L E S A I A H O N L Y

Het was waar dat hij zo nu en dan ongelofelijk irritant kon zijn door het feit dat hij weldegelijk zijn hersens gebruikte. Hij kon in het begin nooit goed tegen zijn verlies, zelfs niet met argumenten; hoewel hij deze vrijwel altijd verloor. Maar toch bleef hij koppig doorgaan, gewoon omdat er ergens nog iets in hem hoopte om de ander onderuit te halen met de meest vreemde argumenten. Klinkklare onzin was het gewoon. Maar soms zat er wel iets logisch tussen, als hij gewoon zijn ervaring eens gebruikte. Ja, hij had vroeger wel wat discussietjes gevoerd. Enkel omdat het moest, van de mensen om hem heen. Je kon immers niet zomaar een beetje sterkste van je eigen soort gaan spelen terwijl je ieder argument zou verliezen. Nou was hij meestal gewoon te lui om zijn best te doen, vond de mensen ergens niet belangrijk genoeg om er echt werk van te maken. Het papierwerk ging… Soms wel secuur, maar meestal raffelde hij het ook maar af. Het ging al om het woordgebruik, als dat hem niet aanstond in de eerste zin scande hij alles een beetje af en velde zijn oordeel erover. Hij wilde eigenlijk helemaal niet weten wat de anderen van zijn houding vonden, en aan de ene kant toch ook weer wel. Dat was die kant van hem die ontzettend afhankelijk was van de meningen van anderen, wilde het altijd goed doen. Dat kleine jongetje dat er nog steeds was, hem nooit had verlaten. Maar al te blij een tekening wilde laten zien aan zijn ouders, maar dezen waardeerden het niet. Dus moest hij het beter doen, dacht dat het slecht was. En daar begon alles, door die ene bewuste actie van zijn ouders. Ja, je kon gemakkelijk je ouders de schuld geven van alles. Maar of het ook altijd terecht was; bij hem was het voor de merendelen jammer genoeg wel zo. Hoewel hij weleens wenste dat het anders had gekund, dat “wat als” gebeuren weer.
Uiteindelijk had het zich allemaal zo opgestapeld dat hij maar was weg gerend. Was weggevlucht, zijn ware aard liet zien. Gewoon een bang iemand die niet wist wat hij aan moest met de buitenwereld. Het was hij alleen, in dit verdoemde universum. Alles en iedereen had hem achtergelaten, ook niet helemaal waar maar voor het grootste gedeelte klopte het, en hij stond er nog gewoon alleen voor. Op lange termijn had hij niemand, helemaal niemand. Eigenlijk was hij vrij eenzaam. En als hij al mensen vond om mee om te gaan verpestte hij het altijd, begon ze te irriteren of deed net alsof ze er niet waren. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom hij het precies deed, maar het was waarschijnlijk omdat hij gewoon weer te bang was. Te bang om iemand in vertrouwen te nemen. Want de mensen die je het meest dierbaar zijn, zullen je uiteindelijk het hardst laten vallen wanneer je ze echt nodig hebt. Nou kon hij zichzelf prima verzorgen. Maar het ging om het idee, het was beangstigend. En hij was in een wereld opgegroeid waar dat soort woorden de harde waarheid waren die je niet kon ontvluchten. Niet kon negeren, het was onmogelijk.
En stiekem was hij weer weggevlucht van een situatie, niet fysiek maar mentaal. Hij was overgegaan in stilzwijgen, had de hele tijd al niets gezegd. Had maar een beetje naar de grond gestaard. Hij had haar gewoon haar gang laten gaan, het drong allemaal niet echt tot hem door. Zijn linkerhand bonkte, hij had ook niet zo hard moeten slaan. Hij kon zichzelf nu wel een klap verkopen voor zijn domme actie. Alles had veel soepeler gekund, misschien was haar shock – Neen, die zou altijd even erg zijn gebleven. Daar was niets meer aan te veranderen vanaf het punt dat die rits omlaag was getrokken. Dat zij geen uitweg meer had, en het tot haar door was gedrongen hoe zwak ze eigenlijk was. Het was allemaal zo gemakkelijk, het kon heel simpel. Degene die de lakens uitdeelde was meestal degene met fysiek de meeste kracht. Nou was de vrouw erg fragiel, in zijn ogen dan, en iedereen zou het van haar kunnen winnen. Misschien zelfs Fealwen nog… Best vreemd idee.
Hij ontweek werkelijk alles, kon er gewoon niet tegen. Zelfs haar blik was al te veel. Moest ze nou perse zo kijken? Ach ja, het zou snel genoeg allemaal voorbij zijn. Kon hij eindelijk slapen. Ja, hij was zowaar moe door al dit gedoe. Het was ook wel vermoeiend, en hij durfde gewoon te wedden dat hij er geen enkele moeite mee zou hebben om in slaap te vallen. Wat hij gewoonlijk wel had, maar hij ontkende het zoals alleen hij dat kon. Het was echter wel zo netjes om haar terug te brengen naar Erdore, mede omdat hij niet zeker wist of ze weer helemaal oké was. Hij liet wel weer gelden dat hij lang was, met de grote passen die hij maakte. Hij wilde het zo snel mogelijk gedaan hebben, had er genoeg van. ‘En we zijn er,’ deelde hij uiteindelijk maar eventjes mee, ‘Als er nog problemen zijn, je weet me te vinden.’ Ja, hij stelde zich nog steeds verantwoordelijk voor alles. Dat was gewoon een half automatisme. Als hij beter had opgelet was het nooit zover gekomen, terug op Gren, dan was dit alles voorkomen. Maar hij had zich weer moeten laten afleiden door de eerste beste vrouw die hem aansprak – op Lesaiah na natuurlijk. Dus ja, hij was wel degelijk verantwoordelijk voor dit alles… Op een bepaalde manier.

» Zo, daar is 'ie dan. Mijn beloofde topicje. Whoesh,langgeledendatikereentjeaanmaakteopAl.
» Als ik mijn postje moet aanpassen zeg je het maar (;

Het was allemaal zo gemakkelijk… En toch lukte het hem niet om die knop om te zetten. Het ging gewoon niet. Normaal was het een van de gemakkelijkste dingen geweest die er maar was, en nu leek alles in hem gewoon te weigeren. Niets wilde meewerken, weigerde dienst. Kwam natuurlijk voornamelijk doordat alles zich zo erg tegensprak. Hij wist niet meer wat hij van dingen moest vinden, en helder denken werd opnieuw verhinderd door bepaalde obstakels. Op zich was dat niet zo’n heel erg probleem, hij had er al langer last van. Alles belette hem er gewoon van, maar er was ook niet veel voor nodig. Hij had immers een korte concentratie, je vroeg er dan niet echt om… Je kon er gewoon niets aan doen dat je snel werd afgeleid. Hij werd zelfs nog afgeleid door al zijn gedachtestromen, kon ze niet allemaal volgen. Dat zorgde er voornamelijk ook altijd voor dat hij snel hoofdpijn kreeg van dingen. Hij had het dan wel bestempeld als “breinpijn” maar alsnog, het had niet enkel met dat te maken. Hij fronste ook te veel, dat wist hij ook wel. Normaal had hij altijd die grijns op zijn gezicht gehad, waarvoor iedere willekeurige vrouw hem een klap voor zou kunnen uitdelen. Maar het leek net alsof hij die had geruild, voor die frons. Maar ja, het was al een paar jaar zo. Hij mocht het niet, anders zou hij zichzelf persoonlijk een klap met een liniaal geven. Op zijn vingers. Dat was een van die straffen die hij het meest vreesde, gewoon omdat het uit zijn jeugd kwam en hij het maar te vaak had gekregen als straf. Ondanks het feit dat hij nog zo goed zijn best deed.
Er was een tijd geweest waarin hij weldegelijk alles goed wilde doen, daadwerkelijk zijn best deed. Maar hoe goed je je best ook deed, het was nooit goed genoeg. Degenen om je heen waren nooit tevreden te stellen, het moest altijd beter. Je zou nooit aan hun verwachtingen doen. Als klein kind werd je nog gespaard, omdat je niet beter wist. Bij hem was dat echter niet het geval geweest. Het vanaf het begin perfect moeten zijn, híj moest perfect zijn. Daar was die lichte obsessie ook begonnen, door zijn ouders. Zijn privédocenten destijds hadden ook niet echt meegewerkt. Daar was die hele angst voor linialen – indien ermee werd gezwaaid – van gekomen. Ja, hij was nu een machtig man. Maar hij kon nog steeds bang wegkruipen in een hoekje, dat kon iedereen. Hij had angsten, meer dan je zou verwachten. Het nam zijn gehele leven in beslag, en hij handelde ernaar. Wanhopig om ze te ontvluchten, omdat dat de enige manier was die hij kende om ermee om te gaan. Overwinnen kende hij niet; nou hij kende het wel maar deed er niet aan. Mede door zijn trots, hij wilde niet inzien dat hij ze had. Zo waren het de meest kleine angsten, voor nogal onnozele dingen, tot echte trauma’s. Maar hij weigerde toe te geven dat hij ze had. Het waren zwaktes. Hij wilde geen zwaktes hebben, wat als men erachter zou komen? Dan was hij gewoon… Verdoemd. Een beter woord om het te omschrijven was het niet.
Hij wist dat hij haar eigenlijk helemaal nog niet alleen kon laten. Maar wat had het voor zin als hij langer zou blijven? Zouden ze een beetje gaan staren, daar had hij nou ook weer geen zin in. En om nog een huilbui uit te lokken bij de vrouw? Nee, bedankt. Hij had wel betere dingen te doen. Zoals… Papierwerk, dat was er altijd. En gewoon zijn leven leiden… Of kon hij beter zeggen lijden. De woorden sprak je hetzelfde uit, maar er was zoveel verschil dat je had tussen die twee zinnen enkel door één ding te veranderen. Het was waar dat hij nu kon gaan en staan waar hij wilde, maar het voelde niet zo. Dat begrip genaamd vrijheid… Hij kon het nog steeds niet beschrijven, niet beschrijven zoals een persoon die wist hoe het werkelijk aanvoelde. Omdat hij er nooit van had geproefd, iets hield hem tegen. Maar het ontging hem gewoon wat het nou precies was, want als hij dat had geweten was het nu toch ook allang opgelost, of niet soms?
Hij maakte aanstalten om zich om te draaien, wist zich ongeveer een kwartslag te draaien tot een hand zijn pols vastpakte. Stond vrijwel gelijk stil, leek te verstijven. Nee, doe nou niet… Alsjeblieft, doe nou niet. Laat los, laat los nu. Ze liet niet los. En hoe simpel het ook moge zijn, hij kon zijn pols niet zomaar bevrijdden uit haar greep. Fysiek ging het zo, maar dan kwam er weer het mentale gedeelte. Met moeite wist hij zijn blik weer op haar te vestigen. Hij moest iets zeggen, nu. Zeg. Iets. ‘Dat is wel erg snel,’ merkte hij nogal droog op, ‘Wat is er dan, als ik vragen mag? Ik kan je moeilijk helpen als ik niet weet wat er scheelt.’ Natuurlijk wist hij wel wat er scheelde, maar hij wilde het van haar horen. De woorden over haar lippen horen komen. Haar stem die ze zei, het moest gewoon. En als ze dat niet deed zou hij zijn pols zo losrukken uit dat zielige greepje van haar en weggaan. Hij had hier geen zin in. Want dit was deel van het hele lijd gedeelte van zijn leven, hoewel het nogal ingewikkeld lag.

