Een lange reis van Nova naar de Academy was het niet, tenminste Yuki vond van niet, haar gezelschap zorgde dat ze zich wel vermaakten. De raketten die van Nova waren gekomen met leerlingen voor de school waren comfortabel, er waren meerdere rijen met stoelen, rijen van twee tot drie stoelen naast elkaar. Het leek alsof elke planeet een geheel eigen ingerichte raket had, die van Nova was verlicht, of was dat misschien bij elke raket hetzelfde? Yuki kon zich niet herinneren dat ze in andere raketten dan die van Nova naar de school had gezeten. Sommige mensen keken haar raar aan, of zouden ze raar naar de jongen naast haar kijken? Hij was soms wat stil, maar had een hart van goud. En zonder een woord te hoeven zeggen waren Yuki en de enige die ze kende als vriend gaan zitten. Zover ze wist kende ze elkaar al heel haar leven, hij was iets ouder maar ze kon haar leven zonder hem niet indenken. Dankzij hem had ze nooit last gehad van vervelende mensen in haar buurt, hij leek ze af te schrikken al was hij een hele vriendelijke jongen. Het personeel deelde mee dat de raket zou opstijgen dus dat iedereen op zijn plek moest blijven, tenminste tot de raket de lucht in was. Daarna zou er eventueel gelopen kunnen worden. Even graaide ze in haar tas tot ze vond wat ze zocht. Yuki had een papier en potlood en zat een beetje te kriebelen op het papier, na een paar lijnen te hebben gezet en ze echt keek naar wat ze had gemaakt, kwam ze tot de conclusie dat het op een konijn leek. Met een glimlach liet ze het papier zien aan hem 'Hij lijkt op jou als je slaapt, dan kijk je net zo lief.' zei ze lachend. De tijd vloog voorbij terwijl de raket zich naar de Academy bevond. Yuki had de rare eigenschap om tijdens reizen in slaap te vallen, ze duwde met de neus van haar schoen de hiel van de andere uit en trok haar benen op de zitting van de stoel. Ze leunde tegen haar beste vriend aan terwijl haar ademhaling rustiger werd en haar ogen dicht vielen.

Yuki&Zero

Zijn linkerhand was diep weggestoken in de zak van zijn donkere broek terwijl hij in de rechter een tas met benodigdheden voor de reis droeg. Het zou niet zozeer lang gaan duren maar toch. Het was altijd prettig iets bij de hand te hebben mocht er iets onverwachts gebeuren. Een paar flesjes water. Extra kleding. Wat papieren en geld. IPod inclusief koptelefoon en een goed boek. Veel meer zou hij niet nodig hebben. Immers ging het geen reis van meer dan twaalf uur worden. Met een beetje geluk en zonder enige vertragingen waren ze over een kleine zes uurtjes op de Academy. Star Shine Academy. Hij had de folders bekeken. Informatie doorgelezen. Had met voormalig studenten gesproken. Alles om een al zo goed mogelijk beeld van de school te krijgen waar hij momenteel naar onderweg was. Volgens zijn ouders stond de school ook zeer hoog aangeschreven. Maar natuurlijk, die hadden natuurlijk vooral het beste voor hun enigste zoon gewild. En niet alleen zijn ouders stonden er destijds op dat hun kind de beste educatie zou krijgen. Zijn violetkleurige ogen gleden omhoog. Staarden niet langer meer strak naar beneden, naar de plaats waar hij zijn voeten neer zou gaan zetten. Volgden de rivier van lang, kastanjebruin haar. Yuki. De enigste persoon die hij kende en waar hij soms wel zijn aardige momenten bij had. Tegen wie hij redelijk normaal kon doen. Redelijk voor zijn doen dan. Volgde haar rustig de shuttle in en liet haar een plaats voor hen beiden uitzoeken om daarna rustig naast haar plaats te nemen. De shuttle vervoerde naast hen twee ook nog een aantal anderen. Allen waren Novanen. Meestal altijd vrolijk, energiek en gezellig. Zero echter leek eerder een Shadraan met zijn rebels ogende uiterlijk en boven al ijskoude, afstotelijke, donkere aura. Hij deed nooit vriendelijk. Was altijd kort af en kende het woord glimlachen zeker niet. Was niet altijd zo geweest. Nee. Vroeger was het anders. Zo anders. Als in een ander leven. Een andere tijd. Andere plaats. En een ander persoon in de hoofdrol. Nu was alles veranderd. Veranderd op een manier die niet meer terug te draaien was. Want er waren dingen gebeurd die niet voorkomen hadden kunnen worden. Nooit had hij het echter zo tot zich door kunnen laten dringen dat hij dat zelf ook werkelijk geloofde. Want hij vond dat hijzelf nog altijd degene was die de toekomst had kunnen veranderen. Als hij nou maar de juiste keuze gemaakt had.. Dan was het allemaal zo anders geweest. Er bij neer leggen kon hij niet. Zou hij waarschijnlijk nooit kunnen. Het was als een diep zwart gat toen hij weggerukt werd van hem. Zo maar. Zonder enige voor afkondiging. Yuki kende hem al voordat hij werd wie hij nu was. Misschien dat dat de reden was dat ze nog altijd in zijn buurt was. Want aardig was hij niet voor haar. Waarom dan? Ze liep niet met een boog om hem heen zoals de meesten. Nee, bleef altijd aan zijn zijde. Waar had hij dat aan verdiend? Inderdaad. Nergens aan. Zijn violetkleurige ogen gleden over de tekening die ze hem voorhield. Probeerden ook maar één overeenkomst te vinden tussen hem en het konijn dat ze zojuist getekend had. Misschien de haarkleur. Die bij beiden sneeuwwit was. Met een uitdrukkingsloos gezicht keek ze naar haar blije gezicht. Overduidelijk hoorde hij nu iets te zeggen als mooi, of prachtig. Of bedankt dat ik vergeleken word met een konijn. Nee, alles zou er toch wel weer bot uit komen. Zero knikte eens kort met zijn hoofd. ”Mooi.” en meer zei hij niet. Draaide toen zijn hoofd weer van haar weg. Hij was niet schattig. Hoe kon ze nou zo iets denken. Hij was vreselijk. Had een hekel aan zichzelf. Walgde van zichzelf. Hoe kon je dat nou schattig noemen? Zero klemde zijn kaken eens op elkaar toen hij merkte dat Yuki zich op haar stoel goed neer genesteld had en zich daarna tegen hem aan liet leunen. Strak bleef hij voor zich uit kijken. Negeerde de blikken van sommige. Ja dat was hij ondertussen wel gewend dat mensen hem na keken. Met zijn sneeuwwitte haar dat voor zijn violetkleurige ogen viel. De oorbel in zijn rechteroor en de tatoeage in zijn nek was hij nou niet bepaald onopvallend te noemen. Naast zich bemerkte hij hoe de ademhaling van Yuki trager werd. Haar ogen waren dichtgezakt. In slaap. Een van de vele vreemde gewoontes van het meisje. Zero sloot voor een paar seconden even zijn ogen en besloot toen toch maar een blik op haar te werpen. Ja, ze sliep. Liet zijn ogen over haar heen glijden. Bestudeerde haar vredige gezichtje. En dat terwijl ze er bijna waren. Een zucht verliet zijn keel. Richtte zijn blik daarna voor zich uit en strekte zijn benen. Nog een uurtje of twee voordat ze op Kovomaka zouden zijn. Tot die tijd zou hij zich te goed doen aan het boek dat hij handig uit zijn tas viste zonder al te veel te bewegen en hij dan zou riskeren om Yuki wakker te maken. Opende het boek op de plaats waar de boekenlegger in het boek gestoken was en begon de kleine lettertjes te lezen.

Ze droomde rustig deze keer, haar ouders hadden hun naar de lanceringsplatformen van Nova gebracht en hun een goede reis toegewenst, Zero was bij hun ingetrokken op jonge leeftijd. Hun ouders waren goede kennissen geweest, en het had altijd op een grote familie geleken al hadden ze qua uiterlijk niets overeen. Vroeger toen ze beide nog jong waren geweest was Zero een heel ander persoon, levendig en vrolijk. Maar na een tragisch ongeluk veranderde hij opslag, Yuki wist niet beter dan dat ze er voor Zero moest zijn. Dus was ze nooit van zijn zijde geweken, en andere vrienden had ze niet gemaakt. Daar had ze geen behoefte aan gehad, misschien omdat ze altijd al een beetje buitenbeentje was. Hun beide ouders waren uit de hogere klassen, was omgang met veel kinderen niet mogelijk maakten, al had Yuki nooit echt onderscheid gemaakt tussen arm en rijk. Het had haar verbaasd dat Zero uberhaupt het woord 'mooi' over zijn lippen had gekregen na haar falende konijnen tekening. haar slaap was diep, en daardoor merkten ze niet dat Zero ondertussen zijn boek erbij had gepakt. Haar dromen, of beter gezegd de dromen van andere leken haar te achtervolgen, al wist ze niet of het gewoon verhalen waren die ze misschien ooit had gelezen. Yuki's vingers klauwde in de stof van haar shirt, en ze kreunde zachtjes zoals mensen wel eens deden als ze net wakker werden.

Het enige verschil was dat Yuki nog steeds door sliep. Ze mompelde halve woorden alsof ze in gesprek was met iemand, maar haar droom was onrustig. Haar hart ging tekeer alsof ze een marathon aan het rennen was, de omgeving werd opeens donker en er flitsen schaduwen vlak langs haar heen. Stemmen fluisterde in talen die ze nog nooit had gehoord, Zero stond een stukje verderop met zijn rug naar haar toe. In een oogopslag gingen de schaduwen op hoog tempo naar Zero en leken hem weg te vagen. Het voelde als een stom in haar maag, en naar adem happend schoot ze overeind 'Neem hem niet mee.' fluisterde ze en staarde in het niets. Tot ze besefte dat ze in de raket naar school zat, die over een aantal minuten zou gaan landen. Ze zag een grijs met bruin katje bij de stoel schuin voor haar. Hij keek vanachter de leuning naar Yuki, ze keek hem recht aan. Yuki haar vingers strekten zich naar het katje uit, wat nieuwsgierig naar voren kwam. Voorzichtig tilde ze het katje op schoot, ze aaide het en keek daarna naar Zero, die zijn boek nog steeds beet had. 'Het katje heeft vast een eigenaar, maar ik vraag me af waarom hij los loopt.' zei ze met een glimlach, proberend de droom van net te vergeten. Yuki keek het zitgedeelte van de raket rond, maar zag niemand opkijken. Ze wist dat Zero door haar houding heen zag, maar ze wilde hem niet bezorgd maken.

Zacht had hij haar naam gezegd terwijl zijn hand rond haar bovenarm lag, maar wel heel voorzichtig. Ze zag vanuit haar ooghoeken zijn ogen een beetje groter worden, maar meer emotie kon ze er niet achter vinden. Het katje lag rustig op haar schoot en ze liet haar vingers over het bruine kopje gaan, bijna als gehypnotiseerd keek Yuki hoe haar vingers door de vacht heen gingen. Het beestje lag al spinnend op haar schoot, en haar gedachten begonnen weg te zakken.

‘Waar zijn ze?’ vroeg de nog jonge Yuki op eisende toon aan haar vader, hij ontweek haar blik. Hij verborg iets en daar was ze absoluut niet blij mee. Het was altijd hetzelfde verhaal nu al voor maanden lang, Yuki had tegen haar ouders geschreeuwd, maar ze keken haar beide niet aan als ze over de Kiriyuu’s begon. Het leek een of ander verboden onderwerp te zijn, maar dat pikten ze niet, ze was met hun opgegroeid, en opeens waren ze uit haar leven verdwenen. Haar ogen spuwde zo’n beetje vuur toen haar vader haar voor de zoveelste keer niet aan keek. Al maanden lang probeerde Yuki te ontsnappen uit huis om zelf dingen uit te gaan zoeken als haar ouders niks zeiden. Maar over het algemeen kwam ze nog niet eens bij het einde van de tuin of bij de voordeur voor haar ouders haar te pakken hadden. Van fouten leer je is het gezegde, en zodoende lukten het Yuki eindelijk om het huis ongezien of gehoord te ontvluchten. Ze sloop nog tot ze een stukje bij haar huis vandaan was, ze was klein en dun, maar had wel spieren en was prima in atletiek. Ze rende als een bezetenen, ze moest en zou uitvinden waar de gene was waar ze al die tijd naar zocht. Haar benen brachten haar naar het huis van de Kiriyuu’s, ze klopten aan op de voordeur, op dit tijdstip was het niet verstandig aan te bellen. Geen reactie, een zucht ontsnapte haar, en ze sloop naar de zijkant van het huis en vond al snel een raam dat op een kier stond, ze wrikte er wat aan totdat het ver genoeg open stond zodat ze naar binnen kon. Met een plofje kwam Yuki terecht op de vloer, eerst liep ze naar de woonkamer maar zag geen teken van leven. Het was ook al na middernacht, dus vreemd was het niet. Maar nergens in huis hoorde ze iets dat duiden op aanwezigheid van iets of iemand.
Zachtjes liep Yuki de trap op terwijl haar hand over de leuning glijd, een onbehagelijk gevoel bekroop haar hoe dichter ze bij de overloop van de boven verdieping kwam. Eerst liep ze naar de plek waar Zero altijd had geslapen, en trof daar een lege kamer aan. Ichiru’s kamer was al langere tijd leeg, uiteindelijk liep Yuki naar de kamer van hun ouders. De deur was niet dicht, zoals die normaal wel altijd was geweest, voorzichtig duwde ze hem verder open. Haar adem stokte in haar keel, vegen bloed waren te zien op de muren, het was al oud. Tranen welde op in haar ogen, en ze kreeg geen geluid uit haar keel. Ze had het gevoel dat ze krijste maar het geluid bleef weg, stap voor stap schuifelde ze achteruit. Ze draaide zich om en zetten het op een rennen, verblind door de tranen zag ze niet waar ze renden. Doordat Yuki teveel vaart had gehad duikelde ze voorover de balustrade van de leuning en kwam met een klap op de grond van de gang terecht op de benedenverdieping. Ze voelde nog hoe het bloed ergens begon te lopen, maar daarna was alles zwart.
Later lag ze in haar bed, en hoorde ze haar ouders ruziën beneden, haar hoofd voelde pijnlijk aan. ‘Ze was naar hun huis gegaan Juri.’ Tierde Haruka, haar moeder begon te huilen. En Haruka sloeg waarschijnlijk zijn armen om haar heen omdat het gesnik niet meer goed hoorbaar was vanaf Yuki’s kamer. Als verlamd keek Yuki naar het plafond dat verlicht werd door het maanlicht dat door de ramen naar binnen scheen. In stilte vonden de tranen weer een weg over Yuki’s gezicht, terwijl ze besefte dat ze Zero niet meer zou zien. Haar ouders hadden er van af geweten en nooit een woord gerept erover tegen Yuuki. ‘Waar ben je, Zero?’ fluisterde ze zacht door de tranen heen terwijl ze naar de foto keek van hun samen keek. Die hadden haar ouders vreemd genoeg nog niet weg gehaald, als ze echt hadden gewild dat ze Zero en zijn ouders vergat, waarom hadden ze hun dan niet gewoon geprobeerd uit haar geheugen te wissen?

Het katje gaapten even en rekte zich uit, en keek slaperig naar Yuki, het personeel van de raket vroeg iedereen vriendelijk om de gordels vast te doen en zich klaar te maken voor de landing. Zero zei dat ze wel zouden zien wie de eigenaar was als ze geland waren, er klonk geen emotie door in zijn stem.. Dat was sinds Ichiru overleden was, en soms kon Yuki het er moeilijk mee hebben dat Zero zo veranderd was. De raket maakten een soepele landing zoals het hoorde, en Yuki trok een vest uit haar tas en trok die aan, en deed de rits een stuk dicht zodat de kat onder haar vest kon zitten. Ze pakten haar rugtas en gooide die over haar andere schouder. Toen de raket geland was stapten alle mensen uit, en Zero liep zoals gewoonlijk op hetzelfde tempo naast haar. Ze kwamen een soort luchthaven gebouw binnen de bagage was al gecontroleerd, en ze kwamen langs een balie waar in grote letter boven stond. ‘Gevonden voorwerpen’ Yuki voelde er niks voor om de kat ergens naar toe te brengen aangezien niemand had laten blijken toen de raket geland was dat er een kat gemist werd. ‘Daar kan je de kat afgeven.’ Zei Zero kortaf, Yuki keek naar zijn ogen en hij keek behoorlijk serieus. Met een snuivend geluid draaide ze haar gezicht weg en voelde tranen op komen zetten. Waarom klonk het zo kil toen hij dat zei? Ze voelde het katje bewegen tegen haar buik aan, en ze versnelde haar tempo. Zero was niet altijd zo geweest, zo.. gevoelloos, of in ieder geval hij leek gevoelloos te zijn geworden.

Ze voelde de kat tegen haar buik aan, terwijl ze steeds meer mensen om zich heen voelde. Waarom, waarom ging er door Yuki's hoofd heen, waarom wilt hij zo graag dat deze kleine pluizenbal weg gaat.. Hij was nooit haatdragend geweest tegen dieren, niet in al die jaren dat ze hem gekend had.

Die avond begon het te sneeuwen, terwijl Yuki op bed lag, en er zwarte stippen over haar plafond leken te dwarrelen, door het maanlicht. Tranen stroomde stilletjes, en maakten sporen op haar gezicht. Haar hoofd tolde, en ze had het gevoel alsof hij uit elkaar kon barsten. Ze misten de jongen die haar de oren van het hoofd praten, die ze af en toe een mep moest verkopen voor ze kon gaan slapen als ze logeerden. Maar ook de gene die haar altijd aan het lachen had gemaakt, ze zweeg, zoals ze steeds vaker zou gaan doen. Dat wat ze had gezien in de slaapkamer van de Kiriyuu’s was vers op haar netvlies gebrand, het deed pijn. Die sporen waren oud, en misschien maakten dat het nog wel erger, al die tijd. Al die tijd dat ze hun niet meer had gezien waren ze.. waren ze dood. Haar ouders hadden het voor haar verzwegen, en waarom? Om haar te sparen, was ze nu werkelijk haar tweede paar ouders verloren, en haar beste vriend. Was dat de boodschap die ze haar hadden geprobeerd te geven? Juri en Haruka waren naïef geweest, ze hadden beter kunnen weten. Ze had het gevoel alsof haar hart was afgestorven.
Ze kwam iets omhoog in haar bed waardoor ze rechtop zat, de dekens vielen deels van haar af. Ze liet zich uit bed glijden en stapten naar het raam, de schaduwen gleden over haar lichaam heen, terwijl ze de deur naar het balkon opzij schoof, een koude wind liet haar haren naar achteren waaien. Even kneep ze haar ogen een beetje dicht, maar stapten daarna op haar blote voeten op het balkon. Haar tenen maakten kleine kuiltjes in het laagje sneeuw dat zich gevormd had. Ze ademde uit en er ontstond een wolkje van condens, ze legde haar hand op de balustrade en keek omhoog naar de maan. Geluidloos vonden de tranen weer hun weg, maar door de kou leek ze nog minder te voelen. Haar adem werd haar ontnomen door een pijnscheut die diep van binnen kwam. Ze keek door de tranen heen en huiverde, haar ogen werden groot. Ze hapte de ijzige lucht naar binnen, als een vis op het droge meer kreeg niet het gevoel dat ze zuurstof binnen kreeg. Ze zag in flitsen dat het wit rood begon te worden, ze keek naar haar handen en zag het sneeuw dat er aan kleefden. Het was rood, doordringend bloedrood. Opeens knalde er een deur achter haar open, het moest haar slaapkamer deur zijn. Er stormde iemand de kamer binnen, maar Yuki zag niet meer wie. Ze voelde een paar warme armen om haar heen terwijl ze in elkaar zakten.

Het knappende geluid van hout, haar wakker ze hoorde meer stemmen op de achtergrond. Maar een hartslag en ademhaling was dichtbij, ze lag half op de grond voor de open haard in de woonkamer. Iemand drukte haar tegen zich aan, ze voelde hoe haar lichaam begon te tintelen en warm begon te worden. Schokkerig haalde ze adem, en voelde hoe de lucht haar longen verwarmde. Ze kromp een beetje ineen, en de persoon die haar beet hield trok zich nog dichter tegen zich aan. Yuki wist niet wie het was, ze herkende de persoon niet direct. ‘Yuki, kleine Yuki.’ Zei de stem, Zero zei dat altijd om haar te plagen. Langzaam keek Yuki op naar het gezicht, maar het grijzige haar dat ze verwachten te zien zag ze niet. Met een doffe blik keek ze de jongen aan die haar beet hield, zijn blik was bezorgd. ‘Kaname.’ Zei ze zacht, het was iemand die ze de laatste tijd vaker had gezien. Maar meestal niet van die rare tijdstippen. Zijn familie was ook rijk net als die van Yuki, en rijk bloed moest met elkaar omgaan. Tenminste dat vonden de grootouders meestal, al kende Yuki haar opa en oma helemaal niet. Zachtjes aaide de slanke vingers van Kaname over haar haren, en drukte zich tegen haar aan. ‘Ik ben bij je, het komt allemaal goed.’ Zei de jongen zacht, Yuki voelde tranen weer op komen, hoe kon hij zeggen dat alles goed zou komen?
Ze trilde en begon te snikken, en de tranen waren niet meer te stoppen, noch te verbergen. En haar gezicht werd verborgen door Kaname’s borstkas, hij drukte haar tegen zich aan, niet druk makend dat hij helemaal nat werd door alle tranen. Hij zweeg en liet haar huilen, Yuki maakten verdrietige kreetjes, ze was tenslotte nog een kind. Haar ouders en die van Kaname kwamen de woonkamer in en zagen Yuki huilend tegen Kaname aan liggen. En liepen weer stilletjes weg, Yuki huilde zichzelf in slaap terwijl Kaname haar beet hield. Yuki was gesteld geweest op Kaname, hij was als haar grote broer. Hij was ook ouder dan Zero en Yuki. Tegen niemand sprak Yuki meer dan twee woorden, en haar ouders zweeg ze langere tijd dood. Als Kaname kwam leek ze een beetje op te leven, maar van binnen veranderde er niks. Ze hield de schijn op voor hem, hij danste met haar en deed zijn best haar te laten lachen. Maar niemand kon vervangen wat ze verloren was.

De mensen drukten zich tegen elkaar aan in de hoop sneller bij hun bestemming te zijn. Wat het tegenover gestelde effect had, Yuki probeerde zoveel mogelijk mensen uit de weg te gaan zodat het katje niet fijn gedrukt zou worden. Het geluid dat de mensenmassa maakten, leek allesoverheersend te worden Opeens omsloten vingers haar rechterpols, en voelde iemand een zacht rukje er aan geven. Ze raakten uit evenwicht waardoor ze zich om moest draaien om niet te vallen. Zero had haar arm beet, en zijn tas viel op de grond en nog geen seconde later drukte hij haar tegen zich aan. Ze voelde zijn lichaamswarmte, en zijn armen lagen beschermend om haar. Een veilig gevoel bekroop haar, en ze hoorde hem zachtjes ‘het spijt me’ zeggen. Voor Yuki er erg in had stonden de tranen in haar ogen, en ze snikte. En de tranen liepen onophoudelijk, ze had Zero nooit gevraagd over de jaren dat ze elkaar niet gezien hadden, maar ze had hem ook nooit verteld hoe ze voor haar waren geweest. Elke keer de moedeloze pogingen van Kaname ondergaan om haar op te vrolijken terwijl ze geen vreugde in zag. En ze had ook nooit gehuild tegen hem. ‘Ik wist niet waar je was, ik dacht dat je dood was al die tijd.. Ik had bijna alles geprobeerd maar je was verdwenen, het bloed.. De oude sporen, het was niet duidelijk van wie ze waren. Ik was je kwijt.’ Fluisterde Yuki terwijl haar tranen natte plekken op zijn shirt maakten.