Damn, waarom waarom moest het nou net vandaag gebeuren? Een jong meisje van ongeveer 15 jaar sloeg met haar rechtervuist op de muur van de oude ruïne. In diezelfde hand zat een brief geklemd. Ze had hem al een paar geleden, maar kon het nog steeds niet geloven. Langzaam zakte ze met haar rug tegen de muur aangedrukt naar beneden. Een diepe zucht. Haar linkerhand rijkte naar de puppy naast haar. Hij had zijn oren in zijn nek liggen en keek met grote puppyeyes naar het meisje. Het leek te smeken om stilte, om begrip. Het meisje forseerde een klein, waterig glimlachje rond haar lippen. De linkerhand reikte naar de puppy en streelde het liefdevol. "It's gonna be allright, Floyd." Kenteq zuchtte. Het enige goede wat haar vader haar ooit had gegeven. Een warm gevoel bekroop haar lichaam nu ze de jonge pup aan het aaien was. Het deed haar altijd goed. Even ademde ze diep in en uit. Rustig. Ze was weer rustig. De brief die tot nu toe stevig in haar rechterhand zad geklemd stak ze in de zak van haar jas. Ondanks de lente die sinds kort was aangebroken, bleef het nog steeds redelijk kil. Om de vinger van haar hand werd het stijle, zwarte haar gedraaid. Dit werd nog één, twee, drie of misschien vier keer herhaald. Toch, hoe vaak ze het ook herhaalde, haar stijle haar bleef altijd stijl. Het was onmogelijk er ook maar het lichtste effect van een krul in te krijgen. De bruine jack-russel puppy probeerde wanhopig op de schoot van zijn baasje te kruipen. Het begon meteen te knorren -ja, te knorren- van geluk toen het hem gelukt was. Er kon toch wel een glimlachje af, toch? Kenteq glimlachte en streek met haar hand over de kop van de puppy. Binnenkort zou hij niet meer zo klein zijn. Binnenkort was hij een grote, sterke hond. Njaah.. Grote.. Het bleef een schoothond. Het zwartharige meisje drukte haar neus tegen de kop van de hond en snoof de lucht op. "Damn, waarom ben ik toch zo'n emotioneel wrak?" Ze glimlachte met een waterige glimlach naar de puppy. Natuurlijk kon het haar niet verstaan, maar dat maakte niks uit. "Ik heb een broertje: Klaar. Wat anders had ik kunnen verwachten?" De glimlach van het meisje verdween en ze sloeg met haar hoofd hard tegen de muur aan. "Auch," fluisterde zacht in zichzelf. Ze zuchtte. Waarschijnlijk zou er niks veranderen met deze mededeling. Nada, noppes. Alles zou hetzelfde blijven. Zij als jongste van haar klas. Het meisje die het meeste moeite had met de stof omdat ze nog zo jong was. Zei was ook geen genie.

~Only Joren~
Sawry, eerste posts van mij zijn nooit goed..

Een zachte, natte neus werd in haar gezicht geduuwd. Met een nors gezicht duuwde ze het beeste weg van haar gezicht. Natuurlijk luisterde hij niet. Integendeel. Met zijn vochtige tong gaf Floyd haar vluchtig een likje op haar wang. Toen het beestje ineens begon te piepen keek Kenteq met een ruk op. Het schrille geluid van een jongensstem trok haar aandacht. "Hallo, ik ben Joren," zei het. Ongelovig keek Kenteq het jongetje aan. Nou.. Eerder onbegrijpelijk. Haar blik stond nors en keek mordend in de blauwe oogjes van de jongen. Hij was nog jong, amper 12 jaar oud. Waarschijnlijk zijn eerste jaar hier op de academy, bedacht het zwart harige meisje. Kenteq liet een diepe zucht horen waarnaar ze het hondje van haar schoot afzette. Zachtjes zette ze het op de grond naast haar. Het beestje keek haar met grote, vragende ogen aan. Kenteq maaktte echter een afwijzende beweging met haar hand richting haar hond en vestigde haar blauwe ogen daarna op de kleine jongen. "Luister eens uk, ik weet niet wat je denkt maar-" Kenteq's ogen werden groot toen ze besefde dat de kleine jongen zich had voorgesteld als Joren. Ze slikte en streek een paar haarlokken achter haar oor. "Joren, zij je toch dat je heette?" Kenteq zuchtte en rolde met haar ogen. No way dat zo'n uk haar broertje kon zijn. Het was waarschijnlijk gewoon toeval dat het jochie Joren heette. Dezelfde naam als wat haar vader in de brief had vermeld. Nee, er waren vast meer mensen die Joren heette. Zij was ook niet de enige in de wereld der magiërs die de naam Kenteq droeg, right? Een zucht verliet haar mond en ze wendde haar ogen af van de jongen. "Als je het zo graag wilt weten, mijn naam is Kenteq." Ze wendde haar hoofd af en liep richting haar hond. In haar ooghoeken bleef ze Joren nog steeds in de gaten houden. Ze wilde zijn reactie zien. Als hij net zo reageerde als zij, dan wist ze het wel. Kenteq zakte door haar hurken, streelde haar pup zachtjes en tilde en daarna op. "Neem me niet kwalijk lieve schat, maar ik heb geen behoefte aan gezelschap. Toedeledokie," zei Kenteq klaar om weg te lopen. Nog steeds bleef ze de jongen nauwkeurig in de gaten houden. De naam bleef maar door haar hoofd heen spoken. Joren, Joren, Joren. Het kon niet anders dan toeval zijn, right? Het kon niet anders.

Sorry, kon hem niet veel langer krijgen >_< Hoop dat je er toch wat mee kan.

Nee, nog steeds geloofde ze het niet. Haar broertje was gewoon geen kleine uk, onmogelijk. Kenteq had hem eerder als een stoere gast met een zwart leren jack voorgesteld. Niet.. niet als een klein 12 jarige jongetje. Nog voor dat het Kenteq gelukt was ook maar één stap te zetten blokeerde hij haar weg. "Wacht even." zei hij. Kenteq hield Floyd met één hand vast, met de andere hand streek ze een lok haar uit haar gezicht. Binnenkort zou het toch echt even geknipt moeten worden, het werd te lang. "Is jou achternaam heel toevallig Demon? Als dat zo is, zou je deze dan even kunnen doorlezen?" Damn, damn, damn. Het zwartharige meisje vloekte inwendig en balde haar rechterhand, de hand waarmee ze haar hond niet vast hield, tot een vuist. Langzaam en zonder enige emotie te tonen, -op de gebalde vuist na dan- zette ze de jonge pup op de grond. Ze stak de hand die eerder als een vuist vas gebald in haar jaszak. De jaszak waar haar brief in zat. "Laat maar zitten, ik denk dat ik toch wel weet waar het over gaat." Een diepe zucht verliet haar mond. Het meisje deed een stap achteruit en liet haar rug tegen de muur achter haar zakken. Haar linkervoet plaatste er tegen aan waardoor ze eruit zag als één of ander skate meisje. Voor de vierde keer ofzo haalde ze een hand door haar haar heen. Dit keer haar linker hand. De rechterhand zat nog steeds verstopt in haar jaszak. Die hand had de brief stevig in haar vingers geklemd. Kenteq's blik gleed even naar haar hond die was gaan zitten op de grond en haar met een vragende blik aan keek. Daarna gleed haar blik naar Joren, die blijkbaar, zo zag ze nu, een klein eekhoorntje op zijn schouder had zitten. "Waarschijnlijk staat er iets in over dat je een zus hebt, niet? Een zus genaamd Kenteq Demon?" Haar blauwe ogen priemde ze in die van Joren. Hoe was het mogelijk dat hij die Joren Aerts was waar in de brief over gesproken werd? Nee, ze leken niet eens op elkaar. Langzaam haalde Kenteq de brief uit haar jaszak. Hij zag er precies hetzelfde uit als de brief die het jongetje haar eerder had aangeboden. Met een sierlijke beweging liet ze hem aan de jongen zien. Zelf keek ze er ook enkele seconde naar, maar vestigde ze haar blik alweer snel op Joren. "Jup, als jij Joren Aerts bent, ben jij mijn broertje," zei ze met een neidige blik in haar ogen. Ze wilde helemaal geen uk als broertje. "We hebben dezelfde moeder die haar allebei haar kinderen iets onvergefelijks heeft aangedan. Jou heeft ze nooit vertelt dat je een zus hebt en mij heeft ze in de steek gelaten." De haat voor de vrouw die ze haar moeder moest noemen was goed te horen in haar stem. Ach, er was tenminste één voordeel. Waarschijnlijk zou haar kleine broertje niet veel op haar vader lijken.

Net glimlachte hij nog zo vrolijk. Hij kwam met een brede glimlach op zijn gezicht aanlopen. Net een wandelend elfje, zo vrolijk. Die glimlach, ja.. Die was nu helemaal verdwenen. En dat door haar toedoen. Kenteq kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Hij was ook nog maar een klein kind, wat kon hij er aan doen dat ze dezelfde moeder hadden? Nee, voor het eerst voelde Kenteq dat ze iets niet had moeten doen. Ze haalde een hand door haar haar en bleef het kind neidig aankeken, wetend dat dit niet de oplossing was. Ze had nou eenmaal een klein broertje. Ookal was ze er niet helemaal blij mee, ze zou er mee moeten leren leven. Kenteq probeerde haar zucht binnen te houden. Daarbij probeerde ze ook haar neidige, charenijge blik wat rustiger te laten lijken. Het kind zette zichzelf in beweging en ging naast haar staan. Verwonderd keek Kenteq opzij. Zijn gezicht kon ze niet meer zien. Ze keek neer op het hoofd van het lichtharige jongetje. Hij leek wel droevig. Nu wist ze het zeker, het was haar schuld dat die schattige glimlach van zijn snoetje was verdwenen. "Ben je boos?" Zijn stem klonk droevig, bijna angstig zelfs. Kenteqs ogen werden groot toen ze besefte dat dit haar schuld was. Niet dat ze nooit eerder mensen aan het huilen had gemaakt, maar dat waren allemaal tieners van haar leeftijd. Of rotzakken. Wat was het verschil? Maar dit kleine jochie had het niet verdient. Nee, helemaal niet zelfs. Het was haar kleine broertje en ze had het recht niet zo tegen hem te doen. Hij had haar niks misdaan, het was haar moeder die ervoor gezorgd had.
Kenteq draaide zich soepel om op haar voeten en stond met haar hoofd richting haar broertje. Met haar hand pakte ze zijn pols vast en draaide ook hem haar richting op. Tenminste, als ze zijn pols te pakken kreeg. Ze zakte door haar knieeën totdat ze op ooghoogte van Joren was. Haar blauwe ogen keken diep in die van Joren. Ze keek bloedserieus. Niet boos, niet neidig, gewoon, normaal. Als ze niet was wie ze was, zou je kunnen zeggen dat ze medelevend keek. "Nee, niet op jou." Haar stem klonk zo zoet als honing. Ze wilde het kleine jongetje geen rot gevoel geven. Ze wilde met haar hand over zijn warrige haar strelen, maar hield zich in. Inplaats van dat, ademde ze rustig in en probeerde ze kalm te blijven, niet boos te worden. "Je kan er niks aan doen. Natuurlijk ben ik niet boos op je." Bevestigde ze haar eerdere woorden. Ze perste er een klein glimlachje uit, iets wat maar zelden gebeurde. Op één of andere manier vondt ze hem zielig, heel zielig. De kleine jongen had zelf nooit geweten dat hij een oudere zus had, en nu deed ze zo tegen hem. Nee, ze had op z'n minst ietwat aardiger kunnen zijn. Daar was het nu al te laat voor. Na een tijdje twijvelen of ze het nou wel moest doen, haalde ze haar hand door zijn warrige haar heen. "Wees maar niet bang, ik zou nooit boos kunnen zijn op zo'n schattige jongen als jij." De glimlach die nu haar lippen sierde, die was echt. Ze liet zijn pols los en draaide zichzelf weer om, waarna ze haar blik op de wolken richtte. De zon scheen redelijk vel vandaag. Ja, het beloofde een mooie lente te worden.