Een zwart gedaante stond met strak over elkaar geslagen armen bovenop het hoogste punt van de ruïnes op de uitgestrekte vlakte neer te kijken, zijn slangachtige ogen tussen de brokstukken en afgebroken pilaren van overige ruïnes die hier en daar als zwerfkeien uit het gras omhoog staken gefixeerd op de vage omtrek van het kasteel. Een barre bries liet zijn lange sluike lokken achter zijn brede schouders strijken, en de lange zwarte mantel die daarbij opbolde leek wel iets weg te hebben als de vleugels van een vleermuis. Het was nog schemerig buiten, waardoor hij zijn weg toen hij van het kasteel vertrok had moeten laten leiden door middel van zijn vuurmagie. Maar de zon zou spoedig genoeg opkomen, en dan kon Silmarils training van start gaan. Uit de binnenzak van zijn mantel haalde Savador een zilverkleurig zakhorloge tevoorschijn, geheel in de Oud-Shadraanse stijl met de kleine sierlijke wijzertjes en de vignette-achtige wijzerplaat. Kwart voor zes. Du Bois kon ieder moment aan komen lopen. Hij ademde de nog aardig prille lucht, ondanks de gesmolten sneeuw en de door eerste tekenen van de lente weggedreven winter, via zijn neusgaten in en richtte zijn hoofd langzaam weer op terwijl hij het zakhorloge langzaam weer opborg. Dat hij in het vroegst van de dag opgestaan was op een vrije zaterdag bewees maar weer dat hij veel voor zijn leerlingen wilde doen, zolang hij het respect en de orde maar ontving die hem zo bezinden.


[ S i l m a r i l ]

Met een wat wisselachtige tred liep Sil over het pad naar de ruïnes. Achter hem liep een zwarte pluisbal. Sil had die ochtend geprobeerde Tie op te luiten in zijn kooi maar het dier was vastberaden geweest met zijn baas mee te gaan. Sil had een goede dag. Hij was vrolijk op gestaan en had de hele dag nog geen enkel geërgerd moment gevonden. Sil neuriede zachtjes en kek zo nu en dan achterom naar Tie, die vrolijk achter hem aan liep. Sil had gedaan wat master Savador hem had opgedragen: Zijn lessen volgen en goed opletten. Hij had niet anders gedaan. Oke, er waren momenten geweest dat hij iets minder goed bezig geweest was.. Maar dat hield je toch wel.. Toch? In de korte tijd had Sil ook nieuwe mensen leren kennen die hem geholpen hadden.. Met namen voor zijn vrolijke kanten. Hij was de afgelopen week, sinds zijn bezoek aan master Savador al een stukje opgeknapt. Al was hij nog steeds erg blij dat hij master Savador hem wilde helpen. Het gemis van zijn tweelingzus kwam op het moment al verandering in door het feit dat Sil zichzelf had voorgenomen contact met haar op te nemen. Als het lukte ten minste. Sil stopte even toen hij bij de eerste pilaar aan kwam. Hij draaide zich even om en keek naar de panter. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Koppig beest..' mompelde hij zacht. Tie tilde verontwaardigt zijn kopje op en zwiepte wild met zijn staart. Sil bukte en gaf het dier een ai over zijn bol. Vervolgens draaide Sil zich om en liep verder. Zijn gedachtes waren vooral bij het plan van master Savador.. Wat was hij eigenlijk van plan? Het was schemerig. Sil was blij dat de zon nog niet echt op was. Dat zou betekenen dat hij te laat was. En precies op dit soort momenten vergat hij zijn horloge om te doen. Erg slim.. Niet dus. Sil verlangzaamde zijn pas toen hij dichter de ruïnes in liep. Hij stopte even en wende zich tot Tie. 'Jij blijft hier, oké?!' waarom maakte hij er in hemelsnaam een vraag van? Tie stopte ven maar toen Sil opstond en verder wilde lopen kwam Tie hem achterna. 'Tie. Blijf!' dit keer leek het beest het te begrijpen. Tie ging op de grond liggen. Sil zuchtte opgelucht. Blij dat het niet al te veel moeite koste. Sil liep door en al snel zag hij master Savador staan. Sil bleef staan en maakte de zelfde hoofdbeweging als de laatste keer. Net geen buiging. 'Ik hoop dat ik niet te laat ben..' zei Sil twijfelend terwijl hij weer rechtop ging staan. Hij glimlachte en keek even vluchtig achterom. Gelukkig. Tie was nog waar hij moest zijn. Ergens een stuk terug.. Hoopte Sil tenminste..

Afwachtend tikten zijn bleke vingers in de over elkaar geslagen houding van zijn armen op zijn bovenarm terwijl hij geconcentreerd naar een punt in de verte bleef staren. Voor het begin van de dag zou het onbewolkt zijn en onbewolkt blijven; in de schemering fonkelden hoog aan de hemel de laatste sterren van de nacht na en lieten de eerste tekenen van de zon die ieder moment achter de horizon op kon komen de lucht pastelpaars kleuren. De maan was al verdwenen, weggedreven voor de aanbrekende morgenstond. Zwermen ganzen vlogen als kleine minuscule stipjes snaterend over. De lente was niet ver meer, dat was duidelijk. Loom wisselde Savador van been om zijn lichaamsgewicht op te laten leunen, zijn slangachtige ogen gefixeerd op een gedaante dat in de verte opdoemde. Het bewoog langzaam, maar naderde al gauw, en toen de schim iets dichterbij was kon hij er duidelijk een lopend persoon in zien. Automatisch krulden zijn mondhoeken even om tot een licht glimlachje. Hij had zich dus niet als een achteloze luiwammes verslapen om hem hier urenlang voor niets te laten wachten. Zelf geloofde hij dat er wel degelijk leerlingen tussenzaten die hem dat zouden flikken, terwijl hij bereid was ze te helpen. Graag of niet, maar als ze er zelf niets voor deden ging hij er ook met de pet naar gooien. Jammer dan. Savador hoopte dat Silmaril een beetje opschoot voor de zon opkwam. Het was een cruciaal aspect voor de training van vandaag. Zwijgend bleef zijn starende blik op de jongen gericht die immers wel de moeite had genomen voor dag en dauw op te staan. Daar kon hij tenminste iets mee. Ietwat streng knikte hij kort terug op de woordenloze begroeting in de vorm van de hoofdbeweging. 'Ik hoop dat ik niet te laat ben..' Met een zachte ademteug richtte Savador zijn blik op de horizon voor hij erop antwoordde. 'Je bent pas te laat wanneer ik in geen velden of wegen meer te bekennen ben en me een houding zal aannemen alsof we nooit een afspraak hebben gepland,' reageerde hij scherp voor de vroege ochtend. Hij keek weer even op Silmaril neer omdat hij op een veel hoger punt stond en maakte een kort knikje naast zich. 'Kom hier staan, du Bois, dan kunnen we beginnen.' Het was van noodzaak dat hij nog het een en ander kort uitlegde voor de zon opkwam.

'Je bent pas te laat wanneer ik in geen velden of wegen meer te bekennen ben en me een houding zal aannemen alsof we nooit een afspraak hebben gepland,' Sil knikte dankbaar. Master Savador maakte een hoofdbeweging naast de plek waar hij stond en sprak: 'Kom hier staan, du Bois, dan kunnen we beginnen.' Sil keek nog even snel achterom en liep toen naar master Savador toe. Zodra hij er stond keek hij even naar boven.l Het zou niet lang meer duren voor dat de zon op zou komen. Sil wende zich tot master Savador en vroeg een beetje twijfelend: 'Misschien is het onbeleefd van me.. Maar wat bent u van plan?' hij knikte naar de lucht en vervolgde: 'Want ik neem aan dat ik niet voor niets zo vroeg moest op staan..' een beweging in de verte trok even zijn aandacht. Een zwarte vogel vloog op. Dat zou vast een van de eerste moeten zijn. Sil haalde opgelucht adem. Goddank was het niet Tie. Ondanks dat Sil van nature nieuwsgierig was.. Was hij nu nog nieuwsgierig door het feit dat hij voor dag en dauw op was gestaan.. En of hij nog niet al vroeg genoeg op gestaan was, was Tie ook al zo vervelend geweest. Sil had er al vaker over gedacht of zijn vader wel het goede huisdier aan het goede kind had gegeven.. Want geef nou toe.. Tie was onrustig en de witte tijger van Vanya was de rust zelve. Misschien juist daarom dat de tweeling een huisdier had gekregen die een spiegelbeeld van hun zelf was. Sil grijnsde even bij die gedachte. Het zou hem fijn lijken een huisdier te hebben die je niet dag en nacht moest dwingen in een kooi te gaan. Al wist hij zelf ook wel dat als hij Tie kwijt zou raken hij het niet zou trekken. De twee waren bijna onafscheidelijk. Ze waren niet altijd samen maar de afstand was nooit ver van elkaar af. Op zijn hoogst waren ze beide aan de andere kant van het schoolgebouw. Sil schudde bijna onopgemerkt zijn hoofd om de gedachtes er uit te krijgen. Hij haalde even diep adem en concentreerde zich weer op het hier en nu. Nu master Savador hem wilde helpen moest hij niet zelf afdwalen! Sil wende zich van master Savador af en staarde voor zich uit. Terwijl hij luisterde naar alles om hem heen. De eerste vogels die hun ochtend lied zongen, de wind die zich langzaam een weg door het landschap zocht. Sil haalde nog eens diep adem en focuste zich op master Savador die ongetwijfeld wel wat wilde zeggen..

Zwijgend bleef hij op zijn hoge plek staan, zijn slangachtige ogen nog gefocust op een bepaald punt in de verte. Er veranderde niets aan zijn roerloze houding toen Silmaril deed wat hij de jongen vroeg en naast hem plaatsnam. Even heerste er een korte stilte waarin alleen de zacht natjirpende nachtkrekels en het vroege gezang van merels was te horen, want voor beiden was er geen aanleiding om een nutteloos gesprek te beginnen. Ze waren hier voor een andere reden dan een little chat op de vroege morgen, eentje die vooral om Silmaril was te doen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de jongen zich nieuwsgierig tot hem richten. 'Misschien is het onbeleefd van me.. Maar wat bent u van plan?' besloot hij uiteindelijk te vragen. Met zijn hoofd gebaarde hij in een klein knikje naar de lucht. 'Want ik neem aan dat ik niet voor niets zo vroeg moest op staan..' Met zijn armen nog over elkaar heen geslagen wierp Savador hem een licht starre blik toe.
'Neemt het ongeduld de overhand?' stelde hij de retorische vraag op een zwak honend toontje. Er gleed een schamper trekje over zijn bleke gelaat terwijl hij zijn hoofd weer terugdraaide om zich opnieuw te richten op de oneven lijn van de horizon, die niet strak en recht liep door de bergachtige omgeving. 'Correct,' vervolgde hij uiteindelijk na een kleine ademteug. 'Binnen nu en een aantal minuten komt de zon op. En op datzelfde moment wil ik dat jij gaat proberen om de overvloed aan zonlicht in je op te nemen, het om te zetten naar lichtmagie en de grote hoeveelheid in controle te houden - én daadwerkelijk ook te beheersen. We oefenen net zo lang tot je het weet te meesteren - al is dit maar in mate - en stoppen niet tot dat gebeurt. Desnoods tot in de middag, wanneer de zon op haar felst is.' Zijn slangachtige ogen waren nog op het punt in de verte gericht en hij gunde Silmaril geen blik waardig tijdens zijn rap gesproken uitleg. Onder een nieuwe ademteug wisselde Savador opnieuw van steunbeen. Zijn methodes mochten dan streng en hard zijn, ze waren in negen van de tien gevallen buitengewoon effectief. En het zou in Silmarils geval niet veel anders moeten zijn.

Sil zag in zijn ooghoek dat master Savador hem een licht starre blik gaf. Master Savador zat met zijn armen over elkaar geslagen en vroeg: 'Neemt het ongeduld de overhand?' duidelijk retorisch gesteld. Sil glimlachte. 'Correct,' zei master Savador nadat hij zijn hoofd terug gedraaide had in zijn oude positie. 'Binnen nu en een aantal minuten komt de zon op. En op datzelfde moment wil ik dat jij gaat proberen om de overvloed aan zonlicht in je op te nemen, het om te zetten naar lichtmagie en de grote hoeveelheid in controle te houden - én daadwerkelijk ook te beheersen. We oefenen net zo lang tot je het weet te meesteren - al is dit maar in mate - en stoppen niet tot dat gebeurt. Desnoods tot in de middag, wanneer de zon op haar felst is.' Sil schrok heel even van de informatie die hij in een keer kreeg maar knikte toen. Hij wilde het sowieso proberen. Wat kon er fout gaan? Sil slikte even. Veel. Er kon heel erg veel fout gaan. Sil zuchtte en sloot zijn ogen om te proberen zijn gedachtes wat tot rust te krijgen. Hij slikte opnieuw en zei toen zacht: 'Oke, ik zal mijn best doen.' Sil ademde rustig in en uit. Langzaam opende hij zijn ogen. Master Savador had gelijk, de zon zou zo opkomen. Sil zuchtte even en hield zijn blik strak op de horizon gericht. Zijn gehele concentratie ging op dit moment uit naar de zon die elk moment op kon komen. De zon die elk moment het moment van deze dag kon gaan inluiden. Sils mond krulde automatisch op in een glimlach. Opnieuw sloot Sil even zijn ogen en beeldde hij de zon zo goed en kwaad als het kon in. Hij prenten het beeld in zijn hoofd en opende zijn ogen opnieuw. Beetje bij beetje kwam de zon op. Sils likte nog eens en concentreerde zich toen volledig op de opkomende zon. Hij wilde zo graag dat dit goed ging dat hij totaal geen oog meer had voor de rest. Hij wist zelf ook wel dat het niet meteen de eerste keer zou lukken. Misschien de tweede, derde, vierde keer ook niet, maar het zou hem voor deze middag nog lukken. Dat was de belofte die hij zichzelf maakte, en Sil brak nooit beloftes...

Savador reageerde amper op de glimlach die op Silmarils gelaat verscheen bij zijn schamper gesproken woorden. Er was geen enkele reden om onnozel te gaan glimlachen. Het joch kon zich beter nu al op een opbouwende concentratie richten dan te staan lanterfanten, ook al was hij nog niet klaar met zijn uitleg. In plaats van zich te bekommeren om Silmarils emoties, had hij zijn strenge blik alweer op het punt gericht waar de zon ieder moment over de bergen in de verte kon oprijzen. Het was geen alledaagse oefening, en eigenlijk al ver boven beginnerswerk. De zon was een planeet, geen nietig lichtbolletje of de gloed van een kaars waar amateurische lichtmagiërs normaal gesproken een begin mee legden. En het zonlicht dat ze afstraalde verschilde per uur op de dag, en het hing ervan af waar ergens je stond. De ozonlaag was door de miljoenen jaren heen immers niet overal even beschermend meer. Zijn armen bevonden zich nog in de strak over elkaar geslagen positie voor zijn borst, zijn slangachtige ogen schonken Silmaril ook na de uitleg geen blik waardig. Alsof hij zelf ook al een poging wilde wagen zich te focussen op wat er komen ging, ook al was hij hierin de lerende meester. Ondanks het feit dat lichtmagie nu niet echt in zijn straatje lag. Wellicht moest hij Silmaril nog een beetje sturen en kneden in zijn training, en hem uiteindelijk overhandigen aan Sebastian. Master Sebastian was de nieuwe leraar in lichtmagie en zou er verder vast wel raad mee weten. Voor nu hield hij Silmaril nog in zijn handen om hem de hulp te bieden waar hij hem om had gevraagd. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de jongen vastbesloten knikken ten teken dat hij het begrepen had. 'Oke, ik zal mijn best doen,' waagde hij op zachte toon de eerste stap van zijn training te nemen. Pas nu draaide Savador traag zijn hoofd opzij om even zwijgend op de jongen neer te kijken om daarbij tot de conclusie te komen dat de wil in zijn stem en houding oprecht gemeend was. Hij richtte zijn aandacht weer op de horizon, waar de feloranje - bijna bloedrode - gloed van de trillerig halve cirkel van de zon de schaduwen achter de bergen joegen. Een langzaam maar zeker proces; de zonnestralen die over berg en dal hun weg wierpen over het natuurrijke landschap om de school heen, de zon die eerst nog beverig en timide leek bij de eerste verschijning van deze nieuwe dag. Maar hij wist dat, zodra ze helemaal opkwam, het felle licht ook de ruïnes zou bereiken en hen eerst zou doen verblinden. Dat vormde het startsein voor Silmaril om de training definitief te beginnen, en hij hoopte vurig dat de jongen bestand was tegen zoveel magiebronnen in één keer en hij niet het bewustzijn erdoor zou verliezen. Zwijgend nam Savador plaats achter Silmaril op het moment dat de jongen in alle concentratie zijn ogen sloot, en legde kalm zijn bleke handen op zijn schouders. Om licht met duisternis terug te dringen, mocht het echt teveel zijn voor Silmaril om te handhaven. 'Focus,' sprak hij zacht, zijn blik licht gefronsd uit concentratie gericht op de langzaam maar zeker oprijzende zon. Ieder moment nu. Nog zwakjes en terughoudend kropen de eerste stralen over de bergtoppen. Tot het land baadde in een deken van goud en hij stijf zijn ogen moest dichtknijpen tegen het plotseling felle licht, alsof iemand opeens een aantal spotlampen op een paar meter afstand op hen richtte. Als de volbloed Shadraan die hij was, was het geen onbekend feit dat hij een groffe hekel had aan de enorme lichtbron. Energiegevend voor Novanen, maar voor de mensen van zijn volk kon het zelfs uitputtend zijn. Savador gaf op hetzelfde moment dat ze overspoeld werden door de intense lichtgolf een zacht kneepje in Silmarils schouder om hem het sein te geven dat zijn training nu van start kon gaan.

Terwijl Sil zich concentreerde, hoorde hij master Savador van zijn plaats bewegen. Sil schrok een beetje toen master Savador ineens zijn handen op de schouders van Sil legde en zacht zei: 'Focus,' Sil knikte onwillekeurig en opende zijn ogen. De zon kwam stukje bij beetje hoger te staan. Ze verjoeg een aantal schaduwen langzaam en al snel volgde er meer. De schaduwen vervaagde en uiteindelijk verdwenen ze. Sil haalde even diep adem. Zijn gehele focus lag bij de lichtgevende bol vuur die langzaam maar zeker steeds hoger kwam te staan, die elke schaduw wegjoeg en die straks zowel Sil als master Savador zou verlichten. Sil had zich het zich nog maar ent bedacht toen de zon boven de horizon uit kwam en hen zowat verblinden. Sil wende zijn hoofd even af en knipperde even vluchtig met zijn ogen. Hij was de ochtend zon gewend maar dit sloeg toch echt alles! Hij was 's ochtends vaak buiten maar hij had zelden tot nooit zoveel licht in een keer in zijn gezicht gekregen. Sil knipperde nogmaals met zijn ogen en draaide toen zijn gezicht weer recht, naar de net opgekomen zon toe. Master Savador gaf Sil een zacht kneepje in zijn schoduer als teken dat Sil kon beginnen met zijn training. 'Focus.' herhaalde Sil de hele tijd in zijn hoofd. Sil haalde nogmaals diep adem en kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij de kant van de zon op keek. Een klein stemmetje in zijn hoofd vertelde hem dat hij op deze manier nog eens blind zou worden. Sil glimlachte bij de gedachte maar schudde zacht met zijn hoofd om zich weer te concentreren op de zon. Zijn gezicht vertrok toen hij elk detail wat hij wist probeerde op te sporen, toen hij elk detail wat hij door zijn wimpers kon zien vond, toen hij precies wist hoe hij de zon voor moest stellen. Zijn gezicht werd serieuzer dan hij ooit was geweest en Sil kneep zijn handen tot vuisten. Sil zag elk detail dat hij wist op te noemen van de zon voor zijn geestesoog. Hij wist dat het moeilijk zou zijn, maar misschien had hij nu iets aan de eeuwig durende preken van zijn zus. Ze had hem altijd verteld dat je met verbeeldingskracht alles kon doen. Nu was dat dus uit te proberen, wat kon hij verliezen? Het zou alleen maar positief of niet kunnen werken, negatief zou bijna een onmogelijkheid zijn.. Hoopte Sil. Sil beeldde zich in dat de warmte, het licht van de zon op hem gericht waren en Sil het kon gebruiken. Of het nou lag aan Sil of dat het daadwerkelijk zo was, Sil voelde de warmte sterker dan ooit en het licht dat de zon over het landschap wierp deed Sil onwillekeurig glimlachen. Sil slikte even en sloot zijn ogen. Opnieuw focuste hij zich op de vuurbol die haar licht over het landschap wierp, die haar warmte verspreiden over het landschap. Sil beet zacht op zijn lip toen hij begon te twijfelen of het in een keer zou gaan lukken. Alsof hij het over zichzelf had uitgeroepen werd het licht te veel. Al de spieren in Sils lichaam spande samen en Sil wankelde wat achteruit. Sil opende zijn ogen en keek naar zijn handen. Zijn handen waren wit van al het licht dat er vanaf stroomde. Het licht liep door naar Sils arm en stopte net boven Sils elleboog. Sils adem stokte en hij rilde even toen hij besefte dat zijn halve armen gehuld waren in lichtgevende handschoenen.

Oke, hij is voor mijn gevoel beter dan verwacht ^^

---

Silmarils verraste reactie kwam niet helemaal tot zijn bekenning. Zijn blik en aandacht waren nog strak gericht op de zon die traag steeds een stukje hoger aan de hemel klom. Roerloos lagen zijn bleke handen op de schouders van de jongen. Uit alle voorzorg, want hij kon uit het aanvoelen van aan magiebron niet peilen hoe sterk een persoon bestand was tegen een bepaalde magiesoort. En duistere en lichtmagie waren sterke tegenpolen, maar hij achtte zijn best te doen als het zover kwam dat het teveel werd voor Du Bois. In de ochtendstilte die even heerste hoorde hij de jongen diep ademhalen, zich ongetwijfeld vast voorbereidend voor zijn oefening. Een aantal seconden was het voor beide genoodzaakt de ogen even dicht te knijpen tegen het felle licht, tot ze de kans kregen om langzaam maar zeker te wennen aan de plotseling veranderde lichtval. Zwijgend gaf Savador het startteken in de vorm van een klein kneepje door. Er was geen tijd om allereerst minuten te spenderen aan het wennen van het licht, niet nu. Ze zouden er enkel hun kans mee verdoen om een direct hoogtepunt voor Silmaril te creëren. Het was niet zomaar dat hij dit vroege tijdstip gekozen had en ze hier nu in het vroegst van de ochtend samen op het hoogste punt van de ruïnes stonden. Bewegingloos bleef hij zijn positie achter Silmaril aanhouden, er met alle zekerheid van bewust dat het van belang was dat hij stil bleef en ook stil bleef staan. Hij liet de jongen in zijn opperste concentratie zijn ding doen, richtend op de magiestromingen die hij via zijn handen op Silmarils schouders kon voelen. Lichtmagie; hij werd er letterlijk misselijk van. Het maakte hem zwak en licht in zijn hoofd. Anderzijds kon hij Silmaril met zijn duistere magie ook onstabiel maken, al hield hij er echter rekening mee dit zo goed mogelijk te onderdrukken. Dat was misschien het enige nadeel dat aan deze training vastzat; lichtmagie-oefeningen ondergaan van een Shadraan was niet helemaal efficiënt. Toch was het belangrijk dat ze zo in contact bleven. Hij kon de jongen niet helpen, moeilijker op de hoogte blijven van de situatie en zijn magie met zijn eigen bronnen niet sturen als hij hem niet met minstens een vinger bleef aanraken. Over Silmarils schouder richtte Savador zijn blik weer recht in de zon, zijn ogen daarbij tot spleetjes geknepen en de verticale pupillen tegen zijn goudachtige irissen door de lichtval versmald tot dunne streepjes. Hij voelde de afstralende warmte op zijn bleke gezicht, maar soezelig werd hij er niet door. Het was nog vrij fris in de lentemorgen. Fris genoeg om klaarwakker te blijven. In een fractie van een seconde was hij geneigd zijn ogen even dicht te knijpen bij de plotselinge scheut lichtmagie die van Silmaril op zijn handen oversprong en door zijn lichaam schoot. Met een moeilijk gezicht opende hij zijn ogen weer, in staat om de opgenomen lichtmagie te kunnen handhaven. Maar met mate. Het was en bleef een grote tegenpool. Dat maakte het eigenlijk deels ook een training voor hem. Aldoch dat het minder in kracht was, omdat hij niet degene was die het zonlicht direct opnam. Ook de onzekerheid kwam in de lichtmagie op hem over, en Savador moest met een stoot duistere magie ingrijpen om de overmate iets in toom te houden. Er schoot even een frons over zijn bleke gelaat, want uiteraard kon je geen enkele onnozele aarzelingen gebruiken bij een overmeesteringstraining. Met zijn borst hield hij de jongen tegen in een mogelijke val toen hij getroffen door de overvloed de controle half verloor en achteruit wankelde. Van zijn vingertoppen tot zijn onderarmen was hij echter gehuld in een bron van licht. In een gebaar van strenge aanmoedigheid versterkte Savador zijn greep om zijn schouders. 'Hou het vast,' sprak hij zacht met lichte dwang in zijn stem. Hij merkte hoe Silmaril er zwakker onder leek te worden. 'Hou het vast. Nog even,' herhaalde hij streng. Het was een benodigd aspect voor de training. Het overmeesteren en vasthouden, steeds ietsje langer.

'Hou het vast,' sprak master Savador Sil toe met een sprankeltje van dwang in zijn stem. 'Hou het vast. Nog even,' herhaalde master Savador op een strenge toon. Sil slikte even en mompelde vervolgens instemmend. Hij was nog niet helemaal bekomen van de schrik, maar hij was bereid door te bijten en te doen wat master Savador hem zei. Hij wilde niet opgeven! Hij had hulp gevraagd, die had hij gekregen. Nu weigerde hij te stoppen tot master Savador hem vertelde dat te doen, tot master Savador hem toestemming gaf te stoppen. Sil was master Savador dankbaar. Het moest niet makkelijk zijn om als volbloed Shadraan een volbloed Novaan iets aan te leren. Dan kwam er ook nog eens bij dat de felle ochtend zon master Savador op zijn zachts gezegd niet bepaald vrolijk zou maken. Sil haalde diep adem en sloot zijn ogen weer. Hij concentreerde zich opnieuw op de zon. Haar warmte, haar licht. Hij zag de lichtgevende bal vuur weer voor zich. Hij slikte nog een keer en zette zichzelf toen schrap voor het geval dat. Al zijn spieren spande opnieuw samen en vormde opnieuw en soort schild dat Sil tegen de grootste klap zou beschermen als het fout ging. Hij wist dat het nu niet direct zou lukken, dat hij er niet meteen in zou slagen, maar Sil wist ook dat hij, als het de eerste keer niet zou lukken, vermoeid zou raken. Hij zou elke keer als hij het opnieuw probeerde vermoeider worden. Elke keer zou het slechter gaan, tot het nog maar een onmogelijkheid leek. Sil gromde even zacht bij die gedachtes. Hij was zich ervan bewust dat ze veel van zijn concentratie opslokte en de beelden die hij voor zich zag weg joegen. Sil schudde zijn hoofd, opende zijn ogen en keek door zijn wimpers naar de zon. De meeste schaduwen waren verjaagd en waren nu verlicht dood de ochtend zon. Sil probeerde zich de zon voor te stellen. Van alle details die hij enkele minuten geleden had op kunnen sommen was nu nog maar weinig over, enkel de grove details, zoals het feit dat de zon een vuurbal is, het feit dat het warmte uitstraalt.. Verder kwam hij niet. Ondanks dat, verdween de warmte niet, het licht was nog steeds feller dan de ochtend zon hoorde te zijn, wat betekende dat het licht ook nog niet weg was. Sil keek naar zijn handen. Hij zag dat er weinig tot geen verandering was. Zijn handen en armen waren nog steeds gehuld in handschoenen. Het enige verschil was dat het felle, witte licht minder fel was geworden. Het was nog altijd fel, maar een stuk minder verblindend dan het eerst was geweest. Sil haalde diep adem. Hij wist dat als hij iets zou zeggen de kans groot was dat zijn concentratie nog minder werd. Sil liet de lucht uit zijn longen lopen en vroeg zacht, maar net hoorbaar: 'Hoe lang?' het was een minimaal gesis tussen Sils tanden. Sil wist van zichzelf dat het hem moeite zou gaan koste als hij nog heel erg veel langer het licht was moest gaan houden. Sil klemde zijn kiezen strakker op elkaar. Nadat hij zijn ogen had gesloten ontspande hij zijn kaken weer en beet hij zacht op de binnenkant van zijn wang en wachtte wat ongeduldig op de reactie die master Savador ging geven.

Hij weet wel erg veel XD

---

Het was de jongen tenminste gelukt om de lichtmagie in zich op te nemen, zelfs helemaal tot aan zijn ellebogen. Dat was heel wat om een begin mee te leggen. De meeste anderen kwamen niet verder dan hun polsen, en degene die lichtmagie als een blokkade zagen slaagden er niet eens in om ook maar een sprankje op te nemen. Du Bois was goed op weg, en daar had hij niet over te klagen. Zijn honende opmerkingen bleven voor nu dan ook uit. Hij kon inmiddels niet ontkennen dat hij er voldaan over was. De jongen was op magisch gebied vrij goed aangelegd, had hoogst waarschijnlijk ook daadwerkelijk enige voorbereidingen getroffen door hard te leren uit allerlei boeken over lichtmagie. Pleasing. Hij kende genoeg andere jongelui die het nog niet eens wilden overwegen om advies en instructies op te volgen zolang dit over zijn lippen kwam. Spijtig, want hij meende het toch echt beter te weten dan zij. Immers was hij niet voor niets leraar. Dan al wel niet gespecialiseerd in alle magiesoorten, maar een aantal niveaus boven de basis lag wel in zijn beheersing.
Silmaril was erin geslaagd de intense bron aan licht op te vangen en zijn concentratie op één boog te houden. Nu moest hij het alleen nog een tijdje vast proberen te houden. Terwijl Savadors slangachtige ogen licht fronsend op de haast lichtafgevende armen van de jongen gefixeerd bleven, kneep hij hem aandrijvend in zijn schouders. Hem aanzettend om de magie de baas te zijn. Zou het de jongen na een aantal pogingen daadwerkelijk steeds beter af gaan, dan werden delen van zijn lichaam steeds een klein stukje verder verlicht. Als Du Bois het voor elkaar kreeg om het tot zijn schouders te laten komen - dat zou hij een hele prestatie vinden. Maar het zou veel inspanning, kracht, tijd en moeite kosten. Ontzettend veel. Jammerlijk genoeg leek het nu iets teveel te worden. Opnieuw spanden de spieren van de jongen samen - Savador kon het merken aan zijn afzwakkende houding en het voelen aan zijn aanspannende schouders. Automatisch versterkte hij zijn grip om Silmarils schouders om te voorkomen dat de jongen om zou vallen. 'Hoe lang?' klonk Silmarils stem haast lispelend tussen zijn tanden door. Het werd teveel; het licht verslapte, en zo ongetwijfeld ook Silmarils concentratieboog. Savadors blik schoot van zijn lichtgevende armen terug naar de zijkant van het gezicht van de jongen, nadat hij eerst een moment enkel zweeg alsof hij expres nog even wilde wachten. 'En laat maar los,' gaf hij uiteindelijk kalm aan dat het voor de eerste poging genoeg was. Voorzichtig haalde hij zijn bleke handen van Silmarils schouders af en zette een kleine stap achteruit om de jongen de ruimte te gunnen. Hem daarbij ook direct de gelegenheid gevend om even een poosje op adem te komen. 'Uitstekend.' Het klonk zacht en op een norse toon, en terwijl hij het zei staarde hij met een bokkig gezicht en een gerechte hooghartige houding uit over het grasveld voor de ruïnes, dat bezaaid lag met afgebroken pilaren en overige brokstukken. Zijn kin iets opgeheven en zijn handen op zijn rug. Het was alsof hij er niet echt geroerd door was, maar in zijn blik was wel degelijk te merken dat hij het compliment meende. Hij was nu eenmaal niet een man die anderen graag prees, te gewend aan het feit dat hij er toch alleen maar haat en verachting voor terug kreeg.

Master Savador bleef even stil. Maar uiteindelijk zei hij met kalme stem: 'En laat maar los,' voorzichtig haalde master Savador zijn handen van Sils schouders af. Sil hoorde dat master Savador een stapje achteruit deed. Sil haalde even diep adem en liet alle gedachtes varen. De zon verdween voor zijn geestesoog, ook verdween het felle licht en de warmte maakte ook langzaam maar zeker weer plaats voor de frisse ochtendlucht. De lucht voelde even koud aan maar al snel was Sil eraan gewend. Sils blik gleed naar zijn armen. Het licht was verdwenen. Sil haalde nogmaals diep adem en draaide zich om naar master Savador. 'Uitstekend.' zei master Savador met een zachte, norse stem. Master Savador staarde voor zich uit. Zijn houding was hooghartig, zijn kin was iets geheven en zijn handen lagen op zijn rug. Sil glimlachte toen hij zag dat master Savador meende wat hij had gezegd: 'Dank u wel.' zei Sil terwijl hij een hoofdknik maakte. In zijn stem was een beetje vermoeidheid te horen. Sil draaide zich om en keek in de richting waar hij vandaan gekomen was. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en zuchtte toen hij er zeker van was dat Tie nog steeds op zijn vaste plek lag. Nu Sil niet meer dacht aan de zon en zijn gedachtes weer een beetje de vrije loop hadden, stroomde er verschillende vragen zijn hoofd binnen. Hoe was het hem in een keer zo goed gelukt? Wat was master Savador nu van plan? Oke, op de tweede vraag had Sil al een soort van antwoord. 'We oefenen net zo lang tot je het weet te meesteren - al is dit maar in mate - en stoppen niet tot dat gebeurt. Desnoods tot in de middag, wanneer de zon op haar felst is.' de woorden galmde door Sils hoofd. Sils blik gleed naar de horizon. De zon stond hoger dan hij eerst had gestaan, maar hij kon niet achterhalen hoe veel hoger. Sil glimlachte even toen hij zich bedacht wat hij net had gedaan. Ondanks de norse houding van master Savador, wist Sil dat hij meende wat hij zei. Sil sloot zijn ogen even en toen hij ze weer opende keek hij master Savador met een vragende blik aan. Wilde master Savador dat Sil meteen door ging, of kreeg de jongen eerst nog wat rust? Misschien wilde master Savador hem nog het een en ander vertellen. Sil zuchtte even en vroeg rustig: 'Is het erg als ik heel even ga zitten?' zijn stem klonk rustig maar er zat ook een soort van dwingende ondertoon in. Sil wist dat het niet op viel, maar hij voelde gewoon dat hij op zijn benen trilde. Misschien had hij iets te veel van zichzelf gevraagd in een keer. Of was dat juist normaal? Sil vroeg zich een beetje af wat master Savador zou doen, mocht het Sil lukken en het zou hem dan te veel worden. Master Savador zou het licht terug kunnen dringen.. Maar voor beide partijen zou dat alles behalve prettig worden.. Sil zuchtte nog een keer en sloot zijn ogen even. Hij had het fijner gevonden toen zijn aandacht nog op een punt gericht was, in plaats van dat het zijn eigen pad koos en Sil gek maakte.

---

Ergens was hij voldaan over het feit dat hij toch niet voor niets zo vroeg de dag was begonnen om tijd vrij te maken voor één van zijn leerlingen en dat Silmaril trouw was gebleven aan de afspraak. En behalve dat liep de training tot zover nog goed. Als dit niveau zo bleef zou het helemaal prima zijn. Maar dat viel nog te bezien. Kalm stapte Savador achteruit om de jongen op adem te laten komen, want dat was wel nodig na zoveel inspanning. Zelf voelde hij zich ook nog licht in zijn hoofd. Deze manier was niet de meest relevantste, maar hij had het er voor over. Als het enige vorderingen bood voor Silmaril om zijn magie, en dus ook zijn emoties in controle te houden. Terwijl Du Bois vrij was zijn concentratie te laten varen, zo verdween ook geleidelijk aan de felle gloed die zijn armen verlichtten. Hij zou het in een verdere poging vast wel weer weten op te pakken, misschien zelfs op het punt waar ze gestopt waren. Hij hoopte erop en vertrouwde erop. Maar als het niet direct weer lukte, dan was dat ook niet erg. Het hoorde bij het oefenen zelf.
'Dank u wel,' knikte Silmaril hem met een glimlach toe. Savador vestigde zijn blik op de jongen, en even was er iets van een aangenamer trekje op zijn bleke gelaat te bespeuren. Oprechte dankbaarheid, dat zag hij graag. Een langere stilte waarbij ze enkel naar de zon staarden hield aan, en in het moment van rust kon Savador de jongen een aantal keer horen zuchten. Het moest vast uitputtend voor hem zijn om zoveel licht in één keer op te nemen en om te zetten in magie. En ondanks dat hij niet precies kon weten hoe het was of voelde, aangezien het nog steeds een grote tegenpool bleef en hij het als Shadraan nooit volledig zou kunnen meesteren, kon hij zich ergens wel in Silmaril verplaatsen. Hij kreeg nu zijn verdiende rust, and that's that. Savador scheurde langzaam zijn goudachtige ogen van de omgeving af en richtte zijn blik op Silmaril op het moment dat hij merkte dat de jongen hem vragend aankeek. 'Is het erg als ik heel even ga zitten?' vroeg de jongen toen zacht. De mondhoeken van de hoofdmeester krulden lichtjes om tot iets dat zowel leek op een grimas als een nauwelijks zichtbaar glimlachje, zijn blik inmiddels weer op het grasveld gericht. 'Uiteraard,' zei hij kalmpjes. 'Sterker nog stel ik het je verplicht dat je even rust.' Hij bleef nog even in dezelfde kaarsrechte houding staan voor ook hij in beweging kwam en zich langzaam op de rand van het oude stenen bouwval liet zakken. Het was dan wel nauwelijks te merken aan zijn bleke gelaat, zijn stem en zijn houding; zelf had de lichtmagie ook een vermoeiend effect op hem gehad. Zelfs met het kleine beetje dat via Silmaril op hem was overgegaan. Even zitten kon geen kwaad. Een kwartiertje, dertig minuten - misschien wel een klein uurtje. Ze hadden nog wel even tot de middag. Het was voor hem vooral van belang geweest dat Silmaril de eerste poging uiterlijk uitvoerde op het moment dat de zon opkwam. Een klein tijdje bleef Savador zittend voor zich uitstaren, maar nadat er een paar minuutjes verstreken waren helde hij zijn lichaam iets opzij om zijn herentas op zijn schoot te nemen, die hij na zijn komst hier tegen een rots had gelegd. Hij klikte de ijzeren pinnen van de flap open en leek er even in te zoeken tot hij vond wat hij zocht. Een aantal broodjes in plastic zakjes. Zonder Silmaril aan te kijken, reikte zijn arm opzij om hem een broodje te geven. Eigenlijk met de nodige lichte dwang erachter, want het was belangrijk dat de jongen op krachten kwam en deze krachten weer in zijn pogingen kon gebruiken.

Nadat Sil zijn vraag had gesteld krulde de mondhoeken van master Savador zich iets op. Het leek op een glimlach, maar het had ook wel wat weg van een grimas. Master Savador had zijn blik alweer op het grasveld gericht terwijl hij sprak: 'Uiteraard,' het was kalmpjes uitgesproken: 'Sterker nog stel ik het je verplicht dat je even rust.' Sil moest moeite doen zijn lach in te houden. Master Savador liet zich langzaam tegen een van de brokstukken vallen. Sil volgde zijn voorbeeld en ging zitten. Even keek Sil aandachtig naar master Savador, het was amper opgevallen, maar je kon wel een beetje zien dat ook master Savador moe was. Sil zetten zijn handen achter zich neer en leunde erop. Hij sloot zijn ogen even en liet zijn gedachtes opnieuw de vrije loop gaan. Na een paar minuten trok een zacht geluid zijn aandacht. Sil opende zijn ogen en keek naar de heren tas die master Savador op zijn schoot had liggen. De man zocht er even in voor hij vond wat hij zocht. Zonder dat master Savador Sil aankeek strekte hij zijn arm en reikte hij Sil een plastic zakje toe waar broodjes in zaten. Even keek Sil verbaasd naar het zakje maar al snel glimlachte hij dankbaar en pakte hij het zakje aan. De lichte dwang was duidelijk geweest. Sil opende het zakje en haalde het broodje eruit. Nadat hij een hap had genomen grijnsde hij. Broodsmeren kon master Savador in ieder geval. Sil nam nog een hap. Het brood deed hem goed. Sil liet zijn blik even naar de horizon glijden. De zon was niet direct veranderd qua hoogte.. Voor Sils idee tenminste. Na nog een paar happen was het brood op. Sil propte het zakje op en stopte het in een van zijn zakken. Het was zonde om dit gebied te vervuilen. Oke, het was dan wel een ruïne, dat wilde niet zeggen dat het hier niet mooi was. Sil zuchtte even en nam zijn houding weer aan. Onder zijn hand prikte een paar steentjes in zijn vel, maar Sil negeerde ze. Het was vreemd, er ging zoveel door zijn hoofd, dat het leek of er niks door zijn hoofd heen ging. Het enige waardoor Sil er zeker van was dat er te veel door zijn hoofd heen ging. Was het onrustige gevoel dat in zijn lichaam rond raasde. Sil verzetten zijn handen iets en trok zijn benen op. Het was een houding die hij als kleuter vaak had aangenomen. Een houding waas hij niet meer vanaf kwam. Een zacht gekraak trok Sils aandacht. Een enkele seconde voor hij had gezien wat het geluid had gemaakt wist hij het antwoord al. Met voorzichtige en twijfelende pasjes kwam Tie naar Sil en master Savador toe lopen. Het diertje had zijn kop laag en zijn blauwe oogjes keken Sil smekend aan. Sil sprong op en zei wat boos: 'Tie?! Je zou me niet achter na komen!' Tie stopte en liet zijn kopje nog iets hangen. Sil wende zich tot master Savador. Zacht en met een duidelijk excuserende ondertoon: 'Neem me niet kwalijk.. Ik had Tie verboden me te volgen maar..' Sil slikte even en sloeg zijn ogen neer. Waarom was hij die ochtend dan ook niet gewoon ent zo lang door gegaan tot dat beest in zijn kooi zat? Sil slikte wat krampachtig. In zijn hoofd smeekte hij dat master Savador niet al te boos zou zijn..

Flut -,-

---

Even rusten en bijkomen. Het was vroeg, beiden zouden ze op dit vroege tijdstip nog niet geheel op krachten zijn, en dan was inspanning veel gevraagd als iedereen op het kasteel intussen nog sliep. Een roes verwerkend van een late vrijdagavond om het weekend te vieren, of gewoon een paar uurtjes uitslapend. Met lichtelijke vermoeidheid zichtbaar op zijn bleke gelaat, wreef Savador even langs zijn oog. Eigenlijk had hij zelf helemaal niet goed geslapen. Maar sinds de problemen zich maar op leken te stapelen en hij een bed met een vrouw moest delen waar hij helemaal niet van hield had hij zijn rust nooit goed kunnen benutten. Het was dan wel nooit duidelijk aan hem op te merken doordat hij altijd nors en rigide van karakter was - van binnen deed het hem echt wel wat. Maar dat hoefde niemand te weten. Hij zou er alleen maar haatdragende en spottende opmerkingen mee krijgen dan steun en support. Wezenlijk dacht hij op het begin dat Silmaril net zo zou zijn, maar eigenlijk viel de jongen wel mee. Niet dat hij dit overduidelijk en openlijk zou laten merken. Al was het misschien te achterhalen doordat hij zo vrij was zijn eigenlijke ontbijt met Silmaril te delen. Gegeten had hij deze ochtend immers nog niet. Daar had hij gewoon nog geen tijd voor gehad. Het opstaan, ordenen van papierwerk, zijn kinderen overleveren aan een oppas die hij extra vroeg had laten komen om ze later op de ochtend naar de crèche in Oak's Field te brengen. Zijn drukke leven ging verder zodra hij een been uit bed zette en liet hem eigenlijk nooit met rust. Om over de verschrikkelijke eenzaamheid nog maar te zwijgen. De erge behoefte aan iemand die van hem hield, hem nam voor wie hij was en hem bijstond werd iedere dag groter. Maar zo iemand kon hij maar beter uit zijn hoofd zetten met alle haat en angst jegens hem. Vanuit zijn ooghoeken wierp Savador een snelle blik op Silmaril. Voor hem moest het niet moeilijk zijn. Hij was jong, werd vast lief en aantrekkelijk gevonden en had nog geen idee hoe zwaarmoedig het leven kon zijn op latere leeftijd. Ergens voelde Savador een lichte steek van jaloezie. Dat het leven bepaald moest worden door zoiets als leeftijd. Spijtig.
In een langzame handeling haalde Savador zelf ook een broodje uit een zakje en nam er een hap van. Traag kauwde hij op het beleg dat hij er vanmorgen in alle haast op had gesmeerd. Zoet, daar hield hij niet van. Het was minder gezond, soms iets te energieverwekkend en omdat hij vroeger tandarts was geweest was het een gewoonte te letten op eten dat zo min schadelijk was voor het gebit. Een snoeppot had hij op zijn kantoor niet staan en ook zijn kinderen kregen geen zoetigheden tussendoor. Flawless tooth-crushers, zoals hij ze ook wel noemde in zijn Noord-Shadraanse thuistaal. Nee - het was meestal iets hartigs. Kaas of schouderham met sla. Hij hoopte dat Silmaril er ook vrede mee had. Dit waren de enige broodjes die hij mee had genomen. Zijn blik schoot opzij toen Silmaril het plastic broodzakje netjes opborg. Hij was dus in ieder geval niet zo'n achteloze sloddervos die van alles liet slingeren dat hij vervolgens weer kon komen opruimen. Dat was goed. Tussen de overige spullen in zijn tas waarvan hij nog niet de kans gekregen had om ze eruit te halen, haalde hij even later ook een aluminium thermobeker tevoorschijn. Het was toevallig niet met wijn gevuld, maar met water, koud gehouden door de beker. Hij voelde er immers niet veel voor om zichzelf hoofdpijn door drank te bezorgen deze vroege morgen. Zwijgend draaide hij de dop eraf en vulde deze tot de rand om het vervolgens vlak bij Silmaril te zetten. Misschien vond de jongen hem ook zo'n sinistere gluiperd dat hij liever niet uit dezelfde beker dronk. Of iets in die richting.
Savador keek op toen een zacht gekraak de vredige stilte verbrak. 'Tie?!' riep Silmaril uit. De jongen was in alle afkeur opgesprongen en richtte zich nu tot iets kleins dat hen kwam genaderd waar hij zijn preek op botvierde. 'Je zou me niet achter na komen!' Pas toen hij zelf zijn hoofd draaide en iets beter keek, zag hij dat het een pantertje was. Het kwam voorzichtig aangetrippeld, maar hield zijn kop wat hangen bij de boze woorden van diens baasje. Savadors blik bezonk wat in de ontmoedigde trek die over zijn bleke gelaat trok. Zwarte vacht en blauwe ogen - het leek precies op Eris; Diva's kleine panterwelpje dat hij haar ooit cadeau had gedaan vlak voor ze besloten te gaan trouwen. En enige herinneringen aan zijn overleden vrouw konden er geheid voor zorgen dat hij weer in een depressie raakte. Fronsend wendde hij zijn blik af. 'Neem me niet kwalijk..,' hij luisterde maar met een half oor naar Silmarils verontschuldiging, zijn slangachtige ogen triest op de horizon gevestigd. 'Ik had Tie verboden me te volgen maar..' Er verstreken een paar seconden voor de woorden tot Savador door leken te dringen en de harde uitdrukking op zijn gelaat iets verzachtte. 'Wel, zover ik weet is er geen verbod voor huisdieren op het buitenterrein, nietwaar?' reageerde hij kalm na een kleine hoorbare ademteug. Er was iets van een glimlach te bespeuren terwijl hij nog roerloos voor zich uit bleef staren. Hij schonk Silmaril daarna een bijna hartelijke blik en klopte vervolgens zacht op de plek naast hem. 'Kom, jongen, drink iets - dan kunnen we zo meteen weer verder.'
Ze moesten spoedig inderdaad maar weer eens verdergaan, tenzij Silmaril de voorkeur gaf om nog even te rusten.

De reactie die master Savador Sil gaf deed de jongen glimlachen: 'Wel, zover ik weet is er geen verbod voor huisdieren op het buitenterrein, nietwaar?' niet alleen Sil leek blij met die reactie. Tie hief zijn kop en zijn staart zwiepte iets heen en weer. Master Savadors blik was bijna hartelijk te noemen toen hij zacht op de plek naast hem klopte en zei: 'Kom, jongen, drink iets - dan kunnen we zo meteen weer verder.' Sil knikte en ging weer zitten. Hij pakte de dop van de thermobeker. Hij nam er een slok uit en glimlachte. Het water was perfect. Niet warm en ook niet te koud. Sil keek even via zijn ooghoek naar het zwarte pantertje dat nog steeds stil stond. Een nauwelijks hoofdknik maakte duidelijk dat Tie zich weer mocht bewegen. Sil nam nog een slok en zetten de beker toen weer neer. 'Als we zo verder gaan,' begon hij met een rustige toon: 'Moet ik dan exact het zelfde doen, of is er iets waar u me op wilt wijzen?' Tie kwam langzaam maar zeker richting Sil en master Savador lopen. Tie hield zijn kop nog steeds ietsje hangen maar zijn oogjes twinkelde. Sil wende zijn blik even naar de zon. Het was vreemd. Op de een of andere manier kwam hij altijd Shadranen tegen. De mensen waar hij een hekel aan had. Niet om de mensen zelf, maar om wat Shadranen zijn familie hadden aangedaan. Ondanks alles, leek hij telkens als hij een Shadraan tegen kwam, meer respect voor ze op te kunnen brengen. Sil wende zich weer tot master Savador. Een glimlach speelde om de mond van de jongen. Tie was aangekomen bij het tweetal en keek Sil even vragend aan. Sil zuchtte even en knikte toen. Tie ging naast zijn baas liggen en keek master Savador wat vragend aan. Sil wist waar de panter aan dacht. Tie wilde waarschijnlijk weten wat hier gaande was. Begrijpelijk, toen straks had Sil immers gewild dat Tie nergens heen ging. Sil nam nog een slok en wachtte geduldig af op het antwoord wat master Savador hem zou geven.

Waardeloos..

---

Het hoefde niet altijd te gelden dat hij zich als een verachtelijke klootzak gedroeg, zoals naar mening van eigenlijk iedereen wel op school. Hij kon ook best genegen zijn. Diva had zijn zachte kant meegemaakt, Madeline, Ephony, Mealena, zijn kinderen. Het waren dan niet veel personen, het was nog altijd meer dan helemaal niemand. Daarbij was het eigenlijk nog te vroeg voor gesnauw en botte opmerkingen. Er was bij het schrijven van het nieuwe Schoolregelement immers geen regel ingesteld die luidde dat huisdieren behalve in de lokalen en op de gangen ook verboden waren op het buitenterrein. Het was open terrein, hij stoorde zich er niet aan, dus waarom ook niet. Alleen het feit dat Silmarils pantertje sterk op Eris leek, bleef pijnlijk steken. Terwijl Savador afwezig neerkeek op Tie die zijn kopje in volle moed opgeheven had en nu verlicht met zijn staartje zwaaide, zonk hij langzaam maar zeker weg in gedachten. Hij had geen idee waar Eris uithing, hoe groot het beest inmiddels moest zijn en of hij samen met Diva vermoord was. Ze moest de panter altijd bij haar hebben, als extra bescherming wanneer hij er niet voor haar kon zijn. Nu moest hij waken over haar graf zonder te weten of dit haar wel een veilig genoeg gevoel gaf - en dat bracht hem in onzekerheid.
Langzaam scheurde hij zijn blik en gedachten van het pantertje los en vestigde zich weer op het uitgestrekte landschap voor hem, waarna hij later Silmaril beaamde om eerst goed op krachten te komen door iets te drinken. Hij maakte wel gebruik van de beker zelf in het geval wanneer zijn keel droog aan zou voelen. Terwijl Savador de jongen in alle rust liet drinken, bleef hij zwijgend en roerloos voor zich uitstaren. Alleen zijn lange gitzwarte lokken bewogen zacht op de luchtstromingen van een kleine bries. 'Als we zo verder gaan,' verbrak Silmaril de stilte na een paar slokken, 'moet ik dan exact het zelfde doen, of is er iets waar u me op wilt wijzen?' Savador draaide half zijn hoofd om Silmaril kort even aan te kijken. Met een klein ademteugje opende hij zijn mond terwijl hij zich weer afwendde, en sprak: 'Ik zou je willen verzoeken om je handen iets meer te spreiden voor een succesvollere opneming van het licht.' Hij adviseerde het zonder Silmaril daarbij aan te kijken, en zweeg weer een poosje nadat hij uitgesproken was. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij Tie op, die voorzichtig kwam genaderd en zich naast zijn baasje neervleidde. Toen het dier hem aandachtig bestudeerde met die grote blauwe oogjes, staarde hij er even met een frons en lichte minachting op neer. Schattige kleine diertjes deden hem niets, behalve als dit slangen waren. Een kat bleef een kat, en zijn afgunst jegens de dieren zou altijd blijven. 'Verder wil ik spoedig eigenlijk ook een tweede oefening met je uitvoeren, wellicht afwisselend met de eerste,' vervolgde Savador kalm, die intussen zijn blik weer afgescheurd had en glazig met een duim langs de neus van zijn herenschoenen streek, waarschijnlijk omdat er iets dofs of iets dergelijks op zat. 'Maar dat ligt geheel aan jouw kunnen.' Hij draaide zijn hoofd weer opzij om Silmaril aan te kijken.
'Kun je het één nauwelijks handhaven, dan geld dat ook voor de rest. Spijtig genoeg.'
Hij staarde even wezenloos in zijn schoot alsof hij ergens diep over nadacht voor hij uiteindelijk weer in beweging kwam. 'Kom, Du Bois,' hij onderdrukte een kleine kreun terwijl hij met een hand tegen zijn pijnlijke rug gedrukt zich langzaam weer overeind werkte. ''Burning the candle at both ends' is een Noord-Shadraans gezegde, en iets waar ik me graag aan hou.' Ergens zou het waarschijnlijk wennen zijn om de Hoofdmeester opeens in zijn eigen taal te horen spreken, iets wat hij vrijwel nooit deed tegen zijn leerlingen - zelfs niet tegen de Shadranen. Het gezegde betekende niets meer dan een lange tijd hard doorwerken zonder enige rust, een vaste regel waar hij zich als drukke leraar en Hoofdmeester dagelijks aan moest houden.

- Nee hur c:

Master Savador draaide naar Sils vraag even zijn hoofd om de jongen aan te kijken. Na een korte ademteug zei hij terwijl hij zijn blik weer afwende: 'Ik zou je willen verzoeken om je handen iets meer te spreiden voor een succesvollere opneming van het licht.' Sil glimlachte en knikte. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Gewoon zijn armen spreiden. Oke, misschien zaten er wat min puntjes aan, zijn concentratie zou ongetwijfeld op dat moment uit gaan naar meerdere punten. In plaats van dat hij alleen nog maar op de zon zou letten, zou hij automatisch ook zijn concentratie richten op zijn armen. 'Verder wil ik spoedig eigenlijk ook een tweede oefening met je uitvoeren, wellicht afwisselend met de eerste,' Sil wende zijn blik even naar master Savador. Even knikte Sil kort. 'Maar dat ligt geheel aan jouw kunnen.' sprak hij voordat hij zijn hoofd weer wat draaide om Sil weer aan te kunnen kijken. 'Kun je het één nauwelijks handhaven, dan geld dat ook voor de rest. Spijtig genoeg.' Sil moest even moeite doen de grinnik in te houden. Al zijn hele leven lang was dat zo geweest, kreeg hij het een niet voor elkaar, kon hij het andere ook wel vergeten. Eigenlijk was het niks nieuws meer. 'Kom, Du Bois,' langzaam stond Sil op. Met een lichte bezorgde blik keek hij naar master Savador die zijn hand tegen zijn rug aan drukte terwijl hij opstond. ''Burning the candle at both ends' is een Noord-Shadraans gezegde, en iets waar ik me graag aan hou.' sprak master Savador. Sil knikte en glimlachte. Sil was ertoe bereid. Even wende Sil zich naar de zon. Een wat nattig neusje duwde tegen zijn hand aan. Sil glimlachte en gaf Tie een aai over zijn kop. Zolang het dier rustig bleef en op zijn plaats zou blijven zitten, had Sil er eigenlijk niet echt een bezwaar tegen dat Tie hier was. Misschien vond hij het ergens zelf nog wel fijn. Op de een of andere manier wist Tie Sil altijd weer moed te geven op momenten dat Sil dat nodig had. Nou ja, over het algemeen dan. Soms wilde hij ook wel is wat meer steun van de pluisbol. Of in sommige gevallen minder.. Sil zuchtte even en wende zich toen tot master Savador: 'Ik ben er klaar voor..' sprak hij terwijl zijn blik weer wat serieuzer werd. Sil wierp de zwarte panter even een waarschuwende blik toe, een blik die genoeg bleek te zijn want meteen liet Tie zich weer op de grond zakken. Sil haalde nog een keer diep adem waarna hij zijn ogen kort sloot en zich klaar maakte voor de tweede poging.

---

Het was beter om niet al te lang te rusten. Dan raakte de jongen uit zijn trainingsritme en zou hij ook zijn concentratie weer bij moeten sturen om op zijn scherpst te zijn en te zien wat Silmaril fout deed. Want hij mocht dan zelf absoluut geen meester zijn in het kunnen handhaven van lichtmagie, het gebruikmaken van magie zelf was voor iedereen een vast standaard iets. Of je nu Raziaans was of Novaans; iedereen had de vaardigheid om een spreuk uit te spreken en de magie van zijn of haar origine uit te voeren. Daarbij had iedereen die magie kon een 'magiebron' in zich, en was deze magiebron voelbaar. Van buitenaf als deze heel sterk was, zoals dit bijvoorbeeld bij de Legendarische Magiërs het geval was, of lichamelijk als je iemand aanraakte. Grotendeels kwamen er dan ook emoties mee, omdat deze aangevoerd werden door de magiebron zelf. Daarom wist hij op het moment van training meer van Silmaril dan dat hij eigenlijk behoorde te weten. En andersom zou de jongen ook kunnen aanvoelen dat hij zich eigenlijk zwak en misselijk voelde door de lichtmagie als hij hem aan zou raken en zijn magie op hem zou uitoefenen. Maar dat was niet de reden waarom ze vandaag bovenop de ruïne stonden. Het doel stond nog steeds vast dat de jongen erin moest slagen de overmate aan magie te kunnen beheersen voor de middag. Silmaril leek zijn uiterste best te willen doen en stond al klaar voor de tweede sessie. Savador had er alle vertrouwen in. Met een zucht richtte de jongen zich weer tot hem. 'Ik ben er klaar voor..,' gaf hij met een serieuze blik aan. De Hoofdmeester knikte en legde even een bemoedigende hand op Silmarils schouder. Zonder enige dwang wendde hij met de hand op zijn schouder de jongen richting de zon, die inmiddels al iets hoger aan de hemel stond. 'Je gaat nu precies hetzelfde als voorheen doen,' legde hij kalm uit terwijl hij weer achter Silmaril plaatsnam. 'Alleen..' Hij boog zijn armen langs Silmarils schouders om de jongen zacht bij zijn polsen te pakken en zijn handen een heel stuk meer te spreiden en hoger te richten, allang niet meer recht in de richting van de zon.
'Gaan we het nu proberen vanuit een andere hoek.' Toen hij Silmarils handen in de gewenste positie had geplaatst, liet hij de jongen los en keek hem weer aan.
'Gaat dat lukken?' stelde hij de vraag alsof hij Silmarils mening hierover wilde weten. Maar zijn mondhoeken krulden iets om en zijn ogen sloten zich terwijl hij zelf al antwoord gaf op zijn vraag: 'Uiteraard.' Het ging zojuist al prima, op een klein foutje na. Dus waarom zou het Silmaril deze keer ook niet goed af zijn? Het vertrouwen was aanwezig, en wat hem betreft kon de jongen beginnen. Maar Savador had niet echt het besef dat zijn verwachtingen mogelijk iets te hoog waren.

Master Savador knikte en legde even bemoedigend zijn hand op Sils schouder. Zonder enige dwang wendde hij met de hand op zijn schouder Sil richting de zon, die inmiddels al iets hoger aan de hemel stond. Sil wachtte geduldig af. 'Je gaat nu precies hetzelfde als voorheen doen,' legde master Savador kalm uit terwijl hij weer achter Sil ging staan. 'Alleen..' master Savador boog zijn armen langs Sils schouders om hem zacht bij zijn polsen te pakken en zijn handen een heel stuk meer te spreiden en hoger te richten, allang niet meer recht in de richting van de zon. 'Gaan we het nu proberen vanuit een andere hoek.' zodra master Savador Sils handen in de juiste positie had liet hij Sil los. Sil slikte even. Oke.. Vanuit een andere hoek.. Sil glimlachte wat toen hij besefte dat hij een wat bedenkelijke uitdrukking rond zijn gezicht had staan. Sil schudde onopgemerkt zijn hoofd en haalde diep adem. Proberen kon nooit kwaad.. Bovendien was het de vorige keer ook gelukt.. Boven zijn eigen verwachtingen in.. 'Gaat dat lukken?' vroeg master Savador. Maar nog voor Sil antwoord kon geven krulde de mondhoeken van master Savador iets op en sloten zijn ogen zich terwijl hij zelf antwoord gaf op zijn vraag: 'Uiteraard.' Sil kon het niet laten zacht te lachen. Het vertrouwen deed hem goed. Als hij eerlijk was had zelf hij het niet verwacht. Het vertrouwen. Sil was een jongen die uit alle mensen, de meeste dan, het beste haalde. En zelfs hij had dit niet verwacht. Misschien wel ergens, maar Sil had nooit gedacht dat master Savador het daadwerkelijk zou uiten. Zeker als Sil dacht aan alle verhalen die zich de ronde deden. Er waren wel wat goede verhalen.. Maar die deden hooguit enkele uren de ronde. Daarna was een groot deel van de leerlingen ze al weer vergeten. Sil maakte zijn hoofd leeg en deed het zelfde als eerst, wetend dat hij dit keer enkel meer concentratie nodig zou hebben.. En een stuk meer wilskracht.. Sil haalde nogmaals diep adem en sloot zijn ogen. Tie piepte een keer zacht. Sil wist dat het diertje wilde weten wat hier gaande was. Al zou Tie er snel genoeg achter komen.. Sil opende zijn ogen en kneep ze tot spleetjes waarna hij kort naar de zon keek. In zijn hoofd maalde de vragen hoe hij zijn concentratie hoger kon leggen. Bij zijn weten had hij daar ent al alles voor moeten doen.. Hij dacht na of er misschien een andere manier was behalve het concentreren. Sil bet zacht op zijn lip. Een grijns verscheen rond zijn mond. Hij knikte bijna onwillekeurig. Opnieuw maakte hij zijn hoofd leeg, ademde hij diep in en uit en sloot hij opnieuw zijn ogen. Weer ging zijn gehele concentratie naar de zon. Haar warmte, haar licht.. Dit keer was zijn verbeeldingskracht alleen tien keer groter. Dit keer was het zelfs met de vergrote verbeeldingskracht nog lastig. Hoe snel hij de vorige keer de warmte en het licht had opgemerkt.. Zo lang leek het nu ook op zich te laten wachten.. Sil klapte zijn kiezen op elkaar en concentreerde zich nog meer. Sil hoorde amper wat er in zijn omgeving gebeurde, het enige waar hij zich nu druk over maakte was het opnemen van het licht.. Sil hoopte dit keer nog meer dat het hem zou lukken..

---

Langs de uitgestoken armen van de jongen ging Savador nauwkeurig na of hij ze in een juiste positie had geplaatst. Trainen was één ding, maar het was de kunst om er de controle in te blijven houden. En de uitdaging om de lat steeds een stukje hoger te leggen. Maar het moest vast geen probleem zijn om een tweede succesvolle poging te leveren. Zolang niemand al te afgeleid raakte. En de welp die een aantal meters terug door zijn baasje was achtergelaten niet plotseling het idee kreeg om voor hun voeten te schieten. Zijdelings wierp hij Silmaril een blik toe op het moment dat de jongen een zachte lach slaakte door zijn bemoedigende woorden, en perste een klein glimlachje op zijn dunne lippen. Nauwelijks zichtbaar, maar het was er echt. En hoewel de strenge harde uitstraling van de Hoofdmeester zowaar bij iedereen gewend was, stond een glimlach hem niet eens onaardig. Het was dan ook jammer dat hij tussen alle opstandige tieners die het vertikten om naar hem te luisteren en zijn naam door het slijk haalden niet bepaald een goede reden had om vriendelijkheid te tonen. Daarbij gaf het hem ook de reden dat het hem ontzettend moe maakte. Hij was een Shadraan, had al veel meegemaakt en zag het leven gewoon niet vrolijk in. Fronsend wendde hij zijn blik even af van de zon en haar felle gloed en plaatste kalm zijn handen weer op Silmarils schouders. De jongen tuurde naar de zon en leek op het punt te staan een nieuwe poging te wagen. In alle stilte liet Savador hem zijn gang gaan, hem de concentratie gunnend die hij nodig had. Het enige verschil met deze poging was dat hij nu heel onopmerkzaam flink wat van zijn eigen magie in de jongen liet losvloeien. Via zijn handen ging het over op Silmarils schouders, en zou de zwarte magie zich ongetwijfeld diep nestelen in zijn binnenste om het hem nog een graad moeilijker te maken. 'Ga je gang,' gaf Savador kalm aan dat nu het moment was om opnieuw het licht proberen op te nemen. Alsof hij van niets wist. Zijn handen gleden vervolgens ook van Silmarils schouders af om de jongen helemaal aan zijn lot over te laten. Een rotstreek of een hulpmiddel; je kon ervan vinden wat je wilde, maar het was puur om de jongen tot meer zelfstandigheid te forceren.

- Le flut.

Master Savador wierp Sil een zijdelingse blik toe op het moment dat Sil zacht lachte door de woorden van Sil. Rond de mond van master Savador verscheen een amper opgemerkt glimlachje. Fronsend wendde master Savador zijn blik even af van de zon en plaatste kalm zijn handen weer op Sils schouders. Sil sloot zijn ogen en concentreerde zich op de zon. Zijn concentratie was enkel op de zon gericht, haar warmte, haar licht. Hij merkte niet eens dat master Savador wat van zijn magie in Sil liet vloeien. Sil opende kort zijn ogen toen master Savador zei: 'Ga je gang,' master Savador haalde zijn handen van Sils schouders. Sil haalde diep adem en mompelde onverstaanbaar voor master Savador: 'Fantasie en concentratie.. Zo moeilijk kan het toch niet zijn?' hij haalde opnieuw diep adem en sloot zijn ogen. Concentreren was geen probleem en met die Fantasie zou het ook wel goed komen. Sil glimlachte bij de gedachte aan de spelletjes die hij als klein jongetje met Vanya had gedaan. Wat ze ook speelde, Vanya was nooit blij geweest met haar rol. Of ze vond dat ze te laag stond, of ze vond dat Sil niet aardig speelde. Het was nooit goed bij die spelletjes. Vaak hadden ze ze dan ook niet gespeeld. Sils glimlach verdween maakte plaats voor een serieuze blik op zijn gezicht. Meteen merkte hij de dingen in zijn omgeving amper op. Elke spier in zijn lichaam spande zich aan en hij kneep zijn ogen voor een paar seconde stijf dicht. Achter zich hoorde Sil dat Tie wat onrustig heen en weer bewoog. Het was een enkel schuif geluid dat niet veel harder klonk dan zijn eigen ademhaling, hij had er geen last van. Sil glimlachte toen de warmte die hij toen straks had gevoeld zijn vingers verwarmde. Zou het hem zo snel lukken? Sil betwijfelde het. Het was immers zo dat dit pas zijn vingers waren. Toen straks was het de helft van zijn arm geweest. Het verschil leek niet erg groot als hij het op deze manier bekeek, maar iets zei hem dat het verschil groter was dan Sil zou willen. Sil slikte even en liet de glimlach van zijn gezicht verdwijnen. Wat aarzelend opende hij zijn ogen. Hij keek kort naar zijn handen. Zoals hij had gehoopt waren zijn vingers gehuld in licht. Al was hij er wat verbaasd over dat de warmte hoger trok dan het licht dat deed. Sil haalde diep adem en kneep zijn ogen tot spleetjes. Ergens was er een angst dat hij niet verder zou komen. Maar eerlijk gezegd snapte hij niet waar die angst vandaan kwam. Er was immers nog niks dat vast stond. Zijn blik gleed voor twee seconde naar de zon. Om zijn ogen vervolgens te sluiten. Beloftes brak Sil nooit. En voor zover hij wist, had hij beloofd door te gaan tot het hem zou lukken. Al koste het hem langer dan enkel vandaag, deze belofte was geen uitzondering op de rest.

Nee hoor ^^

---

Zijn slangachtige ogen waren langs Silmarils armen strak gefixeerd op zijn handen die hij geneigd was meer in de straal van de zon te plaatsen. De jongen mompelde iets onverstaanbaars, maar hij sloeg er niet echt acht op. Waarschijnlijk om zichzelf de nodige moed in te spreken die hij nodig had. In alle kalmte haalde Silmaril diep adem, sloot zijn ogen. Zijn geest en lichaam overmeesterend door de diepe concentratie, wilde hij een tweede succesvolle poging wagen. Zo stil mogelijk zette Savador een stap achteruit en sloeg de zoom van zijn lange zwarte mantel om zijn benen. Nu hij het de jongen geheel op eigen houtje liet doen - althans, liet proberen - hoefde hij zich ook nergens meer op te focussen. Vanaf dit punt had hij meer zicht op Silmarils handelingen en kon hij bovendien meer overzien hoe het opgenomen licht zich in delen van zijn lichaam liet nestelen. Het waren deze keer enkel zijn vingers die in het oogverblindende licht baadden. Vergeleken met zijn eerste poging was dat een tegenvallend verschil, maar aan de andere kant was het bedreven werk. Uiteraard; hij stond nu niet vlak achter de jongen om hem een klein beetje te helpen. Dit was geheel zijn eigen doen. En dat was alsnog iets op trots op te zijn. 'Goed,' sprak Savador zacht. Zo kalm mogelijk om met zijn bittere stem de concentratieboog van de jongen niet te verbreken, dat zou zonde zijn. 'En laat maar weer los.' Te lang het naar magie omgezette licht vasthouden kon immers gevaarlijk zijn. Levensbedreigend als in innerlijke uv-stralen en andere gevaren die het erfelijke materiaal in zijn cellen kon beschadigen. En dat wilde hij niet op zijn geweten hebben.

- Surry. Mijn inspiratie voor dit topic begint een beetje op te raken ._.