Regen.

Lucy keek als gehypnoticeerd naar de regendruppels die tegen het raam aan kletterden. In gedachten verzonken zat ze op een vensterbank in de hal, ergens in op de Shadra etage. Ze kende de weg in de school niet, en het enige wat ze de hele dag eigenlijk deed was doelloos rondlopen, en af en toe ergens zitten, gewoon uit pure verveling. Het was buiten grauw, en de lucht stond donker en enkele flitsen schoten voor haar ogen langs. Het weer zoals Lucy het graag zag. Na een diepe zucht te hebben geslaakt pakte ze haar tas van de grond, en haalde er een tekenblok en een potlooduit. Ze had haar hele leven nog nooit zoveel getekend als in deze dagen. Puur omdat ze niets te doen had, niets om handen had. Langzaam begon ze verder te krabbelen aan een tekening waar ze reeds aan begonnen was. Een tekening van het raam, waar ze nu bij op de vensterbank zat. Het keek uit op het landschap wat ze achter het glas zag, maar door het veranderlijke weer zag je op de afbeelding alle soorten weersomstandigheden door elkaar. Desondanks was het Lucy aardig gelukt om de tekening niet te verpesten, zoals ze normaal gesproken wel deed. Ze zou hier nog wel even zitten.

Regan slenterde door de gangen heen. Eerste dag op een nieuwe school en geen idee waar ze was, behalve dan dat ze op de goede etage was. Dacht ze. Met een tas om haar schouder keek ze met een grijns door de ramen. Heerlijk dit weer. Het liefst was ze nu buiten aan het genieten van de regen, de donder en de flitsen. In de verte zag ze een meisje, ongeveer even oud, op een vensterbank zitten. Regan liep naar haar toe, liet haar tas op de grond vallen en gluurde over het blad van het meisje. Ze glimlachte. "Mooi!," ze wees naar de tekening, "je tekening. Do you mind?" Regan wees naar het plekje op de vensterbank naast het meisje. Ze grijnsde en ging zonder op antwoord te wachten zitten. Greep haar tas en haalde haar eigen schetsblok tevoorschijn. Sloeg hem open en ging verder met een tekening die er in stond, een en al wolken met bliksem. En in de wolken waren allemaal kleine doodskopjes verwerkt. Ze grijnsde en ging ijverig verder met tekenen. "Ik ben Regan trouwens." zei Regan na een poosje zonder er bij op te kijken naar het meisje. "And you are?" Regan keek even opzij naar het meisje.

Met een geschrokken uitdrukking op haar gezicht, keek Lucy op naar een meisje, die haar bekend voor kwam. Ze was in gedachten verzonken, en had eigenlijk niemand zien of horen aankomen. 'Jeetje ik schrik me dood,' Lucy grinnikte naar haar. 'Dankjewel,' antwoordde ze op haar compliment. Had ze haar niet al eerder gezien in de aula ofzo? 'Nee, ga je gang,' Lucy gebaarde naar de vrije plek op de vensterbank, maar ze was al gaan zitten. Niet dat Lucy het héél erg vond, aangezien gezeldschap zeldzaam was deze dagen. 'Jouw tekening ziet er anders ook wel aardig uit,' zei Lucy met een droog grijnsje, en keek het meisje, die blijkelijk de naam Regan droeg, aan. 'Ik ben Lucy,' eigenlijk wilde ze haar hand nog uitsteken, maar vond dat het nu niet nodig was. Bij rustige kennismaking was beleefd handen schudden niet nodig, vond ze. Misschien lag het aan het weer, van de onweer werd Lucy kalmer dan normaal. Milder, zou je ook wel kunnen zeggen. 'Ook nieuw hier op school?' vroeg Lucy, zonder op te kijken van haar tekenblok. Ze ging ervan uit dat het antwoord 'ja' zou zijn, aangezien ze net zoals Lucy nogal doelloos in de hallen rondhing.

Regan grinnikte in zichzelf om met meisje, die zich als Lucy voorstelde. Zelfde type. "Dankje, tekenen is iets wat ik het liefst de hele dag doe." Antwoorde Regan op Lucy's compliment. Regan gluurde weer even naar buiten terwijl ze mee gluurde hoe Lucy tekende. 'Ook nieuw hier op school?' vroeg Lucy, zonder op te kijken van haar tekenblok. "Yep. net aangekomen." En nu al weer de drang om terug te gaan dacht ze er nog achteraan. "Jij ook zeker?" vroeg Regan aangezien het eigenlijk tijd was voor lessen en ze beiden in de hal zaten. Ze keerde zich weer op haar tekenblok en keek aandachtig naar haar tekening, blaaderde verder in het blok en ging weer verder aan een andere tekening.

Lucy legde de laatste details aan haar tekening, en keek er met een peinzend gezicht naar. Ach, het was goed genoeg om het 'af' te noemen. Ze richtte zich weer tot Regan en knikte. 'Ja inderdaad, ik ben hier ook nieuw,' zei ze met een geërgerde toon. Niet om Regan, maar het om het feit dat ze hier op school zat. Ze keek even vluchtig op haar telefoon. 'De les is al begonnen, maar ik kon de weg niet vinden, en ik zit niet te wachten op een preek van de leraar want dat word weer knallende ruzie,' zei ze grinnikend. Dat ze spijbelde viel nu toch nog niet op, omdat ze nieuw was. En als ze haar er op aan zouden spreken, dan zou ze gewoon simpelweg zeggen dat ze het lokaal echt niet kon vinden. Een leugentje om bestwil, mocht wel eens toch? 'En, hoe bevalt het je tot nu toe in dit hellegat?' zei Lucy en keek haar met iets wat op een grijns moest lijken aan.

'Ja inderdaad, ik ben hier ook nieuw, zei Lucy waarnaar ze vluchtig op haar telefoon keek. Lucy klonk geërgerd waarna Regan in zichzelf lachte. Regan begon te krabbelen aan een tekening die eigenlijk al af was en die nu dus op het punt stond om verknalt te worden. 'De les is al begonnen, maar ik kon de weg niet vinden, en ik zit niet te wachten op een preek van de leraar want dat word weer knallende ruzie,' zei Lucy en Regan hoorde dat ze grinnikte, keek op en lachte mee. "Ze hebben mijn gezicht hier geloof ik nog amper gezien. Wat ik natuurlijk niet erg vind, want ik spijbel maar al te graag." In de verte zag Regan haar zwarte kater Lucifer aan komen lopen, "ook dat nog" mompelde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. 'En, hoe bevalt het je tot nu toe in dit hellegat?' zei Lucy en keek Regan met iets wat op een grijns leek aan. "Geweldig" zei Regan op sarcastische toon. "Zoiezo hou ik al niet zo van school, daarom ben ik er op de vorige afgetrapt.." Regan moets even lachen, ".. ik was al verbaast dat ik hier mocht komen. Maar ik vrees dat dat ook niet erg lang gaat duren, zeker niet met mijn gedrag." Regan grijnsde naar Lucy. Lucifer die nu akelig dichtbij kwam en waar Regan nu totaal geen zin in had ging miauwend voor haar zitten. Regan wist precies wat hij wilde en ze pakte een broodje uit haar tas gaf het aan de kat, en weg was de kat. Maar goed ook. Ze werd nog eens gek van dat beest.

Lucy liet een lach onsnappen uit haar mond, en liet haar blik op het blaadje even los. 'Spijbelen is op dit moment mijn grootste hobby,' zei ze en ging wat schuiner in de vensterbank zitten. Ze gaf haar kladblok met haar pen een plek op de grond, en vouwde vervolgens haar handen samen die ze op haar schoot liet rusten. 'Van je vorige school afgetrapt?' vroeg Lucy verwonderd. 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Lucy had zelf ook de grootste hekel aan school, maar ondanks dat was ze op haar vorige school heel pienter. Misschien omdat daar de dingen waren die ze in de toekomst wilde doen. 'Is dat jouw kat?' vroeg Lucy en keek naar het dier, dat tevreden wegliep met een boterham in zijn bek weg liep. Lucy was blij dat hij ging, want ze had echt een ontzettende hekel aan haarballen.

'Spijbelen is op dit moment mijn grootste hobby,' zei Lucy en ging wat schuiner in de vensterbank zitten. Regan lachte een beetje, ze herkende het nu ook in zichzelf. Net als Lucy borg Regan haar tekenspullen op. 'Van je vorige school afgetrapt?' vroeg Lucy verwonderd. 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Regan ging, voor haar gevoel, wat lekkerder zitten en zakte dus wat verder onderuit. Glimlachte en dacht aan die tijd terug. "Ik woonde gewoon thuis en ging naar school een paar straten verder. Niet zo als hier dan ik even naar huis kan als ik een tussen uur heb. Ik had dus regelmatig tussen uren en ging dan naar huis toe. Maar ik had dan nooit zin om terug te gaan en ging dus ook niet. Ik miste veel lessen en eigenlijk haalde ik dus ook geen enkele toets. Waarna ik regelmatig ruzie had met de leraren en dus uiteindelijk na een jaar me zo gedragen te hebben er af geschopt. Natuurlijk heel erg stom. Want mijn moeder was natuurlijk woest en stuurde me hier heen. Toen werd ik natuurlijk woest want ik moest al mijn vrienden achterlaten." Regan slikte even maar daarna glimlachte ze. " Ik ben nooit een lievertje geweest hoor, altijd opstandig. Zeker nadat mijn vader is weg gegaan." Regan zag dat Lucy naar Lucifer keek. 'Is dat jouw kat?' vroeg ze. Regan knikte, Komt altijd op de vervelendste momenten, totaal geen timing, Maargoed het kan een lievertje zijn." Regan glimlachte bij het zien weglopen van de kat. Hij liep met wiegende heupen alsof het een vrouwtje was dat aandacht wilde van een mannetje. Regan schoot in de lach. "Stomme kater."

Lucy veegde een pluk haar naar achteren, en knikte naar Regan. 'Scholen, zijn echt verschrikkelijk,' zei ze. en keek met een begrijpende uitdrukking naar Regan. 'Al kon ik op mijn vorige school niet echt spijbelen, want dat was een kostschool, net als hier. Alleen daar kon ik in het weekend nog naar huis,' Wat miste ze die omgeving. 'Maarja, ik weet dus hoe het voelt om al die mensen en die vertrouwde omgeving moet achterlaten, en dat is echt een klote gevoel,' Lucy begreep precies wat Regan bedoelde, en het was dan ook niet zo moeilijk om in te beelden hoe het voor haar was geweest. Ze leken op elkaar, volgens Lucy. 'Je vader weggegaan?' vroeg Lucy met een bloedserieuze blik. Dat was niet iets wat je zomaar vertelde, en aan Regan's uitdrukking te zien was dat géén goede tijd. Lucy nam dat soort verhalen en zaken altijd serieus, want het was niet iets waarom je mocht lachen, vond ze. Lucy grinnikte even om de opmerking over haar kater, en keek hoe hij bijna vervrouwelijkt weg liep.

Je vader weggegaan?' vroeg Lucy die erg serieus keek. Regan knikte. "Hij heeft mijn moeder, mijn tweelingzus en mij achter gelaten." Regan slikte even, god wat miste ze haar moeder en zus nu. "Uhm.." Regans stem begon te trillen. "Mijn vader en ik waren altijd goede vriendjes. Met mijn zus kon hij het minder goed vinden. Maargoed. Mijn ouders waren altijd heel close. Je zag ze zelden alleen. Maar op een dag was hij weg. Er lag alleen een briefje op de tafel. 'Het komt goed met jullie, jullie zijn sterk, met zijn drieën. Vergeet mij. Ik kom niet meer terug, nooit meer.' Ik weet het nog zo goed. Het is als de dag van gister. Sinds dien ben ik eigenlijk onhandelbaar geworden. Maar het was zo raar. Want er was geen enkele aanleiding geweest. We hebben sinds dien ook niks meer van hem gehoord." Regan ogen stonden droeving maar om haar mond kwam een glimlach. "Alleen de band tussen mijn zus en mijn moeder is beter geworden hierdoor."

PROFILE MAGICIAN

» Van de regen in de drup || Lyon

Regen.

Regen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen