Hartslag was sneller dan normaal. Dat hoorde niet. Waarom was het zo? Waarom? Stop ermee, stop. Het is kinderachtig en onnodig, het moest gewoon ophouden. Het kwam vast wel door de verbazing, door de hele situatie zelf. En niet door dat ene kleine dingetje ervan, het had met alles te maken. En hoewel hij het zelf niet graag toegaf, was hij zowaar nerveus geweest toen hij voor het eerst een schaats op het ijs had gezet. Zij zou het natuurlijk niet gemerkt hebben, was te blind om dat af te kunnen leidden uit zijn krampachtige greep. Want dat kon toch zoveel betekenen, nietwaar? Maar dat was nu niet belangrijk, het moest gewoon stoppen. Het was irritant, en het voelde onnatuurlijk. Een versnelde hartslag hoorde enkel het gevolg te zijn van zware fysieke inspanning, en hij had niets anders gedaan dan… Vallen. Dus het hoorde niet, het was vreemd. En toch kon hij er niets aan doen. Hij mocht dan wel toevallig de machtigste magiër van zijn soort zijn, toch kon hij niets doen aan dingen op dit gebied. Hoe sterk je ook was, diep van binnen bleef je maar een nietig persoon dat eigenlijk niets kon. Of ja, zo was hij. Maar met een groot ego kwam je al ver om dat te negeren.
Het kon natuurlijk ook komen door het feit dat er ergens spanning heerste, simpelweg omdat hij niet wist wat hij had beloofd te doen. Hij zat maar een beetje te treuzelen met zijn veters, net als een klein verlegen kind. Weer een van die vrouwelijke trekjes, het was dat hij nog net niet aan de randen van zijn shirts begon te frunniken als hij nerveus werd. Nu werd hij niet meer zo snel nerveus, schaamtegevoel had hij niet meer en verlegen zijn was voor kleine kindjes. Zo vroeg hij zich soms af of hij überhaupt nog wel kon blozen, niet dat hij zo dom was om het te proberen voor de spiegel. Het was iets natuurlijks, dus dan moest het ook zo gebeuren. Maar het was hem tot zo ver niet gelukt, en zelfs nu kwam het er niet van. Ergens voelde het als falen, maar was het ook weer fijn dat het niet lukte. Want hij wist dat die lieftallige blosjes hem niet zouden staan, eveneens als zijn glimlach. Als klein jongetje met wangetjes waar iedereen in wilde knijpen wel, maar hij was nu een volwassen man. Het zou er enkel hilarisch uitzien. En hilarisch is iets anders dan knap.
Schaatsen uit, dan nu maar schoenen aan. Hij gaf er niet echt meer om dat zijn sokken nat werden, hij gaf op het moment eigenlijk nergens om. Hij was er niet echt bij met zijn gedachtes. Hij had net een schoen aan, wilde beginnen met de tweede toen hij ineens verstijfde. Zijn ogen werden groter, staarde in het niets. Wacht… Wat? Hij had wát?! O, er was geen manier dat ze hem op die belachelijke plantjes planeet ging krijgen. En dat zou ze ook wel inzien, hij zou gewoon hier blijven. Hij zou nergens naartoe gaan, helemaal nergens. En hij was sterker, dus ze kon trekken wat ze wilde. Tenzij ze echt zo wanhopig moest zijn om hem in zijn slaap te verslepen. Maar daar zag hij haar eigenlijk niet voor aan, hoewel het ergens wel grappig zou zijn. Want hij wist dat hij niet de lichtste was, hij was lang. Dan was je dus ook automatisch zwaar. Nou was hij niet dik, maar spiermassa is zwaarder. En hoewel ze hard kon slaan, verwachtte hij niet dat ze echt zo sterk was op het… Sleepgebied.
Afwezig trok hij uiteindelijk ook maar zijn andere schoen aan, ging rechtstaan. Ze ging hem er toch niet krijgen en – Vriend? Als in vriend vriend of gewoon goede vriend? Geen van beiden rollen zou hij dus ooit gaan spelen. Hij bleef eventjes staan, slaakte uiteindelijk een diepe zucht. Natuurlijk, dit moest hem ook weer overkomen. Hij zette de achtervolging in, verkleinde de afstand zonder enige moeite. ‘Lesaiah,’ greep met een hand naar haar pols, ‘Je vergeet je schaatsen.’ En dan niet degene die zij aan had gehad, maar degene die hij aan had gehad. Ze waren niet van hem, dus moest hij ze teruggeven. En als hij ze zou houden zou hij ze waarschijnlijk toch kapot maken om een of andere reden.
Hij wachtte eventjes, haalde vervolgens diep adem. ‘En waarom?’ Ja, lekker duidelijk. Ze was slim, maar ze zou hier waarschijnlijk niet echt veel uit kunnen halen, meer uitleg was nodig. ‘Waarom ik? Je mag mij niet, vindt mij niet leuk. Dat heb je zelf gezegd. Nog maar te zwijgen over het feit dat ik me ga uitgeven als jouw beste vriend, of iets dergelijks. Ik weet niet wat je hiermee wilt bereiken. Jezelf voorschut zetten omdat we weer beginnen te bekvechten?’ Dat was waarschijnlijk waar het op zou uitlopen, hun twee weer eens bekvechtend. Want iets anders leken ze niet te kunnen. Hoewel ze vandaag wat anders hadden gedaan… Maar ze zouden waarschijnlijk later ontkennen dat het incident ooit had plaats gevonden. Dat was gewoon voorspelbaar.

» Ja mevrouw owo

Hij had een beetje door zijn benen moeten gaan om bij haar pols te komen, het gevolg ervan was dat hij ervoor had gezorgd dat hij gedwongen was haar in haar ogen aan te kijken. Niet dat dat zo erg was, maar het liefst had hij gewoon die schaatsen in haar handen willen duwen – zoals zij dat toen had gedaan, en dan verdwijnen. Dat was het beste. Hij had eigenlijk helemaal niet door moeten gaan. Hij had gelijk moeten verdwijnen, toen alles… Over was. Hij had er nooit aan moeten beginnen, hij had de vloek zelf over zichzelf uitgeroepen. En daar boette hij nu voor. Maar het ergste van alles was dat hij niet weg kon, dat hij niet terug kon. Hij kon wel gaan zeggen dat ze hem nooit op Gren zou krijgen, maar hij kon geen beloftes breken. Dat kon hij gewoon niet, en dat moest zij nu ook wel doorhebben. Geweldig, had meer zwaktes dan nodig onthult voor haar ogen. Zonder het zelf ook maar door te hebben. Duwde haar er figuurlijk met haar neus in, terwijl hij het nooit had gewild. Vreselijk, was het. Gewoonweg vreselijk.
Hij knipperde met zijn ogen, keek haar vervolgens met grote ogen aan. ‘Flynn?’ De naam kwam nogal hees over zijn lippen, kon het niet helpen. ‘Wie is Flynn?’ Greep op haar pols die onbewust steviger werd. Hij was niet zo dom dat hij niet zou weten wanneer het over een man of vrouw ging. Hij had genoeg kennis over namen om te weten dat het een naam was bestemd voor een man. En nou was hij er niet meer op uit om haar in bed te krijgen, allang niet meer… Of dat dacht hij… Nee, het was gewoon zo. Punt uit. Kans verspeelt, op naar de volgende. Hoewel er nogal weinig te krijgen viel hier. Maar dat deed er nu niet toe. Ondanks dat het niet zo was, beschouwde hij de vrouw wel als zíjn eigendom. Hoewel ze alles behalve was. Maar het betekende dus dat hij het niet zou toestaan als iemand anders handelingen bij haar uitvoerde die hij hoorde te doen. Hij wist dat hij bezitterig was, en hij gaf ook snel iemand een tik op zijn hand als deze alleen maar uitreikte naar een voorwerp dat van hem was. Het was dat hij zijn teken nog niet op de vrouw had gezet, hier ook nooit de kans voor zou krijgen. Maar in zijn wereldje bleef ze toch echt van hem, of ze dat nou wilde of niet.
Hij ging rechtstaan, maar had haar pols nog steeds vast. Gewoon door dat hele van-mij gedoe in zijn gedachtes. Het duurde niet lang of hij fronste langzaam zijn wenkbrauwen. Simpel? Hij wist niet wat precies waar ze het over had. Maar als zij werkelijk dacht dat zijn leven zo simpel was dan had ze echt een verkeerd idee van hem. Stom mens. Hij had het wel kunnen weten, te trots om te veranderen. Hij was ook trots, maar had geleerd zich aan te passen. Het was een kwestie van overleving geweest en daarom deed hij het zo gemakkelijk, paste zich zo aan. Zij daarin tegen was zo koppig als maar kon en weigerde ook maar om een klein beetje van mening te veranderen, al was het… Figuurlijk gezien maar één millimeter.
‘Nee,’ kwam er ietwat kil uit als antwoord, ‘Ik laat je pas los als je mij precies, tot in de kleinste details, uitlegt wat er nu precies aan de hand is.’ Hij boorde zijn ogen zowat in de hare, terwijl het gelijk leek alsof hij door haar heen keek. Alsof ze er helemaal niet was. ‘Wie zijn "ze"?’ Nee, dit was nog niet alles. Er ging nog meer komen, en snel. Als zij geïrriteerd kon doen, kon hij dat ook. ‘Bovendien, mensen zullen aanvoelen wie ik ben. Wie is hier nou dom? En niet te vergeten het feit dat ik jouw taaltje, hun taaltje, niet kan spreken. Mijn accent kan ik verbergen, maar meer moet je niet van mij verwachten.’ Hij keek weg, slaakte een diepe zucht en liet zijn greep op haar pols een beetje verzwakken. ‘Lesaiah, werkelijk… Het moet wel een hele erge leugen zijn dat je zo wanhopig bent om hulp te zoeken bij mij. Dus vertel mij eens: wat is die leugen?’ Eigenlijk wilde hij het helemaal niet weten, vreesde natuurlijk weer voor het ergste. Maar dan kon het alleen maar meevallen, toch? Ach, hij had het al gevraagd. Er was sowieso geen weg terug meer.

O, wat leuk. Had ze een jeugd vriend weer bij zich. Nou kon hij ook weer iemand toevoegen aan het lijstje: mag ik niet. Nou kende hij de gast amper, en aan de ene kant verwachtte hij eigenlijk dat hij wel overweg zou kunnen met de onbekende man. Want geef toe: als je het uit kon houden bij Lesaiah kon je toch niet zo slecht zijn? Tenzij hij vrijwel gewoon een kopie van de vrouw was, een mannelijke versie. Hij hield een huivering in bij die gedachte, dat zou vreselijk zijn. Dan zou hij ook weer gelijk vertrekken hier, dan zou alles gewoon te ondragelijk worden. Waarschijnlijk zou hij dan zoveel moeite moeten doen om zichzelf in te houden, alles te verbergen achter een krampachtige glimlach dat hij gewoon dat typische zenuwtrekje bij zijn oog zou krijgen. En dan moest er dat punt komen dat het niet meer zou lukken en de opgehoopte frustratie ging afreageren. Wat natuurlijk niemand mocht zien, want niemand mocht het weten.
Maar dat goede voornemen dat hij mensen niet zou vooroordelen bleef. Hij kende alleen een naam, en het feit dat de vent iemand was die Lesaiah kende. Meer niet. Nu kon hij wel dingen gaan vermoeden, maar dat was zo kinderachtig. Hoewel het dan wel mee zou vallen als hij de ander daadwerkelijk zou ontmoeten. Want hij maakte dingen altijd erger dan ze waren, vele malen erger. Zo dacht hij dat hij gewoon dood kon gaan aan de kleinste dingetjes. Eerste keer alcohol drinken… O, toen was alles rond die tijd nog eng. Grote boze buitenwereld. Natuurlijk was die buitenwereld nog steeds niet echt vriendelijk, nee. Het werd er alleen maar erger op. En opnieuw was het weer eens een van die dingen waaraan hij niets kon veranderen.
Zijn blik veranderde voor een tel, was weer eens beledigd. ‘Dat zullen we wel zien,’ siste hij. Hij wist dat hij niet de slimste was, dat hij op veel gebieden ongelofelijk achterlag. Maar die achterstand had hij zelf gecreëerd. En het grappig was dat hij vroeger als klein jongetje slimmer was geweest dan nu, een of andere gast van boven de tweehonderd. Man, wat voelde hij zich oud als hij aan zijn leeftijd dacht. Nou wist hij allang niet meer wanneer zijn verjaardag was, geboortedatum… Hij wist hem niet meer, had daarom de eerste dag van het nieuwe jaar omgedoopt tot zijn nieuwe geboortedatum. Kon hij het alsnog bijhouden. Waarom wilde hij het überhaupt nog bijhouden? Om het erin te wrijven bij… Zichzelf eigenlijk. Dat hij nog een jaartje had gered. En meer was er eigenlijk niet aan. Enkel dat hij weer een stap dichterbij die mogelijke dood was.
Zijn blik veranderde, mondhoeken die omhoog krulden en het duurde niet lang of hij begon te lachen. En dan niet gewoon het gezellige lachen, nee hij lachte haar uit. ‘O, Lesaiah,’ hij sloot zijn ogen, schudde langzaam zijn hoofd, ‘Het feit dat je mij nodig hebt, betekend al dat je ten einde raad bent. En dat bewijst weer dat je geen controle hebt over de situatie. Wat nou als ik zou weigeren, over twee dagen niet kom opdagen? Dat is het harde bewijs dat je geen controle hebt. Dat ik zelfs nog meer controle heb over een situatie waar ik in eerste instantie helemaal niets mee heb te maken.’ Hij liet haar pols los, enkel zodat hij zijn hand op haar hoofd kon leggen en haar haren een beetje door de war bracht. Alsof hij ze een klein meisje was, kleine zusje. Hij slaakte een diep zucht, liet zijn hand zakken. ‘Maar, oké. Ik zal je helpen. Ik doe me net voor als jouw… Vriend of man, maakt niet uit welke van de twee. Ik zal je zelfs terplekken ten huwelijk vragen voor hun ogen als het moet, natuurlijk dan wel geacteerd.’
Hij staarde eventjes naar de grond, liet haar pols los en liep vervolgens langs haar. Het was niet alleen dat hij geen beloftes kon breken dat hij dit deed. Het was ook mede om alles eventjes recht te zetten, als bedankje. Hij bedankte niet vaak mensen, en als hij het deed meende hij het ook het merendeel van de keren niet. Maar nu bedankte hij dus iemand in de vorm van een gunst, werkte ook prima. En misschien kon hij er ook nog wat leuks aan beleven, want hij hoefde zich enkel als haar vriend te gedragen. Dat hield niet in dat zij bepaalde wat hij deed, wat ook weer betekende dat hij de vrijheid had om te doen bij haar wat hij maar wilde. En zij moest het op die dag maar gewoon uithouden, want anders zou het niet meer geloofwaardig zijn. Dat was zowel profiteren als misbruik maken van de situatie dan… Ach, hij had twee dagen. Tegen die tijd zou hij allang weten welke van de twee begrippen hij het meest passend zou vinden voor de situatie.
‘Als je verder geen dingen meer zijn die ik heb beloofd, die dus onder die belofte liggen, dan denk ik dat we klaar zijn.’ Hij keek eventjes naar zijn handpalm, die rozerood was. Hij fronste, snapte het niet. Nou had hij vrij weinig ervaring met sneeuw, en met de koude in het algemeen. Ergens wist hij wel dat er een verband was, maar wist niet meer wat deze precies was. Hij ging er niet dood aan, maar het verlamde gevoel aan zijn vingers baarde hem toch zorgen. Misschien was het achteraf toch beter geweest als hij gewoon binnen was gebleven. Veel beter. Dan was dat kleine ongelukje niet gebeurt, was hij nu niet verplicht om naar Gren te gaan en waren zijn handen nog normaal. ‘Maar wacht,’ er viel hem opeens iets in, ‘Zoals ik eerder al zei: ze zullen gewoon voelen dat ik niet van Gren ben. En het zou ook niet lang duren of ze hebben door wie ik werkelijk ben, hoe wil je dat probleem oplossen?’ Hij wist eigenlijk niet hoe hij er iets aan kon veranderen, maar ze had eerder gezegd dat ze alles onder controle had. Dus als dat werkelijk zo was: dan moest ze hier rekening mee hebben gehouden en er dus ook een oplossing voor weten.

» Vage post is heel erg vaag.
» Sorry, maar ik weet hoe ik ben owo. Dus hopelijk kun je er wat mee ^^;

‘En verander jij je koosnaampjes voor mij maar gauw in schat en lieverd.’ Nee, na die opmerking was het vrijwel onmogelijk om nog die grijns weg te krijgen. Maar ergens was het vrij komisch dat er een kans was dat ze hem daadwerkelijk met een van die twee termen zou aanspreken. Van iedereen… Het klonk misschien verkeerd: maar hij had ze eerder uit Savador zijn mond horen – weliswaar sarcastisch of spottend – dan die van Lesaiah. Zij had genoeg andere woorden in haar dialect om hem uit te kunnen schelden zonder dat hij het doorhad. Nou had hij het wel door, maar hij wist niet wat het betekende. En dat scheelde al een hoop. Anders zou hij weer beledigd gaan doen, hoewel hij ze nu gewoon negeerde. In het begin natuurlijk niet, omdat het hem bleef verwonderen dat het in sommige opzichten zoveel op het zijne leek, maar uiteindelijk had hij er de behoefte niet meer voor gevoeld. Het was de moeite toch niet waard, hij had wel betere dingen te doen dan zich bezighouden met wat ze precies zei. Met haar gewoon, ze moest gewoon verdwijnen. Vervelend wezen dat ze was; kon hem alleen maar beledigen, slimmer zijn dan hem en hem ook scheldwoorden naar de kop slingeren die hij niet eens verstond.
Hij trok een wenkbrauw op na het horen van haar woorden. ‘Zie je de betekenis dan niet?’ Schatte hij haar slim in, moest ze het weer eens verpesten. Het enige pluspuntje – op haar uiterlijk na – dat hij haar had gegeven had ze nu weer uitgewist. Werkelijk, waar wilde ze met dit tempo in godsnaam naartoe? Hij liet zijn wenkbrauw weer zakken en slaakte een diepe zucht. ‘Lesaiah, niemand – maar dan ook echt niemand – is te vertrouwen. En dan vooral de mensen die dat lijken te zijn, die zullen die figuurlijke dolk des te harder in je rug steken.’ Dat beeld dat hij erover had, had hij voor het grootste gedeelte te danken aan meneertje Kadaj. Vieze verrader die hij was, en daar was die haat jegens de ander ook begonnen. Was sinds die tijd alleen maar gegroeid, tot de dag van vandaag; waar het gewoon niet meer erger kon worden. En hij de ander enkel niet met blote handen zou ombrengen omdat deze het niet waard was in zijn ogen.
‘En dat je mij hebt uitgekozen, waar ik mij alles behalve vereerd om voel, omdat we elkaar steeds tegenkomen… Is wel de slechtste smoes, of reden, die ik ooit in mijn leven gehoord heb. Zelfs ik kan nog betere dingen bedenken, ben dan slecht in liegen; dat kan ik nog wel. Je bent gewoon ten einde raad, dat kan niemand ontkennen. Dus houdt op met dat onnozele gedoe en geef het gewoon toe.’ Het was er allemaal nogal moeizaam uitgekomen, en het had ervoor gezorgd dat zijn grijns verdwenen was. Koppig zijn was een ding… Maar dit ging gewoon te ver. Zag ze dan niet in dat hij het allang doorhad? Of schatte ze hem werkelijk zo dom in? Lichaamshoudingen lezen had niets te maken met intelligentie, enkel met een beetje aanleg en je leefomstandigheden. Dus het was absurd dat ze dit nog vol bleef houden.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Als ik iets doe wil ik het ook zo goed mogelijk doen,’ was zijn ietwat luchtige reactie op haar waarschuwing, ‘Maar dan weet ik dat ook weer: enkel vriendje. Goed, lief. Schattig eigenlijk, een vrouw van jouw leeftijd die nog steeds geen man heeft; terwijl ze er wel eentje nodig heeft. Ik voel de behoefte niet om aan iemand vast te zitten, dus overweeg ik het ook niet.’ Zo, kon ze ook niet net doen alsof hij zo zielig was omdat hij geen trouwring om zijn vinger had. Hij werd al gek van gewone ringen, dus laat staan zo’n ring die hij er nooit meer af zou krijgen. Laat staan dat het mocht. Zoveel regeltjes, hij haatte regels. Was er eindelijk van verlost, nou hij had zijn eigen nog. Maar die waren vrij soepel opgesteld. Dus veel problemen had hij daar niet echt mee.
‘En jij bent ook niet weggelopen toen ik lag te slapen,’ kaatste hij de hele gewetenskwestie terug. Zoals hij al eens eerder had gezegd: Als ze het zo wilde, kon ze het krijgen. ‘En wees blij dat je nog enig vertrouwen hebt in een persoon, anders stond je er nu helemaal alleen voor en zat je de hele dag aan die kwal vast. Kan je hem lekker van je afduwen.’ Niet dat hij daarmee wilde zeggen dat hij zijn handen de hele tijd thuis zou houden; maar hij was tenminste afgericht. Wist dat er grenzen waren en zou het niet eens wagen om daar van in de buurt te komen. Een belofte is een belofte, en hoewel het alleen inhield dat hij moest luisteren naar de term vriend, had hij er ook al gelijk een paar kleine regeltjes bij verzonnen wat zijn gedrag betreft. Maar zo gingen dat soort dingen nou eenmaal altijd bij hem, gewoon uit voorzorg.
Basistechniek die hij al te lang niet meer had gebruikt. Mede omdat er gevolgen waren die hij niet kon onderdrukken, er daarna geen zin meer in had om dingen te verbeteren en het dus maar had gelaten voor wat het was. ‘Natuurlijk kan ik zoiets simpels als dat,’ protesteerde hij nogal kinderachtig, ‘Maar het is gewoon dat… Dat ik…’ Nee, hij kon het niet zeggen. ‘Ik heb redenen, die jou niets aangaan dus vraag er ook niet naar.’ Het was simpelweg dat hij het niveau te ver verlaagde, zo laag dat zijn oogkleur veranderde. Blauw. Babyblauw. Hemelsblauw. Diepblauw. Hoe je het ook wilde noemen, hij haatte de kleur. Of ja, alleen als het gebruikt kon worden om zijn ogen te omschrijven. Want in andere opzichten kon het best mooi zijn. Wacht, nou moest hij niet gaan afdwalen door een simpele kleur.
‘Voordat je gaat, moet ik je toch echt nog eventjes wat vragen: Moet mijn accent weg?’ Ja, hij kon wel zonder accent praten, alleen ging het dan een stuk slomer. Moest bepaalde articulaties anders doen, en dan was er nog het hele gedoe met de letter j. Die hij gewoon een rot letter vond omdat hij hem niet fatsoenlijk kon uitspreken. Nou, hij kon het wel; maar dan moest hij er moeite voor doen. En juist omdat hij er moeite voor moest doen om zonder accent te praten, deed hij het nog steeds met. Hij was gewoon slecht in twee dingen te gelijk doen, al was het maar praten en denken tegelijk.

» Maakt U er een einde aan c: ?
» Of er is nog iets wat je perse wilt doen, maar ik denk dat het wel klaar is nu x') ?