Xanxus was nieuw hier en wist dat connecties hebben met een aantal collega's positief kan uitpakken. Tevens wist hij dat hij alleen maar collegiaal over kwam als hij zich netjes voorstelde aan de rest van de Legendarische magicians. En al was hij niet altijd de beste persoon waar je een goed praatje mee kon maken, en had hij zijn vervelende buien. Hij was na een dag al tevreden over waar hij terecht was gekomen. In zijn normale vorm kwam Xanxus de trap af gelopen. Welke kamer als eerste aankloppen. Nee, Dorchadas was wel het laatste waar hij zich zou bekend maken. De enorme duistere magie die er van af kwam deed hem alleen maar misselijk maken. Het was immers een tegenpool. En omdat hij, in tegenstelling tot magiërs, niet alle magie in zich had en alleen maar beschikte over lichtmagie was deze tegenpool effect alleen maar erger voelbaar. Na nog een paar kamers afgevoeld te hebben stopte hij. Hij keek naar de houten deur van een van de kamers. Erdore, de kamer van het woud. Een sterke bron aan woudmagie voelde hij diep van binnen. Onbewust bespeurde hij een gevoel van verlies er tussen door. Alsof de persoon achter de magiebron iemand dierbaars kwijt was. Daarnaast was de sterkte band die Xanxus had met andere magiesoorten die van woudmagie. Hij had er altijd interesse in gehad, ookal kon hij het nooit beheersen of gebruiken. Langzaam veranderde hij van vorm en kwam hij in zijn menselijke vorm tegenover de deur. Hij hoorde water stromen. Van een waterval of van een douche. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Zijn nieuwschierigheid overwon zijn etiquettes en hij duwde de deur zachtjes open. Hij keek rond maar zag de bron van het stromend water nog niet. De kamers waren veel groter dan dat ze van buitenaf leken. Waarschijnlijk is dit ook door middel van magie gerealisseerd. Veronderstelde Xanxus teminste. Of het was gewoon goede architectuur die een optisch bedrog bevatte. Zwijgzaam liep hij de kamer verder in. Ieder voelbare vorm van woudmagie deden zijn zenuwen tintelen. Hij zag een stapel boeken liggen. Zwijgzaam liep hij er naar toe, in de hoop een leesbaar boek over woudmagie te treffen. Hij pakte een boek zonder enige titel. Zwijgzaam opende hij deze en las de titel. Gelijk klapte hij hem dicht. "Dagboek..." mompelde hij. Schending vna privacy wilde hij absoluut niet schuldig aan gevonden worden. Hij wist niet eens of het een dagboek was van de vrouwe van het woud, maar het bleef een dagboek. Zwijgzaam ging zijn hand over een boek over woudmagie. woudmagie || Training voor gevorderde gebruikers... was de titel die er op sierde met krulletters. Zwijgzaam pakte Xanxus het boek en opende hem. Hij las geintrigeerd de letters. Hij dook zo in het boek dat hij vergat dat de bron van woudmagie nog steeds aanwezig was en inmiddels ook zijn aanwezigheid doorkreeg. Op het moment dat hij een kuchje hoorde keek hij op uit het boek. Met een hand klapte hij het dicht en legde deze rustig weer weg. Wetend dat de vrouwe van het woud achter zich stond. Duidelijk voelbaar aan haar magiebron en aura. En ze had vragen. Onbewust las hij het af aan haar aura. Hij glimlachte enkel en stond nog met zijn rug naar haar toe. Maar wist dat hij spoedig zijn verantwoording moest afleggen.