Never have I ever been an idiot. I should drink now, though.

Het was die bekende, walgelijke smaak in zijn mond die hem deed ontwaken, snakkend naar een slok water. De smaak was de walgelijke smaak van alcohol vermengd met de smaak van sigaretten. Zijn mond voelde en smaakte zoals een asbak waar iemand een deel van zijn glas in had gekiept om stoerder over te komen bij 'never have I ever...'. De hoofdpijn vertelde hem ook genoeg. Hij had zich slecht gedragen, zijn onofficiële rook- en drankregen verbroken, maar op het moment kon Kai het echt niet zichzelf opdragen om er wat om te geven. Hij probeerde meer speeksel aan te maken door te slikken maar het maakte enkel een droog, smakkend geluid doordat hij niet geslikt kreeg, hij had niets om weg te slikken. De jongeman kroop zijn bed uit en staarde kort naar naar de leegte er in. Hij was Alyssa's aanwezigheid zo gewoon geworden. En nu was het bed leeg. Geen beste vriendin meer. Hij hoopte dat ze het beter had waar ze nu heen was. Welke planeet was het ook weer? Achja, hij herinnerde zich het ooit nog wel eens, als hij niet wakker zat te wezne om drie uur 's nachts. De pyjama die hij aan had - of wat je pyjama kon noemen, het was eerder een wit T-shirt met een trainingsbroek - wisselde hij om voor een T-shirt en een jeansbroek waarna hij nog een trui aantrok want 's nachts was het toch al aardig koud buiten. De jongen gritste zijn pakje sigaretten van de nachttafel af en stak het weg. Nadat hij schoenen aangetrokken had, opende Kailee zijn deur en zorgde dat hij - zonder betrapt te worden door een leerkracht die de rondes moet doen over de verdiepingen - naar het gelijkvloers raakte. Hij haalde diep adem en probeerde de zeurende hoofdpijn te negeren toen hij naar buiten liep. De overgang van de warmte van binnen naar de koude van buiten deed hem even vrezen voor een bloedneus, waardoor hij langzamer liep, maar toen de bloesneus uit bleef versnelde hij zijn pas weer. Hoe laat was het weer geweest? Oh ja, 3 uur in de nacht. Mooi uur om buiten te zijn, de enige mensen die hij nu nog in Oak's Field tegen zou komen waren waarschijnlijk toch al straalbezopen en van hun zou hij hopelijk geen last hebben. De jongen haalde een hand door zijn blauwe haar en liep naar de Kovomaka's Gardens om daar rechtstreeks naar een fonteintje te lopen. hij maakte een kommetje van zijn handen en hoopte dat het water drinkbaar was, anders had hij een probleem. De jongen zette het 'kommetje' aan zijn lippen en nam er twee slokken van, want toen droop alles tussen zijn vingers door en drupte op zijn schoenen. De druppels lieten een donkerdere vlek achter op het stof van zijn schoenen, maar wetende dat dat wel op zou drogen, deed het de jongen niet veel. Met trillende vingers van hoe fris het buiten was zocht hij in zijn zak naar zijn sigaretten en haalde er een uit, samen met een aansteker. De smaak zou toch niet beter worden, dus dit kon er nog wel bij. Hij stak de sigaret op en zette die - zichzelf haast dankbaar zijnde - tussen zijn lippen. Met een zucht ging hij zitten op een muurtje waar hij, vond hij persoonlijk, de laatste tijd te vaak gezeten had om te zitten, te denken of te wachten. Met Drake, die ene keer, met Ryan, de andere keer. Altijd met Burneds. Alleen met Zean had hij hier nog niet gezeten, maar hij zag zichzelf niet zo gauw in zijn buurt, nadat hij zo dom was om zijn blikje over Zean heen te kappen. Per ongeluk, maar ja. Kai blies de rook uit en keek omhoog naar de sterren. Ze leken hem altijd rust te bieden. Toen hij echter wat leek te horen draaide hij zijn hoofd opzij, en hij zag een meisje dat hem deed grijnzen. Sari zoals ze haar zo mooi genoemd hadden toen ze te veel never have I ever en truth or dare gespeeld hadden. Hij, zij en een paar andere studenten. Bij het zien van haar korte haren besefte hij dat hij die nacht écht haar haar korter geknipt had. De grijns bleef nog even op zijn gezicht hangen terwijl hij van haar naar de sigaret tussen zijn vingers keek. "Saartje, wat een prachtig kapsel", lachte hij naar het meisje. Een geeuw verliet zijn mond, want wakker geworden of niet, hij was effectief wel moe. "Staat je beeldig."

OOC: Sareth c:

Het was wel niet echt handig, zo laat 's nachts wakker worden. Ja, wakker worden. Gaan slapen om drie uur was ook een slecht idee, maar wakker worden al helemaal. Welke dag was het zelfs? Hij had geen flauw idee. Hij had er ook even aan gedacht om bij Ryan aan te gaan kloppen. Maar hij had eerlijk gezegd niet echt gedurfd. Hij wist niet of Ryan nog een kamergenoot had en hij zou zich waarschijnlijk toch als een last gevoeld hebben. Dus was hij toch maar naar de tuinen gegaan, om DAAR dan TOCH een gedacte aan Ryan te krijgen door het muurtje. Geweldig. Hij rolde licht zijn ogen er om. Hij moest minder aan die jongen gaan denken. Of hij moest een keer naar hem toe gaan en zorgden dat alle gedachten gedaan gemaakt werden door eens mooi afgewezen te worden. Het laatste idee bleef even hangen, tot hij iemand hoorde/zag/voelde leven in zijn buurt.
Hij keek naar het meisje waartegen hij gesproken had met de grijns, of een lach, hij wist het niet eens meer. Hij noemde haar Saartje, want zo had hij haar de hele avond genoemd toen, zo'n week, anderhalve week geleden. Hij voegde er ook nog aan toe dat het haar beeldig stond. Hij zag haar niet heel erg goed staan in de verte, want ze stond toch nog een eindje van hem verwijderd, maar in het schijnsel van de maan kon hij zien dat ze eerst gefronst had. Dat beloofde, herkende ze hem niet eens? Kailee vroeg zich af hoe ver heen ze dan wel niet geweest was die avond. Of hoe ver ze nu heen was. Maar de frons bleef niet lang, wat zijn vermoeden dan weer een beetje versoepelde. Misschien moest ze gewoon even denken want 's nachts denken leek altijd veel lastiger te gaan. Sareth nam een trek van haar sigaret, zag hij, voor ze zijn richting uit liep en de sigaret in een boogje de fontein in flikkerde. Dat was ook een mooie soort asbak, natuurlijk. "Good evening to you too", sprak de jongedame met de blondwitte haren, al was dat 'blond' misschien niet eens echt nog noodzakelijk. Ze lachte en liet haar tas neerzakken op de grond, voor ze naast de blauwharige kerel ging zitten. De glimlach die ze op haar gezicht gehad had, zag Kai vervagen, maar bijster veel aandacht schonk hij er niet aan, het was niet het uur om te denken wat hij mis gezegd zou hebben. Niet dat hij er ooit over na zou denken. Terwijl het best duidelijk was. Kai was gewoon een beetje... selectief achterlijk. Ze liet haar hand door haar haar gaan, en toen snapte Kai natuurlijk wat hij mis gezegd had. Ze had ook gezegd dat ze nog wel wraak zou nemen, en de drang om een beetje opzij te schuiven van haar werd nu groot. In plaats daarvan bracht hij zijn sigaret naar zijn mond en keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje, wiens trieste blik verdwenen was. Ze had nu een grijns op haar gelaat.  "Oh, ik wilde je nog bedanken voor mijn nieuwe kapsel. Zo-," sprak ze en nam een sigaret uit haar tas. Had ze er niet letterlijk net een weggegooid? Wel, hij kon haar niet veroordelen voor kettingroker want op sommige dagen was hij niet veel beter, "Attent van je." De glimlach deed hem lachen en hij wreef kort over zijn nek voor hij weer een trek nam en de rook weer uitblies. Hij volgde met zijn ogen de wolk even tot die oploste in de nachtlucht. "Ik weet het. Misschien zou ik nog kapper moeten worden", zei hij, duidelijk grappend. Hij faalde met haar knippen en het zou hem niet verbazen mocht Sareth haar haar nog een beetje in een model geknipt hebben. "Maar zo iets kort staat je wel. Beetje jongensachtig misschien, maar verder wel oké." Het was niet eens echt als belediging bedoeld, maar ook niet compleet als grap. De jongeman keek naar de grond en toen opzij naar het meisje, dat hij nog steeds niet echt kon plaatsen als 'kennis', 'vriendin' of 'persoon die ik letterlijk één keer eerder ontmoet heb'. Hij sloeg een hand voor zijn mond toen hij geeuwde, en een beetje verbaasd en een beetje vrolijk dat het de hand was waarin hij de sigaret tussen zijn vingers hield. Hij nam een trek en tikte de as er af. Die dwarrelde ook ooi weg, en net zoals hij naar de rook gekeken had, keek hij ook hoe de as neerdwarrelde. "Dat je zelfs nog weet wie ik ben", zei hij toen, "Het leek alsof je je niets meer zou herinneren de dag na die avond." Een lach ontsnapte aan zijn mond en hij leunde een beetje achteruit, er wel voor zorgend dat hij niet de fontein in kiepte, natuurlijk.