen praatten graag over zichzelf en al hun problemen, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Nog iets wat hij niet aan ze snapte. Waarom praatten ze zo graag over zichzelf? Als iemand iets over hem vroeg, begon hij rood iets te stamelen, en werd hij in verlegenheid gebracht. Bij de gemiddelde leerling kreeg je gelijk een heel levensverhaal over je heen. Niet dat dat zo erg was, maar het was soms wel erg ambetant, dat je het niet begreep. Waarom je levensverhaal vertellen aan onbekenden die je waarschijnlijk nooit meer zou zien? Dat sloeg nergens op, waarom zou je al die persoonlijke informatie willen delen? Had je behoefte aan hulp, dan ging je toch naar je vrienden? En stel dat je die niet wou, hield dan toch liever je mond. Dan waren ze gelijk van alles af. Hij schudde zijn hoofd, en dacht even terug aan Lucetta. Zou ze nu aan hem denken? En wat ze aan het doen zijn? Misschien moest hij Marietta maar eens terug gaan schrijven. Een idee begon zich open te vouwen in zijn hoofd. Als hij het kon, waarom zij dan niet? Hij wist dat ze het geweldig zou vinden, zoals hij het altijd had gedaan. Maar zou het wel goedkomen? Misschien wouden ze het helemaal wel niet, wou niet dat hij enige invloed had. Nikolai schudde zijn hoofd, nee, anders hadden ze het contact wel verbroken, of laten verminderen met slappe excuses. Zo kende hij haar wel. Hij herhaalde zijn eigen woorden tegenover zichzelf. Hij zou vragen of Lucie op ballet mocht. Hij zag haar al als vijftienjarige helemaal lenig de ster of een achtergrond danseres van de show zijn. Het eerste leek hem iets waarschijnlijker, want ze was nu eenmaal in alles goed. Iets heel anders dan hij, hij leek het altijd te verpesten. Maar daar ging het nu niet over. Als Lucie ballet deed, zou hij zelf openbaar ook een poging wagen om het onderwerp mag-ik-op-ballet eens aan te snijden. Dan kon niemand toch meer weigeren niet? Hij keek naar Alice, alleen zij had hem over kunnen halen het te proberen, en hoewel het niet lukte, was hij er haar toch dankbaar voor. Op een of andere manier had ze hem vertrouwen gegeven, en hem een beetje meer in zichzelf alten geloven. Het was een fijn idee om te weten dat hij zo'n iemand kende, ookal wou ze hem misschien niet meer zien hierna. Was te geschokt door zijn falende pogingen. Nikolai grijnsde even in zichzelf, en liet zijn gedachten zich toen weer focussen op Alice. Ze had hem iets gevraagt, hij moest haar nu niet in de steek laten. 'Pak mijn hand maar gewoon vast,' Goed, haar hand. Zijn vingers pakten haar hand vast, omsloten hem lichtjes, zodat zij de perfecte steun erin kon vinden. 'Het enige wat kan gebeuren is dat ik val en ik ben al vaker in mijn leven gevallen. Ik ga heus niet dood, Nikolai.' Het was al duidelijk, 'Het is al goed.' Hij rolde met zijn ogen, had niet door dat hij te beschermend was geweest. Het was een automatisme, hij had er zelf bijna geen hand in. 'Ik zal me geen zorgen maken, goed?' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen op, zeer bewust van het feit dat haar woorden nergens op sloegen. Die van hem ook niet, maar zij was begonnen. Dan mocht hij iets terug zeggen. Hij voelde haar heel lichtjes op zijn hand, bijna niet. Ze was ongelofelijk licht, onwerkelijk bijna. Misschien moest hij haar straks iets te eten aanbieden, zodat ze niet te mager werd. Want je had een licht gewicht, en je had mensen die er perongeluk een veel te licht gewicht van maakten. Konden zij ook veel weten. 'Plaats je vrije hand maar vlak voor mijn wreef en til mijn been wat verder op,' Hij knikte even, en plaatste zich net zoals ze had gevraagt. Voorzichtig tilde hij haar been nog wat hoger op, maar langzaam, zodat ze niet plots een spier zou verrekken. Dat was het laatste wat hij op dit moment wou, haar pijn doen. 'Gaat het zo?' vroeg hij nadat hij een stukje verder was. Ze stond nu op haar tenen, wat haar helemaal rond zou kunnen laten draaien. HIj deed voorzichtig een stap naar voren, en liet haar met zich meedraaien. 'Prachtig.' Merkte hij goedkeurend op, ze deed het echt mooi. En hij was er toch om kritiek te geven en te helpen niet? Hij wist even niets te zeggen, en bleef daarom maar stil totdat hij een goede vraag had gevonden, of een neutrale opmerking, mocht ook. 'Durf je een tour te draaien?' Vroeg hij met een brede glimlach. Als ze ja zei, zou hij heel blij worden, als ze nee zei, zou hij blijven zeuren totdat ze het deed. Ze had voor het moment eigenlijk geen keuze, hoewel hij haar toch twee opties gaf. Misleidend, dat wel. 'Is er eigenlijk niet een groepje op school voor dansen?' Bedacht hij plots, 'Op school heb je namelijk altijd van die groepjes, dus het zou me niet verbazen ergens..' Hij keek bedachtezaam voor zich uit, was haar even helemaal vergeten.
Sorry voor het einde :c
Maar moest echt iets bedenken enzo

Hielp een hobby eigenlijk wel om die eentonigheid weg te halen? Ze probeerde het, maar alsnog voelde ze niet echt iets speciaals. Het was niet dat ze ineens het gevoel had dat ze hier uren mee bezig kon zijn, nee. En dat hoorde je toch wel te hebben bij een hobby? Een hobby die je aanstond tenminste, die je ouders je niet opdroegen en dat was nu ook niet zo. Ze had hier zelf voor gekozen, maar het stond haar niet aan. Niet dat ze het vreselijk vond, maar het had net niet dat speciale wat ze zocht. Datgeen waardoor ze het leuker dan leuk zou vinden. Waarschijnlijk zou ze het na vandaag ook maar gaan afschaffen.
Ze verveelde zich zowat dagelijks, vooral omdat William ook was verdwenen. Normaal was ze dag in dag uit bezig met het vaststellen dat alles veilig was. Dat haar broer niets overkwam; hij mocht niet ziek worden, hij mocht zich niet pijn doen, hij mocht zich niet ongelukkig voelen. Jammer genoeg realiseerde ze zich nu, nu hij er niet was, dat het ergens ten koste ging van haarzelf. Ze had nooit echt geleerd hoe je je moet socialiseren. De enige die ze had gehad was haar broer en dat was genoeg geweest, maar nu was hij weg. En waar ga je naartoe, wat doe je, als die persoon die alles voor je was weg is? Niets. Zoeken, natuurlijk, maar ze was er niet in geslaagd hem te vinden en was nu alsnog alleen. En omdat ze niet wist hoe ze nou precies vrienden moest maken ging het gewoon niet. Er was iets wat ze niet kon en het irriteerde haar; daarom vermeed ze het. Dingen die ze niet kon moesten vermeden worden, omdat ze er bang voor was.
Hij leek ergens geïrriteerd en grappig genoeg kon ze zichzelf in hem herkennen. Hoe vaak waren de rollen wel niet omgedraaid geweest? En was de jongen William geweest? Te vaak. Haar over bezorgdheid jegens haar broer was een normaal iets geworden, wist niet meer hoe het was zonder. Zonder een constant wakend oog te leven en nu leerde ze de zorgeloze kant van het leven kennen. Het beviel haar niet, het was saai en niet leuk. Ze voelde zich eenzaam, had helemaal niets of niemand en wist ook niet echt wat ze moest doen. Een goed eind rapport halen? Dat was het enige doel wat ze nog overhad eigenlijk, aangezien ze ballet bij deze ook maar ging afschaffen.
Ze maakte haar rug een beetje hol wanneer hij haar been nog wat hoger op tilde, maar weigerde haar kin verder naar beneden te laten gaan. Ze hief hem zelfs een beetje op, maar had echter nog steeds die neutrale blik en uitstraling. ‘Het gaat prima.’ Waarom zou het niet gaan? Man, wat leek ze op het moment veel op William zeg. Die had ook soms van dat soort reacties, natuurlijk niet zo kattig als ze momenteel waren in haar hoofd, maar de woorden waren hetzelfde. Zij had zich er altijd aan geïrriteerd omdat ze zeker wist dat hij iets verborg, maar zijzelf verborg echter niets. Zou dat misschien wat betekenen? Had ze zowaar een les geleerd?
Ze zweeg eventjes na het horen van zijn vraag. Ach, wat kon er misgaan? Hij die over zijn eigen voeten struikelde? Nou, hij had wel last van zijn voet… ‘Ja, enkel als het niet te pijnlijk is voor je voet. Zo niet; draai dan maar zoveel als je wilt.’ Ze had nog steeds die neutrale toon, het leek wel alsof ze een of andere robot was die geen emoties had. Waarom ze precies zo was geworden wist ze niet, de enige manier waarop ze emoties toonde was door bij haar broer te zijn. Bij hem was ze misschien juist iets té emotioneel soms, maar zodra je hem weg haalde uit het plaatje waren gelijk al haar gevoelens verdwenen leek het.
‘Ik weet het niet, Nikolai,’ gaf ze eerlijk toe, ‘Ik weet vrij weinig qua groepjes op school, laat staan over al de andere leerlingen. Ik ben één van velen en ken vrijwel niemand. Dat houdt dus ook in dat als er al een groepje was, ik er niet bij zou willen. Óf ze willen mij niet óf ik vind het daar niets. Dus al zou er eentje zijn: mij niet gezien.’ Weer die negatieve gedachtes over de anderen om haar heen, maar haar klas was gewoon geen goed voorbeeld geweest. Ze hadden op geen enkele manier geprobeerd haar aan te moedigen om wat socialer te worden, dus dan was het te verwachten dat ze dit beeld had gecreëerd.

» Meh, hij is nogal zinloos... Maar hij wilde niet echt >A<

Zijn gedachten dwaalden stiekem af, hij kon het niet gewoon laten. Ook hij was soms, veel te vaak eigenlijk, afwezig ermee. Hoe zou het eigenlijk gaan met zijn familie op Nova? Hoevaak hij wel niet dacht aan zijn zus, en zijn biologische ouders was niet normaal, maar naar zijn echte familie was hij nogal terughoudend geworden. Hij raakte verwend de laatste tijd, deed maar waar hij zin in had. Het besef drong tot hem door, en onmiddeiljk had hij zin om een shuttle te nemen naar hun om ze in zijn armen te sluiten en te zeggen dat het hem speet. Maar dat kon, hij zat voorlopig nog wel vast op SSA, en hij wist dat ze hem nooit zou laten gaan hier. Ook thuis zouden ze eerder willen dat zijn studie goed verloopte, dan dat hij het zou opgeven om hun te zien. Zoveel was hij hen waard. Alleen maar aan het beste voor hem denken, en hoewel hij waarschijnlijk later nooit geld tekort zou hebben, stonden ze er toch op dat hij zijn weg vond in de wereld. Misschien was dat ook maar het beste, je wist nooit wat er nog zou gebeuren. En kwalijk nemen kon hij altijd nog doen, maar voor het moment zat alles wel goed. Ongeveer dan.
Hij zuchtte, zijn ontmoeting met Alice had hem laten nadenken over alles. En hoewel hij ergens een recht van klagen had, was hij een regelrechte dramaqueen geworden. Dat had hij nu wel door. Hij dacht dat iedereen tegen hem was, iets waarvan hij wel zeker was geweest. Maar in zijn onbewuste was het allemaal opgezet tegen zichzelf. Hij nam het zichzelf kwalijk, en had zich daarom verder in problemen gewerkt. Het was onlogisch voor iemand die dit niet volgde, maar spijtig genoeg kon hij dat wel. Het beste was nu om alles te vergeten, maar dit niet. Altijd te blijven herinneren wie je was, en wat je had gedaan. Als je fouten niet verbeterde kon je ze zomaar opnieuw maken. En hij had veel fouten ongeroerd laten liggen. Waarom überhaupt? Hij had er nergens een verklaring voor, hij was gewoon een hopeloos geval. Maar in zichzelf nam hij voor dit nooit meer te doen. Ook niet aan de mensen om hem heen, hoe had hij dat ooit kunnen negeren? Het gevoel om te huilen vanbinnen, maar om buitenaf een smile te faken, hij dacht dat hij de enigeste was. Een egoïst, dat was hij. Zijn glimlacht verdween in zijn grimas, en hij keek neutraal naar de lucht.
Ze leek zijn bezorgheid overbodig te vinden, reageerde zelfs een beetje geïrriteerd. Het maakte hem niet veel uit, als ze viel zou het toch zijn schuld zijn, met of zonder excuses. Dan verspilde hij er maar minder moeite aan als hij toch een snauwerig antwoord terugkreeg. Maar hij zou haar toch niet laten vallen. Hoewel hij wist dat hij niet perfect was, wist hij dit ding wel zeker. Hij liet nooit mensen vallen. Wel, figuurlijk viel er nog over te praten, maar niet bewust althans. Dat moest iedereen hem wel nageven, hij was trouw als hij het wou. Liet mensen niet zo snel vallen, ze betekenden iets voor hem. Waren geen objecten die je na even gebruiken terug weg kon gooien bij het oud vuil. Beter als de meeste wist hij dan, had ze zelf voorgehad, zelf gedaan in het begin. Maar nu had hij er spijt van, en wou hij zijn leven wat dat betrefd beteren. Dus over het algemeen zat dat wel goed.
Ze gaf terug antwoord, en hij schrok op uit zijn gedachten. Was weer afgedwaald. “Naja, het moet niet bepaald een groepje zijn. Kan ook met je vrienden wat doen. Maar oke dan. Dan niet.” Zei hij rustig. Hij zette weer een paar passen naar voren, en keek blij toe hoe ze bijna perfect daar stond. “Maar als ik het mag vragen, hoezo zij mogen je niet? Ik bedoel, niet dat ik je nu al zo heel goed ken, maar je lijkt me toch wel een tof kind om mee rond te hangen, niet?” Hij was verward, wat ze zei strijkte niet met wat hij dacht. Again.

