You idiot~

Puffend en hijgend door de trappen die hij op moest samen met een last van minstens 70 kilo op zijn rug, kwam hij bij de ziekenzaal. Hij zweette lichtjes, trilde op zijn korte benen. Het was geen gemakkelijke klus om Kanda van het grasveld naar de trappen te dragen en vervolgens die trappen op te krijgen. Zijn kracht viel niet te onderschatten, ondanks zijn tengere figuur. Zijn meester Cross had hem zo hard laten trainen dat hij daar nu de resultaten van zag. Helaas had hij niet getraind in het traplopen met een zware last op je rug. En zijn korte benen waren nou eenmaal niet zo sterk als zijn arm- en rugspieren.
Hij zuchte opgelucht. 'We zijn er, Kanda...' mompelde hij tegen de bewusteloze jongen. Hij hoopte dat zijn wond niet verergerd was in de tussentijd. Als het door zijn shirt bloedde betekende dat in Alan's ogen niet veel goeds. Hij droeg Kanda naar een bed, legde hem er voorzichtig op en bleef bij zijn bed zitten tot de schoolarts zou komen. 'Idioot...' fluisterde hij zachtjes, streek zijn pony voor zijn ogen weg om daarna versteld over zijn haren te aaien. Ze waren nog zachter dan hij ze voorstelde. Ravenzwarte glanzende lokken die als zijde voelden, die soepel en zacht over zijn vingers gleden. Het voelde heel anders dan zijn eigen dunne en breekbare haar, wat wit was geworden door de experimenten. Ooit waren zijn haren bruin, vol en dik geweest. Ooit had hij een gezonde linkerarm en had hij geen tattoeage over zijn oog, of een vloek over zich rusten. Hij was... normaal geweest. Tot het moment dat ze zijn lichaam aantastten met injecties en operaties en allerlei andere experimenten. Hij verachtte zijn lichaam. Hij voelde zich gewoon vervloekt maar helaas voor hem, kon hij niet terug naar de tijd waarin alles nog vrolijk en luchtig was. Hij kon niet terug naar de tijd toen Mana er nog was... Hij zuchtte opnieuw, trok zijn hand terug en legde die naast zijn andere op zijn schoot terwijl hij naar Kanda keek. 'Don't you dare to leave me too.'

Door een hoop gehobbel deed kwam Kanda weer een beetje bij. Hij opende alleen even zijn ogen en zag Alan hem de trappen op dragen. Hij sloot zijn ogen weer in tevredenheid. Hij was bij bewustzijn maar liet het niet merken. Op een gegeven moment werd hij in een bed gelegd in de ziekenzaal. Alan begon tegen hem te praten, niet wetende dat Kanda al soort van wakker was. 'Ik ben hier niet de idioot, moyashi. Ik ga je niet verlaten, athans ben ik niet van plan.' Ondertussen had hij zijn ogen al geopend en keek Alan aan. Kanda hief een hand naar zijn haar wat door het bed helemaal door de war zat. Hij trok het touwtje uit zijn haar wat alle langa lokken bij elkaar hield. Het haar viel sierlijk over zijn schouders heen naar beneden. Kanda hoeste een paar keer en greep vervolgens naar zijn borstkas. 'Damn, that hurts. Meer dan ik had gedacht.' Hij lachte erbij alsof er niets aan de hand was. Puur om te zorgen dat Alan zich niet zo druk maakt. 'Weet je, normaal geef ik mensen een pak slaag als ze aan mijn haar zitten.' Kanda viel weer stil na een hoop gezegd te hebben. Dat praten was eigenlijk veel te vermoeiend. Hij lachte en sloot zijn ogen weer voor een tijdje.

Jeey smexy Kanda gooit zijn haar los XD

Alleen al het idee dat hij Kanda kon kwijtraken was... was... Hij kon er even geen geschikt woord op vinden. Hij kon zich daarnaast ook niet voorstellen wat er met hem zou gebeuren als de samoerai uit zijn leven zou verdwijnen. Toen hij op de vlucht was voor de Suasama - toen hij ergens in de uithoeken van Erd zat - had hij sterk het gevoel gehad dat hij iets miste. Iets belangrijks maar destijds kon hij er gewoon niet op komen. Maar nu... Nu hij Kanda eindelijk weer zag, besefte hij dat hij hém had gemist. Ergens voelde hij de drang om hem nu te knuffelen maar dan zou hij hem pijn doen (hij deed hem toch graag pijn?) en dan zou hij zijn eigen imago vernietigen (uit zijn acties bleek helaas het haat-element niet naar voren te komen). Hij zuchtte diep uit lichtelijke frustratie en haalde zijn capuchon van zijn hoofd. Nu zijn gezicht goed zichtbaar was, kon je duidelijk merken dat hij in de afgelopen twee jaar was veranderd. Twee jaar geleden toen hij 14 was, had hij nog zo'n schattig rond gezicht met grote glinsterende ogen. In de twee jaar dat hij gevlucht was, was hij drastisch veranderd. Zijn gezicht was scherper, zijn ogen waren smaller, zelfs zijn haar zat niet meer in de normale middenscheiding maar nu in een zijscheiding. Vroeger was hij schattig geweest, nu was hij gewoon sexy.
Alan keek op toen hij Kanda's stem hoorde, liet zijn haar los wat weer terug op zijn plek viel. Hij richtte zijn grijsblauwe ogen op hem en kreeg bijna een beledigde blik in zijn ogen. 'Het is Alan, bakanda.' zei hij en weigerde om hem een glimlach te schenken door de nostalgie van het gesprek. Hun dagelijkse gesprekken gingen altijd zo. Kanda zou hem een moyashi noemen, daarna zou Alan hem vertellen dat het Alan was, vervolgd door een andere belediging zoals bakanda. Altijd hetzelfde en hij wou er voor geen cent mee ophouden. Hij had moeite met blozen toen Kanda zijn haar los gooide, richtte zijn ogen even op compleet iets anders. Hij had Kanda vaak genoeg met los haar gezien en god, wat was dat... se... Nee, nee, nee! Het was beslist níét sexy! Lenalee in haar nieuwe uniform, dat was sexy. Ugh, nee. Nu liep hij te liegen! Hij wist dondersgoed dat hij niet voor haar viel (ookal viel zij wel op hem), noch vond hij haar sexy. Ze was wel schattig maar hij had gewoon geen gevoelens voor haar.
'Doe niet alsof er niets aan de hand is.' zei Alan nadrukkelijk en keek met ietwat kwade ogen naar Kanda. 'Je hebt geluk dat je nog leeft. De wond zit op een vitale plek. Als hij iets dieper was geweest had je wel dood kunnen zijn. En je beseft je toch wel dat jij, Kanda Yu, jezelf nooit op zo'n plek zou laten raken, of niet soms?' Zijn stem klonk haast als gesnauw. Hij stond op toen de schoolarts eraan kwam en liep naar het raam toe, staarde naar buiten terwijl de schoolarts bezig ging met Kanda. Hij reageerde niet op het laatste wat hij zei, daar was hij net iets te boos voor anders had Kanda heus wel een bijtende reactie terug gekregen.

Oh nee Alan werd een beetje boos omdat Kanda deed alsof het niet erg was. 'Ik weet dat deze wond mijn dood had kunnen zijn. Sommige bij de Suasama zijn gewoon super sterk. Uiteindelijk heeft Marien mij moeten redden wat zeer beschamend was.' Kanda keek naar de arts die hem uitkleedde en het oude verband eraf haalde. De arts pakte een spuit en spoot een verdoving dicht bij de wond. Ze pakte naald en draad om het te hechten. 'Ouch, that hurts.' zei Kanda met een beetje sacasme. De arts was eindelijk klaar met het verbinden van de wond. Kanda ging rechtop zitten met zijn benen over de rand van het bed. 'Jeez Alan, je bent niets verandert. Misschien een beetje qua uiterlijk maar niet qua karakter. Je bent en blijft de kleine moyashi.' Kanda keek naar Alan die een beetje bloosde maar tegelijkertijd toch boos op Kanda was. Kanda stond op (wat best makkelijk ging desondanks zijn wond) en liep naar Alan. Hij gooide zijn linker arm over Alans nek en ging ook naar buiten kijken. Al was dat niet voor lang, want na een tijdje keek hij Alan weer aan en lachte subtiel.

Omg ik ben vreselijk inspiratieloos!!! Ik heb lolly's nodig!

Hij sloeg zijn armen over elkaar, bleef met een kwade blik naar buiten staren, begon vervolgens zachtjes op zijn lip te kauwen alsof hij nerveus was. Eigenlijk zag hij niet eens wat zich buiten afspeelde, hij was weer in gedachten verzonken. Hij was verward door deze hele situatie. Eerst Kanda die aardig deed, dan bleek het dat hij gewond was waardoor Alan hem naar de ziekenzaal droeg en bezorgd om hem was en om het nog erger te maken had hij deze... Vreemde gevoelens voor de samoerai. Ze waren er eigenlijk altijd al geweest, het was gewoon dat hij destijds zo blind was geweest en had gedacht dat het aan andere dingen lag. Nog steeds wou hij die gevoelens niet onder ogen komen. Hij kon het gewoon niet accepteren om de een of andere gekke reden. Het maakte hem bang, die gevoelens. Hij wou Kanda's leven en hun relatie niet op spel zetten. Want wat als de Suasama hem toch vonden, Kanda als zijn ultieme zwakke punt gingen gebruiken? Als dat zou gebeuren zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Het zou te pijnlijk zijn, te ondragelijk. Net zoals toen hij Mana verloor. En hij wou Kanda niet op dezelfde manier verliezen. Kanda was... De enige die hij nog vertrouwde. Mana was weg, Tiedoll was weg en Cross was nergens te bekennen. Op wie kon hij anders bouwen, op wie kon hij rekenen? Kanda.
'Kop dicht,' zei hij beledigt ookal vormde zich wel een blos op zijn wangen door Kanda's commentaar. Hij hield zijn armen over elkaar geslagen, sloot zijn ogen toen Kanda een arm om hem heen sloeg. Hij bleef stokstijf staan, verroerde zich ook niet. Hij probeerde Kanda uit alle macht te negeren. Het ging niet. Hij had een veel te sterke drang om in zijn donkere ogen te kijken. In een opwelling opende hij toen toch zijn ogen, keerde om te kijken in de donkere poelen van Kanda. Hij staarde hem aan, gevangen door zijn blik. Het lukte hem niet om te ontsnappen. Hij werd aangetrokken als een soort magneet. Niet alleen figuurlijk, ook letterlijk. Hij kwam dichter naar Kanda toe, bewoog zich dichter tegen zijn lichaam. Als in trance kantelde hij zijn hoofd wat naar achteren, kwam hij op zijn tenen te staan en drukte hij zijn lippen vederlicht tegen die van Kanda. Alle gedachten in zijn hoofd stopten onmiddelijk, focusten zich op Kanda's dunne lippen die verbazingwekkend zacht voelden. Het voelde hemels, hij voelde zich hemels en voor even leek alles gewoon goed te zijn. Geen zorgen, geen storende gedachten. Niks. Er was alleen hem en Kanda. Alleen hun twee.

Ohoho megusta, wat zal Kanda doen? ;D

Kanda staarde Alan aan met zijn donker grijze ogen. Recht in de zilver-grijze ogen van Alan. Ze bewogen steeds dichterbij elkaar en Alan kuste Kanda. Het gevoel van Alans lippen was overweldigend. Zo zacht en warm, onschuldig en liefelijk. Even brak Kanda de subtile kus en draaide Alan zodat ze tegenover elkaar stonden. Al gauw kuste Kanda Alan weer en drukte hun lichamen dichter bij elkaar. De passie begon ervan af te vloeien, steeds meer en meer passie. Even maakte de gigantische wond niet meer uit. Even waren die versteken jaren niet meer belangrijk. Kanda kon maar aan één ding denken. Alan.
De verdoving begon helaas uit te werken. De hechtingen begonnen pijn te doen. Kanda brak de passionele kus. 'Damn. De verdoving is uitgewerkt...' Kanda draaide zijn hoofd weg van Alan richting het bed. Zijn gezicht had door de kus een rode kleur gekregen. Hij ging weer op het bed liggen om de pijn te verminderen. Door alle gebeurtenissen van de afgelopen uren was Kanda heel moe geworden. 'I'm tired...Ik ga nu slapen. Blijf je daar staan of kom je erbij liggen? Het is al laat...' Kanda lachte warm en vriendelijk in de richting van Alan. Hij hield de deken omhoog als uitnodiging.

Sorry late reactie...ik is inspiratieloooooos.....

Hij wist niet meer wat hij deed, waarom hij het deed en hoe hij het deed. Het enige wat hij nog wist was hoe zacht en warm Kanda's lippen waren en hoe overweldigend deze hele kus voelde. Hij snakte naar meer, meer van Kanda's warmte, meer van het fijne gevoel. Hij wou zich dichter tegen Kanda aandrukken, hem omarmen en zelf omarmd worden. Hij wou niet dat het ophield en wou dat ze uren door konden gaan, tot de zon weer op kwam en de warme stralen hun gezichten streelden. Tot ze de sterren en de maan konden zien, de sterren die alleen maar voor hun zouden stralen en de zilveren maan die het duister in ze zouden verlichten. Dansend boven de regenwolken, omringd door een hemel zo blauw. Daar zouden ze staan. Uit de buurt van al het kwaad.
De kus werd opeens onderbroken en zo werd Alan's gedachtestroom ook verbroken. Hij opende zijn ogen in een flits, werd omgedraaid door de zwartharige jongen die waarschijnlijk net zo gevangen was geweest in de kus als hem. 'Kanda,' fluisterde hij, sloot zijn ogen weer. Hij verwachtte nu echt een pak slaag van hem. Dat zou geen wonder zijn. Hij had hem zo bij zijn mond gegrepen, zonder dat hij daar ook maar wat aan had kunnen doen. Het was Kanda geweest. Hij was zo hypnotiserend voor Alan dat hij zich niet in had kunnen houden en hier begon hij langzamerhand spijt te voelen. Toch kreeg hij zijn pak slaag niet. Hij had gewacht op de eerste klap die zijn wang rood zou kleuren (als ze al niet rood waren), daarna nog een klap of misschien een trap en daarna een hele serie scheldwoorden die gericht waren op hem omdat hij met hem had lopen zoenen. De klappen kwamen niet. Misschien was hij wat anders van plan?
En ja, Alan had gelijk. Kanda was inderdaad iets anders van plan, gezien het feit dat hij zijn lippen weer tegen de zijne vond maar deze keer had het geen invloed meer op Alan. Het was niet zoals de eerste kus. Deze was wel passioneler maar het feit dat Alan zich diep schaamde voor wat hij eerder had gedaan, maakte de kus heel wat minder prettig. Alan zette zijn handen op Kanda's schouders, wou hem wegduwen maar kon het ergens niet. Hij wist dat hij hem er pijn mee zou doen, vooral sinds Alan degene was die met het kussen was begonnen. Hij bleef maar staan op zijn plek, had geen idee wat hij verder moest doen, kussen of niet kussen. Het duurde allemaal niet heel lang, Kanda trok zich weer terug omdat zijn verdoving was uitgewerkt. De jongen verliet zijn plaats, ging terug naar zijn bed maar Alan bleef als versteend staan, zijn ogen naar de grond gericht. Zijn wangen waren nog steeds knalrood, logisch. Hij hief zijn hand langzaam tot op zijn licht gezwollen lippen, raakte ze aan met zijn vingertoppen. Had hij nou werkelijk...?
Alan leek wel te schrikken van Kanda's stem. Hij keerde zijn hoofd snel naar Kanda, liet zijn hand vlug zakken. Het was zo vreselijk aanlokkelijk om bij hem te gaan liggen maar ergens kon hij het niet. Hij wist niet waarom. Hij liep al dagen rond met deze halve gevoelens en als hij Kanda in een opwelling al gekust had, wat zou er dan gebeuren als hij dicht bij hem zou liggen...? Nee, hij kon beter maken dat hij weg kwam. 'E-Eh, ik moet g-gaan...' zei hij half-stotterend en voor Kanda ook maar iets kon zeggen was Alan de deur al uit.

Ik voel me een spelbreker *evil laugh*

Alan rende de deur uit na een snelle reactie te hebben gegeven. Waarschijnlijk ging het hem allemaal veel te snel. Voor Kanda was dit hetzelfde, alles ging zo snel en zo vreselijk snel achter elkaar. Diep in gedachten over wat er ging gebeuren in de nabije toekomst draaide Kanda zich om. Hij ging maar slapen om zijn wond te laten genezen.
De volgende ochtend werd Kanda humeurig wakker, wat voor hem niet de eerste keer was. Die bedden hier waren gewoon veel te zacht voor hem. Het liefst sliep hij buiten tegen of in een boom. Helaas was dat niet mogelijk door die wond. Gelukkig was de wond in één nacht genezen en kon hij snel de ziekenzaal verlaten. Na zijn ontbijt zou hij weggaan en Alan zoeken. Kanda had geen zin in lessen vandaag dus ging hij ook niet. Hij moest Alan vinden en hem zeggen dat het hem spijt. Hij ging gisteravond veel te ver, het mocht niet zo zijn. Hij was uit gegeten en verliet stilletjes de ziekenzaal, op weg naar Alan.

Tssss, gemenerd... :p

PROFILE MAGICIAN

» Another idiot...
» Never have I ever been an idiot

You idiot~

You idiot~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen