‘Esmira,’ mompelde Soul. En Mineko trok een nadenkend hoofd. ''Is dat die met
‘Ik heb haar ontmoet bij de waterval. Maar ze is gewoon een goede vriendin van me. Bovendien heb ik samen met haar een nieuw huisdier gekocht. Green, die hier ergens moet rondkruipen of in een boom moet zijn. Hij is een maand oud, maar ik kan hem nooit in mijn zaal houden,’ zei Soul grijnzend, waarna hij om zich heen begon te kijken. Mineko probeerde zijn blik te volgen en zocht naar beweging. Hij wist niet wat voor een beest Soul had gekocht, hij wist niet hoe het eruit zag, maar toch kon hij het niet laten om te zoeken. Soul grijnsde en leek iets te zien wat Mineko niet zag. Gefrustreerd kneep hij zijn ogen tot spleetjes en zag dan opeens het groene beestje in het gras zitten. ‘Kijk, daar is hij,’ zei Soul en hij nam Green vast. Het groene beest werd op zijn buik gezet en hij grinnikte. ''''Ik had hem haast niet gezien. Wat is Green een toepasselijke naam!'' Hij voelde zich volkomen op zijn gemak met het beestje op zijn buik. ''Wel een beetje voor de hand liggend... Maar ook heel leuk!'' Hij knipoogde naar Soul. ‘Hij mag je!’ zei die lachend, toen de kleine leguaan een vrolijk, schattig piepje maakte. Nu begon Green in de richting van zijn gezicht te klimmen. Mineko sidderde toen hij de pootjes in zijn nek voelde. Daarna ging Green prinsheerlijk bovenop zijn hoofd zitten. ''Alleen omdat het een goede schutkleur heeft...'' zuchtte Mineko. Toen glimlachte hij, want hij begon al over zijn angst heen te komen. Hij hief zijn hand omhoog en streelde zachtjes over de ruwe huid van het reptiel. ''Wat lekker zacht is hij toch! Echt een schattig beestje...'' grinnikte Mineko.
~ik zie het voor me...en hoe xD En sorry voor de slechte post D:

Grijnzend keek Soul toe hoe Green op het hoofd van Mineko ging zitten. Waarschijnlijk zocht hij een goede schutkleur en aangezien Mineko’s haren groen waren, was dat de perfecte kleur om zich te verbergen. Ook vond Soul zijn eigen reptiel er lief uitzien, zo zittend op Mineko’s hoofd en rond zich heenkijkend. Het feit dat hij daarbij maar een maand oud was, speelde natuurlijk ook een rol mee.
Rustig keek Soul hoe Green zich meer en meer nestelde in de haarwortels van Mineko en grinnikte toen de reptiel opeens niet meer zichtbaar was. Dat werd voor Mineko flink zoeken.
‘Ja hè? Misschien ga ik wel met Green trouwen. Maar de zwabber is er natuurlijk ook nog,’ verzuchtte Soul en hij grinnikte even. Het leek net de dag van gisteren dat hij Mineko ontmoet had, ze samen de bezemkast hadden ontdekt en hij op zijn nepinstinct een kamer was binnengaan, waar een jongen en een meisje net hun ding wouden gaan doen. Het was ook echt iets voor hem, maar Mineko had er ook deels schuld in. Hij was immers bij Soul geweest en had hem niet gezegd welke zaal hij moest pakken. Aan de andere kant had hij Mineko’s blik ook genegeerd, die overduidelijk op de juiste zaal was gericht geweest en had zijn eigen zaal gekozen, die fout bleek te zijn.
‘Wat een lief ding. Ik ben blij dat ik hem gekocht heb bij de Zwarte Markt. Joh, daar moet je ook eens naartoe gaan. Geen vrouwen, alleen maar mannen en voor echt voordelige prijzen kun je er een diertje kopen,’ raadde Soul Mineko aan, waarna hij even grijnsde en door zijn eigen haar wreef.
Het had echter geen zin. Zijn haar ging weer terug in de piekerige staat zoals Soul die eerst had.

Deze is ook flut

‘Ja hè? Misschien ga ik wel met Green trouwen. Maar de zwabber is er natuurlijk ook nog,’ verzuchtte Soul en hij grinnikte even. Mineko lachtte ook. ''Ik zou voor je zwabber kiezen, die kan tenminste nog schoonmaken...'' En heel voorzichtig tilde hij de leguaan op uit zijn haar. Het beest klemde echter zijn pootjes vast om zijn haren. ''Green...Laat los!'' gromde hij. Hij gebruikte zijn andere hand om het beest voorzichtig te verwijderen. Nu had hij het beest weer vast. Hij keek heel streng en op boze toon prak hij de leguaan toe. ''En nu hier blijven, ja? Anders wordt ik héél erg kwaad.'' Zijn serieuze toon kon hij niet erg lang volhouden en aan het einde klonk Mineko alweer vrolijk en lief. Toch probeerde hij streng te blijven kijken en hij liet de leguaan los. ‘Wat een lief ding. Ik ben blij dat ik hem gekocht heb bij de Zwarte Markt. Joh, daar moet je ook eens naartoe gaan. Geen vrouwen, alleen maar mannen en voor echt voordelige prijzen kun je er een diertje kopen,’ raadde Soul Mineko aan, waarna hij even grijnsde en door zijn eigen haar wreef. ''Hij is vast heel lief, maar mijn kapsel... Geruïneerd, volkomen geruïneerd!'' Hij modelleerde zijn haar weer enigzins door er een luchtstootje doorheen te sturen. Hij keek serieus naar Soul. ''Zit het weer goed, lieverd?'' vroeg hij zielig. Hij haalde nog een keer zijn hand door zijn haar. ''Jouw haar kan ook wel een kambeurt gebruiken.'' grinnikte hij en een luchtstroom haalde de klitten zo goed mogelijk uit Souls haar. Nog steeds was het witte haar erg piekerig, maar het had wel iets geholpen. ''Hmmm...dat is al iets beter, maar nog steeds een warboel. Hoe durf je jezelf zo te vertonen?'' vroeg hij verbaasd en hij knipoogde.
~het wil niet echt lukken vandaag D:

Soul schoot in de lach. ‘De wraak van de leguaan! Goed zo, Green! Laat hem maar eens zien dat wij een ijzersterk team zijn!’ moedigde Soul Green lachend aan, die verbaasd opzij keek. Hij zag er echt schattig uit, vooral zo in de handen van Mineko. De leguaan zou misschien binnenkort wel groter worden, maar nu was het echt nog een dotje, zo klein en zo eenzaam. Maar nu niet meer. Soul ging hem lekker in zijn eigen bed laten slapen. ‘Je ziet er heerlijk uit, honnepon,’ zei hij met een flauw stemmetje en hij zwiepte zijn hand heen en weer in een soort truttige houding, waarna hij even lachte en zuchtte toen hij zelf een windstoot in zijn haar voelde. ‘Dat hoeft echt niet. Ik vind dat ik er nog redelijk aantrekkelijk uitzie,’ zei hij en hij grijnsde, waarna hij met zijn hand door zijn haar ging. Even leek het net alsof het niet meer piekerig was, maar algauw vlogen al zijn pieken weer omhoog en lachend zag Soul toe hoe heel zijn haar weer opnieuw piekerig was. Hij vond het sowieso wel grappig als zijn haar piekerig was, vooral als mensen zich er dan aan irriteerden, terwijl hij dit zelf gewoon niet deed. ‘Nu zit het wel goed hoor,’ zei hij lachend en hij keek naar Green die verbaasd naar de haren van Mineko keek, toen een schattig geluidje maakte en naar de broek van Mineko kroop. Soul liet zijn achterhoofd zakken in het gras en negeerde de stekende pijn in zijn rug. Het deed nu echt ontzettend pijn, maar hij wou dit niet tegenover zijn vriend laten zien. Tenslotte zou die zich dan weer zorgen maken en dat wou Soul nu ook weer niet, aangezien de pijn er maar heel even was en zich niet verder doorzette in zijn lichaam.

Toen Soul Green enthousiast hoorde piepen en opkeek, kreeg hij een lachstuip. Tranen stonden in zijn ogen van het lachen terwijl hij Green naar het edele deel van Mineko zag kruipen en zich daar zag vestigen. Het was ook echt weer iets voor een huisdier van hem op Mineko’s edele plekje op te zoeken en daar vervolgens een nestje te maken. Toen Green ook nog eens met zijn pootje daar de plek begon te betasten, kwam Soul niet meer bij. ‘Volgens mij heeft hij zijn nestje gevonden, Mineko,’ zei hij lachend tegen zijn vriend, terwijl hij naar de kruis van Mineko toekeek, maar zelf echter geen moeite deed om Green weg te halen. Die leek het wel leuk te hebben daar, alhoewel Soul zich wel kon voorstellen hoe Mineko zich nu schaamde, met zo’n beest op zijn… dingus. ‘Een beetje duwen met je pootjes kan ook geen kwaad hoor, Green,’ zei hij lachend tegen het beest, die hem met een schuin kopje aankeek en toen ook nog zachtjes met zijn pootjes heen en weer begon te bewegen daar. Soul sloeg zijn eigen armen om zich heen terwijl hij moeite moest doen om niet te stikken van het lachen. Tranen liepen nu over zijn ogen en hij merkte dat een paar mensen richting hun keken, maar omdat ze op zo’n verre afstand stonden, konden ze met geluk voor Mineko niet zien wat er gaande was en waar Green nu ongeveer zat. Green keek verbaasd naar zijn baasje en opende toen zijn mondje. Er zaten nog geen tandjes in zijn mond. Ja, op twee naar en die zagen er redelijk scherp uit. ‘Ik zou hem maar van je afhalen, voordat hij je bijt,’ zei hij en hij zag hoe Green dat inderdaad van plan was.

- Sorry voor de late reacite! Hij's laat, maar grappig ;D Arme Mineko xD

Soul haalde zijn hand door zijn haar en onmiddellijk vloog het weer terug in zijn originele piekerige stand. ‘Nu zit het wel goed hoor,’ zei hij lachend. ''Nou vooruit dan maar... Voor deze ene keer laat ik je met dat kapsel rondlopen...'' zei Mineko loom terug. Hij lag heerlijk op zijn rug in het gras en keek naar de wolken. Door de wind gleden de grijze watten boven hem voorbij. Hij had green nog steeds op zijn hand liggen en zijn hand dan weer op zijn buik. Er klonk een schattig piepje uit de richting van de leguaan en Mineko tilde zijn hoofd een stukje op. Het beestje begon zich te verplaatsen en hij liet zich weer zakken. Hij had aangenomen dat het beest naar Soul terug zou kruipen, maar hij had het mis. De pootjes verplaatsten zich naar onderen over zijn shirt heen. hij voelde het geschubde pootje op zijn huid waar zijn shirt ophield en zijn spijkerbroek begon. Hij huiverde van de ruwe koude textuur op zijn warme huid. het beest wandelde sloom verder maar bleef toen plots zitten. ‘Volgens mij heeft hij zijn nestje gevonden, Mineko,’ zei Soul lachend. Mineko zelf bleef verbouwereerd liggen, te geschokt om iets te doen. ‘Een beetje duwen met je pootjes kan ook geen kwaad hoor, Green,’ zei Soul haast stikkend van het lachen. Mineko krabbelde overeind en zag het beestje prinsheerlijk zitten. ‘Ik zou hem maar van je afhalen, voordat hij je bijt,’ zei Soul en Green ontblootte kleine witte tandjes. Heel voorzichtig strekte Mineko zijn hand uit naar Green. Hij was bang voor wat er zou gebeuren als hij te langzaam was of het beest liet schrikken. Hij stopte met twijfelen en zijn hand flitste bliksemsnel naar voren. Snel griste hij de leguaan van zich af en dumpte hem op Souls schoot. Hij wilde dat beest nu even niet meer in zijn buurt hebben. Hij was nog steeds erg verbaasd en kon de humor van de gebeurtenis nog niet helemaal accepteren. Eerst moest hij dit even rustig verwerken zonder enge groene beesten in zijn buurt. Hij bleef rechtop zitten en hield zijn blik op het beestje, zodat hij nauwkeurig in de gaten kon houden waar het was. Een klein onzeker lachje kwam op zijn gezicht. ''Ik ben natuurlijk wel héél sexy...'' peinsde hij en zijn grijns verbreedde zich. ''Arme Green kan er niets aan doen dat hij viel voor mijn...charmes'' grinnikte hij. Het was misschien onverwacht dat hij nu alweer aan het lachen was, aangezien hij minder dan een minuut geleden nog geshockeerd had zitten kijken hoe een leguaan zich op zijn kruis wilde storten, maar het lag gewoon niet in zijn aard te blijven sippen om zulke kleine dingetjes. ''Hou hem maar wel uit mijn buurt...'' zei hij snel, in de hoop dat Soul de leguaan bij zich zou houden. Mineko was niet bang voor het dier, maar had geen zin in nog meer van zulke streken.

Soul sloeg zijn eigen armen om zich heen van het lachen en keek naar Green, die beteuterd naar hem keek en toen blikte naar Mineko. ‘Ja jongen, zo doet hij met mij ook altijd als ik een grapje uithaal. Hij is gemeen hè? Maar gelukkig mag je altijd bij mij zitten,’ zei Soul en hij wees naar zijn eigen kruis, maar Green schudde zijn kopje beteuterd. Soul kwam niet meer bij toen hij de verontwaardigde blik zag. ‘Je moet het zo zien. Als je gebeten had, had Mineko heel erg veel pijn gehad en zou hij heel erg boos op het baasje zijn geworden, dan zouden we misschien ruzie hebben gehad,’ zei Soul en Green keek hem aan met een schuin kopje. Grijnzend keek Soul opzij. Hij wist wel dat Mineko er niet al te lang kwaad over kon blijven. En zei nou zelf: wou kon er nu wel kwaad blijven op het schattige beestje? Daarbij had je Soul nog, met zijn schattige, piekerige haar. Die moest je toch ook gewoon vergeven, of niet soms? ‘Arme Green,’ grinnikte Soul en lachend schudde hij zijn hoofd, zich bedenkend dat Green echt bijna in Mineko’s geslachtdeel gebeten had. ‘Hij zou hier een levenslang trauma aan overhouden. De dag dat hij iets niet mocht,’ zei Soul en hij moest moeite doen om zijn lach in te houden. ‘Geen zorgen Mineko, ik houd hem wel dichtbij mij,’ zei hij en hij grijnsde even, maar voelde diep in zijn binnenste wel medelijden voor zijn vriend. ‘Er stonden geen meisjes in de buurt die je hadden kunnen zien, hoor. Iedereen stond op een ver genoeg afstand,’ troostte hij zijn vriend, daarbij niet denkend aan dat Mineko al een vriendin had en zich waarschijnlijk niet interesseerde voor al die andere meisjes. Soul interesseerde zich van natuur al niet voor meisjes, dus hem zou het niet kunnen schelen of Green aan zijn kruis zat te prutsen of niet, zijn mening over meisjes bleef toch hetzelfde. En zelfs al zou een meisje hem ermee plagen, dan zou hij het nog negeren. Hij kon met zijn domme opmerkingen een meisje harder kwetsen dan zij hem met woorden of daden, dus hij maakte zich totaal niet druk om een totale afgang, mocht Green zijn plannen wijzigen en toch een pootje uitstrekken naar zijn eigen edele deel. Hij grinnikte even en keek naar Mineko. Green keek ook naar Mineko, alleen triestig. Arm ding. ‘Ah kom op, Mineko! Kun je hem niet vergeven? Green zocht ook alleen maar een nestje,’ zei Soul, terwijl hij moeite moest doen om zijn lach in te houden toen Green naar Souls been ging en weer op het gras richting Mineko wou kruipen. Ondanks dat hij het wel lollig vond daarnet, had hij toch het vele respect voor Mineko om zichzelf overeind te zetten en Green te grijpen, voordat hij zijn zoektocht naar andere plekjes van Mineko begon. ‘Gelukkig ben je geen vrouw, anders wist Green nu wel waar hij anders naartoe zou gaan,’ grinnikte Soul, terwijl hij even naar Mineko’s borstkas keek en zich toen weer ontfermde over Green, die wild heen en weer aan het schudden was en aan het piepen was. ‘Green, nu ophouden, het is goed geweest!’ zei hij boos en Green verslapte wat in zijn handen en liet zich zakken, waardoor Soul hem makkelijker kon neerzetten op zijn buik.

Green leek teleurgesteld dat hij zomaar was weggezet en Soul merkte dat ook op. ‘Ja jongen, zo doet hij met mij ook altijd als ik een grapje uithaal. Hij is gemeen hè? Maar gelukkig mag je altijd bij mij zitten,’ zei Soul en hij wees naar zijn eigen kruis. Mineko grinnikte om de beteuterde uitdrukking op Greens kopje. ‘Je moet het zo zien. Als je gebeten had, had Mineko heel erg veel pijn gehad en zou hij heel erg boos op het baasje zijn geworden, dan zouden we misschien ruzie hebben gehad,’ zei Soul. ‘Arme Green,’ grinnikte Soul en lachend schudde hij zijn hoofd. ‘Hij zou hier een levenslang trauma aan overhouden. De dag dat hij iets niet mocht.’ Mineko keek naar het beestje en glimlachte. ''En ik dan? Ik had bijna ook een levenslang trauma...'' zei hij zielig. ‘Geen zorgen Mineko, ik houd hem wel dichtbij mij,’ zei Soul grijnzend en Mineko glimlachte opgelucht. ‘Er stonden geen meisjes in de buurt die je hadden kunnen zien, hoor. Iedereen stond op een ver genoeg afstand,’ melde Soul troostend. ''Het waren niet de meisjes waar ik me zorgen over maakte...'' zei Mineko en hij wees met een knipoog naar beneden. ''Ik moet gewoon een beetje zuinig zijn op mn onderkant.'' zei hij met een klein lachje. De tanden van Green waren dan wel klein, maar hadden er vrij scherp uitgezien. Als hij de leguaan niet op tijd weg had gehaald... Mineko huiverde bij die gedachte. ‘Ah kom op, Mineko! Kun je hem niet vergeven? Green zocht ook alleen maar een nestje,’ zei Soul en Green wilde weer naar hem toe komen kruipen. ‘Gelukkig ben je geen vrouw, anders wist Green nu wel waar hij anders naartoe zou gaan,’ grinnikte Soul, terwijl hij even naar Mineko’s borstkas keek en zich toen weer ontfermde over Green, die wild heen en weer aan het schudden was en aan het piepen was. ‘Green, nu ophouden, het is goed geweest!’ zei hij boos en Green verslapte wat in zijn handen en liet zich zakken, waardoor Soul hem makkelijker kon neerzetten op zijn buik. ''Hmm...ik vergeef het hem natuurlijk,'' zei Mineko vrolijk, ''Maar hou hem toch maar bij je vandaag.'' Hij was blij dat Soul de leguaan bij zich hield, want hij had niet echt behoefte aan een beest die een nestje wilde maken. ''Misschien moet je hem spullen geven om ergens anders een nest te maken.'' zei hij. Hij hoopte dat dit een eenmalige actie was geweest en hij niet voor altijd op zijn hoede hoefde te zijn voor de leguaan. En Green mocht best in zijn haar zitten als dat genoeg was, maar verder naar beneden was verboden terrein.