Waarom was hij hier eigenlijk? Hij haatte dit jaargetijde. Het was koud, hij moest altijd weer de persoon zijn die uitgleed omdat het glad was. En sneeuw was gewoon niet zijn ding. Als klein jongetje had hij het maar wat graag willen aanraken, maar toen het eindelijk mocht was hij al tegen de twintig en had hij het vanaf dat punt nooit meer gewaardeerd. Sneeuw mocht hem niet, en hij mocht de sneeuw niet. Zo, dat was zijn relatie ermee. En hij voelde ook niet de behoefte het te waarderen. Het maakte mensen… Blij. Hij haatte blije mensen. Domme naïeve dingen. Ja, dingen. Want niemand kon zo’n brede glimlach menen. Als hij het zelf probeerde in de spiegel vond hij zich er maar als een of andere gek uit zien. Bovendien was het ook nog eens lelijk. Nee, hij had geen mooie glimlach. Zou hij waarschijnlijk ook nooit krijgen. Dus bleef het bij grijnzen, probleem opgelost. Maar hij kon er niet tegen: boze mensen, huilende mensen, blije mensen. Bah. Hij had gewoon haat aan emoties en wilde ze het liefst zelf niet hebben, maar had ze toch. En meer dan hij zou willen. Boze mensen maakten hem van binnen eigenlijk doodsbang, maar dat uitte hij weer door gewoon leuk terug te schreeuwen. Huilende mensen gaven hem het gevoel van onmacht. Hij mocht dan wel meneertje harteloos spelen: hij wilde gewoon dat het stopte, maar wist niet hoe. En blije mensen? Daar was hij gewoon stik jaloers op, omdat hij het niet kon zijn. En daarom haatte hij emoties. Gewoon, daarom.
Sjaal tot over zijn neus getrokken, kin naar beneden gericht – drukte hem bijna tegen zijn borst. Hij wilde niet buiten zijn… En toch had hij geen andere keus. Hij was te lang binnen geweest, en dan werd hij altijd chagrijnig. Vooral als het kwam door de sneeuw die hij het liefst wilde vermijden. En de blije mensen natuurlijk. Maar om je nou vierentwintigzeven op te sluiten in een kamer was ook niet echt ideaal. Het werd zijn dood nog eens. Dus had hij maar besloten naar buiten te gaan. En dan enkel om een rondje te lopen en dan weer terug te gaan. Wist hij veel dat hij het stiekem een veel groter rondje had gemaakt dan verwacht. En dat hij nu eigenlijk stiekem verdwaald was, maar dat gaf hij dan weer niet toe. Zou hij waarschijnlijk ook nooit doen, want in zijn ogen bleef hij altijd o zo perfect.
Vinger gleed af naar de rand van zijn sjaal, trok deze naar beneden. Hij hoefde niet over te komen als een of andere domme ninja, of iets in die richting. En met zijn getrainde ogen spotte hij het gestalte al van ver, herkende het ook vrijwel meteen. En toen begon dat leuke tegenstrijdige gevoel weer. Stemmen in zijn hoofd die tegen hem schreeuwen dat hij gek was, dat hij zich om moest draaien en weg moest lopen. Maar zijn benen dachten daar weer eens heel anders over en bleven gewoon vrolijk doorlopen. Als hij enkel voor één keer die benodigde zelfbeheersing kon opbouwen. Nou, het was al voor het grootste gedeelte zelfbeheersing, maar alsnog. Als voor een keer zijn handelingen eens overeen kwamen met zijn gedachtes. Wat jammer genoeg nooit het geval was.
Hij bleef abrupt stilstaan wanneer ze hem had opgemerkt, wilde haar een felle blik schenken; maar iets weerhield hem. Haar geforceerde glimlach. Waarom probeerde ze het nog? Ze wisten allebei van elkaar dat ze elkaar nog net niet met die ongekende passie aan het haten waren. Hij fronste bij het horen van haar woorden, keek haar onbegrijpelijk aan. ‘Kerst… Dagen?’ herhaalde hij haar zachtjes, leek vooral het eerste woord niet te kennen. Zonder het zelf door te hebben hield hij zijn hoofd een tikje scheef, keek haar met grote vragende ogen aan. ‘En wat ben je eigenlijk aan het doen? Op dat soort dingen kun je toch helemaal niet lopen, dat weet zelfs ik nog.’ Nee, hij schatte zichzelf niet in als dom. Het was gewoon… Hij was hoogbegaafd op zijn terrein, en dat terrein lag heel ergens anders dan deze.

Ze moest die glimlach van ‘r smoel halen. Het was gewoon irritant en wreef hem er des te meer in dat hij iemand gewoon… Bijna, ergens, haatte. Hij wilde het geen haten noemen, omdat… Gewoon, dat kon hij niet. De enige persoon die hij had kunnen haten was zijn zus. En de haat die hij jegens haar had gevoeld was gewoon zo overweldigend dat niets het kon evenaren, en hij daarom alles wat zwakker was niet zo durfde te benoemen. Doopte daarom alles om tot niet-mogen. Hij mocht niet veel mensen… Eigenlijk had hij gewoon nog geen uitzondering gemaakt. Wat dat betreft was hij koppiger dan haar, hij weigerde mensen aardig te vinden. Ze waren allemaal gemeen en eng. Oké, eng niet perse. Want hoe kon hij het in zijn hoofd halen om iemand als Lesaiah eng te vinden? Dat was vrijwel onmogelijk, dus deed hij het ook niet. Hoewel hij ook niet had kunnen ontkennen dat Sophia knap was, zij was wel eng. Beangstigend bezorgde hem zelfs nog huiveringen door simpele herinneringen. Oké, niet aan denken nu dus. Hoewel hij gewoon kon liegen dat hij het koud had. Liegen, nee: hij had het echt koud.
Handen verstopt in de zakken van zijn jas, was het enige waarmee hij ze kon opwarmen. Hij kon ook wel beetje dom gaan wrijven erin, erin blazen, en nog een hele boel andere mogelijkheden. Maar dat zag er zo dom uit dus deed hij het niet. Hij keek op bij het horen van haar stem, grote rode ogen – die nog steeds vragend stonden. ‘Wat?’ het was geen wat van; wat zeg je? Nee, het was meer een: dat meen je niet. ‘Natuurlijk ken ik datums uit mijn hoofd, zo dom ben ik nou ook weer niet.’ Zijn vragende blik had plaatst gemaakt voor een beledigde. Wat was hij toch snel beledigd de laatste tijd in het bijzijn van de vrouw. Zou wel niets met haar te maken, kwam vast door hemzelf. Omdat hij niets van haar woorden echt kon waarderen. Ze, hoe ze ze ook intoneerde, altijd spottend op hem overkwamen. ‘En ik weet niet wat kerstmis is,’ gaf hij toe, ‘Het enige wat ik weet, is dat het de tijd van het jaar is dat mensen te blij zijn en daarom ongelofelijk irritant. Dus sluit ik me meestal altijd op… Ergens, waar ik momenteel dan woonde. Maar hier heb ik nog geen blije mensen gespot – op jou na dan – dus dacht ik: laat ik het eens proberen.’ Zijn blik was serieus, en hij had ook niet gelogen. Het was echt waar. Zijn ouders hadden het onzin gevonden, dus vierden ze het niet. En wanneer hij ermee in contact was gekomen, vond hij het niets: had er niet meer naar gevraagd en sloot zich gewoon op. Hij had wel betere dingen te doen.
Hij schudde langzaam zijn hoofd als antwoord op haar vraag. Was het dan zo erg dat hij niets wist over dingen die met de winter te maken hadden? Hij hield niet van het jaargetijde, dus vermeed hij het ook. En alles wat ermee te maken had. ‘Zoals ik al zei: ik sloot me op. Dan kom je ook niet in aanraking ermee.’ Meer zin om dingen uit te leggen had de man niet, moest ze maar accepteren dat zijn opvoeding gebrekkig was. Hij wist niet veel, kon eigenlijk ook niet veel zonder zijn magie – moest dan alles gewoon op brute kracht doen, en was niet perfect. Maar dat hoefde hij toch niet te zeggen? Ze moest het nu toch wel doorhebben? Of had hij haar misschien toch wat slimmer ingeschat dan ze in werkelijkheid was?
De neiging om de afstand te verkleinen en haar vast te pakken bij haar pols om te voorkomen dat ze viel, was aanwezig toen ze daar zo wankel stond. En hij was te duidelijk aanwezig en hij wilde het niet. Hij moest haar gewoon laten vallen, zoals hij dat bij ieder ander zou doen. En waarom was die neiging er dan wel? Die hij nog net kon inhouden omdat het enkel en alleen om haar ging; hij er waarschijnlijk weer een klap voor zou krijgen omdat hij haar had aangeraakt. En enkel door die gedachte had hij zich ingehouden. En ze was ook niet gevallen, uiteindelijk. Dus waarom nog moeilijk doen?
Zijn ogen werden groter, zijn kaken klemden zich op elkaar. Hij volgde haar met zijn blik, was niet instaat om deze los te trekken van haar gestalte. Langzaam liep hij naar de rand toe, maar weigerde verder te gaan. ‘Er valt niets op te frissen,’ merkte hij op, ‘Want ik heb het nog nooit gezien of gedaan. Dus gefeliciteerd, je bent de eerste.’ Het kon zijn dat ze zijn woorden als spottend opvatte, vooral de grijns die hij later rond zijn lippen liet sieren. Maar het was aan haar hoe ze het zou opvatten. ‘Nog meer dingetjes die me wilt laten zien?’ vroeg hij, kon het niet helpen dat er een droge ondertoon zat in zijn stem. Weer een van de vele dingen waarmee hij niet in aanraking was geweest door zijn gebrekkige ontwikkeling in zijn jeugd.

» Zinloze post is zinloos.
» Nee, ik ben nog niet helemaal wakker ><

Dat hij het helemaal niet kende zou een leugen zijn. Maar hij had er zelf nooit aangedaan en wist er ook barweinig van af. Hij had de mensen zo irritant gevonden dat hij zichzelf gewoon had opgesloten. Bovendien hadden zijn ouders het altijd belachelijk gevonden, eveneens als het nieuwe jaar vieren. Het enige wat erover werd gezegd: We vieren de dood van een dode niet, noch geloven we in sprookjes. En over het nieuwe jaar: Het is enige goede wat er het afgelopen jaar is gebeurd is dat wij het hebben overleefd, het wordt ieder jaar erger en je mag niet te vroeg juichen. Zinnen die er bij hem erin waren gedramd en waarnaar hij moest leven. Het was deel van zijn opvoeding geweest en hij hield zich er nog steeds aan. Wat dat betreft kon hij vrij ouderwets overkomen. Maar als al je goede gewoontes je gedwongen waren opgelegd, was het moeilijk ze af te leren. Afleren sowieso was al moeilijk, laat staan als je al tweehonderd jaar lang zo leefde. Dan was het vrijwel onmogelijk.
Ja, ja. We wisten het nou wel: zijn opvoeding was gebrekkiger geweest dan de hare. Hoefde ze er niet in te wrijven met haar gespeelde niet begrijpende gedrag. Nou, hij vond het gespeeld. Maar dan moest ze wel een erg goede actrice zijn. Ach, iedereen had zo zijn hobby’s toch? Misschien was ze er wel op getraind, als hij dat zo had gehoord over haar broer. Als ze dat kon verbergen voor haar ouders: wat ze in het begin vast en zeker zou moeten hebben gedaan – het was onmogelijk dat ze er gelijk mee kwam aan proppen bij haar ouders, dan moest je dat leren. Eveneens zoals hij had geleerd anderen te analyseren. Het was van levensbelang geweest, en zo voelde het dezer dagen nog steeds. Alles wat hij deed was uit levensbelang in zijn ogen. Het was het enige wat hem in leven hield… En het had tot nu toe gewerkt, dus waarom van tactiek veranderen? Het was toch prima zo.
‘Ik haat blije mensen,’ was zijn nogal norse reactie op haar woorden, ‘Als ze zo nodig blij willen zijn doen ze dat maar ergens anders. Ik hoef er niets mee te maken hebben, ik heb betere dingen te doen dan een perfect leven neppen. Héél véél betere dingen.’ Niemand kon zo blij zijn met het leven, niemand. Anders zou dit het perfecte leven zijn, en dat bestond niets. Hij streefde naar perfectie, maar door de jaren had hij geleerd dat het enige wat er bestond precisie was. Niets meer en niets minder. Vandaar dat hij nogal vervelend kon zijn als het daarom ging. Alles moest zo precies mogelijk, en anders zorgde hij er wel voor. Wat dat betreft kreeg hij altijd zijn zin. Altijd.
‘En aangezien hun niet weggaan, doe ik dat wel. Ik wil ze immers niet “infecteren” met de harde realiteit. Het is een onnozel iets, zoals mij is opgedragen het te zien. Dus doe ik dat ook. Ik heb een opvoeding gehad, en het spijt me dat die afwijkt van de jouwe.’ En daar moest ze het mee doen. Dat was zijn uitspraak, en meer zou ze niet krijgen. Hij wilde het er niet over hebben. Dat zelfs zijn perfecte opvoeding niet zo goed scheen te zijn als hij altijd had gedacht. Natuurlijk was hij niet goed, teveel discipline, te weinig vrijheid. En niets dat opviel qua zijn relatie met zijn zussen, niets. Het was barslecht geweest, maar hij wilde het gewoon niet toegeven. Er was toch iets waar hij zich mentaal aan vast moest kunnen houden om zichzelf niet te verliezen?
Hij keek op haar neer wanneer ze vlak voor hem… Stond. Ja, ze stond. Opnieuw schudde hij langzaam zijn hoofd als antwoord op haar vraag, voelde niet de behoefte om er woorden aan vuil te maken. Het was wel schattig, het effect van de koude op de vrouw. Maar glimlachen kon hij er niet om, wist hoe vreselijk ze wel niet was. Of ja, tegenover hem dan. Hij liet zijn blik afdwalen naar onder, had niet tegengestribbeld toen ze zijn pols pakte. Het enige wat hij deed was fronsen, wat nu weer? O, ging ze hem dingen laten doen? Toe nou, hij was geen hond. Je kon hem geen trucjes leren.
‘Ik? Zielig? Sorry, Lesaiah, maar die twee woorden in één zin zonder het woord niet erbij is gewoon incorrect en -’ zijn adem stokte in zijn keel, werd gedwongen zijn benen in beweging te brengen wilde hij niet omvallen. Omdat hij niet zo goed was in multitasking: dus praten en op de handelingen van een ander letten tegelijk, had hij het niet zien aankomen en was dit het enige wat in hem opkwam om te doen. Achter haar aan te rennen als een of andere malloot. Maar oké, had hij zich voor vandaag ook weer voorschut gezet. Hoefde dat ook niet meer.
Hij kon haar enkel met grote aankijken, wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Wat moest hij eigenlijk doen? Wat kón hij doen? Niets. En vooral bij het horen van haar blije toon wist hij echt niet meer waar hij naartoe moest. Hij kon enkel fronsen, zijn mond een beetje opgevallen en zijn ogen groot en vragend. Wat had ze ineens? Was ze ziek of zo? Uiteindelijk herstelde hij zich, haalde diep adem en ging rechtstaan. ‘Lesaiah, ik wéét hoe ik moet lopen. Zelfs op ijs. Zo… Stupido – zoals jij dat noemt, als je denkt. Het doet me niet zoveel deugt dat je me zo laag inschat.’ Zijn blik had iets tussen beledigd en teleurgesteld. Maar ja, het was en bleef Lesaiah. Hij had niet anders verwacht.

» Hij heeft zijn huiswerk gedaan ;}

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, keek de vrouw nogal zuur aan. ‘Ik. Ben. Niet. Lelijk,’ siste hij, was weer eens beledigd. Je mocht alles over hem zeggen, maar zodra je hem onterecht beledigde of zijn uiterlijk beledigde – wat nu dus het geval was – ging je te ver. Hij liet iedereen redelijk veel bij hem doen, leerde er wel mee leven. Hij nam de dingen zoals ze kwamen, en profiteerde indien dit kon. Maar om echt hele situaties zo om te buigen dat alles naar zijn zin ging… Dat deed hij alleen wanneer nodig. Had hij al eens eerder gedaan bij de vrouw, maar had zichzelf voorgenomen het niet meer te doen. Het was het niet waard, maar ergens wist hij gewoon dat hij het niet meer kon. Het was al uitgelopen op dat punt dat hij die trekker allang had over moeten halen, maar nu te lang had gewacht en het simpelweg te laat was. Jammer dan, dan moest hij maar een andere optie verzinnen voor dit alles. Want het moest stoppen, want hij vond het niet meer leuk. En dingen die niet leuk waren moesten stoppen, zo simpel was het.
Zijn mondhoeken kropen omhoog, kreeg een ietwat nerveuze grijns op zijn gelaat – en dan fronste hij er ook nog bij. Waarom… Glimlachte ze? Hij vertrouwde haar glimlach niet nee, hij vertrouwde heel haar aanwezigheid niet. Er moest iets zijn… Hij wist het zeker. En vroeg of laat zou hij erachter komen. Kerstmis ammehoela, hij geloofde er niet in en zou dato ok nooit doen. Ze mocht zoveel proberen als ze wilde, hij zou toch bij zijn mening blijven. Bij zijn opvoeding en zijn manieren en standaarden. Wat inhield: geen feestdagen. Of ja, bijna geen feestdagen. Het was hem geleerd dat meer dan de helft zinloos was, dus aanschouwde hij dat ook zo. Bovendien, wie zou er nog medelijden hebben met hem na alles wat hij had gedaan? Al de dingen die hij op zijn naam had staan, waarvan de helft niet eens bekend was. Hij verdiende het niet om voor één dag een wapenstilstand te hebben, want die waren er in zijn wereld niet. Heel zijn wereld was zijn vijand, en zo behandelde hij deze dus ook.
Ze liet zijn pols los, vergrootte de afstand weer. Zijn grijns verdween, eveneens als zijn frons. Hij hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘En wie zegt dat ik er meer over wil weten?’ Dacht ze nu werkelijk dat hij er zo nieuwsgierig naar zou zijn dat hij gewoon braaf alles zou doen wat zij wilde? Hij was hier degene die oordeelde, die de bevelen uitmaakte. Hij was de dominante bron, en niemand anders. Hij dwong dingen af als het moest, op welke manier dan ook. En niemand zou die rollen omdraaien. Hoewel ze dat een paar keer al bijna had gedaan… Wacht, dat was het! Ze wilde hem gewoon misleiden, glimlachte wel zo liefjes… Maar vanbinnen bleef ze nog steeds een vreselijk mens. Hij was niet blind, had het wel door. Zodra hij eenmaal ging doen wat zij van hem verlangde, zou zij de touwtjes in handen hebben. O, dat ging hij dus mooi niet laten gebeuren.
Hij verborg zijn handen weer in de zakken van zijn jas. ‘Denk je nou werkelijk dat ik zo dom ben?’ merkte hij spottend op, ‘Alsof ik mezelf eventjes voorschut ga zetten voor jouw ogen.’ Alsof hij eventjes heel lomp zou gaan schuifelen over wat ijs. Alsof je op zijn schoenen echt zou kunnen glijden erover. Alsof hij haar vertrouwde. ‘Ik zoveel betere dingen te doen,’ mompelde hij, maakte aanstalten om zich om te draaien, ‘En ik heb je wel door hoor, met je schijnheilige geglimlach. Hou ermee op, je glimlach is lelijk.’ Oké, die laatste woorden waren nou ook weer niet nodig, maar het was gewoon omdat ze had gezegd dat hij lelijk was. Kinderachtig als hij was moest hij haar wel terug beledigen op hetzelfde gebied, niet dat ze zich er wat van aantrekken. Ze was vele malen volwassener dan hem, dat was nu wel duidelijk.

» Derp.

Stak ze nou haar… Tong naar hem uit? Wat had dat mens in godsnaam? Het maakte hem ergens bang, maar aan de ene kant was het enige wat hij kon doen fronsen. Ze glimlachte, deed ongelofelijk kinderachtig – niet dat hij dat niet deed, maar voor hem was het normaal – en kwam zowaar vriendelijk over. Ergens dan, tot ze zo nodig zijn uiterlijk moest beledigen. Wat niet te beledigen viel omdat het een van de dingen was die perfect waren aan hem. Het waren er niet veel, maar dit was er toevallig eentje. Maar in al die jaren had hij zich ook meer bezig gehouden met zijn uiterlijk, dan met zijn intelligentie. Dus zo snugger was hij dan weer niet, en die prijs had hij ervoor moeten betalen. Accepteerde hij ook, hoewel het uiterst irritant begon te worden. Zo scheen hij bijna geen een discussie te kunnen winnen, omdat hij gewoon niet wist hoe hij dingen goed moest formuleren – of goed onderbouwde argumenten moest vormen. Hij kon het gewoon niet, en dan kwam dat gevoel van onmacht. Kon zich nog goed herinneren wat voor hekel hij eraan kreeg, de persoon uiteindelijk uit pure frustratie een klap verkocht.
Hij hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘Denk je nou nog steeds dat ik zo wanhopig ben dat ik jou nog zou willen?’ merkte hij half lachend op, ‘Ik heb toch duizenden keren duidelijk gemaakt dat ik je spuug, maar dan ook spuug, lelijk vind? Doe niet zo onnozel.’ Hij had het wel in zich om haar gemeen te beledigen over haar uiterlijk. Hij had zoveel vrouwen gezien, het was zijn recht om kritisch te zijn. Nou had hij wel een zwak ontwikkeld voor brunettes, maar dat was Lesaiah niet. Ze had groene ogen, dus pech voor haar. En de enige reden waarom hij een zwak had voor die vrouwen, was door het simpele feit dat ze qua uiterlijk nooit vergelijkbaar waren met zijn zussen. En meer ook niet.
Ze kreeg niets anders dan een kille blik van hem. ‘Ik ben inderdaad groot ja,’ was zijn enige reactie op haar woorden. Ja, hij was zo groot dat hij het irritant begon te vinden. Het was dat hij er aangewend was, in het begin moest hij keer op keer zijn hoofd stoten voordat zijn lengte eindelijk tot hem door scheen te dringen. Laat staan dat met zijn toenmalige schuw gedrag het gemakkelijk was om je te verstoppen, dus het was gewoon ondragelijk in het begin. Het enige wat hij had kunnen doen was wegrennen, en dan heel dom dingen achter zich omgooien en schreeuwen dat zijn zussen weg moesten gaan. Zelfs in zijn eigen appartementen nog wel. Het was te danken dat mensen altijd dachten dat hij geen overige familie had, en dus dachten dat het gewoon een vreemde vrouw was die hem op zijn eenentwintigste nog achterna zat. Moesten zij eens weten.
Zijn ogen werden groter. Zei ze nou dat hij iets niet durfde? Hoe durfde ze… Hij was nergens – Oké, eigenlijk was hij stiekem overal bang voor en vergelijkbaar met een chihuahua die nog net niet in trillen uit barste. Nee, je gaat niet… Je doet het niet… Je hebt het door, val er – En ja hoor, hij kon zich weer eens niet inhouden wat dit terrein betreft. ‘Ik ben nergens bang voor,’ siste hij, bracht zijn benen in beweging. Hij zou haar eens laten zien… O ja, hij zou het haar laten zien. ‘Maar als ik het doe, doe ik het ook goed.’ Uiteindelijk greep hij naar haar pols, wanneer hij dichtbij genoeg was. ‘Dus regel schaatsen voor me, dan werk ik mee.’ Hij ging rechtstaan, maar hield haar pols nogal krampachtig vast. Nu moest hij zijn spieren niet teveel gaan aanspannen waardoor zijn arm zou gaan trillen. Maar niemand, maar dan ook echt niemand, maakte uit of hij ergens bang voor was. Dat kon hijzelf heel goed alleen.

Verdomme. Dat mens was te slim, en hij kon de intelligentie niet terugvinden die hij ooit had. Alles wat hij allemaal zo goed had geweten als jongetje, het jongetje dat zich moest gedragen als een volwassene met jaren levenservaring. Nu had hij die levenservaring wel, maar had zijn intelligentie het afgelegd. Alsof hij alles wat hij had geleerd vergeten was. Het was ook al meer dan honderd jaar geleden dat hij voor het laatst nog eens echt dure woorden had gebruikt, nu kon hij ze amper uitspreken. Het was dat hij altijd alles in zijn hoofd zei wanneer hij iets las, begon dan zachtjes iets uit te spreken wanneer hij niet wist hoe het moest. En dan kon hij wel eens vijf minuten lang over een woord doen, om het uiteindelijk op te geven en de rest van de dag chagrijnig te zijn omdat hij in zoiets simpels had gefaald.
En nu ging zij ook nog eens slim zitten doen waar hij niet tegen kon. ‘Ach, jij beweert dat ik lelijk ben,’ merkte hij op, ‘Als ik echt alle lelijke dingen op de wereld niet had kunnen ervaren: had ik ten eerste Savador al weggevaagd – dom opvolgers gedoe, alle spiegels in de wijde omgeving kapot gemaakt, en jou ook allang beschouwd als niet vrouwelijk wezen wat me het recht geeft je fysiek pijn te doen.’ Hij haalde zijn schouders op, ‘Het is hoe je het beschouwd. Ik heb het toch ook uitgehouden bij dat schepsel dat ooit jou opvolger was?’ Het was waar dat hij niet zo graag naar dingen keek die hij beschouwde als lelijk, maar als hij zou weigeren om in de buurt te blijven ervan… Dan zou hij zich zijn hele leven moeten opsluiten in zijn kamer, en dat was nou ook niet echt gunstig. Bovendien: het was een leugen geweest, die erg geloofwaardig was overgekomen qua toon. Maar hij kon het niet ontkennen, ze bleef mooi. En het was ook te danken aan die tatoeage dat hij haar niet als perfect had beschouwd.
Er was geen manier mogelijk dat ze nog een paar schaatsen bij de hand had. Dus ondanks dat hij op het ijs stond, en zei dat hij zou meewerken als ze aan zijn voorwaarden zou voldoen – wat dus niet kon, was hij aan de winnende hand. Bovendien: haar voetjes waren klein vergeleken met de zijne. Dus zelfs als ze nog een reserve paar had, hij zou simpelweg weigeren om het ook maar te proberen. Wat… Tien minuten? Ging ze nou werkelijk – Was weer eens te druk met zijn gedachtes geweest, waardoor zijn greep op haar pols was afgezwakt en ze zich dus had kunnen losrukken. ‘Komt dat nou eventjes goed uit,’ riep hij toen ze o zo charmant begon weg te rennen, ‘Ik ben geen vis, dus ik heb geen vinnen!’ Ja, flauw. Maar hij was nou eenmaal flauw.
Hij slaakte een diepe zucht wanneer de vrouw eenmaal uit het zicht was verdwenen. Tien minuten dus… Genoeg tijd voor hem om hier weg te komen, lopend nog wel. Oké, nou draai je om en ga. Ga. Ga nou… O, natuurlijk. Meneertje groot schuldgevoel kon nu niet meer weg omdat hij het een soort van had beloofd. Man, wat kon hij zichzelf soms haten voor hoe hij in elkaar zat. Scheldreeks vormde zich in zijn hoofd, enkel en alleen gericht op zichzelf. Ja, hij had wel eens haat momentjes tegen over zichzelf. Natuurlijk was alles snel vergeven wanneer hij zijn spiegelbeeld zag. Wat dat betreft kon je hem wel als een narcist beschouwen: vol met liefde voor zijn eigen uiterlijk.
Hij draaide zich om bij het horen van zijn naam. O, ze was alweer terug… Dat was toch best snel. Hij mocht zichzelf niet bewegen, en ze kwam niet naar hem toe. ‘Ik mocht mezelf toch niet bewegen?’ vroeg hij met een verheven stem, zodat hij zeker wist dat ze het zou horen. Maar hij had zich al bewogen, had zich omgedraaid en had zijn lippen bewogen en noem het maar op. Dus waarschijnlijk zou zij weer flauw gaan doen over die feitjes, maar die lol gunde ze haar dus niet. Dus dan maar lopen. Hij nam ook gewoon de tijd om de afstand te overbruggen. Kerstmis… Pfft, doe niet zo flauw. Alsof hij ooit gemeend aardig zou gaan doen tegenover mensen die hij niet kon uitstaan. Dat ging gewoon tegen natuurwetten in.
Hij keek op haar neer, stond voor haar. ‘Zo, dus jij denk dat je dezelfde maat hebt als mij?’ merkte hij op, ‘Want dat vrees ik dus niet.’ Ze had al eerder een opmerking gehad over zijn handen, dus waarom niet over zijn voeten? Hij was nou eenmaal lang, kon hij niets aan doen. Maar hij hield van zijn lengte, hield van het feit dat hij op vrijwel iedereen neer kon kijken. Gaf hem een gevoel van macht, wist niet zo goed waarom. ‘Maar oké, ik zal het proberen,’ liet zonder enige moeite een glimlach rond zijn lippen verschijnen, ‘Een belofte is een belofte, nietwaar?’ En hij was en bleef een man van zijn woord, dus hij kon er gewoonweg niet onderuit komen.

» I had to ;}

Hij had het zien aankomen, had het verwacht. En alsnog had hij zijn mond gewoon niet kunnen houden, hij had het zo nodig moeten zeggen. Hij wist wel dat hij zichzelf tegensprak, hij wist het maar al te goed. Maar hij kon er gewoon niets aan doen. Vanaf het moment dat ze terug was gekomen was hij erop gebrand zoveel dingen op te merken totdat hij zou winnen, wist hij veel dat hij het alleen maar erger maakte. En dan was hij degene die wist hoe echte winnaars eruit zagen – en vat het nou niet verkeerd op, hij weet echt hoe ze in elkaar zaten – maar was zelf een nogal slechte verliezer. Een hele slechte. Het typ dat boos het bordspel weg zou smijten als hij een potje had verloren, zo’n soort verliezer. Hij accepteerde zijn verlies wel… Uiteindelijk. Maar dat had toch een paar tellen nodig. En in die tellen had hij altijd allang wat gevonden om mee te gooien.
‘Dus mevrouw kan beter horen dan ik dacht,’ merkte hij op tijdens het lopen, zijn stem klonk spottend; maar deze keer was het zijn houding die liet doorschemeren hoe hij zich echt voelde. Stom kreng was hem aan het vernederen, hoe durfde ze. Hij zou haar laten zien. Hij zou die domme schaatsen van haar aantrekken en laten zien wat hij kon. O, ja hij zou het laten zien. En dan zouden ze nog eens zien wie hier het laatste lachte – maar wacht… Een klein probleempje in zijn hele plan. Hij had nog nooit van zijn leven op schaatsen gestaan. Maar de manier waarop zij het deed, het kon toch werkelijk niet zoveel moeilijk zijn dan het eruit zag?
Hij gaf geen antwoord op haar vraag, hij wilde dolgraag ja antwoorden. Maar nou kreeg hij zijn lippen weer niet val elkaar af. Hij wilde het schreeuwen, haar vastpakken en het tegen haar schreeuwen. Dat het allerliefst. Maar hij kon het niet, bleef gewoon staan. Waarom kon hij het niet? Omdat hij niet goed kon liegen. Nou, het was de laatste tijd veel beter geworden dan eerst. Dat kon niemand ontkennen. Maar hij bleef een slechte leugenaar, gewoon omdat het hem was aangeleerd dat eerlijkheid het langste duurt. En hij dat ook had geloofd. Maar eerlijkheid, de harde waarheid, was ook hetgene dat hem kapot maakte. Hij wilde liegen, het liefste een leugen leven. Een leugen zoals deze, waarin alles perfect leek. Oké, hij mocht Lesaiah niet. En of hij haar ooit zou mogen… Tja, zelf had hij de hoop een beetje opgegeven. Had hun relatie bestempeld als: geen pure haat omdat het anders niet meer zakelijk genoemd kan worden. Want ze bleven collega’s. Collega’s die elkaar niet konden uitstaan, het liefst aan elkaar haren gingen trekken als kleine kinderen… Maar wel collega’s.
Hij hapte één keer naar adem wanneer ze de schaatsen zowat in zijn buik probeerde te duwen, hield haar tegen door ze maar aan te nemen voordat dit gebeurde. Was dat nou echt nodig? Het was waar dat het vrijwel onmogelijk was voor hem met zijn magie om zijn wonden te herstellen, het enige wat hij kon doen was zijn littekens niet zichtbaar maken, meer niet. Hij had weldegelijk een herstelperiode nodig. Maar als ze hem nu echt had gestoken, dan was hij eens gaan zeuren over die hele kerstgedachte – die hijzelf eigenlijk helemaal niet snapte, dat ze het moest fixen. Ja, hij was en bleef een profiteur.
Hij knipperde met zijn ogen bij het horen van haar stem. Er zat iets in zijn… Haar? Sneeuw natuurlijk. Maar dat zou toch niet zo speciaal zijn om er een opmerking over te maken? En met zijn lichte haarkleur zou niemand het van een paar meter kunnen zien. Stomme onnozele zielen die hem durfden als albino te bestempelen, het was dat hij zijn blauwe ogen verachtte. Ze waren iets uit het verleden, en hij hield niet van het verleden. Iets dat zijn zwaktes aangaf, en daarom moesten ze rood zijn. Voor altijd. Want zeg nou eerlijk: rood doet men eerder aan nare dingen denken, dan hemelsblauw.
Maar hij was lang. Niet dat die boom zo klein was, maar het was goed mogelijk dat hij onbewust toch weer eens wat had aangeraakt en dat het nu in zijn haar zat. Hij fronste. ‘Sinds wanneer let jij daarop,’ mompelde hij, begon een beetje met een hand door zijn haar te gaan. Haalde uiteindelijk een of ander plantje in zijn haar dat hij niet kende. Hij hield het vast met zijn duim en wijsvinger, draaide het helemaal rond. Vervolgens haalde hij zijn schouder op. Niet zijn probleem, hij draaide zich om, gooide het over zijn schouder. Hij bleef eventjes staan. Hoe ging hij dit gunstig aanpakken. Hij zette de punt van zijn ene voet tegen zijn hak, trok zo zijn schoen uit. Ja, hij wist wel wat hij deed. Maar zodra hij die schoen uithad weigerde hij nog om zijn voet op de grond neer te zetten. Vieze sneeuw.
‘Ja, wacht eventjes mens,’ gromde hij geïrriteerd. Had net een schaats aan, was niet zo’n held in het strikken van veters, kon het wel… Maar moest het nogal veel bij nadenken. En de andere schaats, die wilde niet aan. ‘Weet je zeker dat ze allebei hetzelfde zijn?’ vroeg hij, keek haar met een blik aan die nogal… Verloren leek. Als een klein jongetje dat niet wist wat hij moest doen. ‘Ik krijg hem niet aan,’ mompelde hij zachtjes, wendde zijn blik af. Beter had zij het niet kunnen treffen. Hij stond wankel – stond eigenlijk op het punt om zijn enkel te verzwikken, kreeg een schaats niet aan en wist hij god niet waar hij nou eigenlijk mee bezig was. Maar dat zou zij waarschijnlijk ook niet weten. Ze hoorden elkaar te beledigen, niet… Schaatsen te zoeken… En aan te trekken… En zo. Alles leek gewoon tegen de natuurwetten in te gaan, natuurwetten over hun gedrag tegen elkaar.

» DEBALANSVANHETUNIVERSUMISVERSTOORD D:!

‘Ach, mijn gehele aanwezigheid irriteert jou,’ merkte hij nuchter op, ‘Dus waarom zouden we nog proberen dat minder irritant te maken?’ Ja, hij kon irritant zijn. Wist hij zelf ook wel, had vreemd genoeg wel erg veel zelfkennis. Maar het was dat hij er geen behoefte voor voelde om iets aan zichzelf aan te passen. Oké, nou had hij wel dat plantje uit zijn haar gehaald, maar enkel omdat hij het niet kon accepteren als iets zijn uiterlijk veranderde waardoor het niet meer perfect was. En zijn lichte perfectionistische trekjes kennende, moest hij er altijd zo goed uitzien als maar kon. Nog maar te zwijgen over zijn handschrift, maar dat was een heel ander verhaal. Misschien dat als ze er niets over had gezegd, hij het gewoon had laten zitten – omdat hij er niets vanaf wist. Maar nu hij het wist was hij erop gebrand geweest het uit zijn haar te krijgen.
Lang had hij het niet in zijn hand gehad, maar wel lang genoeg voor de vrouw om er iets aan te identificeren. Een grap? ‘Wat?’ het kwam er nogal dom uit, wist echt niet wat er aan de hand was. Weer een van die dingen die hij niet snapte door zijn gebrekkige jeugd. Waar hij geen kind had mogen zijn, dus deed hij dat nu. Al een hele tijd lang. Had hij er spijt van? Nee, en dat zou hij ook nooit krijgen. Hij had al genoeg spijt door andere dingen, ergere dingen. En het was moeilijk om je schuldig te gaan voelen over je eigen gedrag, want zover hij wist was er niets mis met zijn manier van doen. Oké, hij moest leren zijn handen thuis te houden soms. Maar dat was toch niet zo’n erge ramp, het was niet dat hij iedere gozer die hij tegen kwam een klap gaf.
‘Lesaiah, wat is er?’ Hij keek haar aan met een blik die een tikje bezorgd was. Niet om haar, nee. Meer om de situatie zelf. Mens liep maar wat vreemde dingen te zeggen, en naar boven te staren. Hij weigerde naar boven te kijken, simpelweg omdat hij nu al wist dat hij het niet zou snappen. Was vast iets flauws dat met kerst had te maken, wat hij dan niet kon waarderen maar zich er eens voor één keer aan zou houden. Hij was niet echt het persoon dat van veel veranderingen hield, paste zich weliswaar wel aan. Maar als het niet hoefde, dan zou hij het ook blijven vermijden. Zo was er ook dat hele gedoe met grote veranderingen in omgeving. Ondanks dat hij aan zijn lengte gewend was, hield dat niet in dat hij nooit meer zijn hoofd stootte. Was hij ergens waar hij het echt niet kende, dan kon hij het gemakkelijk nog eens voor elkaar krijgen. Want geef toe: als iemand van bijna twee meter is het zowat onmogelijk om nooit je hoofd te stoten.
Ze gaf hem een andere schaats aan. Hij knipperde eventjes met zijn ogen, trok de kleine uit. ‘Gracias,’ kwam er zachtjes en binnensmonds uit, nam de schaats van haar aan – duwde de ander echter in haar hand. Hij wilde hem aantrekken, maar werd gestopt. Moest uiteindelijk toch zijn voet in de sneeuw zetten – baalde hier van. Hij hief zijn blik op, keek naar boven zoals ze had gezegd. Hij bleef er eventjes naar staren, liet zijn blik afzakken op de vrouw en lachte zachtjes. ‘Dat meen je niet,’ kwam er met een lacherige ondertoon over zijn lippen, ‘Je bent over de tweehonderd en je hebt nog steeds moeite met het uitspreken van het woord zoenen? Wie is hier nou de kinderachtige?’ Dat laatste was er plagend uitgekomen, vond het ergens vreemd maar ook schattig. Hoelang had hij er eigenlijk over gedaan voordat hij zonder enkele problemen allemaal van dat soort woorden kon zeggen? Best lang, stiekem. Maar dat deed er nu niet toe.
Hij keek eventjes bedenkelijk naar de vrouw. ‘Oké, oké,’ kwam er moeizaam uit, ‘Als het moet, dan doe ik het wel. Het is niet dat we er dood van gaan.’ Hoe ging hij dit aanpakken? Hij werd gewoonweg gedwongen om iemand te zoenen die het niet wilde… Simpel kusje van één tel dan maar, was het ook weer klaar. Hij legde zijn vrije hand op haar wang. ‘Je moet me wel aankijken. Ik hoef je dit serieus toch niet uit te leggen? Lesaiah, je bent een volwassen vrouw. Gedraag je dan ook zo.’ Ergens irriteerde hij zich mateloos aan de situatie. Zij wilde het niet, waardoor hij het ook niet wilde. Het moest van de ene kant komen, dan kwam het automatisch ook wel van zijn kant. Maar nu…
Uiteindelijk liet hij maar zijn wijsvinger over haar kaaklijn glijden, stopte onder haar kin en tilde deze omhoog. ‘Sluit je ogen,’ fluisterde hij. Hij zette een stapje dichterbij, hield zijn adem in. Het moest en wat moest dat… Moest gewoon. Hij kon dit wel. Hij had het zo vaak gedaan, dus hij wist wel hoe het moest. Maar toch, er klopte iets niet aan de gehele situatie. Gewoonweg het feit dat de ander het niet wilde. Dan zou hij zich achteraf weer naar gaan voelen omdat hij het tegen haar zin had gedaan. Hij liet zijn hand zakken, leunde weer naar achter. ‘Nee,’ zuchtte hij, ‘Nee, ik ga het gewoon niet doen. Heeft die hele kerst gedachte maar pech.’ Hij keek weg. Hij wist het nu wel, dan zijn geweten te sterk was. Maar dat het hem zelfs hiervan kon weerhouden? Dat was nieuw.
Hij trok de andere schaats zo snel aan als hij kon, wilde er niet meer aan denken. Ja, ergens schaamde hij zich ervoor dat hij het niet kon. Maar het was beter zo. Uiterst charmant [Niet dus] liep hij naar de rand van het meer, bleef staan. ‘Dames gaan eerst,’ normaal zou hij hebben gegrijnsd, maar zijn mondhoeken voelden momenteel aan als lood. Onmogelijk om ze omhoog te krijgen, dus dan maar niet. Kerst… Vreselijk. Het was gewoon vreselijk. Schuldgevoel en geweten die werden aangewakkerd, kon niet doen wat hij normaal deed. En nou moest hij gaan schaatsen, en hij wist bij god niet waar hij moest beginnen.

» Vaag en vreemd. Maar balans restored, for now.
» Ja, ik ben pro in tijdrekken c:

‘Nou, je kan het woord al niet in mijn bijzijn uitspreken. Dus begon ik te twijfelen over je kennis qua handelingen,’ kwam eruit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij zou alles gewoon over zijn heen laten komen, er gewoon heel rustig onderblijven. Van buiten ja. Waarom, o, waarom was het binnen, bij zijn gedachtestromen, een ware chaos? Het maakte hem gek, en dan niet op die leuke manier die mensen gebruikten om een bepaald ding te omschrijven. Het was die gekheid dat hij het liefst naar zijn hoofd zou willen grijpen, er hoofdpijn van kreeg en achteraf zou wegrennen. Maar hij kon nu niet wegrennen, dat zou betekenen dat ze weer iets zou winnen. En dit was zijn terrein, dus zou hij dat laten blijken ook. En waarom kon hij die laatste paar centimeter dan niet uitwissen? Waarom stond hij hier nu als bevroren, kon hij zich niet meer bewegen. Ze zou hem geen klap kunnen geven, want zij was ermee gekomen. En toch kon hij het niet doen, niet omdat hij bang was voor een klap; het was gewoon dat… Het voelde niet goed, onjuist. En dan kwam zijn geweten weer, en moest hij denken aan het verscheurende schuldgevoel dat hij achteraf zou moeten voelen. Nee, dank je. Dat was het niet waard. En daarom was hij dus gestopt, wilde trouwens ook niet inzien dat het hem eens een keertje niet lukte.
Hij keek naar boven, had een ietwat felle blik. ‘Ik wil hem in de fik steken,’ siste hij, zou het bijna ook nog eens echt doen, ‘Maar het is een plantje, en die mag ik waarschijnlijk van jou geen pijn doen.’ Hij kon niet ontkennen dat sinds hij wist hoe hun relatie in elkaar zat hij een lichte haat had ontwikkeld jegens iedere willekeurige plant. Van onnodig slaan, tot ze echt kapot slaan of trappen. Ze deden hem denken aan dingen waar hij niet aan wilde denken. Zijn nederlagen, die hij nu te vaak had begaan in haar bijzijn. Zich ook onnodig vaak voorschut zette voor haar ogen. Zou hij nu ook wel weer moeten doen, dat loopje was al genoeg geweest. Hij kon niet op die belachelijke dingen lopen. Stom gedoe.
Hij hapte één keer naar adem wanneer ze zijn hand vastpakte, keek op. Ze had nog steeds die bepaalde blik die hij bestempelde als schattig, zo schattig. Als hij haar niet zo had… Niet gemogen, wist niet hoe hij het beter kon zeggen, dan zou hij haar waarschijnlijk wel hebben gezoend. En dan zou hij er ook geen spijt van hebben gekregen. Maar nu kreeg hij er ook spijt van. Het feit dat ze een prachtvrouw bleef, die hij weliswaar niet kon uitstaan, en dan kon ze ook nog eens schattig kijken. Geweldig. Nu had hij er spijt van dat hij het niet had gedaan. Maar hij zou ook spijt hebben als hij het wel had gedaan. Wel… Niet. Waarom moest hij hierover nadenken? Hij wilde het niet, dan ging hij nog liever op zijn gezicht op die domme schaatsen. Dat liever dan deze gedachtestroom.
Hij pakte met zijn vrijehand haar bovenarm vast, wendde zijn blik af. ‘Waag het niet je arm weg te trekken,’ kwam er binnensmonds uit. Hij zou zich niet gelijk aan haar gaan vastklampen… Of ja, dat dacht hij. Hij aarzelde eventjes, zette vervolgens voorzichtig een schaats op het ijs. Greep werd krampachtig op haar arm. ‘Ik… Ik ga vallen, doe er iets aan,’ het kwam er nogal verloren uit, maar hij voelde het gewoon. En hij wist niet hoe hij het kon voorkomen, voelde zich echt een idioot door zijn geringe kennis. Waarom moest ook hij een gebrekkige jeugd hebben? Nou ja, een van de gebrekkigste die er bestond. Hij wist eigenlijk niet of dat hij hier nog wel mee door moest gaan, waarom deed hij het in eerste instantie eigenlijk? Omdat hij wilde bewijzen dat hij niet bang was om nieuwe dingen te proberen, maar dat was hij weldegelijk. En als hij niet snel iets deed zou dat ook nog eens gaan doorschemeren en zou hij uiteindelijk toch ook op dat gebied verliezen.

» Meh, flut. Maar mijn Alliratie laat het afweten ._.
» En ergens vind ik hem wel schattig doen wat niet de bedoeling is oAo

Zijn ogen werden groter bij het horen van haar woorden. Keek weg, wist niet wat hij moest zeggen. Natuurlijk kon hij nu boos nee gaan zeggen, beetje na mokken. Maar dat was wat ze wilde. Bovendien hij kon haar eigen woorden niet tegen haar gebruiken, want ze had hem al eens eerder aangeraakt. Zo had ze zijn wang gestreeld, was ze vrijwillig met haar hoofd op zijn schouder gaan liggen en nog een paar dingen die hij was vergeten. Als je naar die handelingen keek was alles best vrij verwarrend. Als ze hem toch zo aanraakte… Nee, het was allemaal maar schijn. Hij zou zich niet laten beduvelen door dat vervloekte vrouwmens. Zeg, dat was een benaming die hij nog nooit had gebruikt. Zo waren er meer woorden die hij nog nooit had gebruikt eerder in zijn leven, en dan scheldwoorden. En nu Lesaiah er was, leek hij ineens op van alles en nog wat te komen qua benamingen. Dat was dan wel weer een plus puntje, hoewel hij niet wist of deze nieuwe woordenschat wel zo gunstig was.
‘Ik treuzel niet,’ kwam er binnensmonds uit, ‘Ik bereid me mentaal voor. Stop nou met dat gedoe, dadelijk bedenk ik me nog.’ Nee wacht… Dan moest ze juist doorgaan, dan was hij hier van verlost! O, nu had hij ook nog eens iets gezegd wat hij beter niet had kunnen zeggen. Hij had gewoon zijn mond moeten houden. Maar waar hij zich nou precies op voorbereidde was het hopeloos voorschut zetten van zichzelf. Hij kon niet ontkennen dat ze er elegant uit had gezien met haar bewegingen op het ijs. Maar hij was er nou niet echt op gebouwd om elegant te zijn, zou hem bovendien ook vrouwelijk laten uitzien. Vreemd beeld van hem die vrolijk pirouetjes deed, enkel om te bewijzen dat hij echt alles kon. Nee, dat ging hem niet worden. Wist hij veel dat je ook heel erg dom kon overkomen op schaatsen. Wat er voor hem waarschijnlijk in het verschiet lag.
Misschien zou hij zich uiteindelijk zo voorschut zetten dat hij weg zou rennen, zoals hij vroeger altijd had gedaan als het hem teveel werd. Was stiekem verlegen van aard, maar daar was nu niets meer van te merken. Maar ergens was hij het nog wel, vooral zoals hij nu naar haar keek. Ietwat verloren, ergens ook – heel ver weg en enkel zichtbaar als je hem echt dicht naar je toe zou trekken – een glans van angst in zijn ogen. Bang dat hij het verkeerd zou doen, bang voor de consequenties. Nu had hij wel vaker een boze Lesaiah meegemaakt… Vrijwel altijd. Maar als ze boos zou worden omdat hij iets verkeerd zou doen… Daar zou hij niet tegen kunnen. Hij kon er niet tegen als mensen boos werden op hem omdat hij niet perfect was, hij wist het nu wel.
Hij knipperde met zijn ogen bij het horen van haar reactie op zijn greep die drastisch veranderde qua kracht. ‘Ja, dus als je uit balans raakt ben ik de pineut. Jij zorgt maar dat je je evenwicht bewaard.’ Hij had geprobeerd serieus te kijken, ernstig zelfs. Maar het was geëindigd op een semi-boze blik. Omdat hij nu werkelijk op de vrouw moest vertrouwen, vertrouwen dat zij ervoor zou zorgen dat hij niet zou vallen. Vreselijk was het, hij vertrouwde niets en niemand… En nu moest het ineens zomaar? Dat kon hij toch niet zomaar doen? Het ging tegen alles in, en dan ook echt alles.
Ineens een ruk aan zijn arm, onverwachts. Kon zijn evenwicht niet bewaren omdat de andere kant maar bleef trekken en hij niet zo goed wist wat er nou gebeurde. Pas toen alles langzamer leek te gaan dan het zou moeten. Hij liet haar bovenarm los, plaatste deze op haar achterhoofd – gewoon reflex nadat alles tot hem door was gedrongen. Anders zou ze zich pijn doen en – Wacht, sinds wanneer maakte hem dat uit? Het was dat hij vrouwen niet mocht slaan, anders had hij haar allang een klap verkocht. Had nog net genoeg tijd om zijn hand los te rukken, zodat hij deze naast haar hoofd kon plaatsen; zijn eigen klap daarmee opving.
Zette echter wel zijn hand niet goed neer, enkel de onderkant van zijn handpalm. Voelde hoe deze langzaam weggleed – naar voren – over het gladde oppervlak. Hij moest… Maar wat… Stop, stop, alsjeblieft stop! Hand moest gewoon stil blijven staan. Maar het ging te snel, en toch ook weer zo sloom. Kneep uiteindelijk zijn ogen maar dicht, hoopte dat ze haar hoofd weg zou draaien zodat hij niet – Hij sperde ineens zijn ogen open. Het was allemaal te snel gegaan… Waarom… Vervloekte plant, die had hiervoor gezorgd. Het was haar schuld dat dit nu was gebeurd. Hij wist zijn hand weer goed neer te zetten, drukte zich zo snel omhoog als maar kan. Keek haar echter niet aan wanneer dit mogelijk was. ‘Sorry,’ bracht hij met een hese stem uit, sinds wanneer werd hij hier hees van? ‘Mijn hand gleed weg, en ik… Het ging allemaal… En toen…’ Waarom kwam hij niet uit zijn woorden, waarom kwam hij in godsnaam niet uit zijn woorden? Normaal kon hij zo een hele preek geven over van alles en nog wat, en nu kwam hij ineens niet meer uit zijn woorden? Geweldig. Gewoon weg geweldig. Stomme kerstmis ook, als die er niet was geweest was dit alles nou nooit gebeurd. Hoefde hij zich niet te gedragen als een onnozel joch dat nog op de middelbare school zat.

» Zo, daar heb je het owo

Zijn hand deed pijn. De hand die hij had gebruikt om haar klap niet zo hard te laten zijn, hij hoefde om zichzelf niet zoveel zorgen te maken. Hij zou toch op haar… Vallen. Een betere landing kon je je niet wensen, toch? Nou, eigenlijk wel; maar hij maakte het zichzelf maar eventjes wijs. Het waren voornamelijk zijn knokkels die pijn begonnen te doen, maar hij zou het wel negeren. Hij was niet het persoon dat zou huilen om zijn pijntjes. Zijn pijngrens was niet zo heel erg hoog, maar hij negeerde het gewoon. Want om nou een half uur te gaan huilen omdat je je vinger had gesneden aan papier? Misschien een overdreven voorbeeld, maar zo zag hij het. Hij kon het ook niet uitstaan als mensen begonnen te zeuren over dat soort dingen, wilde ze het liefste zo vriendelijk toe willen schreeuwen hun mond te houden zodat hij verder kon met zijn leven. Geen minuten hoefde te verdoen aan onnozel gedoe. Maar… Waar was hij nu dan mee bezig? Ging zowaar schaatsen, nou ging dat niet allemaal zo goed… Vooral niet omdat hij nog niet eens volledig op het ijs had gestaan of hij viel al. Nou was dat niet zijn schuld maar die van Lesaiah, want zij had hem immers meegetrokken.
Dat ze hem had bedankt was hij bijna vergeten, vooral na dat hele: oeps, ik glijd uit dus moet ik wil mijn lippen op de jouwe planten. Ja, zo ging het in zijn hoofd. En hij had het eerst nog wel verholpen, hij wilde de vrouw niet kussen. Nee, aller laatste wat hij wel zou – Oké, dat was nou ook weer niet waar. Er waren ergere dingen in het leven. Maar hij wilde het gewoon niet, punt uit. Waarom hij het niet wilde wist hij niet zo goed, omdat er genoeg vrouwen waren die hij niet kon uitstaan maar toch… Ze hadden zo allemaal wel iets dat hem aantrok. Van hun ogen, tot hun stem enzovoort. En zo had Lesaiah ook wel… Iets. Ergens, wist hij niet precies wat het was. En hij hoefde het ook niet meer te weten, ze was vervelend. En als hij erachter zou komen zou alles weer vanaf vooraf aan beginnen: iets wat hij wilde vermijden. Hij had er geen behoefte voor.
En waarom kwam hij nu dan niet uit zijn woorden? Waarom was er ergens, ver op de achtergrond, dat gevoel dat hem vertelde dat hij het weldegelijk prettig had gevonden. Het was kort, te kort. Maar als hij niet snel overeind was gekomen, had hij vast nu een klap gekregen. Dat wist hij gewoon zeker. Weet je, hij kreeg hier hoofdpijn van. Het niet precies weten wat zijn mening over bepaalde dingen nou precies was. Waarom maakte hij zich druk om maar een klein kusje dat ook nog eens per ongelijk was gegaan? Bovendien, het was haar schuld. Zij had hem meegetrokken, als ze dat niet had gedaan was het nooit gebeurd. Maar waarom dan toch – Wacht, hij wist het al. Omdat het niet ging zoals gepland, omdat hij het zelf niet had gewild. Iets op zijn terrein, het terrein waar hij zo vertrouwd mee was, was niet gegaan zoals hij wilde. En ergens beangstigde het hem, maar nog niet teveel zodat hij het niet kon negeren.
‘Lesaiah,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Wie zei dat ik het niet leuk vond?’ Kon nu wel de ernstige blik op zijn gelaat krijgen. Waar had ze die conclusie vandaan gehaald, en wie had gezegd dat zij conclusies voor hem mocht trekken? Hij kon het prima zelf, ze moest zich erbuiten houden. En dat zij het niet leuk vond… Tja, dat gaf dan maar aan dat hij gewoon moest stoppen. Voor eens en altijd, met haar dan. Er waren duizenden anderen die hij kon krijgen. Duizenden anderen die er niet zo’n probleem van maakten, die niet zo moeilijk deden. Tenzij hij dat drie dagen plan moest opstellen, maar beter drie dagen dan één dag gevuld met het enkel zien van Lesaiah. Niet dat hij het zo vreselijk vond om haar te zien, maar gewoon… Haar aanwezigheid was niet fijn. En aanwezigheid staat niet gelijk aan… Aan… Hoe noem je het eigenlijk? Het was niet alleen uiterlijk, ook nog andere dingen. Ach, het was toch niet belangrijk.
Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach. ‘Je hebt sowieso nog dingen van mij tegoed.’ Het was waar, en aangezien liegen dingen nu alleen nog maar erger zou maken kon hij er maar beter het beste van maken. Zo had zij zich destijds ook aan haar belofte gehouden. ‘En bij deze beloof ik mij eraan te houden, ondanks dat ik niet weet wat het is.’ Oké, dat klaar… Dan nu proberen overeind te komen. Hij kwam overeind, ging rechtzitten – op haar middel weliswaar. ‘Ehm… Lesaiah, ik ben bang dat ik ga vallen zodra ik ook maar probeer op te staan, en om nog meer verwarrende dingen te voorkomen denk ik dat ik… Kun je eventjes voor vijf minuutjes niet naar me kijken?’ Ja, hij plande erop om heel kinderachtig naar de kant te kruipen. En natuurlijk zou hij dan nog een paar keer vallen omdat het oppervlak zo glad was en zijn handen weggleden. Hij had immers geen handschoenen of iets dergelijks aan. Maar hij wilde niet dat ze het zag, hij wilde zich niet onnodig voorschut komen. Vooral niet wanneer hij het kon voorkomen.

» Sehr gut, Frau Judith~
» Kruipende Alejandro... Ergens leek me dat zo awesome dat ik wel moest c:

Ze had werkelijk geen idee, was zo onwetend als maar kon. En vooral met die lieftallige blosjes op haar wangen was het moeilijk om echt te geloven dat dit echt de vrouw was die hij niet kon uitstaan. Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg hierdoor een scheve grijns rond zijn lippen. ‘Ik mag je innerlijk niet,’ gaf hij rustig toe, ‘Ik heb de pest aan jouw persoonlijkheid. Je praat en zeurt teveel en kunt alleen maar boos zijn.’ Het waren geen lieve woordjes, maar daar doelde hij ook niet. Waarom zou hij nog proberen aardig te doen? Het was toch al duidelijk dat ze hem nooit meer in een ander licht zou zien. Daar was ze te koppig en te trots voor. Hij was het ook beiden, maar wel flexibel. Enkel en alleen omdat hij genoeg zelfkennis over zichzelf had, wist dat dat het enige was wat hij kon doen. Hij was niet slim, niet meer – dat was een betere omschrijving, won vrijwel nooit een discussie en accepteerde dat ook. Dus paste hij zich aan, aan de andere partij. Tenzij hij echt zeker wist dat zijn mening ergens van goed was, hier ook bewijs van had. Zo niet; dan zij het zo en moest hij maar accepteren dat hij het niet kon winnen.
‘Maar dat is iets anders dan je uiterlijk,’ ging hij verder, ‘Vanbinnen mag je dan zo lelijk zijn als maar kan, maar geen enkele man kan ontkennen dat jij knap bent.’ Ja, hij had haar zojuist een complimentje gegeven. En hij had nergens spijt van. Hij was eerlijk geweest, had gezegd wat hij van haar vond en meer was het niet. Hij was slecht in liegen, dus vermeed hij het. En nu zou ze hem tenminste snappen als hij haar lelijk noemde en dit ook nog eens scheen te menen. Hij haatte het dat ze mooi was, maakte alles alleen nog maar moeilijker. Maar hij moest het maar accepteren. ‘En dat geldt ook voor je lippen,’ voegde hij er nog aan toe, ‘Die hebben niets met jouw innerlijk te maken.’ Hij ging haar nu geen bijvragen stellen zoals: Dat weet je zelf toch ook wel? Want dat zou alles weer omlaag halen. Voor het eerst dacht hij eens echt na over wat hij zei, simpelweg omdat alles in zijn hoofd eens geen overuren maakte. Het was weliswaar per ongelijk geweest, hij had nu wel eindelijk gekregen wat hij vanaf het begin al wilde – of ja een stukje ervan. Een heel klein stukje, maar beter iets dan niets. Het ging om de kleine dingen in het leven, aangezien hij toch nooit iets groots zou krijgen wat dat betreft.
‘Dat is lief van je,’ hij kon het niet helpen dat hij een lacherige ondertoon had. Gewoon de manier waarop ze keek, dat ze ook niet lastig deed. Wanneer ze haar ogen eenmaal dicht had ging hij van haar af, kruippositie. Dat hij dit echt deed… Hij leek wel gek. Maar als hij overeind zou proberen te komen dan zou hij waarschijnlijk op zijn gezicht gaan. Dan nog liever kruipen. Hij keek eventjes over zijn schouder voordat hij in beweging kwam, gewoon om te checken of ze echt niet keek. Ondanks dat zijn handen altijd aan de koude kant waren, soms zelfs kouder dan die vrouwen – die in het algemeen normaal altijd kouder schenen te zijn dan die van mannen, vraag hem niet waarom – begon alles nu toch wel te prikken. En ook licht verdoofd, kwam door de kou. Die van het ijs kwam, en waar hij met blote handen gewoon overheen kroop. Het was dom dat hij had gedacht hier heelhuids vanaf te komen. Dan gaf Lesaiah hem geen klap, maar waren het wel zijn eigen acties die ertoe leidden.
Abnormale grote opluchting toen hij eindelijk bij de kant was, ging gewoon zitten en begon aan de veters te trekken. Stom gedoe, stomme schaatsen, stomme Lesaiah. ‘Wacht,’ hij stopte, staarde met grote ogen voor zich uit, ‘Wat heb ik zojuist belooft te doen?’ Zijn blik dwaalde af naar de vrouw, kon het niet laten om te fronsen. Als ze maar niet flauw ging doen en hem ging dwingen om een of ander belachelijk ding te doen. Iets compleet zinloos. Als ze dat toch ging doen… Het was dat hij geen beloftes kon breken, anders zou hij zo opstaan en weg lopen. Maar hij wist nog steeds niet wat het was, dus dan maar wachten tot hij antwoord kreeg. Hoewel hij niet verwachtte dat het iets leuks zou zijn.

» Ja, hij vindt 'r smexy. Maar nu niet teveel verwachtingen krijgen eh owo