De glimlach, die vanaf het moment dat Savadors schouders stopten met schokken op haar gezicht gestaan had, stond er nog altijd terwijl ze zich naar de lerarenetage haastte om de spullen te pakken die ze mee naar Shadra zou nemen. Katherine was de man enorm dankbaar voor wat hij voor haar wilde doen, snapte echt niet dat sommige mensen beweerden dat hij geen hart had. Wat afkeurend tuitte de vrouw haar lippen bij die gedachte en hield een jongen die in een razend tempo voorbij kwam gerend tegen. "Je moet niet zo hard rennen in de gangen, straks bezeer je je nog." De jongen knikte schuldbewust en liep in een rustig tempo verder. Het was niet alleen om het feit dat hij zich zou kunnen bezeren dat ze hem had tegengehouden, maar ook omdat je niet mocht rennen in de gangen. Katherine was opgevoed met vanalle regels en dingen die je wel en niet mag doen en als je de regels volgende zou je dus ook niet snel in de problemen raken. Volgens haar was het dan nu ook haar plicht om de leerlingen die informatie bij te brengen en ze op hun vingers te tikken als ze iets fout deden. Ze werd zelden kwaad, bestrafte ze altijd op een vriendelijke manier, maar dat wilde niet zeggen dat ze konden doen wat ze wilden in haar lessen of op de gangen. Klagend miauw was achter haar te horen en met een zucht draaide ze zich om naar de kleine zwarte kat. "Nu even niet Minou." Zo snel mogelijk zocht ze een paar spillen bijeen en stopte die in haar handtas. Kleren lagen er nog genoeg bij thuis, dus die hoefde ze al niet mee te sleuren. Even stopte Katherine voor de lange spiegel om haar haar en jurk te fatsoeneren, trok de zwarte mantel van de haak en liep met Minou op haar hielen de deur uit. Voor de deur van Savadors kantoor hield ze halt en klopte zachtjes met haar knokels op het hout. "Bent u klaar?” Voorzichtig duwde ze de deur open en gluurde naar binnen.

~

De reis naar en van Shadra had Katherine altijd al vermoeiend gevonden, maar meestal was ze dan ook in haar eentje. Nu had ze tenminste iemand waarmee ze kon praten in plaats van de hele tijd tegen haar kat bezig te zijn. Bijna automatische streken haar vingers over de zwarte vacht van Minou die opgekruld op haar schoot lag. De vrouw had al verschillende keren geprobeerd om het beestje in een kattenmand te steken, maar dan moest ze de hele tijd een klagend gemiauw aanhoren en dat was ook niet echt aangenaam. In gedachten verzonken keek ze uit het raam. “In welk deel van Shadra woont u als u niet op de school bent?” Het was een vraag om een gesprek op gang te krijgen, ze wilde niet de hele reis met haar lippen stijf op elkaar blijven zitten. Vragend keken haar groene ogen in Savadors richting terwijl er een heleboel vragen door haar hoofd spookten. Zou haar vader er echt zo erg aan toe zijn zoals Percy beweerde? Die man kon heel wat overdrijven, maar tegen haar zou hij niet snel durven liegen, toch? Al had hij dat wel gedaan toen ze hem gevraagd had naar zijn nieuwe vriendin. Katherine's handen balden zich tot vuisten toen ze terug aan die leugen dacht. Het zou minder erg geweest zijn als hij gewoon de waarheid had verteld en niet nog vier maanden had blijven volhouden dat hij heus nie vreemd ging. Ontspannen Katerine, het is niet de bedoeling da je Percy vandaag allemaal verwijten naar zijn hoofd gaat gooien. Met een zachte bonk landde de shuttle op het lanceringsplatform en metten richtte een zwarte kop zich op. Met een sierlijke sprong sprong de kat van de schoot van haar baasje en liep trippelend naar buiten zodra de deur open was. "En nu maar hopen dat het niet te ernstig is,"'mompelde Katherine in zichzelf terwijl ze zelf ook opstond en richting de deur liep.

Blegh

Master Savador :3

Savador keek zwijgend op bij het horen van het geklop op de deur dat uit het algemene deel van zijn kantoor vandaan kwam. Snel ging hij nog even met een hand door zijn gitzwarte lokken, trok zijn mantel aan de zoom recht. Tijd om te gaan.
Hij was zo diep in onwennige gedachten verzonken wat hij tegen Katherine zou zeggen in het kantoor, in de shuttle, wanneer hij tot zijn grootste tegenzin weer afscheid van haar zou moeten nemen dat hij Saethion geen blik meer waardig wierp op het moment dat de reusachtige slang hem met een zacht geratel gedag zei. Hoe stelde hij zich zekerder op? Medusa, normaal was dit nooit een probleem voor hem.
'Bent u klaar?' Nog met een licht ongemak zichtbaar op zijn gelaat forceerde Savador zijn mondhoeken om te laten krullen tot een vriendelijk glimlachje toen hij zijn kantoor weer betrad en Katherine langs de deur zag gluren. 'Ik ben klaar,' beaamde hij op hartelijke toon terwijl hij een donkergroene sjaal pakte en deze zorgvuldig omdeed. Klaar voor vertrek en er gepast op gekleed, want het was nog aardig koud buiten.

En guur was het inderdaad. De sneeuwval was meer in de richting van Oak's Field getrokken en had de school en diens omgeving bedekt met een dikke sneeuwlaag. De temperatuur moest minstens een paar graden onder nul zijn, dat was behoorlijk merkbaar als je je buiten begaf zonder goede winterse kleding. Savador stond met zijn handschoenloze handen onder zijn oksels gestoken zwijgzaam met Katherine te wachten in de kou op de shuttle naar Shadra, zich bewust van de ijzige vorst en condenswolkjes zuchtend. Het wachten was niet echt zo lang, al kon dat ook komen doordat hij zijn tijd prima wist te doden door vanuit zijn ooghoeken Katherine zo nu en dan onopvallend te bekijken om vervolgens zijn hoofd licht glimlachend weer weg te draaien. Als ze het koud zou krijgen warmde hij haar maar al te graag op. Hij had genoeg kennis aan vuurmagie om de kou te doen laten verdrijven. Jammer genoeg arriveerde hun shuttle net voor het moment dat het weer te koud werd om nog langer door te komen zonder bevroren tenen of onvoelbare vingers. Anderzijds, hoe graag hij het ook wilde om haar nog even langer bij hem te hebben, kon Savador het zich niet veroorloven om de tijd te rekken en Katherine's kans om daarmee haar vader te zien te verkleinen.
Zwijgend nam hij naast Katherine plaats zodra ze de warme beschutte shuttle binnenwaren, zijn blik glimlachend op haar gericht terwijl hij wat inspanning moest komen om met zijn stijve spieren in de comfortabele stoel neer te zijgen. Ah, eindelijk zitten. Zijn rug voelde door de kou al pijnlijker aan dan normaal, en dat werd met de minuut alleen maar sterker hoe langer hij moest staan. Zijn blik viel even met lichte afkeur op de zwarte kat rustend op Katherine's schoot, die verwend werd met strelende bewegingen door haar vacht. Het was niet zozeer dat zijn afkeur jegens Katherine was om zo'n schalks beest overal mee naar toe te nemen, absoluut niet. Hij had het gewoon niet op katten en poezen en.. het irritante gespin en klagende gemiauw en de venijnige hakken die ze zomaar uit konden delen. Eigenlijk had hij het op geen enkel beest dat haren had. Geef hem maar slangen, dat waren mooie dieren. Geschubd, elegant, nauwelijks verzorging benodigend. Alleen als ze moesten vervellen of met een dode rat in hun bek zijn kantoor binnen kwamen glijden stond hem niet zo aan.
Savador bedwong zijn haat voor katten en richtte zich in plaats daarvan weer tot Katherine, die zwijgend uit het raam keek. Stilletjes bekeek hij haar, zijn slangachtige ogen weer even kort over haar vuurrode lokken glijdend. Ze was mooi. Hij draaide zijn hoofd weer terug, staarde even moeilijk naar zijn lijkbleke vingers op zijn schoot waarmee hij uit ongemakkelijkheid aan het friemelen was. In zijn hoofd ging hij razendsnel zijn gedachten af naar gespreksonderwerpen, een uitdrukking, iets om over te praten. Hij wilde zijn hoofd oprichten om zich weer tot Katherine te wenden toen zij juist het woord nam en hij weer in onzekerheid raakte nu ze hem weer aankeek. 'In welk deel van Shadra woont u als u niet op de school bent?' luidde de vraag. Met halfopen mond probeerde Savador op een geschikt antwoord te komen.
'Ah..,' kwam er uiteindelijk wezenloos uit. Hij draaide zijn gezicht weg, moest het oogcontact even verbreken om beter na te kunnen denken. 'In het noorden. Daar ben ik opgegroeid en ik ben er sindsdien blijven wonen, al heb ik sinds mijn studie in vuurmagie op Razen nog altijd een ruim appartement voor mezelf,' maakte hij zijn antwoord uiteindelijk compleet waarbij hij zich weer glimlachend tot Katherine richtte. Zo, dat kwam er vlotter uit dan gedacht. Zijn glimlach werd iets breder. 'En zeg maar 'je', lieve kind. Dat je in spijtige tegenstelling tot vele anderen wel het respect voor me kan tonen is al meer dan duidelijk,' voegde hij er zachter aan toe, glimlachte weer even zuinigjes. Savador zweeg weer even, wilde net het gespreksonderwerp weer oppakken door te vragen waar zij dan woonde toen de shuttle een zachte bonk kreeg te verduren en daarmee aangaf dat ze geland waren. Hij betrapte zich erop dat hij overmeesterd werd door een grote teleurstelling, want dat ze op Shadra waren betekende dat hij haar hier achter zou moeten laten om vervolgens weer met een leeg gevoel in zijn eentje terug te keren naar de school. De kat sprong alert van Katherine's schoot en trippelde over het gangpad richting de deur, en Savador stond traag op om de roodharige vrouw netjes eerst langs te laten. 'En nu maar hopen dat het niet te ernstig is,' hoorde hij Katherine mompelen terwijl ze ook opstond en naar de uitgang liep. Savador legde een bleke hand op haar arm en kneep er zachtjes in. Licht gefronsd keek hij haar aan om haar bezorgdheid wat weg te kunnen nemen.
'Ik zal bidden voor de conditie van je vader,' verzekerde hij haar gemeend. Meer dan dat zou hij tot zijn grootste spijt ook niet voor haar kunnen betekenen. Zodra ze buiten stonden rekte Savador zijn stijve ledematen even. Hij had een typische zitbaan, en zijn gewrichten werden al klam als hij na zoveel tijd op een stoel door te brengen weer even recht stond. In stilte gingen zijn slangachtige ogen de vertrouwde omgeving af. Nostalgisch behaaglijk Shadra. Zijn thuisplaneet en zijn plaats van herkomst, met alle na- en voordelen eraan vast. De ouderwetse straten belegd met kinderhoofdjes, de bruine knollen die zwarte koetsen voorttrokken, het koude en veelal natte weer dat de planeet haar sombere en donkere indruk gaf, het ritmische geklak van paardenhoeven in de verte, de Victoriaans-achtige kledij die hier gedragen werd. Hij kende zijn planeet niet anders dan dat. Alles was zo vertrouwd. En ook Shadra leek bedekt te zijn met een winterse witte deken. Savador zoog zacht de grille lucht naar binnen terwijl hij met een ietwat glazige blik zijn das beter omknoopte. Hij keek Katherine uiteindelijk weer zwijgend aan. 'Hoe ver is het vanaf hier naar de verblijfplaats van je vader?' vroeg hij zacht. 'Als het lanceringsplatform nu wat dichterbij was geweest had ik je met de auto kunnen brengen.' Peinzend tuurde Savador in de verte. Maar hij had zijn peperdure automobiel momenteel niet - die enkel de personen met de hoogste welvaart in een leefomgeving van paarden met koetsen en houten karren zich konden verschaffen - en het zou minstens nog langer duren om te voet door de sneeuw te gaan, afhangend van hoe ver het hier was. In stilte richtte de bleke man zich weer tot Katherine om haar antwoord geduldig af te wachten.

Het was koud buiten en de wind die haar rode haren moeiteloos deed opwaaien, zorgde ervoor dat Katherine haar ogen tot spleetjes kneep. Diep weggedoken in haar jas wachtte ze samen met Savador op de shuttle die hen naar Shadra zou brengen. Een kille hand omvatte haar hart en bijna emotieloos staarde ze voor zich uit. Wat als haar vader dood zou gaan? Zou ze dan helemaal alleen blijven of moest ze toch maar met Percy trouwen ookal was hij vreemd gegaan? De gedachte aan trouwen met iemand die haar zoveel pijn had gedaan, zorgde ervoor dat er een rilling over haar rug liep en snel zette ze dat idee uit haar hoofd.Als die shuttle nu niet snel zou komen, zou ze nog veranderen in een ijssculptuur en konden ze haar gebruiken als fontein of iets dergelijks. Alsof de piloot haar gedachten gelezen had, landde het ding voor hun neus. Snel stapte de jonge vrouw in een een opgeluchte zucht verliet haar lippen toen de warmte haar omarmde. Na een tijdje zwijgend uit het raam te hebben gekeken, vroeg ze aan Savador waar hij juist woonde om een gesprek op gang te brengen. Want zeg nu zelf, stilte is wel een beetje saai, niet? 'In het noorden. Daar ben ik opgegroeid en ik ben er sindsdien blijven wonen, al heb ik sinds mijn studie in vuurmagie op Razen nog altijd een ruim appartement voor mezelf,' Razen, schijnt dat het daar altijd warm is en de meeste mensen daar een mooi gebruinde huid hebben. Heel anders dan haar bleke kleurtje, maar toch had ze het meer op Shadra. 'En zeg maar 'je', lieve kind. Dat je in spijtige tegenstelling tot vele anderen wel het respect voor me kan tonen is al meer dan duidelijk,' Respect tegenover je meerdere, iets wat er al van kleins af aan bij haar ingedramd was. Het maakte niet uit hoe je jezelf voelde, zelfs als ze een van die zeldzame keren ruzie had met haar vader had ze hem nog altijd met 'u' aangesproken, maar als iemand zei dat je gewoon 'je' mocht zeggen, deed ze dat ook. De hand op haar arm zorgde ervoor dat ze eerst vragend omkeek om dan lichtjes te glimlachen. "Danku...jewel." Het was raar, maar ze wendde er wel aan. 'Hoe ver is het vanaf hier naar de verblijfplaats van je vader? Als het lanceringsplatform nu wat dichterbij was geweest had ik je met de auto kunnen brengen.' "Het is een heel eind naar het oosten, maar misschien loopt iemand van vaders vrienden hier rond." Katherine keek om haar heen, opzoek naar een bekend gezicht. "Katherine!" Snel zochten haar groene ogen naar de bron van het geluid dat ze na een tijdje zoeken vond in de vorm van Charles, de beste vriend van haar vader. "Charles." Voorzichting boog ze zich wat naar voren om een kus op zijn wang te geven. "Charles, dit is Savador. Savador, dit is Charles een van mijn vaders beste vrienden." De oude man knikte Savador beleefd toe en wreef in zijn handen om ze warm te krijgen. "Charles, zou jij ons naar mijn vader kunnen brengen? Hij wist namelijk niet zeker of ik kwam of niet." Liefelijk knipperde ze met haar ogen, wist dat de man daar absoluut niet tegen kon. "Natuurlijk breng ik jullie naar je oudeheer." Glimlachend haakte Katherine haar arm aan die van Savador en op haar gemak volgde ze Charles naar zijn auto. Hij was zo ongeveer de enige in Jonathans vriendenkring die een auto had, dus mocht ze van geluk spreken dat ze juist hem tegen kwamen.

