Dominic liep kalm naar de shuttle, zonder op zijn oom en tante te wachten. De deuren van de shuttle gleden open en Dominic stapte naar binnen. Hij keek even rond en zag dat hij de enige passagier was. misschien zouden er nog andere mensen komen, hij zou het vanzelf zien. Eigenlijk maakte het ook niet uit, hij was hier niet om vrienden te maken. Hij was hier omdat zijn voogden, zijn oom en tante, hem niet meer aankonden, omdat ze bang voor hem waren. Ze hadden het niet zo gezegd, hadden het verpakt in mooie beloftes en schijnredenen, maar hij zag het aan hun blik. Hij zou naar een school gaan, ergens op een of andere planeet in Kovomaka. Hij ging in de eerste stoel zitten en schoof door naar het raampje. Ongeïnteresseerd keek hij naar buiten en zag zijn tante verloren op het platform staan. Het regende zachtjes en haar druipnatte,haren hingen in slierten langs haar gezicht. Hij keek haar recht in de ogen, net zo lang totdat ze bang haar blik afwendde. Bang en beschaamd, omdat ze haar bloedeigen neef niet aankon, niet goed kon opvoeden.Zijn oom kwam druipnat binnen en trok een grote koffer achter zich aan. Hij had geen idee wat er allemaal inzat, hij was zonder zelf iets te pakken met hen mee gegaan naar de shuttle. Zijn tante had zijn spullen ingepakt en meegenomen en nu werd zijn koffer naar binnen gebracht. De grote man ontweek zijn blik en probeerde de koffer omhoog in het bagagerek te tillen. Het was zo te zien erg zwaar, maar in plaats van te hulp te schieten keek Dominic geamuseerd toe hoe zijn oom worstelde met de zware last. Met een luide plof viel de koffer in het rek en zijn oom veegde het zweet van zijn voorhoofd. Die mompelde iets onverstaanbaars en wilde toen weglopen. Dominic hief zijn hand op en de man stopte met lopen en keek hem verwachtingsvol aan. ''Prettige kerstdagen en mis me maar niet al te erg... Ik weet zeker dat we elkaar nog wel zullen zien,'' beloofde Dominc emotieloos.Het laatste klonk als een dreigement en zo was het ook bedoeld. Zijn ijskoude stem deed de twee meter lange man beven en wegkijken. ''Kijk me aan als ik tegen je praat,'' beval hij. Het zou er voor omstaanders vreemd uitzien, een zittende jongen die de grote man voor hem terecht wees, waarop de man hem schuchter aankeek. Hij had geen zin meer in dit gedoe, het zou toch niet meer nodig zijn. Hij hoefde voor hen niet langer een brave jongen te spelen, een jongen die aardig was en gehoorzaam. Pas bij de leraren, bij de hoofdmeester zou dat toneelstukje opnieuw beginnen. ''Juist, je kan gaan,'' zei hij lichtelijk afwezig. Hij zond de trillende man een laatste giftige, hatelijke blik en keek vergenoegd toe hoe die zich uit het toestel haastte. Zijn tante voegde zich bij zijn oom en ze hadden niet eens het fatsoen om te blijven staan totdat het toestel opsteeg. Niet dat het Dominic wat uitmaakte, hij wist dat zijn familie dolblij was dat hij nu weg was. Ze waren van hem af en wilden hem nooit meer zien. Dat genoegen zou hij hen niet gunnen en als hij terugkwam zou hun leven een hel worden. Twee vrouwen kwamen binnen en gingen twee rijen achter hem zitten. Toen waren blijkbaar alle passagiers gearriveerd en de deuren sloten met een zachte plof.

De motoren brulden lawaaierig en schokkerig stegen ze op. Dominic sloot zijn ogen en zat doodstil totdat ze landden. Hij merkte niets van de prachtige sterren en leek de vrouw die hem iets te drinken aanbood niet op te merken. Hij negeerde haar aanbod en het enige wat hij deed wat kort zijn ogen openen en haar een hatelijke blik toezenden. Geen zin om haar nog meer te pesten, om te kijken hoever hij bij deze persoon kon gaan. Hij sloot vermoeid zijn ogen weer en hoorde hoe haar hakken zich snel van hem verwijderden. Even later dommelde hij in en toen ze landden werd hij wild wakker. Hij maakte een onwillekeurige beweging met zijn hand en keek verward om zich heen. Hij herinnerde zich weer waar hij was en stond langzaam op. Hij zag de koffer uit het rek steken en keek even hulpeloos rond. De bestuurder kwam zijn cabinetje uit en Dominic maakte oogcontact. Hij glimlachte zogenaam aarzelend en de man kwam joviaal lachend naderbij. ''Zou u mij misschien kunnen helpen, meneer?'' vroeg hij op een beleefde toon. ''Ik moet mijn koffer hebben, maar hij is nogal zwaar...'' Hij beet zielig op zijn lip en keek de man smekend aan. Die zwichtte onmiddelijk en knikte. ''Natuurlijk, knul. Als je het zo netjes vraagt kan ik niet weigeren, nietwaar?'' Dominic antwoorde niet en wachtte geduldig tot zijn koffer naast zijn voeten stond.Hij trok het handvat uit en begon te slepen. De wieltjes rolden soepel over de grond en de deuren werden door de bestuurder voor hem geopend. ''Danku...'' sprak hij en hij glipte snel naar buiten.

Het sneeuwde lichtjes en met een geirriteerd gezicht zetten hij zijn capuchon op. Hij had vast wel een jas bij zich, maar die zat ergens in die enorme koffer en aangezien hij geen idee had hoe alles was ingepakt leek het hem geen goed idee om op het platform te gaan zoeken. Hij keek om zich heen en probeerde te bepalen welke kant hij op moest gaan. Hij besloot even onder een afdakje van een soort schuurtje te gaan staan en probeerde een pad te ontdekken in de witte omgeving. De frustratie was in zijn hele houding te zien en de weinige leerlingen die hier in de buurt waren ontweken hem. Hij liet zijn koffer onder het dakje staan, als iemand het probeerde te stelen zou die leren wat pijn was. Maar het leek erop dat hier niemand echt interesse had in zijn spullen dus hij deed een paar stappen in de richting van iets wat leek op een soort pad. Hij zag een meisje in de verte en liep op haar af. ''He, meisje!'' riep hij niet onvriendelijk. Misschien wilde zij hem de weg wijzen en anders zou hij haar wel dwingen om hem te helpen. Met een verbeten grijns liep hij vlug verder. Door de wind waaide zijn capuchon weer af, maar hij was te gefocust om het te merken. Eerst zou hij de aardige manier proberen en daar moest hij zich voor concentreren. Zijn grijze vest werd langzaam bedekt met een wit donzig laagje, net als zijn haar. Hij naderde het meisje nu en schudde even met zijn hoofd om de sneeuw uit zijn haar te krijgen. ''Hallo daar, kun jij me misschien helpen?'' vroeg hij en hij lachte charmant naar haar. Zijn hele houding was vriendelijk, vrolijk en aardig, alleen zijn ogen leken iets te verbergen en deden niet goed mee. Als ze maar aardig zou reageren en hem meteen zou helpen zou dit het enige zijn wat ze mogelijkerwijs van zijn ware innerlijk zou ontdekken. Hij hoopte maar dat ze mee zou werken, hij had geen zin om hier al te lang in de sneeuw te staan en wilde gewoon zo snel mogelijk naar het kasteel. Hij had niet echt snel last van kou, voelde het gewoonweg niet, maar hij wist dat zijn lichaam er wel degelijk last van had. Hij was niet goed voorbereid op winterweer en zijn enige hoop was dat zijn tante eraan had gedacht warme kleren in te pakken.
[Alleen Eillish aub ]

Ze opende de deuren, keek om zich heen, en liet zich neerzakken tegen de muur. Wat deed ze hier eigenlijk? Ze had werkelijk geen idee. Misschien had ze even wat rust nodig, de laatste dagen had ze iedereen wat gemeden, maar het normale leven was gewoon doorgegaan. Ze snapte het gewoon niet meer. Het was dan ook zo moeilijk. Ingewikkeld. Waarom was het ingewikkeld? Omdat hij haar niet vertrouwde, daarom. Ze snapte niet waarom. Waarom hij het niet deed. Ze zuchtte, en liet zich wat onderuit neerzakken. Waarom was ze naar het platform gekomen? Als ze wat rust nodig had, had ze zich wel op haar etage opgesloten, naar de waterval, het meer, desnoods de winkelstraat gegaan om daar wat uit te razen. Misschien mistte ze thuis gewoon, haar moeder, haar halfzus. Iedereen wat. Zelfs iedere irritante vriend had ze nu nodig. Het was wat teveel voor haar geworden, allemaal wat teveel. Kon niemand dat dan begrijpen dat ook zij een limiet had? Dat ook zij soms kon knappen, ondanks dat ze altijd wel rustig was. Nee, daar dacht men niet aan. En waarom niet? Omdat ze het gewoon niet liet zien. Ze leek altijd vrolijk, soms wel verdrietig, maar ze was er dan weer snel bovenop. Daarom. Als ze dan anderen hielp, en iemand vroeg hoe het was, wou ze gewoon geen aandacht op haarzelf vestigen. Was dat dan zo moeilijk te doorgronden? Ze liet wat water over haar handen glijden, van de ene in de andere steeds weer. Wat deed ze hier nu? Nadenken.. Over alles gewoon. Wie was ze, wat dee ze, wat deed ze hier. Voor het eerst merkte ze de koude op. Het was winter, kerstmis geweest. Ze hield van dit jaargetijde, iedereen was normaal vrolijk, deed normaal. Alles leek goed. Positief blijven. Altijd maar positief blijven. Ze stond op, misschien was het verkeerd. Ze moest in ieder geval maar eens met een paar mensen gaan praten. Ze draaide zich om, stopte haar wanten diep in haar zakken en legde haar sjaal goed. Ze hoorde een stem, maar sloeg er in eerste instantie geen acht op. Na een paar stappen draaide ze zich toch om, er liepen niet zoveel mensen over het platform. Het was dus toch tegen haar geweest. Het was een jongen, ze kende hem niet. Niet zo verwonderlijk, aangezien hij waarschijnlijk juist aangekomen was. 'Ehm, ja natuurlijk.' Antwoorde ze vriendelijk. 'Met wat kan ik ehm... je helpen.' Misschien was het handiger als hij zich eerst even voorstelde, dan kon ze hem normaal aanspreken. Hij leek haar wel aardig, zo straalde hij het uit. Maar ja, wat zei uiterlijk over innerlijk? Die dingen verschilden nog wel eens. Eerst maar eens afwachten wat hij zou willen.

Sorry
Mwerghpostismwergh~

Het meisje was eerst gewoon verder gelopen, had zijn geroep genegeerd. Hij haalde geërgerd zijn handen door zijn haar en zag hoe ze na zijn tweede roep omkeek. Zijn blik schakelde meteen om naar vriendelijk en hulpeloos, de perfecte combinatie om iemand te dwingen je te helpen. Hij zag haar warme sjaal en haar dikke jas. Hij was slecht voorbereid op dit koude weer en de sneeuw irriteerde hem. De witte vlokjes daalden neer op zijn gezicht en klitten samen op zijn wimpers. Hij knipperde een paar keer achter elkaar om de wazige vlekken te verwijderen en zijn blik weer helder te maken. Op zijn dunne vest smolt de sneeuw door zijn lichaamswarmte en doorweekte de stof. Koud water droop langs zijn nek naar beneden en maakte hem vastberaden om zo snel mogelijk naar binnen te gaan. 'Ehm, ja natuurlijk.' Antwoorde ze vriendelijk op zijn verzoek om hulp. Hij had ook niet echt iets anders verwacht, wie weigerde er nou een besneeuwde hulpeloze jongen te helpen. 'Met wat kan ik ehm... je helpen,' vroeg ze haast aarzelend. Hij glimlachte charmant en haalde nog eens zijn hand door zijn haar. ''Ik ben net aangekomen en weet de weg hier niet. Dus kan jij me de weg wijzen naar de school?'' Hij hield even stil en kantelde zijn gezicht ietsjes. Hij bekeek haar gezicht nog wat nauwkeuriger, maar vermeed om recht in haar ogen te kijken. ''Mijn koffer staat trouwens nog daar, dus...ehm,'' De aarzeling was zorgvuldig overwogen en geplaatst. Alles wat Dominic was perfect uitgebalanceerd tot een prachtig toneelstukje, allemaal bedoeld om zijn zin te krijgen. Hij maakte een gebaar in de richting waar hij vandaan was gekomen. ''Dus daar moeten we sowieso eerst even heen als je het niet erg vindt...'' Hij haalde zijn schouders verontschuldigend op en glimlachte half. Hij besefte dat hij zich nog niet had voorgesteld, maar besloot daar nog even mee te wachten. Pas als het meisje het aan hem vroeg zou hij misschien antwoord geven. Tot dan zou hij gewoon de lieve nieuwkomer spelen en zichzelf anoniem houden. Haar naam wist hij ook niet, maar was ook niet echt benieuwd om die te weten te komen. Hij hoefde geen vrienden, geen kennissen, alleen mensen die bang voor hem waren of zich door hem lieten leiden.

Het meisje was tot nu toe niet echt interessant, alleen omdat hij haar even nodig had praatte hij op zijn aardige toontje. Hij zette een stap terug, naar het schuurtje en zijn koffer. Als het goed was zou ze hem vanzelf volgen en anders zorgde hij wel dat ze dat deed. Hij keek even om naar het bruinharige meisje. Toen deed hij weer twee rustige stappen en wachtte tot ze naast hem kwam lopen. Hij hoopte dat dit allemaal zonder problemen zou verlopen, zodat hij uit deze vreselijke sneeuw was. Het begon steeds harder te sneeuwen en grote witte vlokken vulden zijn hele blikveld. Hier had hij echt geen behoefte aan, aan sfeervolle besneeuwde landschappen en schaatsen en sneeuwballengevechten. Het meisje kon maar beter stil zijn en gewoon doen wat haar gezegd werd, zijn humeur kelderde met de minuut meer. Hij had geen zin in een woede-uitbarsting op de eerste dag, het eerste uur dat hij hier aan was gekomen, eerst moest hij zorgen dat hij werd geaccepteerd als leerling. Hij verwachtte niet al te veel problemen, volwassenen waren makkelijk te beïnvloeden en lieten zich leidden door een charmante lach en beleefde toon. In problemen had hij ook geen zin, hij was moe en geïrriteerd door de vermoeidheid.

~Happy Newyear :3

Ze knikte. Natuurlijk zou ze hem helpen, waarom niet? Ze zag geen reden in om het niet te doen. Anders zat ze hier toch maar een beetje depressief te wezen en na te denken. Denken was even niet goed, ze moest met iets bezig zijn. En als dat betekende dat ze dwangneurose nodig had, was dat maar nodig. En misschien was hij wel heel aardig, en zouden ze in gesprek raken, zo had ze veel mensen leren kennen. 'Goed. Dan gaan we daar het eerst heen hea?' Zei ze al wat vrolijker. Ze liep wat vooruit, en draaide zich toen om. 'Ik ben Eillish btw. En jij bent.?' Ze vroeg het uit gewoonte, anders kon ze geen gesprek voeren. Als hij het weigerde te zeggen zou ze hem gewoon jongen noemen. En niemand vond dat leuk. Ook zij niet. Het klonk zo afstandelijk, zo, raar gewoon. Tot nu toe leek hij aardig, en redelijk normaal, voor zover dat mogelijk was hier. Ze keek om zich heen, op zoek naar zijn bagage. Ze verwachtte niet veel, en dat kreeg ze ook niet te zien. Sommigen leerlingen hadden precies hun hele kast van thuis mee. En dan nog hun beauty cases. Ze hoopte maar niet dat hij zo een iemand was, in dat geval mocht hij lekker alles zelf gaan dragen, maakte het haar niet uit. Ze kende hem helemaal niet, wie wist wat hij achterhield? Even keek ze hem aan, probeerde oogcontact te vermijden. Wie was hij eigenlijk? Wat had hij al meegemaakt? De meesten hadden een niet zo rooskleurig leven achter de rug voordat ze naar SSA waren gekomen. Net als zij. Niet dat ze zo veel had meegemaakt, maar toch. Het was geen perfect live geweest, zoals sommigen dat mooi konden uitdrukken. Nee, integendeel, ze had al best veel achter de rug, als het zo nog eens terug zag. Maar ja, misschien had hij ook niets meegemaakt, wist zij veel. Ze zat hier al druk te speculeren over dingen waarvan ze geeneens een antwoord op had, wat voor houding was dat?
Zuchtend om zichzelf keek ze terug naar hem, als hij zijn naam nu eens zei, dan kon ze een houding achter het woord 'hij' plakken, hoefde niets te doen. Nu kon ze enkel gissen achter zijn naam. Hopeloos. Misschien moest ze hem ook met rust laten, hij had er waarschijnlijk een lange reis op zitten. Vanwaar? Ze zou het hem zo wel vragen, als hij haar vraag had beantwoord. Anders had hij pech en zou ze hem bestoken onder de vragen, ze kon er zo wel een paar bedenken. Eillish zag zijn gezicht een grimas trekken toen het begon te sneeuwen. Hmm, geen Cassiaan dus, die vond sneeuw niet erg. En ze had dus ook een grote glimlach op haar gezicht. 'Heb je het koud ofzow?' Natuurlijk had hij het koud, maar ze wou hem even testen. Gewoon Eillish~Testjeuh. Niets speciaals dus. Ze greep zijn koffer vast, keek hem vrolijk aan, en liep toen snel in zijn richting terug. Ze pakte zijn arm vast, 'Als je het zo stom vind om sneeuw in je gezicht te krijgen, kom dan!' Riep ze vrolijk, en ze trok hem mee met haar. In haar ene hand de koffer, de andere om zijn arm gehaakt, sterk genoeg om hem mee te krijgen, maar niet zodat het pijn deed. Juist goed dus. Haar vrolijkheid kon niet meer stuk, haar emoties waren helemaal omgeslagen. Ze zou hem er voor moeten bedanken, want ja, het kwam door hem. Ze had geen idee waarom, maar door hem voelde ze zich weer goed. Misschien omdat hij het niet was, en ze vrolijk moest zijn om hem te helpen. Misschien gewoon, door zijn uitstraling op haar. Wat hij ook zou vinden van haar impuslieve gedrag, het maakte haar niet meer uit. Hij kwam gewoon niet meer van haar af.

Het meisje liep in zijn richting en zelfs een stukje langs hem. Toen draaide het kind zich om en stelde de o zo interessante voorstelvraag. Hij moest een zucht onderdrukken en forceerde een glimlach. ''Dominic,'' antwoorde hij, ''Dominic Gabriël Fedelmid.'' Zijn tweede naam wekte de foute illusie dat hij engelachtig zou zijn, aardig en betrouwbaar. Hij grijnsde naar haar, wetend dat het meisje niet doorhad wat hij echt was, hoe hij echt was. Eillish, hij sloeg de naam op in zijn geheugen. Niet dat zij he interesseerde, zeker niet, maar het was een automatisme om alle dingen die iemand zei te onthouden. Je wist nooit wanneer het weer van pas kwam om iemand te beinvloeden. ''Aangenaam kennis te maken, Eillish,'' sprak hij, het klonk welgemeend. Dit was een bekende truc, dingen zeggen om te laten merken dat je luisterde en onthield wat er gezegd was. Actief luisteren heette het, een belachelijke term, maar het was wel effectief. Je gaf iemand het gevoel bijzonder te zijn, wekte de indruk volledig op diegene gefocust te zijn. Terwijl hij oplette wat Eillsih allemaal deed, gleed zijn blik over de omgeving en nam die aandachtig in zich op. Hij was niet van plan om nog een keer gedwongen te worden hulp te vragen, wilde alles zelf in de hand hebben en daarom moest hij wel weten hoe hij de weg kon vinden.

'Heb je het koud ofzow?' vroeg het meisje. Zijn masker van vriendelijkheid verdween voor een fractie van een seconde en woede en minachting vulde zijn ogen. ''Wat denk je zelf, stom kind...'' siste hij heel zachtjes. Hij was momenteel bloedlink, deze vraag had zijn irritatie tot een hoogtepunt gedreven. ''Het sneeuwt en waait en alles wat ik draag is een shirt en een doorweekt vest.... En dan vraag jij of ik het koud heb.'' Hij snoof zachtjes en hield zijn hoofd een tikje schuin. Toen herinnerde hij zich dat hij nog even de schone schijn op moest houden en glimlachte verontschuldigend. ''Sorry, ik heb net een lange reis achter de rug, ben doodmoe en bevries bijna, dus dan komt zo'n vraag snel verkeerd aan...'' Hij haalde betekenisvol zijn schouders op en keek haar even lief aan met zijn grote blauwe ogen. Meteen daarna wendde hij zijn blik af en liet zijn schouders ietsjes hangen. Het perfecte beeld van een beschaamde jongen, die in een vlaag van verstandsverbijstering iets verkeerd had gedaan. Ze greep zijn koffer vast, keek hem vrolijk aan, en liep toen snel in zijn richting terug. Ze pakte zijn arm vast en trok hem met haar mee. 'Als je het zo stom vind om sneeuw in je gezicht te krijgen, kom dan!' Riep ze vrolijk en hij grinnikte zachtjes. Meteen wandelde hij met haar mee. Zonder er zelf iets voor te doen werd zijn bagage al gesleept, als hij een heer was geweest, als hij een greintje fatsoen had zou hij de koffer weer terugpakken en zelf trekken. Maar Dominic was niet zo en zou nooit vrijwillig de koffer dragen. Eillish had zijn humeur opgefleurd door de last van hem over te nemen en nu ze ook nog eens op weg waren naar het kasteel kreeg hij het weer een klein beetje warm. Hij zou nu zelfs bereid zijn om nog een paar van haar stomme vragen te beantwoorden mits ze niet over familie of zulke onderwerpen gingen. Maar om nou zelf te gaan kwebbelen, daar had hij geen zin in, dus hij liep zwijgend met haar mee. Het liefste had hij haar arm van zich af geschud zodra ze hem raakte, maar dan zouden ze nog langer hier blijven staan en zou hij helemaal verkillen. Net zo lang totdat zijn lichaam net zo koud was als zijn hart, als zijn emoties en zijn ziel. Hij maakte zich voorzichtig, heel voorzichtig los uit haar greep, wel op zo'n manier dat het niet leek alsof hij haar niet wilde aanraken, wat de waarheid was. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek naar het meisje naast hem. Dominic bestudeerde haar gezicht aandachtig en probeerde haar emoties af te lezen. Andere mensen hadden haar schattig, vrolijk of positief genoemd hebben, maar in zijn ogen was ze een irritant object, een speeltje, een pion in zijn schaakset. Waardeloos, maar nodig om de overwinning te behalen. Straks zou hij misschien nog even proberen hoe ver hij kon gaan bij dit kind, nu zweeg hij en bekeek haar gezicht.

Gelukkig antwoordde hij op haar vraag, aardig van hem. ''Dominic,'' antwoorde hij, ''Dominic Gabriël Fedelmid.'' Dominic? Ze keek nog eens naar hem, het pastte ergens wel bij hem, maar ook weer niet. Het deed haar aan een dobbelsteen denken, en die konden vele kanten uit. Je wist nooit wat je kon verwachten. Raar, het was niet haar eerste beeld van hem. Maar zoals ze al eerder had bedacht, wat wist ze nu van hem? Niets. Behalve zijn naam nu. Gabriël gaf wel een goed beeld, was dat geen engel geweest? Ja, dat kon ze beter op haar beeld plakken. ''Aangenaam kennis te maken, Eillish,'' Hij had haar naam onthouden! Goed, luisterde hij tenminste naar haar. Blij dat ze hem kon helpen glimlachte ze vriendelijk naar hem. Hij was aardig, en ze hoopte maar dat het ook zo was. Het maakte haar gelukkig als mensen aardig waren, of gewoon vrolijk. En zij kon mensen vrolijk maken. Het zat allemaal simpel in mekaar, als je maar even nadacht. Maar heel even moest nadenken. Velen deden zelfs dat niet, dachten nooit meer na. En ja, ook zij had impusieve reacties, maar soms moest men gewoon even denken over alles. Mensen gingen overal heen, deden dingen. Impusief. En risicovol, maar als men geen risico's nam, zou men nergens komen was haar ooit eens verteld. Dan kon men alleen maar langs de weg gaan zitten, en niet vooruitkomen in het leven? En was dat niet wat iedereen wou? Ergens komen? Ja, school was soms moeilijk maar als je terug keek op wat je allemaal moeilijk vond vorig jaar, was dat makkelijker. Veel makkelijker.
Ze keek terug naar Dominic, zijn gezich fronsend tegen de sneeuw. Ze vroeg hem of hij het koud had, beetje plagend omdat het natuurlijk voor de hand lag. Niet vermoedend dat het wel eens met een gemeen antwoord terug gekregen zou komen keek ze hem blij aan. Zij werkte niet zo, als zij blij was, en de anderen zich zo voorschenen ging ze ervanuit dat zij ook blij waren. Het was zo logisch in mekaar gezet, dat men het soms over het hoofd zag, en naar haar grauwde. Net als nu blijkbaar.
''Wat denk je zelf, stom kind...'' siste hij heel zachtjes. Ze keek hem plost bang aan, had ze iets verkeerd gedaan? Tranen vulden haar ogen zeer snel, alsof ze daar al waren, en gewoon op het juiste moment wachtten om eruit te komen. Het was niet eerlijk! Waarom moest iedereen altijd gemeen tegen haar doen? Had ze iets fout gedaan ofzow? Woawkaay, de vraag die ze had gesteld kon gezien worden als een uitlokkingsvraag, maar zo bedoelde ze het helemaal niet! Wist hij dat dan niet? Wist hij dan niet dat haar stemming zo kon omslaan als iemand gemeen tegen haar deed? Nee, hij wist het niet, hoe kon hij ook? Ze kende hem niet, had hem haar humeur laten opvrolijken, en dan. Haalde hij haar naar beneden. Net als iedereen ooit gedaan had, ze had het moeten weten. Spreek niet met anderen, ze willen je vandaag alleen maar pijn doen. Ze wist het. Ze had gewoon moeten weglopen op het moment dat hij haar aansprak. Of riep, whatever hij het wou noemen. Dan was er niets gebeurd, kon hij ook niet gemeen doen, en kon zij zich niet verschrikkelijk schuldig gaan voelen. Ja, ze voelde zich schuldig voor zijn humeur, ook al was dat niet echt logisch. Maakte het nog wat uit? Ze was zojuist uitgescholden door iemand van wie ze dacht dat die het goed met haar voorhad. En nu, ze snifte al zachtjes. Misschien kon ze hem beter laten staan en weglopen. Wat zou het Dominic uitmaken? Dat hij iemand anders moest zoeken voor de weg te wijzen en hem te helpen? Ja, dat was vast het enigste dat hij er erg aan zou vinden, hij bekommerde zich toch niet om haar, vond haar maar een vervelend kind dat hem even moest helpen en daarna mocht weg gaan. Ja, ze was al vaker dat soort mensen tegengekomen maar n haar eeuwige naiviteit had er weer maar eens niet aan gedacht. Gedacht dat hij even gemeen kon zijn als de anderen en haar pijn doen door haar uit te schelden. Maar het was niet alleen het schelden, het was het moment dat hij heel even zijn ware innerlijk liet zien. Zijn ogen die kwaad keken, niet eens doordat hij moe was of alleen. Nee, gewoon omdat hij het leuk vond om zo te zijn. Gemeen zijn. Tegen haar. ''Het sneeuwt en waait en alles wat ik draag is een shirt en een doorweekt vest.... En dan vraag jij of ik het koud heb.'' Net toen ze besloten had om of heel hard weg te rennen en te gaan huilen, of hem heel hard uit te gaan schelden begon hij weer met spreken. Een,, verontschuldiging? ''Sorry, ik heb net een lange reis achter de rug, ben doodmoe en bevries bijna, dus dan komt zo'n vraag snel verkeerd aan..." Dat kon allemaal wel kloppen, maar dat was nog steeds geen reden om zo te reageren. Ze keek kwaad weg, niet in staat om iets te zeggen. Woawkaay hij stond er zielig, maar moest ze dan zomaar vergeven hoe hij tegen haar had gedaan? Met zijn schattige blauwe ogen en zijn teneergeslagen houding was hij beschaamd. Maar toch.. Soms moest men even wachten tot men het echt meende. En ze geloofde niet meer dat hij het meende, daarvoor was het allemaal net iets te perfect in mekaar gezet. Ze keek terug naar de jongen. In haar ogen scheen nog steeds de onverzettelijkheid die er altijd in had gelegen, wat betekende dat ze het nog niet vergeten was. Nog niet. Ze gaf een knikje dat hij verder moest lopen. Nu zou ze in zichzelf gaan zitten, als hij daarvan blij werd. Ze zuchtte, en langzaam kwam haar glimlach terug. Maar er zat iets verdrietig aan, iets waarop niemand echt een vinger op zou kunnen leggen, behalve dan degenen die haar door en door kenden. Hoewel ze naar Dominic uitspeelde dat het haar niets kon schelen, had het haar wel geraakt. Ze merkte niet eens dat hij haar hand uit zijn arm haakte. Nee, ze was zo ver weg met haar gedachten. 'Welke magieën beheers je?' Vroeg ze zachtjes, alleen maar om niet te laten merken dat ze haar tranen nog aan het wegsniffen was. Iemand als hij zou het nooit merken. Ze nam zijn koffer terug en droeg hem verder. Het kwam even niet in haar op dat een echte man die zou hebben genomen, want blijkbaar was Dominic dat niet. Ze zuchtte, misschien was het fout van haar gedacht. Het was zijn eerste dag hier, en misschien wist hij niet hoe hij met mensen om moest gaan. Sommigen hadden niet eens een dergelijke opvoeding gehad voor SSA. Velen zagen de school als een toevlucht voor al wie kennis wou. Ja, misschien was het zoiets bij hem. Ze zou hem ook maar niet naar zijn verleden vragen, het lag misschien pijnlijk. En misschien had hij wel problemen met sociaal contact? Dat hij soms impulsen had die hem iets lieten doen. Het schuldgevoel was nu op het hoogste, en ze kreeg medelijden met hem. Ja, wat hij ook zou zeggen, het raakte haar niet meer, het was deels, grotendeels haar schuld. En wat hij ook zou doen, ze zou hem blijven helpen tot hij haar niet meer nodig had. Altijd.

MWAAAAh, trekt nergens op xD

Hij stond doodstil na zijn veronstchuldiging, keek haar express niet aan. Eillish leek echt geraakt te zijn door zijn plotselinge uitbarsting, net goed. Als je zulke stomme vragen stelde was dit je verdiende loon. Maar hij zou het niet laten merken, zou doen alsof hije cht spijt had. Want het meisje dat zich zo makkelijk op stang liet jagen werd al iets interessanter als bezigheidstherapie. Gewoon met haar naar de school lopen en zichzelf bezighouden met haar uittesten en bespelen. Dat was wat hij ging doen en dan wel op zo'n geniepige, gemene manier dat Eillish, dat vrolijke naieve kind, niets door zou hebben. Eerst moest hij al haar twijfels over de oprechtheid van zijn excuses wegnemen. Hij keek naar het meisje, die weg had gekeken. Ze knikte naar hem en liep verder. Hij zuchtte moedeloos en wanhopig. ''Ehm... Eillish, ben je nog boos? Ik bedoelde het niet zo, echt niet. Het is gewoon...soms kan ik me moeilijk beheersen en dan... worden mensen die er niets aan kunnen doen daar de dupe van,'' zei hij ongelukkig en doorbrak de stilte met zijn warme stem. Zijn woorden zaten niet zo ver van de waarheid af, behalve natuurlijk het feit dat hij er spijt van had. Spijt was een gevoel dat Dominic al zolang niet had gevoeld dat hij nauwelijks wist wat het was. Maar toch kon hij zich vrij goed inleven in het personage wat hij voor Eillish had gevormd. Een sociaal onhandige, knullige, verlegen, maar bovenal heel aardige jongen die diep berouw had van zijn uitbarsting. ''Ik doe mn best om het tegen te houden, echt waar, maar soms wordt het teveel en lukt het niet meer. Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo tegen je uit te vallen.'' Hij stak zijn hand uit en legde die naast de hare op het handvat van de koffer. Hij voelde haar warme huid tegen de zijne en langzaam werd ook zijn hand iets warmer. Hij keek verlegen naar zijn schoenen, benieuwd of zijn toneelstukje het beoogde effect had en hij haar vertrouwen kon winnen. Hij keek opzij en lachte nog steeds een beetje beschaamd en verlegen naar haar.

'Welke magieën beheers je?' vroeg ze zachtjes, nieuwsgierig, maar bovenal verdrietig. Hij haalde zijn vrije hand door zijn haar en kneep zijn ogen tot spleetjes om door de dichte sneeuw heen te kijken. ''Ik beheers duistere magie en verder ook redelijke lichtmagie,'' sprak hij, wetend dat deze vreemde combinatie bij veel mensen de nieuwsgierigheid op zou wekken. ''En jij, Eillish?'' vroeg hij en hij strekte langzaam zijn hand uit. Hij veegde over haar wang, raakte haar nauwlijks aan en verwijderde een paar grote sneeuwvlokken om ze op zijn vinger te laten smelten. ''Mijn eerste gok zou watermagie zijn...'' sprak hij peinzend. ''Klopt dat?'' Hij wist het bijna zeker, had zijn conclusie nauwkeurig overwogen. Het was of dat of lcuhtmagie Ze was zo verdomd positief en naief. Ze liep vrolijk door de koude sneeuw en leek geen last te hebben van de smeltende vlokken. Hij verschoof zijn hand iets zodat de koffer beter in evenwicht was en zorgde dat hij haar nog steeds net aanraakte. Zijn hand streek langs de hare toen hij zijn hand verplaatste en hij hoopte dat de aanrakingen het gewenste, gunstige effect hadden. Ze moesten haar ontdooien en aanmoedigen om hem volledig te vertrouwen. Toen bedacht hij dat het stellen van een nieuwe vraag het meisje misschien zou overtuigen van zijn interesse in haar onbelangrijke verleden. ''Oke Eillish, nu mag ik mijn vraag stellen, nietwaar? Zit je al lang hier op school? Oh en kun je me naar de darkmagic etage brengen?'' Hij stelde zijn vragen met een kleine tussenpauze, zodat het leek of de tweede later in hem opkwam en meteen spontaan werd gesteld. De sneeuw smolt in zijn haren en water drupte naar beneden uit de puntjes van zijn doorweekte haren. Toch deed hij alsof hij het niet opmerkte, wilde de aandacht zo min mogelijk vestigen op datgene waarover hij zo boos was geworden.

De druppels gleden over zijn rug en zogen zijn lichaamswarmte op. Hij voelde zijn botten langzaam verkillen, de kou was nu zo hevig dat zelfs hij het voelde. En als Dominic met zijn verdoofde, verpeste zenuwen de kou kon voelen was hij al in een lichte staat van onderkoeling. Zijn handen waren nu bleek, bijna blauwig en zijn tanden klapperden ongecontroleerd op elkaar. Hij versnelde zijn pas ietsjes en zag in de verte al een vage vorm. Dat was hopelijk het juiste gebouw, hij moest snel naar binnen en andere kleren aandoen. In zijn hoofd vormde zich een vaag plan om Eillish te raken, maar eerst moest hij haar volledige vertrouwen en zeker haar sympathie winnen. En hij moest meer te weten komen over haar voorliefdes en zwaktes, haar vrienden en haar vijanden. Al dacht hij niet dat dit meisje echt vijanden kon hebben, daar was ze te behulpzaam en schattig voor. Naïviteit, een van de dingen die hij het meest verachtte, was in dit kind volop aanwezig. Niet dat hij dat vervelend vond, nee dat maakte het alleen maar vermakelijk om haar geloof in goedheid van de wereld te verpletteren. En dat zou hij langzaam doen, natuurlijk kon hij haar nu in een keer hatelijk toespreken en haarfijn uitleggen dat iedereen op deze aarde of dom of onbetrouwbaar was. Nee, dat zou te makkelijk zijn en misschien niet eens effect hebben. Hij zou juist eerst de indruk wekken lief te zijn, een van haar vrienden in deze geweldige wereld, en dan zou hij haar vanbinnen uit kapot proberen te maken. Een speeltje waarmee je jezelf even kon vermaken, maar daarna onherroepelijk in het afval eindigde. En door jou was weggegooid met een tevreden grijns. dat stond Eillish te wachten en ze wist het zelf niet, hielp zelf mee aan haar eigen pijn door me hem mee te lopen. Toen hij zo kwaad was geworden had het er even naar uit gezien dat ze weg zou lopen, maar na zijn excuses was ze toch gebleven.
En hij zou haar niet weg laten gaan, zou zich nu beheersen en dit spelletje perfect uitspelen. Hij speelde niet volgens haar vriendelijke vrolijke regels, nee hij maakte zelf regels om ze daarna ook weer te verbreken als het hem uitkwam. En hij won altijd, had nog nooit een spelletje verloren zonder dat de ander daar spijt van kreeg, ontzettend veel spijt.

Ze keek terug naar Dominic, hij leek zich echt rot te voelen. Haar beschermende kant kwam weer boven, maar vreemd genoeg voor hem. Ze wou hem beschermen tegen alles waardoor hij zo was geworden. Het deed haar pijn hem zo te zien. Meer pijn dan het haar gedaan toen hij uitviel. 'Ehm... Eillish, ben je nog boos? Ik bedoelde het niet zo, echt niet. Het is gewoon...soms kan ik me moeilijk beheersen en dan... worden mensen die er niets aan kunnen doen daar de dupe van," Ze kon er niet tegen, hoe wisten mensen dat gewoon? En hoewel ze hem wel mocht, en een schuldgevoel overload had, was ze nog steeds een beetje misnoegd over hem. Zelfs iemand die het goed bedoelde zou niet zo uitvallen, en dan die blik! Twijfelend keek ze hem aan, wat zou ze doen? Ze had geen idee, maar niet zo verder gaan in ieder geval. ''Ik doe mn best om het tegen te houden, echt waar, maar soms wordt het teveel en lukt het niet meer. Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo tegen je uit te vallen.'' Het was lief dat hij zijn verontschuldigingen mee deelde, maar wat was ze ermee? Dat hij zich rot voelde bleek wel, en in haar eeuwige naiviteit had ze plots zin hem een gigantische knuffel te geven zodat hij zich beter zou voelen. Hij stak zijn hand uit en legde die naast de hare op het handvat van de koffer. Ze voelde hoe zijn handen bevroren waren, en hoe de hare warm waren in vergelijking. Hij keek opzij, en lachte verlegen terug. Automatisch verhoogde haar mondhoeken ook. Ze kon er gewoon niets aan doen. Eeuwige naiviteit, ze vervloekte het. Het maakte haar zwak voor iedereen, een makkelijk slachtoffer voor elke kwade ziel. Maar overdreef ze nu niet wat? Ze zou heus wel een slecht iemand herkennen toch? Als dat niet zo was, had ze een beetje een groot probleem. Ze was altijd al slecht geweest in mensen inschatten, hoewel haar eerste beeld meestal wel klopte. Maar dat was dan ook oppervlakkig, bestaant uit feiten. En je kon iemand niet opbouwen uit feiten toch? Zou iemand ooit bestaan op feiten? Dit is zo en niet anders? Ik groei en evolueer niet. Nee, dat zou toch niet kunnen? Iedereen had iets wat niet uitgelegd kon worden. Zeker zij, gewoon magie. Want wat was het? Was er wel een goede omschrijving voor? Magie leek het uit te leggen allemaal, maar was het niet slechts een naam? Om het iets te noemen, een naam die men er op had geplakt omdat men het niet kon uitleggen? Ze wist het niet meer, het was te moeilijk voor haar. Ze zou het wel eens bij een lerraar aankaarten, die zou haar waarschijnlijk wel verder kunnen helpen toch? Maar ja, in haar opzicht hoorden leraren alles te weten. Alles dan ook. Anders was heel haar wereld verstoord, dat gebeurde nogal snel, maar toch. Het bleef een verstoring hield ze koppig vol. Ze was koppig, altijd al geweest, maar ze was ook niet dom. Redelijk slim zelfs, daarom hadden mensen het nooit door. Ze leek iemand die men gewoon wat wijs kon maken, maar het was niet zo. Maar dat was echt zij, helemaal vanbinnen, zonder geheimen. En niemand kon haar zo diep doorgronden, ze had het nog nooit tegen iemand verteld, en dat was ze ook niet van plan ook. Ze hadden maar pech, zij mocht ook geheimen hebben. En of ze die had.
''Ik beheers duistere magie en verder ook redelijke lichtmagie,'' Ze keek naar hem toe, opnieuw. Ze had hem al zoveel aangekeken. Te veel soms voor haar zin, maar wat maakte het nog uit right? Duister en licht? Vreemde combinatie. Iedereen was wel vreemd, het was net zoals water en ijs. Ze moest nog gaan oppassen voor Dominic, zulke tegenovergestelde combinaties waren gevaarlijk soms. Het bracht een warrig beeld met zich mee, en ze vermoedde plots dat het ook zo was. Alsof hij niet echt wist waar hij hoorde. Misschien dat hij daarom soms zo misnoegd deed. Alsof ze hem niet goed bediende, schoot het door haar hoofd. Maar dat was onzin toch? Ze werd terug wakker geschud uit haar gedachten door zijn terug kaatsende vraag. Zij? Ze wist het eigenlijk niet, alleen water toch?''Mijn eerste gok zou watermagie zijn...'' sprak hij peinzend. ''Klopt dat?'' 'Water magie. Indeed. Mijn vader heb ik nooit gekend, maar volgens mij was hij ook Cassiaan.' Dat was het enigste wat ze erover kwijt wou, ze had waarschijnlijk al teveel gezegt, hopelijk zou hij niet denken dat ze erover wou praten, want daar had ze dus echt geen zin in. Ze wist het zelf nog niet, dus waarom zorgen delen met anderen? Nee, dat zou ze niet doen. Ze zou hem er zelfs helemaal niet mee lastig vallen, hem gewoon laten doen wat hij wou. Zijn hand kwam tegen haar wang aan, en verwijderde wat sneeuwvlokken die daar gevallen waren. Ze kreeg het ongemakkelijk van zijn aanraking. Het deed haar raar voor, eerst zijn sociaal rare houding en nu dit? Eillish wist eigenlijk niet meer wat ze van hem moest denken, hij was zo omgekeerd in alles. Of was het gewoon toneel gespeeld? Maar welke kant was echt? Welke speelde hij? Ja, hij was zoals een dobbelsteen, vele kanten gewoon. Je wist nooit waarop hij terecht kwam. Soms werkte hij mee, en soms werkte hij het hele spel tegen. Hij had de touwtjes in handen, de man achter de schermen zeg maar. Hoe meer hij praatte, hoe meer dit beeld doorscheen bij haar.
'Oke Eillish, nu mag ik mijn vraag stellen, nietwaar? Zit je al lang hier op school? Oh en kun je me naar de darkmagic etage brengen?' Ze zuchtte, dat ging ze dus echt niet doen. Ze kwam normaal gezien niet op andere etages, omdat ze zuiver Cassiaan was. 'Ehm, ik wil je hem wel aanwijzen, maar ik ga echt niet mee. Maar de rest wil ik wel doen.' Ze nam een kleine tussenpoze. 'Al een klein tijdje eigenlijk, september. Het begin van het schooljaar, iets te laat.' Waarom zou hij dat willen weten? Het deed er toch niet toe? Het leek haar onzinnig om dat te moeten vragen, het had gewoon geen nut, niet eens als feit. Het was onmiskenbaar ja, maar voor de rest? Er stond een onbegrijpende blik op haar gezicht, die al snel smolt toen ze hem zag kouwkleumen. Ze zuchtte, en geloofde niet dat ze dit nu echt ging doen. 'Kom hier.' Mompelde ze, en ze raakte zijn hand aan. Ze voelde hoe koud hij het had. Hij was hier echt aan het bevriezen, terwijl ze het eigenlijk redelijk warm had. Het zoog de weinige warmte op die hij nog had. Ze concentreerde zich, en liet de kou verdwijnen. Het langzaam insijpelen in alles wat het vond. Dan had hij maar wat extra lichaamsvocht. 'Beter?' Overbodige vraag, ze kon het gewoon voelen, maar ze wou zijn ontkenning niet. In de verte dook het gebouw al op. Daar kon hij zich ook omkleden, als hij dat nog wou. Het maakte haar niet echt veel uit, hij moest het maar weten. 'We zijn er bijna, als je wil kan je daar nog altijd omkleden?' Haar zin eindigde met een vraag, hoewel ze hem normaal uitsprak. Ze voelde zich moeier worden, magie bedrijven als je je niet goed voelt was blijkbaar een slecht idee. Je voelde je alleen nog zwakker. En ze had wel eens gehoord dat het gevaarlijk was, zorgde voor ontbranding. Niet als je het in deze mate bedreef, maar je moest er toch mee oppassen. Ze liep verder, rolde de koffer. Alles wat ze nu deed kostte haar meer moeite, ze leek helemaal logger te zijn geworden. 'Hmm, magie was blijkbaar geen goed idee." Ze zei het maar luidop, om hem te waarschuwen, dat ze zich niet goed voelde, hopelijk begreep hij de link.

Sawry :C

En ja hoor, het meisje beheerste watermagie. Water, waaruit sneeuw en ijs gevormd werden, een van de hatelijkste elementen. Dan had je ook nog luchtmagie, minder erg, maar met zoveel zweverige regenboogwereld-types. Eerst had hij het gevoel gehad dat Eillish ook zo'n oneindig naïef en vrolijk kind was, maar nu ze over haar vader sprak klonk er iets anders in haar stem door. Een korte informatieloze zin over haar vader en daarna zweeg ze, wilde er niets meer over zeggen. Dominic glimlachte lief en sloeg tegelijkertijd het onderwerp vader in zijn geheugen op. Als iemand ergens niet over wilde praten, betekende het dat er meer achter zat. en als iemand een geheim had werd diegene automatisch interessanter. Van onbetekenende pion, die je alleen even kort gebruikte voor een manouvre, was Eillish nu tot een interessanter speeltje gepromoveerd. Dat was voor haar alleen maar negatief, eerst was hij van plan geweest om haar snel weer met rust telaten, maar nu wilde hij kijken wat hij bij haar kon bereiken met zijn toneelstukje. De plotselinge verandering van ijskoude, hatelijke blik naar weer gewoon de lieve en beschaamde jongen verbaasde Eillish duidelijk, ze leek niet goed te weten wat ze van hem moest denken.
'Ehm, ik wil je hem wel aanwijzen, maar ik ga echt niet mee. Maar de rest wil ik wel doen.' Hij trok zijn wenkbrauw een stukje op en keek haar verbaasd aan. ''Is het verboden om op andere etages te komen ofzo? Of ben je bang voor mensne met dark magic?'' vroeg hij verbaasd. Hij wilde zo veel mogelijk over zijn school en over Eillish te weten komen en greep elke kans aan om informatie te winnen. Het antwoord op de volgende vraag boeide hem niet echt, wat maakte het nou uit hoe lang iemand op school zat. Hij had de vraag enkel en alleen gesteld om te zorgen dat hij geinteresseerd leek in haar als persoon. Want hij wilde niet dat ze dacht dat hij haar alleen maar gebruikte, o nee. Dat was dan wel de waarheid, maar die kon beter verborgen blijven voor dit tere zieltje. Hij knikte om aan te geven dat hij haar antwoord had gehoord en had goedgekeurd.

Eillish zuchtte en raakte zijn koude hand aan. 'Kom hier.' zei ze. Hij hield zich stil, benieuwd wat ze zou doen. Toen voelde hij langzaam alle kou uit zijn lichaam verdwijnen, langzaam uit zich weg trekken. 'Beter?' vroeg ze hem en hij keek haar dankbaar aan. Nee, echt dankbaar was hij niet. Het was fijn dat ze hem had geholpen, maar dankbaarheid was een emotie die hij niet kende. Het enige wat hij dacht was dat dit de erste keer was dat zo'n watermagietypje zich nuttig maakte. Hij haatte ijs, haatte sneeuw en om die reden ook water. ''Veel, veel, veel beter,'' zei hij dolblij, met enthousiaste ongelovige ogen keek hij haar aan. Hij leek onder de indruk van haar magievertoon, als een jongetje dat een goocheltruc voor het eerst ziet. ''Dankjewel Eillish, echt bedankt. Nu schaam ik me mogelijk nog erger voor mijn gemene uitval van daarnet, je bent een schat.'' Hij haalde zijn hand door zijn haar en glimlachte toen hij voelde hoe het weer helemaal droog was. In de verte doemde het kasteel al op en Dominic bekeek het gebouw nauwkeurig. Het was een groot en indrukwekkend pand. 'We zijn er bijna, als je wil kan je daar nog altijd omkleden?' Hij schudde zijn hoofd, nu hij weer droog en warm was kon hij dit best aanhouden. Zijn overhemd was iets gekreukeld, maar nog steeds net genoeg en zijn vest ook. ''Nee, dat is denk ik niet nodig...Of kan ik zo niet bij de hoofdmeester verschijnen?'' Hij ritste zijn vest open, zodat ze het overhemd zag en kon oordelen of het goed genoeg was.

'Hmm, magie was blijkbaar geen goed idee." zei Eillish nu, ze was duidelijk verzwakt door hem droog te maken. Hij sloeg voorzichtig een arm om haar heen en probeerde haar een beetje te ondersteunen. ''Kom, laat de koffer maar los,'' zei hij dwingend, hij wilde niet dat ze voor zijn voeten omver viel. Hij had haar nog nodig, had geen zin om weer iemand anders aan te moeten spreken en om hulp te vragen. En hij had al helemaal geen zin om haar naar de ziekenzaal te brengen. Dan kon hij beter nog die laatste honderd meter de koffer slepen. Hij keek naar zijn voeten, zodat ze zijn triomfantelijke blik niet op zou merken. Het arme kind had zcih voor hem uitgeput, bedacht hij met een grijnsje. Daarna keek hij weer naar haar, met een bezorgde, warme glimlach op zijn gezicht. ''Ik vind het hartstikke lief van je dat je mij wil helpen, Eillish, maar denk in het vervolg alsjeblieft eerst aan jezelf voor je aan mij of anderen denkt,'' hij keek haar dwingend aan, alsof hij elk woord wat hij zei meende. In werkelijkheid vond hij het prima, meer dan prima als iemand zich voor hem uitsloofde of vermoeide, geen probleem. Maar door deze lieve woorden uit te spreken hoopte hij nog wat wantrouwen en twijfels weg te nemen. Het klonk alsof hij haar waardevol vond, te veel waard om zichzelf voor andere mensen op te offeren. Hij zag de grote houten deuren in de verte al steeds duidelijker en moest zichzelf bedwingen om niet sneller te gaan lopen. Hij moest rekening houden met Eillish, die verzwakt was en zich vermoeid voort bewoog.

Hoe had hij het eigenlijk geraden? Het viel haar nu pas te binnen. Om iemand zijn magie te raden was soms gemakkelijk, soms moeilijk. Maar bij haar viel het toch neutraal? Ze was toch niet iemand die heel sterk een kant uit ging? Was het zo, dan had ze gefaald in haar opdracht. Ze wou juist niet opvallen, niet sterk op een gebied. Liever neutraal, beetje van alles, kwam altijd van pas. Maar met haar bruine haar en grijsgroene ogen was ze toch niet 'het' voorbeeld van een Cassiaan? Ze was er een beetje crue over, beledigd. Ze had het zelf ooit eens gedaan, iemand zijn magie en planeet inschatten. Ze was discrimineel genoemd. Als grap weliswaar, maar het stak toch. Ze had het goed bedoeld, als grapje. Maar nee, het mocht weer niet, zij was schuldig bevonden. Overdreven, maar zo was het grof vertaald. En moest men het niet altijd zo zien? Verbaast schudde ze haar hoofd, wat had ze toch vandaag? Ze was er helemaal niet bij, alles wat veel zwaarder, dieper ingenomen. Niets was meer normaal, alles leek verkeerd. En daar moest dan Dominic getuige van zijn. Great, ze wist niet eens meer wat ze juist had gezegt, was het alweer vergeten. Hopeloos gewoon. Zijn stem doorbrak haar inwendige stilte, verbrak haar betovering om niets te zeggen. Ze moest nu wel antwoorden op zijn vraag, en in stilte dankte ze hem. 'Is het verboden om op andere etages te komen ofzo? Of ben je bang voor mensne met dark magic?' Nee, het was niet verboden toch? Ze was het vergeten. 'Ehm, nee niet echt verboden denk ik. Het mag wel, om eens op bezoek te gaan, maar je moet er niet de hele tijd rondhangen of'course.' Ze fronste haar wenkbrauwen, ze had hier nooit eerder over nagedacht, had het gewoon geaccepteerd, en niet gedaan. Regels er voor hebben leek haar onzinnig. Het moest toch niet? ' En nee! Ik ben niet bang!' Ze gromde de woorden, hier moest ze duidelijk over zijn, anders hield hij er niet over op. Het was al eerder gebeurd dat losse opmerkingen haar bleven achtervolgen omdat ze er niets aan deed. Dat wou ze niet nog eens voorhebben, en bovendien leek Dominic haar iemand dat dat soort dingen onthield. Altijd maar weer. Hij lette goed op, op bepaalde dingen dan. Ze moest beter opletten, het was haar ontglipt tot nu toe. Maar hij zou geen tweede kans krijgen. Die had ze door, hij moest maar overschakelen op een andere techniek.
Ze raakte hem aan, en nam het water weg. Ze hoopte maar dat hij het niet erg zou vinden, maar hij leek het wel goed te vinden. ''Veel, veel, veel beter,'' zei hij dolblij. Onder de indruk. Als hij dit al goed vond, moest hij maar eens naar de lessen gaan, die waren nog veel indrukwekkender. Dan zou hij zijn ogen wel uitkijken, het super vinden. Maar voor nu was het waarschijnlijk wel goed voor hem. Sloeg zij ook eens geen malfiguur, dat leek haar leuk. En raar. Onwennig gewoon. ''Dankjewel Eillish, echt bedankt. Nu schaam ik me mogelijk nog erger voor mijn gemene uitval van daarnet, je bent een schat.'' Hij haalde zijn hand door zijn haar en een glimlach sierde zijn mond zachtjes. Het stond hem zo mooi, glimlachen. Ze wou dat hij het vaker deed, het was goed op hem. Paste goed bij hem, deed hem jonger maken. Zorgelozer. Ze wou dat het kon, maar hij was het gewoon niet. ''Nee, dat is denk ik niet nodig...Of kan ik zo niet bij de hoofdmeester verschijnen?'' Dominic opende zijn vest, om haar te laten oordelen. Ze keek naar zijn witte overhemd. Het was goed. Meer dan goed zelfs. 'Het is goed hoor. Je bent epic zo.' Het kwam eruit voor ze wist. Een lichte blos keerde terug, en ze liep verder alsof ze niets had gzegt. Hopelijk merkte hij het niet. Want het was dus duidelijk niet haar bedoeling geweest, gewoon, wat je impulsief zei tegen iemand, zonder er al veel over na te denken. Ze voelde zich moeier worden, en hij sprak dreigend dat ze de koffer moest loslaten. ze gehoorzaamde braafjes, omdat ze echter niet veel keus had. Straks viel ze om, en daar had niemand iets aan. ''Ik vind het hartstikke lief van je dat je mij wil helpen, Eillish, maar denk in het vervolg alsjeblieft eerst aan jezelf voor je aan mij of anderen denkt,'
Ze ging het proberen, als hij het niet erg vond. 'Zal ik doen.' Ging ze echt niet doen dus. Ze kon het wel proberen, maar ze wist al dat het niet ging lukken. Het onverzettelijke was in haar ogen te zien, ze glinsterden op een speciale manier. Ze zou zich nooit zomaar laten opgeven, en lui zijn. Nee, dat mochten anderen voor haar doen. Ze zuchtte, en liep toen de koffer los. Hij mocht hem wel hebben. Whatever. Het maakte toch niets meer uit, ze waren er bijna, dan zou hij gedag zeggen, en zou ze hem nooit meer zien. Dat was misschien goed voor bijde kanten. Voor haar omdat ze zich dit dan niet meer zou herinneren, en voor hem om haar niet meer te kennen. Het was allemaal logisch opgebouwd, je moest alleen de logica ontdekken, en dan ging de hele wereld voor je open. Ze was moe, wist niet meer wat ze zei, en wat ze wel zei was onzin. Trok nergens op. Zij trok nergens op. Haar hele gedachten trokken nergens op. Eillish viel zichzelf in rede, zo kon ze blijven nadenken. 'Heb je dan een gesprek met de Master?' Vroeg ze beleefd, om de stilte te verdrijven naar een donker hoekje. Zij had het nooit gehad, en het leek haar raar om er een te hebben. Als elke leerling dat had, moest die man toch ookoveruren maken? Misschien was dat wel hun bedoeling, en ze grijnsde even zwakjes. Het zag het best nog wel gebeuren, een folder van SSA, met daaronder; vraag een gesprek aan met de Master om het overuren te laten maken. Uwuh, er waren best veel mensen die er aan mee zouden willen doen, maar het niet zouden durven. Dat was dan wel weer jammer. Sighs.

Ben moe :C
MAARMOESTPOSTMAKEN O,o"

Oke, de andere etages waren geen verboden terrein, zoals hij al had gedacht. Eillish fronste even haar wenkbrauwen en gromde toen nog wat achter haar woorden aan. Het leek erop dat ze zijn laatste vraag niet echt kon waarderen.Ze was niet bang voor dark magic. Oke, daar hoefde ze toch ook niet zo moeilijk over te doen? Geruststellend knikte hij en glimlachte begrijpend. Hij zou haar antwoord accepteren en er nu even niet over door vragen. Maar vergeten wat ze zei, dat deed hij niet. In zijn hoofd had hij al een soort lijstje met onderwerpen waar Eillish iets mee had, waar hij nog meer over te weten moest komen of waar hij haar nog mee kon beïnvloeden. Haar vader, de Cassiaan waar ze niet over wilde praten. Hoe Eillish zich voor iedere onbekende uitsloofde en opofferde. En dat ze boos werd wanneer hij suggereerde dat ze ergens bang voor zou zijn. Ja, Eillish was interessant. En het was leuk om te proberen haar te beïnvloeden met zijn kleine bewegingen. Als Dominic net iets anders was opgevoed, anders was opgegroeid. Als het lot hem net iets gunstiger gezind was geweest, dan was hij nu vast een toneelspeler in opleiding geweest. Want na jarenlange oefening beheerste hij de kunst van het overbrengen van valse emoties. Natuurlijk, als je verdriet wilde laten zien, kon je hard lopen huilen of je handen overdreven voor je ogen houden. Maar je kon ook door kleine veranderingen in je houding, in je gezichtsuitdrukking, zorgen dat mensen het zagen. En juist als je dingen subtiel overbrengt, hebben mensen niet door dat ze genept worden, dat het allemaal maar een illusie is, een spelletje. Dat ze slechts pionnen waren in jouw spel, dat jij alles van achter de schermen voor hen bepaalde. Hij gebruikte ze, vermaakte zich. En daarna, als hij het zat werd, als het saai begon te worden, vernietigde hij ze. Liet hij ze openlijk vallen, deed diegene zo veel mogelijk pijn en liet hem of haar dan gebroken achter.

Ze had de kou laten verdwijnen en de school was nu al duidelijk te zien. Ze zouden er in een paar minuten arriveren en dan hoefde hij zich geen zorgen meer te maken over het feit dat het nog steeds sneeuwde. Hij opende zijn vest zodat ze zijn outfit kon beoordelen. 'Het is goed hoor. Je bent epic zo.' Haar wangen kleurden zachtroze nadat ze die woorden uit had gesproken. Ze schaamde zich, had dit waarschijnlijk in een impuls gezegd. Wat dan weer betekende dat het de waarheid was, als mensen na gingen denken over wat ze zeiden was het steeds minder te vertrouwen. ''Dankjewel...'' zei hij zachtjes en vlug ritste hij zijn vest weer dicht. Hij keek even weg, om te zorgen dat ze zich niet al te ongemakkelijk zou voelen. Nee, hij wilde dat ze zich fijn voelde in zijn buurt. Dat ze ging geloven in het personage dat hij voor haar aan het vormen was. De lieve, zorgzame jongen. Welliswaar met een klein aggresieprobleem, maar hij doet o zo zijn best om er vanaf te komen. Ja, hij schaamde zich zelfs voor zijn uitbarsting. Voelde zich heel schuldig, probeerde het uit alle macht goed te maken. Hij was verdrietig omdat hij haar pijn had gedaan. Tenminste dat was wat hij uitstraalde, dat was wat hij haar liet zien, liet denken.

Ze liet de koffer los, antwoorde bevestigend op zijn bevel om voortaan eerst aan zichzelf te denken. Maar aan haar houding, haar blik te zien, was ze dat niet van plan. Opofferingsgezindheid zat in haar bloed en eigenlijk was dat prima. Maar door deze lieve dingen te zeggen kon hij haar vertrouwen winnen, haar zijn uitbarsting laten vergeten. Of in ieder geval onbelangrijk laten lijken, alsof het echt een eenmalige actie was geweest. Gebeurd door de samenloop van ongelukkige omstandigheden en zeker niet tegen haar bedoeld.Ze liepen een tijdje verder. Hij met zijn arm beschermend om haar heen geslagen en zij duidelijk vermoeid. 'Heb je dan een gesprek met de Master?' Ze verbrak de stilte met deze beleefde vraag. En hij zou haar rustig en aardig antwoord geven. ''Nou, ik ben net aangekomen en nu moet ik me aan gaan melden. Tenminste, dat was wat mijn oom zei toen ik weg ging. Als het goed is hebben ze ook een brief gestuurd over dat ik aan zou komen.'' Hij zweeg even en staarde in de verte. Het was een mooie omgeving, ondanks alle hatelijke sneeuw hier kon hij dat wel zien. ''Ehm...Eillish? Is het dan niet gebruikelijk, niet normaal dat een nieuwe leerling zich meld bij de hoofdmeester?'' vroeg hij onzeker, aarzelend. ''Mag ik hem niet storen?'' Onwetende ogen een vragend lachje. Onschuldig, aardig en een beetje onzeker. Ja, dat was het ideale personage, de jongen waarover Eillish zou willen waken. Ze bereikten een grote houten deur. ''Laten we hier maar naar binnen gaan, voordat we alsnog bevriezen.'' zei hij vrolijk. Blij dat hij uit die verdomde sneeuw was. Want het sneeuwde nog steeds, steeds harder eigenlijk. Hij liet haar voorzichtig los en zette de koffer neer op het trapje.

Toen opende hij langzaam de zware deur. Hij hield hem voor haar open zodat ze naar binnen kon gaan en trok daarna zelf de koffer naar binnen. Hij keek even alle kanten op en zag de lange gangen. ''Het is echt groot zeg...'' zei hij verwonderd. Als een klein kind dat voor het eerst iets ziet. Onder de indruk van het weliswaar imposante gebouw was hij niet echt, maar hij wilde wel dat Eillish dacht dat hij een enthousiast persoon was. En dat hij van het leven genoot, van de wereld om zich heen. Dat hij alle wonderen zag en daar blij van werd. Blegh, al dat gezeik van die eindeloze naïeve mensen. Het was al vervelend om naar te luisteren en om je dan ook nog eens in zo'n persoon in te leven was al helemaal erg. Maar het was nodig om Eillish zo goed mogelijk te bespelen en om haar om de tuin te leiden. ''Oke, welke kant moeten we op? Links, rechts of rechtdoor?'' Terwijl hij de mogelijkheden opsomde keek hij de verschillende richtingen in. Het was een groot gebouw, hij zou een kaart moeten vinden. Anders zou hij afhankelijk blijven van behulpzame medeleerlingen, anders zou hij de weg niet zelfstandig kunnen vinden. En aan gedwongen hulp had hij een hekel. Hij vond het prima anderen voor zijn karretje te spannen, maar alleen als hij daar zelf voor koos. Hij wilde alles zelf kunnen doen, dan was er nog altijd de mogelijkheid om een ander het vuile werk op te laten knappen. En nu zou hij kijken of hij Eillish zo ver kon krijgen dat ze toch de etage opging. Ze was immers niet bang, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Hij zou dan even zijn koffer wegzetten en haar de weg naar de hoofdmeester vragen. En misschien had ze ook een kaart van de school en het omliggende gebied. Hij zou in ieder geval goed opletten hoe ze nu liepen, dan wist hij al een deel van de weg.

''Dankjewel...'' zei hij zachtjes en vlug ritste hij zijn vest weer dicht. Hij keek weg, of om haar te helpen of omdat hij zelf overdonderd was door het feit dat ze dat had gezegt. Great, had ze dat weer aan haar been hangen. Kon ze dan ook geen normaal gesprek voeren met iemand zonder ofwel iets doms te doen, of gewoon domme antwoorden te geven? Tot nu toe was het haar nog niet gelukt, allersinds, niet op SSA. Het was ambetant, omdat ze zichzelf dan altijd voor schut zette zonder dat ze wou. Ja, soms was het een beetje gespeeld, maar dan kon ze ermee lachen. Hiermee kon ze niet lachen. Gelukkig keek hij weg, anders had hij haar blos gezien en haar doffe ogen. Ze schaamde zich overduidelijk, niet in staat het gewoon te vergeten. Nee, waarschijnlijk zou ze zich nog over jaren herinneren en dan het nog even erg vinden. Dat zou weer zo typisch zijn. Zo had ze nog feiten dat ze iets had gedaan toen ze heel klein was, en iemand had haar daar maar een keertje mee geplaagd. En ze wist het nog. Ze zou het nooit vergeten, elke keer opnieuw weer beleven. Onmogelijk, zo was ze gewoon.
Hij nam zijn koffer over, en alhoewel ze niets zei was ze hem toch dankbaar. Ja, het voelde raar om het uiteindelijk terug te moeten geven omdat ze niet meer kon. Maar het ging om het idee toch? Ze had gedaan wat ze kon voor hem, had haar best gedaan. Hij kon het simpelweg niet erg vinden, er was geen reden voor. Zij had zich perfect aan alle regels gehouden, dus wat was het probleem? Ze zag er geen in en opgelucht haalde ze adem. Het was goed om te weten dat je niet fout deed, dan had je ook geen reden om je schuldig te voelen. Ze keek nog eens alles na, maar kon het niet meer vinden. Nee, ze was in orde. Het was goed zo. Hij beantwoorde haar vraag even rustig en beleefd, wat haar al gerust stelde. Niets aan de hand, just keep walking. Ze waren verder aan het lopen en in de verte dook de ingang al weer op. Goed daar zou ze even kunnen blijven staan en zich weer beter maken. De stilte werd verbroken door zijn stem.
''Nou, ik ben net aangekomen en nu moet ik me aan gaan melden. Tenminste, dat was wat mijn oom zei toen ik weg ging. Als het goed is hebben ze ook een brief gestuurd over dat ik aan zou komen.’ Okay, daar kon ze niets op verder vragen, dus ze zweeg maar. Zo liepen ze verder, hij met zijn arm om haar heen en de koffer, zij met een schuldgevoel. ''Ehm...Eillish? Is het dan niet gebruikelijk, niet normaal dat een nieuwe leerling zich meld bij de hoofdmeester?'' vroeg hij onzeker, aarzelend. ''Mag ik hem niet storen?'' Ze keek hem verwonderd aan, hoe kwam hij op deze vraag terecht? Ow. ‘Nee!’ Zei ze snel, zodat hij al gerustgesteld zou zijn. Toen haalde ze diep adem en formuleerde haar zin beter. ‘Het is gewoon. Ik heb het niet gedaan. En eigenlijk, ik zou het ook niet willen. De Master is.. Een ander persoon dan je zou verwachten.’ Het was moeilijk om uit te leggen, en tegelijk te zorgen dat ze hem niet zou beledigen. Ze wou dat niet, stel dat Dominic dat verder zou vertellen, dan zou ze diep in problemen zitten. Ze zag het hem nog wel doen, ondanks dat hij zo voornaam voorscheen. Jongens hadden altijd streken, hoe aardig ze ook konden zijn. Dus. Maar nu kon niemand haar iets maken, ze was in orde. Goed. ''Laten we hier maar naar binnen gaan, voordat we alsnog bevriezen.'' zei hij vrolijk. Hij liet haar los, eindelijk en zette de koffer op het trapje. De sneeuw was uit hun blikveld en eindelijk kon ze weer eens normaal met haar ogen knipperen. Niet dat ze dat niet eerst kon, maar het was dan vervelender. Je moest meer moeite doen, en daar had ze geen zin in. Je kon haar in een zeker opzicht lui noemen. Dominic opende de deur en keek naar binnen. Ze bleef staan en glimlachte al voor ze zijn reactie hoorde. Ze wist wat hij ging zeggen, iedereen zei het. Het was een soort van welkomsthallo. Je zei het zowiezo, zonder tegenhalen.
''Oke, welke kant moeten we op? Links, rechts of rechtdoor?'' Ze keek hem aan. Wat? Hij vroeg .. haar de weg? Wist hij dan niet dat..? Nee, hoe kon hij het ook weten, ze kende mekaar niet eens. Great, had zij dat weer. ‘Waar wil je naartoe? Je Etage veronderstel ik?’ Ze vroeg het enkel om tijd te rekken, hem niet te laten merken dat ze de weg niet kende. Wat zou hij dan denken? Je woont hier al een halfjaar en kent de weg niet? Ja, zo was het indeed. Ze verdwaalde nog steeds moest aan anderen de weg vragen. Niemand had er echt problemen mee, tot nu. Ze zuchtte moedeloos, en begon een kant op te lopen zonder te weten of die juist was. De Etages waren allemaal op een plek, dus als ze naar de Water liep moesten ze in de buurt van de Dark Magicans zijn right? Als ze nu eens wist waar die van de Water’s was. En ze kon niet eens hulp vragen, Dominic was nooit langer dan een paar seconden afgeleidt, en in die tijd zou ze niet naar iemand toe kunnen stappen, vragen waaar het was, opnieuw vragen, terug naar hem gaan en doorlopen alsof er niets gebeurd was. Nee, ze had een groot probleem nu. ‘Ehm Dominic?’ Begon ze aarzelend, ze kon het misschien beter nu zeggen dan zo. ‘I’ve a problem.’ Ze keek weg. ‘Ik ken de weg niet.’


SOWSORRYITTAKESSOLONG D:

‘Nee!’ Ze wilde hem geruststellen, maar het kwam er zo snel uit dat hij zich toch afvroeg wat er dan nog meer aan de hand was. Gelukkig vertelde Eillish zelf verder, zodat hij niet weer een aardig geformuleerd bevel om informatie hoefde te doen. ‘Het is gewoon. Ik heb het niet gedaan. En eigenlijk, ik zou het ook niet willen. De Master is.. Een ander persoon dan je zou verwachten.’ Een ander persoon dan de hoofdmeester die je zou verwachten. Deze woorden prikkelden zijn nieuwsgierigheid natuurlijk alleen maar meer. Nu wilde hij al helemaal naar deze mysterieuze man toe. Maar eerst zou hij kijken of ze er nog wat meer over los wilde laten. ''Een ander persoon als in slecht of gemeen? Hoe kan hij dan hoofdmeester zijn geworden? Eillish, denk je echt dat ik beter niet naar hem toe kan gaan?'' vroeg hij twijfelend, een beetje bang. Alsof hij haar geloofde en door haar begon te twijfelen aan zijn plan. Alsof zij ook maar enige invloed had op zijn doen en laten. Hij had gehoord dat het een Shadraan was, wat de man een streepje voor gaf. Hij was misschien slecht, koud en verdorven, maar Dominic zou wel zorgen dat alles goed kwam. ''Ik red me wel,'' zo sprak hij zichzelf moed in, of zo moest het in ieder geval lijken. ''Zo erg kan hij toch niet zijn?'' Het waren voor zijn doen behoorlijk veel vragen, maar hij had informatie nodig. Hij kon op dit moment elk brokje info gebruiken. Of het nou ging over de hoofdmeester of over Eillish zelf en haar angsten. Want nog steeds was zij een speelgoedje wat nog niet helemaal was ontdekt. Als een puzzel, hij had al een aantal stukjes verzameld, begon een vermoeden over het plaatje te krijgen. Maar hij had nog meer nodig om zeker te weten of dit klopte. En hij had nog meer nodig om haar daarna stuk te kunnen maken, pijn te kunnen doen.

Nu ze binnen stonden was alles al een stuk beter. Het was niet echt warm, maar er was geen wind, geen sneeuw. En dat was een grote verbetering ten opzichte van buiten. Ze stonden in de grote aankomsthal en Dominic keek alle gangen in. Hij printte deze plek zo goed mogelijk in zijn geheugen, hoe ze erheen waren gekomen, hoe het er hier uitzag. Hij zou zo snel mogelijk de weg leren vinden, afhankelijk zijn van anderen was niet bepaald zijn ideaalbeeld. ‘Waar wil je naartoe? Je Etage veronderstel ik?’ Hij knikte en lachte breed. Zich voornemend haar mee te slepen op de darkmagiciansetage. Ze zou misschien tegenstribbelen, maar hij haalde haar uiteindelijk vast wel over. Bovendien had hij haar straks weer nodig om bij de hoofdmeester te arriveren. Want dat plan kwam echt niet meer uit zijn hoofd, nu moest het uitgevoerd worden ook. ''Ja, dat lijkt me handig. Dan kan ik even mijn spullen wegzetten enzo...'' Ze zuchtte zachtjes, haast moedeloos te noemen. Hij wilde vragen wat er was, maar ze begon al een kant op te lopen. Haar bewegingen waren doelgericht, dus hij besloot haar maar gewoon te volgen. Hij greep snel de koffer en liep naast haar mee. ‘Ehm Dominic?’ De aarzeling in haar stem verontrustte hem. Wat was het slechte nieuws. ‘I’ve a problem.’ Ze keek weg, ontweek zijn blik. ‘Ik ken de weg niet.’ Vanbinnen vloekte hij, maar aan de buitenkant was nauwelijks iets van woede te zien. Even betrok zijn blik, maar dat was snel weer verdwenen en hij lachte vrolijk. ''Oh Eillish, hoe lang zit je hier nu al op school?'' vroeg hij plagerig en hij grinnikte nog zachtjes. Hij knipoogde naar haar, zijn ogen fonkelden vrolijk en jongensachtig. Toen werd hij weer serieus. Hij moest haar nu niet plagen, dat zou haar verdriet doen nog voor hij klaar was met zijn spelletje. ''He, we vinden het wel, samen. Maak je niet ongerust. Heb je heel misschien iets van een kaart?'' vroeg hij tegen beter weten in. Misschien had ze wonder boven wonder een kaart, maar kon hem gewoon niet aflezen. Dat had je wel vaker met vrouwen, dat ze geen kaart konden lezen. Hij kwam vlak naast haar te lopen en wreef troostend over haar rug. ''Je moet je niet zo druk maken, het komt vanzelf goed. En anders vragen we de weg toch gewoon?'' Hij was even stil,probeerde zich voor te stellen wat zijn alter ego dat hij tegenover haar neerzette nu zou zeggen. ''Maar je moet me beloven dat je samen met mij de weg gaat leren en een kaart gaat gebruiken. Ik wil niet dat je blijft verdwalen straks,'' Hij kneep zachtjes, vriendschappelijk in haar schouder en lachte zijn stralende lach. Het was een half grapje, maar ook een aanbod van een bezorgde vriend. Van iemand die nu al warme gevoelens had voor dit meisje, dat hij net had leren kennen. Ja, want de Dominic die zij leerde kennen was een perfecte vriend. Aardig, zorgzaam, vrolijk en in voor een grapje. Plagerig, maar ook in staat om iemand de steunen. Hij stak zijn hand iets uit en greep haar hand zachtjes vast. Hij trok met zijn ene hand de koffer en de ander hield haar vast. Zachtjes zwaaide zijn hand heen en weer op het ritme van zijn passen. Ze bereikten een kruising met een trap naar boven en twee gangen verder het ebouw in. In het midden van de plek stopte hij met lopen. ''Oke, weet je of het boven is? Want ik vermoed dat we die trap moeten nemen.'' Hij keek haar aan, verwachtingsvol. Haar uitnodigend al haar vermoedens uit te spreken en desnoods een van de weinige leerlingen die hier rondwandelden aan te spreken.

''Een ander persoon als in slecht of gemeen? Hoe kan hij dan hoofdmeester zijn geworden? Eillish, denk je echt dat ik beter niet naar hem toe kan gaan?'' vroeg hij twijfelend, een beetje bang. Ze zuchtte, dit had ze helemaal niet bedoeld, ze zat zichzelf weer helemaal om te praten, en hem ook. 'Je ziet het zelf wel Dominic.' Daar moest hij het maar mee doen. Om aan haar te vragen of ze de Master wou beschrijven, ze dacht niet dat iemand daar in zou slagen, zelf hijzelf niet. ''Ik red me wel,Zo erg kan hij toch niet zijn?'' Ze schudde haar hoofd. Het onderwerp was afgedaan, hij moest er niet weer over beginnen. Dominic was een grote jongen, hij redde zich wel. En anders had hij brute pech. Gewoon echte pech. Ze stonden in de grote aankomsthal, en gelijk voelde ze zich beter. Niet alleen omdat ze weer binnen waren, gewoon, omdat het hier bekend was. Dit stuk kende ze wel een beetje toch? Maar ja, ze moest stoppen met zo laag over zichzelf te denken, ze woonde hier al voor zo lang! Ze was gewoon bang, maar dat was nu over, ze ging Dominic de weg wijzen, hem een goede indruk proberen te geven, en het ging haar allemaal lukken. Een soort gevoel overspoelde haar, dompelde haar onder in een walm. Dit ging haar lukken, ze had geen andere optie. Die was er niet, ze weigerde hem te bekennen.
‘Waar wil je naartoe? Je Etage veronderstel ik?’ Hij knikte en lachte breed. Goed, dan wist ze tenminste waar ze heen moesten. De Etages. Vanaf daar zou ze makkelijk die van de Dark Magicans vinden. Maar hij was ook half light, wou hij dan niet bij de novanen? Iets zei haar dat ze dat niet zou moeten vragen, als ze niet weer zo'n uitval wou verwachten. En voor deze ene keer luisterde ze naar zichzelf, stribbelde niet tegen aan haar eigen mening. Ze moest het toch ooit eens leren, dus waarom niet al gelijk beginnen? ''Ja, dat lijkt me handig. Dan kan ik even mijn spullen wegzetten enzo...'' Goed. Om het zo maar te zeggen, She must deal with it. Hij liet niets blijken van eventuele woede aan de buitenkant, leek zelfs niet eens kwaad. Het verbaaste haar, maar ook zij liet niets merken. Het was dus een goed idee geweest om het te vertellen, hij was niet boos. Goed, dan hing dat tenminste af van haar schouders, was ze weer blijer. Alles kwam goed, ze ging de weg vinden, Dominic afzetten, en dan het hele voorval vergeten in een duister hoekje van haar gedachten, niets om ongerust te zijn dus.''Oh Eillish, hoe lang zit je hier nu al op school?' Ze keek hem eerst boos aan, hij moest het er niet in gaan wrijven, maar merkte toen zijn plagerige toon op. Ze glimlachte verontschuldigend, en ging verder. 'He, we vinden het wel, samen. Maak je niet ongerust. Heb je heel misschien iets van een kaart?'' Nee, tuurlijk had ze geen kaart! Welke leerling had nu een kaart? Dat sloeg werkelijk nergens op! ''Je moet je niet zo druk maken, het komt vanzelf goed. En anders vragen we de weg toch gewoon?'' Tja, dat zou onder haar ego zijn, en ze kon het wel. Maar er bleef de angst om te verdwalen, niet voor haar, maar voor hem. Ze wist dat hij zich inhield, het kon niet anders, en dat hij al moeite deed was aardig, maar toch.. Als ze het zo erger maakte, tja, dan.. Nee, ze wou er niet eens over denken, was een gesloten onderwerp. Het bleef door haar hoofd spoken, en hoewel ze er niet tegen kon, bleef ze eraan denken. Uiteindelijk zuchtte ze. Wat moest ze nu doen? Het risico nemen? Of niet? ''Maar je moet me beloven dat je samen met mij de weg gaat leren en een kaart gaat gebruiken. Ik wil niet dat je blijft verdwalen straks,'' Zijn bezorgdheid was aardig, maar ook onwerkelijk. Alsof hij haar niet kende, en dat was in zekere zin ook waar herinnerde ze zich. Maar het leek zo raar om te zeggen dat ze hem nog maar net kende. Het leek zo lang, alsof ze hem al voor jaren kende, en dat dit gesprek ook zo lang duurde. Het lag waarschijnlijk aan haar, was het altijd. Zijn hand vond de hare en greep hem zachtjes vast. Ze verstijfde even door het contact, en ontspande zich toen. Ze was het niet meer gewoon en ze keek hem ook verdacht aan, alsof hij iets misdaan had. Dat was het juist! Hij had tot nu toe eigenlijk nog niets fouts gedaan, was perfect, te perfect voor haar. Niet meer normaal, en zeker niet dat zij hem juist had gevonden. Ergens geloofde ze dit hele ding niet, allemaal raar. Zijn hand zwaaide heen en weer op het ritme van zijn passen, en het geluid daarvan bezorgde haar wat innerlijke rust. ''Oke, weet je of het boven is? Want ik vermoed dat we die trap moeten nemen.'' Ze liet hem los en liep op de eerste beste vreemdeling af. Snel begon ze te mompelen over de weg naar de etages, en ze zag de ander haar vreemd aankijken. Toen haalde hij zijn schouders op en beschreef de weg even snel en zacht als zij had gedaan. Ze gaf hem een hoofdknik en liep terug naar Dominic alsof ze niets gebeurd was. Het was allemaal gebeurd in enkele luttele seconden, en als ze geen fysiek contact hadden gehad, betwijfelde ze zelfs of hij het gemerkt had. 'Ja, die trap Dominic. Als ik niet beter wist, had ik gedacht dat je hier al eerder was geweest,' Lachte ze voor zich uit. 'Dark Magicans, here we come.' Mompelde ze voor zichzelf. Ze was nog nooit op een andere etage geweest, en hoopte dus dat hij haar niet meetrok. Maar waarom zou hij? Hij kon best straks iemand anders lastig vallen toch? Nuja, haar viel hij niet echt lastig, maar het bleef een feit dat ze eigenlijk bedoeling had alleen te zijn. 'Weet je zeker dat je niet naar de Light Magicans wilt?' Ze moest het vragen, en expres trok ze een heel uitgestreken gezicht, bloedserieus. Daar was ze wel goed in. Maar ze moest gewoon even de spanning voor zichzelf wegtrekken, en hoe ging dat beter dan met wat plagerijen? 'En ja hoor, zodra mogelijk is zoek een kaart ergens bij de inkomst ofzow, en ga ik mijn hele 3 verdere jaren rondlopen met dat ding.' Ze schudde haar hoofd, hoe kon hij zo dom zijn?