Hij is laat ._.
En derpish, sorry D:

Wat was hij afwezig zeg. En dan zeiden mensen dat zei niet veel zei, als ze hem niet onderbrak met haar woorden zou hij waarschijnlijk niet eens reageren op haar. Zou hij voor eeuwig in dat droomwereldje van hem blijven, wat ergens best onbeleefd was. Dan stapte je op iemand af en schonk je deze persoon niet eens al je aandacht. Stap dan ook niet op die persoon af, want dan verspil je enkel zijn of haar tijd. Zo voelde het nu ook aan bij haar, ze had zoveel andere dingen in de tussentijd kunnen doen. In plaats daarvan was ze nu verplicht te blijven bij hem, omdat hij haar een soort van vasthad, en moest ze maar wachten tot hij klaar was met dagdromen. Gezellig hoor.
Niet dat zij de gezelligste persoon op aarde was, maar ze hield wel altijd haar aandacht bij het onderwerp en dwaalde dus niet af. Natuurlijk relateerde ze alles aan haar broer William; maar de persoon waartegen ze praatte bleef nog altijd het hoofdpunt van haar aandacht en dus concentreerde ze zich altijd op die persoon en niet op haar broer. Er kwamen wel vage gedachtegangen doorheen van hem, maar ze bleef er niet lang bij stilstaan. Behalve nu dan: want hij deed ook ongelofelijk saai en zij verveelde zich gewoon dood. Dus dan ging ze ook maar afdwalen in haar gedachtes omdat ze toch niets beters te doen had. Ja, ze probeerde hiermee te zeggen dat het eigenlijk zijn schuld was en niet de hare.
Ze fronste. “Dan niet.” Echt, wat waren die woorden irritant zeg. Net alsof ze het zelf niet wilde, alsof zij er wat aan kon doen dat mensen haar liever vermeden dan dat ze haar uitnodigden voor hun dansgroepje. ‘Vrienden heb ik ook niet,’ antwoordde ze, kon het niet helpen dat haar stem liet doorschemeren dat ze een tikje geïrriteerd was door zijn opmerking. Alsof hij het zo goed wist met zijn “dan niet” gedoe. Ze bevrijdde zichzelf een beetje uit zijn greep, zette haar been weer op de grond en draaide zich naar hem toe. ‘Ik heb geprobeerd op verscheidene manieren interactie te vinden met anderen, maar iedere keer is het hetzelfde liedje. Ze mogen me niet als persoon en zien me meestal als robot, dat is alles. Meer valt er niet over te vertellen.’ En dat was ook zo. Bovendien was ze ook niet meer zo op gezelschap gesteld, als het toch alleen maar zo kon gaan.

» Onze inspiratie raakt denk ik een beetje op; dus geloof ik is het beter als we spoedig een einde maken aan dit topic n_n

PROFILE MAGICIAN

» unspoken feelings
» Unspoken words - Earia

Unspoken

Unspoken

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen