The white spot {Ike}

"Ééntje kan geen kwaad.." Mompelde Jacey toen ze een braam in haar mond stopte. Zachtjes neuriënd plukte ze een handje en stopte de vruchten in een mandje, dat al best vol zat. Ze had deze plek een tijdje geleden ontdekt, en tot haar grote verassing had ze bramenstruiken gevonden toen ze terug was. Deze waren haar eerst niet opgevallen, maar door de overheerlijke, zwarte lekkerheden was ze ze meteen gaan plukken. Uiteindelijk moest het meisje zelfs een mandje halen omdat ze het anders niet kon dragen. Bramen waren namelijk haar lievelingseten. Het was bijna onmogelijk dat zo iets zoets zo gezond kon zijn. Dus plukte ze altijd zoveel mogelijk als ze de kans kreeg. Misschien kon ze er een bramentaart van maken, of jam. Ze kon er waarschijnlijk ook wat scones van maken en dan nog zou ze er zat over hebben!
Haar prettige stemgeluid stokte toen haal blik op een witte vlek naast haar viel. Een schattig, wit, klein konijntje zat een beetje aan het gras te knabbelen. Wat ze niet wist, was dat dit eigenlijk een jongen genaamd Ike was.

_{Wit, zacht en fluffig. Als er iets was waar Ike een hekel had (ga er gerust even voor zitten, want dit is nogal een lijstje), dan was het zijn dierlijke vorm. Een konijn. Groot, wit, zacht. Schattig. Waarom hij in godsnaam een konijn was wist hij ook niet, maar hij nam de vorm zo goed als nooit aan. Nee bedankt, hij had geen zin om opgepakt en gekroeld te worden door leerlingen met hoge stemmetjes die hem een 'schatje' noemde, want ooooh wat was hij zacht en lief! Bah.

Maar zijn dierlijke vorm was wel heel handig als je, laten we zeggen, in Oaks Field per ongelijk een domino effect creëerde door één rek per ongelijk om te duwen en vervolgens de benen moest nemen, en hierbij langs de winkelbediende kwam die je nog geen minuut geleden geholpen had. Een witharige jongen met heldere, cyaankleurige ogen viel veel meer op dan een razendsnel, wit konijn dat tussen de benen van paniekerige mensen doorschoot. Zoals altijd als Ike eens moest vluchten, werkte de truc feilloos en was hij zonder kleerscheuren weggekomen. Hij had zijn dierlijke vorm aangehouden terwijl hij naar de school hupste, omdat het zo heel ongemakkelijk eigenlijk niet was en doordat het frisjes was er maar weinig mensen buiten waren. De konijn was naar de Verborgen Tuin gehupst, om daar in alle rust en zonder gespot te worden door bepaalde snotjongens terug naar zijn menselijke vorm te veranderen en weer naar het kasteel te gaan. Eenmaal daar raakte de jongen echter afgeleid.

Konijnen aten toch gras? Wat was er eigenlijk zo geweldig aan gras? Hij had werkelijk geen idee, maar om de een of andere bizarre reden moest hij het uitproberen. Wat onzeker hapte Ike met zijn vlijmscherpe voortanden in een groepje grassprieten, die hij vervolgens walgend uitspuugde. Oh gatver, nope. Dit ging 'ie dus mooi niet doen! Eugh, waarom wilde hij ook al weer gras uitproberen? Zijn gedachtengang werd echter abrupt verstoord toen een plotselinge schaduw om hem heen verscheen. Zwarte kraaloogjes keken op, en tot zijn schrik zag hij daar een meisje naar hem zag staren. Oh shit. Voorzichtig zette hij een stapje van het meisje weg, niet zeker of hij nu als de malle de benen moest nemen of in haar vingers moest bijten zodra ze een poging deed tot het aaien van zijn veel te zachte vachtje...}

The white spot {Ike} -c58bb7c8-8892-4770-9275-00372aebf17d

Haar ogen werden zo rond als schoteltjes en een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen het konijntje één maal een liefelijk stapje zette. Jacey liet haar mandje vallen, waardoor er een aantal bramen uit vielen, die negeerde ze gewoon. Enthousiast greep ze het beestje vast en hield hem trots omhoog, terwijl ze het beestje bestudeerde. Een windje stak op en zorgde ervoor dat haar haren door elkaar werden geschud, iets waar ze zich nooit zoveel zorgen over maakte, maar het konijntje misschien wel. Snel nam ze het tussen haar armen en begon hem te knuffelen. "Hebben ze jou hier helemaal alleen achtergelaten?" Ze gaf een zacht kusje op zijn kopje en bezegelde die met een aai. Af en toe keek ze op, in de verwachting een boos baasje te zien. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Oh wacht, je bent natuurlijk zelf ontsnapt... Slim hoor!" Een vrolijk blosje was op haar wangen verschenen en een samenzweerderige blik sierde haar gezicht. "Ik heb geen huisdier.. Dus misschien kan ik je wel houden!" Stelde ze enthousiast voor, ook al verwachtte ze het beestje niet om te reageren. "Maar niet verder vertellen hoor." Fluisterde ze, gevolgd door een giechel.

_{Oh shit. Abort mission, abort mission. Dit was niet goed! Gretige handjes kwamen zijn richting op en voordat hij zijn tanden ook maar in een vinger kon zetten, werd hij van de grond gehaald en hoog in de lucht getild. Oh shit. Hij hing als klein konijntje nu wel erg hoog in de lucht... Het meisje had een trotse blik op haar gezicht, alsof ze net een trofee had gewonnen. Nou, Ike was geen trofee, zeer bedankt. Vervolgens werd het konijn in het meisje haar armen genomen en begon ze lieflijk tegen hem te praten. Met een zoet stemmetje vroeg ze of ze hem hier helemaal alleen achtergelaten had, maar toen plotseling kwam ze op het idee dat hij zelf weggerend was. Wat...? Toen het meisje vervolgens samenzweerderig tegen hem zei dat ze hem zou houden, gingen de alarmbellen echt luiden. Geen huisdier! Hij was geen huisdier! Er waren hier geen huisdieren te vinden! Misschien moest hij zijn menselijke vorm weer aannemen en haar de schrik van haar leven geven, maar de jongen weigerde dat te doen; Hij zou nooit meer normaal in de gangen kunnen lopen met het idee dat hij uit de armen van een of ander meisje gesprongen was, nadat die lieflijk een kusje op zijn koppie geplant had. God, als Ike kon kokhalzen (wat als konijn wat moeilijk ging), zou hij dat nu doen.

Maar in plaats van kokhalzen begon hij wild met zijn achterpoten te trappen en begon hij in het rond te bijten. Een gestoord konijn was sneller vergeten dan een menselijke idioot. Het konijntje wurmde zich al trappend en bijtend uit haar armen en viel op de grond, waar hij iet wat ongelukkig terecht kwam. Oh, shit, dat deed pijn. Hij schudde het echter van hem af en begon zo snel hij kon (wat bijzonder sloom was) te vluchten. Nah ah, hij zou niet in een kooitje gestopt worden en als huisdier bestempeld worden, dat mocht je lekker met een ander beest doen.}

Plots begon het konijntje heftig te spartelen, alsof hij haar begreep. De tranen sprongen in haar ogen toen de scherpe tandjes in haar arm kwamen en geschrokken liet ze hem vallen. Hij kwam verkeerd neer, maar dat weerhield hem er niet van om te vluchten. "Wacht!" Riep ze. Het konijntje hupste best snel weg, voor een konijn dan, dus had Jacey geen tijd om uit te huilen. Ze zette de achtervolging in en snelwandelde struikelend over het grasveld, terwijl het meisje haar armen richting het konijntje hield. Haar doel was echter klein en kon tussenweggetjes nemen, waardoor het haar niet lukte het beestje te pakken. Ze kamden de hele tuin af en nóg had ze haar allerbeste vriendje niet te pakken. "Kom maar! Ik doe je heus geen pijn" Riep ze toen haar toekomstige huisdier onder een struik kroop en er aan de andere kant uit kwam. Hij negeerde haar echter en hupste stug door.
Klaar met smeken. Jacey was ongeduldig geworden en wilde hem kostte wat het kost te pakken krijgen. Tijdens het rennen kromp ze, ging op handen en voeten rennen, werd hariger en transformeerde uiteindelijk in een bruine wolvin. Dit alles in minder dan 3 seconden. Met hernieuwde kracht zigzagde ze tussen de struiken door, en toen de witte pluizebol aan kwam hupsen stond zij hem al lang achter een struik op te wachten. Triomfantelijk greep ze hem bij zijn nekvel en liep terug naar hun ontmoetingsplaats, waar ze met haar magie een geïmproviseerd, houten kooitje van takken en bladeren liet groeien. Snel keerde ze weer terug in haar menselijke vorm, pakte het beestje in beide handen en liep ermee naar het kooitje. Ze zag twee kleine, bebloede gaatjes in zijn nek, waar ze hem per ongeluk moest hebben gebeten. Die zou ze later wel even stelpen.

Mayday, mayday! REN VOOR JE LEVEN. Het witharige kind riep hem geschrokken achterna, maar Ike bleef stug door hupsen. Eigenlijk zou hij nu weer terug moeten veranderen, maar... Dat kon hij niet doen. Dat was ongemakkelijk. Als in, heel erg ongemakkelijk. Ten eerste omdat ze een meisje was, en ten tweede omdat ze bij hem op school zat. Iedere keer als ze elkaar dan zouden zien op de gangen, in de lessen, buiten... Nee. Nope. Ging 'ie niet doen. Hij zou hier als konijn wegkomen. Vandaar dus dat Ike zich heel slim onder een dicht struikje verstopte. Als ze hem nou niet zou kunnen vinden, zou ze de hoop misschien opgeven en weggaan. Dat zou fijn zijn. Maar nee. Terwijl Ike zo stilletjes als hij kon aan de andere kant van de struik tevoorschijn wilde komen, stond een bruine wolf hem op te wachten. WAT!? Geschrokken probeerde Ike zich om te keren en terug de struik in te schieten, maar genadeloos haalde ze naar hem uit met haar scherpe tanden. Holy shit, ze ging hem opeten. Hij zou avondeten zijn. Flappie 2.0. De wolvin pakte hem beet in zijn nekvel en hij kon het voelen steken waar haar scherpe tanden door zijn velletje boorde. Geschrokken en in pijn begon Ike te spartelen, maar als wolvin was ze veel te sterk. Een houten kooitje verscheen, waarna het meisje weer terug veranderde en hem in het ding dumpte.

Wat. Hij zat in een kooi. Dit was hem werkelijk nog nooit gebeurd. Was dit een of andere grap? Zat iemand ergens achter een boom zich een ongeluk te lachen? Zouden ze zometeen tevoorschijn komen met camera's en tranen op de wangen, gierend en brullend om de jongen? Hè bah. Dan mochten ze wel opschieten. Maar ze kwamen maar niet en Ike zou niet op ze wachten. Dus begon hij zo hard hij kon tegen de tralies te beuken. Hij voelde het prikken van waar ze hem gebeten had, maar besteedde er weinig aandacht aan. Hij had belangrijkere prioriteiten nu. Zoals uit deze kooi komen, verdorie. Dat ging echter gemakkelijker dan verwacht. Na herhaaldelijk tegen één van de tralies gebeukt te hebben, krakte het dingetje door en ontstond er een gat dat groot genoeg was voor Ike om zich erdoorheen te wurmen. Ha ha! Vrijheid! Bye bye, creepy lady! Omdat Ike wist dat weg hupsen waarschijnlijk niet zo effectief zou zijn, creëerde hij met zijn magie een stevige duisternis die het konijn en het meisje allebei opslokte. In tegenstelling tot dat kind kon Ike echter geweldig goed zien. Zijn magie was niet zo sterk wanneer hij in zijn dierlijke vorm was, maar het was goed genoeg. Hopelijk kon hij het lang genoeg volhouden om weg te komen! Hij hupste flink door, zag de uitgang van de tuin al in zicht komen. Bijna...!

PROFILE MAGICIAN

» Smurfs Spot.
» The White Sages [RPG]
» Sometimes snow white is the Huntsman..
» White winter hymn
» Caresse Victoria White ♥ ~

The white spot {Ike}

The white spot {Ike}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen