Mijn vingers tikten op het tafelblad, terwijl in mijn hoofd de noten van Partita No. 1 van Bach klonken. Ik mocht dan wel geen muziekspeler mogen gebruiken hier - belachelijke regel, trouwens, daar moest ik ook iets op gaan vinden - maar die had ik ook niet echt nodig, ik kende de muziek waar ik naar luisterde grotendeels uit mijn hoofd. Vooral Bach, overigens, vreemd genoeg, terwijl ik zelf niets speelde. Instrumenten waren sowieso een grote tijdverspilling, duurde veel te lang voor je ze onder de knie had en in die tijd kon je zoveel betere dingen doen. Niet dat ik nu echt iets beters met mijn tijd aan het doen was; ik zat - nee, hing, wat ik deed kon je niet als zitten omschrijven - simpelweg in een stoel in de Grote Zaal, voor me uit starend. Om me heen was het een kakofonie aan stemmen en gegiechel, afkomstig van de groepjes studenten die her en der verspreid door de zaal zaten; ik besteede geen aandacht aan hen, had hen niet eens aangekeken toen ik hier was neergeploft, dat zou een grote tijdverspilling zijn. Nee, mijn ogen waren gericht op een jongen die alleen in een hoekje van de zaal zat.

De eerste reden dat ik überhaupt naar hem keek was omdat hij alleen was, niet bij een groepje giechelende meisjes of luidruchtige jongens zat. Nou, nee, dat was de reden dat ik hem opgemerkt had: de reden dat ik nog steeds naar hem keek was dat hij gewoon interessant was. Ik kon hem vanaf mijn plek natuurlijk niet geweldig goed zien, zowel omdat hij aan de andere kant van de zaal zat als omdat zich de hele tijd wel iemand in mijn gezichtsveld bewoog, maar de glimpen die ik opving waren genoeg om ervoor te zorgen dat ik mijn ogen niet afwendde. Normaal gesproken zou hij mijn aandacht niet zo lang vastgehouden hebben - hij leek me vrij klein - ware het niet dat de andere studenten een zekere radius om hem heen lieten. Niemand ging aan dezelfde tafel zitten, en niemand leek er echt om staan te springen om dichter dan vijf meter bij hem in de buurt te komen. Pas toen ik dat opgemerkt had, was ik eens goed gaan kijken, en had sindsdien niet meer weggekeken.

Het geschraap van een stoel doorbrak de noten in mijn hoofd en ik hield meteen op met tikken toen ik zag dat de jongen opgestaan was en richting de deuren liep. Toen hij dichterbij kwam, liet ik mijn ogen zijn bewegingen volgen - ik had gelijk gehad, hij was klein - en verzamelde zo snel ik kon zo veel mogelijk informatie. Jonger dan ik, waarschijnlijk veertien of vijftien, liep alsof hij niet wilde dat iemand hem aansprak. Meer kreeg ik niet voor hij de deuren uitliep. Haast automatisch stond ik op en graaide mijn tas van de stoel naast me, om vervolgens de zaal door te lopen, door de deuren, achter de jongen aan. Ik volgde hem naar buiten - op afstand, maar ik deed geen moeite mijn voetstappen te dempen of zo te lopen dat ik me kon verschuilen als hij om zou kijken - en over het schoolterrein richting de oude ruïnes. Hm. Goed, wat hij wilde. Ik dumpte mijn tas op de grond en leunde tegen een van de buitenmuren die nog overeind stonden, mijn armen voor mijn borst over elkaar gekruist. Ik zei niets, ook al kon het niet anders dat hij me gehoord had; ik wilde weten hoe hij zou reageren.

[for Monster~]