Kanda werd wakker met een behoorlijke koppijn. Het was al ochtend maar waarom lag hij op de grond in plaats van in zijn bed? Ooh f*ck. Alan lag onder hem. Ze waren beide naakt en er lag bloed op de vloer. Alans bloed. Alan was flauwgevallen en lag rustig onder hem. Kanda raakte lichtelijk in paniek. Wat was er vannacht gebeurt?! Kanda trok snel een paar kledingstukken aan en legde een deken over Alan heen. Hij pakte de kleinere jongen op om hem naar de ziekenzaal te brengen. Wat Kanda had gedaan was niet de bedoeling geweest. Dit was niet zoals bedoelt. Waarom moest hij nou weer zijn beste vriend verkrachten? Hij rende de trappen op en af op weg naar de ziekenzaal. Dan kon hij ook wat laten doen aan die verschrikkelijke medicijnen. Hij had er genoeg van. Nadat het effect van zijn medicijn hem helemaal had overgenomen, moest hij er wel wat aan gaan doen. Als mensen erachter kwamen wat dat medicijn met hem deed, zouden ze hem voor eeuwig uitlachen. Kanda kon niet anders. Als hij dit medicijn niet zou nemen, zou hij dood gaan aan de vloek. Een vloek die hem van binnenuit op vreet. De vloek kon er nog jaren over doen voordat die eindelijk bij zijn hart was. Het had helaas al een deel van zijn longen verslonden. De vloek leefde als een soort parasiet in zijn lichaam voort en was bijna niet eruit te halen. Het kon Kanda niet zo veel kwaad want hij kon niet dood gaan aan fatale wonden en genas veel sneller dan normale mensen zouden. Hij was ook geen mens maar toch. De vloek deed hem pijn, al wou hij het niet toegeven, en het effect van de medicijnen zorgt dat hij anderen ook pijn doet. Vooral Alan. Hij kreeg de volle laag toen Kanda zichzelf was verloren. Kanda's gevoelens namen zijn lichaam over en hij had zijn bewustzijn verloren. Onderweg viel hij bijna over te traptreden. Dit was allemaal zijn schuld en het had niet moeten gebeuren. Helaas was het toch gebeurt en had Kanda Alan tot bloedens toe verkracht. Al was het niet echt Kanda maar zijn zielloze lichaam bezeten door het effect van het medicijn. Eindelijk, de ziekenzaal was in zicht. Hij rende naar binnen en keek om zich heen. Hij legde Alan voorzichtig neer op een leeg bed en liep haastig naar de zuster die toevallig ook in de zaal was. 'Alstublieft, help hem.' De zuster knikte een keek naar Alan. 'Hij komt er wel bovenop' zei ze rustig. Kanda was opgelucht dat hij weer gewoon wakker zou worden. Maar waarschijnlijk met heel veel haat aan Kanda. Hij zou Kanda waarschijnlijk nooit meer willen zien of spreken. Dat denkende verschenen er een paar tranen in zijn ogen. Kanda legde zijn hoofd naast Alans benen op de deken. Hij viel in slaap met de tranen nog over zijn wangen. Het spijt me Alan. Please forgive me. Kanda wou niet dat Alan hem zou verlaten maar na dit voorval was het behoorlijk voorspelbaar. Erger dan dit kon niet. Hij had de persoon die hij met al zijn kracht wou beschermen tegen alles pijn gedaan. Hij had zijn Alan pijn gedaan en ham ook nog een levenslang trauma meegegeven. 'Sorry...Alan...' Zei hij haast huilend in zijn slaap.




A L A N