Het was ijzig koud. De ijle lucht was gevuld met de minuscule ijskristallen en maakte haar ietwat blekere huid opgloeien met een rode tint. Ze was lang op Puffoon geweest, laf als ze zichzelf gevonden had. Ze had een vergadering gemist, maar daar had ze niets aan kunnen doen. De kleine crisis op haar thuisplaneet ging voor, Puffoon ging boven alles. Dat is een offer die je brengt zodra je opvolger wordt, of de naam als Legendarische Magician op je neemt. Je planeet en het welzijn ervan ging boven je eigen emoties, lusten en wensen. Wilde jij graag de meester worden van het schilderen, maar hadden de boeren zo'n denderende ruzie dat er een opstand lag aan te komen in het zuiden, dan was het enige wat je kon doen je schilderwerk opbergen en de komende maanden je richtten op de boeren. Je was geen individu meer, je was alles en iedereen. En soms, heel soms, vond Neara dat heerlijk. Kon ze ontsnappen uit haar eigen leven, ontsnappen uit haar eigen zorgen en de vragen die er in haar hoofd rond kolkte. Het gemis van hem uit haar hoofd zetten, en zich richten op het zware werk van het leidde van een planeet.
Maar nu was ze weer terug, van haar lange afwezigheid waar ze zo haar laffe reden voor had. Nu zweefde ze, stil en in zichzelf gekeerd hoog in de wolken. Onzichtbaar voor de ogen van beneden, enkel vergezeld door de minuscule ijskristallen die al gauw zwaar genoeg waren om als sneeuw te vallen. Zelfs de vogels waagde zich niet zo hoog, hadden niet de kracht om lang in de ijle lucht te blijven vliegen, om daar voor zo lang genoeg zuurstof te krijgen. Met haar ogen gesloten, enkel gehuld in het witte gewaad hing ze stil in de lucht als een biddende roofvogel. In contact met alles wat er bewoog, volgde elke ademhaling, voelde elke beweging die er gedaan werd. Wist dat ze stiekem toch naar de kleine levensvormen zocht. De tweeling, twee kinderen en hun vader die haar momenten hadden gegeven van een leven waar ze van gedroomd had. Waar ze nog steeds van droomde en naar verlangde, ondanks het verdriet dat in haar op kwam als ze aan hem dacht. Hoe onbedoeld ze elkaar altijd niet begrepen, hoe het kwam wist ze niet. Altijd leek alles erop uit te draaien dat het fout ging, in welke manier dan ook. Maar het gemis in haar hart, de wetenschap die ze met zich mee droeg dat ze terug wilde, weer wilde ervaren wat voor sommige mensen zo normaal was. Dat alles bracht haar trotse houding en geest in conflict met haar hart. Ze wist dat Joseph zich zorgen maakte, omdat hij niet begreep wat er in haar omging. De enige die haar nog het meeste kon inschatten begreep haar al niet. Maar daarbij wist Neara dat Joseph haar enkel begreep op een bepaalde manier, van butler naar Vrouwe. Hij was als een vriend voor haar, maar zijn dienstverlening en de houding die hij daarbij had stond in de weg voor de man om zich geheel open te stellen voor alles wat Neara was. Ook al was hij de gene geweest die haar in de weinige woede-uitbarstingen die er nog waren geweest weer rustig maakte, die de goedbedoelde hand op haar schouder legde als ze paniekerig door haar vertrek liep. En ondanks het masker wat ze op had gezet, verlangde ze naar iemand die op momenten dat haar rustige glimlach op haar lippen sierde en ze de rust zelve was aan haar vroeg wat er aan de hand was. Die in de minste bewegingen van haar lichaam kon opmerken dat ze niet lekker in haar vel zat, hoe perfect haar masker ook was. Diep verborgen verlangens waar ze zich diep voor schaamde, die ze zo lang had proberen weg te stoppen maar nu steeds sneller en vaker hun weg naar boven wisten te vinden.
Haar enorme vleugels die de grootste spanwijdte hadden van welk mens dan ook, sneeuwwitte veren met de zilverkleurige aderen er doorheen, sloegen een enkele keer. Haar zilveren ogen, de irissen vaag bewegelijk alsof het eerder kolkend ijzer was dat erin gesijpeld was, opende zich langzaam. Ondanks de kou, leek ze naast de lichte rode gloed op haar wangen het niet koud te hebben. Het bewijs van haar gebruik van magie was enkel het lichte laagje damp op haar lichaam die haar gewaad ook bevochtigde, het smelten van de ijskristallen zodra Neara in de buurt was. Zo hoog was een perfecte plek om alles in de gaten te houden, maar ook een plek om geheel alleen te zijn. Hoog in de lucht kwam niemand, behalve zij en enkele verdwaalde vogels. Soms kwamen de mythische wezens van het Rijk der Winden haar opzoeken, zweefde naast haar mee zonder zich aan het oog van de normale mens zichtbaar te maken. Ze kon het niet helpen zichzelf af en toe nietig te voelen bij hun bezoek, maar wat wilde je naast legendarische wezens die vaak enkel in legendes voorkwamen. Hun werkelijke bestaan was een eeuwenoud geheim, waarbij enkele de eer droegen om dat geheim mee hun graf in te nemen. Maar nu was Neara alleen, zoals ze al enkele jaren was sinds de verdwijning van Airmid. Het enige persoon dat werkelijk elk vezeltje van Neara kende. De vrouw was haar voorbeeld, maar ook een rivaal. Langzaam daalde Neara van hoogte, haalde haar volle lippen van elkaar en ademde de warme lucht om haar heen diep in om zich wakker te maken uit haar trance. Enkel de aanwezigheid van het drietal, ver onder haar naast het meer, bleef in haar bewustzijn aanwezig. Tussen de wolken, waar ze enkel het zoveelste wit was, keek ze op hen neer. Haar ogen waren niet zo goed als de LM van licht, maar het was een zintuig die ze niet werkelijk doorhad. Hun stemmen hoorde ze, kon elk woord duidelijk verstaan. Haar mondhoeken krulde om, haar blik werd teder bij het horen van de hoge stemmetjes van de tweeling. De vaderlijke bromstem van Savador ernaast bracht iets weemoedigs in haar tedere blik. Hij martelde haar, zonder dat hij het wist of er überhaupt aan dacht.

YouKnow c:

⚜ Goddank voelde ze de temperatuur stijgen zodra Savador in de buurt kwam. De warmte die ze aan Elwin gaf van haar eigen lichaam raakte leeg, voornamelijk omdat ze zelf ook geheel doorweekt was. Alles plakte aan haar lichaam, en zelfs haar vleugels waren kilo’s zwaarder en leken nu opeens behoorlijk aanwezig op haar rug, terwijl de immense vliegmechanisme normaal amper te voelen waren. Ze rustte in de sneeuw, terwijl haar zachte ogen op het achterhoofdje van Elwin gericht bleven. De reactie van Savador verbaasde haar niets. Hij was een vader wiens zoontje net bijna door de poort van het leven was geglipt. Doodstil bleef ze zitten, starend naar het plaatje en vergeten wat voor status ze had, welke houding ze hoog moest houden en wat haar lichaam sprak. Haar schouders hingen een beetje naar beneden, en haar rillende huid toonde nu langzaam verkleuringen van de kou. Haar volle, normaal rode lippen leken een zacht blauwe tint er langzaam doorheen te laten mengen. Doodstil bleef ze toekijken, bewoog geen vinger of veer terwijl ze naar zijn gezicht keek. De opluchting, de angst en het verdriet erop leken op dit moment allemaal zo bekend. Die mengeling had ze vaker gevuld, en wonderbaarlijk daarnet ook haast even sterk als Savador nu toonde. Maar haar kaken klemde zich op elkaar, en haar wazige ogen waren het enige bewijs dat ze niet geheel zichzelf was. Verder toonde niets de weerpoel van opluchting en angst die van binnen door haar aderen heen banjerde en haar hart omklemde. Zonder enige beheersing bleven haar ogen op hen gericht, gleden vaker naar Savadors gezicht dan het natte achterhoofd van zijn zoontje. Het was vreselijk, alles was vreselijk tussen hen. En vaak genoeg, als mensen haar niet konden luchten of zien, waren ze haar gedachtes en emoties niet waard, dacht ze niet aan ze en besteedde ze niet haar tijd aan het boos zijn op ze. Iets wat ze van zichzelf ook verwacht had te doen bij hem. Maar door de dingen die hij haar had kunnen laten beleven, om haar droom zo dichtbij te brengen, greep hun ruzies haar meer aan dan bij andere. Voelde ze de verkramping van binnen bij zijn kille ogen die zich naar haar opsloegen toen Elwin weer rustig was. Haar gezicht bleef glad, ondanks de lichte huivering door haar ruggengraat bij een besef. Ze had niet aan hem gedacht bij haar duikvlucht, maar daarnet had ze aan niets anders kunnen denken toen hij Elwin in zijn armen had. Ze had niets verwacht of gewenst, maar dit had ze niet zien aankomen. Daarbij was het Savador, en wist ze nooit precies wat de man kon doen of zeggen. Ze bleef op haar onderbenen zitten, haar handen kropen verkrampt van de kou naar haar bovenbenen en bleven hier rustig zitten. Haar rug rechte zich niet, kreeg het niet voor elkaar door het zware gewicht van de natte vleugels en de neerbuigende kilheid die hij op haar afvuurde. Haar lichte ogen bleven in die van hem gericht, nog even wazig als voorheen. Vleugels waren gemaakt voor in de lucht, en konden het zelfs niet lang overleven in een hevige stortbui. Om al niet te beginnen over een duik, waarbij je vleugels nog uitgeklapt waren; een doodswens als ze al helemaal niet in zo’n goede staat verkeerde als die van Neara. Zijn woorden hadden haar normaal weer woedend gemaakt, het vuur in haar aderen weer doen opwakkeren en haar vrouwelijke ogen verhard. Maar nu bleven ze wazig, alsof ze het allemaal opgaf. Haar laatste restje emotie dat ze voor hem had bewaart op dit moment werden weggeslagen, en de deur naar haar droom voorgoed sloot. Nog één keer schoot haar blik naar Elwin, vervolgens langs Savador heen naar de stille Asema die enkel had staan toekijken met haar vuistjes tegen haar kleine mondje gedrukt. Even, een seconde of twee bleven ze daar hangen, om daarna weer naar Savador te kijken. Haar met het lichte blauw verkleurde lippen krulde zich schamper om tot een vaag glimlachje die niet doorliep tot in haar ogen. ‘Je hebt gelijk,’ beaamde ze, niet duidelijk op wat. ‘Ik zal stoppen met zoeken,’ de rust over haar gehele lichaam die normaal iets statigs en verleidelijks had, leek nu doods en vlak. ‘Ik had me er niet mee moeten bemoeien. Het ging in een reflex,’ alsof ze zichzelf moest verklaren, had ze gesproken terwijl ze haar blik uit die van hem had gehaald en haar handen naast zich in de sneeuw had geplaatst. Langzaam duwde ze zichzelf op, zette haar blote voeten onder zich en tilde haar vleugels langzaam op terwijl ze omhoog kwam. Met een inspanning klapte het witte gevaarte zich met een uitschuddende klap uit, daalde toen weer uit zijn enorme, gespreide stand en klapte zich in. Haar natte jurk plakte aan haar lichaam, verhulde geen enkele vorm meer. Het was moeilijk toe te geven, maar ze was altijd al slecht geweest in dit. De enkele momenten, zo’n driehonderd jaar geleden dat er momenten waren geweest dat ze zichzelf had overtuigd dat die man meer was dan de rest, was ze er slecht in geweest. In alles, behalve het verleidingsspel. Als een visser die wist hoe hij moest vissen, maar niet wist wat hij met zijn vangst moest doen, en hem uiteindelijk maar weer teruggooide om naar een ander meer te gaan en daar opnieuw te beginnen. Rustig draaide ze zich om, was eerst enkele stappen naar achter gelopen om te zorgen dat de natte vleugels hem en zijn zoontje niet zouden raken. Het was genoeg zo. Zoals altijd beseft een mens pas wat hij had, op het moment dat het weg is. Met haar geluidloze passen waarbij haar voeten amper een afdruk achterlieten in de dikke laag sneeuw maakte ze de afstand tussen hen groter. ‘Help je je papa de komende dagen goed? Hij heeft je nodig,’ haar slanke, ijskoude hand bleef even op het hoofdje van Asema liggen, glimlachte teder naar het meisje. Aan Uda zal hij niets hebben, dat wist ze. En hoewel Ephony waarschijnlijk meteen zou aan komen hollen bij het horen dat Elwin door het ijs was gezakt, kon zij niet de gehele tijd over Savadors schouder mee kijken. Haar hand gleed van het meisje af, waarna ze haar passen weer vervolgde en haar ogen strak voor zich uit gericht hield. Ze moest naar binnen, voordat haar vleugels zouden bevriezen en ze uren voor het haardvuur kon gaan zitten chagrijnen. ⚜

⚜ Het was koud van binnen. Lang niet zo koud als haar lichaam aanvoelde, niet te vergelijken met wat haar hart op dit moment samen met haar ziel voelde. Pas nu besefte ze het zich, durfde ze het aan zichzelf toe te geven hoe ver ze verzeild was geraakt in haar eigen spelletje. Hoezeer ze van hem als pion genoten had, hoe het genot dat ze van hem kreeg de overhand nam over het genot wat ze van het spel ontving. Ze haatte zichzelf erom, met haar overtuiging dat emoties te sturen en te beheersen waren. Ze was doodsbang geweest, voor zichzelf en voor hem. Bang voor wat er kon komen, bang voor wat er op dat moment was. Angst die ze verwoorde in woedende dialogen, in een trots die ze moest behouden boven alles. Ze was zich bewust ervan dat hij moeizaam was opgestaan, en dat hij haar pas volgde. Niet om haar, waarom zou hij. Hij wilde naar zijn dochter, om samen met zijn kinderen terug te lopen en dit alles achter hem te laten. Het was voorbij, het was over. Ze kon zichzelf opsluiten in haar geestelijke cocon, haar eigen hart weer langzamerhand terug te proppen in de kooi waar het uitgesprongen was. Zijn schreeuwende stem klonk in de verte, en haar wazige, doffe ogen raakte niet los van het onzichtbare punt in de verte. Hoewel de toon erin haar aandacht had moeten roepen, haar duidelijk had moeten laten maken dat hij het niet tegen zijn kinderen had, maar tegen haar. Haar druipende vleugels sidderde lichtjes toen de koude hand zich om haar pols sloot, en haar doffe ogen keken om samen met haar draaiende lichaam. Haar ogen bleven starend toen ze plots zijn warmte tegen haar ijskoude huid voelde, door de druipende stof van haar plakkende gewaad. Ze voelde Elwins kleine lichaampjes tussen hen in, haar voorhoofd tegen zijn schouder aan. Zwak knipperde ze een paar keer met haar ogen, waarna ze haar gezicht voorzichtig draaide om haar blik op het rustende gezichtje van Elwin te richten. ‘Zulke woorden gebruik je niet tegen een vrouw,’ was haar late reactie op zijn gescheld, haar hoofd rustend tegen zijn schouder en kijkend naar Elwin. Haar lichaam was moe, ijskoud en stijf. Het enige wat ze kon doen was slapjes tegen hem aan staan, kijkend naar zíjn zoontje die ze net gered had. ‘Zo praat je niet tegen een vrouw,’ haar zwakke stem brachten de woorden meer als gefluister, bracht haar hand voorzichtig omhoog om langs het bolle wangetje van Elwin te strijken. Waarom was de tijd nooit haar metgezel geweest. Waarom had het niet haar de kracht gegeven om in dingen te vertouwen en te geloven, of ergens met een gerust gevoel naar uit te kijken. Waarom gaf het haar enkel angst en wantrouwen, deed het haar wensen om sneller te gaan en dingen snel achter zich te laten. Waarom deed het haar vroeger een dag in vergelijking met haar eigen leven niets lijken, en waarom had een dag de laatste maanden zo lang gebleken. Haar vingertoppen streken de koude huid, waarna een klein en warm handje tegen haar natte bovenbeen haar hoofd deed optillen. Toen ze haar blik naar beneden richtte zag ze hoe Asema tussen hen in kroop, stilletjes naar hen opkeek om alles gade te slaan. Doordat ze naar beneden keek had ze wat afstand gecreëerd tussen haar eigen lichaam en de bron van warmte. ‘Jullie kunnen beter gaan,’ zonder haar blik te verwijderen uit de identieke ogen van Savador maar dan kleiner en omringt met een groter volume aan wimpers had haar zachte stem gesproken. Ze konden beter gaan, gaan voordat ze haar beslissingen niet meer vertrouwde. Keek niet op naar zijn gezicht, wilde deze niet zien. Misschien bang voor een zoveelste bevestiging van zijn woeste blik. ‘Zij moeten naar binnen. En ik moet mezelf opdrogen,’ met een enkele stap nam ze afstand tussen hen in, haalde ze haar ogen van Asema af. ‘Misschien is het slim om nog even langs de ziekenzaal te gaan, om te kijken of zij iets kunnen doen tegen een wellichte longontsteking,’ ze ademde zacht maar trillend de lucht tussen haar lippen door naar binnen, durfde haar ogen pas op te slaan bij een groot genoegen afstand tussen hen in. En hoewel ze het kort had willen laten duren, zag je hoe haar ogen midden in de beweging weer terug werden getrokken naar die van hem. ⚜

⚜ Zij zelf had Joseph die op haar wachtte, die haar zou helpen haar vleugels te laten ontdooien met een lichte afkeuring in zijn donkere, diepgelegen ogen. Haar met de gebruikelijke vriendelijkheid en nederigheid wijzen op het gevaar waar ze zichzelf en het symbool van haar kracht en planeet in had gebracht. Ze reageerde niet op zijn woorden, bleef naar de sneeuw voor haar blote voeten kijken. Pas bij zijn snuif, zijn haast bevelende woorden trokken haar doffe ogen omhoog. Haakte zich vast in die van hem, leek haar uiterlijk van een gevallen engel enkel zwaarder te worden door haar blik onder haar wimpers door naar hem toe. ‘Ik kan voor mezelf zorgen. Dat doe ik al meer dan driehonderd jaar Savador,’ klonk haar zwakke stem ijverig, hoewel haar lichaam er geen poging toe deed om haar argument te bekrachtigen. Ze had geen man nodig om haar te leiden, ze was een alleenstaande vrouw die sterker dan welke vrouw dan ook in haar schoenen stond. Ze was leidster van een planeet, de vrouwelijkheid zelve en bezat het gezag van honderden mannen in één enkele blik. Maar hij richtte zijn blik niet meer op haar, gaf duidelijk geen gehoor aan haar zwakke stem. Hoewel de trek rond haar licht blauwige lippen aangaf dat ze het er niet mee eens was, liep ze zonder enig protest met hem mee. Misschien was het de warmte, misschien was het haar bezorgdheid om Elwin, of eindelijk hun nabijheid die haar mee trok. Misschien was het gewoon hem, wat ze niet zou toegeven.
Ze had geweigerd de mensen in de ziekenzaal in haar buurt te laten komen, en voor even had ze haar statige houding teruggevonden onder haar haast bevroren lichaam. Ze zouden niet aan haar vleugels komen, hoe ze het zouden wenden of keren. Met een rechte rug en de aan elkaar bevroren, loodzware vleugels statig omhoog was ze de ziekenzaal uitgelopen nadat ze Elwin hadden onderzocht en wat medicatie hadden meegenomen tegen mogelijke ontstekingen en ziekteverschijnselen. Pas toen ze uit het zicht waren van de glazen deuren klonk haar geïrriteerde zucht, en bleven haar ogen strak voor zich uit gericht als een koppige tiener die helemaal niet mee wilde naar opa en oma. Zonder te spreken was Neara langzaam met hem mee gelopen, had haar rechte en trotse houding flinterdunnetjes terug gevonden vergeleken met daarnet in de sneeuw. Nu liepen ze de deur door van zijn persoonlijke kamer, die elke leraar had. Niet zijn eigen kantoor/woning, een plek waar natuurlijk Uda zou zijn. ‘Moet Elwin niet zijn eigen bed in?’ haar stem was zo zacht dat het meer op een melodieus gemompel leek, terwijl haar blik op de jongen was gericht waarover ze het had. De jongen had nieuwe kleren nodig, die droog en warm waren. Langzaam gleden haar ogen door de kamer, totdat deze de vuurplaats zochten die ze zo nodig had. Haar enorme vleugels waren op dit moment meer een last, dan een verheerlijking. De meubels gaven haar moeilijkheid, doordat de veren en de schanieren in haar vleugels zich amper tot niet meer konden bewegen. Het brandde, deed pijn; elke zenuw in de veren schreeuwde om warmte. Met haar ogen gefixeerd op het brandende vuur vergat ze even alles om haar heen, voelde enkel de opwellende warmte die plots naar haar toe gezogen werd. De luchtstroom wikkelde zich om haar heen, omhelsde haar bevroren veren terwijl ze met gesloten ogen door haar knieën zakte voor het haardvuur. Hier bleef ze zitten, haar hoofd gebogen terwijl de vlammen in gekke, onnatuurlijke bochten kronkelde door de verdraaide luchtstromen die aan hun trokken. Langzaam begon het ijskoude water langs haar lichaam op de grond te sijpelen, maar Neara’s lichaam leek als een standbeeld op z’n plek te blijven. De warmte was heerlijk, had nog nooit zo heerlijk geleken dan nu. ⚜

⚜ Doodstil was ze blijven zitten, hadden haar doffe ogen Elwin teder en warm aangekeken toen hij naar haar toe was gehobbeld. Ook keek ze het jongetje na toen hij door zijn vader opgetild werd en naar bed werd gebracht. Die zou deze nacht waarschijnlijk nog vaak genoeg wakker worden, door nachtmerries of brandende longen. Daarna was ze weer terug naar het vuur gekeerd, leken de vlammen haast uit hun haart te springen door de onzichtbare kracht die aan hun trok. Ze wilde dat hij nog even weg ging, dat ze haar emotieloze gezicht vrij kon laten van het masker en de pijn die door haar zenuwen gierde vrij kon laten. Waarom was ze überhaupt met hem mee gegaan hierheen, hij had al genoeg gezien. Doordat haar vleugels, en zelfs elk puntje van haar veren, voorzien waren van zenuwen was het te vergelijken met een enorm stuk extra huid dat zo licht was maar ook zo krachtig dat er zoveel mee gedaan kon worden. Maar nu, de kou had uiteindelijk alle zenuwen verlamt, ontdooide ze weer. En de brandende pijn die ze nu gaven was alsof iemand een gloeiende pook tegen haar huid aan drukte. Het gierde met elke hartslag die het bloed door de minuscule aderen door pompte, het schreeuwde alsof iemand één voor een haar veren meedogenloos eruit trok. Haar eerst zo doffe blik was strak voor zich uit gericht toen hij de thee voor haar neerzette, haast krampachtig in de vlammen gericht. Diep van binnen gilde haar ziel, schreeuwde haar zenuwen en kronkelde ze om de pijn van zich af te werpen. Haar hangende vleugels werden amper door de deken bedekt, en ze voelde de dunne stof er niet eens van. Ze focuste zich op elk geluid, elke beweging om zich heen om zich maar af te leiden. Hoorde hoe Savador ging zitten, hoorde de veren in de stoel bewegen, voelde hoe de vulling van de kussens opzij schoven, zag hoe het stof om hem heen dwarrelt. Hoorde zijn ademhaling, hartslag, de nog raspende ademhaling van Elwin, nu rustig en slapend. Haar blauwe lippen waren spierwit, elk beetje kleur was weggetrokken uit haar slanke gezicht, en haar handen op haar bovenbenen waren tot vuisten gebald alsof ze op het punt stond iemand te slaan. Ze wilde niet laten blijken welke pijn er door haar heen ging, wilde nu niet gaan gillen om Elwin, om werkelijk zo’n zwakke kant van haarzelf te laten zien in zijn ijzige bijzijn. Nog geen enkele vriendelijkheid was van hem af gekomen, en ze had zich al teveel blootgegeven in de afgelopen tijd. Wat ze nu moest doen wilde ze niet, maar het moest. Anders zouden haar spieren geheel verkrampen, en zouden haar zenuwen te lang geen bloed krijgen. Met haast een krakend geluid begonnen de enorme, witte vleugels zich op te tillen en uit te strekken naar achter. Op dat zelfde moment glipte er een enkel hoog geluid over Neara’s lippen. Een scherpe gil, die niet langer duurde dan een seconde voordat de geluidsdichte barrière zich rond haar sloot. Haar lichaam klapte ineen, en haar nagels boorde zich in haar schouders. Haar geopende lippen en dichtgeknepen ogen waren het enige bewijs van de ijzingwekkende gil die niet voor haar omgeving te horen was, maar die haar eigen hoofd en oren vulde als een snerend geluid. Ze had het niet kunnen volhouden, ze had niet de kracht gehad om het binnen te houden. Maar haar liefde voor haar vleugels was groter dan haar trots, het waren en bleven het symbool van haar volk, al eeuwen lang hun sterkste wapen en prachtigste erfgoed. Ineengedoken op haar knieën strekte de enorme vleugels zich boven haar uit, hadden minimaal twee keer de zelfde afmeting van haar ineengedoken lichaam, raakte met hun puntjes haast het plafon. Pas toen ze trillend uitgerekt waren stopte het krakende geluid, maar bleef Neara’s bevende lichaam gillen zonder het geluid. Het ijskoude water sijpelde van de veren af die trillend bleven hangen in hun uitgestrekte houding. Pas na enkele secondes zakte ze weer in, rustig alsof ze tevreden waren met de prestatie die ze hadden verricht. Neara’s gezicht, die haast tegen haar knieën gedrukt had gelegen was beklad met het ijskoude water wat neer was gedaald van haar vleugels, samen met de tranen die waren ontstaan door de pijn die het gekost had om de bevroren spieren uit hun gevangenis te breken. Met een trillende ademhaling die nog steeds niet hoorbaar was staarde ze naar de grond, haar zilveren ogen verwijd als een bange kat. Waar was Joseph, waar waren zijn oude handen die haar vleugels hielpen met de doorbloeding, die ze masseerde totdat ze weer warm waren. Die haar toesprak dat ze dit niet had moeten doen, of die enkel zonder geluid naast haar zat terwijl hij bezig was. Geen keurend oog dat hij had, enkel een schaduw zonder mening. Uitstekend op dit soort momenten, wanneer ze zich schaamde voor haar zwakheid, zichzelf vervloekte om wat ze had gedaan. Maar zodra Elwins gezicht weer voor haar ogen langs schoot verzachtte haar woede, voelde ze een goedkeuring van zichzelf. Ze had niet anders gehandeld, zelfs al had ze geweten dat ze dit had moeten doorstaan. Ze had nog steeds precies het zelfde gedaan voor het jongetje, ze had hem nooit aan zijn eigen lot over kunnen laten. ’S-Savador,’ haar melodieuze stem was afgezwakt naar een fluistering, haar nu gesloten ogen leken alles behalve ontspannen. Haar handen lagen nog steeds verkrampt om haar eigen schouders, gezien de pijnscheuten nog steeds niet weg waren omdat de vleugels nog niet op temperatuur waren. Dat het meer pijn deed in haar vleugels was niet gek. De rest van haar lichaam voelde ze niet eens. ‘Heb je ook een douche?’ ze had stromend water nodig, iets waarin ze haar vleugels kon uitstrekken, en later haar eigen lichaam onder kon brengen. Een bad ging niet, was te klein en onhandig. ⚜