Ze kon ook nooit normaal doen tegen mensen, hé? Zelfs niet tegen mensen die normaal tegen háár deden, zoals Luca. Echt. Hij was gewoon lief tegen haar, bleef haar op zoeken en ging nog steeds met haar om ook al had iemand als hij allang duizenden anderen vrienden kunnen hebben die ook lief tegen hem deden en hem niet afkatten op zowat ieder moment van de dag. Dat deed ze bij iedereen, maar goed, hij verdiende het in haar ogen niet. Toch kon ze het niet verhelpen: telkens als ook maar iemand wat zei, reageerde ze op een bitchende manier of .. nou ja, ze reageerde nooit anders. En nu had ze stilte nodig om haar eigen stemgeluid even kwijt te raken, of het in ieder geval niet tegen Luca te gebruiken.En alsof het haar wat kon schelen dat de kerkers verboden waren om te komen.

Wren leunde met haar rug tegen de muur, ze staarde ergens voor zich uit in de duisternis. Het kon haar voor een keer niets schelen dat er mossig spul tegen de muren zat, dat alles donker en koud en vies was. Ze voelde zich op het moment heel kwetsbaar door haar stomme gedachten, zo wilde ze niet zijn! Ze had niet voor niets een grote mond, ze verborg dat zelfs zij soms onzeker was door te doen alsof niets haar iets kon schelen. Ze was er goed in geworden. Maar ze kon zo'n gezicht niet de hele dag in stand houden, niet zoveel dagen achter elkaar. Het was een opeenstapeling van factoren. Slecht geslapen, sowieso al moe, rot gedaan tegen iemand waar ze dat echt niet tegen moest doen..

Ze had haar ogen gesloten en haar ademhaling was net gekalmeerd toen ze ineens een geluid meende te horen, misschien aan het begin van de gang, misschien dieper in de gewelven. Het galmde zo, ze kon het niet weten. Ze wilde het niet weten. Ze kneep haar ogen wat dichter in concentratie, terwijl ze de Lucht afzocht naar tekens van leven. Nee. Er mocht nu niemand komen. Wie zou er moeten komen? Niemand mocht haar zo zien! Ze deed een poging haar chagrijnige gezichtsuitdrukking op te zetten, maar een flintertje zwakheid moest nog zichtbaar zijn; ze voelde zich gewoon niet alsof het ging lukken zo. Hopelijk was er niemand die ze kende, dan zou ze zich echt doodschamen! Als ze de persoon niet kende kon ze tenminste nog de act opzetten dat ze lief, onschuldig en helemaal nooit bitchy was... Als ze hard haar best deed?

Damnit, damnit, damnit! Ze had hier zo de pest aan. Oké, gewoon even.. stil zijn, op je lip bijten, nagels in de huid van je arm drijven en dan weer arrogant door de gangen lopen en mensen naar je láten kijken ondanks je lilliputter reputatie. Dat was het plan. Zo moest het gaan. Niemand zou haar zien, niemand zou zich afvragen waarom het meisje met een grote bek er zo onzeker uitzag. Ze moest echt eens minder om haar reputatie gaan geven. Echt. Ze moest ook niet zoveel om Luca geven.. gaf ze om hem? Waarschijnlijk, damn, ze haatte dit. Die gedachten die door haar hoofd joegen ondanks het feit dat ze totaal nutteloos waren. Ze had iets nodig dat het stopte, dat er gewoon een moment de rem opzette zodat ze verder kon. Maar er was niemand hier en ze betwijfelde of er wel iemand was die haar kon helpen. Dat was het leuke aan tiener-zijn: je was 'alleen maar in de war' maar je brein maakte er toch zo'n ongelooflijk probleem van. Op dat gebied zou ze wel op willen groeien, geen probleem. Dan moest ze echter wel een volwassen houding aannemen. Jammer. Nee, dus.

'Je weet dat ik je kan helpen met al die emoties in je kleine lichaam?' Wow. Wacht even. Ze ademde scherp in, had die aanwezigheid niet aan horen komen. Had niets gevoeld, geen bewegingen in de lucht waargenomen. Ze was nu ook niet zo scherp, oké, maar toch. Het was vreemd, dat ze het niet opmerkte. Normaal.. Maar wacht, wat maakte dat uit? Hij had iets gezegd over haar lengte en dan specifiek over het gebrek daaraan. Dat was! Normaal zou ze zich zo ongeveer opblazen, gaan schreeuwen en mensen hun ogen uitsteken omdat ze iets over haar léngte durfden te zeggen, maar net toen ze naar hem opkeek en de confrontatie via een blik met hem aan wilde gaan, vloeide de boosheid weer weg. Hij was zo... Er was iets.. iets aan hem wat ze niet kon beschrijven maar wat gewoon ontzettend overweldigend was. Alsof ze geen ruzie met hem kon zoeken. Alsof ze hem alleen maar geweldig - en knap - kon vinden. Het was vreemd, maar ze kon er geen seconde aan twijfelen. 'Oh?' antwoordde ze daarom, lichtelijk ademloos. Nog even en haar fangirl-mode zou geactiveerd worden? Ze hoopte toch van niet. 'En hoe denk je mij te kunnen helpen?' Ze zei het niet op een manier die drama indiceerde, als in: Oh mijn drama is zo erg dat niemand me er ooit mee zal kunnen helpen- Maar eerder in een manier van: ik ben nieuwsgierig. Ze ging wat rechter staan, kon haar blik echter niet helemaal van hem losscheuren. Hij was intrigerend. Hij wilde een deal sluiten. Ze vroeg zich af hoe ze hem nog nooit gezien kon hebben, want zo'n persoon zou toch direct opvallen..?

Hij was knap en ze kende hem niet. Dit klopte niet, ze had toch minstens wel eens van zo’n jongen moeten horen? Vooral omdat hij zo adembenemend was, op de een of andere manier. Ze was niet meer in staat om lang naar iets anders in de kerker te kijken, maar dat kon ook komen doordat die dingen gewoon echt totaal niet interessant waren. De jongen, daarentegen… Hij stelde voor haar te helpen, nou, daar was ze benieuwd naar hoor. Wie kon haar nou helpen met.. wat dan ook? Hij pakte een sigaret, een beweging die ze tot haar eigen verbazing helemaal volgde. Hij was mysterieus, zij was nieuwsgierig. Ze wilde weten wie hij was. Even gevangen in de volgende beweging als in de vorige keek ze toe hoe hij een ketting tevoorschijn haalde, zichzelf sneed en gelijk daarna de wond heelde. Wacht. Wacht even. Dat was best krachtige magie, vooral voor zo’n flinke snee. Ze had haar adem ingehouden toen hij de wond maakte, was oprecht geschrokken van de plotselinge impact die die actie op haar achterliet. Zijn korte uitleg kon haar nu al niet meer boeien. Ze was geïnteresseerd.
’Wat vraag je voor zoiets?’ vroeg ze, haar ogen nog steeds wat groter door haar interesse in de vreemde jongen, maar haar stem was al rustig en ze voelde zich veel minder overdonderd dan daarnet. Ergens voelde ze eigenlijk de neiging om hem te vertellen hoe geweldig dat was geweest en dat ze onder de indruk was, maar hij kon dat vast wel van haar aflezen en ze zou toch veel te enthousiast overkomen. Bovendien wist ze niet of ze wel zoveel adem had. Ze zei niets meer, had haar korte en zakelijke vraag gesteld en wachtte nu op het antwoord terwijl ze in gedachten probeerde te halen wát ze dan precies wilde laten genezen. Dat lege gevoel vanbinnen? Het idee dat ze niets begreep? Of gewoon haar gekwetste ego? Of de sporen van brandwonden die op haar achter waren gebleven na dat ongeluk zo lang geleden, waar ze zich niets van kon herinneren.. of kon hij haar dat laten herinneren? Nou ja… eerst wilde ze de prijs wel eens weten, al wist ze vrij zeker dat ze veel zou doen. Zoenen met jongens had ze ook vaak genoeg gedaan en ook al had ze niet zóveel geld, een beetje had ze altijd wel. Ze was benieuwd. Wat zou hij van haar verwachten?