Met zijn handen diep in de grote zakken van zijn wintermantel gestopt ging Savador met halfdicht geknepen ogen turend de witte omgeving af. In de ban genomen door gemengde gevoelens. Hij wilde dat Katherine zo snel mogelijk bij haar vader terecht kwam. En tegelijkertijd wilde hij dat dit buitenplaneetse uitstapje eigenlijk zo lang mogelijk zou duren. Het voelde fijn om bij Katherine te zijn. Soms leek het alsof ze de enige was die hem kon begrijpen. Op hetzelfde moment deed hem dat ook pijn, want het was weer eens een duidelijk bewijs hoe ongeliefd hij wel niet was in zijn omgeving. Dat hij het volhield om er zo jaren in te leven, daar kon hij zichzelf nog mee verbazen.
Savador scheurde zijn blik van de poort in de verte af, die de in- en uitgang vormde van het lanceringsplatform, en richtte zich weer tot Katherine. 'Het is een heel eind naar het oosten, maar misschien loopt iemand van vaders vrienden hier rond,' reageerde ze alert om haar heen kijkend op zijn vraag. Geïntrigeerd staarde hij naar de zijkant van haar gezicht terwijl ze sprak. Haar groene ogen die zo goed compenseerden met haar vuurrode lokken, de volle ronde mond die de woorden vormden. Het oosten. Ze woonde hier dus in het oosten. Hij kwam niet vaak in het oosten van Shadra. Eigenlijk kwam hij in geen enkele andere directie dan zijn geboorteplaats. Het noorden was zijn vertrouwde plaatsje gebleven, zelfs het sombere weer en de kille mensen die in de slopende sleur leefden en over de straten sloften waren vertrouwd geworden. Hij had er zijn jeugd doorgemaakt, en hoewel die veelal tragisch was verlopen, kon hij er ook de schaarse vrolijke fragmenten in terugvinden. Een verward gevoel tergde hem toen hij zich bedacht dat het niet meteen hoefde te betekenen dat Katherine zich ook in het oosten had gevestigd, er was opgegroeid en het als een vertrouwd toevluchtsoord voor haar was. Misschien was het alleen waar de verblijfplaats van haar vader was, en ergens zou hij het jammer vinden. Zo kwam hij nog niets over haar te weten. Maar om haar aandacht op zich vast te houden door een reeks persoonlijke vragen te stellen was ook niet beleefd. Dus hield hij zich zwijgende. Op dit soort gebieden was hij hoe dan ook toch meer een persoon die liever eerst de kat uit de boom keek.
Alsof hij Katherine's gezellen kende en ze meteen zou kunnen herkennen als hij ze zag, nam Savador ook het initiatief om het lanceringsplatform met zijn blik af te zoeken naar personen die konden figureerden als 'vrienden van haar vader'. Niet dat hij hierbij van enige hulp kon zijn, maar het was altijd nog beter dan de arme vrouw aan haar lot over te laten en haar enkel nog meer tijd afnemen voor een bezoek aan haar vader. 'Katherine!' schalde een stem plotseling over het platform, en ook Savadors slangachtige ogen schoten naar de wat oudere man die zich niet lang daarna bij hen voegde. 'Charles.' Nijdig keek Savador toe hoe de man een begroetende kus ontving, zijn smalle lippen uit lichte afgunst op elkaar geperst. Hier was hij niet bepaald blij mee. 'Charles, dit is Savador,' stelde Katherine hem vervolgens aan de man voor. 'Savador, dit is Charles een van mijn vaders beste vrienden.' Met een ijskoude blik bekeek hij de man even kort van top tot teen, en wendde zich toen half van hem af om nog een stijf, nauwelijks zichtbaar knikje met zijn hoofd te geven. 'Charles.' Als die zekere 'Charles' dan maar geen al te goede klik met Katherine had. 'Charles, zou jij ons naar mijn vader kunnen brengen? Hij wist namelijk niet zeker of ik kwam of niet.' Waarschijnlijk kon Charles Katherine's oppering niet verwerpen. Of het was meer het aanlokkende geknipper met haar ogen die meneer niet kon weerstaan, en waar hij zelf waarschijnlijk ook moeilijk nee op zou kunnen zeggen. De gladjakker legde zich er openlijk bij neer. Savador was nog in zijn halve proces om Charles verachtend met zijn blik te volgen en de man in gedachten naar de diepste krochten van de hel te wensen, toen hij half uit zijn gedachtestroom opschrok van een plotselinge arm door de zijne. Sprakeloos keek hij op Katherine neer, sloeg rood aan, kon weer eens niet uit zijn woorden komen.
'Maar ik - eigenlijk wilde ik-' Meer dan vreemd gestamel kwam er niet uit. Ze loodste hem al mee richting de auto van Charles terwijl hij zich voor vertrek al voorgenomen had weer rechtsomkeer te maken zodra ze in veilige confrontatie kwam met familie, ze niet meer alleen zou zijn en het niet meer nodig was dat hij nog langer in haar bijzijn zou blijven. Nu stond het al feitelijk vast dat hij mee zou gaan tot - ja, tot waar eigenlijk? Hij had geen idee of die Charles met zijn dure bak rechtstreeks naar Katherine's vader ging, of eerst nog wat tussenstoppen maakte. En eigenlijk kon het hem ook niet meer schelen. Nu hij er zich minder zorgen over hoefde te maken kon hij meer van het feit genieten dat hij nog iets langer bij haar kon zijn. Met hernieuwde moed liet Savador Katherine bij de auto los, ging schuin van haar af staan en keek met een charmant glimlachje op haar neer. Kalmpjes trok hij het portier van de auto open. 'Dames eerst,' sprak hij warm met een uitnodigend gebaartje. En dan was het te hopen dat Charles een beetje kon rijden en ze niet bij elke kuil of hobbel tegen het dak van de auto of elkaars hoofd stoten als hij zou overwegen om heel onopvallend iets dichter bij haar te gaan zitten dan nodig was.

Waarom was het zo koud? Anders hadden ze gemakkelijk te voet kunnen gaan en hoefde ze nu niemand om een gunst te vragen. Het was dat Charles een aardige man was, anders had ze niet zo snel gevraagd of ze met hem mee mochten rijden. Charles was dan misschien wel aardig, maar toch wilde ze niet echt alleen bij de man in de auto stappen, dus pakte ze Savador bij zijn arm en trok hem mee naar de auto zonder op enig protest te letten. Op dit moment was Katherine er niet echt met haar gedachten bij, volgde de oude man zonder echt ergens op te letten. Ze zou Percy waarschijnlijk terug zien aangezien hij de brieven had gestuurd met de melding dat haar vader doodziek was. Een lichte frons verscheen in haar voorhoofd en bleef staan toen ze Savador een glimlach schonk toen hij het portier voor haar opende. Voorzichtig stapte ze in de auto en legde haar beide handen op haar schoot terwijl ze voor zich uit bleef staren. Zou Percy nog altijd koste wat het kost met haar willen trouwen of was dat al minder? En had hij spijt dat hij met zo'n blonde slet had zitten flikflooien of niet? Ergens kon het haar niet schelen wat er van de man geworden was, had ze liever dat hij uit haar leven verdween, maar aan de andere kant was hij wel altijd lief en charmant geweest. Percy was zo'n man die precies twee persoonlijkheden had. Het ene moment was hij geweldig en dacht je dat hij voor altijd bij je ging blijven en het andere moment brak hij je hart. Toen de auto in beweging kwam knipperde ze wat met haar ogen alsof ze uit een trance ontwaakt was. "Heel ver is het normaal niet rijden, maar met dit weer kan het langer duren dan normaal." De woorden verlieten haar lippen zonder dat ze haar blik van de straat voor hen afscheurde. Charles reed extra voorzichtig door de redelijk gladden wegen en mensen die van hot naar her schoten hielpen ook niet echt mee. Deze keer bleef Katherine zwijgen, was veel te hard aan het nadenken over wat ze moest doen als ze Percy terug zag: gewoon doen alsof er niets gebeurd was of hem gewoon negeren? Als hij een woord verkeerd zei zou ze zijn nek waarschijnlijk omwringen. Na een tijdje kwam het prachtige bouwwerk van haar vaders huis eindelijk in zicht en haar lippen krulden terug om in een glimlach: eindelijk was ze terug thuis. Het was haar huis al bijna twee jaar niet meer, maar toch beschouwde ze het nog als een plek waar ze veilig was en altijd welkom zou zijn. De glimlach verstrakte toch wat toen ze de lange zwartharige man een de grote poort zag staan. Het liefst zou ze de brede glimlach op zijn gezicht eraf slaan, maar dat hoorde een vrouw niet te doen dus deed ze ook niets. "Bedankt voor de rit, Charles." Bedankte ze de oude man vooraleer ze uitstapte en naar de poort toeliep die langzaam openging. "Percy." De walging was lichtjes in haar stem te horen en ofwel had de jonge man het niet gehoord ofwel kon hij heel goed acteren. "Katherine, wat ben ik blij je te zien." Hij liep op haar af en wilde haar omhelzen, maar ze wierp hem zo'n dodelijke blik toe dat hij toch maar bleef staan. Inplaats van nog zoiets te proberen, bekeek hij Savador onderzoekend en zijn donkere ogen verharden. Hij was het duidelijk niet gewend dat zijn 'speeltjes' een andere man meenamen als hij er ook was. Zonder hem nog een blik waardig te keuren, draaide ze zich half om om Savador vragend aan te kijken. Ging hij mee naar binnen of ging hij liever terug naar de school. Ze zou het wel begrijpen als hij liever terug ging, hij kende de familie Pierce niet eens, maar toch zou ze het leuk vinden als hij nog even bleef, dan was ze tenminste niet helemaal alleen met Percy.

Het feit dat hij nu niet zomaar meer om kon draaien maakte ergens toch een geruster gevoel in hem los. Iets dat hem vertelde dat het goed was, dat hij zich niet hoefde te associëren met zulke kleine aspecten als zo beleefd mogelijk overkomen. Eens een heer, altijd een heer. Katherine was juist de bron die hem wat losser uit die eeuwig stijve houding maakte, en vaker een glimlach opriep op zijn strenge gelaat. Dat hij zonder vragen vooraf al meegeloodst werd naar de auto van Charles deerde hem niet meer zo toen hij naast het voertuig stond om zelf al de deur voor Katherine open te houden. Geduldig wachtte Savador tot ze veilig plaats had genomen in de auto vooraleer hij zelf neerzeeg op de achterbank en het portier dichtsloeg. Over de achterbank schuifelde hij verder de auto in, dichter naar Katherine toe, en schonk haar een vriendelijk maar ergens ook nerveus glimlachje terwijl hij zorgvuldig de band van de autogordel over zijn borst trok en deze rustig vastklikte. Hij vouwde zijn bleke handen ineen, rustend tegen zijn onderbuik om niet de gehele rit aan zijn vingers te zitten friemelen. Zwijgend zaten hij en Katherine in een volgende stilte naast elkaar, wachtend op Charles tot de wat oudere man als chauffeur zou figureren. Even wierp hij een kille blik voorin de wagen toen hij Charles ogen in de achteruitkijkspiegel meende te zien schieten, starend naar hem. Of naar Kathy. In beide gevallen ergerde het hem. Toch besloot hij er niet al teveel over in te zitten. Hij liet de sfeer en zijn samenzijn met Katherine niet verpesten door zo'n oude bok. Zijn blik dwaalde toch veel vaker naar de knappe roodharige vrouw naast hem af dan naar haar kennis. Dat was het ook veel meer waard. De auto werd opeens in beweging gezet met het ronkende geluid van gevend gas en de uitlaatgassen die in de uitlaat pruttelden. Eindelijk. Behalve oud in uiterlijk kennelijk ook oud in doen, die Charles. 'Heel ver is het normaal niet rijden, maar met dit weer kan het langer duren dan normaal,' zei Katherine kalm. Savador draaide zijn hoofd opzij om even zwijgend de zijkant van haar gezicht te bestuderen, maar ze had haar aandacht vooral op de straten buiten gericht. Ze leek diep in gedachten verzonken, waarschijnlijk over de omstandigheden van haar vader. En dat ouwe Charles er allemaal extra langzaam en voorzichtig over moest doen was ook niet van enige hulp voor haar. Zo duurde het alsmaar langer voor ze zich met haar ouder kon verenigen, arm kind. Uit medeleven legde hij rustig een warme hand op de hare, nam die voorzichtig in de zijne en kneep er zachtjes in om haar nieuwe moed te schenken. 'Het komt wel goed,' zei hij glimlachend, zijn stem iets onderdrukt alsof hij niet wilde dat Charles enige dialogen die achterin gevoerd werden kon opvangen. Het liefst had hij ook een arm om haar schouders heengeslagen, haar even vastgehouden als ze het niet meer droog hield. Maar dat was niet het geval, dus hield hij zich in. De rest van de trage rit met de auto die door de sneeuw voortploeterde en Charles die het allemaal kalmpjes aan wilde doen, staarde Savador uit het raam of af en toe vriendelijk glimlachend naar Katherine als hij per ongeluk weer oogcontact maakte - maar ten alle tijden hield hij haar hand vast alsof hij bang was dat haar moed weer net zo snel weg zou ebben als hij die losliet. Ze hoefde niet bang te zijn. Hij wilde er voor haar zijn, en dit aan haar laten blijken. En tot nu toe vond hij dat hij er redelijk in slaagde om haar dat duidelijk te maken. Lieve Kathy.
Ook hij merkte op dat er in de verte een groot huis opdoemde, haast een herenhuis volgens zijn mening. Onopvallend boog Savador zich dichter naar het raam toe om het immense bouwwerk tot in de details te bewonderen. Geweldig, ronduit prachtig. Zelf had hij plannen om een grote villa op Shadra te kopen, een kast van een huis met alle luxe aspecten van dien. En een huis als dit voldeed aan zijn ideeën, kon daarbij ook als motiveringspunt dienen om zijn plannen uit te breiden. Maar daarbij was het vooral een grote inspiratiebron. Dus dit was waar Kathy leefde? Of in ieder geval gewoond had. Direct betrapte hij zichzelf erop dat er tientallen vragen in hem te boven kwamen, maar die hij in het bijzijn van Charles niet kon stellen. Savador fronste even licht, want ook hij ving de verschijning van een zwartharige man aan de poort van de vestiging op. Wie was dat nu weer. 'Bedankt voor de rit, Charles.' Hij keek even op toen Katherine de oude man die hen hier naartoe gereden had bescheiden bedankte, en hij mompelde ook nog snel iets van een bedankje tussen neus en lippen door voor hij uitstapte. Eigenlijk had hij opnieuw het portier voor Katherine open willen houden, zoals een man dat betaamde te doen, maar de vrouw stapte zelf al uit. Terwijl ze al richting de poort liep bleef Savador nog half in de auto gebogen staan om Charles wat flappen in de hand te drukken die hij vanonder zijn wintermantel vandaan haalde. 'Benzinegeld,' zei hij er met een schamper glimlachje bij. Hij boog zich uit de auto terug en deed rustig het portier dicht, waarna hij zich uiteindelijk weer bij Katherine voegde. 'Percy.' Ze confronteerde net de jongeman bij de poort terwijl Savador aan kwam lopen en met een harde blik op de man gericht vlak achter Katherine bleef staan toen deze Percy haar op een nogal intieme manier leek te willen begroeten. De man besloot het toch maar niet te doen en richtte zijn aandacht in plaats daarvan op hem. Percy leek hem nogal onhartelijk te bekijken, en daar was Savador niet van gediend. Met een giftige blik boorde hij zijn slangachtige ogen in die van Percy. Zet twee dominante mannetjesdieren bij elkaar en je kreeg hetzelfde effect. Savadors blik verzachtte meteen weer toen Katherine zich vragend naar hem omdraaide en hij met automatisch omkrullende mondhoeken op haar neerkeek. 'Katherine, kan ik je.. wellicht - even spreken?' Bijna maakte hij een fout door haar aan te spreken met de bijnaam die hij in stille aanbidding voor haar gecreërd had. 'Onder vier ogen,' verduidelijkte hij op een plots veel killere toon terwijl hij Percy fel aanstaarde. Zonder op reactie te wachten omvatte hij haar slanke hand in de zijne en trok haar langs de poort zachtjes verder mee, buiten het gehoorbereik van preutserige Percy. Savador liet haar weer los en bleef een beetje wezenloos glimlachend tegenover haar staan. 'Eh-,' besloot hij uiteindelijk maar zijn zegje te doen. Dat ging weer behoorlijk goed. 'Het was eigenlijk mijn intentie meteen rechtsomkeer te maken naar de school vooraleer ik.. directe confrontaties met je familie en kennissen zou aangaan, uit respect voor je vader en de situatie. Al wil ik je bijstaan en - wellicht overwegen om.. wel..' Hij laste even een pauze in tussen zijn woorden om op de juiste uiting te komen, en moest daarbij naar de grond kijken om niet verder in verwarring te raken door Katherine's groene ogen. 'Wat vind jij ervan, Katherine?' vroeg hij uiteindelijk zacht terwijl hij zijn blik voorzichtig weer omhoog liet glijden naar haar gezicht. 'Jij kent de normen en waarden van je familie beter dan ik dat doe. Zal ik meegaan of niet?' Want hij wilde immers niet als een brutale vreemdeling binnen komen pararderen om zich grenzeloos met de omstandigheden te bemoeien. Savador forceerde een pril glimlachje op zijn smalle lippen terwijl hij Kathy aankeek en op haar reactie wachtte, al was het alleen om zijn onzekerheid op het moment wat te doen laten vervagen.

Ze haatte de man met heel haar hart en toch kreeg ze knikkende knieën als zijn donkere ogen in de hare keken. Het was gewoon onlogisch dat ze nog altijd zo reageerde op zijn aanwezigheid, maar dat deden de meeste vrouwen die hij ingepalmd had. Haar handen verkrampte wat en het liefst zou ze die arrogante grijns van zijn gezicht vegen, maar ze hield zich in... voor nu. Percy's mondhoeken zakten een stukje naar beneden toen hij Savador in het oog kreeg en zijn ogen spoten bijna vuur. Hopelijk konden ze allebei zich een beetje inhouden, aangezien Savador er ook uitzag alsof hij Percy meteen een slag in zijn gezich wilde geven. Op dit moment had ze echt geen zin om twee mannen uit elkaar te halen. Ok, ze was er best gecharmeerd door, maar ze wilde niet dat ze met blauwe plekken en een gescheurde lip bij haar vader aankwamen. 'Katherine, kan ik je.. wellicht - even spreken?' Rustig bleef Katherine staan en wachtte totdat Savador zou zeggen wat hem dwars zat, maar door de blik die hij over haar schouder wierp wist ze al waar hij naartoe wilde vooraleer hij de woorden had uitgesproken. Rustig liep ze met de man mee totdat ze buiten gehoorsafstand waren. 'Het was eigenlijk mijn intentie meteen rechtsomkeer te maken naar de school vooraleer ik.. directe confrontaties met je familie en kennissen zou aangaan, uit respect voor je vader en de situatie. Al wil ik je bijstaan en - wellicht overwegen om.. wel..' Even zonk de moed haar in de schoenen en keek ze net als hij naar de grond. Ze had gehoopt dat hij mee zou gaan, dat ze niet alleen bij haar vader moest zijn zonder troost als ze haar tranen weer eens niet zou kunnen binnenhouden. Ze ging alleen zijn als Savador niet mee ging, want ze was echt niet van plan om Percy ook maar een beetje bij haar in de buurt te laten komen. Hij had misschien wat voor haar vader gezorgd in haar afwezigheid, maar met de houding die hij nu had wilde ze hem echt niet in de buurt van haar vader hebben. Ze had het gevoel dat hij haar vader pijn zou doen. 'Wat vind jij ervan, Katherine?' Voorzichtig keek de vrouw terug op, probeerde de lichte teleurstelling die ze voelde te verbergen. 'Jij kent de normen en waarden van je familie beter dan ik dat doe. Zal ik meegaan of niet?' Normen en waarden. Hun familie was redelijk sociaal, had verschillende contacten op verschillende planeten, zelf in Nova al was zij meestal diegene die daar alles moest regelen. Katherine was ongeveer de enige van haar familie die een beetje kon opschieten met Novanen, ookal kon zelfs zij sommige van die hypere kinderen niet uitstaan. Voor even beet ze op haar onderlip terwijl ze nadacht. Zijzelf zou het geweldig vinden als Savador mee zou gaan, maar ze moest natuurlijk wel rekening houden met Jonathan. Lang moest ze er eigenlijk niet over nadenken aangezien ze wist dat haar vader graag wist wie zijn dochter werk gaf. Als het aan hem zou liggen en als hij beter zou zijn zou hij al haar collega's uitnodigen als het moest. Een glimlach vormde zich terug rond haar lippen toen ze zachtjes knikte. "Je moet zelf kiezen of je mee wilt gaan of niet, maar ikzelf zou het wel fijn vinden moest je meegaan en ik weet zeker dat mijn vader er ook niet op tegen zou hebben." Deze keer liet ze de 'u' achterwegen, net zoals hij gezegd had. De glimlach die nu op haar gezicht stond was bijna triomfmatelijk te noemen, ze trots was ze op zichzelf dat ze de man gewoon met je had aangesproken. Een rilling liep weer over haar rug heen toen een windvlaag voorbij kwam en instictief trok ze de jas wat strakker om haar lichaam heen. "Dus de keus is aan jou: vind je het beter om terug naar de school te gaan, doe je dat. Je moet gewoon doen wat jou het beste lijkt."

Behalve het feit dat hij haar ook degelijk wilde confronteren met wat hem dwarszat en de twijfels om naar binnen te gaan, wilde hij ook aantonen dat hij Katherine voor zichzelf wilde hebben. Hij was hoofdmeester en leraar, zij was docente en ze kregen nu niet iedere dag de kans om elkaar te treffen op de gangen en iets 'zomaar' af te spreken. Daarbij had hij er nauwelijks de moed voor, al had hij vaak genoeg de poging willen nemen in rustige weekenden en de drang om haar rode haar weer te kunnen zien teveel werd. Hij was bang dat het al snel op een date zou lijken. En niet dat hij daar nu problemen mee had, absoluut niet. Het was meer de vrees hoe Kathy erover dacht. Waarschijnlijk wilde ze niks met een oude zak zoals hij te maken hebben, maar hij kon niets aan zijn leeftijd veranderen. Was dat wel voor mogelijk, dan had hij zichzelf direct een twintigtal jaren jonger gemaakt. Misschien maakte leeftijd in de liefde vanuit haar opzicht geen verschil. Althans, dat was wat hij vurig hoopte sinds het moment dat hij zichzelf erop betrapte teveel en te vaak aan Katherine te denken. Die kwal van een Percy, of hoe de jonge knaap ook mocht heten, belemmerde zijn kansen. Savador wist niet wie hij was of wat hij was, maar wat hij in ieder geval wel wist was dat Katherine ook niet behoorlijk gesteld op de man moest zijn. Alleen de toon in haar stem al bij de begroeting. Het was niet alleen voor zichzelf, maar het was ook een beetje daarom waarom hij haar bij de vent wegtrok. Er zaten eigenlijk zoveel redenen aan zijn handelingen vast zolang hij in haar bijzijn verkeerde. Zijn karakteristieke eigenschap om streng en glashard te kunnen spreken moest er in die momenten ook aan ontbreken. Hij staarde een beetje wezenloos naar de grond nadat hij zijn zegje had gedaan, had geen idee hoe hij het anders had kunnen verwoorden. Ondanks dat hij in zijn jeugd gedwongen was om een aantal jaar op straat te leven was hij netjes opgevoed en had alle logische normen en waarden meegekregen. Het zou gewoon hondsbrutaal zijn om zich als buitenstaander met het gezinsleven van mensen te bemoeien die hem niet eens kenden. Op Kathy na. Ze keek een beetje teleurgesteld naar de grond, haar blik neergeslagen, haar hoofd wat hangend. Met een klein glimlachje boog Savador zijn hoofd om zich ongeveer tot haar lengte gelijk te maken en zich vanuit een laag punt vragend op haar gelaat te richten, alsof hij enkel met dat gebaar wilde vragen of haar iets dwarszat. Toch voelde hij een warm, vreugdig gevoel van binnen. Ze was er teleurgesteld in als hij zou vertrekken? Om welke andere reden zou het ook kunnen zijn. Het betekende in ieder geval dat ze niet zo over hem dacht als waar hij voor gevreesd had. Zijn eigen mondhoeken krulden ook verder om bij het opmerken van de glimlach die Katherine's lippen sierde toen ze weer naar hem opkeek. 'Je moet zelf kiezen of je mee wilt gaan of niet, maar ikzelf zou het wel fijn vinden moest je meegaan en ik weet zeker dat mijn vader er ook niet op tegen zou hebben.' Hij voelde een glunderend gevoel bijna meester van zich maken, want welke reden had hij nu nog om terug te gaan?
'Dus de keus is aan jou: vind je het beter om terug naar de school te gaan, doe je dat. Je moet gewoon doen wat jou het beste lijkt,' voegde Kathy eraan toe.
'Als jij het fijn zou vinden en je vader heeft er niets op tegen, dan neem ik de volledige gelegenheid om mezelf vandaag als je gast uit te nodigen. En gauw voor je kou vat,' glimlachte Savador breed op haar neer terwijl hij een arm om haar schouders sloeg en haar met die beweging weer omdraaide om haar terug naar de poort te escorteren. Niet dat die arm haar enige warmte kon bieden, maar toch; het was een poging tot. Zijn slangachtige ogen en de trek om zijn mond verhardden zich toen ze Percy weer naderden. Hij liep met benende, strenge passen op de man af alsof hij op het punt stond hem aan te vallen, maar wendde zich op een klein metertje afstand met een giftige blik van hem af waarna hij vervolgens de oprit van het reusachtige huis opliep, Katherine daarbij nog in de halve omarming alsof hij haar voor de vlerk wilde beschermen. Als laatste laatdunkende gebaar voor hij de afstand vergrootte zwiepte hij met een hand door zijn lange sluike lokken in de hoop dat Percy ze in zijn gezicht zou krijgen. Typisch mannengedrag, maar hij kon er niets aan doen. Hij mocht de knul gewoon niet, al vanaf het eerste ogenblik niet. Pas toen ze ver genoeg van Percy waren verwijderd en de voordeur waarschijnlijk niet ver moest zijn, haalde Savador zijn arm van Katherine's schouder af en staarde even zachtaardig op haar neer. 'Ik heb niets om je vader te geven,' zei hij zacht op een toontje van een kleine jongen die snoep had gestolen en dit openlijk toegaf. Zijn wenkbrauwen trokken zich even in een spijtig fronsje naar elkaar toe. Het was toch wel zo netjes om als onaangekondigde gast een klein beterschapspresentje mee te nemen, zeker voor iemand die ernstig ziek bleek te zijn. En geld, dat had hij genoeg. Maar wat had een stervende daar nu aan?

Sommige mensen zouden het misschien raar vinden, maar ze voelde zich veilig bij Savador. Ze zou het niet snel toegeven, maar in een paar maanden tijd was ze echt bang geworden van Percy. Ze was nog altijd een vrouw en vrouwen waren fysiek zwakker dan mannen. Het was aan zijn hele houding te zien dat hij sneller iemand fysiek dan met woorden iets aan zou doen en daar was ze op dit moment bang voor. Bang dat, als Savador wegging en zij alleen met de man was, hij haar zou blijven martelen tot ze beloofde om met hem te trouwen. Natuurlijk zonk de moed in haar in de schoenen toen Savador haar apart nam om te zeggen dat het de bedoeling was geweest om meteen terug te keren naar de school, maar ze probeerde zo luchtig mogelijk te antwoorden. Katherine had het nooit simpel gevonden om haar emoties tegenover mensen die ze wardeerde te verbergen en Savador was zeer zeker iemand die ze wardeerde. Niet veel mannen zouden met haar mee durven gaan naar een familie die ze nog niet eens ontmoet hadden. Nee, zo'n mannen liepen er niet veel op de verschillende planeten rond. Voorzichtig keek ze terug op na haar woorden en wachtte zijn reactie af, die al vrij snel kwam. 'Als jij het fijn zou vinden en je vader heeft er niets op tegen, dan neem ik de volledige gelegenheid om mezelf vandaag als je gast uit te nodigen. En gauw voor je kou vat,' De iets of wat bange blik in haar ogen maakte plaats voor vreugde en meteen krulden haar mondhoeken om van blijdschap. Het was niet alleen omdat ze bang was van Percy dat ze wilde dat Savador meeging. Ze Voelde zich echt goed in zijn buurt, kon even zichzelf zijn. Bij de leerlingen moest ze meestal een strenger toontje opzetten omdat ze anders toch nooit zouden luisteren. Nog altijd met die zelfde glimlach op haar gezicht liet ze zich meevoeren. Percy was er blijkbaar niet echt mee gediend dat iemand aan zijn 'toekomstige vrouw' kwam en hij wilde net wat zeggen toen hij Savadors haar vol in zijn gezicht kreeg. Half in shock bleef de man op zijn plaats staan terwijl Katherine en Savador gewoon verder liepen. Dit was echt de laatste keer dat ze hem wilde zien. Toen ze bijna bij de voordeur waren bleef Savador ineens staan en angst begon zich in haar lichaam te vormen. Hij had zich toch niet bedacht en wilde toch niet terug gaan. De jonge vrouw kon net de neiging onderdrukken om opgelucht uit te ademen toen Savador alleen maar zei dat hij niet bij had om aan haar vader te geven. "Dat is niet nodig, hij zou al blij zijn dat je me wilde vergezellen. Vaders kunnen soms nogal bezorgd zijn." Dat had ze al veel meegemaakt. Vroeger mocht ze nooit ergens naartoe zonder dat haar vader wist waar naartoe en met wie. In het begin werd ze altijd kwaad als hij weer diezelfde vragen stelde, maar later was ze het wel gaan begrijpen. Ze was enigskind en natuurlijk wilde de oude man haar met zijn leven beschermen. Langzaam liep de roodharige vrouw verder nadat ze haar arm weer in die van Savador gehaakt had. Zachtjes opende ze de voordeur en keek even naar binnen. Voordat ze er iets van kon zeggen was de kleine zwarte kat, die de hele tijd verborgen had gezeten, naar binnen en miauwde even klagend. Voorzichtig duwde Katherine de deur verder open en stapte naar binnen. Toen Savador ook binnen was, sloot ze de deur achter zich, liet de man los en liep verder het huis in. Haar vaders kamer lag naast de woonkamer, want trappen kon hij al een tijdje niet meer op. In stilte opende ze de deur die naar die kamer leidde en gluurde even naar binnen. Het was raar om haar vader roerloos op het bed te zien liggen, alleen zijn buik die onregelmatig op en neer ging vertelde dat hij nog leefde. "Katherine?" De krakerige stem was vervuld van pijn en zonder het echt te willen verschenen er tranen in haar ooghoeken. Haar hakken maakte zachte tikkende geluiden op de vloer terwijl ze dichter naar het bed toe liep . "Vader, heeft u veel pijn? Moet ik iets gaan halen?" Ze maakte aanstalten om zich om te draaien om dingen te gaan halen toen een hand zich om haar pols sloot. "Het is goed, liefje. Ik heb net iets ingenomen. Zeg me liever wie de man is die je bij je hebt." Op de een of andere manier wist haar vader altijd alles, want ze zou gezwatel hebben dat hij de hele tijd naar het plafond had gekeken. Met een glimlach liep ze een eindje terug en pakte Savador bij zijn hand vast. "Savador, dit is nu Jonathan Pierce. Vader, dit is Savador, het schoolhoofd van Starshine academy." Nu pas draaide de oude man zijn hoofd om en bestudeerde Savador grondig met groene ogen die vertelden hoeveel hij al van die wereld had gezien. De kleur van haar ogen had ze van hem en daar was ze trots op.

Hij mocht de jongen die Katherine schijnbaar al eerder had leren kennen niet, maar hij kon er ook zijn vinger niet op leggen wat er nu precies tussen de jongeman en de roodharige vrouw speelde. Of in ieder geval; wat er gespeeld had. Hij nam het maar voor voorwaardelijk dat wat voor relatie ze ook hadden gedeeld, deze nu in ieder geval niet meer in tact was. Gelukkig maar, want Percy leek hem niet de meest zorgzaamste man om je steun en comfort bij te vinden. Alleen al door slechts even een snelle blik vanuit zijn ooghoeken in zijn richting te werpen was er iets aan hem dat niet helemaal klopte. Er moest iets gebeurd zijn, dat wist hij vrijwel zeker. Beiden gingen met elkaar om op een zwijgzame, hatelijke manier die nog net niet voor ontploffende escalaties zorgde. Met zijn priemende slangachtige ogen wenste Savador hem de diepste krochten van de hel in. Het maakte niet uit op wat voor manier het schlemiel Katherine geconfronteerd had, het was naar zijn gevoel niet bepaald een fijne wijze geweest. Hij voelde het aan de heersende spanning. En hoe kon je dat zo'n delicate vrouw als Katherine aandoen? Ze was lief, ze zag er goed uit, er waren tot nog toe geen slechte punten die hij aan haar had kunnen opmerken. Dat zo'n etter de kans had gekregen en ook had genomen om zo'n tedere persoonlijkheid op z'n fijnst mee te maken om het vervolgens te verwerpen alsof ze oud vuil was - het maakte hem diep van binnen woedend. Kathy verdiende beter dan dat. Zoveel beter. Savador versterkte zijn greep iets om haar ranke schouder alsof die enkele arm om haar heen nog niet protectief genoeg was. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. Ze was veilig bij hem en hij zou haar in zijn bescherming tussen de vier gewende muren van haar thuis brengen waar hij haar kon overleveren aan haar vader. Geen probleem. Alles wat Percy nog kreeg was een dodelijke blik en een afwerpend gebaar in zijn gezicht als lichte zweepslagen. Dat was zijn uiting hoeveel de man het waardig was om op de aarde van deze planeet rond te mogen lopen. Savador besloot zich niet meer op de mislukkeling te richten en bracht Katherine naar het voorpad van haar huis. Uiteraard had hijzelf ook een aantal fouten begaan, en als er naar gevraagd werd deelde hij het met alle oprechte eerlijkheid dat hij niet altijd even trouw in zijn eigen relaties was geweest - maar hoe moest je je ook opstellen als man die altijd gemeden werd uit angst, ook door de vrouwen die hij het liefst beter had willen leren kennen? Hij had zijn plaats in die liefdesmaatschappij nooit weten te vinden, en toen hij plotseling een plekje kreeg bij de ontmoeting van zijn vrouw wist hij niet hoe ermee om te gaan. Het had ertoe geleid dat hij vreemd was gegaan, meerdere keren. Dat was het erbarmelijke gevolg van een levenlang tekort aan liefde, en een teveel aan haat en afkeuring terwijl hij voor hij de harde ijskoude man geworden was zo zijn best deed voor iedereen. Ooit was hij iemand geweest die eerst aan anderen dacht voor hij zichzelf voldaan stelde met behoeftes. Maar hoe het ook had mocht wenden of keren, hij was in ieder geval niet zo laf geweest om met gevoelens van vrouwen in zijn omgeving te spelen en ze alleen als lustobjecten te zien. Respect voor het andere geslacht had hij beslist, en het deerde hem net zozeer als de term vrouw achteloos door het slijk werd gehaald alsof hij er zelf één was. En zielige personen als Percy waren typisch bereid dat te neigen doen, keer op keer. Katherine zo snel mogelijk uit zijn buurt halen zou beter zijn voor de situatie. Niet dat het zijn zaken waren wat er nu precies aan de hand was. Het was toch een stimulerende reden om nog even langer bij haar te blijven. Waarom ook niet.
Toch kwamen de aarzelingen even teboven bij het plotselinge feit dat hij helemaal niets voor Katherine's vader bij had. Hij kon wel even snel een inktzwarte roos uit duistere magie creëren, maar dat was ook weer zo cliché. Daarbij was de grafkleur ook niet helemaal bemoedigend. 'Dat is niet nodig,' stelde Katherine hem gerust. 'Hij zou al blij zijn dat je me wilde vergezellen. Vaders kunnen soms nogal bezorgd zijn.' Savadors mondhoeken krulden om tot een klein warm glimlachje terwijl hij zijn half opgeheven traag weer liet zakken, alsof hij net op het punt had gestaan zijn kledij te onderzoeken tot hij per toeval op een klein presentje zou stuiten, want hij wilde echt iets hebben om zijn genegenheid te tonen. Vaders kunnen soms nogal bezorgd zijn - truth. Hij kon er sinds de dood van zijn beide ouders op jonge leeftijd spijtig genoeg niet over meepraten. Maar het ging hier om Katherine's berouw, niet om de zijne. Glimlachend richtte Savador zich weer tot de jonge roodharige vrouw voor zich. 'Kom,' zette hij haar zachtjes aan tot het vervolgen van hun tred naar het huis en de confrontatie met haar vader. Hij nam haar hand in de zijne, kneep er even bemoedigend in. Het moest vast moeilijk voor haar zijn. Afwachtend bleef hij naast Kathy staan op het opstapje naar de voordeur en liet haar alle tijd nemen om de woning te betreden en haar weg te laten vinden. Hij moest zich aan de deurpost vastgrijpen om niet te struikelen over de kat toen deze haast tussen zijn benen naar binnen schoot en een klagelijk gemauw liet horen. Bloody hell, katten. Kwamen maar tevoorschijn gesprongen en scherpten hun nagels aan je meubilair of hun nietsvermoedende baasje. Nog steeds kon hij het niet al te wel vinden met die beesten, maar hij hield zich zwijgende. Naast de deur bleef Savador stilstaan, streek zijn sluike lokken achter een oor die in zijn gezicht waren gaan hangen bij zijn aandacht op de kat en richtte tegelijkertijd zijn hoofd op om het vertrek van binnen onder ogen te zien. Huize Pierce was aan de binnenzijde nog groter dan aan de buitenkant, al zo leek het. 'Eh..,' hij stapte een beetje doelloos naar een kapstok in de buurt van de deur met zijn mantel al half over zijn schouders getrokken, geen idee hebbend of het relevant was voor de bewoners hier om iets van buitenkledij of zelfs schoenen uit te moeten trekken voor je je verdere entree mocht maken. Vroeger waren er in de tijd dat hij kind was geweest wel zulke strenge normen en waarden geweest, bij hem thuis of als hij bij kennissen kwam, en zelf behield hij die regeltjes ook liever in zijn kantoor en klaslokaal. Maar Katherine liep echter al verder, en hij liep haar achterna om niet wezenloos achter te blijven. Ze had de steun hard nodig, bij Medusa. Vlak achter haar bleef hij staan om over haar schouder de kamer binnen te blikken. In stilte plaatste hij een geruststellende hand op haar rug. Treffingen aangaan met mensen die niet lang meer hadden was altijd moeilijk en het bleef moeilijk, keer op keer. 'Katherine?' klonk er een moeizame krakende stem uit de kamer, alsof het de arme man alle inspanning kostte geluid uit zijn longen te persen. Alles wat er echter te onderscheiden viel waren vage contouren in een bed, waarvan een gedeelte rustig op en neer ging. Savador slikte even. Hij betrapte zichzelf erop dat de hand op Kathy's rug zich geklauwd had en hij de stof van haar kleding tussen zijn vingers geklemd had. 'Vader, heeft u veel pijn? Moet ik iets gaan halen?' Terwijl hij vader en dochter liet treffen schuifelde Savador met zijn handen strak in elkaar gevouwen verder de kamer in en hield zich een beetje op de achtergrond. Het zou ook geen doen zijn de oude man direct te confronteren alsof ze elkaar al jaren kenden. 'Het is goed, liefje. Ik heb net iets ingenomen. Zeg me liever wie de man is die je bij je hebt.' Savador haalde een bleke vuist naar zijn mond en stond net op het punt aanstalten te maken om te kuchen en zichzelf voor te stellen toen Kathy zijn hand pakte en die gelegenheid al nam. 'Savador, dit is nu Jonathan Pierce. Vader, dit is Savador, het schoolhoofd van Starshine academy.' Hij zag de gedaante in het bed draaien en twee doffe groene ogen zwakjes fonkelen terwijl deze hem nauwkeurig leken te bekijken. Oude vermoeide ogen van een oude vermoeide man. In een flits schoot er een snel bescheiden glimlachje op Savadors bleke gelaat waarna hij een klein knikje met zijn hoofd gaf. 'Aangenaam, meneer Pierce,' sprak hij zacht. Hij zei er nog iets in het Shadraans achteraan om de ontmoeting op meer beleefdere wijze te beginnen wat zich een gewoonte had gevormd op Shadra. 'Uw dochter verricht hard werk in haar baan en haar omgang met collega's. De leerlingen zijn zeer op haar gesteld. Maakt u zich geen zorgen - ze is in goede handen.' Hij sprak het rap en met zorgvuldig gekozen woorden uit terwijl hij kalm over zijn vingers streek als een soort tic, en voor even leek hij weer te zijn teruggevallen in zijn bekende strenge houding, maar dat was maar schijn. Het was meer een automatisme tegenover mensen die hij nooit eerder ontmoet had.
'Vergeef me,' vervolgde hij na een kleine stilte terwijl hij een stap dichter naar het bed toe zette. 'Ik wilde u niet overvallen met mijn plotselinge komst. Eerlijk gezegd had ik er zelf ook niet op gerekend, maar ik wilde uw dochter de nodige comfort en troost bieden. Ze lijkt het nodig te hebben.' Zijn mondhoeken krulden even zuinig om en hij liet zijn handen voor zijn buik langzaam zakken om het gepluk even achterwege te laten.
'Is er wellicht iets dat ik voor u kan betekenen?' Tegenover mede-Shadranen had hij al gauw de drang terug te vallen in de Shadraanse taal in zijn eigen Brits-Noord-Shadraanse accent waarmee hij zichzelf voor iedere Shadraan die niet uit het Noorden stamde nogal onverstaanbaar kon maken bij zijn snelle bittere manier van spreken, maar het was het minste wat hij kon vragen door hier zomaar op te duiken zonder enige verduidelijking van gewenste sterkte.