S-s-sss-saaawry ~
En ik heb tot vrijdag weer geen pc, dus pas op met te vroeg posten D:

Zijn plagerige opmerking bezorgde hem eerst een moordende blik. Blijkbaar kon Eillish zulke grapjes niet echt waarderen. Maar al snel glimlachte ze weer en hij praatte verder. Ze begonnen door de school te lopen. Zijn hand omvatte de hare en de warme huid zorgde voor een zacht getintel. De kou was nu een vergeten gevoel. Hier binnen was het warm en windstil. En zijn bevroren vingers ontdooiden langzaam en begonnen te prikkelen. Hij negeerde het gevoel en bleef rustig rechtdoor lopen, met zijn hand in de maat heen en weer slingerend. Als ze zometeen op de etage aankwamen. Dan zou hij zijn koffer wegzetten en eens kijken of hij Eillish over kon halen om hem nog verder te helpen. Met grote onschuldige ogen zou hij haar over proberen te halen. Met een lieve lach zou hij haar dwingen om mee te gaan naar het kantoor van de hoofdmeester. Ze hoefde niet bij hem te blijven, liever niet zelfs. Dat maakte alleen maar een hulpeloze indruk op de hoofdmeester. Maar ze zou hem afzetten. Als ze de weg wist tenminste. Dat was nu het grootste probleem. De weg naar de juiste etage ontdekken. Ze liet hem los en vloog richting een toevallige voorbijganger. Eillish had een korte conversatie met de jongen en ontspannen lachend stond Dominic te wachten tot ze terug kwam. Het duurde niet lang voor Eillish alweer bij hem stond en begon te praten. 'Ja, die trap Dominic. Als ik niet beter wist, had ik gedacht dat je hier al eerder was geweest,' zei ze lachend. Hij lachte vrolijk terug en zette een stap in de richting van de trap. 'Dark Magicans, here we come.' mompelde Eillish zachtjes. Dit herinnerde Dominic weer aan het feit dat ze zo bang had geleken voor het idee een andere etage te betreden. Wat dus weer betekende dat hij moest proberen haar mee te krijgen. Door gewoonweg te praten en te lachen of desnoods door haar mee te sleuren. 'Weet je zeker dat je niet naar de Light Magicans wilt?' vroeg Eillish. Ze was serieus. Bloedserieus. Hij keek haar koel aan, maar hield de haat uit zijn blik weg. Hij wilde haar niet afschrikken, nietwaar? ''Nee, Eillish. Dat weet ik heel zeker.'' zei hij kalm. ''Ten eerste woonde ik mijn hele leven op Shadra. En daarbij beheers ik dark magic veel beter.'' Moeiteloos gleed er een lieve lach over zijn gezicht. Een automatisme, een tweede natuur. Een haast perfect toneelstukje. Maar haar vraag had hem wel degelijk kwaad gemaakt. Hoe durfde ze te suggereren dat hij thuishoorde tussen de zweverige lichtmagicians. Hij beheerste het. Maar walgde ervan. Licht, vrolijkheid. Allemaal weerzingwekkende blije leerlingen, met een afschuwelijk naïef en posititef wereldbeeld. Gelofend in de goedheid van de mens, gelofend in sprookjes.

'En ja hoor, zodra mogelijk is zoek een kaart ergens bij de inkomst ofzow, en ga ik mijn hele 3 verdere jaren rondlopen met dat ding.' zei Eillish plagerig. Ze schudde haar hoofd, vond het duidelijk een belachelijk plan. Woede vlamde opnieuw op, maar hij onderdrukte zijn neiging om zijn masker te laten zakken en haar te vernietigen. In plaats daarvan begon hij te praten, plagerig en spottend. ''Dus jij beweert dat je beter kunt verdwalen dan gewoonweg een simpel stuk papier mee te nemen en er af en toe op te kijken?'' Hij lachte spottend en trok zijn wenkbrauw vragend op. Hier zat ze toch echt fout. Dat zij nou niet in staat was om de weg langzamerhand te leren en nu nog steeds de weg moest vragen. Zo zat dat niet voor hem. Hij zou al snel alle wegen kennen, zodat hij niemand om hulp hoefde te vragen, tenzij hij er zelf voor koos. Deze discussie was zinloos, dus hij gaf het op om haar over te halen. Zo'n zweverig persoontje als zij zou dat toch niet begrijpen. Hij tilde de koffer omhoog en begon de trap te beklimmen. Hij kwam boven aan en keek even of Eillish er al aankwam. ''Oke, wijs me de weg maar, dame zonder kaart.'' zei hij vrolijk. Alsof het allemaal goed was, ze twee happy leerlingen waren. Op weg naar de darkmagicetage. ''Hoe zijn de lessen trouwens? En de leraren?'' vroeg hij nieuwsgierig. Toen keek hij om zich heen, op zoek naar een aanwijzing van de juiste richting. Een teken dat ze er al dichtbij waren. Hij zag verschillende leerlingen rondlopen. Een groot aantal met zwart haar, donkere uitstraling. Duidelijk Shadra. Als je puur keek naar hoe hij zich gedroeg zou je hem niet zo snel classificeren als Shadraan. Hij was aardig, rustig en beleefd. Niet bepaald de karaktertrekken die mensen aan de standaard duistere magier. Mensen waren zo bevooroordeeld en zo makkelijk voor de gek te houden. Heerlijk. Nu moest hij haar nog zo ver krijgen dat ze met hem meeging de etage op. Hij had al een vaag plan van aanpak in zijn hoofd, de details zou hij op het moment zelf wel invullen. Het enige wat vast stond was dat Eillish mee zou gaan, tot zijn kamer toe. Hoe maakte niet uit.

Ze liepen verder, nog steeds, en toen ze een voorbijganger aansprak, leek hij het niet erg te vinden. Ze glimlachte nog eens dankbaar naar de jongen die haar geholpen had, en keerde toen terug naar Dominic. Een grapje over dat hij toevallig de juiste weg had gekozen kwam eraan, en ze hield zich niet in. Het was raar dathij de jusite trap had gekozen, maar ze ging er maar niet dieper op in, het was vast allemaal toeval. Hoe kon het anders dan toeval zijn? Hij was hier ook nog nooit geweest, dus ze zat zichzelf een beetje in cirkels te draaien zonder dat het nodig was. Ze moest ook eens alleen op feiten gaan staan. Anders dwaalde ze weer teveel af, en het was allemaal niet nodig. Helemaal niet nodig. Haar lichte vraag lokte blijkbaar de verkeerde reacties uit, want hij staarde haar koel aan, en ze wist dat er onder die oppervlakte wel iets anders zat dan alleen het uitgestreken gezicht dat hij nu had. Wel, hij kon er blijkbaar niet tegen als ze iets met licht zei. Dat had ze nu wel gemerkt, hoewel ze geen reden kon bedenken. Maar hij zou het wel weten. Ze zuchtte, moest ze nu een excuses aanbieden? Ze wist het niet, want als ze dat deed, was er teken dat ze wist dat hij of gekwets of boos was. En dat wou ze nu ook weer niet, want jongens konden daar soms erg over zijn. Maar als ze niets zei, dan bleef ze ook kwaad. Ze had geen idee, het was in beide wegen erg, maar op een van de twee zou het minder erg zijn. Het probleem was nu, welke? 'Nee, Eillish. Dat weet ik heel zeker.'' zei hij kalm. ''Ten eerste woonde ik mijn hele leven op Shadra. En daarbij beheers ik dark magic veel beter.'' Ze keek opgelucht, hij ging er niet meer over. Goed, dan was dat ook uit de lucht geholpen, anders voelde ze zich weer zo schuldig. En dan zou alles losgaan. 'Goed hoor, was een klein vraagje maar..' Mompelde ze terug, nog steeds wel een beetje beschaamd erover. Hij stelde een vraag, maar ze luisterde niet echt. Ze was meer bezig met om haar heen te kijken, zeker te weten dat de jongen van daarnet hun niet de verkeerde kant op had gestuurd. Maar ze zag al een paar Dark Magicans opduiken, dus ze zouden wel goed zitten. Ook prentte ze de plek in haar hoofd, zodat ze hier nooit meer kon verdwalen. Het zou dan teveel herinneringen oproepen, die ze voor het moment liever zou vergeten, nu zelfs al. 'Nee.. Ja.. Ah, laat het toch vallen.' Dominic was al bijna boven aan de trap toen ze antwoord gaf, dus ze betwijfelde of hij het wel gehoord had. ''Oke, wijs me de weg maar, dame zonder kaart.'' Ze moest wel lachen om zijn woorden, het klonk ook zo grappig. En misschien had hij wel gelijk, was het raar dat ze de weg nog niet wist. Ze zag wel, voor het moment wist ze zich redelijk te redden toch? Maar ja. ''Hoe zijn de lessen trouwens? En de leraren?'' Eillish dacht even lang na over het antwoord, ze had ook geen idee hoe ze het moest uitleggen. 'Wel, iedereen is anders toch? Maar over het algemeen is iedereen wel aardig, de leraren zijn goed, ze moeten ook lang de HeadMaster passeren voordat ze aangenomen worden enzo, dus dat zit allemaal wel goed.' Ze hoopte dat hij het positief zou opvatten, dat hij niet dacht dat ze weer iets dubbelzinnigs zou bedoelen, want hoewel ze het niet wou laten merken, leken haar woorden het wel te zeggen. Maar wat wist ze nu echt over de HeadMaster? Niet veel, ze zou wel zien, zou in het vervolg een neutrale mening behouden, niet meer afhankelijk van anderen. Het zou beter zijn. 'Zo, we zijn er vermoed ik.' Zei ze toen ze Shadranen overal om zich heen zag lopen. 'Wel, dan ga ik maar weer, goed?' Ze draaide zich al half om toen ze het zei, met de bedoeling om zo snel mogelijk terug naar haar etage te gaan om daar alles te vergeten. Ze hoorde hier niet, en wist dat hoewel er geen regels waren, het ook niet de bedoeling was dat je op andere etages ging voor de hele tijd. Ze had Dominic afgezet, was geslaagd. Het leek raar, ze was gekomen naar het platform om uit te huilen, omdat ze zich slecht voelde, en dat leek nu allemaal zolang geleden, onwerkelijk bijna. Iets vaags, wat ze niet meer kon herinneren. Dat was ze hem wel verschuldigd, hij had het laten vergeten, had het minder erg gemaakt, zonder dat hij het wist. Ging ze ooit nog stoppen met hem iets schuldigs te zijn? Hij kon nu al niets meer fout doen, en dan maakte hij het nog wat erger. Maar hij wist het niet, ze had er niets van verteld, ook niets gezegt. Het was een feit van haar regels, iets wat alleen voor haar telde. Maar het had wel een impact op hoe ze hem moest behandelen.

Flutpost is laat en flut --'
IMASOSORRY~