Om de een of andere reden trekt het leger haar gewoon aan. De pakjes die ze dragen, de regeltjes waar ze zich aan moeten houden. De strakke houding die ze hebben. Het lijkt wel alsof de meeste gewoon een heel regelement hebben ingeprent. Ze kennen elk artikel, regeltje nummer van hét boek. Waar dé regels in staan. En dat wilt zij ook. Zij wilt ook weten welke regel bij welk nummer hoort. En welke regel voor wat nou precies staat. Regel 1. Spreek de sergeant niet tegen. Regel 2. Eet nooit of ten nimmer kauwgom tijdens de training. Met een brede grijns liep ze rechtop, met haar schouders naar achteren langs de bomen. Van de oude ruïnes. Ze waren besneeuwd. Een klein laagje van ongeveer 6 á 7 centimeter lag er. Ze had er eigenlijk een hekel aan, nu nog. Maar het zag er gewoon zo mooi uit, dat ze het niet laten kon om hem van dicht bij te zien. Om hem te kunnen bekijken, en het in haar op te nemen. Van top tot teen. Misschien waren hier ook ooit soldaten. Die aan het vechten waren, met een zwaard in hun handen, strijden tegen het slechte of het goede. Proberen om het kasteel te veroveren. Maar zonder enige resultaat. Omdat ze uiteindelijk allemaal toch dood gingen. En het kasteel in vlammen op ging. Of misschien schuilt er wel een heel ander verhaal achter. Misschien speelde Romeo en Juliet zich hier wel af. Dat zij hoog in de toren zat te roepen naar haar geliefde, en dat hij onderaan stond, te wachten op haar liefde. Wat dromerig keek ze naar de afgetakelde stenen die daar stonden. Voor veel mensen waren dit misschien gewoon een paar kapotte stenen. Maar met een beetje fantasie kun je al snel bedenken dat hier van alles plaats gevonden kan hebben. Zoals een gevecht, een liefdes verhaal. Maar helaas stond er een bord bij. Waarop alles haarfijn was uitgelegd wat hier precies was gebeurd. Geen liefdes verhaal, geen oorlog tussen twee landen. Nee gewoon saai een tweede stuk van starshine, dat 100 jaar geleden instortte. Wie weet wat er gestaan had. Misschien stond er wel een tweede bibliotheek. Of was het een geheimen kamer voor de leraren. Waar ze dingen deden die de leerlingen niet te weten mochten komen. Helaas zou ze het nooit weten. Want ja, het was al ingestort. Of er moest iemand langs komen die er werkelijkwaar alles vanaf wist. Maar dat zou wel haast niet zo zijn. Wat onhandig klauterde ze over de stenen heen naar boven. Om vervolgens boven op de ruïne te gaan zitten. Over alles heen te kijken. Zo zag ze een meer met eendjes en zwanen. Een donker woud en zelfs een waterval. Zodra ze meer tijd heeft om dingen te gaan ontdekken staat de waterval sowieso hoog boven aan haar lijstje om een te gaan bekijken. Want hij zag er vanaf daar prachtig uit. Maar alles kon tegenvallen. Misschien was het wel gewoon een nep ding. Hadden ze van papier-maché een waterval gemaakt, en er een tuinslang aan vast gemaakt. Niet dat dat echt praktisch zou zijn, zeker niet met dit weer wat er nu is. Want alles zou een grote klont ijs worden. En je hebt zelfs kans dat de waterleiding vastvriest als het een beetje hard vriest. Voorzichtig haalde ze haar wanten uit haar jaszakken en deed die om haar handen. Snel deed ze haar sjaal nog wat voor haar gezicht en kroop in een, met haar handen om haar knieën heen. Kleine wolkjes lucht kwamen uit haar mond en verdween vervolgens in de lucht om haar heen.

Iedereen.

Al snel werd haar aandacht gericht op een meisje, met rood roze haar dat beneden stond. Ze keek aandachtig naar de ruïne. Het was dan ook iets prachtigs om te zien. Ze kwam haar niet echt bekend voor, maar dat was al snel zo, want ze kende hier helemaal niemand. Oja, op William na dan. Ze leerde hem pas kennen, zag er ziek uit. Had vreselijk met hem te doen. Maar ze wist niet helemaal wat hij had. Wou hij niet zeggen, of misschien was ze het wel gewoon vergeten wat het precies was. Maar ze leerde al snel nieuwe mensen kennen. Was dan ook reuze benieuwd wie dit meisje eigenlijk was. Ze kwam op het eerste gezicht nogal verlegen over. Maar dat zou iedereen toch wel zijn, wanneer je iemand net voor het eerst kent. Want dat had zij wel. Ze wou altijd eerst even de persoon kennen, weten wat de een zou doen, en daarna kon ze zich wat losser gedragen. Zei dingen sneller dan normaal, maar een echte mening uiten zou ze niet doen. Ze zou snel meegaan in de mening van een ander, omdat ze bang was dat haar mening raar zou zijn, dat ze het niet echt zouden accepteren, wat overigens echt belachelijk zou zijn, want haar mening was heus niet raar, misschien een kleine beetje vreemd, maar raar echt niet. Toch hield ze zich liever in als mensen om haar mening vroegen. Ze zei dan meestal van, ‘Ik ben het eens met Jantje,’ of ‘Ik denk dat Pietje het wel weet’. Maar goed, dat deed ze niet. Omdat ze weet dat ze andere ermee kan kwetsen. Net zoals met persoonlijke vragen die gesteld werden. Of persoonlijke vragen die zei graag wou stellen. Net zoals ze bij William deed. Vriendelijk keek ze het meisje aan dat nog steeds beneden stond, uiteindelijk had ze haar dan gezien en begon langzaam te spreken.
Ze klink hoffelijk. Alsof ze was opgegroeid in een bet gezin, dat wou dat ze alles altijd goed zie en met twee woorden sprak. Maar dat zou wel niet zo zijn. Ze mocht overigens nooit vooroordelen. Want dat ik verkeerd. Je mag niemand vooroordelen. Zelfs niet wanneer de persoon vreselijke dingen gedaan heeft. Want iemand doet niet iets zonder een reden te hebben. Pas wanneer je weet wat de reden is dat de persoon het gedaan heeft mag je oordelen. Zolang je dat alles nog niet weet heeft het ook geen zin om te gaan oordelen. Vriendelijk keek ze het meisje aan en klom ondertussen wat onhandig naar beneden. Wanneer ze op een plat stuk stond, sprong ze eraf en belandde op de grond vlak voor het meisje. ‘Aangenaam, ik ben Alysia Crock, en wat ik jouw naam als ik vragen mag?’ nieuwe mensen leren kennen was altijd leuk, en zeker wanner het mensen waren van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze leek ongeveer even oud te zijn. Dus het moest geen probleem te zijn om vrienden te worden. De stilte was gevallen, iets wat ongemakkelijk vond ze het. Ze grinnikte zachtjes en keek het meisjes weer aan. ‘Zit je hier al lang? Ik niet, ben hier net een aantal dagen. Ben een beetje het gebied aan het ontdekken. Prachtig vind je niet?’ terwijl ze dat laatste zei draaide ze zich om en keek naar de ruïne. Om te laten zien dat ze die bedoelde met het woord prachtig. Voorzichtig draaide ze zich weer naar het meisje toe.

Het meisje was, en bleek erg verlegen. Zoals zij het zei, noemde andere haar vaak een studiebol, en riepen haar na. Iets waar Alysia zelf zo’n enorm hekel aan had. Want zulke dingen doe je niet. Dat is wreed, mensen naroepen puur en enkel omdat ze iets slimmer zijn dan iemand anders? Daar moesten andere juist jaloers op zijn, op het feit dat zij waarschijnlijk wél door gaat naar het volgende jaar, en dat er genoeg andere zijn die waarschijnlijk blijven zitten in dat even jaar. Ze kon zichzelf soms zo kwaad maken om dat soort kleine dingen. Dingen die ze eigenlijk niet eens hoefde te weten, of aangingen. Maar om de een of andere reden sprak het haar wel altijd heel erg aan. Ze keek het meidje glimlachend aan en zuchtte eventjes. Puur om te laten merken dat ze het vervelend voor haar vond. Dat andere haar nakeken en nariepen. ‘Achja, niet iedereen kan zoals jij zijn. Zie het als een soort van compliment, dat andere je naroepen met de woorden studiebol, dat blijken ze dus erg jaloers te zijn op het aantal hersenen die je hebt, en zij niet hebben.’ Met die woorden draaide ze zich om en zette een paar stappen naar achteren zodat ze vlak naast Enyana stond. Want zo heette het meisje. Enyana, vreemde maar uiterst mooie naam. Had ze niet achter haar gezocht. Ze had eerder een Charlotte of een Lisse achter haar gezocht. Maar Enyana totaal niet. Al snel vroeg Enya, want zo mocht ze haar noemen, of het het haar een beetje beviel, op de school ‘Jawel, ik heb er nog niet zo heel veel van kunnen zien, heb ook nog maar weinig mensen ontmoet, maar de mensen die ik ontmoet heb bevallen me prima.’ Grijnzend keek ze haar aan. ‘Zullen we misschien een stukje lopen, ik krijg het koud als we moeten blijven staan.’ Want het was nog steeds winter, en er lag nog steeds een laagje sneeuw op de grond. Een laagje sneeuw dat maar niet verdwijnen wou, en het waarschijnlijk ook nog niet van plan was ook. Rustig begon Alysia met lopen, ergens leek het wel, alsof Enyana ook van Gren kwam.
Iets in haar gaf haar het gevoel dat ze iets hetzelfde hadden. En dat waren waarschijnlijk niet de hersenen die zij had. Niet dat Alysia dom was, nee zeker weten niet. Het was gewoon het feit dat ze leren niets aan vond, deed er ook eigenlijk vrij weinig aan. Ondanks dat haalt ze wel altijd goede cijfers, tot nu toe. En daar is ze tevreden mee. ‘Dus je zit hier nu al een jaar op school? Zijn er dan nog dingen waar ik rekening mee moet houden? Of mensen waar ik totaal niet mee moet omgaan omdat dat mijn hel word?’ grijnzend keek ze haar aan. Ja, want dat soort mensen waren er natuurlijk altijd. Mensen die je leven tot een hel proberen te maken. Die hun frustratie uiten op onschuldige mensen, omdat ze nooit liefde van hun dierbare kregen. Of juist omdat ze stront verwend waren, en dan besloten dat ze alles mochten doen. Dus ook mensen belachelijk maken en voor schut zetten. Maar daar kon ze wel tegen op. Het is gewoon een kwestie van de juiste woorden gebruiken en ervoor zorgen dat ze niets terug te zeggen hebben. Dat is namelijk het beste wat je kunt doen tegen mensen die denken dat ze altijd het laatste woord kunnen hebben. Altijd maar denken dat niemand een beter argument kan hebben, nee daar moet ze in het algemeen niets van hebben, maar wanneer het erop aankomt kan ze vel uit de kast komen, en zal ze een laten zien wie het laatste woord heeft.