Grijnzend stond Soul met een handdoek voor de spiegel. Zijn training met Mineko was al afgelopen, maar hij zou die gast dadelijk toch weer ophalen om te gaan zwemmen. Hij had zin om op een andere manier zijn lichaam te trainen, eentje die niet met trainen te maken had, niet met zijn magie, bedoelde hij daarmee.
Soul trok zijn shirt uit en deed toen zijn blauwe zwembroek aan, die tot aan zijn knie kwam. Hij keek naar zichzelf in de spiegel en deed zijn haarband uit, zodat ook zijn voorste haren overeind sprongen. Het kon hem echter weinig schelen. Hij keek naar het litteken dat zich over de linkerkant van zijn borstkas trok naar zijn zij toe. Het litteken dat hij had opgelopen om Maka te beschermen. Het was nu nog een wit, bijna onzichtbaar litteken, maar na de bescherming had het er vreselijk uitgezien en had Maka zich vreselijk schuldig gevoeld.
Soul slikte even. Het enige wat hij nog had van Maka, was dat litteken. Die zat er voor heel zijn leven, maar dat maakte hem niet uit. Het was een goede herinnering aan een goede vriendin. Hij raakte het litteken aan, evenals Maka na zijn aanval had gedaan. Hij had nog steeds niet begrepen waarom ze het gedaan had. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest Mineko ophalen, hij had geen tijd om te staan dwarrelen in een kamer.
Rustig liep Soul de gang in en blikte naar een jongen. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Dat was de jongen die hij tegengekomen was toen hij de verkeerde zaal had genomen. De jongen keek hem even beschaamd aan en ging toen weg. Mineko had dus ongelijk gehad. De jongen zou helemaal niet boos op hem worden. Het was zijn eigen schuld, dus Soul had ook niks anders van hem verwacht.
Toen Soul de zaal van Mineko bereikt had, klopte hij op de deur van de jongenszaal.
‘Ey zwabber, ben je daar?’ Hij grinnikte.

- Kort, zoals gezegd, moet gaan ;D
Only Mineko -

Mineko zat op zijn bed en probeerde een langdradige tekst te lezen. Hij kon zijn aandacht echter niet vasthouden en voelde zich rusteloos en vol energie. Vanochtend had hij met Soul getraind, maar hij zat nu weer barstenvol energie. er werd op de deur geklopt en er klonk een bekende stem. ‘Ey zwabber, ben je daar?’ Hij liet zijn tekst vallen en stond enthousiast op. Vlug rende hij naar de deur en gooide die open. ''Supersingle van me! natuurlijk ben ik er.'' Grijnzend keek hij in Souls gezicht en zag dat die zijn vertrouwde haarband niet in had. Zijn normaal al piekerige haar zat nu helemaal ordeloos. Toen merkte hij dat Soul een zwembroke anhad en er een handoek over zijn schouder hing. ''Gaan we zwemmen?'' vroeg hij opgewonden. Hij was altijd in voor een zwempartij en zijn ogen glommen van plezier. ''Wacht even dan pak ik mijn spullen.'' Haastig rende hij naar een kast en in zijn haast stootte hij zijn teen tegen een slecht gepositioneerd kastje. Schreeuwend van de pijn hupste hij op een been rond. Na een paar seconde deed het eigenlijk al geen pijn meer en hij liep nu iets rustiger en voorzichtiger verder. Hij graaide in de kast en haalde een handoek te voorschijn. ''Waar is mn zwembroek nou gebleven'' mopperde hij tegen zichzelf. Hij was een beetje een warhoofd en nu dus zijn spullen kwijt. Hij fronste zijn wenkbrauwen en dacht diep na. Plotseling herinnerde hij zich weer waar hij dat ding gelaten had en energiek rende hij naar de badkamer. Na even rondzoeken hield hij triomfantelijk zijn (zoals te verwachten) groene zwembroek te voorschijn. Op de zijkant stond van boven naar beneden in donkergroene letters een songtekst gedrukt. Zachtjes begon hij het liedje te zingen en schoot snel de zwembroek aan. Hij stopte met zingen en griste zijn handoek weer van het bed. Vlug liep hij terug naar Soul en ging in modellenhouding voor hem staan. ''En hoe vind je hem?'' zei hij grijnzend.''Staat het niet prachtig!'' Hij was een beetje hyper en hoopte maar dat Soul dat niet erg vond. Hij keek nog eens naar Souls lichaam en merkte een langgerekt litteken op. Geschrokken keek hij Soul aan. ''Hoe heb je dat in godsnaam voor elkaar gekregen, man?'' Hij wees naar het witte litteken. Hij was benieuwd naar de manier waarop Soul die was opgelopen, maar zou het respecteren als hij het niet wilde vertellen.

Nadat Soul ongelooflijk hard gelachen had met de onhandigheid van Mineko, keek hij grijnzend toe hoe Mineko zich onnodig begon te haasten voor hem. Al deed hij er een uur over, als hij maar mee kwam zwemmen, mocht hij zolang doen als hij wou. Maar als hij dat nu zou zeggen, zou hij een nogal grappig antwoord krijgen, aangezien Mineko nu toch al zo gehaast was.
‘Jazeker, je ziet er zo sexy uit, je bent om op te eten,’ grinnikte Soul, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef en breed grijnsde, alsof hij een meid aan het bekijken was. Hij deed echter weer normaal toen hij de verwachte vraag over het litteken kreeg. Meteen schoot Maka door zijn hoofd. Haar gifgroene ogen en haar witkleurige haar, dat altijd perfect hing, maar ook strijdlustig. Want zo was Maka gewoon: altijd in voor een gevecht tegen mensen die haar onterecht beoordeelden. Een echte meid met furie, vond hij.
‘Ter bescherming van een goede vriendin van me,’ zei hij, waarna hij even met zijn vinger over het litteken ging. Een rilling ging door hem heen toen hij precies de hand van Maka leek te voelen, maar dat was verbeelding. Zou zij hem soms missen? Hij hoopte van niet. Hij wou dat ze hem vergat, zo snel mogelijk. Ze waren goede vrienden, maar dat was nu verleden tijd. Hij moest Maka vergeten en zij hem. Grijnzend keek hij omhoog naar Mineko. ‘Gewoon een vriendin, niet meer, niet minder.’
En dat was waar. Welk gevoel hij ook had voor Maka, het was in elk geval geen verliefdheid. Het was zoiets zoals hij nu aan het creëren was met Mineko. Een vriendschap voor het leven.
‘Ik mis haar, dat wel. Dat litteken is een soort souvenirtje,’ zei hij grijnzend, denkend aan de keren dat Maka een boek naar zijn achterhoofd smeet. Daar zaten vast geen littekens. Zijn witte haar zouden al die plekjes toch weer overstemmen. Zijn witte haar was trouwens wel een goede camouflage, mocht daar ooit een litteken komen.
Soul vond vragen beantwoorden niet erg – oké, misschien als ze maar bleven doorvragen dat hij het irritant begon te vinden, maar voor Mineko wou hij zich wel openstellen – maar het ging van hun kostbare zwemtijd af. En dat was… kostbaar. Zeer kostbaar.
‘Kom man! Dadelijk verliezen we tijd!’ riep hij lachend, waarna hij alvast begon te rennen. Het duurde dan ook niet lang voordat hij buiten was en lachend rende hij richting het meer. Dankzij zijn aangedreven snelheid, was hij er dus zeer snel en lachend sprong hij in het water, waardoor zijn litteken overspoeld werd met water en hij niet meer aan Maka dacht.

‘Ter bescherming van een goede vriendin van me,’ zei Soul en zijn vinger gleed over het litteken. Even leek Soul in gedachten verzonken, maar toen keek hij grijnzend omhoog ‘Gewoon een vriendin, niet meer, niet minder.’ Mineko knikte, hij hoorde aan Soul dat het echt een goede vriendin was geweest die hij zeer miste. Begrijpend keek hij Soul aan. ‘Ik mis haar, dat wel. Dat litteken is een soort souvenirtje,’ Mineko lachte vrolijk en voor hem was het onderwerp nu besproken en konden ze op weg gaan. Soul leek het met hem eens te zijn. ‘Kom man! Dadelijk verliezen we tijd!’ Snel griste hij zijn handdoek mee en pakte ook nog twee warme vesten voor als ze terug zouden gaan. ‘Kom man! Dadelijk verliezen we tijd!’ Hij nam een oudemannetjeshouding aan en met zuur gezicht staarde hij naar Soul. ''Jaja, ik kom eraan... geduld is een schone zaak jongen, niet zo ongeduldig! Haastige spoed is zelden goed.'' Hij had nu al zijn ouwemensen-uitspraken over de haastige jeugd opgebruikt en hield zijn mond. Vlug rende hij Soul achterna en zag hem nog net om het hoekje verdwijnen. Hij had zijn handen vol en voor zijn neus sloeg de voordeur dicht. Mopperend duwde hij met zijn elleboog de deurklink naar beneden en gaf daarna moeizaam met zijn kont een duwtje. Hij glipte naar buiten en rende verder. Soul was een stuk voor hem uit en hij zag lachend hoe Soul het water insprong. Mineko voegde zich bij hem aan de rand van het meer en hij liet zijn spullen uit zijn handen vallen. Hij ging op het randje staan en met een mooie snoekduik dook hij het water in. Het water voelde heerlijk aan op zijn huid en lachend kwam hij weer boven. Hij dreef op zijn rug en keek tevreden naar de lucht. ''Wat een onwijs goed idee, Soul. Je bent stiekem een genie!'' Zei hij enthousiast met lekker veel nadruk op het woord stiekem. Hij was blij dat zijn vriend hem had opgehaald om te gaan zwemmen. Hij haalde diep adem en liet zichzelf naar de bodem zakken. Hij opende zijn ogen en genoot van de blauwe kleur die het zonlicht op deze diepte kreeg. Spijtig genoeg was hij een mens en had hij zuurstof nodig. Hij zette zich af tegen de bodem en kwam lachend en proestend weer boven. Hij hapte naar adem en keek Soul daarna vrolijk aan. Hij zwierde zijn haar uit zijn gezicht en veegde daarna de laatste sliertjes nog eens naar achteren. ''Echt een bijzonder goed plan.'' Hij was blij dat Soul zo ondernemend en positief was. Met hem erbij leek alles vanzelf te gaan en hij hoefde geen moeite te doen om een fijne tijd te hebben.

‘Oh please,’ zei Soul met een hoog stemmetje en hij sloeg zijn hand achterlijk voor zich uit, alsof hij een of ander tutje nadeed. ‘Je weet toch dat ik altijd goede ideeën heb? Ik ben gewoon een genie.’ Lachend liet Soul zijn stem weer naar zijn eigen verdraaien en keek hoe Mineko onderging. Die gast zou daar niet lang kunnen blijven. Gelijk had hij, want Mineko kwam weer boven. Het was leuk om met Mineko te gaan zwemmen en lekker idioot doen. ‘Zeg Mineko,’ zei hij en hij zwom gauw naar zijn vriend toe. ‘Mag jij van je meisje lol hebben met andere meisjes?’
Grijnzend wees Soul richting twee meiden in bikini, die hun kant kwamen uitgelopen. Hij wou geen vriendin, maar kijken mocht altijd. Hij keek vroeger ook altijd naar Blair, een of andere kat die bij hun kwam en die kon veranderen in een moordwijf. Ontzettend mooi lichaam. Maka was altijd boos als Blair hem ’s ochtends wou wekken en hij een bloedneus had, maar goed.
Kalm keek hij naar de meiden, maar was niet langer dan twee seconden in ze geïnteresseerd, waarna hij weer heen en weer begon te zwemmen.
Krachtig schudde Soul met zijn hoofd, zodat alle spetters water in het water vielen en zijn haren slap en ordeloos alle kanten uithing. Zelfs als hij aan het zwemmen was, was zijn haar gewoon nog een grote warboel. Hij kon ze dan ook nooit achteruit kammen. Er was altijd wel een plukje die weer naar voren drong. Hij had vaker dat zelfs de hele boel weer terug naar voren sprong.
‘Wat je bij Hidan zei, meen je dat serieus? Ga je echt een meisje voor mij zoeken?’ zei hij lachend en hoofdschuddend tegen Mineko, waarna hij de jongen grijnzend aankeek. Mineko zou het geen week volhouden. Soul had niet echt meisjesvrienden. Dat kwam ook gewoon omdat meisjes het liefst uit zijn buurt wilden blijven. Dat vond hij wel grappig.
‘Oftewel vinden ze me eng, oftewel ben ik niet in ze geïnteresseerd, oftewel is het gecombineerd en meestal is het ook gecombineerd. Meiden rennen soms gewoon van me weg,’ grinnikte hij en hij keek Mineko lachend aan. ‘Het verbaast me dat jij nog niet van me weggerend bent. Jij bent immers ook een meisje.’ Lachend begon hij nu weg te crawlen van Mineko.

‘Mag jij van je meisje lol hebben met andere meisjes?’ vroeg Soul toen hij weer boven was gekomen. Hij volgde Souls blik en zag dat hij op twee meisjes in bikini lopen. ''Ik denk het niet...Maar zelfs als het mocht, zij is de enige.'' Vriendelijk stak hij een hand op en begroette de meisjes. Vlug liepen ze weer door en hij keek naar Soul. Ook zijn haar zat als een vogelnest ordeloos rond zijn kop.
‘Wat je bij Hidan zei, meen je dat serieus? Ga je echt een meisje voor mij zoeken?’ zei hij lachend en hoofdschuddend tegen Mineko. Hij leek overtuigd van het feit dat dat niet zou lukken. ‘Oftewel vinden ze me eng, oftewel ben ik niet in ze geïnteresseerd, oftewel is het gecombineerd en meestal is het ook gecombineerd. Meiden rennen soms gewoon van me weg,’ Soul lachte en Mineko lachte met hem mee. ‘Het verbaast me dat jij nog niet van me weggerend bent. Jij bent immers ook een meisje.’ Met zogenaamd boze blik keek hij Soul aan. Die was al aan het crawlen om uit zijn buurt te komen.

''Kom terug, lafaard! Stop met wegzwemmen en gedraag je als een man!'' riep Mineko vrolijk en hij zette de achtervolging in. ''Ik wil alleen je haar knippen en verven en er gel indoen, schatje. Voor de rest hoef je voor mij niet te veranderen'' zei hij melodieus en op hoge toon. Hij naderde Soul al en kreeg opeens een goed idee. Na een diepe ademteug dook hij onderwater en zwom zo hard hij kon richting Soul. Hij zag zijn been en met een gemene grijnsje op zijn gezicht gaf hij er een flinke ruk aan met de bedoeling de jongen onder water te trekken. Hij zou pas loslaten als Soul helemaal onder water was of als hij geen lucht meer had. Hij zag een lelijke vis langskomen en begon te lachen. Dat had hij beter niet kunnen doen en alle lucht bubbelde uit zijn mond. Hij gaf nog een laatste ferme ruk aan het been en kwam weer boven. Daar wreef hij in zijn ogen en keek zoekend rond waar Soul was. Hij was nog niet bezorgd, maar als de jongen niet snel boven water kwam zou hij zich ongerust gaan maken.

Dankzij de woorden van Mineko kreeg Soul een lachstuip, waardoor hij langzamer was dan Mineko. Net toen hij dacht dat Mineko zijn hoofd zou beetnemen en die zou drukken in het water, voelde hij een ruk aan zijn been. Met een kreet van verbazing merkte hij even later een onderwaterwereld op. Grijnzend keek hij om zich heen, maar zijn ogen begonnen wel te prikken, dus dat was misschien iets minder.
Met een harde trap schoot Soul naar de oppervlakte, waarna hij lachend richting Mineko keek en zijn hoofd lachend schudde. Hij vond het zo verschrikkelijk grappig als hij lol kon maken met iemand en met Mineko bleek dat ook nog te lukken. De laatste met wie hij zo’n lol gemaakt had, was met Black*star, een goede vriend van hem. Tenminste, zo noemde Black*star zichzelf toch, maar Soul wist niet wat zijn echte naam was.
‘What the hell is dat nu weer voor een wijvenactie, me onder water trekken?’ vroeg hij lachend aan Mineko, waarna hij die een klap tegen zijn been gaf. Hij vond het stiekem toch wel een goede grap, maar zou dat lekker niet laten merken aan hem. Rustig wreef hij door zijn warrige, piekerige en vooral melkwitte haar.
Oké, hij vond de vriendin van Mineko echt een vreselijk onderwerp om over te praten, maar hij zag aan Mineko’s fonkelende ogen steeds als hij het over haar had dat het zijn lievelingsonderwerp zou zijn. Tenslotte was hij Mineko’s vriend, hij hoorde hier aandacht aan te schenken. En Mineko was niet iemand die zomaar over iets begon te praten als hij wist dat Soul het onderwerp niet leuk vond. Daarom moest Soul hem die kans maar eens geven. Mineko was een goede vriend, maar als hij iets kwijt wou over zijn vriendinnetje wat hem niet zo lekker lag, mocht dat natuurlijk ook. En dat was nu precies waar Soul aanleiding voor zou geven: om eens goed te praten over zijn vriendin.
‘Zeg, je vriendin, hoe is ze eigenlijk? Is ze goed voor je?’ vroeg hij en hij kon zichzelf gelijk wel voor zijn kop slaan. Natuurlijk was dat meisje goed voor hem, anders zou Mineko er niet mee gaan. Of hij was echt zo blind. Dadelijk was het zo’n bitch. Hij grinnikte even en keek toen vragend naar Mineko, ergens ook wel benieuwd zijnd naar het antwoord van zijn vriend.

- Pas op; dadelijk gaat Soul over zijn Zwabbertje (:3) praten xD -

‘What the hell is dat nu weer voor een wijvenactie, me onder water trekken?’ vroeg Soul en Mineko lachte. De trap kwam onder water een stuk minder hard aan, maar op hoge toon slaakte hij een gilletje. ''Hoe durf je, jongeman! I'm a lady, you can't kick me! Thats soooo rude.'' zei hij verontwaardigt.

‘Zeg, je vriendin, hoe is ze eigenlijk? Is ze goed voor je?’ Mineko keek hem verwonderd aan, hij dacht dat Soul alles in de relatie-area een verschrikkelijk onderwerp vond. dan getuigde het zeker van goede vriendschap om er toch over te praten en zelfs nog zelf over te beginnen. Schaapachtig grijnsde Mineko en probeerde zijn gevoelens voor Mizuki op een rijtje te krijgen. ''Ze is beter dan goed, ze is perfect. Ze is zo lief en leuk en... Ik heb medelijden met je en zal geen urendurend zeikverhaal ophangen. In één woord: perfect. In twee woorden: helemaal perfect. En in een paar korte zinnen: Ik hou van haar, ze is geweldig. Ze is prachtig en kan onwijs goed koken. Echt iets voor jou, Soul Eater Evans.'' Hij keek hem dankbaar aan, blij dat hij zo'n goede vriend had gevonden. Mocht hij ooit problemen hebben wist hij al welke drie mensen hij zou zoeken: Miku, Mizuki en Soul. Hij wist zeker dat die drie altijd voor hem klaar zouden staan en hij ook voor hen.
~Bring it on, We <3 de zwabber xD

Het enige wat ècht zijn oren trof, was dat Mizuki – als ze zo al heette, hij had zelfs op dat niet goed gelet – goed kon koken. Koken? Koken? Goed koken? ‘Ik denk dat ze een perfecte partner voor je is!’ zei hij, denkend aan een overheerlijke kip, geserveerd op een bord door een meisje die de vriendin van Mineko was en hij en Mineko zittend aan de tafel, smullend van de kip…
‘Als ze maar kan koken!’ zei hij lachend, waarna hij water spatte in Mineko’s gezicht. Als hij later een vriendin kreeg en diegene kon koken, mocht ze zolang bij hem blijven als hij wou. Waarom zei iedereen tegen hem dat hij niet romantisch kon zijn? Oké, eigenlijk was een groot deel van dat gezegde wel waar, want hem betrof, maar toch wou hij dat niet zo recht in zijn gezicht horen.
‘Als ik later een meid krijg en ze kan niet koken, dan knap ik verschrikkelijk op haar af,’ zei hij en hij grijnsde breed. Een meid van hem die niet kon koken? Nee, echt niet. Oké, misschien liep hij iets te hard van stapel, maar eten was zijn leven. Hij zou zelfs met het eten trouwen als zijn geliefde zwabber er niet tussenkwam.
Een zwabber kon helaas niet koken en dat was ook waarom hij haar lekker in de bezemkast liet staan. Hij kreeg altijd eten bij de kantine voor niks, maar dat eten was ook wel lekker, alhoewel dat door een of ander oud wijf van een jaar of vijftig gemaakt werd en niet door een bloedmooie meid van zestien of zeventien jaar. De enige bloedmooie meid die hij tot nu toe had gezien, was Blair. Paarse haren, goudkleurige ogen, een lekker lijf en ontzettende dikke…
Voordat hij weer een bloedneus zou krijgen of teveel aan haar zou denken zodat er ongewenste lichamelijke reacties zouden ontstaan bij hem, keek hij grijnzend naar Mineko en spatte water in zijn gezicht, zodat ook een beetje water in zijn neus kwam. ‘Mineko is verliefd!’ zei hij plagend.

‘Ik denk dat ze een perfecte partner voor je is! Als ze maar kan koken!’ Soul spatte hem nat en lachtte. ‘Als ik later een meid krijg en ze kan niet koken, dan knap ik verschrikkelijk op haar af,’ Mineko knikte blij. ''Nou koken dat kan ze echt. Ik zal wel vragen of ze een keer iets voor je wil klaarmaken. Misschien een lekker stuk brownie of oh ja... Ze had laatst een reusachtige stapel pannenkoeken voor me klaargemaakt. En dan druipend van de stroop of flink veel suiker...Ja je hebt een feestmaal gemist.'' Hij glimlachte plagend en zuchte gelukzalig. ''Ja ze is werkelijk de droomvrouw.''

Hij voelde weer een flinke spat water tegen zijn gezicht. ‘Mineko is verliefd!’ Blij knikte hij en een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Klopt, jammer voor alle andere meisjes. Maar wat ik nou niet meer snap met mn kleine hersentjes...'' schattig en onschuldig keek hij Soul aan. ''Wie vindt jij nou leuk, eten, je sexy zwabber of iemand anders?'' Hij creeërde een klein draaikolkje naast Soul en voerde de de draaisnelheid langzaam op. Toen het ding op hoge snelheid draaide liet hij het ding plotsklops de andere kant opdraaien. Een flinke watergolf kwam op Soul af en Mineko grijnsde. Hij was helemaal blij met het luchtmagietrucje en prettig verrast dat het in het water zo goed werkte. Het hielp waarschijnlijk ook dat hij een lichte aanleg voor watermagie bleek te hebben en de draaikolk was een soort wervelwind,maar dan in het water. Zijn aandacht was nu volledig op de draaikolk gericht en hij leek al het andere vergeten. ''Laat eens iets van lichtmagie zien, Soul! Of iets anders cools!'' zei hij opgewonden. Hij was nu helemaal gegrepen door het onderwerp magie. Hij liet de draaikolk uitrazen en langzaam stopte die met draaien. Hij klapte opgewonden in zijn handen. ''Ahhh toe? Dan regel ik eten voor je...'' vroeg hij smekend met grote opgewonden ogen. Hij was benieuwd naar wat Soul hem zou laten zien.

‘Dan kan ik natuurlijk niks anders pakken dan mijn geliefde zwabber! Maar ze moet wel eten voor me klaarmaken, hoor,’ zei hij lachend tegen Mineko, waarna hij breed grijns en het volgende moment water in zijn mond voelde. Soul spuugde het uit en keek met een donkere blik naar Mineko. ‘Voor eten doe ik alles!’
Hij dacht even na en creëerde toen een soort bol, waar het licht vanaf straalde. Hij liet de bol onderwater gaan, zodat het water wat verlicht werd. Toen hij zijn kont warm voelde worden, trok Soul even een raar gezicht, waarna hij de bol naar boven duwde, zodat Soul nu op de bol zat en mee naar boven ging. Rustig zweefde hij, samen met de bol, boven het water en ging hij in kleermakerszit zitten.
Bij Mineko liet hij een tweede bol komen, waarmee hij hetzelfde deed en lachend keek Soul toe hoe hij de bol met Mineko erop hoger en hoger liet gaan, tot Mineko op een gegeven moment ver boven het water zweefde, misschien kon hij nu zelfs wel de top van hoogste boom zien. Algauw liet Soul zichzelf ook zo hoog zweven, zodat Mineko zich in elk geval niet alleen zou voelen. Als hij nu naar beneden zou vallen, zou zijn lichaam in elk geval een fikse klap maken.
‘Hmm, een heerlijke verwarming. Goed, welk eten heb je voor me in gedachten? Vrouwtje Zwabber blijft thuis vanavond, zodat ik lekker alles kan opeten,’ zei hij en met een grijns wreef hij door zijn handen, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef en toen Mineko grijnzend en vragend aankeek. Tja, nu Soul eenmaal honger had en zijn magie had laten zien, kwam Mineko er niet meer onderuit!

- Omg, sorry voor de flutpost -

‘Dan kan ik natuurlijk niks anders pakken dan mijn geliefde zwabber! Maar ze moet wel eten voor me klaarmaken, hoor,’ Dreigend keek Soul hem aan en spuugde een straaltje water uit. ‘Voor eten doe ik alles!’ Hij creëerde een soort bol, waar het licht vanaf straalde. Hij liet de bol onderwater gaan, zodat het water wat verlicht werd. Soul trok even een raar gezicht en kwam toen tot Mineko's grote verbazing boven het water te zweven. Prinsheerlijk zat Soul op de lichtbal en Mineko keek opgewonden naar dit staaltje magie.
Toen voelde hij opeens iets warms onder zich en hij schrok hevig toen hij omhoog werd geduwd. Hij steeg op tot hij boven het water uitkwam, de bal stopte echter niet met stijgen en hij werd steeds hoger geduwd. Hij keek met open mond naar het uitzicht dat hij vanaf deze hoogte had. Toen zag hij dat Soul ook omhoog kwam en keek hem verrukt aan. ‘Hmm, een heerlijke verwarming. Goed, welk eten heb je voor me in gedachten? Vrouwtje Zwabber blijft thuis vanavond, zodat ik lekker alles kan opeten,’ Zei Soul in zijn handen wrijvend. ''Och, alles wat ze maakt is lekker...Je eet maar wat de pot schaft.'' zei Mineko met een knipoog. ''Maar als ik naar dit uitzicht kijk denk ik wel dat je wat lekkers verdiend hebt, dus misschien heeft ze nog iets speciaals!'' Hij maakte een wijds armgebaar naar het uitzicht en verloor bijna zijn evenwicht. Hij keek de diepte in en voelde kriebels in zijn maag. De klap zou aardig hard zijn als je nu naar beneden zou vallen. Hij maakte geen onverwachte bewegingen meer en bleef zo stil mogelijk zitten. ''Was ik bijna te pletter geslagen'' zei hij lachend, nu alles goed was kon hij de lol er wel van inzien. ''Dan had je ook geen eten gekregen.'' Dat Mizuki nu ook nog kon weigeren eten te maken kwam niet in hem op. Ze hield immers van koken en was altijd zo gul. En desnoods zou hij haar kussen tot ze toegaf, bedacht hij grijnzend.

Grijnzend keek Soul naar Mineko, maar hield zijn handen wel snel voor zich uit toen hij dacht dat Mineko zou vallen. Hij zette zich schrap om hem achterna te springen, maar het was gelukkig niet nodig. Hij grinnikte even. Hij wreef weer opnieuw door zijn handen. Als hij alleen maar door zijn magie te gebruiken wat te eten kreeg, dan zou hij wel vaker voor zo’n genot bij Mineko zorgen, kreeg hij tenminste lekker veel eten.
Gelijk sprong Soul overeind, er niet aan denkend dat hij zo ook gewoon kon vallen, aangezien zijn bol hem niet weerhield van een harde val. ‘Oh jawel, je geeft me wel eten,’ zei hij lachend tegen Mineko. Dat was het moment waarop hij zijn evenwicht verloor. Met zijn rug naar beneden, viel Soul van de bol af. Soul zelf maakte zich niet eens druk om het feit dat hij te pletter zou slagen als hij niet gauw wat zou doen.
Met zijn armen maakte hij een beweging waardoor er bij zijn rug een soort koepel kwam. Hij kon de val niet voorkomen, maar hij kon de pijn wel voorkomen. Met een klap kwam hij in het water. Doordat zijn koepel zo sterk was, werd hij naar beneden gesleurd. Soul probeerde adem te halen, maar het lukte hem nauwelijks, dus bleef hij gewoon rustig naar beneden drijven. Hij zou wel ergens een steen tegenkomen waarmee hij zich weer naar boven kon duwen, toch? Hij keek naar onderen en zag in een meter bereik nog geen steen.
Dan deed hij het zelf maar. Hij trapte met zijn voet naar onderen, waardoor hij een object raakte en daardoor naar boven schoot. Zijn lucht begon langzaam op te raken en snel hapte Soul naar adem toen hij weer bovenkwam. ‘Niks aan de hand!’ riep hij lachend naar Mineko, alhoewel hij zich wel kon voorstellen dat die geschrokken was, aangezien Soul meer dan een minuut in het water was geweest.
Rustig keek hij naar boven. De koepel van Mineko begon ook al af te zwakken omdat hij zelf zijn macht verloren had. Om Mineko van een pijnlijke val te helpen en dit te voorkomen, zorgde hij ervoor dat een nieuwe bol Mineko ondersteunde. ‘Dude, je bent te zwaar voor mijn bol!’ riep hij plagend naar boven.
Toen hij vloeistof over zijn rug voelde vloeien, een warmere vloeistof dan het water, merkte hij pas op dat de klap wel degelijk een wond op zijn rug had achtergelaten. Hij wist alleen niet of de wond groot of klein was. Ach ja, wat maakte het uit?

- Wat doet Soul als hij valt? Hij blijft droog xD -

‘Oh jawel, je geeft me wel eten,’ zei hij lachend tegen Mineko. Dat was het moment waarop hij zijn evenwicht verloor. Met zijn rug naar beneden, viel Soul van de bol af. Mineko keek eerst geschokt naar beneden, bang om zelf te vallen. Even overwoog hij om ook te springen om Soul te helpen, maar toen vormde Soul een soort schild. Met een klap kwam hij in het water. Hij werd naar beneden gesleurd en Mineko barstte in lachen uit. in plaats van hijzelf was Soul degene geweest die was gevallen en dat verbaasde hem. Dat hij zelf op het nippertje niet te pletter was geslagen vergat hij voor het gemak even. Hij tuurde naar beneden om te zien of Soul al boven was gekomen, maar nergens was ook maar een plukje wit te herkennen. Hij speurde het meer af op zoek naar de bekende witte haardos, maar vond Soul niet. Ongerust zocht hij naar een manier om beneden te komen. In springen had hij geen zin, aangezien hij dan hetzelfde probleem zou hebben. Hij probeerde met zijn luchtmagie de lichtbol naar beneden te blazen, maar dit resulteerde slechts in een verwaaid kapsel. ‘Niks aan de hand!’ hoorde hij opeens een stem en hij keek blij naar beneden. ''Godver...Soul, waarom laat je me zo schrikken?! Ik had bijna een hartaanval...'' Hij zag de bol flikkeren en geschrokken staarde hij Soul aan. gelukkig had die het ook al door en plaatste een nieuwe bol onder hem. ‘Dude, je bent te zwaar voor mijn bol!’ Mineko ontspande weer toen de bol hem weer van een val behoedde. ''ja, dat komt door al dat lekkere eten...Haal me nu naar beneden of je krijgt niets.'' riep hij wanhopig uit, wetend dat dit dreigement waarschijnlijk wel zou helpen. Hij had het eerst prachtig gevonden zo hoog in de lucht, maar zo helemaal alleen op een krakkemikkige lichtbol was het toch iets minder fijn. Hij besloot niet af te wachten of Soul zijn gebeden zou verhoren, maar vormde een platform van lucht. Dit bestond uit wind die hem zachtjes omhoog stuwde. Hij liet het naar hem toedrijven en sprong er voorzichtig op. Het eerste stuk liet hij het razendsnel zakken, maar de laatste 5 meter zorgde hij dat hij behoedzaam zakte. Hij lande met een sprongetje op de kant en keek naar de rode wolk om Soul heen. ''Ik weet niet of je het al door had, maar of je tube met rode verf is open gegaan of je hebt ergens een wond... Voor zover ik weet ben jij een cultuurbarbaar van de hoogste soort, dus ehm...je hebt je met die val verwond ergens.'' Hij maakte er een grapje van om te zorgen dat Soul het niet weg zou wuiven als overbezorgde onzin. Waarschijnlijk zou Soul er luchtig over doen, maar Mineko zou pas weer grapjes gaan maken als hij zeker wist dat zijn vriend niet ernstig gewond was. Want ja, hij was gewoon bezorgd en als je naar dat bloed keek had hij daar alle reden toe.

Soul kon er niks aan doen, maar toen hij Mineko op die bol zag zitten en wanhopig naar beneden zag kijken en daarbij ook nog met een hoog stemmetje wanhoop uitsloeg dat hij geen eten kreeg als hij niet hielp, zorgde voor een lachstuip bij hem. Gauw hield hij zijn hand voor zijn mond en kwam haast niet meer bij toen Mineko er zelf voor zorgde om beneden te komen. Toen hij uitgelachen was en Mineko weer bij hem stond, grijnsde hij even.
‘Hoe kan ik je nu helpen als je er zelf al voor zorgt?’ zei hij en hij grinnikte even. ‘Man, je had je eigen face moeten zien toen je daar hing!’ zei hij lachend tegen Mineko, maar hield zich een beetje in toen Mineko naar zijn wond keek. Dankzij het grapje wist Soul juist dat Mineko zich zorgen maakte en ergens zorgde dat wel voor een warm gevoel in zich, het ferme gevoel van vriendschap. Hetzelfde als dat hij bij Maka gehad had.
‘Oh ja, datte, niet erg,’ zei hij en hij keek over zijn rug naar de wond. Nee, zo erg was het niet. Oké, het lag wel een beetje open en zo, maar was dat zo erg? Toch pikte het verschrikkelijk en leek het hem best wel groot, ook al kon hij dat zo niet goed zien. Rustig draaide Soul zijn rug naar Mineko toe, zodat Mineko de schade kon zien.
‘Zeg Mineko, kan jij zien of het een ernstige grote wond is of niet? Het pikt wel een beetje, maar voor de rest valt het wel mee hoor,’ loog hij, aangezien het steeds erger begon te pikken en er voor zijn gevoel best veel bloed uitdroop. Misschien was het zo’n vlezige, grote wond en zou Mineko dadelijk over zijn nek gaan. Nou, dan lag Soul sowieso weer helemaal in een deuk, ook al zou hij het wel redelijk vies vinden als Mineko hier tegen zijn rug aan het kotsen was.
Waarschijnlijk was het een klein wondje en hoefde hij zich nergens druk om te maken, ondanks het verschrikkelijke pijnlijke gepik.

- Flut ;O -

‘Oh ja, datte, niet erg,’ zei hij en Soul keek over zijn rug naar de wond. Soul draaide zich om zodat Mineko zijn rug kon bekijken. Hij kwam dichterbij en bekeek aandacht de rug van zijn vriend. ‘Zeg Mineko, kan jij zien of het een ernstige grote wond is of niet? Het pikt wel een beetje, maar voor de rest valt het wel mee hoor,’ Het was geen reusachtige wond, maar toch zag het er vrij pijnlijk uit. Schuin over de bovenkant van Souls rug liep een bloederige vrij lange wond. ''Ehm... Ik ben geen dokter, maar volgens mij is het toch wel een vrij grote wond. Misschien moeten we het even ontsmetten en verbinden. Voor het gaat ontsteken of zoiets.'' Zei hij met zijn beste professionele artsentoontje. Hij keek nogmaals schattend naar de wond en zag dat er wel vrij veel bloed uitdroop. ''Doet het echt geen pijn?'' Het verbaasde hem dat Soul blijkbaar helemaal geen pijn had. ''Of zit je weer stoer te doen...'' Zei hij plagerig. Als zijn vriend zichzelf weer groot zat te houden terwijl hij echt pijn had, zou hij dat hem eens goed afleren. ''Je hoeft je voor mij niet te schamen hoor, ik zie wel dat het een pijnlijke wond is. En er zijn ook geen meisjes in de buurt waarvoor je je moet aanstellen.'' Hij keek zogenaamd zoekend om zich heen. Daarna liep hij naar zijn spullen en pakte een handdoek. Hij wreef zichzelf een beetje droog en trok een vest aan. Daarna pakte hij Souls handdoek en reikte hem die aan, zodat hij zich kon drogen en het daarna kon gebruiken om het bloeden te stoppen.

Lachend keek Soul naar Mineko. Helaas had zijn vriend hem door, maar dat maakte niks uit. Als hij zich inderdaad niet kon schamen voor zijn wond, maakte het hem niet zoveel uit. ‘Nee hoor, ik schaam me niet, maar je kent me nu onderhand toch wel? Ik ben een geboren droogkloot, ik ben gemaakt om weinig te laten merken van pijn,’ zei hij en hij hield zijn handen in een soortgelijke houding zoals een dirigent deed als hij de eerste noot in wou zetten voor zijn orkest.
Grijnzend keek Soul om naar zijn rug en hij zag het begin van de wond, maar voor de rest ook niet echt iets. Hij pakte de handdoek aan en liep uit het water. Hij depte de wond en maakte een sissend geluid toen het best wel pikte. Hij schudde zijn hoofd even en voelde dat hij lichter in zijn hoofd werd. Kwam dat werkelijk door zo’n wondje? Hij gromde even en nam Mineko’s voorstel om naar de ziekenzaal te gaan maar gewoon aan. Misschien konden ze zijn wond verbinden, alleen kon hij dan wel niet zwemmen en moest hij even met verband om blijven zitten, maar goed.
‘Nou goed dan, op naar de ziekenzaal,’ zei hij lachend tegen Mineko, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef en wou vertrekken. ‘Maar zodra ik van de ziekenzaal afben, kunnen we weer terug naar het grasveld gaan,’ zei hij lachend en hij schudde zijn hoofd even, waardoor er allemaal druppels uit zijn haren op de grond vielen. Hij had zin om weer terug in water te duiken, maar deed dit maar niet.
Zijn blik gleed opzij naar een paar meisjes, maar langer dan twee seconden was hij er niet in geïnteresseerd. Hij begon zichzelf bijna abnormaal te vinden. Hij vond meisjes maar niks. Of hij was gewoon nog niet die ene tegengekomen die zijn hart sneller liet kloppen. Misschien dat hij een meisje eerst beter moest leren kennen voordat hij er hartkloppingen van kreeg. Hij grinnikte even om zijn eigen verwarrende gedachten en keek opzij naar Mineko. Ergens wou hij zijn vriend wel om raad vragen, maar vond het ergens ook verschrikkelijk irritant als hij dat zou doen. Dadelijk zou Mineko hem uitlachen of zo.
‘Zeg, Mineko,’ zei hij aarzelend en hij wreef opnieuw even over zijn achterhoofd. Hij wist niet hoe hij de vraag moest stellen, aangezien hij er ook geen ervaring mee had. Hij had nog nooit met iemand over zijn gevoelens gepraat en vond dit dan ook best wel nieuw voor zichzelf, maar misschien zou Mineko hem wel kunnen helpen, aangezien Mineko al verliefd was op iemand, Mizuki genaamd.
‘Waaraan kun je eigenlijk merken dat je verliefd wordt? En kan dat meteen de eerste keer komen, of kan het ook later zijn?’ De vragenvuur gleed ineenkeer over zijn lippen en hij wreef over zijn achterhoofd, duidelijk niet op zijn gemak zijnd met deze vragen. Hij leek wel een wijf.

- Soul vraagt raad ;O -

‘Nou goed dan, op naar de ziekenzaal,’ zei hij lachend tegen Mineko, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef en wou vertrekken. ‘Maar zodra ik van de ziekenzaal afben, kunnen we weer terug naar het grasveld gaan,’ Mineko knikte instemmend, zwemmen zat er met zo'n wond niet in voor Soul. Hij liep op hem af en wikkelde vaardig de handdoek om de wond heen. Toen reikte hij Soul het tweede vest aan. Hij zuchtte kort, omdat Soul het waarschijnlijk zou weigeren en zou zeggen dat hij het helemaal niet koud had. Maar met zo'n wond verloor je sneller warmte en hij wilde niet dat Soul flauw zou vallen of zoiets. ''Aantrekken voor je bevriest...'' zie hij en daarna lachte hij om de woorden die hij zichzelf hoorde zeggen. Hij voelde zich net een overbezorgde moeder met een te avontuurlijk kind dat steeds in de problemen kwam. Soul keek naar een paar meisjes en wilde iets zeggen. Maar het leek of hij niet goed wist hoe hij het moest zeggen. Schaamde zijn vriend zich voor wat hij wilde zeggen? ‘Zeg, Mineko,’ zei Soul aarzelend en hij wreef opnieuw even over zijn achterhoofd.
‘Waaraan kun je eigenlijk merken dat je verliefd wordt? En kan dat meteen de eerste keer komen, of kan het ook later zijn?’ Mineko kon zijn lachen nauwelijks inhouden maar deed toch een poging om serieus te blijven kijken. ''Sjongejonge Soul, ik dacht dat jij alleen interesse had in eten.'' zei hij lachend en hij schudde kort zijn hoofd om zichzelf te dwingen op te houden met plagen en een echt antwoord te geven. ''Tja, toen ik Mizuki eerst ontmoette voelde ik ergens wel iets, maar ik wist niet zo goed wat het was. Ik dacht dat we gewoon vrienden waren, maar ik besefte ook dat er nog een ander gevoel aanwezig was. En dat hebben wij mensen verliefdheid genoemd. Het is denk ik altijd al in je aanwezig, die verliefdheid. Als een zaadje in je hart. En als je dan iemand ontmoet kan dat zaadje een klein plantje worden.'' sprak hij, als Grenaan gebruikte hij planten als beeldspraak, maar dit snapte Soul misschien niet zo goed. ''En als je elkaar vaker ziet groeit het steeds verder. Zij is het water en de zonneschijn voor jouw liefde.'' hij zweeg even en keek Soul daarna geïnteresseerd aan. ''Mag ik je vragen wie de gelukkige is waar je nu aan denkt?'' Het was duidelijk te zien dat Soul zat te denken aan een bepaald meisje en Mineko was heel nieuwsgierig wie dat dan wel was. Wie had het voor elkaar gekregen om in het hart van zijn vriend te dringen?

Soul keek opzij en grinnikte even. ‘En de zwabber, daar hou ik ook van,’ zei hij lachend, maar dat was niet hetzelfde gevoel als wat hij zou moeten hebben, toen hij Mineko’s uitleg hoorde. Jeetje, hij had niet verwacht dat het allemaal zo gecompliceerd lag. Hij had zelf die gevoelens dan ook nooit gevoeld. ‘Dus het kan dat je eerst vriendschap voelt en dan meer?’ vroeg Soul en hij keek kalm opzij. Het duizelde hem allemaal een beetje toen Mineko vroeg aan wie hij nu dacht. Hij dacht aan zichzelf, maar dat antwoord wou Mineko vast niet horen.
‘Er is niemand. Ik wil voorbereid zijn,’ zei hij zo luchtig mogelijk. Hij loog niet. ‘Misschien groeit het bij mij wel juist uit vriendschap, want ik heb dat geweldige filosofische zonneschijngevoel nog niet,’ zei Soul en hij moest even grinniken om zichzelf. Het was dan ook best grappig dat hij die woorden zo opeens gebruikte, maar het was ergens ook best wel logisch dat hij er meteen aan moest denken. Hij schudde zijn hoofd even en besloot om er verder niks meer over te vragen.
Zijn blik gleed kalm vooruit en hij stopte zijn handen in zijn zakken. Tenminste, dat wou hij doen, maar hij besefte dat hij helemaal geen zakken had om zijn handen in te stoppen, dus kon hij zijn handen maar beter gewoon langs zijn dijen laten hangen.
Misschien zou zijn liefde wel groeien uit vriendschap of zo. Hij had nu niet bepaalde gevoelens. Hij kende dan ook nog niet veel mensen. Hidan, Fay en Mineko, dat waren de mensen die hij tot nu toe kende. Verder was hij nog niet. En het was nu ook weer niet dat hij opzoek ging naar een meisje dat bij hem zou horen. Nee, zeer zeker niet!
Hij grinnikte even om zijn eigen verstrooidheid en keek toen opzij. Ondanks al zijn gepieker hadden ze de ziekenzaal toch bereikt, waar hij ergens wel blij om was. Nu kon Mineko zich volledig focussen op zijn wond en hij trouwens ook, zonder zich nog iets over de vragen van Soul aan te trekken. Hij zuchtte even en wreef nogmaals over zijn achterhoofd.
‘Hier is het,’ zei hij kalm en hij liep naar binnen toe. Hij zag een verpleegster op zich afkomen en draaide zijn hoofd naar Mineko, waarna hij twee keer wiebelde met zijn wenkbrauwen en zich grijnzend weer naar voren richtte, om vervolgens ergens op te gaan zitten en zijn wond te laten verbinden.
De verpleegster deed het verband rond zijn borstkas binden, zodat zijn rug ook verbonden werd, nadat ze de wond ontsmet had. Ze vertelde hem om een week langs te komen en om dit dagelijks bij zichzelf te laten doen. Soul knikte en keek toen naar Mineko.
‘Sleur me terug! Ik ben te zwak!’ zei hij overdreven tegen Mineko, waarna hij nog eens wiebelde met zijn wenkbrauwen toen hij pijnstillers in zijn hand kreeg en toen de verpleegster wegliep. Hij boog zich naar Mineko toe en zei met een brede grijns: ‘Misschien groeit er wel een plantje voor haar in mijn binnenste. En niet alleen het plantje groeit.’

- XD sorry als je hiervan moet doordenken XD -

‘Dus het kan dat je eerst vriendschap voelt en dan meer?’ vroeg Soul en hij keek kalm opzij. Mineko dacht even na en knikte toen. ''Ik denk het wel.'' Hij zweeg even en keek Soul daarna geïnteresseerd aan. ''Mag ik je vragen wie de gelukkige is waar je nu aan denkt?''
‘Er is niemand. Ik wil voorbereid zijn,’ zei hij zo luchtig mogelijk. ‘Misschien groeit het bij mij wel juist uit vriendschap, want ik heb dat geweldige filosofische zonneschijngevoel nog niet’ Mineko wilde vragen wie dan het meisje was waarmee hij zo goed bevriend was geraakt, maar bedacht zich. Hij voelde zich een beetje aan de kant gezet omdat Soul het hem niet vertelde. Hij merkte dat Soul richting de ziekenzaal aan het lopen was en liep snel naar hem toe. Zijn vriend was afwezig en Mineko besloot zijn gekwetste ego opzij te zetten en dit hele voorval te vergeten.
‘Hier is het,’ zei Soul kalm en hij liep naar binnen toe.Mineko grinnikte toen hij zag hoe een zuster Soul verbond en die overdreven met zijn wenkbrauwen wiebelde. Ze vertelde hem om een week langs te komen en om dagelijks zijn wond te ontsmetten. Soul knikte en keek toen naar Mineko. ‘Sleur me terug! Ik ben te zwak!’ zei hij overdreven tegen Mineko, waarna hij nog eens wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Misschien groeit er wel een plantje voor haar in mijn binnenste. En niet alleen het plantje groeit.’ zei Soul met een brede grijns. Mineko gaf Soul een zachte tik op zijn wang. ''Zorg jij er nou maar voor dat de wond goed geneest. Of juist niet...Dan mag je misschien zelfs een nachtje blijven slapen.'' zei hij vrolijk terug. Het hele vrienden of geliefden gedoe was alweer uit zijn gedachten verdwenen en het voelde weer als vanouds om Soul te plagen. Toen sprong hij op van het lege bed waar hij op was gaan zitten. ''Kom, laten we naar het grasveld gaan voor we worden aangestoken door een of ander eng virus.'' Hij knipoogde naar Soul en glimlachte charmant naar een jong meisje dat een paar bedden verderop lag. ''Beterschap iedereen!'' riep hij vrolijk en Mineko wandelde naar de uitgang. Pas toen hij buiten stond wachtte hij op Soul. Hij wist uit ervaring hoe vervelend het was als mensen op luide toon stonden te praten in de ziekenzaal.

Soul kreeg een ontzettende lachbui toen hij de charmante glimlach van Mineko zag en keek achterom. Een jong meisje, misschien nog maar dertien of veertien, lag daar en had ondertussen een rood hoofd gekregen van de aandacht van Mineko. Om er een schepje bovenop te doen, gaf Soul het meisje nog een knipoog, waarna hij van het bed sprong en richting Mineko wandelde.
‘Nu moet je me toch eens even uitleggen waarom je steeds staat te zeiken dat je veel van Mizuki houdt, terwijl je zelf zit te flirten met een meisje van veertien jaar,’ zei Soul lachend tegen Mineko en hij haalde grijnzend zijn wenkbrauw op. Het was wel een mooi meisje geweest. Slank, ongeveer iets in de een meter zestig, prachtige blauwe ogen en mooie, ravenzwarte haren, die haar gezicht vrolijk omlijst hadden. Toch was ze niks voor hem.
Lachend liep hij naast zijn vriend en probeerde ondertussen de ogen uit zijn hoofd te krijgen. Mineko kon dan wel alles zeggen over Mizuki, hij kon zich overduidelijk niet inhouden als er een lief uitziend meisje in de buurt was. ‘Jij met je filosofische gezegden over de liefde, terwijl je zelf je eigen knipogen niet eens voor je kunt houden als je een leuk meisje ziet. Zal Mizuki zeker leuk vinden,’ zei Soul lachend, waarna hij Mineko bemoedigend op zijn schouder sloeg. Hij vond het wel lachwekkend dat zijn vriend een heel verhaal over Mizuki aan het vertellen was, om vervolgens te flirten met een ander meisje. Want zeg nou zelf: was zo’n lachje niet een beetje flirten?
Soul keek naar de zon en voelde dat zijn pieken opgedroogd werden, maar dat kwam deels ook door zijn Novaanse krachten. Hij liet zich zakken op het gras en ging op zijn zij liggen, in plaats van op zijn rug. Hij vond dat hij er nu verschrikkelijk vrouwelijk uitzag, maar goed. Hij kon er immers ook niet veel aan doen dat zijn rugwond hem belette om te gaan liggen. Hij kon er echter wel wat aan doen dat hij zijn rugwond gekregen had. Wie ging er nu dan ook op zo’n bol rechtstaan? Hij natuurlijk.
Glimlachend keek hij naar Mineko. Plots kreeg hij een idee en zijn ogen begonnen te glinsteren ervan. ‘Ik weet iets leuks! Laten we naar de meidenzaal gaan ’s nachts!’ zei hij lachend tegen zijn vriend. ‘Of kom anders bij mij slapen. Kunnen we de jongens van mijn zaal in de gaten houden,’ zei hij en hij grinnikte al bij het idee dat ze dan een jongen zouden tegenkomen die aan het dromen was over een meisje en dat duidelijk liet merken.

‘Nu moet je me toch eens even uitleggen waarom je steeds staat te zeiken dat je veel van Mizuki houdt, terwijl je zelf zit te flirten met een meisje van veertien jaar,’ zei Soul lachend tegen Mineko en hij haalde grijnzend zijn wenkbrauw op. Met open mond keek hij Soul aan. Toen knipperde hij een paar keer snel en schudden onschuldig kijkend zijn hoofd. Hij had gewoon een jong meisje beterschap gewenst. Maar nu hij er eens goed over nadacht begreep hij wat zijn vriend bedoelde. Natuurlijk was het niet zo bedoeld, maar wel zo overgekomen. Hij bloosde lichtjes en probeerde zich in te houden. Hij was gefrustreerd omdat hij telkens znder het te bedoelen in romantische situatie's kwam met meisjes. ‘Jij met je filosofische gezegden over de liefde, terwijl je zelf je eigen knipogen niet eens voor je kunt houden als je een leuk meisje ziet. Zal Mizuki zeker leuk vinden,’ Wanhopig wreef hij met zijn handen in zijn haar. ''Ik doe het niet bewust Soul...Ik realiseer me nu pas hoe het bij dat meisje over moet zijn gekomen. Vandaar dat ze zo rood werd...'' grinnikte hij. Toen zuchtte hij weer. ''Man, zoiets is ook weer typisch iets voor mij.'' Ze liepen rustig naar het grasveld en gingen in de zon liggen drogen. ‘Ik weet iets leuks! Laten we naar de meidenzaal gaan ’s nachts!’ zei Soul enthousiast. ‘Of kom anders bij mij slapen. Kunnen we de jongens van mijn zaal in de gaten houden,’ Mineko bleef kalm op zijn rug liggen, maar vanbinnen was hij al helemaal blij aan het bedenken wat ze allemaal konden gaan doen samen. ''Ohh, goed idee. Deze zaterdag dan maar?'' vroeg hij alsof hij het heel erg vond. ''Als het echt moet.'' en een klassieke langgerekte zucht om zijn zogenaamde tegenzin te laten merken. Toen draaide hij zich naar Soul toe en lachte opgewonden. ''Maar de meidenslaapzaal lijkt me een minder goed plan. Zoek daar maar een van je sexy single vrienden voor uit.'' Hij liet zich weer terugzakken en keek naar de kleine wolkjes. Hij wist zeker dat hij alleen van Mizuki hield, maar probeerde koortsachtig te bedenken hoe hij kon zorgen dat zij dit ook besefte. Hij voelde zich schuldig voor wat hij had gedaan, al was het dan onbewust geweest.

Een ontzettende lachbui drong omhoog bij Soul en hij hield gauw zijn hand voor zijn mond, voordat hij hier heel hard aan het lachen zou zijn. Hij grinnikte en keek opzij naar Mineko. Het was ook gewoon weer echt iets voor hem om in zulke situaties te belanden. Mineko, die altijd zo filosofisch mooi over zijn grote liefde Mizuki kon praten en zelf niet doorhad dat een jong meisje helemaal bezweek onder zijn charmante lachjes. Hij grinnikte even.
‘Ja ja, je kunt zeggen wat je wilt, maar als ik in zo’n meidenzaal kom, begin ik tenminste niet te lachen naar allemaal vreemde meiden terwijl ik een eigen vriendin heb,’ zei hij en hij kreeg een brede grijns, om Mineko toch maar nog eens met zijn neus op de zaak van daarnet te drukken. Oké, misschien was het een klein beetje gemeen om als vriend je eigen vriend hun fouten extra te laten zien, maar ergens was het ook gewoon hartstikke grappig. Plus hij kon Mineko nog eens lekker hard terugpakken zonder dat hij daar iets aan kon doen. Soul had geen meisje, dus Mineko kon hem daar om in elk geval al niet plagen.
‘Ik hunker niet bepaald naar een vriendin, maar een paar sexy meiden bekijken op een zaal samen met mijn beste vriend? Dat sla ik zeker niet af,’ zei Soul en hij sloeg zijn armen achter zijn achterhoofd en leunde toen naar achteren, vergetend dat hij een wond op zijn rug had. Pijn schoot door hem heen, maar Soul bleef echter gewoon liggen alsof er niks aan de hand was. Kon het hem wat schelen of de wond reageerde op zijn houding, hij had geen zin om de hele tijd meisjesachtig op zijn zij te gaan liggen.
‘Trouwens, ook al krijg ik een meid, dan weet ik nog niet of ik de juiste keuze maak. En ik blijf gewoon mezelf. Eerst het eten, dan tijd voor mijn eventuele vriendinnetje,’ zei hij, zijn lippen aflikkend als hij dacht aan een overheerlijke, lekkere pizza salami, gevuld met ham en kaas. Hij sloot zijn ogen even. Gelijk schoot een beeld van een meisje in zijn hoofd en zijn ogen vlogen open. Hij schudde zijn hoofd even, zodat zijn piekerige, witte haar heen en weer bewoog. Hij had zijn hoofdband af, dus daarom zwiepten zijn haren zo heen en weer.
Ondanks al het gezwiep bleef zijn haar toch in een piekerige staat. Hoe kon hij nu weer aan een meisje denken als hij aan eten dacht? Jeetje, dankzij de gesprekken met Mineko begon hij dadelijk nog echt op meisjes te letten. Dat wou hij dus echt niet!
‘Men, van gesprekken met jou over wijven krijg ik er een in mijn hoofd,’ zei Soul met grote ogen tegen Mineko en hij grinnikte even, waarna hij zich weer hard op zijn wond achteruit liet zakken in het zachte gras, de volgende beelden die in zijn hoofd kwamen negerend en zich richtend op wat Mineko zou gaan zeggen.

‘Ja ja, je kunt zeggen wat je wilt, maar als ik in zo’n meidenzaal kom, begin ik tenminste niet te lachen naar allemaal vreemde meiden terwijl ik een eigen vriendin heb,’ zei Soul met een brede grijns. Mineko bloosde lichtjes, maar grijnsde daarna vrolijk terug. Hij merkte wel dat zijn vriend hem aan het plagen was.
‘Ik hunker niet bepaald naar een vriendin, maar een paar sexy meiden bekijken op een zaal samen met mijn beste vriend? Dat sla ik zeker niet af,’ zei Soul en hij sloeg zijn armen achter zijn achterhoofd en leunde toen naar achteren.
‘Trouwens, ook al krijg ik een meid, dan weet ik nog niet of ik de juiste keuze maak. En ik blijf gewoon mezelf. Eerst het eten, dan tijd voor mijn eventuele vriendinnetje,’ zei hij en hij likte zijn lippen af. Mineko grinnikte. ''Vreetzak die je bent!'' zei hij lachend.
Soul had zijn ogen gesloten en dacht ergens over na, waarschijnlijk over eten. Plotseling schudde Soul zijn hoofd heen en weer, alsof hij schrok van zijn eigen gedachten. ''Zit je te dromen over kwaadaardig eten?'' vroeg hij plagerig. Hij lag loom op zijn rug in het gras en Mineko keek naar de wolken. ‘Men, van gesprekken met jou over wijven krijg ik er een in mijn hoofd,’ zei Soul en hij keek hem met grote ogen aan. Mineko duwde lachend tegen Souls schouder en sloot zijn ogen tegen het felle licht. ''Zeurpietje! Ze eet tenminste niet van je voedsel...'' zei hij lachend. Hij was nu heel benieuwd naar het meisje dat blijkbaar door Souls hoofd spookte. Mineko besloot om niet door te zeuren, maar kon het toch niet laten om er een keer naar te vragen. ''Wie is het nou eigenlijk?'' vroeg hij nieuwsgierig.
~flut D:

Soul liet zijn blik opzij glijden, nadenkend of hij het wel of niet kon vertellen aan Mineko. Hij was niet verliefd op haar, maar dankzij Mineko’s woorden kwam ze wel steeds per ongeluk in zijn gedachten terecht. Dan dacht hij weer aan de dag dat hij Green – zijn leguaan – was gaan kopen. Hij grijnsde even en schudde toen zijn hoofd, niet ter woorden dat Mineko het niet mocht weten, maar gewoon omdat hij even niks anders wist te doen. Het was zo raar om die gedachten voor te leggen aan zijn vriend, maar misschien zou Mineko ook wel gewoon begrijpen dat hij niks voor het meisje voelde. Nog niet. Of wel? Hij wist het niet. Alles was zo onzeker opeens.
‘Esmira,’ mompelde hij en hij liet opnieuw zijn achterhoofd in het grasveld zakken. Verliefd of niet, dat was de vraag. Hij kon wel lol met haar trappen. Bovendien spookte Maka ook de hele tijd rond in zijn hoofd en op haar was hij ook niet verliefd. Toen die woorden in zijn hoofd waren geweest, voelde hij zich wat meer opgelucht. Hij wist niet dat hij al zo’n goede band met Esmira had gekregen, met een meisje nog wel! Maar zo’n band als dat hij toen met Maka had, zoiets zou hij nooit krijgen, met Esmira niet, met niemand niet.
‘Ik heb haar ontmoet bij de waterval. Maar ze is gewoon een goede vriendin van me. Bovendien heb ik samen met haar een nieuw huisdier gekocht. Green, die hier ergens moet rondkruipen of in een boom moet zijn. Hij is een maand oud, maar ik kan hem nooit in mijn zaal houden,’ zei Soul grijnzend, waarna hij om zich heen begon te kijken. Toen hij zijn groenig diertje over de grond zag kruipen, grijnsde hij even. Het leek wel alsof Green altijd naar hem toekwam als hij aan hem dacht of als hij zijn naam uitsprak. Wat een speciale leguaan!
‘Kijk, daar is hij,’ zei Soul en hij nam Green vast en zette hem op Mineko’s buik. Dankzij Tess, Esmira’s adelaar, had hij wel mooi het idee gekregen om Green te gaan kopen! Bovendien hield hij van leguanen, de enige dieren die hij eigenlijk leuk vond. ‘Hij mag je!’ zei Soul lachend, toen de kleine leguaan een vrolijk, schattig piepje maakte en naar de haardos van Mineko begon te klimmen.

- D'oh, zie je het al voor je? Zo'n klein, groenig diertje, grote zwarte oogjes die in Mineko's haar zit? Cute ;D -