Een nieuw leven.

Vincent keek ongeduldig op zijn horloge. Hij zat nu al een halfuur op een bankje, in de hal van de ingang van het laceringsplatform wachtend tot Raphael eindelijk zou arriveren. Natuurlijk kon hij het hem niet kwalijk nemen dat hij zo lang al zat te wachten, aangezien hij zélf veel te vroeg was gekomen. Normaal was Vincent nergens zenuwachtig voor, maar vandaag leek alles anders. Vincent was wel eens op reis geweest naar een andere planeet, maar hij had Shadra nog nooit permanent verlaten. Bovendien zou hij op reis gaan met Raphael, waar hij aan de ene kant heel veel zin in had, maar aan de andere kant verschrikkelijk tegenop zag. Vincent ging wat rechter op zitten en haalde een keer diep adem, hij móest nu gewoon even rustig worden. Hij stond op om opnieuw een kop thee te halen bij één van de automaten die er stonden, en liep toen weer terug naar zijn plaats. Hij moest zich maar gewoon even richten op de positieve dingen, al kon hij niet zo snel op die dingen komen. Eeuwige pessimist. Hij zou Lucy in ieder geval weer zien, toch? Hij hield van zijn zusje, zij was belangrijk voor hem. Een soort lichtpunt, in de duisternis. Soms letterlijk, door haar witte haren. Vincent grinnikte even. Misschien werd dit toch nog niet zo héél erg. Tenminste, dat hoopte hij.

Raphael had zich niet uitgesloofd. Oké natuurlijk had hij zich uitgesloofd. Met de inmiddels verlepte roos in zijn hand en het over-kleffe gedicht op een papiertje dat nu verfrommeld in zijn broekzak zat. Hij had niet veel mee, maar des te meer geld. Hij had al een tijdje gespaard, eerst niet hiervoor, maar voor dure nieuwe schoenen. Maar al dat geld was opgegaan aan een ticket, aftershave waarvan hij wist dat Lucy hem lekker vond ruiken, een heleboel chocolade chip koekjes en sterke drank om zijn verdriet en spijt gevoel weg te eten en drinken. En niet te vergeten de roos, en de doos Turks fruit -hij wist niet of Lucy wel van Turks fruit hield, zelf vond hij het verschrikkelijk goor. Maar de laatste tijd gaf hij er niks om dat eten wel of niet smaakte, zolang het hem maar dik en misselijk maakte; zodat hij zich daarover schuldig kon gaan voelen. Met een grote rode trolley in zijn ene en de roos de doos Turks fruit en een kleinere zwarte koffer in zijn andere liep Raphael de vertrekhal binnen. Zijn haar hing voor zijn ogen, hij had een strakke zwarte spijkerbroek aan en een grote blauwe blouse waar de kleine donkere zweetplekken onder zijn armen al op zaten. Zijn handen voelde klef aan en hij had een brok in zijn keel. Even raakte hij en paniek toen hij Vincent nergens zag, maar hij haalde opgelucht adem toen hij zijn vriend op een bankje een paar meter verderop zag zitten met een beker in zijn hand, waarschijnlijk met thee of koffie er in want er kwamen witte dampen van af. Pas nu merkte hij hoe koud het was in de hal. Hij stak zijn hand omhoog toen hij naderde, en glimlachte vrolijk. "Hey Vincent!" hij kwam naast hem staan en zette zijn koffer neer. "Sorry, ben ik laat? Ik dacht echt dat ik op tijd was, ik wou je niet laten wachten. Zit je hier al lang?" enthousiast kibbelde hij verder zonder om veel antwoorden te vragen. Zolang hij praatte voelde hij zich veilig, dacht hij niet aan Lucy. Zolang er gepraat werd was hij afgeleid, dacht hij niet aan hoe erg hij het verkloot had, als hij bij Vincent was voelde hij zich veilig en vertrouwd ondanks hij de broer was van haar en zijn zus door en door kende.

Vivespa had niet veel bij zich toen ze aankwam in de hal. Ze vocht tegen haar tranen. Die jongens bij het bankje mochten het niet zien, ze kende hun. Die ene met die beker in zijn hand was de broer van Lucy. Vivespa had haar nooit echt gemogen. Maar ja, wie had Vivespa ooit gemogen? Weg gaan was haar enige optie. Weg van deze planeet, een nieuw leven starten. ze hoopte dat het zou lukken... Ze wist niet waar ze naar toe wilde gaan maar ze zou wel ergens stranden. De jongens keken naar haar, wat had ze daar een hekel aan... Ze ging zitten op een bankje ver van hun vandaan en fantaseerde over de nieuwe start. Stel dat ze weer het zwarte schaap zou zijn? die uitdrukking sloeg nergens op. ze voelde zich juist een wit schaap tussen alle zwarte... ze volgde met haar vinger de groefjes in haar bleke huid. En dat noemde zichzelf duistere magie... Het zou goed komen. Dat moest ze denken ook al was dat moeilijk. de jongens praatte met elkaar , Ik had het idee dat ze niet echt naar elkaar luisterde.

PROFILE MAGICIAN

» Een nieuw leven
» Nieuw vak, nieuw lokaal, nieuwe leraar
» Lang zal ze leven ~
» Life - Dit personage moet iets anders doen met het leven
» Net nieuw.

Een nieuw leven.

Een nieuw leven.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen