Van de regen in de drup || Lyon

Hoe snel vloog de tijd wel niet? Vijf jaar geleden had ze niet beter geweten dan dat de wind de ijzige vrieskou uit de bergen ontvoerden om haar vervolgens maanden lang vast te houden op de lager gelegen vlaktes. Nu was Oase gewend geraakt aan de warmere winden van Zuid-Puffoon die zand en zout meenamen tot grote hoogte en eerlijk gezegd bevielen die winden haar een stuk beter.

Als Arcyr er niet was geweest, zou ze ook niet op dit kille weer voorbereid zijn. Gelukkig had de jongeman een beter inzicht gehad op het Noord-Puffoonse klimaat dan zijn vriendin. Sowieso was het geen straf om zijn armen om haar heen te voelen, weer of geen weer.

Ze stonden in de vertrekhal van Puffoon. Door de bovenmatig harde wind waren veel vluchten vertraagd geraakt. Daarbij was het ook nog eens gaan regenen. Misschien maakte dit het afscheid wel iets gemakkelijker. Puffoon scheen vandaag allerminst zijn best te doen om Oase er aan te herinneren hoeveel zij wel niet van deze planeet hield.

‘Houd jij papa een beetje in de gaten voor me?’ vroeg Oase. Arcyr knikte zwijgend. Vervolgens lieten ze beide een diepe zucht ontsnappen. Het was wachten tot er werd opgeroepen dat de passagiers voor Starshine Academy zich bij de gate moesten melden.

Was ze er klaar voor? Nee. Zeker niet. Kijk dan! Haar haren piekten alle kanten op, compleet in de war van de statische elektriciteit die de muts had veroorzaakt. Ze had nauwelijks geslapen deze week en afgelopen nacht gewoon niet. Dan was er nog haar kleding. Winterkleding had ze nauwelijks en dat wat ze had, was…tja…ze had moeten gaan winkelen van tevoren. Dit zat voor geen meter.

Oase leunde tegen de borst van Arcyr aan. Nog even. Nog even. Kon Starshine Academy maar naar Puffoon komen, dan hoefde ze haar vrienden en vader niet achter te laten. Nu kon ze niet anders. Gelukkig zou ze niet alleen hoeven te gaan. Lyon zou bij haar blijven. Dat was tenminste iets.

In de centrale hal was het behoorlijk druk. Gestrande passagiers hadden plaatsgenomen op hun koffers en tassen om zo een ellenlange rij voor de klachten- en infobalie te vormen. Op de borden verscheen continu nieuwe informatie betreffende reistijden en vluchten. Omdat de terminal van Puffoon niet bijzonder groot was, hadden ze met al deze vertragingen te maken met ondercapaciteit. Er viel gewoon niet doorheen te komen.

Sommige passagiers hadden de hoop om in menselijke vorm door de menigte te komen al opgegeven en wisten de massa te doorkruisen in hun dierlijke vorm. Wanneer persoon A zich in een muis veranderde, leverde dit een mooi pad op voor persoon B die de koffers droeg. Het waren overigens niet alleen de vrouwen die dan op de stoelen sprongen.

Er was ook een klein groen vogeltje dat over de hoofden van de menigte scheerde. Hij wist de lange leizen en verdwaalde gidsen met hun badsponsstokken behendig te ontwijken. De omgeving suisde aan hem voorbij. Hij had een doel: Oase vinden en hij vond haar waar hij haar gelaten had. Arcyr was er ook nog. Lyon was geen fan van praktische romantiek. Of tenminste: praktische romantiek waar hij niet in betrokken was.

Met zijn gedachten niet helemaal bij het vliegen, leerde Lyon dat het voortbewegen op hoge snelheid beter gepaard kon gaan met een goede concentratie. Het was niet de eerste keer dat hij deze les leerde, maar de glazen schuifdeur bewees hem opnieuw de ernst van de les. Een moment later vond hij zichzelf in menselijke gedaante op de grond. Een tikkeltje beduusd en aangestaard door een bescheiden menigte die zich afvroeg welke idioot zich nu weer onder hen bevond. Toerist was de meest voorkomende gedachte.

Zijn val op de grond had de sensor van de deur geactiveerd. Deze schoof nu open waardoor Lyon zich bij Oase en Arcyr kon voegen.

Een vriendin keek om wanneer ze die typische bons gevolgd door de geluiden van een verbaasde, maar enigszins geamuseerde menigte hoorde. Een goede vriendin had dat geluid inmiddels zo vaak gehoord dat ze niet meer om hoefde te kijken om te weten wat er gebeurd was.

‘Nog nieuws?’ vroeg Oase. Haar humeur moest toch wel naar een diep punt gedaald zijn dat ze zo kortaf en snibbig reageerde. De intercom gaf antwoord. Passagiers voor Starshine Academy moesten zich melden bij gate 3. Het moment was daar dat ze Arcyr en de rest van de planeet achter moest laten. Weer in het diepe springen. Ze was niet alleen. Ze was nooit alleen geweest, maar een “tot ziens” kon een “vaarwel” worden. Of nog erger: “te laat”.

Arcyr moest haar hebben zien piekeren, want hij kuste haar nog een laatste keer vurig op de lippen zonder zich iets van iemand aan te trekken. Oase zonk er in weg, wensend dat dit moment nooit meer op zou houden. Het hield op. Ze moesten weg.

Oase pakte Lyon bij zijn bovenarm en sleepte hem mee naar de gate. Ze moest hier weg voor ze zich zou bedenken en de rest van haar leven zou omwentelen in spijt en zelfverwijt.

Dramakoningin zeiden haar gedachten. Je redt het wel. Je redt het altijd. Stop met snikken en raap jezelf bij elkaar. Zo zal je niet vertrekken. Rug recht, schouders naar achteren. Toon wat trots. Toon kracht. Ze krijgen je er niet onder. Nooit.

Oase staakte haar pas. Ze keek om. Daar stond Arcyr, lachend en zwaaiend. Ze zou het wel redden. De vraag was alleen hoe?

Lyon voelde een kleine extase toen Oase zijn arm beet pakte. Helemaal prettig voelde het niet, want Oase had een stevige greep. De jongeman werd meegesleept naar de juiste gate. Nog steeds staarden enkele mensen hem aan met een geamuseerde blik.

Bij de gate bleef Oase een moment staan om achterom te kijken. Lyon gebruikte het moment om de handbagage van haar over te nemen. Voordat hij in de shuttle stapte, keek hij zelf ook nog even achterom. Waarom hij dat deed, vroeg hij zichzelf ook af. Verwachtte hij nog een bekende te zien? Of was dit zijn manier van afscheid nemen?

Lyon ging Oase voor de shuttle in. Hij liet haar plaatsnemen bij het raam en ging zelf naast haar zitten. Dit was niet het goede moment om een gesprek met haar aan te knopen. Haar gezicht sprak boekdelen.

Gewoon laten sudderen, wist Lyon uit ervaring. Die zou vanzelf wel bijtrekken. Nu nog op zoek naar iets waarmee hij zich kon vermaken tijdens de reis.

De Sluagh-iùl was zeker niet het spannendste om te lezen tijdens een lange vlucht. Zelfs degene die geïnteresseerd waren in deze informatie zouden op den duur een haat-liefde relatie krijgen met het te lezen stuk.

Oase was geen uitzondering op die regel. Ook zij ploeterde door de formeel opgestelde stof die niets anders dan plichtmatig weergaf waar de politiek zich op dat moment op Puffoon mee bezig hield. In combinatie met het roddelblad Seanchas kreeg je een aardig idee waar de hoge piefen van de luchtplaneet zich mee bezig hielden.

Dit soort teksten maakten haar altijd een beetje…grijs. Alsof er in haar hoofd een knop werd omgezet, dreven dit soort teksten alle gedachten weg. Ze zoog de nieuwe informatie op als een spons tot het moment dat de laatste letter was gelezen. Daarna bleef er een soort holte over. Een stilte waar geen gedachten heerste, hooguit de laatste woorden van de tekst echoden.

Het lezen was op een vreemde manier rustgevend. Buiten schoten sterren en planeten voorbij. Oase zuchtte. Als ze iets anders had gelezen, had ze zich afgevraagd hoe het zou zijn om daar op eigen kracht te kunnen vliegen. Koud waarschijnlijk en een tikkeltje zuurstofarm, maar zouden er geen spreuken zijn die ruimtereizen op eigen kracht mogelijk maakte? Het zou best een van pas kunnen komen.

Naast haar was Lyon in slaap gevallen.

Lyon werd langzaam wakker. Het was een gedempte, en voor Lyon, onherkenbare vrouwelijke stem die hem uit zijn rust haalde. Versuft keek Lyon wat om zich heen, maar kon de spreker van de stem niet vinden. Eigenlijk wilde Lyon weer zijn ogen sluiten, maar hij had in de gaten gekregen dat de shuttle begon aan zijn landing. Al geeuwend rekte hij zich uit en keek even kort naar Oase en vroeg zich af of zijn vriendin zich al meer op haar gemak voelde.

Niet veel later was de shuttle geland en stond Lyon, samen met Oase, weer in een gate. Dit maal was het die van de Starshine Academy. Lyon zuchtte vermoeid toen hij de koffers had opgehaald. Koffers, dacht hij. Waarom zijn koffers altijd zwaar en onhandig? Hij had het liefst gehad dat iemand ze voor hem droeg. Of dat er een handige toverspreuk was om ze te laten krimpen, zodat je al die koffers in je broekzak kon stoppen.

Lyon was verbaasd over zichzelf. Pas nu drong het daadwerkelijk tot hem door. Hij had gewenst dat hij een spreuk kende en hij ging naar een school waar je magie leerde. Magie. Lyon had altijd van zijn vader geleerd dat je magische kracht je laatste redmiddel was in de strijd. Zijn vader vond magie iets voor de gemakszuchtigen. De beheersing van wapens en vechttechnieken was iets waar Lyons vader in geloofde. Lyon volgde het voorbeeld van zijn vader.

Maar nu ging hij tegen zijn vader in. Zijn rede om zijn vader de rug toe te keren en hem te bedriegen kwam door een iemand; Oase. Zij was degene die hij moest beschermen. Dat was de generaties lange plicht die zijn familie droeg. Lyon moest het adellijke huis van Puffoon beschermen, tegen elke prijs. De prijs die Lyon nu betaalde, was zwaar, maar hierdoor was hij wel in het gezelschap van Oase. En dat deed hem goed.

PROFILE MAGICIAN

» Regen.
» Vragen van Lyon
» ⊰ Francis Jourdain Lyon Bonnefoy ⊱

Van de regen in de drup || Lyon

Van de regen in de drup || Lyon

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen