Het enige geluid dat op dit moment te horen was, waren gympen die contact maakten met de vloer. Geen leerlingen die al roepend door de gangen naar de les liepen of leraren die met hun armen vol boeken naar hun klaslokaal liepen. Nee, meneer had een hele etage voor hem alleen, over egoïsme gesproken. Flynn had eigenlijk nooit zoiets als luxe gekend, had eigenlijk bijna heel zijn leven in de straten van Erd geleefd. Het was even wennen geweest om een eigen kamer en etage te hebben, maar dat was na die paar maanden wel gelukt. Met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek liep de man de trap af en liep direct door naar buiten, hier en daar een leerling ontwijkend. Zo was hij vroeger toch nooit geweest, had altijd braaf naar de leraar geluisterd om daarna zijn zegje te doen. Meestal eindigde dat wel met wat straf en een uitstapje naar de hoofdmeester. Na wat lopen en excuses aanhoren, was hij eindelijk buiten. Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach terwijl de wind met zijn haren speelde. Eindelijk wat buitenlucht, want hij was het echt zo goed als beu om op zijn kamer papieren zitten door te nemen. De mensen op Erd zouden hem dankbaar moeten zijn dat hij zoveel moeite deed voor hen, zelfs niet eens meer aan zijn eigen gezondheid dacht. Zijn blauwe ogen gleden over het terrein vooraleer hij zijn voeten in beweging zette en koers zette naar zijn lievelingsplek op heel de academy. Bij de ruïnes was earthmagic redelijk sterk, gewoon omdat dit ooit de thuis van Fennon was geweest, zoveel jaar geleden. Flynn wist heus wel wat hier allemaal ongeveer gebeurd was. Roddels verspreidden zich best wel snel op Erd en natuurlijk waren er ook wel een soort van boeken over gemaakt. Toen de ruïnes in zijn gezichtsveld verschenen ging hij onbewust een stuk sneller lopen, alsof hij bang was dat die dingen zouden verdwijnen als hij niet snel genoeg was. Deze keer was hij niet zo lui om zijn magie te gebruiken om boven te komen, klom er gewoon zelf op. Toen hij een geschikt plekje had gevonden, ging hij zitten en keek over het terrein heen. Weer waren al de mensen die er rondliepen net mieren die hij zo zou kunnen verpletteren. Een persoon daar beneden trok zijn aandacht, waarschijnlijk door de grote bron aan magie dat ze met zich meedroeg. Zijn blauwe ogen begonnen geamuseerd te fonkelen toen de vrouw zijn richting uitliep en even stak hij zijn hand op als begroeting. Hij wist niet zeker ofdat ze hem gezien had, als dat niet zo weg ging hij wel terug naar beneden om haar fatsoenlijk te begroeten.

A little derpisch, maar ach :3

Bela was zonder twijfel de koppigste hond die ze kende. Het witte dier zou nog tegen een muur aanrennen alleen maar om te proberen of hij er doorheen kon en er dan ook niet mee stoppen, al zag hij in dat het alleen maar schade bracht aan zijn hersenen. Hij zou doorgaan en doorgaan, nooit opgeven tot hij er zelf redenen voor had gevonden – die zij nooit achterhaald had – en als ze hem vertelde dat hij iets niet moest doen, deed hij het juist eerder. Behalve als hij aanvoelde dat zij serieus was, het meende, zijn gedrag niet tolereerde. Dan zou hij ophouden. Die dominante karaktertrek, die zekerheid die hij uitstraalde; het beïnvloedde haar. Ze voelde zich sterker en meer op zichzelf gericht als Bela erbij was, maar zodra de hond het af liet weten voelde ze zich klein, als een regendruppel die op de straat tikte en als enige oplossing zag in de aarde te verdwijnen; niemand die de druppel wilde helpen, wilde hebben. Zij moest maar uit het zicht verdwijnen en voor eeuwig daar blijven, ergens waar het zonlicht haar nooit raken zou. De Samojeed bracht daar verandering in en iedere keer weer verbaasde het haar hoeveel zekerder ze zich voelde, hoeveel beter gesprekken en sociale contacten haar afgingen als hij erbij was.
Ze keek naar buiten, hield de papieren in haar hand dichtbij haar gezicht alsof dat haar zou dwingen er verder naar te kijken. Maar de zon scheen en het was mooi, de wolken dreven zorgeloos voorbij. Waarom kon zij niet naar buiten? Omdat de stapel papier maar bleef groeien en groeien, natuurlijk. Dat zou hij ook blijven doen, zelfs als zij weg was. Fealwen zuchtte, legde haar hoofd een moment op haar armen en liet het blaadje lichtjes kreuken tussen haar vingers doordat het ding niet langer recht gehouden werd maar vrij mee kon bewegen met de grillige luchtstromen in haar kamer. Even grillig was Bela, die een tijdlang rustig in de grote stoel had gelegen die hij vaker gebruikte dan zij, ondanks dat het ding van haar was. Ze hield gewoon niet van de stoel; het ding was te groot, te dominant. Een stralend helder, veel te schoon oppervlak dat heel veel aandacht trok en vlak naast de haard stond. Soms vond ze het heerlijk zich erin op te krullen en de wereld te laten vervangen door het knapperende haardvuur, maar over het algemeen zat ze liever in haar simpele houten stoel, waar ze tenminste fatsoenlijk recht op kon zitten. Nu ze echter zo voorover gebogen zat, prikte het hout onaangenaam in haar rug. Een zo mogelijk nog diepere zucht verliet haar keel en ze liet de papieren nu helemaal los, prikte haar ganzenveer lusteloos terug in het inktpotje. Kon het erger? Ze had zichzelf vrijwillig opgesloten op een etage, die zo groot was dat ze eigenlijk alleen het slaapvertrek en de salon gebruikte. De entree hield ze netjes voor als er mensen zouden komen, ondanks dat het aantal bezoekers dat ze ontving ontzettend klein was. Haar slaapkamer was wat rommeliger, ze hield wel van orde maar was niet van de overdreven netheid. In haar eigen chaos kon ze alles prima vinden. Een zachte vacht streek langs haar been en voor ze het doorhad zat Bela met twee poten op haar schoot en keek haar hijgend aan. Zijn blik flitste even naar het raam en toen terug naar de ogen van zijn bazinnetje. ’Ja, ja,’ grinnikte Fealwen. ’Je hebt gelijk. We gaan wandelen, kom.’ Soms zou ze Bela aan de lijn doen, maar nu voelde ze daar geen behoefte voor. De hond zou toch wel naar haar terugkomen. Helemaal de toren uitlopen? Nee, ze had haar magie vandaag nog niet echt gebruikt en ze had zichzelf als standaard gesteld er iedere dag mee te oefenen. Dan kon dit alvast als opwarmertje gezien worden. En om nu in haar dierlijke vorm – read; water draak – het kasteel te verlaten, dat was een beetje te opzichtig, niet? Dus hurkte ze naast Bela, legde haar hand in zijn nek, sloot haar ogen en mompelde een spreuk.
Kazap. Yeah. Het werkte nog steeds. Tevreden keek ze om zich heen, zag dat ze bij de ruïnes aangeland was. Score. Dat was dus niet het Meer, maar dan had ze maar niet af moeten dwalen terwijl ze zo vrolijk bezig was met spreuken uitspreken. Het was maar goed dat ze even de buitenlucht inging, haar concentratie was werkelijk ver te zoeken; straks had ze nog het doodvonnis van Cassia ondertekend zonder het door te hebben. En verkoop dat maar eens aan de bewoners; ja, sorry… ik lette niet op.
Goed, nu ze hier toch was kon ze net zo goed doen alsof ze hier ook naartoe had willen gaan. Rustig kwam ze overeind, haalde een hand door haar haren en keek om zich heen, besloot in de richting van de oude stenen te lopen en daar eens een kijkje te gaan nemen. Aangezien Bela er al vrolijk naartoe rende. Magiebron. Haar ogen focusten onmiddellijk op de omgeving, probeerden de magiebron te vinden. Al vrij snel gaf ze het zoeken om zich heen op en keek ze omhoog, vond een verschijning met blauw haar bovenop de ruïnes. Overduidelijk een LM, maar welke? Ze gokte van Erd, maar ze wist helemaal niet zeker of ze hem al een keer op een vergadering had gezien of niet. Of wacht, was hij niet op het Valentijnsding geweest? Tijd om het uit te vinden. Ah, moest ze er nu echt zelf opklimmen? Oh, hij zwaaide. Snel zwaaide ze even terug en begon zich toen te concentreren op de makkelijkste manier naar boven. Bela was een stukje weg gerend; die zou zichzelf wel vermaken. Het begin ging al met al wel goed, maar op het laatste werd ze een beetje wankelig. Het voelde alsof de stenen onder haar voeten weg zouden glijden, maar ze slaagde er toch in bij de rand te komen van waar de LM zat, al ging het vanaf daar wat minder smooth en moest ze zich toch stevig vasthouden aan de rand. Goed. Even op adem komen en hopen dat alles niet weggleed, dan kon ze zo misschien haar trots opzij zetten en om hulp vragen. Maar dat wilde ze nog niet laten doorschemeren, dus bleef ze staan waar ze stond – mooie faal, hoor – en glimlachte vriendelijk naar hem, ietwat speels. Ze had zich zolang verveeld daarbinnen. ’Prachtig uitzicht vanaf hier,’ vond ze. En ja, dat meende ze. ’Ik geloof dat ik me nog niet officieel aan je voorgesteld heb,’ voegde ze er rustig aan toe. Ze probeerde voor te doen dat ze er zelf wel op kon komen, dat zou ze ook wel kunnen maar niet zo… ‘charmant’. Pff, als hij een echte gentleman was zou hij haar wel helpen als ze het vroeg; misschien wel voordat ze het vroeg. Ze moest het toch maar vragen. En er niet zo over zeuren, hij zag er wel aardig uit. ’Fealwen Eira Downsia Awyr Fel’dan,’ stelde ze zich toen maar voor, omdat ze net toch over namen begonnen was. ’Vrouwe van het Water. En het blaffende geval daar beneden is Bela, mijn hond.’ Het laatste woord kon op verschillende manieren uitgesproken worden, maar bij haar kwam het overduidelijk naar voren dat het meer een compagnon was en zeker geen slaafje. Maar dat was iets wat voor iedereen anders te interpreteren viel, niet?

Het was eigenlijk best grappig om al die mensen onder hem te zien lopen. Het was net als binnen net een mierennest, alleen had je hier veel meer ruimte om ergens te komen dan daar. Een grijns sierde zijn gezicht toen de persoon met de grote magiebron haar hand terug naar hem opstak. Nu ze dichterbij kwam, merkte hij ook het witte geval, dat naast haar liep, op. Dus ze had nog een huisdier, leuk en nee dat was niet sarcastisch bedoelt. Het was leuk voor haar dat ze een gezel had die overal met haar meeging, eigenlijk best spijtig dat hij daar zelf niet aan gedacht had. Nja, hij had nooit een huisdier genomen omdat het dier dan vroeg of laat toch dood zou gaan, natuurlijk had hij nooit gedacht aan het feit dat hij de leeftijd van dat beest dan ook kon stilzetten. Even streek de man met zijn hand door zijn blauwe haren terwijl hij zich wat voorover boog om te zien hoe de vrouw naar boven klom. Ergens kwam ze hem bekend voor, haar manier van bewegen. Hij had haar gezien op het Valentijnsbal, ja, maar hij kende haar precies ergens anders van. Zijn spieren spanden zich helemaal aan toen de vrouwe van het water nog maar een paar meter van hem afstond en hij kon er nog net voor zorgen dat zijn mond niet openviel. Die rode haren samen met de rode ogen. De vrouwe van het water leek echt hard op Samantha, alleen was ze iets kleiner dan de liefde van zijn leven geweest was. Waarom was hem dat niet eerder opgevallen? Toen de vrouw haar mond opentrok en zichzelf voorstelde, knipperde hij even met zijn ogen en wende zijn blik een af. Het was onbeleefd om zomaar naar iemand te staren. "Flynn Cédric Lumière Yuan. Heer van de aarde, aangenaam." Voorzichtig tikte hij met zijn vingers tegen de stenen van het oude kasteel zodat de stenen onder Fealwens voeten wat begonnen te trillen en als een lift naar boven gingen. Met een licht glimlach op zijn gezicht stond hij even op en stak zijn hand uit zodat hij haar op het stuk waar hij op zat, kon helpen. "Is wat makkelijker, niet?" Op zijn gemak ging hij terug zitten en vouwde zijn vingers in elkaar. Na een tijdje gleden zijn blauwe ogen naar de hond die beneden wat rond liep. "Leuke hond." Flynn was dol op honden. Het waren trouwe dieren die naar je konden luisteren als er iets was. Niet dat ze echt begrepen wat je zei, maar toch...

Charmant meid, echt. Soms wenste ze wel eens dat ze langer was, zodat ze niet zoveel moeite zou hebben met het beklimmen van dingen, of ergens bij kunnen. Hoe vaak moest ze nu wel niet haar magie inzetten, in een poging om bij dat ene ding op de bovenste plank te kunnen? Er waren ongetwijfeld mensen die kleiner waren dan zij was, maar zij was toch echt de lilliputter in haar leeftijdsgroep. Ze haatte het, er werd automatisch meer op haar neergekeken terwijl ze best wel de aandacht voor zichzelf op kon eisen, terwijl ze helemaal niet zo onbelangrijk was. Maar er waren genoeg mensen die haar als laatste begroetten, omdat ze haar simpelweg niet gezien hadden. Ze zag die geamuseerde glans in hun ogen wel, die verontschuldigende glimlach, omdat ze allemaal heel goed wisten dat ze haar niet expres als laatste de hand schudden. Ze zei er nooit iets over, maar in het begin had het serieus haar zelfvertrouwen geschaad. Er was zelfs iemand geweest die haar had gevraagd of ze toevallig wist waar de Vrouwe van het Water was, al was de kamer leeg. Ze straalde blijkbaar niet genoeg autoriteit uit, toen. Nou; daar had zij eens verandering in gebracht. En hoe. Ze kon nu al uitstralen dat ze er iets mee te maken had, dat ze er meer over wist. Dat ze langer leefde dan degenen die ze tegenkwam, wijzer was. Daar had ze zo haar best op gedaan, simpelweg omdat ze niet wilde dat er iedere keer weer over haar heen gekeken werd. Haar rode haar was niet voor niets een signaalkleur!
De man die nu al groter was dan haar, en beslist niet veel zou krimpen als ze op gelijke hoogte met hem stond, had ook al een opvallende kleur haar. Blauw. Ze vond blauw een mooie kleur, altijd al gevonden. Natuurlijk vanwege de overeenkomst met water, dat stond vast, maar de kleur bracht haar altijd tot rust. Hij had ook geen extreem opvallende kleur haar, het was dat geruststellende blauw waar je je tegenaan op kon krullen en kon huilen, kon huilen zoveel je wilde. Ze was teveel bezig met haar eigen benarde positie om echt door te hebben dat hij naar haar staarde, ze was zich nog aan het afvragen of ze hem om hulp ging vragen of zichzelf naar boven worstelen, en zo ja; hoe zou ze hulp vragen zonder dat het overkwam alsof ze extreem zielig was? Ze haatte het om hulp te vragen, zeker na zoveel tijd alles zelf te hebben moeten doen. Daarom stelde ze zich maar voor, als een afleiding, alsof ze het voorstellen veel belangrijker vond dan tegenover hem staan. Wat een discipline, hoe netjes opgevoed; hoe lastig om zichzelf op die stenen te hijsen.
‘Flynn Cedric Lumière Yuan.’ Al net zo’n mond vol als de hare, maar daarom niet minder mooi. Ze vond zijn naam bij hem passen, vond het ook een mooie naam. Oh! Dat verklaarde die magiebron! Hij was de Heer van de Aarde. Nog een collega die aardig was, ze trof het dus maar. Ze schonk hem een glimlach, die voor haar doen best wel gemeend was. Hij leek haar serieus aardig, eerlijk. En ze wilde best een gesprek met hem beginnen. Zijn glimlach, hij stelde haar gerust, zijn glimlach had wel wat weg van die van Kendal, al leek hij verder in geen enkel opzicht op hem. Uiterlijk, innerlijk kon ze er niets over zeggen. En wat was dat fijn, om eens niet met Kendal geconfronteerd te worden. Dan zou ze bijna meteen in huilen uitgebarsten zijn, dat wist ze zeker. Na al die jaren had ze het nog steeds niet echt verwerkt. Tijd heelde de wonden veel slechter als je langer leefde dan officieel zou moeten kunnen.
Toch maar om hulp vragen dan? … Ze hapte onbewust even naar adem toen de aarde onder haar voeten plotseling bewoog. Ze wilde haar waardigheid niet verliezen, maar het was alweer te laat. Snel sloot ze haar mond, kalmeerde haar ademhaling door een snelle teloefening en nam toen zijn hand aan, zodat ze gemakkelijk erop kon komen. Toch een gentleman, hij had haar verwachtingen niet teleurgesteld. Ze lachte terug naar hem, voelde zich in een goed humeur en kon dus ook meer lachen dan normaal. ’Bedankt,’ antwoordde ze, ging daarna naast hem zitten. ’Collega’s dus,’ concludeerde ze, trok haar benen schuin onder zich op, zoals een meermin op een klif zit, en plaatste één hand als steun op de grond, de ander op haar been. Zo kon ze hem tenminste een beetje fatsoenlijk aankijken. ’Zeg, was jij niet op het Valentijnsbal? Ik dacht dat ik je toen gezien had,’ vroeg Fealwen, na een korte stilte. Bela dartelde nog steeds vrolijk rond, daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken, gelukkig maar. Na al die jaren die de hond geleefd had kon hij wel voor zichzelf zoeken. Fealwen streek een lok opstandig haar opzij, uit haar gezicht. ’Eigenlijk wel een schande dat ik nog niet al m’n collega’s ken,’ bekende Fealwen, licht grinnikend. Ze was nooit zo goed geweest in extreem formele gesprekken, dus probeerde ze maar of hij in was voor een informeel gesprek. Hij had haar per slot van rekening toch omhoog geholpen, niet?

Trust takes years to make, but only seconds to shatter

De stenen waren ruw, ondanks dat het de vorige avond geregend had. De wind had ervoor gezorgd dat de stenen eigenlijk nooit meer echt glad konden worden, al was het niet moeilijk om naar beneden te donderen door losse stenen hier en daar. Flynn kwam hier redelijk vaak en kende alle goede plekjes om je aan op te trekken. Hij had ook de juiste kleding om zoiets te doen, liep niet strak in het pak rond zoals sommige leraren. Mensen verwachtten veel van de LM's en de meesten zijn dan ook teleurgesteld als ze hem zien. Gewoon in een afgeschoten spijkerbroek met een t-shirt en vest. Zonder zijn vertrouwde gympen kwam hij gewoon niet buiten, ook niet op speciale gelegenheden. Ze mochten hem in een pak steken als ze wilden, maar van zijn gympen bleven ze af. Een geamuseerde glimlach was om zijn lippen verschenen van zodra hij de vrouwe van het water naar boven zag klimmen. De man moest wel toegeven dat Fealwen het niet erg slecht deed, ze viel toch al niet naar beneden. Op een bepaalde afstand bleef ze toch staan, raakte niet verder en dat was voor hem een teken om haar te helpen. Het feit dat ze zoveel op Samantha leek, had hem even van zijn stuk gebracht, maar hij had zich kunnen herstellen en de vrouw had het blijkbaar niet echt door gehad. Goed, anders was ze misschien rare dingen over hem gaan denken. De glimlach op zijn gezicht veranderde in een grijns toen hij zag hoe Fealwens mond openviel nadat de stenen onder haar voeten haar naar boven gedragen hadden. Hij had echt alleen nog maar de vrouwelijke kant van zijn collega's gezien. Natuurlijk had hij gehoord dat er een nieuwe heer van het vuur was, had hem gezien op het Valentijnsbal en eigenlijk zou hij daar eens langs moeten gaan, net als dat hij Alejandro wel eens wilde ontmoeten. Lesaiah zag er de laatste keer dat hij haar op de gang had gezien echt depressief uit en ergens had hij het gevoel dat de heer van het duister daar mee te maken had. "Collega's" bevestigde hij met een glimlach terwijl zijn blik terug even over de omgeving gleed. Het was echt gewoon schitterend vanaf hier. Vogels die gewoon voorbij vlogen, leerlingen die op het grasveld uitrustten of hun huiswerk maken, leraren die snel van de ene naar de andere kant van het terrein rennen. "Ik was inderdaad op het Valentijnsbal, samen met Luce." Flynn had het wonder boven wonder voor elkaar gekregen dat de vrouwe van het licht eens naar buiten kwam en daar was hij eigenlijk best wel trots op. Hij hield ervan om mensen vrolijk te maken, om te laten zien hoe leuk het buiten de muren van het kasteel was. "Je bent heus niet de enige die niet alle LM's kent. Volgens mij ken ik er nie een stuk of..." Even kwam het puntje van zijn tong naar buiten terwijl hij nadacht. "...drie." Het was eigenlijk best raar dat hij daarvoor zo lang het moeten nadenken, om drie mensen. "Heb jij ook zo het gevoel dat al het papierwerk je wilt opeten als je meer dan een paar uur eraan bezig bent?" De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl hij zijn lichaam een kwartslag draaide om Fealwen fatsoenlijk aan te kunnen kijken. Na een paar uur was het echt alsof de papieren die over zijn bureau verspreid lagen een eigen leven gingen leiden. Best wel eng eigenlijk.

Ze had nooit direct gezegd dat hij een LM was als ze hem zomaar op straat rond had zien lopen. Hij zag er zo normaal uit, alsof hij in het alledaagse leven paste: gympen, spijkerbroek. Als ze direct al de blik in zijn ogen had kunnen zien, dan had ze het geweten. Nou ja, misschien lag het aan haar, maar ze meende dat alle LM die ze ooit tegengekomen was, dezelfde blik in hun ogen hadden. Altijd iets verder weg, alsof ze meer zagen en meer wisten dan iedereen om hen heen. Natuurlijk leefden ze ook al langer, hadden ze meer gezien: maar Fealwen meende dat ze dat in de blik kon zien. Het was net alsof ze ergens langs keken, alsof ze terugkeken in het verleden soms. In haar eigen ogen zou waarschijnlijk altijd wel een hint van verdriet aanwezig zijn, omdat ze hem nooit meer uit haar gedachten kon bannen; ergens kon ze dat ook gewoon niet. Flynn was gelukkig heel anders, als hij teveel op Kendal geleken had ze misschien haar grip wel verloren, was ze zo totaal van slag geraakt dat ze alleen nog maar kon staren. Nee, nu kon ze tenminste een normale indruk maken. Zolang ze maar niet over dode geliefden begonnen; misschien was het therapeutisch, maar niet echt een sfeermaker.
Deze man daarentegen, hij kwam vrolijk op haar over. Die brede grijns van hem zorgde ervoor dat haar eigen glimlach breder, echter werd. Ze was hem trouwens ontzettend dankbaar voor zijn hulp; anders was ze nooit verder gekomen dan waar ze nu stond. En hij had haar niet eens uitgelachen maar zijn krachten gebruikt om haar te helpen. De Heer van de Aarde dus, zonder twijfel. ‘Collega’s,’ beaamde Flynn. Fealwen knikte, ging even wat verzitten en vouwde haar benen steviger onder zich, zodat ze niet de hele tijd zou zitten wiebelen, alsof ze de zenuwen had. Ah, hij was het dus toch geweest, die met Luce mee was! ’Ah, dus jij had Luce meegekregen!’ constateerde Fealwen, helder licht dat ze was. ’Luce leek me nooit echt het feesttype, maar het Valentijnsbal was perfect voor haar.’ Ze was Luce nog maar een paar keer tegengekomen, maar ze vond de vrouw wel aardig. Je kon duidelijk aan haar zien dat ze er al een hele reis door het leven op had zitten, alweer als je in haar ogen keek, als je een beetje naar haar luisterde. Ze was een lieve, zorgzame persoon en gelukkig degene geweest om Norwood te redden. Nog iemand die wat dingen op kon lossen.
Oh, gelukkig, hij kende ook niet alle LM’s! Fealwen grinnikte bij zijn verhaal, hij trok er zo’n grappig gezicht bij. ’Dan ken ik er toch wat meer, denk ik,’ zei ze, niet om hem af te troeven maar omdat het de waarheid was. ’Alejandro was de eerste die ik tegenkwam zodra ik hier was, Lesaiah daarna. Luce heb ik de weg naar haar kamer gewezen, jou ken ik nu ook. Francis heb ik op het Valentijnsbal gezien. Neara is eigenlijk de enige die ik nog nooit ontmoet heb.’ De vrouw moest het heel druk hebben, ze kon niet bij al teveel dingen aanwezig zijn. Puffoon had de laatste tijd dan ook best veel dingen waarnaar gekeken moest worden, had ze zich laten vertellen. Terwijl ze dat vertelde, over wie ze al kende en wie niet, had ze onbewust een vinger tegen haar kin gelegd en keek ze naar de hemel, die haar vreemd genoeg altijd hielp met nadenken. Waarschijnlijk omdat dat een vaste factor was, altijd aanwezig maar nooit helemaal hetzelfde.
Papierwerk dat je op wilde eten? Opnieuw kon ze wat gegrinnik niet terugdringen, vooral niet na het zien van die pretlichtjes in zijn ogen. Zo kijken, dat had zij allang verleerd. Ergens bewonderde ze hem erom dat hij dat nog kon. Toen knikte ze, stemde met zijn woorden in. ’Daarom leek het me ook een goed idee om even frisse lucht te gaan happen,’ antwoordde ze. ’Anders gaan de letters nog dansen voor je ogen! Er is altijd zo’n stapel aan documenten en om het altijd in je eentje te maken, dat is best ongezellig.’ Ze had altijd bij Aura aan tafel gezeten als die bezig was met dat soort documenten, toen ze nog op Cassia was. Aura had gezegd dat ze wel iets anders kon doen maar dat het altijd beter was als er nog iemand aan tafel zat; dan was je concentratie op de één of andere manier beter. Tja, Bela kon nu niet echt uren achtereen stil zitten. ’Wat knap dat je nog zo breed kan lachen,’ zei ze, haar gedachten waren eruit voor ze het door had. Na Kendal had ze nooit meer zo breed kunnen lachen, zo oprecht blij. De wereld was een stukje leger en grijzer geworden, ze voelde zich alsof ze een deel van zichzelf miste. En daar had nog niets ook maar iets aan kunnen veranderen.