Het was ergens vrij grappig, dat zijn analyses uiteindelijk toch wel schenen te kloppen. Het was waar dat hij haar in zijn gedachtes altijd uitschold, neerzette als ijdel mens en iemand met een te groot ego; zo groot dat het hem verbaasde dat ze nog door de deuropening paste. Maar hij wist hoe dingen werkelijk in elkaar zaten, iedereen had zo zijn of haar reden voor zijn of haar gedrag. Hij handelde ook puur uit zijn ervaringen. Als kind deed je alles, met die natuurlijke nieuwsgierigheid wilde je alles van de wereld ontdekken. Maar door bepaalde incidenten zou die nieuwsgierigheid minder worden, je zou langzaam in een figuurlijke kamer terecht komen. Een kamer met maar een paar deuren, waar je uit kon. Dit zouden er steeds minder komen, je zou verdrinken in je angsten. Want in je door je leven heen kreeg je er alleen maar meer bij. Het lag aan de persoon zelf of hij hier iets aan wilde veranderen, ze wilde over winnen. Wilde deze dat niet, dan bleven ze. En zou het zich enkel en alleen maar opstapelen. Totdat al die deuren wegwaren en je opgesloten zat in je eigen gemaakte cel. Natuurlijk bleef er eentje over, maar dat was een die uit pure wanhoop zou ontstaan. Normaal zouden mensen nooit in dat soort situaties terecht komen, maar als je “onsterfelijk” bent is het weldegelijk nodig. Je kunt zo lang in leven blijven totdat het op dat punt komt. Het is allemaal zo simpel.
Wat hij wist van de ander zou waarschijnlijk niet geheel kloppen, dat wist hij. Zijn beeld van mensen zou nooit geheel kloppen, maar het zou beter kloppen dan hun eigen. Het zelfbeeld van mensen was nooit goed, ze hadden onvoldoende zelfkennis. Hij ook, hij maakte geen onderscheid in zichzelf. Maar het feit dat hij zich er al van bewust was, was een groot iets. Een grote stap die velen waarschijnlijk nooit zouden maken. Toch bleef hij het doen, mensen analyseren. Het was gewoon een gewoonte worden, eentje die hij ook door zijn jeugd had overgehouden. In het begin was het meer om de houding af te lezen van de anderen. Te weten of deze in een goede of slechte bui waren, zodat hij wist hoe hij moest handelen in de situatie. Later was meer een hobby geworden uit verveling, omdat hij tijdens bijeenkomsten in het begin nooit echt wat mocht doen. Dus dan ging je maar vreemden bekijken, en uiteindelijk was het dus zo geworden zoals het was. Natuurlijk was het nog verre van goed, maar hij kon zo wel vrijwel meteen zien of iemand loog. De houding van mensen sprak hun woorden vrijwel altijd tegen, het was gewoon zo omdat ze dingen probeerden te omzeilen. En meer naar woorden luisterden dan naar de houding keken. Terwijl een houding zoveel meer kon vertellen dan een paar simpele woordjes.
Nou zag hij haar er niet voor aan om het zo ver te laten komen tot dat punt waar ze maar alleen in dat kamertje zat, mentaal gezien. Maar ze neigde er wel naar en kwam beangstigend dicht in de buurt. Leugentjes zouden haar niet helpen, niet in zijn bijzijn. Hij zag alles, iedere kleine hint die aangaf hoe ze zich werkelijk voelde. Het feit dat hij alles een keer had omgegooid en haar zo gemakkelijk op dat punt van mentale breking had kunnen krijgen was er snel geweest. En als hij eerlijk was geweest had hij er niet echt veel moeite voor gedaan. Ergens was het triest, dat ze er niets aan deed. Dat ze er gewoon bang voor was, ja hij had het wel door. Hij was ook bang. Iedereen was bang als het hier op aankwam. Daar stonden angsten voor, het accentueren dat je weldegelijk bang kon zijn.
Hij bleef haar enkel aankijken wanneer ze nogal onhandig wat probeerde te zeggen. Hij kon het niet helpen dat hij zijn wenkbrauwen fronste, maar iedere andere ziel zou hetzelfde hebben gedaan. Aha, daar had je het. Eindelijk. Maar… Het voelde niet echt als een overwinning, niet op deze manier. Nee. Dat zou gewoon gemeen van hem zijn. Maar ze was dus bang, om alleen te zijn. Het was een reden, maar niet goed genoeg in zijn ogen. Had ze enig idee hoe hij zich voelde? Nee, dat had ze niet. Maar hij was stiekem als de dood om alleen te zijn. Ondanks dat hij mensen nog zoveel haatte als maar kon, hij kon niet zonder hun aanwezigheid. En iedere keer als hij alleen in zijn bed lag werd dat maar wat duidelijk. Het was gewoon zielig om hem dan te zien, bang voor alles en iedereen om hem heen. Ieder klein geluidje zorgde er al voor dat hij op sprong; gewoon omdat hij bang was. En hij altijd die nare neiging had om al zijn zintuigen op momenten als dat zo alert te hebben als maar kon.
Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht, sloot zijn ogen daarbij. ‘Oké,’ bracht hij uiteindelijk moeizaam uit, waarna hij zijn ogen weer opende en haar aankeek, ‘Ik zal bij je blijven. Tot je in slaap valt, dan ben ik weer weg.’ Als hij zelf ook maar wakker kon blijven. Ja, waarschijnlijk wel. Hij had nooit veel slaap nodig gehad, dus waarom nu wel? ‘Want je weet hoe het eindigt als ik langer blijf: jij herinnert je het in het begin niet, wordt boos en ik krijg weer klappen. Nee, bedankt. Ik heb betere dingen te doen dan dat.’ Misschien was het iets te chagrijnig, maar het was wel zo. En als ze eenmaal weg was, verzonken in een waarschijnlijk droomloze slaap, dan zou ze het toch niet meer merken of er nou wel of niet iemand was. Dan was het probleem bij deze dan toch opgelost? Tenzij iemand, hij noemde nu geen namen maar voor iedereen zou het duidelijk zijn wie hij bedoelde, van een mug een olifant zou maken. Waar hij dus geen zin in had.

DOIIIIT.

Het was waar dat hij niet gemeen of irritant deed. Maar er waren goede redenen voor. Zij deed het ook niet, en als zij het niet deed; zou hij het ook niet doen. Hij was een redelijk persoon en zou niet zo kinderachtig zijn om zich nu om te draaien en gewoon weg te lopen. Het was waar dat hij weinig voelde, in de vorm van sympathie, jegens de ander; maar harteloos was hij nou ook weer niet. En ondanks dat zij behoorlijk onredelijk kon zijn, hij durfde te wedden dat als de rollen omgedraaid zouden zijn zij waarschijnlijk hetzelfde zou doen als hij. Nog steeds kon hij daar niet zeker over zijn, het bleef maar een gedachte. Een schatting, maar hij was er aardig van overtuigd. Niet dat hij altijd zo standvastig was over zijn eigen meningen en dergelijke, maar op het moment wel.
Ergens was het best wel zielig. Dat de vrouw dit alles, dat hele incident, nodig had gehad om hem eindelijk eens anders te zien. Haar beeld eindelijk is aan de passen. Want eerst was er die zogenaamde trots, maar die was al snel weggevaagd. Eveneens als de zijne. Maar dan waren ze beiden te koppig om dat toe te geven – Best grappig, zo schenen ze wel dingen gemeen te hebben. En je zou juist denken dat mensen die dingen hebben die overeenkomen met elkaar, elkaar wel aardig zouden vinden. Niet dus. Ze waren zelfs bijna op het punt gekomen waar ze elkaars haren gewoon uit wilden trekken, figuurlijk natuurlijk. Maar hij zou het alsnog willen doen, of hij haar nou mocht of niet. Want… Kijk er gewoon naar. Het was niet dat hij er veel op tegen had. Maar het was zo lang… En zo veel… Was het eigenlijk wel mogelijk voor normale mensen om zo’n lang haar te hebben? Of speelde ze gewoon stiekem vals met haar magie.
Waarom dacht hij hier in godsnaam aan? Het was vaag, en ergens ook erg afleidend. Zo’n typische gedachtestromen van hem die werkelijk nergens over gingen. Maar aan de ene kant wilde hij juist die afleiding hebben. Gewoon om zichzelf te behouden om de fout in te gaan. Dat overbezorgde was allang weggeëbd. Natuurlijk was hij ergens nog wel bezorgd, maar hij probeerde het te negeren. Kom op, ze is boven de tweehonderd jaar; dan moet ze toch wel iets meegemaakt hebben? Niet dat hij ooit in zijn leven was aangerand – Oké, dan was er die ene vrouw geweest die hij gewoon niet kon vergeten omdat ze zo vreemd en eng was geweest. Wat had hij zich destijds in zijn hoofd gehaald? Bah. Maar oké, hij was wanhopig geweest. Het punt waarop hij nog het meeste op zijn vader leek, vreselijke etappe uit zijn leven. En hij wilde er ook niet meer aan denken. Maar dat had hij met zoveel herinneringen, wilde ze gewoon verdringen. Maar sommige dingen waren nou eenmaal simpeler gezegd dan gedaan. En hij wist dat maar al te goed, want hoelang liep hij nou al rond met zijn problemen? Meer dan honderdjaar lang. En ergens was dat erg zielig, dat hij het in al die tijd niet had kunnen oplossen.
Oké, ze was niet dronken. Maar wat wilde dat zeggen? Ze kon het alsnog vergeten. En hij had gewoon geen zin om alweer, ja voor de zoveelste keer, stank voor dank te krijgen. Hij had er nu wel genoeg van, zijn geduld was op. En het werd wel eens tijd dat hij eindelijk eens kreeg wat hij verdiende. Karma? Nou, hij had zich tot nu toe erg goed gedragen. Had haar zelfs geholpen, na al die nare ervaringen. En alsnog kreeg hij geen bedankje daarvoor? Gemeen… Het was gewoon oneerlijk. Maar dat was het leven nou eenmaal. En door die gedachte kreeg je ook snel het gevoel dat er iets niet scheen te kloppen als alles ineens goed ging. Je geen tegenslagen meer kreeg. Best grappig, dat je zo gewend kan raken aan een nogal… Bagger leven. Eentje gevuld met tegenslagen, en waar het licht allang weg is. Mensen die allang dood zijn, vanbinnen. Maar toch nog verder rondzwerven, op zoek naar hun dood.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Heb ik niet,’ protesteerde hij zachtjes, ‘Jij hebt dit alles van mij te goed. En nu staan we quitte, oké?’ Hij wist het eigenlijk niet, maar ze moest stoppen met hem te bedanken. Hij kreeg er een slecht gevoel van, omdat hij eigenlijk helemaal niet bedankt zou moeten worden. Hij had gefaald. Als hij er eerder bij was geweest, vanaf begin af aan Andrew al had aangepakt was het nooit gebeurt. Het was zíjn schuld. En van niemand anders. Alleen was de vrouw op het moment te blind om dat in te zien. En het kon ook zo zijn dat hij weer eens aan het overdrijven was, zichzelf omlaag haalde enkel omdat hij dat ergens gewend was.
Die deur was nog niet eens één tel dicht of hij werd er al tegenaan geduwd. Hij wilde wat zeggen, was ergens geïrriteerd. Ja, wat had hij nu weer gedaan? Maar nog voor hij de kans kreeg om zijn mond ook maar te openen drukte ze haar lippen tegen de zijne. Ogen die groter werden, kon enkel staren. Ho, wacht… Waarom, hoe… Mocht hij eigenlijk wel wat terug doen? Ergens was het profiteren van haar zwakke mentale toestand op het moment. Maar hij was toch ook een profiteur? Maar ergens voelde het slecht. En de enige reden waarom hij ook niets terugdeed was omdat hij niet wist of het wel mocht. Van zichzelf. En door de grootse verwarring die deze handeling opwekte. Zelfs toen ze weer opnieuw afstand creëerde bleef hij maar staren. Wat, o god alsjeblieft, wat moest hij hier nou van vinden? Hoe moest hij hierover oordelen? Hij kon het niet.
En waarom zou hij niet verder gaan? De hint was duidelijk, ondanks dat al haar stamelde woorden het tegenspraken. Morele zaken? Waarschijnlijk. Maar alles, en dan ook echt alles, in hem schreeuwde om verder te gaan. Nu dat hij de kans had gekregen om een klein beetje van het geheel te ervaren… O god, nu wilde hij ook echt alles. Maar het mocht… Niet. Of toch wel? Zij was degene die was begonnen. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem. Oké, rustig. Hij kon dit. Hij had genoeg zelfbeheersing om – Ach, wat zou het. Ze zou hem de volgende dag toch weer haten. Waarom zou hij zijn voordeel hier niet nemen? Er was niets mis mee en iedereen zou het doen. Beslissing genomen. Bovendien: hij verdiende dit. Na zijn geduld te hebben bewaard, haar te helpen terwijl ze dat eigenlijk niet verdiende. Voor alles.
Uiteindelijk opende hij zijn ogen half. Ze keek naar de grond. Daar kon hij niets mee. Rustig, met een wijsvinger die hij onder haar kin plaatste, dwong hij haar op te kijken. Verder deed hij er niet meer zo moeilijk over. Hij had zijn beslissing genomen, en de rest was kinderspel. Zonder enige aarzeling drukte hij zijn lippen op de hare, maar weer was er die overdreven voorzichtigheid. Omdat hij ergens nog steeds niet zeker was over zijn beslissing. Wat als het toch een misverstand was? Hij wilde niet zo iemand zijn zoals zijn vader, zoals Andrew. Nee, bah. Hij was een beter persoon. Gewoon omdat hij het wilde. Omdat hij niet een persoon wilde zijn die hijzelf verachtte.
Voorzichtig, alsof hij bang was haar pijn te doen, plaatste hij zijn hand op haar heup. Het duurde niet lang of hij deed hetzelfde met zijn andere hand. Dat lengte verschil moest weg. Ja, dat was dan weer een van de minpuntjes van zijn lengte. Greep op haar heupen werd sterker, had echter niet echt veel moeite om haar op te tillen. Alleen was het in het begin nogal vervelend omdat zijn handen zo weg konden glijden. Uiteindelijk draaide hij zich om, duwde haar tegen de muur – vlak naast de deur. Dan maar wat hulp. Het was niet dat het hem zwakker maakte of iets. Hij stopte. Schraapte zijn keel en keek haar aan. ‘Ik ben momenteel ongepaster bezig dan jou,’ merkte hij nogal droog op, ‘Maar je excuses is bij deze aanvaard.’

» Mijn post is vaag. Maar je snapt wat ik bedoel c:
GIMMEGIMME.

Hoe hij ooit van een klein onschuldig jongetje tot zo’n man… Met een strafblad, had kunnen uitgroeien; laten we het erop houden dat niemand het had verwacht, dat hij het toch in zich had gehad. Dat hij toch zijn mannetje kon staan. Het was waar dat hij ergens nog steeds afhankelijk bleef van de meningen van anderen. Voornamelijk omdat hij nog streefde naar perfectie, wist eigenlijk niet eens meer waarom. Maar dat was ooit eens zo gekomen, en hij kwam er niet meer vanaf. Het was net zoals al zijn problemen; de reden waarom hij ze had wist hij van de meesten niet eens mee – had hij verdrongen – maar hij kwam er niet meer vanaf. Misschien omdat hij de reden niet meer wist, misschien dat hij daarom er niet meer vanaf kon komen. Want problemen moesten aangepakt worden bij de bron, de oorzaak. En als je die niet wist, was vergeten, was je eigenlijk best wel… De lul, nogal droog gezegd.
Waarom hij ze verdrongen had? Omdat hij werkelijk had gedacht ook zo van zijn problemen af te komen. Zat hij er eventjes naast. Hij had er nu zelfs voor gezorgd dat het moeilijker zou worden om er vanaf te komen. Angsten kon je altijd overwinnen, daar hoefde je de oorzaak niet van te weten. Je moest gewoon weten wat het inhield en het confronteren. Zodat je eraan gewend raakte en het enge ervan af ging. Hij had dat echter niet gekund. Omdat hij te bang was voor bepaalde dingen, en nooit echt de sterkste was geweest op mentaal gebied. Niemand had hem ook ooit aangeboden om hem ermee te helpen, en de kans dat hij er zelf wat aan ging doen was erg klein. Nihil gewoon. Dus hij zou er waarschijnlijk altijd wel mee opgescheept blijven zitten.
Hij had zeeën van tijd, maar probeerde altijd een smoesje te verzinnen waardoor het minder werd. Maar stiekem had hij geen redenen om dingen te ontlopen. Ja, omdat hij ze niet recht in de ogen aan wilde kijken. En daarom had hij zoveel en zo vaak naar afleiding gezocht. Hè, wacht eens. Waren al de verwarrende en frustrerende gedachtegangen die de vrouw bij hem veroorzaakte niet een afleiding uit duizenden? Hij was er zelfs de hele dag mee bezig, over hoe vervelend ze wel niet was. En dan dacht hij eigenlijk niet meer aan andere dingen. Stiekem was hij haar dan ergens meer verschuldigd dan hij dacht. Want normaal was afleiding altijd maar tijdelijk geweest, moest hij later weer verscheurd worden door allemaal nare herinneringen. Want vrijwel alles leek hem er de laatste tijd aan te herinneren.
Behalve dan als hij zich weer eens had kunnen irriteren aan haar… Dan kon hij ineens nergens anders meer aan denken. God, wat zat hij toch vreemd in elkaar. Hij snapte er niets van. Waarom deed hij het eigenlijk: denken. Hij kreeg er toch alleen maar hoofdpijn van. Ja, hij was een filosofisch persoontje geweest vroeger. Maar nu niet meer. Het was vrij deprimerend, zijn gedachtegangen. En daarom was hij ermee gestopt. Hij wilde niet meer redenen hebben om alles stop te zetten, een einde aan zijn lijden te maken. Nee, want je wist maar nooit; voor je het weet zou hij dat instinct doden. Die reflex, alles. En alles was zo gemakkelijk te beëindigen. Je moest er alleen maar zeker genoeg van zijn.
Alles. Gewoon alles van haar kant leek hem aan te moedigen. Dat hielp wel, maar zijn handelingen zouden niet veranderen. Als het eenmaal mocht, bleef hij toch voorzichtig. Waarom zou je je haasten als je toch alle tijd van de wereld had? O, hij werd zelfs nog meer geholpen. Haar benen die zich om zijn middel sloegen, het brandde gewoon. Ergens was het vrij logisch dat er niet veel nodig was geweest om zijn hartslag op te voeren. Adrenaline die niet genegeerd kon worden, eveneens als al die stemmen die hetzelfde allemaal in koor riepen. Die verwarring die ineens weg was geveegd, kon eindelijk helder denken. Hoe had hij die jarenlange time-out ooit vol kunnen houden? Alleen dit al voelde geweldig. Man, hij was best onder de indruk van zichzelf. Die ongelofelijke zelfbeheersing. Hij was hem eindelijk een beetje aan het verliezen. En of dat wel zo goed was… Dat wist niemand.
Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een bescheiden glimlach. ‘Weet je zeker dat dat het enige is wat fijn is momenteel?’ Hij wist wel wat ze er waarschijnlijk op zou antwoorden. Maar het was gewoon dat gedeelte van hem wat haar in verlegenheid wilde zien, omdat het schattig was. Het maakte momenteel niet uit wat ze allemaal deden, noch wat er allemaal aan vooraf was gegaan. Ze zouden nu alleen maar hiermee bezig zijn, en de volgende dag zouden ze het vergeten zijn. Zo simpel was het. Het was enkel omdat ze beiden afleiding wilden, en dit de simpelste vorm ervan was. En hij vond het ook nog eens een leuke vorm ervan. Had niet om wat beters kunnen vragen.
Hij drukte zijn tegen de hare, aarzelde eventjes; maar dacht er toen niet echt meer veel over na. Zonder ook maar eerst toestemming te vragen liet hij zijn tong zich een weg naar binnen banen, zo haar mond in. Hij wilde alles verkennen, alles proeven, alles zien, alles voelen. Hij wilde alles. Hij wilde haar. Niet meer en niet minder. En ergens was die gedachte erg afleidend. Zijn ogen bleven echter half open, kon ze gewoon niet sluiten. Hij wilde reacties zien, leek er momenteel verslaafd aan te zijn. Maar zoals eerder gezegd: hij wilde alles zien. Dus ook haar reacties op zijn handelingen. Maar er waren meer dingen afleidend. Zoals die gedachte van: is dat haar tong wel? Want zoals hij het omschreef was het… Zacht. Hoe vaag dat ook mocht klinken. En vandaar die vraag ook. Was dat wel mogelijk? Het maakte nu niet uit. Niet aan denken.
Uiteindelijk moest hij weer stoppen, moest weer afstand creëren. Gewoon omdat dit niet genoeg was. Anders zouden ze daar vast blijven hangen, en dat zou ook niet echt helpen. Hij drukte zijn lippen zachtjes op haar hals. Overlaadde die plek gewoon met tedere kusjes, tot hij bij haar schouder kwam. Stof van ‘r jurk… Het zat in de weg. Kleren waren soms toch ook zo vervelend. Zegt de persoon die er zelf te veel heeft. ‘Lesaiah,’ fluisterde hij in haar oor, ‘Je jurk zit in de weg…’ Subtiel, jong. Maar zo was hij nou eenmaal. Ook in zijn gedachtes. Met alles eigenlijk wel. Gewoon omdat hij het ergens nogal lomp vond om gelijk te zeggen waar om ging. In sommige gevallen dan. Soms was het gewoon nodig om mensen er gelijk op te wijzen, maar als het niet hoefde deed hij het liever niet.

» Posting level: droogkloot.
» Sorry, maar als ik niet subtiel mag doen ben ik zo droog als wat x')
» Is het erg dat ik om mijn eigen post moet lachen XD ?

En hij had nog wel zo goed tegen zichzelf gezegd het niet zover te laten komen. Het ergste aan dit alles was dat de vrouw die hem het meest irriteerde het in hem naar boven bracht. Natuurlijk vond hij haar aantrekkelijk, was vanaf dag één zo geweest. Maar hij was zo goed in het inhouden van zichzelf, voornamelijk omdat hij haar later had bestemd als onwaardig. Ze was hem niet waard, en daar moest ze het maar mee doen. Daar was dat te grote ego nou weer wel goed voor. Zo kon hij zich heel snel te goed voor bepaalde dingen voelen, en ergens was dat zo handig. Vooral dan wat dit betreft. Hij had wel een goede zelfbeheersing na vijfentwintig jaar, maar je wist maar nooit. Zelfs mensen met de beste zelfbeheersing konden het soms niet laten. Het bleef altijd een probleem, tenzij je dat probleem verhielp door meer dan alleen beheersing op te bouwen. Het echt probeerde te verhelpen, het recht in de ogen keek en niet weg week. Toch maar besloot dat het teveel werk was en het maar liet voor wat het was.
Ja, hij nam zijn tijd. Maar hij nam altijd zijn tijd. Wist zij veel dat het enkel een kwestie van tijd zou zijn voordat hij echt geen zin meer zou hebben in dit gedoe en… Tja, dan ging alles nogal… Snel. Hij was echt erg geweest in die laatste ene laatste periode. Niet aan denken, het was nu niet belangrijk. O, wat was dat gemakkelijk gezegd. Hij zou alles pas werkelijk stil kunnen zetten als dit alles klaar was, een paar seconde daarna was het dan rustig. Net die paar secondes die hij nodig had om in slaap te vallen. Natuurlijk, hij was het soort dat vrijwel meteen in slaap viel. Hoe dat kwam? Omdat hij slaapgebrek had, hoewel je dat niet snel aan hem zou zien. Het was niet dat hij echt wallen had of iets dergelijks, na honderdjaar past je lichaam zich aan je leefwijzen aan. Dat zou het al doen na tien of twintig. Vandaar dat hij het nu gewend was om niet veel te slapen. Maar alsnog, als het kon zou hij zo in een vingerknip weg willen zijn. Maar hij had nou eenmaal zo zijn problemen. En daar kon je beter niet verder op ingaan want dan kreeg je een waslijst.
Nu hij er eens over nadacht… Zij moest ook een waslijst hebben aan problemen. Als hij alles zo eens bekeek. Hoe heette haar broertje nou? Ty… Nog wattes. Hij wist het niet meer. Zijn probleem niet. Zijn kwelgeesten waren twee zussen geweest. En destijds had hij het fysiek vermogen gehad van een vliegje. Of zelfs nog minder. Anna had zijn arm zo kunnen breken, en er was ook niet veel voor nodig geweest om zijn benen te breken. In het begin hadden de twee het leuk gevonden, voornamelijk Sophia. Maar daarna ging de lol er vanaf en moest het “spelletje” aangepast worden. Hij moest lijden. Huilen, smeken en zichzelf vernederen. Had hij nog echt een trots gehad in de buurt van de meisjes? Nee. Zelfs niet op zijn vijftigste, zelfs toen was hij nog steeds dat kleine jongetje geweest in hun buurt. Kon niet anders dan strak naar de grond staren in de hoop dat ze hem niet zagen. Man, wat was hij toch zielig in hun buurt. En dan nog maar te zwijgen over zijn vader. Maar Sophia bleef toch echt de ergste van allemaal, niets of niemand kon aan haar tippen.
Hij had niet de reactie gekregen die hij wilde, dus wachtte hij ook maar niet meer. Er waren op het moment betere dingen die hij kon doen. Hij was eigenlijk al verder gegaan dan hij had gewild, en nu kon hij niet meer terug. Dat punt waarop hij nog rechtsomkeert kon maken was hij allang gepasseerd, niet dat hij het heel erg vond. De consequenties… Die moest hij maar eventjes negeren. Zoals eerder al gezegd kon hij op het moment nog prima afdwalen in zijn gedachtes. Fysiek was hij natuurlijk helemaal bij de les, maar mentaal niet geheel. Maar dat was meestal altijd zo. Daarom deed hij er ook niet echt moeilijk over. Hij had nou eenmaal een korte concentratie, hoewel het vreemd was dat hij zichzelf zelfs nu nog kon afleiden met bepaalde gedachtegangen. Apart.
Hij leunde een beetje naar achter, zodat hij haar aan kon kijken. ‘Verras me.’ Oké, misschien was zijn stem iets te zwoel nu. Maar sowieso, woorden met veel r-en uitspreken met zijn r… Dan vroeg je erom. En er was toch ook niets mis met een zwoele stem op het moment? Hij zag er in ieder geval het probleem niet van in. En mensen vonden zijn stem al snel verkeerd klinken, hij hoefde maar een simpel woord als spaghetti uit te spreken en ze vroegen hem waarom hij het zo apart uitsprak. Nou, sorry voor het accent. Maar het is nou eenmaal hoe hij is, en het is een houvast aan hoe hij is. Een van de vele kleine die hij heeft, en weigert te veranderen. Gewoon omdat hij niet wilt veranderen, wilt blijven zoals hij is.
Hij wist zijn ogen nog een paar tellen half open te houden, voordat hij ze sloot. Hij. Kon. Het. Niet. Weerstaan. Dan zag hij maar niet alles. Alles had zo zijn prijs. ‘Kan niet om meer vragen,’ fluisterde hij, kwam ietwat ademloos over. Maar vijfentwintig jaar was lang. Het was logisch dat hij zich iets te veel liet beïnvloedden door haar handelingen. Maar niets was mis met ergens van genieten, toch? En hij genoot hiervan, met volle teugen. Was het erg dat ze zijn overhemd ruïneerde? Op het moment: Nee, ze ging haar gang maar. Ze mocht doen wat ze wilde, hij vond het allemaal goed. Geweldig. En hij kon niets anders zeggen dan dat hij haar speelse kant woest aantrekkelijk vond.
‘Mijn beurt,’ merkte hij nogal droog op, negeerde wat ze verder nog deed en claimde haar hals weer. Waarom was ze in godsnaam zo zacht? Alles aan haar was zacht, zo ongelofelijk zacht. Haar haren, haar huid, haar lippen… Alles. En hij vond het maar wat prettig. Hij duwde haar nog dichter tegen de muur door zichzelf gewoon dichter tegen haar aan te drukken. Hij wilde wat met zijn handen kunnen. Een hand die verder naar onder gleed, zorgde voor de nodige steun die ze nodig had. Andere hand die nu eindelijk vrij was, plaatste hij op de stof van haar jurk bij haar arm. Liet deze rustig verder naar beneden zakken en drukte zijn lippen tegen haar schouder. Er zou een punt komen waar ze maar eens een andere positie aan moesten nemen, gewoon omdat die kleren uit moesten. En ergens was dat een hele goede reden, vreemd en grappig genoeg.

Het was te danken aan het feit dat hij op het moment zo goed kon nadenken omdat alles op een soort van autopiloot stond. Al de handelingen stonden zo goed in zijn systeem dat hij er eigenlijk niet meer bij na hoefde te denken. Ja, meer dan de helft van zijn flirtacties ging meer onbewust dan dat hij echt tegen zichzelf zei: “Alejandro jongen, we gaan eens wat proberen.” Over proberen gesproken; hij was er eigenlijk allang mee gestopt bij de vrouw. Had hij de hoop opgegeven? Ergens wel. Wilde hij het toegeven? Nee, natuurlijk niet. Geen enkele vrouw kon hem weigeren, geen uitzonderingen. Ze was hem gewoon niet waardig en daarom was hij gestopt. Niet anders. Oké, dat was klinkklare onzin; dat wist iedereen. Hij was gewoon zo zielig dat hij het niet in wilde zien, te trots. Die trots die hen beiden in de weg had gezeten om dit te doen, tot nu dan. Eigenlijk hadden ze helemaal geen goed beeld van elkaar, na alles wat ze nu wel over elkaar wisten. Zij was zielig en hij ook. Konden ze samen gezellig zielig doen en in een hoekje gaan huilen. Want dat deden zielige mensen. Of dat vond hij, want hij had het als klein jongetje gewoon te vaak gedaan. Het leek wel alsof zijn tranen op waren, of hoe noemde je zoiets? Want hij had echt al… Heel erg lang niet meer gehuild. En dan ook echt lang.
Nu hij er eens over nadacht; ze hadden wel beangstigend veel dingen gemeen. Zijn leven was een hel geworden door zijn zussen, het hare door haar broertje. Ze waren allebei gemarteld, weliswaar op verschillende manieren; maar de veroorzakers hadden er allebei bijzonder veel pret aan. Het soort amusement dat je ziek noemt, want dat is het gewoon. Je kan er niet omheen draaien, dat was onmogelijk. Eigenlijk was hij ook gewoon ziek in zijn hoofd, dat was iedereen in zijn familie. Zelfs zijn nichtjes en neefjes, ooms en tantes en noem het maar op. Hoe het ooit zo was uitgedraaid? Joost mag het weten. Het deed er ook eigenlijk helemaal niet meer toe, hij was de enige die nog over was gebleven van ze allemaal ironisch genoeg. Want je had hem vroeger wel als de zwakste kunnen bestempelen. Dit was hij ook geweest, een klein jongetje dat niets durfde. Als ze hem nu eens konden zien… Nou, niet in deze situatie, maar gewoon in het algemeen. Dan zouden ze toch eens anders tegen hem opkijken, kon hij ze eens uitlachen. Hij deed het nu ook wel… Maar het zou een stuk leuker zijn als hij hun gezichten kon zien, dat zou zijn amusement zijn. O, dat zou geweldig zijn.
Door het feit dat hij zo afdwaalde in zijn gedachtes merkte hij haar reacties niet echt meer op. Het zou wel, dit was het saaie gedeelte. Het was vermoeiend en vroeg soms gewoon het uiterste van hem, gewoon omdat hij zich te snel afleidde. Een simpele vlieg kon heel zijn aandacht nog opeisen. Hoe? Omdat dit altijd hetzelfde was, welke vrouw je ook pakte; ze reageerden allemaal hetzelfde. Of ja, het lag ook aan hun karakter; maar hij had alle versies gezien. Dus hij wist het nu wel. Verveelde hij zich? Ja. Pas als die kleren uit waren kwam er verandering in, maar dat zou nog wel eventjes duren… Als het zo doorging. Ze had ook gewoon een hardere ruk moeten geven aan zijn overhemd, treuzelkont die ze is. Nou treuzelde hij ook, maar enkel omdat zij het ook deed. Nou kan je daar erg diep op ingaan; maar hij behandeld de persoon gewoon zoals hij wordt behandeld op dit gebied. Niet meer en niet minder.
Hij wist niet waarom, maar één heel simpel ding zorgde ervoor dat alles stopte. Zijn ogen schoten open, klemde zijn kaken op elkaar. Negeer het. Negeer het gewoon, je bent al zover gekomen… Je kunt dit. Hij. Kon. Dit. Ga gewoon verder, dan komt alles goed. Nee, het was al verpest. Ze had het verpest, alweer. Alweer… Ze zat hem gewoon te pesten, hij wist het zeker. Stom mens. Ergens deed het pijn, heel veel pijn. Het was zijn naam niet geweest… Het had zijn naam moeten zijn, godverdomme! Zijn naam en van niemand anders! Hoe durfde ze, hem een beetje gebruiken als een of andere vervanging. Dat ene kleine woordje had ervoor gezorgd dat hij alles had teruggenomen, haar weer bestempelde als onwaardig. Hij liet haar los, pakte zelfs haar enkels vast zodat hij zijn middel kon bevrijdden uit hun greep. Val maar, het kon hem werkelijk niets schelen.
‘Ik,’ siste hij, ‘Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra… Ben. Geen. Vervanging. Voor wie dan ook.’ Hij weigerde, kon het gewoon niet verdragen. Natuurlijk had hij dit al eens vaker meegemaakt, dat had je als je het deed met vrouwen die vreemdgingen. Hij kon het ook wel negeren, maar het zat hem dwars dat zij er geen goed smoesje voor had. Ze had er gewoon geen en hij kon er geen sympathie voor voelen. Alles behalve eigenlijk. Hij liep naar de deur toe, pakte de deurknop vast en maakte hem met een ruk open. ‘Ik weiger hier nog één tel langer te blijven,’ hij snauwde het gewoon en het was overduidelijk dat hij geïrriteerd was, ‘Je bent me niet waard, je bent niemand waard… Espero que será devorado por sus pesadillas.’ Was het laatste wat hij nog zei, liep de kamer uit en trok de deur met een klap achter zich dicht. Verachtelijk mens dat ze was… Pas toen hij een paar tellen boos had zitten… Wacht, hij rende. Waarom rende hij in godsnaam? Bovendien was die haat al heel snel weggeëbd, beangstigend eng. Het enige wat over was gebleven was die pijn die hij als allereerst had gevoeld, nam nu haar kans om alles te overstemmen. Zorgde ervoor dat hij zich gewoon, plat gezegd, klote voelde. En niet zo’n klein beetje. Blijf maar rennen, jong. Waar naartoe? Wist hij niet. Maar alles was beter dan bij die vrouw blijven, alles gewoon.

T O P I C U I T

Espero que será devorado por sus pesadillas = Ik hoop dat je verzwolgen wordt door je nachtmerries
Ja die zin klopt niet helemaal van zichzelf, maar ik was lui c:

[right]» Whaha, he mad ;D
» Rage quit.
» Maar ik luisterde naar de macarena tijdens het maken van deze post, dus sorry voor mijn vaagheid ;}