Hij had de laatste tijd wel wat aan zijn huiswerk gedaan, niet al teveel, maar genoeg om een paar vijfjes en zesjes binnen te slepen die ervoor zorgden dat hij niet onvoldoende ging staan. Hij had namelijk echt geen zin om te blijven zitten, echt niet. Hij had behoefte aan ander gezelschap dan dat van zijn boeken en schriften, die waren namelijk niet gezellig. Romano was dan weer wel de persoon die tegen zijn spullen ging praten maar op een gegeven moment werd zelfs dat irritant. Dus had hij besloten naar buiten te gaan, om een luchtje te scheppen, om zich beter te voelen, om mensen te vinden om tegen te praten. Hij was niet echt een nerd, meer een extravert feestbeest. Hij was heel vaak in clubs te vinden en daar had hij zelf totaal geen problemen mee, vond het leuk. Leren kwam wel, hoe zou wel een baan vinden, daarvoor hoefde hij heus niet cum laude te slagen. Met zesjes kwam je er ook! Dat hadden ze hem altijd verteld in het weeshuis, voor hij met Merle overgeplaatst werd naar een andere familie. Lieve, lieve Merle, ze was er altijd voor hem geweest. Beetje jammer dat hij Koen en Antonio nooit meer zag tegenwoordig, hij miste hen wel een beetje. Als je jaren met anderen samenwoont.. Op een gegeven moment raak je dan aan hen gewend. Merle zag hij ook steeds minder omdat zij in tegenstelling tot hem wel serieus was in haar studies. Ze moesten nog een keer wafels gaan eten. Romano slenterde verder, over het grasveld, naar het meer. Daar zou vast wel een lekker briesje staan en de zon reflecteerde altijd mooi op het water, had hij gemerkt. Als Light Magician had hij oog voor dat soort dingen, al maakte hem dat in geen geval een kunstenaar. Nee, echte kunstenaars waren niet van het slag dat tot de vroege uurtjes doorhupste in discotheken maar die gaven alles aan hun kunst. Maar toch, hij was dol op uitgaan, je kwam zoveel mensen tegen. Deze avond had hij niet gefeest, maar geleerd. Dus had hij eindelijk eens een helder hoofd, rook hij niet naar bier maar naar de deodorant die hij opgespoten had en keek hij uitgeslapen. Al was zijn haar nog steeds wat warrig, daar besteedde hij niet altijd aandacht aan. Hé, hij zag iemand zitten bij het meer die hij echt niet over het hoofd kon zien. Roze haar, heel opvallend roze haar. Zo iemand kon je echt niet missen. Ze leek wel.. Romano liep op haar af, omdat ze wel op Dancing Queen leek. En zelfs al was ze dat niet, kon hij nog een gezellig gesprek met haar voeren! ‘Ha, Romano!’ Hey, het was toch dat meisje uit de club van die avond! Hij wist nog steeds niet hoe ze heette, maar dat stopte hem niet om haar terug te groeten en naast haar te gaan zitten. ‘Hey Dancing Queen! Niet gefeest gisteren?’ Niet dat hij er wel was geweest, maar goed. Dat maakte niet zoveel uit. Romano strekte zijn benen uit, het kon hem niets schelen dat hij zo de onderkant van zijn hielen in het water doopte. ‘Ik dacht niet dat ik je hier tegen zou komen,’ glimlachte hij. ‘Ik had ergens verwacht Merle of Koen ofzo hier te zien, maar die zijn ook nergens te bekennen,’ voegde hij er nog aan toe, keek even om zich heen om toen zijn blik weer op Jody te richten met zijn ontzettend blije glimlach op zijn gezicht gekalkt, zoals altijd.

Jody was gewoon in een moment naar het water gelopen. De enige plek waar ze zich thuis kon voelen. Misschien ook wel de enige plek waar ze zich tot nu toe thuis had gevoeld. Een plek waarbij haar problemen konden weg ebben. Het water nam altijd haar problemen mee, zo leek het. Echter nu niet, het leek het net niet te willen. Alles kwam terug. Alle somberen momenten die ze had gehad. Jody zuchtte wat. Probeerde zichzelf op te fleuren met een glimlach in het spiegelbeeld. Iet wat normaal wel hielp, door gewoon vrolijk te zijn en te doen was ze altijd zo weer vrolijk, maar dit maal niet. Het wilde gewoon niet weg, het bleef zitten en klampte zich vast aan haar, als nooit te voren. Jody gooide haar hoofd in haar nek, en liet de wind haar haar meenemen, dansen in de wind. Snoof de frisse lucht door haar neus heen die haar longen voelde, echter merkte ze de aanwezigheid van een ander op. Ze keek opzij en toverde een stralende glimlach op bij het zien van de persoon. Niemand minder dan haar danspartner van een aantal dagen/weken geleden. . "Ha, Romano." Grijnsde ze naar de jongen. Ze moest er nog steeds om lachen als ze dacht aan hem. Hij die die avond maar niet achter haar naam was gekomen. ‘Hey Dancing Queen! Niet gefeest gisteren?’ Jody grinnikte om zijn bijnaam voor haar. Ze haalde haar schouders op met zijn vraag. "Heerlijk gefeest in ijn dromen!" Glimlachte ze. Het verder niet uitleggend, dat hoefde ook niet. Ze had echter de hele nacht niet liggen slapen. En het sloeg echt nergens op. Het was gewoon een beetje dom. ‘Ik dacht niet dat ik je hier tegen zou komen. Ik had ergens verwacht Merle of Koen ofzo hier te zien, maar die zijn ook nergens te bekennen,’ Jody keek hem even aan. "O, en hoezo niet?" Grijnsde ze. Ze hield even haar hand boven haar ogen zodat ze hem kon aankijken. Het zonnetje scheen dan wel minimaal, maar fel was hij wel. Daarna plaatste ze hem wee achter haar neer om weer zo te gaan zitten als ze al eerder deed.

Jammer dat hij zijn familie niet zo vaak kon bezoeken; hij was dol op gezelschap en dan vooral dat van degenen die hij al langer kende. Nou ja, familie, misschien was dat ook weer een beetje overdreven. Officieel was het zijn biologische familie niet. Maar het was een warm adoptiegezin waar hij in opgegroeid was. Met Merle en haar wafels. Terwijl hij juist van tomaten hield, die niet bij wafels pasten, maar door haar was hij dol geworden op die dingen. Koen en Antonio ook, met hen kon hij het ook wel vinden maar hij kende hen toch iets minder goed dan hij Merle dacht te kennen. Feit was dat hij iedereen beter kende dan die leuke suikerspin daar, Dancing Queen. Maar daar konden de nodige dingen aan veranderd worden. Dancing Queen, dat bleef gewoon zijn bijnaam voor haar, sinds die ene vage avond met Charlie en Alleen. Onvergetelijk, voor zover de alcohol zijn brein niet aangetast had. En all together was zijn geheugen sowieso al niet zo goed. Het was best lekker weer, bedacht hij plots afgedwaald, tot het meisje antwoordde. In haar dromen; niet for real dus. Kon hij ook niet door de man vallen, aangezien hij zelf ook niet was geweest. 'In je dromen is de muziek tenminste altijd goed,' lachte hij vrolijk toen hij naast haar ging zitten, op het gras. Maakte een random afgedwaalde opmerking over zijn familie. Dancing Queen vroeg waarom, hij dacht even na. Moest toch profiteren van het feit dat hij helder was. 'Antonio kan het niet zo geweldig met me vinden en Koen en Merle hangen vaak samen rond. Ze houden ook allemaal niet zoveel van het meer, volgens mij.' Wel jammer, anders zou hij hen zo meeslepen. 'Maar ik hoef niet alleen te zitten vandaag,' voegde hij er blij aan toe. Oké, zo nu en dan wat 'alone-time' was ook wel fijn, maar het familiemens dat hij was wilde hen toch ook wel wat meer zien. Zomaar iets meer. Maar om dat te zeggen, kwam zo lachwekkend over. Vandaag zou immers toch wel leuk worden, de zon scheen enzo, perfect. 'Heb jij geen familie op school zitten?' vroeg hij, bedacht het zich opeens. Voor hem was het normaal dat er familie op school zat maar vast ook niet voor iedereen. Maar je wist het maar nooit! Ja, zijn gedachtegang was ontraceerbaar.