Finally Free.

Diep op de bodem van het meer lag een enorm gesteente. In de vergane vormen waren duidelijk de contouren van een mens te zien. Een man, van ongeveer in de dertig. In het gesteente begon zich ineens barsten te vormen. Binnenin leefde iets, en het wou eruit. Vaag en duizelig opende Deshas zijn ogen. Hij voelde iets in zijn nek, iets nats. Het moest wel water zijn. Kennelijk stond hij onder water. Hij nam een grote hap lucht, sloot zijn ogen en sprak in gedachte nog een krachtige spreuk uit die zijn gehele stenen omhulsel uit elkaar liet exploderen. Direct omklemde Deshas steviger zijn zwaard en zwom naar boven. Boven zoog hij de frisse lucht zijn longen in en hij hoestte even het water uit. Daarna klom hij, druipend van het water de kant op. Hij kneep zijn lange zwarte haar dat tot halverwege zijn rug reikte uit. Hij bewoog even met zijn vingers die hij verkrampte en strekte om er weer gevoel in te krijgen. Hij keek naar een boom en richtte zijn hand. Zacht siste hij een spreuk. De boom knalde uit elkaar en met hem nog vijf omliggende bomen.

Savador stond aan de rand van het meer en staarde met een vastberaden blik in het water. Hij had zich niet zo dicht bij het water gewaagd als hij de doffe dreun onder water niet had gehoord. Toen hij luchtbellen aan het oppervlak omhoog zag rijzen, verstopte hij zich achter een grote rots. Angstig bleef hij gespannen naar de plek op het oppervlakte staren waar de bellen omhoog rezen. Hij wist niet wat hij zag toen hij een man boven zag komen met een zwaard geklemd in zijn hand. Hij gluurde voorzichtig om zijn aanwezigheid niet te onthullen langs de rots, maar hij dook ineen toen er plotseling een harde knal klonk waarop meerdere knallen volgde. Savadors verticale pupillen versmalden zich toen hij her en der splinters en takken verspreid zag liggen. Plotseling viel het hem op dat de man wat van hem weghad; dezelfde manier van doen en hetzelfde lange zwarte haar. Savador kwam op zijn hoede tevoorschijn maar bleef op een afstand staan, zijn blik nog altijd op de man gericht.

Deshas grijnsde even toen hij de bomen zag exploderen. Met zijn magie was gelukkig niks mis. Hij sloot even zijn ogen en voelde een andere aanwezigheid dan enkel zichzelf. Even hoopte hij op Iraf maar dat kon niet. Iraf zat zelf waarschijnlijk nog opgesloten. Deshas besloot nog maar even te doen alsof hij niet in de gaten had. Hij trok zijn lange rode jas uit en gooide die op de grond. Alleen maar overgewicht nu die doorweekt was. Wat had hij toch een pest hekel aan water zo af en toe. Hij kraakte zijn stijve nek en vingers even en greep zijn zwaard vast. Achter hem was de man in beweging gekomen. Met een soepele draai stond hij tegenover de man met getrokken zwaard. Het lemmet glinsterde dof maar was nog steeds ongelofelijk scherp. Deshas zelf keek de man ook scherp aan. Op dit moment kon iedereen een vijhand zijn. Hij moest ruim een aantal honderd jaar vast hebben gezet dus moest hij alert blijven. ''Wie ben jij?''. Zijn vrij zware stem galmde na over het meer. Het voelde een beetje vervreemd zijn eigen stem na al die tijd weer te horen. Alsof hij niet van hem was.

Savador merkte dat de man hem niet in de gaten leek te hebben, zelfs niet toen hij tevoorschijn kwam. Maar toen hij een enkele passen dichterbij durfde te komen trok de man plotseling zijn zwaard en bleef hij wezenloos staan, alsof hij ter plekke versteend was. Hij nam de man kalm in zich op; van zijn doorweekte kleding, zijn natte zwarte haar en ogen die al net zo scherp waren als het lemmet van zijn zwaard. Savador twijfelde even of hij zijn gebruikelijke houding zou aannemen nadat de man met een zware stem vroeg wie hij was. Zijn blik ging even naar de geëxplodeerde bomen waarvan er nog enkel een paar takken en stronken over waren. Dat moest geen standaard magiër zijn, maar Savador had zo zijn vermoedens wie hij wél kon zijn. Daarom besloot hij om zich op zijn knieën te laten zakken, zijn hoofd gebogen als een onderdanige wolf voor zijn alfaleider. 'Savador, Heer,' zei hij zacht, maar hard genoeg om te kunnen worden verstaan. Savador richtte zijn hoofd weer op om de man voor hem aan te kijken maar bleef geknield op de grond zitten.

Deshas luisterde naar de woorden van de man die voor hem op zijn knieen was gezonken. Hij liep naar hem toe en bleef vlak voor hem stilstaan. Deshas legde het lemmet vlak onder zijn kin en duwde die wat omhoog zodat hij de man die Savador scheen te heten hem recht aan moest kijken. ''Weet jij wie ik ben?'' vroeg hij maar bleef Savador recht in zijn ogen kijken. Tot Deshas' verbazing leek deze man wel wat op hem. Hij kwam van Shadra, dat zag je zo. Daarom legde Deshas wat minder druk op het lemmet en hield die nu een aantal centimeter van Savador`s hals vandaan.

Savador voelde het koude staal onder zijn kin, maar hield zich gedeisd. De Heer zou hem, iemand van Shadra, vast geen kwaad doen. Of toch wel? Hij bleef de man een moment zwijgend in zijn scherpe ogen staren en grijnsde breed toen hij vroeg of hij wist wie hij was. 'Natuurlijk weet ik dat,' antwoordde Savador terwijl hij langzaam weer overeind kwam. 'Jij bent Deshas, Heer van het Duister.' Hij scheurde even zijn blik van Deshas los om het vuil van zijn broek te kloppen. 'U,' verbeterde hij zacht terwijl hij zich weer tot de Heer richtte. Hij was het alles behalve gewend om iemand anders met u aan te spreken, vooral bij personen die jonger dan hem waren. Maar Deshas was niet iemand die je zomaar een persoon kon noemen.

Deshas zette een stap naar achteren en schoof zijn zwaard weer in de schede tot hij een zachte klik hoorde. Daarna gespte hij de schede vast aan zijn zwaard. Hij hief zijn hand op toen Savador zichzelf verbeterde door hem U te noemen. ''Doe geen moeite. Voor soortgenoten ben ik gewoon 'je''' zei hij doelend op het feit dat ze beide van Shadra kwamen. Hij knipte eenmaal met zijn vingers en achter hem verscheen, gemaakt vanuit de schaduwen, een confortabele stoel. Deshas ging zitten en keek even naar de plek achter Savador. Zijn ogen gloeide even rood op waarna er ook een stoel achter Savador verscheen. ''Mag ik je uitnodigen te gaan zitten Savador. Ik heb een aantal vragen namelijk'' zei hij terwijl zijn ogen weer normaal werden. Hij hield zijn hand even op alsof hij iets vasthad en in zijn hand vormde zich, eveneens uit de schaduwen, een donker getint glas dat zich vulde met wijn. Op de armleuning van de stoel achter Savador verscheen nog een glas. Deshas nam even een slok en leunde gemakkelijk tegen de rugleuning aan.

Savador voelde een veilig gevoel van binnen toen Deshas het zwaard in zijn schede schoof. Hij bleef kalm staan en liet zijn blik vallen op de stoel achter Deshas, die opeens verscheen. Savador keek naar een zelfde stoel die ook achter hem verscheen en maakte het zichzelf gemakkelijk. Hij pakte het wijnglas met twee vingers op en liet de wijn in het glas nadenkend kantelen, zijn blik nog steeds op Deshas gericht. Terwijl hij zijn blik strak op hem gericht hield leunde hij met zijn elleboog op de armleuning en ondersteunde hij zijn kin met de vuist van zijn vrije hand. 'Brand maar los,' zei Savador zacht.

''Allereerst, wat is hier gebeurd. Van wat ik me kan herineren heeft hier nog nooit een meer gezeten. En vanaf hier kan ik duidelijk torens van een gebouw zien dat ik niet goed meer herken. Wat is hier gebeurd in de tijd dat ik opgesloten zat?'' vroeg Deshas als eerst. Hij nam nog een slok van zijn wijn en liet de donkere vloeistof dansen in zijn glas. Konden er echt zoveel dingen veranderd zijn? Deshas staarde even naar de wijn in het glas. ''Hoe lang heb ik opgesloten gezeten?'' vroeg hij daarna zacht.

Savador nam kalm een slok van zijn wijn na Deshas' vragen te hebben gehoord. Hij grijnsde en hield het glas vlak bij zijn lippen. 'Over de driehonderd jaar,' antwoordde hij zacht op zijn laatste vraag. Hij liet de vuist onder zijn kin langzaam zakken en zuchtte zacht. 'Volgens Clera. Ze was hier, Heer, in het gebouw. Ze heeft me het een en ander verteld hoe zij en de anderen door jou werden opgesloten. Vervolgens is ze weggevlucht.' Savador streek een lok achter zijn oor en keek Deshas triomfantelijk aan. Misschien verraadde hij de Vrouwe van het Licht nu wel, maar dat maakte hem eigenlijk weinig uit. Mocht hij ooit een kant kiezen, dan koos hij geheel voor Deshas. 'Er is veel gebeurd in de tijd dat je weg was,' ging Savador verder. 'Schurften zetten de boel op stelten. Enge watermagie leraren krijgen alle triomf. Het schoolhoofd is voorlopig weg.' Hij glimlachte terwijl hij nog een slok nam. 'Er zijn zat leerlingen en collega's die het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Die beter dood af zijn. Dat moet vast een verslechtering voor de school zijn, nietwaar? Hoe jij de school hebt gekend, bedoel ik.' Savador zette het wijnglas op de armleuning en keek Deshas even met een peinzende blik aan.

Deshas leek niet verbaasd over het feit dat hij zo`n driehonderd jaar had vastgezeten. Toen de naam Clera viel keek Deshas Savador geintereseert aan. ''Ik dacht het ook haast wel'' mompelde hij. Een korte maar valse lach verliet zijn keel. ''Dankzij haar kon ik vrijkomen. Zo werken tegenpolen nu eenmaal. Ik voel het als zij sterker wordt. Dat bracht me genoeg bij positieven om te weten dat ik nu moest uitbreken voordat ik teveel verzwakt was en zij te sterk'' vertelde hij. Hij leunde achterover in zijn stoel en zette zijn vingertoppen tegen elkaar. ''Tja, ik maar ook Iraf, wij geloofden in een laten we zeggen praktische aanpak. Clera jammer genoeg kon zich daar niet echt in vinden. Ze was er al helemaal niet blij mee toen we de kerkers bouwden'' zei hij met een kleine grijns.

Savador grijnsde geamuseerd met Deshas mee. 'Ik had het ook al gezegd,' begon hij zacht, 'ik had het ook al gezegd dat magicans afkomstig van Nova te vredelievend waren. Eenvoudig genadegevend. Zachtaardig. Zwak.' Hij vouwde zijn bleke handen in elkaar en legde ze te rusten op zijn buik. 'Je kunt het ook zien aan het schoolhoofd. Het wordt hier veel te zacht aangepakt, alsof de leerlingen kittens zijn die met wollen handschoentjes worden opgepakt. Alles onder mijn leiding zou een heel verschil maken. Spijtig dat ik maar de helft van die leiding heb.' Terwijl hij dat laatste zei verstrakte zijn gezicht. Met een zure uitdrukking gingen zijn gedachten even naar Kale. 'Ik zou me geen zorgen maken over Clera's krachten, Heer. Licht zal duisternis nooit overtreffen. Daar heb ik alle vertrouwen in,' eindigde Savador grijnzend terwijl hij zijn wijnglas ophief en nog een slok nam.

''Daar maak ik me ook weinig zorgen over. Clera weet dondersgoed net als ik dat Licht en Duisternis altijd in balans moeten blijven. Hoewel ik het graag anders had gezien mag het een nooit het ander overtreffen. Zo`n frontale botsing kan fataal zijn, voor iedereen'' zei hij kalm en nam nog een slok. Hij overdacht nog even de andere woorden van Savador en in zijn ogen verscheen een vreemde blik. Die blik had hij altijd als er een nieuw plan in zijn gedachtes broeide. ''Jij zei als alles onder mijn leiding staat. Wat let je om je uitspraken niet waar te maken?'' vroeg hij kalm.

'Let er maar op dat je krachten niet die van Clera overtreffen, als het dan zo fataal kan uitlopen. Dat is gewoon té eenvoudig,' spotte Savador smalend. Hij leunde breed glimlachend achterover tot hij met zijn rug tegen de rugleuning zat. Zijn glimlach vervaagde echter toen hij Deshas woorden hoorde. Hij staarde hem een moment nadenkend na. 'Nu Madeline weg is, heb ik samen met een vlerk genaamd Kale de leiding over de school. Mijn leiding moet ik dus in feite delen met iemand als hij. Natuurlijk ben ik daar niet tevreden over, maar wat kan ik doen? Ik wil mijn baan niet kwijt, noch wil ik een belangrijk persoon op deze school niet verliezen,' zei Savador knarsetandend. Hij balde woedend zijn vuisten maar hield zijn woede met veel moeite in. Door de inspanning die daardoor werd veroorzaakt, begonnen zijn vuisten licht te beven. Het wijnglas trilde zachtjes mee. 'Té lang heb ik mezelf ingehouden. Té lang heb ik me gedragen als een makke hond. Té lang heb ik me in de schaduwen verborgen gehouden en de ene na de andere geprezen leraar gezien, terwijl ze het alles behalve verdienen. Er zijn een hoop mensen binnen de schoolmuren die hoognodig opgeruimd moeten worden. Maar ik kan niks doen!' siste Savador hees. Zijn blik was woedend op Deshas gericht, alsof hij verwachtte dat hij ieder moment met een oplossing kon komen.

Deshas schudde licht zijn hoofd. ''Nee, jij kan niets doen Savador'' zei hij kalm. ''Dat is riskant, erg riskant zelfs'' vervolgde hij. Nu pauzeerde Deshas even en keek hem recht aan. In zijn ogen lag een kille, valse blik. ''Maar ik daarintegen wel'' zei hij. ''Ik heb het al zo vaak gezien. Een leider gaat weg, een enorme chaos onstaat. En dan staat ereen nieuwe leider op'' zei hij kalm en nam een slok uit zijn glas. ''En die komt dan in de ogen van vele als een redder die met ijzeren vuist een einde maakt aan alle chaos en dingen eens rechtzet. En vooral zij die zondigen beter aanpakt zoals het zowiezo had moeten zijn vanaf het begin'' zei hij en dronk zijn glas verder in een teug leeg. Deshas kneep het glas fijn en liet de glassplinters op de grond vallen die terug veranderde in schaduwen. ''En ik kan me voor jou geen betere rol voorstellen dan die ik net geciteerd heb'' zei hij met een blik op Savador.

Savador staarde Deshas even verstard aan. Het volgende moment krulden zijn mondhoeken om tot een brede grijns. Hij grinnikte zacht, en dat werd al gauw een harde lach. 'Je snap het, hè?' riep hij hoogmoedig uit terwijl hij overeind sprong. Zijn wijnglas viel in het gras, maar hij lette er niet op. 'Je begrijpt me door en door. Deze school heeft al te lang onder leiding van Novaanse mormels gestaan, is al te lang beschenen met het Novaanse licht. Het is tijd voor verandering!' Zijn laatste zin kwam er luid uit, bijna schreeuwend, zodat er in de verte een paar raven krassend opvlogen uit de boomtoppen. 'Wanneer alles onder mijn leiding staat, breng ik lijfstraffen terug, worden de kerkers weer gebruikt en laat ik ongehoorzame studenten net zo lang afranselen totdat ze tot sociale zinnen zijn gekomen!' De adrenaline stroomde als een snelrivier door zijn aderen wanneer hij aan die plannen dacht. Savador hijgde zwaar en staarde Deshas met opengesperde ogen aan, alsof hij een doorgedraaide gek was.

Deshas kille grijns werd met de minuut beter. Kalm stond hij op en rechtte zijn rug. ''Uitstekend Savador'' zei hij kalm zijn blik strak op hem gericht. Ze waren even lang dus hoefde Deshas niet naar boven of beneden te kijken. ''Ik zie in jou een hele goede bondgenoot. Ik kan je helpen de leiding te krijgen. Maar alleen voor niets gaat de zon op. Ik verwacht natuurlijk ook dat jij mij zal helpen als ik jou om hulp vraag'' zei hij kalm. Hij liep om Savador heen en boog zich een beetje voorover. ''Dus stel me niet teleur'' zei hij zacht maar extreem dreigend in zijn oor. Deshas zette een stap naar achteren en vervaagde tot hij een schaduw was. Zijn ogen waren rood, zonder pupil of een witte omranding. Daarna verdween hij in de grond en gleed onopvallend als schaduw over de grond weg.

Savador bleef de Heer alleen maar vals grijnzend aanstaren, terwijl hij licht stond te beven op zijn benen. Zijn onderlip trilde licht en het leek haast alsof hij schuimbekte. Hij bleef bewegingloos stilstaan terwijl Deshas om hem heen liep. Zijn blik was nog steeds gericht op het punt waar Deshas zojuist gestaan had. De geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht verstarde toen hij de zachte dreigende woorden in zijn oor hoorde. 'Teleurstellen?' herhaalde Savador zacht lachend nadat Deshas als een schaduw glijdend over de grond verdwenen was. 'En mijn doel niet bereiken? Ik doe er alles voor!' Zijn lach werd luider en psychopatisch.

PROFILE MAGICIAN

» Finally free again //Rhine//
» Finally
» Finally Away~
» FiNALLY~!
» Finally.

Finally Free.

Finally Free.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen