Met een kalme tred liep Neara door de gangen. Haar passen onhoorbaar, haar lichaam soepel en beheerst onder elke stap die ze nam. Haar egale huid werd doorbroken op haar arm die versiert was met flinterdunne sneden, half geheeld en daardoor als zwarte lijntjes tegen haar huid afstaken. Dit was niet zichtbaar hoe ze nu liep, haar arm losjes gehuld onder de loshangende stukken stof van haar witte gewaad. De sneden liepen door tot haar hand, en daarbij was deze niet bedekt. Maar Neara's gedachtes waren allang niet meer bij dit, haar kalme ogen waren op de deuren gericht. Geluidloos liep ze langs de kamer van Savador, waarbij haar serene glimlach even trilde en breder werd, om vervolgens weer rustig door te lopen zonder haar passen te verlangzamen. Dit keer was haar doel niet hem, speelkwartier kwam later wel. Misschien als hij oplette zou hij merken dat ze langs kwam lopen, maar Neara's aandacht was op de lerarenkamer gericht. In een hoop wat meer persoonlijke informatie over alles hier te krijgen, tot nu toe had ze alleen maar twee van de leraren ontmoet. Maar waarom ze precies naar de lerarenkamer was gelopen wist ze niet, misschien om weg te zijn uit Angani om ergens anders de witte wijn te vinden. Haar hand lag op de deurklink van de deur, haar sneeuwwitte haar golfde speels over haar schouders naar voren nu haar tempo plots verlaagd was. Terwijl de deur open zwaaide keek ze de kamer in, zoekend naar niets.

Norwood's veer krabbelde snel langs de rollen perkament en zijn ogen schoten vliegensvlug langs de regels die hij had geschreven. Een nieuwe opdracht bedenken voor de les was altijd lastig. Hij had een paar rollen om hem heen verspreid. Niemand was heir dus wie zou zich storen aan de rommel die er nu lag. Hij glimlachte toen hij eindelijk iets had. Dronk zijn laatste slok met sap op en rolde alles op. Hij pakte de perkament en stak de veer tussen zijn lippen. Als je arm vol waren kon je je mond als derde hand gebruiken. Althans, dat was iets wat Norwood af en toe deed als het ging om te weinig handen. Met een kalme pas liep hij naar de deur. Deze ging automatisch open. Niet dat het hem deerde. Hij liep door alleen botste daarbij volop tegen Neara. De stapel perkamentrollen vlogen de lucht in en Norwood viel achterover en kwam moeizaam overeind. Toen hij Neara zag verwijdde zijn ogen zich. Stond direct overeind. Schopte wat perkamentrollen aan de kant en zakte door zijn knieën. "Sorry, Vrouwe van het lucht, dit was niet de bedoeling. Ik had u niet horen aankomen en..." hij stopte met praten. "Mijn excuses..." sprak hij kalm toen hij de perkamentrollen weer bij elkaar raapte. Deze bond hij vast met een liaan. Ditmaal niet de zelfde fout maken, was tenminste zijn bedoeling. Hij keek naar Neara. "Zocht U trouwens iets. Het is niet gewoonlijk dat een balansbewaarder als u zich bij de lerarenkamer bevindt..." sprak hij kalm.

De deur gleed onder haar hand open, ze had de deurklink al losgelaten waarna de glijdende beweging niet stopte. Haar kalme ogen schoten naar het gestalte voor haar dat nietsziend doorliep, waarna ze te laat haar hand omhoog bracht om Norwood tegen de houden. Als een reflex om hun meesteres te beschermen zorgde de snel gecreëerde luchtlaag dat Neara niet van haar voeten geduwd werd toen Norwood tegen haar op botste. Haar serene houding werd een beetje doorbroken door de ietwat verbaasde glans in haar ogen toen ze Norwood weer zag opkrabbelen. 'Alles oke?' vroeg ze zachtjes, maar werd al overstemd door Norwood zelf die als een razende opgestaan was en door zijn knieën ging. Bij zijn woorden krulde haar mondhoeken weer om in de bijna liefelijke glimlach. 'Geen probleem, dat soort dingen hoor ik vaker,' glimlachte ze hem geruststellend toe, legde haar tengere hand op zijn schouder als teken dat hij weer moest opstaan. Haar zilveren blik gleed door de kamer heen, waarbij haar hand weer langzaam van zijn schouders afkwam. Haar golvende gewaad onthulde haar arm nog steeds niet, gespiegeld door haar haren was zelfs haar doodstille houding levendig. 'Nee, maar geen enkele kamer moet een geheim voor me blijven, niet?' sprak ze zachtjes, waarbij haar ogen weer naar die van Norwood schoten en ze hem weer toe glimlachte. 'Daarbij ben zelfs ik nog wel eens nieuwsgierig,' Haar blik gleed door naar de perkamentrollen. 'Mag ik vragen waar jij mee bezig was?' de geïnteresseerde ondertoon in haar stem klonk positief, waarbij haar blik weer in die van Norwood haakte.

Door de val waren Norwood's haren naar voren geblazen. En de windvlaag had het effect versterkt. Hij wreef de lokken weer opzij en rechtte zijn kleding weer. Hij keek naar de rollen perkament. "Ja, dat kan best, ik bedoel, je was ook zo geluidsloos...." sprak hij in een treinvaart. Zijn ogen zochtten willekeurig een punt op de muur achter Neara. "Euh, hou rekening met de slaapzalen, sommige leerlingen waarderen hun privacy..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk. "Nieuwsgierig? U? Ik bedoel, tuurlijk mag u dat. Ik ben het zelf ook wel eens hoor..." sprak hij kalm. "Alleen heb ik er weinig tijd om er aan toe te geven..." voegde hij er achter aan terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. "Waar ik mee bezig was, tuurlijk mag u dat..." sprak hij vriendelijk. Hij knikte even ter bevestiging. "Ik was gewoon bezig met het uitwerken van een volgende les..." sprak hij kalm. Verder eigenlijk niets..." sprak hij kalm. Misschien ontekende hij het feit dat hij ook wat aan het dromen was maar dat zou vast niet van belang zijn. "Maar ik heb inmiddels iets. Gewoon, simpel, wat plantjes water geven..." sprak hij grinnikend als grap. "Nee, een verdedigende techniek was ik van plan..." sprak hij kalm en knikte. "Het kan nog van pas komen bij de veiligheid van de leerlingen. Je weet nooit wanneer de heer van het duister op een nachtelijke snack uit is...." sprak hij kalm en zuchtte kort. De tijd dat hij dodelijk verwond was door Deshas zat hem vers in het geheugen. Hij had met zware verwondingen tegen Deshas gevochten. Om Madeline te beschermen. En zonder Hatori, of Ferost, was het hem nooit gelukt. Even wendde hij zijn blik af toen hij daar aan dacht. Zijn blik kwam toen weer op Neara.

De glimlach speelde op haar lippen bij zijn woorden. Geluidloos, een feit waar ze zich zelf ook bewust van was. Een bijeffect die ze had aangezien de lucht zich bijna verliefd om haar heen cirkelde en streelde. Een voordeel, ze haar haar element altijd overal en voor eeuwig. Haar afsluiten van haar element kon alleen door haar te doden. Bij Norwoods stem keek ze weer terug, trokken haar wenkbrauwen even omhoog. Daarna, voor maar heel even leek haar heldere stem in een zachte lach hoorbaar te zijn. Met haar gezicht afgewend, haar blik terneergeslagen en haar hand gedeeltelijk voor haar gezicht herstelde ze zichzelf weer [Aaah, Neara in een schattige houding ]. 'Zo drastisch zal mijn speurtocht niet zijn. En ik heb mijn levenspartner altijd en overal, dus werkelijk te kijken hoeft vaak niet,' ze keek weer op, en om nadruk te leggen op haar eigen woorden leek de lucht verliefd met haar lokken te spelen als een dartelend vogeltje. Al gauw, onder een kalme hand van Neara, leek de lucht zich weer als het rustige en onmerkzame element te gedragen waarbij Neara's zilveren ogen zich weer op Norwood richtte. Zo openlijk haar emoties tonen kwam niet vaak voor, maar deze opmerking had ze niet zien aankomen. Haar aandacht ging weer even naar de perkamentrollen, waarbij haar blik even werd belemmerd door een voorbij glijdende lok sneeuwwit haar. Het leek haar niet te deren, haar ogen waren alweer op Norwood gericht. 'Nieuwe lesstof?' haar zachte stem leek nieuwsgierig te klinken, hoewel haar blik nog steeds kalm was en nu weer van de perkament rollen naar zijn ogen gingen. Bij zijn opmerking over Deshas krulde haar mondhoeken even om in de serene glimlach. 'Een man zonder mededogen. Hij zal zichzelf nog eens tegenkomen,' of het positief of negatief bedoeld was, was niet af te lezen op Neara's egale gezicht. 'Eigenlijk zou het best eens interessant zijn om een van de lessen bij te wonen,' haar eigen jeugd was weinig geweest in het zicht van de andere magiesoorten. 'Zou je het erg vinden als ik de komende les eens bijwoon? Gewoon om te zien hoe alle andere takken worden gegeven?' haar kalme blik ietwat vragend, haar arm nog steeds verhuld onder een paar dunnen lappen van haar gewaad.

Norwood zweeg en keek naar Neara en hoorde haar woorden. Hij haalde zijn schouders op. "Met de vrouwe van het lucht weet je het maar nooit..." sprak hij luchtig (^^) en grinnikte even om zijn woorden. "Een levenspartner?" sprak hij kalm vragend. "Oh wacht, ja..." sprak hij en legde zijn hoofd even onintelligent tegen zijn hoofd. "Tuurlijk, de lucht..." sprak hij kalm. "Pff, je zal vast nog wel een knappe man vinden..." sprak hij grinnikend en gaf haar een knipoog om haar even te plagen. Hij wist dat Neara vast zou merken dat hij niet serieus was. Haar woorden deden zijn hand naar zijn kin verplaatsen en hij leek even na te denken. "Zonder twijfel.." sprak hij. "Maar in ieder mededogenloos wezen schuilt een zwakke kant..." sprak hij kalm. "Deshas heeft vast een aardige kant, maar niemand kan die zien..."sprak hij kalm. "Ik moet bekennen ik kan het ook niet..." sprak hij kalm en haalde zijn schouders kort op. Haar vraag deed hem even glunderen in zijn ogen. "Wat...U in mijn les?" sprak hij haast verbaasd. Dat was een hele eer voor hem om een legendarische magician in zijn les te hebben. "Ik voel me vereerd, en U mag gerust binnenwandelen." sprak hij kalm en beleefd. "Oh, wilt U wel kloppen voor U binnen komt, niet dat ik dadelijk weer tegen U opbots...." sprak hij en grinnikte. "Ik zie U vast wel verschijnen in de les...." sprak hij kalm en knikte.

Een nietszeggende glimlach speelde op Neara's lippen bij de opmerking van Norwood. 'De juiste man? Een vrouws liefde zou niet voor één bepaalde man moeten zijn,' beantwoorde ze hem, haar ogen leken haar glimlach niet te beantwoorden. De koelte erin boven de nog steeds serene glimlach gaf een lichte tegenhang, gaf serieus antwoord op zijn plagende woorden. Op dit moment was er een volgende man in haar gezichtsveld, maar zodra de drang weer opkwam maakte het niet uit wie. Haar uitdrukking veranderde in een lichte bedachte blik bij Norwoods woorden over Deshas. Haar armen waren weer rond haar middel gebonden, de gekraste hand nu voor een klein deel zichtbaar onder de lappen van haar gewaad. 'Een zachte kant heeft hij,' verzekerde ze hem met een glimlach, sprak verder niets over het feit hoe ze dat wist. De emotionele band was afgezwakt. Nadat hij haar gebeten had heeft ze hem niet meer gezien. Er was een moment dat ze een grote woede had gevoeld, een gevoel die haar voor een paar minuten stil heeft doen staan en haar op het punt brachten om poolshoogte te gaan nemen. Maar de gevoelens die daarna kwamen, die haar weer overspoelde nu ze zich geheel open had gezet voor zijn kant stelde haar alweer gerust. Na haar geïnteresseerde vraag kwamen haar zilveren ogen van de rollen perkament omhoog om Norwood aan te kijken. 'Dat is heel fijn, je zult me wel zien verschijnen,' glimlachte ze hem wat breder toe, dankbaar voor het feit dat ze mocht komen. Haar mondhoeken trokken verder omhoog, haar blik zakte voor een moment naar beneden bij zijn vraag. 'Ik zal je niet besluipen, desnoods stuur ik een boodschapper voor zodat u weet dat ik eraan kom. Ik zou je niet uit je concentratie van de les willen halen door opeens naast je te staan,' stelde ze hem gerust, had haar hand lichtjes op zijn schouder gelegd met de glimlach op haar lippen. 'Zou je me misschien kunnen vertellen waar ik Ferost kan vinden? Mijn ronde om alle anderen persoonlijk te ontmoeten is nog niet geheel rond, en bij de rechtszaak was er geen tijd voor,' haar wenkbrauwen waren wat naar elkaar toe gekropen, de glimlach verdwenen. Nu Aidan en Clera ook al langs waren gekomen, ze zelf naar Fennon toegetrokken was en Deshas al.. ontmoet had waren alleen Ferost en Celebrian over. Alles op zijn tijd, maar ze had de aanwezigheid van Ferost niet echt herkent.