Myra liep de kamer binnen en zeulde haar koffer achter zich aan. Ze liep stil naar haar bed en legde haar koffer er op. Daarna ging ze ernaast zitten. Plotseling klonk er een luider getik dan van de regen op een ruit. Myra liep naar het raam. Daar zag ze een witte schim staan. Rustig deed ze het raam open en liep weer terug naar het bed. Een doorweekt draakje fladderde naar binnen. "Pfff, voortaan reis ik gewoon mee in je koffer, hoor," zei Nugur koppig. Myra knikte even ongeïnteresseerd. Het witte draakje vloog naar het bed en ging op de koffer zitten. "Moet je je spullen niet uitpakken?" vroeg hij. "Je moet zo ook nog slapen..." Maar Myra gaf geen kick. Nugur draaide even geïrriteerd met zijn ogen en duwde toen hard tegen de koffer aan. Eerst kwam er geen beweging in, maar uiteindelijk kreeg Nugur hem van zijn plaats en schoof de koffer naar de rand van het bed. Het viel met een doffe klap op de grond. "Wat heb je er allemaal in zitten, zeg," vroeg Nugur verbaasd. Maar hij wachtte niet op een antwoord, omdat hij wist dat hij die toch niet zou krijgen. Daarna schoof hij de koffer met veel moeite onder het bed en ging toen op Myra 's kussen liggen en deed zijn ogen dicht.
Langzaam streek Myra door haar natte witte haren. Stilletjes liep ze de slaapkamer uit. In de woonkamer ging ze op een grote leunstoel zitten en keek naar het vuur in de open haard. De vlammen danste om de zwartgeblakerde blokken hout heen. Het was al vroeg donker geworden door de storm die nu woedde. Met een afwezige blik keek Myra uit het raam. Druppels water zochten hun weg naar beneden. Er kwam een flits en een paar tellen later een hard gerommel. Maar Myra leek dat niets uit te maken. Ze trok haar benen op en leunde met haar armen op haar knieën. Even deed ze haar ogen dicht en luisterde naar de geluiden om haar heen. Het knetteren van het vuur, het tikken van de regen tegen de ruit en het gerommel van de donder.

Een grote paarsgeschubde slang kronkelde plotseling langzaam onder de leunstoel vandaan waar Myra op zat. Hij siste nijdig waarbij zijn zwarte tong in- en uit zijn bek rolde, terwijl zijn turkooisgekleurde ogen Myra strak in de gaten hielden. De slang gleed in een loom tempo voort tot zijn gehele lichaam onder de stoel vandaan was, waarna hij zich met dreigend uitgeklapte halsflappen oprichtte en zijn bek opensperde, klaar om toe te slaan. 'Saethion,' zei plots een kalme stem. 'Wij vallen hier geen nieuwe leerlingen aan zonder dat we weten of ze onze tijd waardig zijn.' De slang liet zich langzaam weer teleurgesteld op de grond zakken en blikte nijdig in het vuur in de haard. Een lange bleke man stond met over elkaar geslagen armen voor het raam, kijkend naar de tikkende regen tegen de ruit en de gevorkte bliksemschichten die opgevolgd werden door de rollende donder. Hij vond dit weer heerlijk. Hij genoot er ook met volle teugen van wanneer de hemel weer eens losbarstte zoals in dit geval, en zou tot de storm overwaaide geen stap van het raam vandaan wagen. Vanuit zijn kantoor zou hij er niet goed van kunnen genieten, de boomtoppen van het duistere bos belemmerden het zicht op het spektakel. De etage van de luchtmagiërs was het hoogst afgelegen deel van de school, maar hij vond het ook weer te gevaarlijk daar pal voor het raam te gaan staan. Deze etage was de perfecte uitkijkplek in zulke gevallen. De man had lang zwart haar dat tot zijn rug reikte. Het glansde niet. Het was gewoonweg dof, een teken dat hij niets meer deed dan zijn haar kort doorkammen en het te wassen wanneer hij zelf vond dat dat nodig was. Hij stond met zijn rug naar Myra in de stoel toe, zodat enige details van zijn gezicht nog niet te zien waren. Hij had al opgemerkt dat er een kind aanwezig was in dit deel van de etage, hij stond hier al een tijdje, maar had haar geen aandacht geschonken. Pas toen Saethion op het punt had gestaan zijn giftanden weg te laten zinken in haar huid, had hij zijn aanwezigheid bekend gemaakt. Savador draaide zich nu wel om en blikte zwijgend en wat fronsend in de ogen van het meisje dat hij nog niet bij naam kende. Het was een nieuwe leerlinge, dat wist hij wel.

[ Excuses dat het even duurde! ]

[Geef niets =D]

Myra voelde ogen in haar rug prikken. Dat gevoel had ze altijd wanneer iemand naar haar keek. In een flits deed ze haar ogen open. Ze keek op en zag hoe een slang over de stoel kronkelde waar zij op zat. Zonder een kick te geven staarde ze de slang aan. Er was niets van angst op haar gezicht te lezen. Ze keek hoe het paarse beest op haar of kwam en haar wilde bijten. Toch bleef ze zonder enige uitdrukking op haar gezicht naar het dier kijken. Soepel bewoog de paars geschubde slang voort, stopte en deed zijn mond open. Plotseling klonk er een stem vanuit het duister. "Saethion, wij vallen hier geen nieuwe leerlingen aan zonder dat we weten of ze onze tijd waardig zijn," zei een kalme mannenstem. Teleurgesteld liet de slang zich van de stoel glijden. Een bliksemflits verlichtte de man die had gesproken. Hij had dof zwart haar tot aan zijn rug. Hij keek uit het raam terwijl hij dat zei.
Ondertussen was Nugur wakker geworden. Hij rekte zich uit en keek droog om zich heen. Myra was verdwenen. Meteen was hij klaarwakker. Hij zag dat de enige deur in de kamer op een kier stond. Daardoor scheen een zwak flakkerend licht. Hij kreeg een slecht voorgevoel, wat was er met Myra aan de hand? Snel spreidde Nugur zijn vleugels uit en vloog erop af. Met zijn klauwen duwde hij de deur open en vloog erdoorheen. Hij was nu in een grotere ruimte, die zwak verlicht werd door een knetterend vuur in de haard. Myra zat onbeweeglijk in een grote stoel bij de haard. Nugur zag een slang kronkelen en een gesmoorde kreet verliet Nugur's mond. Gauw sloeg hij zijn klauwen voor zijn mond en vloog op Myra af. Ze was toch niet gebeten? Opnieuw verlichtte een bliksemflits de kamer. Nugur zag hoe de bliksem in Myra's bloedrode ogen werden weerkaats. Een zucht verliet zijn keel toen hij zag dat ze nog ademhaalde. Ze leefde nog, tenminste net zoveel als net. Echt levendig vond hij haar ook weer niet, maar dat was ze nooit. Nugur zag dat Myra ergens naar keek. Hij draaide zich om en keek in het gezicht van een in schaduw gehulde man. "Hé, wie ben jij?" vroeg hij brutaal. Hij vermoedde dat de slang van hem was, omdat hij verder de enige in deze ruimte was. Ook roken ze naar elkaar.

Savador hield het meisje in de stoel strak in het oog. Het was alsof hij een poging deed haar te hypnotiseren door haar een lange tijd doordringend en onbewegelijk aan te blijven staren. Hij kon geen enkele angst op haar gezicht aflezen, dat was ook niet nodig. Hij zou Saethion niets uit laten halen tot hij zelf een commando gaf. Toch vond hij het ergens ook wel vreemd. De meeste andere leerlingen zagen hem liever niet dan wel. Savador scheurde eindelijk zijn blik van Myra's ogen los om de bewegingen te volgen van een draakje dat binnen kwam vliegen. Waarschijnlijk was het het huisdier van het meisje. Dat wist hij al vrijwel zeker toen het draakje naar haar toevloog. Hij reageerde niet toen de draak hem op een brutale toon vroeg wie hij was. Savador bleef roerloos staan. Uiteindelijk stapte hij het volgende moment uit de schaduwen om zich in het licht van het haardvuur te onthullen. 'Een betere vraag zou zijn wie jij bent dat je me zomaar met 'jij' aanspreekt,' reageerde hij kalm. Zijn gouden slangachtige ogen gleden even weer naar het meisje. Ze zat daar maar in de stoel, doodstil en zwijgend. Het deed hem sterk denken aan een levenloze pop, maar die toch van die opvallende ogen had waarbij je het vage idee had dat de pop iedere beweging die je maakte in zich opnam. Savador wendde zijn blik van haar af en knielde zwijgend neer op de grond. 'Saethion, tie ĉi,' sprak hij zacht in het Raziaans. Hij tikte met twee vingers op de grond terwijl hij zachte sissende woorden sprak. De paarskleurige slang gleed onder de stoel door naar zijn meester toe en wikkelde zijn lange lijf om diens arm. Op die manier kronkelde hij door naar boven, waar Saethion om Savadors schouders bleef liggen. Savador stond weer op en richtte zich wat nors weer op het meisje en haar draak.

Myra keek naar de man terwijl hij naar haar keek. Er was nog steeds niets van haar gezicht af te lezen. Hij keek Myra lang en doordringend aan, maar zij keek rustig terug, totdat hij zijn blik afwendde. Langzaam liet Myra ook haar blik weer naar het vuur glijden. Haast had ze niet. Onbeweeglijk keek ze weer in de grote vlammen terwijl ze nog steeds om de bijna verkoolde blokken hout danste. Naast de haard stond een grote mand met nodig meer van dat soort blokken hout om het vuur te voeden.
Nugur wachtte op het antwoord van de man. Het duurde even voor die met zijn stem antwoordde: "Een betere vraag zou zijn wie jij bent dat je me zomaar met 'jij' aanspreekt." Nugur kreeg spijt van zijn brutaliteit. Dit was natuurlijk een leraar van deze school. Met een beschaamd gezicht keek hij de man aan. "Sorry..." zei hij met een klein stemmetje. "Ik ben Nugur," voegde hij er nog snel aan toe. Met zijn grote amberkleurige ogen keek hij de leraar lief en onschuldig aan terwijl verder ging met zich te verontschuldigen: "Het spijt me echt, hopelijk heeft dit geen invloed op wat u over Myra denkt, ik ben maar haar huisdier en het was echt niet niet mijn bedoeling u te beledigen. In het donker zag u er ook veel jong..." De laatste opmerking slikte hij gauw weg. "Eh... ik bedoel... Niet dat ik u oud vind hoor, nee nee, u ziet er voor u le... Ik bedoel... Ik bedoel... Het spijt me echt heel heel heel heeeeeel erg en hopelijk vergeeft u het mij," ging hij verder met zijn eindeloze spijtbetuiging.

Savador liet een bleke hand liefkozend over de paarse schubben van zijn slang gaan. Zijn haast onmenselijke ogen gleden weer terug naar het draakje toen die zich zijn verontschuldigingen aanbood en zich voorstelde als Nugur. Hij staarde roerloos terug in de amberkleurige en onschuldige ogen van Nugur toen hij zijn verontschuldigingen vervolgde. Er veranderde niets aan zijn houding bij de overlading aan verontschuldigingen. In feite werd de frons tussen zijn wenkbrauwen enkel dieper en de blik in zijn ogen steeds norser. Het deed hem weinig, eigenlijk was het vreselijk irriterend. 'Sorry' en 'het spijt me' waren gewoonweg simpele, misschien niet eens gemeende woorden die al snel weer vergeten konden worden. Het zou hem niet gauw tevreden kunnen stellen. Savador trok een enkele wenkbrauw op toen Nugur over zijn leeftijd begon en zijn woorden stamelend weer goed probeerde te praten. Hij wist niet wat hij hier nu precies van moest denken. In ieder geval voelde hij verontwaarding en zich beledigd. Ergens wist hij dat Nugur totaal het tegenovergestelde bedoelde. 'Malplenkapulo tromp,' bracht Saethion op een sissende toon uit alsof hij schaterlachte om de hopeloze pogingen van de draak. Savador negeerde zijn dier, die enkel Raziaans kon spreken, en bleef Nugur nors aanstaren. 'Je vind me oud?' vroeg hij op een zachte beheerste manier. De trilling aan de ondertoon in zijn stem toonde echter aan dat hij veel moeite moest doen om zijn woede in proberen te houden. Hij voelde zich zwaar ontzet door Nugurs woorden, het was gewoon onacceptabel.

Nugur keek een beetje angstig naar de paarse slang toen die begon te praten. Het ergste was nog wel dat hij Raziaans niet kon verstaan. Wie weet wat de slang allemaal zei? Misschien vroeg hij wel aan zijn meester of hij de kleine draak mocht aanvallen of nog erger of hij zijn meesteres mocht vermoorden. Dat idee vond Nugur maar niets. Ook al kende hij zijn meesteres nog niet zo heel lang. Hij was haar op Shadra tegen het lijf gelopen, een paar maanden geleden. Hij had haar om wat eten gevraagd en zij had hem wat gegeven. Sindsdien was hij bij haar gebleven. Kennelijk had Myra dat niet erg gevonden. Eigenlijk wist Nugur niet eens wat zij er van vond. Ze liet namelijk niet veel merken. Zelfs niet tegenover haar huisdier. Nugur had gevraagd of hij dat van haar mocht zijn en ook al had zij niet geantwoord, toch had hij het gewoon aangenomen dat ze het niet erg vond, want wie zwijgt stemt nu eenmaal toe. Bovendien had Myra hem anders al lang weggejaagd.
Nugur zag het norse gezicht van de man. Gauw keek hij weg. Nugur hield er niet van als er nors naar hem gekeken werd. Dat maakte hem nerveus. "Je vind me oud," zei de man kalm, maar met een trillende ondertoon van woede. Nugur schrok een beetje. Hij had gehoopt dat de man zijn opmerking niet had gehoord, maar dat was dus niet het geval geweest. "Nou, eigenlijk..." begon Nugur. Hij besloot maar gewoon de waarheid te vertellen, want in liegen was hij toch niet goed. Bovendien werden mensen altijd nog bozer als ze merkte dat er tegen ze gelogen werd. "Ik bedoelde... Toen u in het donker stond zag ik u niet goed, dus ik dacht dat u gewoon een leerling was. Maar in het licht zag u er ouder uit in de zin dat u geen tiener bent, maar oud ziet u er echt niet uit, hoor. Hooguit de... Ik bedoel twintig," legde Nugur snel pratend uit, zodat hij er gauw vanaf was. Hij schatte de man rond de dertig in, maar had uiteindelijk toch twintig gezegd, omdat het een grote blunder zou zijn als hij hem te oud schatte. Kennelijk hield deze meneer er niet van als mensen hem oud vonden. Dat vond Nugur altijd al raar aan mensen. Ze wilde niet oud worden, draken daarentegen waren juist wijzer en dus machtiger wanneer ze ouder werden. Nugur wist dat dat bij mensen ook ongeveer het geval was, maar dat ze toch liever jong bleven. Nugur keek even naar de man. Hij hoopte dat die hem geloofde, want dat was de waarheid... ongeveer.
Myra had ondertussen naar de twee zitten luisteren terwijl ze in het heldere vuur staarde. Die zorgde dat haar huid zich nog witter aftekende tegen de donkere rugleuning van de met leer bekleedde stoel. Ze hoorde de man met de kalme stem en de trillende ondertoon tegen Nugur praten en ze hoorde de beverige stem van haar huisdier.

Saethion richtte zijn aandacht met een haast glunderende uitdrukking op zijn slangenkop weer op Nugur. Het was alsof hij deze hele confrontatie erg amuserend vond. Savador daarentegen vond het allemaal veel minder plezierig. Hij haatte het om eraan herinnerd te worden dat hij al op de helft van zijn leven was en zijn jeugd al zo goed als voorbij was. Hij had het graag nog eens over gedaan, want hij kon zijn verleden nu niet bepaald vredelievend noemen. Zijn strenge goudgekleurde slangenogen waren nog altijd strak op Nugur gericht. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes toen de draak antwoord probeerde te geven op zijn reactie, benieuwd wat hij nu te zeggen had. Dat beest kon maar beter geen rare fratsen uithalen, daar had hij totaal geen zin in op het moment. Nugurs verklaring klonk ongewoon logisch in de oren, maar daar was Savador lang niet voldaan genoeg mee. Hij hoorde Saethion iets dat leek op een proest onderdrukken bij Nugurs schatting van de leeftijd van zijn meester. 'Saethion!' sprak hij streng. Het maakte Savador nog chagerijniger dan dat dat drakenmormel hem al gemaakt had. Twintig was al zo overdreven dat het gewoon erop leek alsof Nugur hem uit probeerde te dagen. In werkelijkheid was hij al dik in de vijftig, de overige jaren had hij verspild aan mislukte pogingen om machtiger, rijker en aantrekkelijker te worden. Aan vroeger herinnerd te worden wenste hij alles behalve. Was hij nog maar twintig, dan kon hij zijn misgelopen jaren overdoen. 'Even voor jouw informatie; ik ben vijftig,' kwam er nors uit. Savadors blik gleed weer terug naar het meisje in de stoel. Ze had nog geen woord gesproken of hem een veelbetekende blik toegeworpen. Hij begon zich inmiddels af te vragen of ze überhaupt wel kon praten.

"Even voor jouw informatie; ik ben vijftig," zei de man. Nugur zette grote ogen op en keek met een verbaasde blik op naar de man. "Wat?" vroeg hij verbijsterd. Hij zag er veel jonger uit dan hij was. Nugur had hem zeker twintig jaar jonger geschat. Nu had hij er toch spijt van dat hij geen dertig jaar had gezegd. Dat had namelijk ietsje logischer geklonken. "Het is ook nooit goed wat ik zeg," dacht Nugur knorrig. Hij had dit hele gesprek nog geen een ding goed gezegd. Tenminste niet in de ogen van de man. Ook irriteerde het Nugur dat hij het dit keer niet had gehoord, toen hij zijn zin wilde verbeteren van dertig naar twintig. Nu dacht de man waarschijnlijk dat het draakje de spot met hem aan wilde drijven. Maar dat was zeker niet wat Nugur wilde, allesbehalve dat zelfs. Wie wilde nou een machtigere man uitdagen met een enorme paarse slang als hij zelf een dom klein draakje was, nog niet eens volgroeid? Nugur vroeg zich af of Myra hem wel zou helpen als de slang hem zou aanvallen. Want ook al was hij nu haar huisdier. Veel meer dan hem af en toe wat eten geven deed ze niet voor hem. Dat vond hij op zich niet erg. Zolang hij voor zichzelf kon zorgen, was het best. Het was net of hij nog steeds een vrije draak was, alleen had hij wel een knusse plek waar hij terecht kon als het buiten koud was.
Myra stond op en liep naar de deur van de meisjes-slaapkamer zonder iemand aan te kijken. Ze deed de deur langzaam open en stapte toen rustig naar binnen. Daar liep ze naar haar bed, legde haar koffer er weer op en opende hem. Zoekend bekeek ze de inhoud. Terwijl het licht van het vuur haar belichtte door de op een kier staande deur.
Nugur keek nog steeds een beetje verbaasd naar de man. Hij merkte dat Myra was opgestaan en weg was gelopen, maar hij sloeg er geen acht op. Ook niet toen ze even later weer terugkwam en rustig terug naar de stoel liep alsof ze helemaal alleen in de kamer was en er verder niets gebeurd was. Maar langs haar mondhoek sijpelde een beetje zwarte dikkere vloeistof. Nugur had haar vaker zo gezien. Hij wist niet precies wat de vloeistof was, maar het rook bekender dan dat het eruitzag.

[omg O.O ik weet niet of ik wel in een kamer met Myra zou willen staan XD]

xD

De diepe gleuf tussen Savadors wenkbrauwen werd dieper bij het horen van de verbijsterde reactie van Nugur, waardoor zijn gezichtsuitdrukking ook onaangenamer werd. Saethion bestierf het bijna van het lachen, al was dat maar nauwelijks te zien. Het lid was over zijn slangenogen gegleden en zijn kop schudde zacht heen en weer. Behalve dat leek er ook een brede grijns op zijn slangenbek te staan. Savador balde krampachtig een hand tot een vuist. Schijnheiligheid, daar kon hij ook niet tegen. Nugur moest vast wel geweten hebben dat hij heus wel wat ouder dan twintig was, en deed nu net vast alsof hij er verbaasd over was. Het kon ook echt zo zijn, maar daar dacht hij niet aan. Savador keek wat verbaasd op toen het meisje opeens opstond en daarna de meisjesslaapzaal in verdween. Saethion was ondertussen bekomen van het plezier en staarde haar al net zo verdwaasd na. Ze zou vast wel iets gaan pakken of iets dergelijks. Met een geërgerde blik richtte hij zich weer tot Nugur. 'Ik hou er niet van als anderen me proberen uit te dagen,' snauwde hij op een barse toon. Hij zweeg toen het meisje even later weer terugkwam. Zijn blik was strak gevestigd op de zwarte vloeistof die langs haar mondhoek over haar kin naar beneden sijpelde. Hij trok een enkele wenkbrauw op en liet zijn ogen naar boven glijden, zodat hij de uitdrukking op haar gezicht kon zien. Het was Savador een raadsel wat ze zojuist in de slaapzaal uitgespookt had.

De man richtte zich even verbaasd tot Myra, omdat ze opstond en wegliep. Maar zodra ze de kamer in was gegaan had hij zijn aandacht weer op Nugur gevestigd. "Ik hou er niet van als anderen me proberen uit te dagen," snauwde de man tot het draakje. Nugur schrok een beetje van de barse toon. Hij werd nu echt een beetje bang. Hij wist niet zeker of hij dit wel zou overleven, want ook al was hij een leraar of iets dergelijks, Nugur betwijfelde of hem dat uitmaakte om iemand te vermoorden. Hij slikte even moeizaam. Het liefst wilde Nugur achter Myra aan vliegen en zich achter haar rug verschuilen, maar hij wist bijna zeker dat ze dat toch niet toestond. Hij stond er dus helemaal alleen voor. "Ik wil u écht niet uitdagen, hoor!" probeerde hij nog, maar hij wist dat deze man hem toch niet meer zou geloven en waarschijnlijk niet eens echt naar hem luisterde. Nugur ging ineengekrompen op de grond liggen en sloeg zijn wit geschubde staart om zich heen. Nu was hij wit, omdat het zomer was, maar in de winter werd hij weer zwart. Voorzichtig keek hij omhoog naar de man die nu nog groter leek.
Plotseling werd de deur van de meisjesslaapkamer weer opengedaan. Tot Nugur 's opluchting kwam Myra weer de kamer binnen en ging zitten op dezelfde stoel. Ook al deed Myra verder niets, Nugur voelde zich toch iets veiliger nu zij er weer was. Nugur keek nog even naar haar en keek toen weer naar de man die het meisje aanstaarde. Nugur wist dat hij naar de vloeistof dat langs Myra 's mondhoek sijpelde keek.
Myra merkte dat er naar haar gekeken werd. Met een snelle beweging draaide ze zich om en keek de man strak aan. Die staarde naar het sijpelende zwart. Myra streek er rustig met haar vinger langs en likte de vloeistof toen langzaam op. Ondertussen keek ze de man nog steeds strak aan en liet haar hand toen traag weer naar beneden zakken en legde die op haar schoot naast haar andere hand neer en liet haar blik weer op het vuur rusten. Het was zo heerlijk warm. Myra voelde de warmte op haar huid branden, maar vanbinnen bleef ze koud als ijs. Zelfs een vuur kon haar niet verwarmen. Niets kon haar verwarmen. Ze was koud als steen en dat zou nooit weg gaan. Een lange zachte zucht verliet haar mond. De zucht zat vol pijn en verdriet die nooit meer te stillen was.

Savadors goudkleurige slangenogen gleden weer terug naar Nugur toen hij weer sprak. Direct toen hun blikken elkaar kruisten, betrok zijn bleke gezicht onmiddellijk alsof hij iets vies rook. 'Dat zal wel niet,' reageerde hij op een achteloze, ongelovige toon. Begon dat beest hem nu ook leugens te vertellen ook. Op draken had hij het niet al te graag. Ten eerste liep één van zijn ergste rivalen tussen de leerlingen genaamd Donovan rond met zo'n torenhoog monster. En ten tweede waren die dieren ziekelijk lastig als ze nog jong of klein waren. Zoals in Nugurs geval. Savador staarde met een norse blik op de witgekleurde draak neer toen hij zich op de grond oprolde. Zijn blik richtte hij later weer op het meisje toen ze naar hem terugkeek. Hij zei geen woord terwijl hij minutenlang alleen maar zwijgend terugstaarde, met een al net zo strakke blik. Hij keek in stilte toe hoe ze de dikke vloeistof van haar gezicht wegveegde, waarna ze haar vingers aflikte, zichzelf nog steeds afvragend wat dat kon zijn. Uiteindelijk scheurde hij zijn blik ook nijdig van haar los toen ze zich weer op iets anders richtte. 'Ik zou dat beest van je maar eens wat manieren bijbrengen,' sprak hij mompelend terwijl hij zich ook weer omdraaide. Savador liep weer enkele passen terug naar het raam om daar met zijn beide armen in het raamkozijn te steunen. De storm was immers nog niet voorbij.

"Dat zal wel niet," zei de man achteloos. Nugur keek hem ongeloofwaardig aan. Waarom geloofde hij hem nou niet. Hij wilde ontzet terug reageren, maar zag dat de man zijn aandacht aan Myra besteedde. Eigenlijk was dat best een opluchting voor hem, maar toch wilde Nugur hem duidelijk maken dat hij onterecht zo over hem dacht. Nugur draaide zich ook om, om te kijken wat zijn meesteres nu eigenlijk deed. Hij zag hoe ze volle vloeistof van haar kin afveegde en het op likte. Er ging een rilling over Nugur 's rug. Soms vond hij Myra best onheilspellend, ook al was hij haar huisdier. Misschien kwam dat ook omdat hij nog jong was, maar Myra bleef een sinister persoon. Nugur zag hoe Myra haar blik weer van de man afwendde en weer met een wazige blik in het vuur keek.
De man had zijn blik van haar losgescheurd en zich omgedraaid om weer naar de storm die buiten nog steeds gaande was te kijken. "Ik zou dat beest van je maar eens wat manieren bijbrengen," mompelde hij terwijl hij dat deed. Nugur keek hem kwaad aan en wilde er meteen op reageren, maar besloot dat op het laatste moment niet te doen, wat maar goed ook was, want anders zouden de problemen opnieuw beginnen en dit maal nog veel erger. Nugur draaide zich ook om en vloog naar Myra toe. Daar ging hij op de brede rugleuning liggen. Die was lekker zacht en het vuur had het ook nog warm gemaakt. Gapend keek hij naar de mooie vlammen. Langzaam vielen zijn ogen dicht. Hij voelde zich weer helemaal gelukkig. Op dit moment was hij blij dat hij een huisdier was en lekker binnen kon zitten bij een groot vuur op een zachte leunstoel. Zeker met deze regen en onweer wilde hij alles behalve buiten zijn.

Savador kon de kwade blik die Nugur hem toewierp gewoon in zijn rug voelen branden na de opmerking die hij had gemaakt. Zijn gelaat werd gesierd door een geamuseerd klein grijnsje op zijn smalle lippen. Het deed hem niets meer dan alleen maar een genoegen. Saethion had met zijn lange lijf zijn favoriete vaste plekje rond Savadors hals in beslag genomen. Met zijn kop lag de slang op de brede schouder van zijn meester en gluurde met zijn felle turkoois-gekleurde ogen sluw naar Nugur en zijn eigenares. Saethion liet een zacht afgunstig gesis horen, alsof hij duidelijk wilde maken dat het warme zachte plekje waar Nugur op lag, niets was vergeleken met de plek waar hij rustte. Savador liet een bleke hand rustig over de paarsachtige schubben van zijn slang gaan, zonder zijn blik van buiten af te scheuren. De storm was nog flink aan het razen. De stortregen tikte tegen de ruit en de lichtflitsen werden in zijn goudgekleurde slangachtige ogen verlicht, waardoor zijn verticale dunne pupillen beide versmalden tot een flinterdun streepje in zijn irissen. Aandacht voor Nugur en het onheilspellend ogende meisje had hij niet meer. Savador was hier immers gekomen met geen enkele andere reden dan te kunnen genieten van de storm.

De grote staande klok in de hoek van de kamer tikte ratelachtig geluid. De grote wijzer verplaatste zich naar twaalf. Een enkele seconde daarna begon de klok twaalf keer met een diepe toon te luiden. Het geluid weerklonk door de hele kamer. Nugur schrok ervan wakker en viel bijna van de leuning af. Gelukkig kon hij nog net op tijd zijn klauwen in de stof graven. Met een grote vleugelslag kwam hij weer boven de stoel uit. Hij keek om zich heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Al snel had hij de antieke klok gevonden. Hij keek op de wijzerplaat en zag tot zijn schrik dat het al twaalf uur was. Hij keek even naar Myra. Die zat ineengekrompen in de stoel. Bij elke dreun dook ze dieper in elkaar. Snel dook Nugur naar beneden. Met heel veel kracht inspanning trok hij haar omhoog en duwde haar in de richting van de meisjesslaapkamer. Myra werkte niet tegen, maar hielp ook niet echt mee. Met veel moeite kreeg Nugur zijn meesteres naar de deur.
In de kamer aangekomen liet hij Myra op haar bed liggen en deed de deur achter zich dicht. Daarna vloog Nugur naar het raam dat nog steeds open stond en keek even aar buiten. Tussen de donkere wolken ving hij een glimp op van de volle maan. Hij slikte even moeizaam. Deed gauw het raam dicht, voor de vloer nog natter werd en vloog daarna weer terug naar Myra. Hij keek hoe ze nog steeds ineengekrompen op haar bed lag. Met een bezorgd gezicht ging Nugur bij het voeteneind van het bed liggen. Zo dat hij Myra goed in de gaten kon houden.

[inspiloze post D=]